เจ้าหญิงแห่งความร่าเริง

ลำดับตอนที่ #2 : เด็กหนุ่มใต้ท้องทะเล

ฟู่ ! ฟู่ !



เสียงที่ปลุกเจ้าหญิงขึ้นจากภวังค์แห่งความฝัน อ้อ เสียงเจ้าปูวานานั่นเอง

‘ มีไรรึเปล่าจ๊ะ เจ้าวานา ’

เจ้าหญิงถามด้วยเสียงทียังงังเงียอยู่

‘ อูย่อ อูย่อ เวลาด้ะ’ <นี่มัน 7.30 นาฬิกาแล้ว นะ ดูเวลาหน่อยจิ>

‘ จริงหรอ ว๊าย! จริงด้วย นี่มัน จะแปดโมงแล้วนี่หน่า ขอบคุณมากนะจ๊ะ ที่มาปลุก

ต้องรีบแล้วเรา ’

ว่าแล้วเจ้าหญิงก็ร่ายเวทมนตร์ใส่ตัวเอง

‘ มีคาก้า นีราจี้ ’

แล้วเจ้าหญิงก็อยู่ในชุดที่ท่อนบนเป็นเสื้อสีขาว ฟูขึ้นตรงต้นแขน ตรงส่วนหางก็กลายเป็นสีฟ้าไล่กับสีเขียวอ่อนที่ดูสดใสน่ารักไม่เบาเลยล่ะ ส่วนผมก็มัดรวบขึ้นแล้วมีเปลือกหอยสีชมพูติดอยู่

‘ เราจัดตารางเรียนยังล่ะเนี่ย ยัยเซ่อ   อืมมม...... อ้อ คาบแรกเรียนการเคลื่อนไหว  คาบที่2

ก็เรียน.................... โอ้ ไม่นะ ฮือๆๆ TT_TT ลืมฝึกเต้นลีลาอีกแล้ว เมื่อวานเล่นเพลินไปหน่อย ไม่เป็นไรหรอกมั้ง เดี๋ยวไปถึงโรงเรียนค่อยฝึกก็แล้วกัน อ้ะ เสร็จเรียบร้อย เตรียมพร้อมไปโรงเรียนแล้ว ไปกินอาหารดีกว่า ’

หลังจากที่นีโม่รับประทานอาหารเสร็จ เธอก็มาโรงเรียน แต่วันนี้ มาโดยใช้เจ้าเดน่า ( เป็นโลมาเพื่อนรักของเจ้าหญิง )  

‘ขอบใจนะ เจ้าเดน่า แล้วเด๋ววันนี้บ่ายโมง มารับฉันนะ เด๋วฉันจะพาไปเที่ยวด้วย’



*****************



ติ๊งน่อง ตึ๊งตึ่ง



‘ขออนุญาตค่ะ’จารย์’

‘สายอีกแล้วนะ นีโม่’

‘ขอโทษค่ะ ~~!’

‘วันนี้ตื่นสายอีกแล้วนะ ยัยนีโม่’



เสียงนี่มันคุ้นๆนะ เธอจึงหันกลับไปมอง เด็กหญิงผมสั้น สีฟ้า หางสีเขียวอ่อน กำลังส่งรอยยิ้มที่เมื่อเห็นก็ต้องหลงใหลทุกๆคน ลักยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าขาวๆ แก้มชมพู ที่น่ารักนั้น ‘พีอาร์’นี่ เย้! เพื่อนสนิทของฉันกลับมาแล้ว



‘มาตั้งแต่เมื่อไรอ้ะ เห็นบอกว่า ไปเที่ยวอาณาจักรซีราห์นี่ ตั้งเดือนแล้วไหง ไปแค่อาทิตย์เดียวอ้ะ’



‘ก็คือว่า ..........’

‘อะแฮ่ม’



โธ่ อาจารย์ขัดจังหวะอีกแว้ววววววว  



‘ตั้งใจเรียนด้วยนะ เด็กๆๆ’



~~ ก้อได้ วันนี้วันดีที่พีอาร์กลับมานะ ฉันมีเรื่องอยากจะเล่าให้ฟังตั้งหลายเรื่องแน่ะ แต่ตอนพักแล้วกัน เดี๋ยวโดนอาจารย์อะแฮ่มใส่รอบสองก็ ไม่ดีแน่

******************



‘โอย ! เจ็บหางจัง’

‘เธอนี่ บ่นจัง แค่’จารย์สอนตีลังกา แล้วก้อหมุนตัวใต้น้ำ 3 รอบเท่านั้นเองทำเป็นบ่น’

‘เธอบอกว่า แค่นั้นหรอ พีอาร์นี่มันไม่ใช่ง่ายๆนะ อ้อลืมปัย เธอได้ A+ วิชาลีลา

งดงามนี่หน่า  อีกอย่างฉันไม่ได้ซ้อมมาด้วย ฮือๆๆทามมายฉันไม่เก่งอย่างเธอบ้างน๊า’

นีโม่โอดครวญ แต่เธอก้อต้องร้อง โอ๊ะ ออกมา ก็เพราะว่า....

‘โอ๊ะ ขอโทษค่ะ ’

‘ไม่เป็นไรครับ ’

‘อ้าว นี่พี่มานานยังอ้ะ’

‘ก็ไม่เท่าไหร่หรอก’

นีโม่กระซิบเบาๆที่หูพีอาร์

‘รู้จักกับเค้าเหรอ พี’

‘พี่ชายเธอหรอ ทำไมฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้เลยอ้ะ’

‘เปล่าหรอก ญาติน่ะ’

‘งั้นที่เธอกลับมาเร็วก็เพราะว่าเรื่องพี่คนนี้น่ะสิ ’

‘อือ พี่เค้ามาจากอีกอาณาจักรอื่นน่ะ แล้วต้องมาเรียนที่นี่อาทิตย์นี้ ครอบครัวฉันก็เลยต้องรีบกลับมา คอยดูแล และหาที่เรียนแต่ว่า..พี่แกเรียนอีกโรงเรียนนึงอ้ะ ’

แล้วพีอาร์ก็พูดแนะนำเป็นทางการ

‘พี่นี่ยัยนีโม่ เพื่อนสนิทพีเอง แล้วนีโม่นี้ก็ พี่เรฟานนะ’

‘สวัสดีครับ’

‘สวัสดีค่ะ’

ทั้ง 2 ก้มหัวให้กัน พี่ญาติพีอาร์นี่น่ารักจัง ดูเป็นพี่ชายที่ท่าทางจะใจดี เค้ามีน่าคล้ายๆกับพีอาร์แต่เค้าดูโตกว่า และเวลายิ้มก็มีลักยิ้มเพียงแค่ข้างเดียวเท่านั้น ฉันเรื่มสงสัยว่า ญาติ หรือ พี่ชายพีอาร์กันแน่เนี่ยเพราะพี่แกเหมือนกันพีอาร์ไม่มีผิดเพี้ยนเลยล่ะ

‘งั้นเดี๋ยวพี่ต้องรับพีไปแล้วนะ ป้ะ ..... เจอกันพรุ่งนี้นะครับน้องนีโม่ ยินดีที่ได้รู้จักครับ’

‘ค่ะ เช่นเดียวกันค่ะ บ๊ายบายนะ พี’ เธอบ๊ายบายเพื่อนของเธอ พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ก่อนที่จะเดินไปอีกทาง



นีโม่จึงไปรอเจ้าเดน่าที่หน้าโรงเรียน เธอรออยู่ประมาณ 20 นาทีแล้วเธอก็เห็นร่างอ้วนๆ ตัวเล็กกำลังว่ายมาหาเธอ ตัวมันสีฟ้า ท้องสีขาว อ้อ เจ้าเดน่านั่นเองแต่ว่า ..... มีใครอยู่บนตัวมันด้วยนี่

เฮ้ ! นั่นมันที่นั่งฉันนะ แล้วทามมายเจ้าเดน่าถึงแบกเธอมาด้วยล่ะ   แต่เธอสงสัยได้ไม่นานก็คลายสงสัยออกทันที

‘พี่นีโม่ ช่วยพี่ชายคนนี้ทีสิ คือว่า ..... ผมเห็นเค้านอนอยู่ใต้ปะการังน่ะ แต่ดูเหมือนเค้าจะไม่ใช่ประชาชนของอาณาจักรเราน่ะ เรื่องมันเป็นอย่างงี้ ผมกำลังว่ายมาจะมาหาพี่นีโม่ แต่ว่า เห็นเจ้าเฟรัสมาเรียกผมไปช่วย มันว่ายนำหน้าผมไปเรื่อยๆจนถึงใต้ต้นปะการังต้นใหญ่ ก้อเห็นเค้านอนสลบอยู่นี่แหละ ยังไงพี่ก้อช่วยเค้าหน่อยนะคับ’

เจ้าเดน่าพูดอย่างรวดเร็ว

‘ได้สิ นิโม่ซะอย่าง แต่ว่า ฉันจะพาเขาไปรักษายังไงดีล่ะ งั้นฉันต้องให้เขาเกาะหลังฉันไปละกัน ’

เด็กหนุ่มคนนี้ ไม่มีหางอย่างเรา มีผมสีบลอนด์ หน้าเขาดูดีเชียวแหละ แต่ตอนนี้ก็หน้าซีดเซียวพอๆกับกระดาษได้เลยล่ะมั้ง แต่เราต้องพาเค้าไปที่โรงพยาบาล..............อืมโรงพยาบาลอะไรอยู่ใกล้ที่สุดน๊า อ้อ โรงพยาบาลนีมาละกัน

‘ไปกันเถอะเดน่า เดี๋ยวฉันจะขี่เธอ แล้วก้อให้เขาพิงหลังฉันไปละกันนะ’

‘คับ แต่เดี๋ยวเราจะไปไหนอ้ะ’

‘โรงพยาบาลนีมาจ้า ’

‘แล้วทามมายไม่ใช้เวทมนตร์รักษาล่ะคับ’

‘เวทมนตร์น่ะ รักษาไม่ได้ทุกอย่างหรอกนะ’

‘เข้าใจแล้วคับ งั้นเกาะดีๆนะ’

แล้วเจ้าเดน่าก็ว่ายอย่างรวดเร็วเพื่อไปยังโรงพยาบาลนีมา ผมของเธอสยายไปตามแรงน้ำ ซักพักพวกเขาก็มาถึงโรงพยาบาลนีมาซักที

‘เดี๋ยวเธอไปรอข้างนอกก่อนนะ ฉันจะพาเขาเข้าไปข้างในก่อน แล้วก้อ ไปบอกคุณพ่อด้วยว่า ฉันอาจจะกลับช้าหน่อย’

หลังจากนั้นนีโม่ก็พาเด็กหนุ่มลึกลับคนนี้เข้าไปในโรงพยาบาล เธอว่ายไปเรื่อยๆจนถึง แผนกผู้ป่วย

‘มีคนบาดเจ็บค่ะ’

หินก้อนใหญ่ก็เลื่อนออก เผยให้เห็นกลุ่มปลาตัวเล็กกลุ่มหนึ่ง ว่ายมายังเธอแล้วเรียงกันเหมือนเปลนอน นีโม่วางเปลลงบนปลาพวกนั้น แล้วปลาพวกนั้นก็พาร่างที่ไร้สติของเขาเข้าไปข้างใน นีโม่ออกมารอข้างนอกซักพัก เธอก็ฉุกคิดว่า....ต้องมีอะไรแน่ๆทำให้มนุษย์ผู้นี้มานอนอยู่ใต้น้ำทะเลทั้งๆที่ไม่ใช่ที่ที่เขาควรอยู่



หรือว่า................จะเกิดเหตุร้ายขึ้น







****************************



>>ก๋วยเตี๋ยวเส้นหมี่<<

ขอโทดด้วยลงช้ามากกกกกกกกกกก เพราะว่าขี้เกียจอ้ะนะ ตอนนี้ขยันแล้วก็เลยเอาเรื่องมาลง ส่วนตอนนี้ไม่ค่อยหนุกเท่าไหร่<ที่จริงไม่หนุกเลยแหละ แต่ว่า ตัวละครสำคัญเรื่มโผล่แว้วววล่ะนะ> แต่ตอนหน้าต้องมีจุดสำคัญกว่านี้แน่นอน

ขอบคุณทุกคนมากนะที่เข้ามาอ่านแล้วก้อแนะนำ ก้ออย่าเพิ่งทิ้งกันนะ มีอะไรแนะนำด้วยละกันนะจ๊า  บ๊ายบาย