คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : - Episode 1 -
- Episode 1-
แอ๊ดดดดด
“ ยองแจ “ ร่างสูงที่นอนดูทีวีบนเตียงคนไข้หันมาทักทายคนตัวเล็กที่เพิ่งเดินเข้ามา พร้อมรอยยิ้มสดใส
“ ฮยองตื่นแล้วหรอ? .. นี่เพิ่งแปดโมงเองนะ “ คนที่เพิ่งเดินเข้ามาว่าพลางมองนาฬิกาข้อมือ
“ ถ้าฮยองหลับเหมือนทุกๆวันก็ไม่ได้เจอยองแจตอนเช้าหนะสิ กว่ายองแจจะมาก็ตั้งหกโมงเย็น “ คนบนเตียงพูด
อย่างน้อยใจเลยเบะปากออกมา คนตัวเล็กเห็นแบบนั้นเลยอดแกล้งไม่ได้
“ งั้น.. ตอนเช้าผมไม่มาแล้วดีกว่า ฮยองจะได้พักผ่อน “ ว่าแล้วคนตัวเล็กก็ทำท่าจะเดินออกไป แต่คนบนเตียง
ก็รีบจับข้อมือรั้งคนตัวเล็กไว้ซะก่อน
“ โหหห ยองแจอ่า แกล้งฮยองแบบนี้เลยหรอ แค่เสาร์อาทิตย์เองที่ยองแจมาตอนเช้า วันธรรมดายองแจต้องไป
เรียนอยู่แล้วนี่ “ คนบนเตียงเบะปากอีกครั้ง
“ คิคิ นี่แหนะๆ เบะปากเป็นเด็กไปได้ ฮึ้ยย ฮึ้ยย ฮึ้ยยยย “ ร่างเล็กหยิกแก้มคนบนเตียงอย่างมันส์มือ
“ อะ โอ้ยย โอ้ยยยย ยอง.. แจอ่า เบาๆหน่อยแก้มยานหมดละ “ ร่างสูงพยายามจับมือยองแจให้หยุดแล้วดึงมา
นอนทับบนร่างตัวเอง
“ ย่าห์! ฮยอง! ปล่อยนะ เดี๋ยวมีคนเข้า.. “ คนตัวเล็กไม่ทันพูดจบก็โดนขโมยจุ้บไปทีนึง
“ ช่างเขาสิ “ พูดจบริมฝีปากก็ทาบลงบนปากของคนด้านบนอย่างเชื่องช้า ก่อนจะค่อยๆละออกมา
“ ขอบคุณนะยองแจ.. ที่ไม่ทิ้งฮยอง “ คนด้านล่างเอ่ยขึ้น พลางสบตากับคนด้านบน
“ ผมจะทิ้งฮยองได้ยังไง.. ผมรักฮยองนะ “ คนด้านบนพูดจบ ก็ยังคงนั่งอยู่บนตักคนบนเตียงพลางเกลี่ยแก้มไปมา
อย่างอ่อนโยน
“ อ้ะ! ฮยองวันนี้ผมมีเพลงใหม่จะมาเล่นให้ฟังล่ะ “ คนตัวเล็กพูดขึ้นอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยเปลี่ยนไปอย่างกับคนละ
คนกับเมื่อกี้ คนบนเตียงได้แต่อมยิ้มที่อารมณ์ของคนตัวเล็กนี้ช่างแปรปรวนบ่อยเหลือเกิน
“ ปะ ไปเล่นให้ฮยองฟังหน่อยสิ “ คนบนเตียงพูดแบบนั้น คนตัวเล็กก็เลยลุกลงจากเตียงแล้วค่อยๆประคองร่างสูง
ให้นั่งรถเข็นอย่างระมัดระวัง
ทำไมฮิมชานฮยองถึงไม่ลุกยืนแล้วนั่งรถเข็นเอง. ..? นั่นก็เพราะวันนั้นโดนยิงเข้าที่กระดูกสันหลังโดนเส้น
ประสาท ทำให้ขยับช่วงล่างไม่ได้ จึงต้องรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ถ้าจะหายต้องรับการผ่าตัดและทำกายภาพ
บำบัดต่อ ซึ่งการผ่าตัดต้องใช้เงินจำนวนมาก ผมจึงต้องเรียนไปทำงานไปเพราะครอบครัวฮิมชานฮยองไม่เหลือ
ซักคน.. ทุกเย็นผมก็จะมาเยี่ยมฮิมชานฮยอง แต่วันเสาร์อาทิตย์ผมจะมาตอนเช้าด้วยก่อนไปทำงานประจำ
ร่างเล็กนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น พลางเข็นรถไปเรื่อยๆ..
รถเข็นถูกเข็นไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง สถานที่ที่เต็มไปด้วยความสงบ มีลมพัดน้อยๆตลอดเวลา สร้างโดยใช้
ปูนทำเป็นเสาสี่มุมเหมือนในนิยายกรีกโรมัน มีเปียโนหนึ่งตัวตั้งไว้เพื่อใช้บำบัดคนที่มีปัญหาเรื่องเสียง รอบๆเต็ม
ไปด้วยต้นไม้ล้มลุกต่างๆ จัดเป็นสวนขนาดเล็ก ที่นี่คือ สวนหย่อมในโรงพยาบาล
พวกเรามักมาที่นี่บ่อยๆเพื่อผ่อนคลาย สำหรับผมแล้วเป็นการฝึกไปในตัวเพราะทำงานพิเศษสอนเปียโนอยู่
แล้วคนรักของผมก็ชอบฟังผมเล่นเปียโนมากซะด้วย จึงไม่แปลกที่ต้องพามาที่นี่ทุกวัน
“ ฮยองนั่งตรงนี้นะ “ คนตัวเล็กเข็นรถหยุดไว้ข้างเสาต้นหนึ่งก่อนจะเคลื่อนตัวไปนั่งบนเบาะเปียโน
“ อื้อ “ ร่างสูงขานตอบก่อนจะหลับตาพริ้มรอฟังคนตัวเล็กบรรเลงเพลง
La la la la la la
La la la la la la
I like you smile
ฉันชอบรอยยิ้มของเธอ
I like your vibe
ฉันชอบนิสัยขี้เล่นของเธอ
I like your style
ฉันชอบไสตล์ของคุณ
But that’s not why I love you
แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ฉันรักเธอ
And I, I like the way You’re such a star
ฉันชอบที่เธอ เธอช่างเป็นดั่งดาว
But that’s not why I love you
แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ฉันรักเธอ
Do you feel, do you feel me?
เธอรู้สึกใหม?,เธอรู้สึกฉันใหม?
Do you feel what I feel, too?
เธอรู้สึกเหมือนกันใช่ไหม?
Do you need, do you need me?
เธอต้องการ,เธอต้องการฉันไหม?
Do you need me?
เธอต้่องการฉันใช่ไหม?
You’re so beautiful
เธอนั้นช่างสวยงาม
But that’s not why I love you
แต่นั่นไม่ใช่เหตุผลที่ฉันรักเธอ
I’m not sure you know
ฉันไม่แน่ใจว่าเธอรู้
That the reason I love you is you
ว่าเหตุผลที่ฉันรักเธอ คือ เธอ
Being you
เป็นตัวของเธอเอง
Just you
แค่เธอ
Yeah the reason I love you is all that we’ve been through
ใช่.. เหตุผลที่ฉันรักเธอคือทุกๆอย่างที่เราผ่านมันมาด้วยกัน
And that’s why I love you
และ นั่นคือ..เหตุผลที่ฉันรักเธอ
Even though we didn’t make it through
ถึงแม่ว้าเราผ่านมันไปไม่ได้
I am always here for you
แต่ฉันก็ยังคงอยู่ตรงนี้เพื่อเธอ
…You
...เธอ
La la la la la la
La la la la la la
That’s why I love you
นั่นคือเหตุผลที่ฉันรักเธอ
~ ♬ Avril Lavigne – I love you
L.O.V.E Accident !!
*ติง ตอง ตัง ตุ่ง . . . . ตุ่ง ตุง ตุ๊ง ตุง ~ ~ ~
“ เห้ยยย จังกอบไปเกมเซ็นเตอร์กัน “ เด็กหนุ่มผมบลอนด์ ตัวสูง สะพายกระเป๋าพร้อมล้อคคอเพื่อนตัวเล็กอีกคน
“ จังกอบคือใคร -___- “
“ ไรว้ะ ทำมาเป็นหน้านิ่ง ก็มึงไง มึง มึง มึง มึงงงง ที่อยู่ตรงหน้ากู “
“ เฮ้~~ จุนฮงมีคนฝากมาบอกว่า ไปเจอกันที่หลังตึกดนตรีแหนะ “
“ อ้าว เห้ยยยย จะรีบไปไหนวะ “
ว่ามีเรื่องอะไรก็เดินออกไปซะแล้ว
“ โดนเรียกไปเจออีกแล้วดิ “
“ อะไรว้ะ! หล่อๆอย่างกูต้องมีมาสารภาพรักบ้างเด่ “ เขาพูดพลางเก๊กหล่อแล้วเอามือเท้าคาง
“ เดี๋ยวนี้หลงตัวเองด้วยหรอวะ “
“ ช่างมัน! วันนี้ไปเล่นเกมดีกว่า ไปเหอะ “ ว่าแล้วก็ล็อคคอลากเพื่อนตัวเล็กนี้ออกไปจากห้อง
.
.
“ ชเว จุนฮง “ ชายคนหนึ่งท่าทางเหมือนหัวหน้าแก๊งพูดออกมาพร้อมกับมีคนตามหลังมาอีกนับสิบ
“ ไรว้าาา ไม่ใช่สารภาพรักหรอกเหรอ “ เด็กร่างสูง ผมบลอนด์ สบถออกมาพร้อมขมวดคิ้ว
“ บอกว่า ให้ไปเจอกันหลังตึกดนตรีไง “
“ คนมันไม่ว่าง วันนี้จะไปเล่นเกมไว้วันหลังน่า “ เขาพูดพลางทำมือปัดๆ
“ ชั้นบอกว่าจะเจอเดี๋ยวนี้ไง!! “ หัวแก๊งพูดจบก็กระชากคอเสื้อคนตรงหน้าออกมา
“ ไม่เอาน่า อย่าทำให้อารมณ์เสียกันสิ “
“ ชั้นไม่กลัวหรอกเว้ย!! "
ผว้ะ!!!
“ เห้ยย! จุนฮง “ เพื่อนตัวเล็กกว่าที่ยืนฟังบทสนทนาข้างๆก็อุทานขึ้น
“ จงออบ... “
“ ฮะ “
“ วันนี้คง... ไม่ได้เล่นเกมส์แล้วล่ะ หึ “
.
.
.
“ โอ้ยยยยย! เบาๆหน่อยดิฮยอง!! “ เด็กหนุ่มค้อนใส่พี่ชายที่กำลังแต้มยาให้ที่แก้มพร้อมพยายามดันมือออกไป
“ สม!! ชอบไปหาเรื่อง! “ ว่าแล้วก็กดลงไปเต็มๆ
“ อะ โอ้ยย โอ้ยยย! พวกมันมาหาเรื่องต่างหากล่ะ “
“ ซ่าตลอดเล้ยย ถ้ามีเรียกผู้ปกครองขึ้นมาล่ะก็ ไม่ไปแล้วนะ “
“ ยังไงฮยองก็ต้องไปอยู่ดีนั่นแหละ “ คนน้องยู่ปากใส่
“ นี่ นี่ นี่ ถ้าเป็นเรื่องขึ้นมาฮยองก็จัดการไม่ไหวหรอกนะ “ คนพี่ชักหมั่นไส้เลยบิดจมูกไปหลายที
“ รู้น่า ผมไม่ทำให้ฮยองเดือดร้อนหรอก เดี๋ยวฮยองจะเหนื่อยกว่าเดิมเพราะเรามีกันแค่สองคน..“
“ . . . ช่างเถอะ รีบๆไปอาบน้ำแล้วพักผ่อนซะนะ ฮยองไปทำงานล่ะ “ คนพี่นิ่งก่อนจะตอบออกมาพลางหยิบ
เสื้อนอกมาใส่
“ ฮะ อย่าเอาแต่ทำงานนะ พักผ่อนด้วยนะฮะฮยอง “
“ รู้แล้วน่า ไปล่ะ “ คนพี่บอกลาก่อนจะขยี้หัวบลอนด์เบาๆ
ใช่.. พวกเรามีกันแค่สองคน พ่อแม่เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุเมื่อสองปีที่แล้ว พี่ชายคนเดียวเลยต้องหางานทำทั้ง
ร้านซุปเปอร์มาร์เก๊ตแล้วก็ยังเสิร์ฟอีก ทำกะดึกตั้งแต่หกโมงถึงตีสอง ต่อด้วยเสิร์ฟตอนสิบโมงถึงสี่โมงเย็น
เลยทำให้มีเวลาพักผ่อนน้อย
Rrrrrr
M.Jup
พรุ่งนี้ไปค้างบ้านมึงนะ พ่อแม่ไปต่างประเทศอีกละ
ZELO96
บอกพ่อแม่มึงรับกูเป็นลูกบุญธรรมที กูจะไปด้วยทุกงานเลย
M.Jup
ไอเลว แล้วฮยองมึงล่ะ
ZELO96
กูล้อเล่นได้มั้ย กูยังกตัญญูต่อฮยองอยู่เว้ย
M.Jup
หรออออออ
ZELO96
เออออออออ คราวนี้ไปนานเท่าไหร่ล่ะ
M.Jup
เดือนครึ่ง
ZELO96
คราวนี้ไปยาวแฮะ พรุ่งนี้ก็หอบผ้ามาละกัน
M.Jup
เออ เดี๋ยวกูเอาเกมส์ไปสังเวยมึง
ZELO96
วันนี้แม่งไม่ได้เล่น ขอเด็ดๆนะเฟ้ย
M.Jup
รู้แล้วน่า ไปละจะเก็บของต่อ
ZELO96
เออ
วันนี้ผมจะไปค้างบ้านไอ้จูนงเป็นครั้งที่ร้อยของชีวิตผมละ -___- บ้านมันอย่างกับบ้านหลังที่สองของผมเลยก็
ว่าได้ พ่อแม่ผมต้องไปต่างประเทศบ่อยๆที่บ้านเลยมีแต่คุณป้าแม่บ้าน มันน่าเบื่อก็เลยไปค้างบ้านเพื่อนดีกว่า
พวกท่านก็ชวนผมไปตลอดนะ แต่ผมไม่อยากเรียนซ้ำชั้นบ่อยๆหนะสิ ขอไม่ไปดีกว่า
" เห่ยย! เงียบอยู่นั่นแหละ พูดบ้างเส่จังกอบ " คนตัวโย่งที่เดินอยู่ข้างๆทักขึ้น
" กูหนัก " ผมพูดแล้วหันไปมองหน้าพ่นรังสีใส่มัน
แหมมมม มึงไม่ต้องแบกเหมือนกูหนิ เดินตัวปลิวเชียวไม่เคยช่วยซักครั้ง
" มึง "
คราวนี้อะไรอีกล่ะ
" กูหิว.. "
ไม่ต้องทำหน้าแบบนี้เลยมึง กูต้องเลี้ยงมึงอีกล่ะสิ!
" น้าาา ไปกินข้าวกันก่อนเข้าบ้านเหอะ ที่บ้านไม่ค่อยมีอะไรกินเลยอะ " คนตัวโย่งว่าแล้วก็คล้องแขนอ้อนๆ
" กูยังไม่หิว " ผมพูดพลางหันหน้าเบี่ยงไปทางอื่น
" โหยยยย จะปล่อยให้เด็กน้อยตาดำๆคนนี้ผอมตายหรอออ พาไปกินหน่อยน้าาา "
" . . . . . "
" นะ นะ นะ ร้านนั้นอะ " ว่าแล้วก็ชี้ไปร้านข้างทางเล็กๆร้านนึง
" .. . ก็ได้ "
" ฮิ้ววววว มึงเลี้ยงนะ " คนตัวโย่งพูดจบก็รีบวิ่งปรี่เข้าไปไหนร้านทันที
รีบขนาดนั้น ขอให้สะดุดพื้นหน้าแหก
" เหวยยยย " คนตัวเล็กที่แช่งในใจไม่ทันขาดคำ เหตุการณ์ก็เกิดตรงหน้าซะแล้ว
สม.. .
L.O.V.E Accident !!
19.26 น.
แอ๊ดดดดด
“ วันนี้มาช้านะยองแจอ่า “ คนบนเตียงท้วงคนตัวเล็กที่เพิ่งเดินเข้ามา
“ ตามจริงวันนี้ผมกะว่าจะไม่มาด้วยซ้ำนะ พรุ่งนี้มีรายงานแต่เช้า “
“ โทรมาบอกกกันมั่งสิ ฮยองรอนายมาทั้งวันเลยนะ “ คนบนเตียงจับมือคนตัวเล็กแล้วแกว่งไปมาเหมือนกำลังอ้อน
“ ผมกลัวฮยองนอนแล้วอ่ะ ก็เลยไม่โทรมาดีกว่า. . วันนี้ผมซื้อส้มมาด้วยแหละผมปอกให้! “ ว่าเสร็จก็เดินไปล้างส้ม
ในห้องน้ำ ออกมาพร้อมปอกกินทันที
“ วันนี้ตรวจเป็นไงบ้างครับ “ คนตัวเล็กถามทั้งๆที่ยังก้มหน้าปอกส้ม
“ คุณหมอบอกว่า พี่อ้วนขึ้น แข็งแรงดี “
“ อ้วนขึ้นหรอ? ฮยองกินตามใจปากอีกแล้วล่ะสิ เดี๋ยวไม่หล่อนะ คิคิ “ ว่าแล้วก็ยัดส้มใส่ปากคนอ้วน
“ ยองแจอ่าา ถ้าฮยองไม่หล่อแล้วยองแจจะไม่รักฮยองแล้วสินะ ฮึก “ ว่าแล้วฮิมชานเลยเบ้ปากใส่
“ แหม แหม แหมมมม ขี้แยมากเดี๋ยวทิ้งซะเลย “
“ ทิ้งเลยหรอ ฮึก “ ฮิมชานก็ยังงอแงไม่เลิกแล้วทำท่าปาดน้ำตาใส่
“ ไม่ต้องมาติงต๊องใส่เลย กินไปเลยส้มเนี่ย! ลดความอ้วนได้ “ ว่าแล้วก็ยัดให้กินทีเดียวสามกลีบ
ทั้งคู่หยอกล้อกันไปมา คุยเล่นจนเวลาล่วงไปเรื่อยๆ
21.02 น.
“ ฮยองผมต้องกลับแล้วนะจะไปทำรายงานต่อ จะนอนเลยมั้ยผมปิดไฟให้ “
“ อือ กลับดีๆนะ “ ต่างคนต่างโบกมือให้กัน ก่อนที่คนตัวเล็กจะปิดไฟแล้วก้าวออกจากห้อง
“ ขอโทษค่ะ!! ขอทางหน่อยค่ะ!!!! “
“ อะ โอ้ะ “ คนตัวเล็กถอยหลบที่หน้าบานประตู
“ จะเป็นอะไรมากมั้ยนั่น เลือดเต็มขาเลย “ ร่างเล็กชะเง้อมองแล้วก็เดินออกไปจากที่แห่งนั้น
Yes I’m Heroooo ~~~~
“ ฮัลโหลครับ “
“ จูนง กูวางไว้ที่เดิมนะ “ ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะสนใจโทรศัพท์ต่อ
“ ครับ .. . ว่าไงนะครับ??!!! ครับ! ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ “
“ อะไรจูนงมีไร พูดซะดังเชียว “ เพื่อนสนิทวางคนลงแล้วเดินมาดู
“ มึง!! ไปโรงบาลกับกู! เดี๋ยวนี้เลย!! “ ร่างสูงรีบวางกระเป๋าก่อนจะลากเพื่อนออกไปจากห้องด้วย
“ อะไรมึงมีไร?!! “
“ เดี๋ยวกูค่อยอธิบาย ไปเร็ว! “
ฮยอง! รอผมก่อนนะ อย่าจากผมไปอีกคน..
TBC*
ความคิดเห็น