คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : - Episode 5 -
" แดฮยอนฮยอง! "
ปั้ก!
หัวมึงนี่สะกดคำว่า ไม่รีบ เป็นมั้ย..
เด็กหนุ่มผมบลอนด์เปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างเร่งรีบ ก่อนจะถลาเข้าไปหาคนที่นอนบนเตียงคนป่วยโดยที่ไม่
ได้ระวังคนที่ตามมาอีกคน ทำให้ประตูที่เปิดเข้ามาโขกเข้ากับหัวอย่างจัง แต่เจ้าตัวก็ยังทำหน้านิ่งรับเหมือนไม่มี
อะไรเกิดขึ้น คนป่วยที่เห็นพอดีได้แต่ขำออกมาเบาๆ
" ฮึฮึ เจ็บมั้ยจงออบอ่า.. ไม่เจอกันนานเลยนะ " คนบนเตียงพูดก่อนจะยิ้มให้
" ไม่เป็นไรครับ ชินแล้ว -__- "
จุนฮงแลบลิ้นทำเป็นหูทวนลมไม่ใส่ใจกับสิ่งที่ทำไป ก่อนจะหันมาซักถามคนบนเตียงว่าอาการเป็นยังไงบ้าง
ซึ่งเจ้าตัวก็เอาแต่ยิ้มให้แต่สายตากลับมองไปยังเพื่อนที่เอาแต่กุมหัวจากที่โขกประตูไปเมื่อกี้
" เห้ยยย พรุนหมดแล้วม้างงงง =___= " จงออบได้ยินแบบนั้นก็หันหน้ามาหาทั้งสองคน ทำให้สบตากับแดฮยอน
อย่างจัง
แหนะ
" แฮ่มมมม " จุนฮงขัด
“ เอ่อออ กินข้าวกันมารึยัง? ไม่หิวกันหรอ “ แดฮยอนโพล่งขึ้น
“ เรียบร้อยแล้วล่ะ แต่ตอนนี้ผมอยากเข้าห้องน้ำอ่ะ ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ “
“ จุนฮง ในห้องก็มีห้องน้ำ นายจะไปเข้าที่ไหนเนี่ย “ แดฮยอนเรียกจุนฮงไว้ ก่อนที่เจ้าตัวกำลังจะเปิดประตูออกจาก
ห้อง
“ ห้องน้ำข้างนอกมันกว้างกว่าอ่ะ สวยกว่าด้วย แหะ ^__^ “ จุนฮงยิ้มอย่างมีเลศนัยให้ทั้งคู่ก่อนจะเปิดประตูเดินออก
จากห้องไป
ที่จริงผมก็พอรู้ตัวว่ามันเป็นเหตุผลที่เห็บหมามากก็เถอะ(?) แต่ผมก็พอจะรู้ว่าทั้งสองคนรู้สึกยังไงกัน ผมไม่อยากอยู่
เป็นคนบ้าที่ต้องคอยปรับบรรยากาศให้ทั้งคู่อยู่ตลอดเวลา ก็เอาแต่เงียบอยู่นั่นแหละ อึดอัดชิบ!! ทิ้งให้อยู่ด้วยกัน
นั่นแหละ ตอนนี้ผมจะไปหาหวานใจของผมแล้วล่ะ!
ไอ้เห็บหมาจุนฮง.. ทิ้งกูไว้ได้ -___-
จะทำไงล่ะทีนี้ เงียบอย่างกับป่า กลับเลยดีมั้ย? แล้วจะลาว่าอะไรดี? แล้วแดฮยอนฮยองจะจ้องอีกนานมั้ย?!!
“ . . . . . “
“ . . . . . . . . . . . “
“ . . .ผม / จงออบ “
“ ครับ? “
“ . . . ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ “
-///////////-
อยากจะเอาหน้าสิงหน้าตักซะจริง ยิ้มแบบนี้อีกละ
“ กะ.. ก็ ตั้ง.. ตั้งแต่ที่ฮยองเริ่มท.. “
“ คิดถึง “
แดฮยอนพูดพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น จงออบที่โดนกอดอย่างไม่ทันทั้งตัวอึ้งไปชั่วขณะ แต่แล้วก็กอด
ตอบพลางซบหน้าลงบนบ่าเพื่อซ่อนใบหน้าที่คลอไปด้วยน้ำตา
“ ผมก็... เหมือนกัน “
แดฮยอนได้ยินอย่างนั้นยิ่งทำให้กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นไปอีก ทำให้รู้สึกได้ถึงบ่าที่เปียกชื้น
“ จงออบ.. ร้องไห้หรอ? “ แดฮยอนถามก่อนจะผละจงออบออกจากอ้อมกอด แต่ร่างเล็กนี่เอาแต่ก้มหน้าส่ายหัวไม่
ตอบ เขาจึงประคองหน้าขึ้น ทั้งคู่จ้องลึกเข้าไปในดวงตาก่อนที่ร่างกายจะค่อยๆเข้าหากันราวกับมีแม่เหล็กระหว่าง
ทั้งสองคน
ใกล้จนห่างกันแค่คืบ..
ใกล้จนลมหายใจรินใบหน้า..
ใกล้จนปลายจมูกทั้งสองคนชนกัน..
ใกล้จน...
วรั๊ยยยยยยยยย เขินชิบ! -///..///-
แดฮยอนฮยองนี่ก็ใช่เล่นเลยนะเนี่ยยย แต่ว่านี่มันในโรงพยาบาลนะเห้ยยย
แหมะ คนมีความสุขก็ปล่อยเค้าไปเหอะ
เด็กหนุ่มสูงโปร่งผมบลอนด์ในคราบชุดมัธยมรีบเดินปรี่ออกจากประตูห้องๆหนึ่ง หลังจากท่าทีที่เหมือนกำลังแอบ
ดูอะไรบางอย่าง ภาพที่เขาเห็นทำให้ร่างกายเข้าสู่โหมดอารมณ์ดีแทบจะทันทีและยิ่งอารมณ์ดีมากขึ้นไปอีก
เมื่อตอนนี้ร่างกายเขากำลังพาตัวเองไปที่ที่ไปเป็นประจำ เพื่อไปดูใครคนหนึ่ง..
“ วันนี้ไม่ร้องเพลงแฮะ “ เจ้าตัวพูดออกมาอย่างแปลกใจ เพราะปกติจะร้องเพลงคลอไปด้วย แล้วยิ่งแปลกใจขึ้นไป
อีกพอเห็นคนนั้นเข็นรถคนป่วยที่มาด้วยกันประจำให้พยาบาลดูแลต่อ ไม่เข็นกลับเหมือนทุกวัน พอเห็นร่างบาง
เดินออกไปทางประตูหลัง ดูเหมือนร่างกายจะประมวลผลเร็วกว่าสมอง สมองยังไม่ทันสั่งการอะไร ร่างกายก็พาเขา
วิ่งตามคนนั้นไปซะแล้ว
L.O.V.E Accident !!
คิดไปคิดมา..
ตอนนี้ตัวเขาเองก็ไม่ต่างกับสตอคเกอร์เท่าไหร่! รู้ตัวอีกทีก็เดินตามมาซะงั้น ไหนจะพฤติกรรมที่น่าสงสัยนี่อีก
ทำตัวให้เป็นปกติหน่อยเส้ จุนฮง!
เดินไปทักเลย!!
เอ้า 1.. 2.. 3!!! #นับทำไม
ผมเดินจ้ำๆเข้าไป.. แล้ววว!!!
“ แค่กก.. แค่ก.. แค่ก “
อ้าว..
“ อ่าาาาา อ่าาา อ่าา แฮ่มมม โอเค เสียงไม่หลง “
처음 봤을 때 반하진 않았어
ครั้งแรกที่ผมเจอคุณ ผมยังไม่ตกหลุมรักคุณหรอก
두 번 봤을 땐 웃는 게 참 이쁘네 Uh Uh
ครั้งที่สองที่ผมได้เจอคุณ รอยยิ้มของคุณช่างสวยเหลือเกิน Uh Uh
세 번 보니까 조금씩 가슴이 뛰어
พอครั้งที่สาม หัวใจที่เต้นช้าๆของผมก็เริ่มเต้นรัว
네 번 봤을 땐 너라고 확신했어 Baby
แล้วพอครั้งที่สี่ ผมก็รู้เลยว่า คุณนี่แหละใช่เลย Baby
나 왠지 사랑에 빠진 것 같아
ผมคิดว่าผมคงตกหลุมรักคุณเข้าแล้วล่ะ
남들이 말하는 그런 감정 말야
ความรู้สึกนั้นที่ใครๆ ต่างพูดถึงกันอยู่เสมอ
~ ♬ B.A.P – B.A.B.Y
“ แค่กก แค่ก แค่ก “
“ นี่ฮะ “
.
.
.
ตอนนี้ผมโคตรหงุดหงิดเลย!
วันนี้มีคลาสเสริมที่สถาบันเปียโนของรุ่นพี่ซอนฮวา แต่ผมดันเป็นหวัดลงคอ.. เมื่อกี้เลยได้แค่เล่นเปียโนให้ฮิมชาน
ฮยองฟังแล้วเก็บเสียงไปสอนในคลาส ยังดีที่ไข้ไม่สูง ตอนนี้ผมก็เลยลองวอร์มเสียง เสียงจะได้ไม่หลง แต่พอวอร์ม
ไปเรื่อยๆก็เริ่มเจ็บคอซะงั้น!! ทำไงดีเนี่ยยย ถ้ารุ่นพี่รู้ว่าผมไม่สบายล่ะก็โดนสวดไปอีกหลายวันแน่ๆ ทั้งที่ปกติก็โดน
บ่นเรื่องกินข้าวอยู่แล้ว เฮ้อออออ ไม่ได้ๆ ต้องเก็บอาการให้เนียนที่สุด วอร์มอีกรอบ!
“ นี่ฮะ “
ผมเหมือนโดนดึงหลุดออกจากภวังค์ สิ่งที่เพิ่งคิดไปหยุดลงเมื่อมีใครซักคนเหมือนกำลังพูดกับผม ผมหันไปตาม
เสียงแล้วเห็นมือขาวๆที่กำลังยื่นแผงยามาให้ ผมค่อยๆมองไล่ขึ้นไป ชุดเด็กมัธยม.. ผมบลอนด์..
แล้วก็สูงกว่าผมมาก
“ ครับ? “
“ นี่ฮะ ยาแก้ไอ “ เขาพูดก่อนจะยื่นแผงยานั่นให้ผมอีกครั้ง
“. . . “ ผมมองหน้าเขาเชิงว่า ทำไม
“ กะ ก็ ผมเห็นคุณไอตลอด ก็เลยคิดว่าคุณคงจะเจ็บคอ “
“ ขอบคุณครับ “
ถึงผมจะสงสัยมากแค่ไหน แต่ตอนนี้นี่คือทางออกที่ดีทางหนึ่ง ผมหวังว่ามันจะดีขึ้น ผมโค้งก่อนจะรับมาแล้วแกะกิน
“ คือ... “
“ ครับ? “
“ เอ่อออ กำลังจะไปไหนหรอฮะ “
“ เอ๊ะ? “
นายนี่ยังไงเนี่ยย มาให้ยาแล้วถามว่าไปไหน
“ คะ คืออ.. เอ่อออ “
ยังไงฮะ ยังไง วิ่งหนีเลยดีมั้ย =___=
“ เอ่อออ “
ยัง ยัง จะวิ่งละนะ นับหนึ่ง สอง สา..
“ คือ ผมเป็นแฟนคลับคุณน่ะฮะ “
แฟน คลับ..?
“ ผมไปฟังคุณร้องเพลงที่โรงพยาบาลทุกเย็นเลยนะฮะ ชอบมากเลยฮะ “
นายนี่. . .
มาแบบนี้ก็เขินสิ!! -///////-
“ ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมแค่พาแฟนไปผ่อนคลาย ผมชอบร้องเพลงก็เลยขอยืมเปียโนกับทางโรงพยาบาล แล้ว
คนไข้คนอื่นก็ชอบทางโรงพยาบาลก็เลยขอให้ผมไปเล่นทุกวัน แต่.. “ เสียงของผมหงอยลงทันที พอกำลังจะพูด
ถึงเหตุการณ์วันนี้
“ วันนี้ผมดันเจ็บคอ ก็เลย. . “
“ งั้นก็อย่าลืมกินยาที่ผมให้นะฮะ ของเค้าดีจริง “ ร่างสูงพูดให้ก่อนจะยกนิ้วให้
“ ขอบคุณมากครับ อะ! ผมสอนพิเศษอยู่ที่นี่แหละ “ ผมชี้ไปที่สถาบัน เขาก็มองตามที่ผมชี้ไป ก่อนจะพยักหน้าสอง
สามที
“ สอนพิเศษด้วยหรอฮะ “
“ ใช่ เป็นรายได้พิเศษน่ะ “ ผมพูดพร้อมยิ้ม
“ งั้นผมไปก่อนนะฮะ ผมก็ต้องทำงานพิเศษเหมือนกัน “ ร่างสูงพูดก่อนจะโค้งลา ผมเลยโค้งกลับแล้วเขาก็เดินข้าม
ถนนไปอีกฝั่ง
“ อ่า ลืมถามชื่อ “ ผมสบถออกมาก่อนจะหันหลังเดินเข้าสถาบัน แล้วพูดทักทายรุ่นพี่และนักเรียนที่มานั่งรอเวลาเข้า
คลาสด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ผมกลับรู้สึก. .
ทำไมวันนี้โลกมันหมุนเร็วๆล่ะ?
TBC*
ไรท์คิดว่าจะปิดเรื่องนี้ แต่ด้วยความที่เป็นเรื่องแรก เลยคิดว่าจะทำให้เสร็จให้ได้!
แล้วก็คิดว่าหลังจากนี้จะมาอัพเร็วขึ้น
ยังไงก็ไรท์ขอฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณรีดเดอร์อย่างสูงเลยค่ะ
ความคิดเห็น