กัลว่า กัลเป็นคนที่โชคดีในหลายๆ เรื่อง
เมื่อตอนเป็นนักเรียน ก็พบเพื่อนที่ดี คอยช่วยเหลือ
เมื่อเริ่มเป็นนักเขียน กัลก็ได้รับความรักมากมายจากนักอ่าน
เมื่อเริ่มเป็นหมอฟัน ผู้ร่วมงานก็ดีและหวังดีต่อเรา
ซึ่งส่วนหนึ่งที่ทำให้กัลโชคดี ก็เพราะ กัลเป็นตนสุขนิยม
มีชีวิตเพื่อเลือกทีจะพบความสุข
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากัลจะหลีกเลี่ยงการรับความทุกข์นะคะ
เพียงแต่ ถ้าเราตั้งสมมติฐานว่า "ความทุกข์เป็นสิ่งที่หลักเลี่ยงไม่ได้"
เราก็แค่เตรียมตัวที่จะทุกข์ และทำให้ตัวเองมีความสุขด้วยวิธีที่ง่ายและธรรมดาที่สุด
นั่นคือ สิ่งที่ LOST สอนกัล
ความจริงแล้ว กัลไมไ่ด้ตั้งใจให้ LOST เป็นนิยายที่ดราม่าขนาดนี้
ความตั้งใจเดิมแค่อยากจับปมขัดแย้งของการกระทำของแต่ละคนมาเล่น
แต่ไม่รู้ทำไม เขียนไปเขียนมาเลยกลายเป็นดราม่าหนักเลย
ฉากหลายฉากเป็นฉากที่กัลเคยคิดว่าตัวเองไม่เคยเขียนได้
ระหว่างที่เขียนก็กังวลไม่รู้ว่าตัวเองจะเขียนออกมาได้ดีหรือเปล่า
แต่เพราะอยากเก่งขึ้น และอยากนำเสนอด้านใหม่ๆ ของนิยายให้คนอ่านได้อ่าน
กัลเลยพยายามข่มใจก้าวข้ามขีดจำกัดของตัวเองออกมา
ดวงจิตของอำพัน เป็นผลผลิตจากประสบการณ์ของกัล
ไม่น่าเชื่อว่าการที่เราแค่อยากเล่าเรื่อง พอเล่ามาเป็นสิบปี
ทักษะบางอย่างก็แสดงผลของมัน
กัลเชื่อเสมอว่า การเขียน เป็นเหมือนสิ่งมหัศจรรย์ที่ไม่มีที่สิ้นสุด
และนั่นทำให้กัลไม่เคยถอนตัวจากวงการนี้เลย
คำถามที่มักวนเวียนอยู่ในหัวกัล ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็คือ
"เราจะเขียนนิยายไปได้อีกนานแค่ไหน"
กัลถามตัวเองตั้งแต่เริ่มเขียนเซวีน่า จนตอนนี้เขียน LOST จบ
กัลก็หาคำตอบที่ดีที่สุดไมไ่ด้
บางที คำตอบที่ดีที่สุด อาจไม่มีอยู่จริง
มีแต่คำตอบที่กัลจะต้องพิสูจน์ให้มันเป็นจริงในทุกวัน
"เราจะเขียนนิยายได้อีกนานแค่ไหนไม่รู้ แต่ถ้าวันพรุ่งนี้...
ตารางงานของเรายังเป็นการเขียนนิยาย มันก็เพียงพอแล้ว"
ขอบคุณนะคะ ขอบคุณทุกคนทื่ให้โอกาสกัลเสมอ
ไม่ว่าจะเป็นคนที่ให้โอกาสกัลมาตั้งแต่ต้น หรือแค่คนที่เพิ่งเดินผ่านมา
กัลก็ขอบคุณที่ให้โอกาสนักเขียนคนนี้ ได้เล่าเรื่องให้ทุกคนฟัง
งานเลี้ยงย่อมมีวันเลิกรา เมื่อบรรทัดสุดท้ายของนิยายเรื่องนี้จบลง
กัลก็ไม่มีอะไรจะแสดงความขอบคุณกับนักอ่านทั้งหมดมากไปกว่า
การเตรียมการเพื่อต้อนรับทุกคนในงานเลี้ยงครั้งหน้า
ขอบคุณอีกครั้ง แล้วพบกันใหม่ค่ะ
กัลฐิดา
5/10/2016
การทานอาหารมื้อนี้อาจจะสนุกกว่าที่คิดอะไรนะคะ ถถถถ