- Fic B.A.P - L.O.V.E Accident !!

ลำดับตอนที่ #4 : - Episode 3 -

          - Episode 3-



 

          “ สวัสดีครับ! ผมชเว จุนฮงฮะ “ เด็กมัธยมตัวสูงผมบลอนด์พูดทักทายพร้อมโค้งแล้วสอดสายตามองพี่งานทั้งสี่

          “ โหห.. ทำไมน้องมันสูงหยั่งงี้วะ สูงกว่าชั้นอีก “ พี่งานตัวสูงคนหนึ่งพูดพลางใช้ศอกสะกิดพี่งานอีกคนที่เตี้ยกว่ามาก

          “ ก็ดีแล้วนี่ ทีหลังจะได้มีคนช่วยแกปีนขึ้นไปเอาของ จัดของไง ชั้นก็สบายไปด้วย คึคึ “ พี่งานตัวเตี้ยยิ้มกริ่ม

          “ น่ารักอ่ะ! จะดูแลอย่างดีเลย “ พี่งานหน้าสวยอย่างกับหญิงคนหนึ่งโพล่งขึ้น

          “ อ้าวๆ จะกินเด็กอีกละไง  อีซองจง! “ พี่งานตัวเตี้ยขัด

          “ อะไรเล่าฮยอง! ก็น้องเค้าน่ารักอ่ะ คิคิ “ พี่งานหน้าสวยว่าแล้วขยิบตาให้

          “ ฮ้าววว...  ง่วงงง “ พี่งานตาขีดเดียวพูดพลางโงนเงนตัวไปมา

            เอิ่บบบ. . .

          “ เงียบ!  ชั้นจะอธิบายงานให้น้องฟัง “ ผู้จัดการหันมาเอ็ดพี่งานทั้งสี่คน

          “ กะดึกที่ทำงานร่วมกับเธอมีทั้งหมดห้าคน มีคนนึงประจำแผนกของสดอยู่แล้ว ส่วนอีกสี่คนที่เหลือจะทำแผนกจัด

            ของสลับกับแคชเชียร์ไปด้วยแล้วเธอก็ทำในส่วนนี้ พี่เธอคงจะบอกบ้างแล้วใช่มั้ย “

          “ ฮะ “ผมตอบพลางพยักหน้า

          “ วันนี้เธอทำครั้งแรก ชั้นจะให้เธอฝึกจัดของก่อนทั้งวันนี้และพรุ่งนี้ด้วย อาทิตย์หน้าค่อยฝึกแคชเชียร์ เข้าใจนะ “

            ผู้จัดการย้ำอีกครั้ง

 

              ผมหยักหน้าตอบ

          “ งั้นชั้นจะแนะนำพี่งานให้รู้จัก..  คนนี้ชื่อ อีซองยอล ถัดไปชื่อ นัมอูฮยอน อีซองจง แล้วก็ คิมซองกยู อีก

            คนแผนกของสดชื่อ อีโฮวอน ตอนนี้กำลังเตรียมของอยู่ข้างในไปทำความรู้จักกันด้วยนะ “

          “ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยฮะ “ ผมโค้งทักทายอีกครั้ง

          “ เอาล่ะ วันนี้ชั้นมีธุระต้องกลับก่อนเลยไม่ได้ดูเธอฝึกงาน ชั้นจะมาดูอีกทีพรุ่งนี้ให้พี่ๆแนะนำให้แล้วกัน ทำให้ดีล่ะ “

            ผู้จัดการว่าแล้วก็เดินออกไปทางประตูหลังของซุปเปอร์มาร์เก็ต ปล่อยให้ผมอยู่กับพี่งานทั้งสี่ ผมยิ้มให้อย่างเป็น  

            มิตรที่สุด จากนั้นพี่ตัวสูงคนนั้นก็ลากผมไปไหนซักที่ แต่ว่า..


 


            พี่เค้าชื่ออะไรนะ..? 

            .

            .

          “ โฮวอนนนนน “ พี่งานกับน้องงานคนใหม่ย่างก้าวเข้ามาในห้องเก็บของสด หวังจะแนะนำน้องงานคนใหม่ให้คนใน

             แผนกนี้รู้จัก แต่ทว่า..

             ชวิ้ง!!!!

          “ เฮือก !! “ เข้ามาไม่ทันไรก็เจอมีดอีโต้ขนาดฟันคอขาดได้ในทีเดียวมาจ่ออยู่ตรงหน้า

          “ มีไร “ คนที่ถือมีดตรงหน้าถามออกมา

          “ เห้ย! ระวังหน่อยดิวะ!! ถ้าหน้าหล่อๆของชั้นเป็นอะไรขึ้นมาล่ะ “ พี่งานตัวสูงท้วงขึ้นพลางเอามือขึ้นมาแนบแก้มทั้ง

            สองข้าง

          “ ที่นี่เหม็นคาวนายไม่ชอบเข้ามาไม่ใช่รึไง  แล้วนั่นใคร? “ คนตรงหน้าว่าแล้วก็ยกมีดชี้ไปยังเด็กตัวสูงผมบลอนด์

             ตรงหน้า

          “ จะมาแนะนำน้องที่มาทำแทน “

          “ อึก.. ผม  ผม ชะ.. ชเว จุนฮงฮะ “ ปากพูดทักทาย แต่ไม่วายมองมีดตรงหน้าแล้วพูดอย่างสั่นๆ

          “ โอ้..  นี่คนหรือตึก “ โฮวอนพูดพลางมองตั้งแต่หัวจรดเท้า

          “ ถึงจะเป็นคน แต่.. แต่ ฮยองอย่าทำอะไรผมเลยนะฮะ “ จุนฮงว่าแล้วรีบหลบไปด้านหลังของซองยอล

          “ ทำอะไร? ชั้นแค่กำลังแล่ปลาอยู่แล้วพวกนายก็เข้ามา “ โฮย่าพูดจบก็วางมีดบนมือลงบนเขียงขนาดใหญ่

          “ อายุเท่าไหร่ “

          “ 18 ฮะ “

          “ ห่างกัน 5 ปี แต่ส่วนสูงห่างกันอย่างกับ 50 เซน “

          “ นายผิดเองที่เกิดมาเตี้ย “ ซองยอลขัด

          “ อยากลองมั้ย “ คนตัวเตี้ยว่าแล้วยกมีดที่เพิ่งวางลงขึ้นมาใหม่

          “ เอ่อออ ซองยอลฮยอง ไป.. ไปสอนผมจัดของต่อเถอะฮะ ผมยังไม่อยากโดนแล่ “ จุนฮงว่าแล้วรีบลากแขนซองยอล

            ออกจากแผนกโดยเร็ว

          “ บางทีชั้นอาจจะเรียกให้เข้ามาปีนเอาของนะ “ โฮวอนพูดไล่หลัง

            ซวย!!!

             .
 
             .
         
             . 

        어색하기만 한 우리 첫 만남 우 워어어어

        ตอนที่เราเจอกันครั้งแรก มันเป็นเหตุการณ์ที่สุดจะเงอะงะ

        그래도 난 왠지 싫지 않았지 우워~

        แต่มันก็มีเหตุผลบางอย่าง ที่ไม่ได้ทำให้ฉันไม่ชอบใจ 

     

                                                                                                  어디선가 많이 본 듯해 너의 예쁜 미소가  

    มันเหมือนกับว่าฉันได้เห็นสิ่งๆนี้มานาน รอยยิ้มที่สดใสของเธอ   

나를 두근두근두근 설레게 했지 우 워어어어   

ที่ทำให้หัวใจของฉันสั่นไหว ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลอะไรเลย   



 

        이유가 어디 있어 좋으면 그냥 좋은 거지

        ถ้าฉันชอบเธอ มันก็แค่เพราะว่าฉันชอบเธอ มันเริ่มขึ้นตั้งแต่ตอนไหนนะ

        언제부터일까?

  
        มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่? 


 

    이게 사랑일까?   
 

แล้วมันเรียกว่าความรักรึเปล่า?   


 

왜 자꾸 너만 보면 행복할까

ทำไมแค่ฉันได้เห็นเธอ ฉันก็รู้สึกมีความสุข 

어쩜 그렇게 넌 다 예뻐 빈틈없이 다 예뻐

ทำไมเธอถึงได้งดงามขนาดนี้ ทุกๆอย่างช่างสวยงามไม่มีที่ติ

사랑사랑사랑 사랑해 너의 그 모든 걸

ฉันรักเธอ เธอคือทุกสิ่งทุกอย่าง

요리보고 조리 또 봐도 어딜 봐도 다 예뻐

ถึงแม้ว่าฉันจะเห็นอะไรก็ตามอีกครั้ง ไม่ว่าที่ไหนอย่างไร ทุกอย่างก็ดูสวยงาม

누가 뭐라 해도 나는 니편이야 예쁘게 사랑하자

ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ฉันก็จะอยู่ข้างเธอนะ มาทำให้โลกนี้สวยยิ่งขึ้นอีกด้วยการรักกันเถอะ



라리라리 랄랄라 라리라리라

라리라리 랄랄라 라리라

 

~ ♬  Youngjae[B.A.P] x Sonhwa[Secret] - Everything is Pretty 

 

             ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลช็อคโกแลตกำลังนั่งเล่นเปียโนและร้องคู่ไปกับหญิงผมบลอนด์แดงดัดลอนนิดๆ ทั้งคู่กำลัง

          บรรเลงเพลงท่ามกลางนักเรียนที่มาเรียนคลาสเปียโนจำนวนหนึ่ง นักเรียนต่างเคลิ้มไปกับเสียงที่ไพเราะและอ่อน

          หวานของทั้งสองจนบรรเลงจบ ทั้งคู่โค้งขอบคุณและนักเรียนต่างปรบมือชื่นชอบ

          “ ยองแจฮยอง เล่นได้สุดยอดมากฮะ “  “ ยองแจฮยองเรียนมาจากไหนหรอครับ “  “ ทำไมโอปป้ากับครูซอนฮวาถึง

            ร้องเพลงเข้ากันได้ดีจัง “  “ ยองแจโอปป้าหนูขอร้องคู่กับโอปป้าบ้างได้มั้ยคะ “  “ ยองแจโอปป้าเป็นแฟนกับหนู

            เหอะหนูจะให้พี่เล่นเปียโนให้ฟังตลอดชีวิตเลย “

          นักเรียนหญิงในคลาสต่างกรูกันเข้ามาหาชายตัวเล็กนี้ไม่เว้นแม้แต่นักเรียนชายบางส่วน ต่างผลัดกันพูดสิ่งที่ตน

          ต้องการ จนคนตัวเล็กนี้เริ่มเขินขึ้นมานิดๆ

          “ เอ่ออ คือ.. ก็แค่ความสามารถพิเศษหนะ “ ยองแจเกาท้ายทอยแก้เขินหน่อยๆ

          “ แหม แหม แหมมมม ทีครูไม่เห็นกรูกันเข้ามาเลยนะ “ หญิงผมบลอนด์แดงขัดและกอดอกอย่างน้อยใจ

          “ แหม ครูซอนฮวาก็ร้องเพราะเหมือนกันค่ะ “ นักเรียนหญิงคนหนึ่งพูดขึ้น

          “ ครูก็รู้อยู่แล้วล่ะนะ โฮะๆๆ “ หญิงสาวว่าพลางเอามือปิดปากหัวเราะชอบใจ

          “ เอ่อออ  รุ่นพี่ครับ “ ยองแจมองรุ่นพี่ตัวเองเจื๋อนๆ

          “ จิ๊! เอาล่ะ..  เลิกคลาสได้จ้ะ “

          “ เฮฮฮฮฮ้!!! กลับบ้านกัน! “ นักเรียนทุกคนเริงร่าเปรียบเสมือนเสียงสวรรค์

          “ กลับกันดีๆนะครับ “ ยองแจพูดพลางโบกมือลานักเรียนในคลาส

          “ นายก็กลับได้แล้วยองแจ เดี๋ยวชั้นเก็บของก่อน “

          “ เดี๋ยวผมรอตรงนี้แหละครับ ผมจะแวะซุปเปอร์ตรงข้ามด้วย รุ่นพี่จะแวะไปด้วยกันมั้ย? “

          “ อืมก็ดีนะ ไปซื้อของว่างซักหน่อย รอแปปนึงนะ “

     
          “ ครับ “

             L.O.V.E Accident !!

 








          “ ซุปเปอร์ยินดีต้อนรับครับ “ พนักงานแคชเชียร์คนหนึ่งกล่าวต้อนรับ

          “ นายจะซื้ออะไรยองแจ? “ หญิงสาวที่เดินนำมายังแผงของว่างถาม

          “ ผมมาซื้อมาม่าไปตุนไว้อ่ะครับ “

          “นายจะประหยัดไปถึงไหน ค่าจ้างที่ชั้นให้นายไม่พอรึไง “

          “ พอครับ แต่มันจำเป็น “ ยองแจเดินเลาะไปอีกฝั่งเพื่อหาแผงมาม่า

          “ นายห่วงแต่เก็บเงินไปรักษานายเงิงนั่น นายห่วงสุขภาพตัวเองบ้างสิ “

          “ ไม่เป็นไรครับ กลางวันผมก็กินข้าวที่มหาลัยอยู่แล้ว “

          “ ข้าวเช้าล่ะ อย่าบอกว่าก็มาม่า? “

          “ ก็.. กินบ้างไม่กินบ้าง “

          “ นี่นาย! ซักวันจะเป็นลมเอาหนะสิ “ ซอนฮวาเดินมาดึงหูยองแจจนหน้าหัน ยองแจจึงนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

          “ โอ้ยยย รุ่นพี่.. ดึงซะแรง “ ยองแจพูดพลางลูบหูปอยๆ

          “ นี่! ขอพูดเลยนะอย่าหักโหมเกินไปรู้มั้ย! นายตัวคนเดียวนะ ถ้านายเป็นอะไรไปอีกคนสิ่งที่นายทำมาเพื่อฮิมชาน

            มันก็สูญเปล่า “

          “ ขอบคุณที่ห่วงครับ ไม่เป็นไรจริงๆ..   ผมไปจ่ายเงินก่อนนะครับ เดี๋ยวผมรอหน้าซุปเปอร์ “ ยองแจเบี่ยงประเด็นก่อน

            จะเดินไปยังเคานท์เตอร์

          “ ไม่ห่วงตัวเองเลยจริงๆ ผอมลงซะขนาดนี้ “

          “ จุนฮง “

          “ ฮะ “ คนตัวโย่งตอบพร้อมละจากสิ่งที่ตัวเองกำลังทำ

          “ ไปเรียกไอ้อูฮยอนมาดูนายจัดของแทนชั้นหน่อย ชั้นจะไปกินข้าวหลังซุปเปอร์ ถ้างงตรงไหนก็ถามมันนะ ไปล่ะ “

             ซองยอลว่าแล้วตบบ่าน้อง ก่อนจะเดินออกประตูหลังไป

          “ ทั้งหมด 7,500 วอนครั..บ “ พนักงานแคชเชียร์มองหน้าหญิงสาวไม่วางตา

          “ นี่ค่ะ “ หญิงสาวยื่นเงินให้แต่คนตรงหน้าดันไม่รับ

          “ คุณคะ  นี่ค่ะ “ หญิงสาวย้ำอีกครั้ง

          “ คะ ครับ “ พนักงานยัดเงินลงลิ้นชักแคชเชียร์ก่อนจะนำของทั้งหมดใส่ถุงแล้วยื่นให้หญิงสาว

          “ ขอบคุณค่ะ “ แล้วหญิงสาวก็เดินออกไปจากซุปเปอร์

          “ โอ้วววว..  มายนาตาชา.. “ พนักงานแคชเชียร์ยังคงจ้องหญิงสาวตั้งแต่ประตูร้านยันเธอข้ามถนน

          “ อูฮยอนฮยองฮะ “ บุคคลมาใหม่เรียกเจ้าตัว

          “ สเป็คเลออ.. “ แต่เจ้าตัวดันทำหน้าเคลิ้มแล้วพูดอะไรใส่ไม่รู้

   
          “ ใคร? สเป็คอะไรฮยอง?? “ จุนฮงขมวดคิ้วงง

          “ นาตาชา.. “

          “ ฮะ?!! “ จุนฮงขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม

          “ ฮยอง!! นาตาชาอะไรจุนฮงเรียก! “ ซองจงที่อยู่แคชเชียร์ข้างๆช่วยเรียกพร้อมดึงหูจนหน้าหัน

          “ ฮะ?!! อะไรมีไร  ดึงหูชั้นทำไมเนี่ย! “ คนที่เพิ่งหลุดจากภวังค์หันไปแว้ดใส่

          “ คือ ผมเรียกให้ไปช่วยดูผมจัดของให้หน่อยฮะ ซองยอลฮยองไปกินข้าว “

          “ โธ่.. นาตาชาชั้นไปถึงไหนแล้วเนี่ย! “ อูฮยอนพูดพลางชะเง้อออกไปนอกร้าน

          “ ? “ คนตัวโย่งเห็นอย่างนั้นจึงชะเง้อตาม เขาเห็นแค่ผู้หญิงผมยาวสีบลอนด์แดง ข้างๆมีผู้ชายเดินขนาบอยู่แต่ก็ไม่

            ได้ใส่ใจอะไร

          “ ไปเถอะฮะ อูฮยอนฮยอง “ จุนฮงว่าแล้วลากอูฮยอนออกมาจากเคานท์เตอร์แคชเชียร์

 









L.O.V.E Accident !! 

          “ อื้ออออ... “ ผมตื่นขึ้นมาในบ้านที่ไม่ค่อยคุ้นสายตานักแต่ก็ไม่เชิงเสียทีเดียว เพราะผมมาค้างที่นี่จนมันเปรียบ

            เสมือนบ้างหลังที่สองของผมไปแล้ว

          “ อืมม.. เจ็ดโมง  ฮ๊าววว “ ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงพลางขยี้ตาแล้วเหล่สายตาไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นเพื่อนตัวดีอยู่ใน

            บริเวณที่มองหาอยู่ ผมจึงยันตัวออกจากเตียงแล้วเดินตรงไปยังห้องน้ำ

          “ สงสัยนอนอยู่ข้างล่างมั้ง “ ผมคิดได้ไม่นานก็จัดการกับตัวเอง ล้างหน้า แปรงฟัน อาบน้ำ ในขณะที่ผมกำลังถอด

             เสื้อก็ได้ยินเสียงบางอย่าง
 

          “ คร่อกก.. ฟี้ “

          “ หือ? “ ผมหันไปขณะที่กำลังถอดกางเกงตัวสุดท้ายออกจนเหลือแต่บ๊อกเซอร์

          “ คร่อกกก.. “

          “ ไอนี่หนิ ทำงานวันแรกเหนื่อขนาดนี้เลย “ สิ่งที่ผมเห็นตอนนี้คือ ไอ้จุนฮงอยู่ในสภาพที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยเหลือแต่

            กระดุมเพียงสองเม็ดกับกางเกงที่ยังไม่ได้ถอด นอนห้อยหัวเข้าไปในอ่างอาบน้ำ

          “ เฮ้.. จุนฮง “ คนตัวเล็กเรียกเพื่อนพลางเขย่าตัวอย่างแรงหวังให้ตื่น

          “ อื้อ! “ คนที่กำลังหลับใหลปัดมือออก

            แหนะ..

          “ จูนงตื่นๆๆ! เดี๋ยวไปสายนะเว้ย “ คนตัวเล็กยังคงเขย่าไปเรื่อยๆ

          “ อื้อ! จะนอน.. “

            ไม่ลุกช้ะ?!!

          ซ่า!!!!

          “ อืมม.. แจ้บๆ “

            โฮ้ะ.. ไอนี่!!!

          ฉีดดด!!!!!

          “ แค่ก แค่ก! “ คนที่กำลังหลับถึงกับสำลักเมื่ออยู่ดีๆก็มีน้ำฉีดเข้ามาในปาก

          “ จะตื่นมั้ย?!! “ จงออบตะโกนใส่พร้อมหยิบที่ฉีดส้วมเตรียมยิงอีกรอบ

          “ อืม.. ทำอะไรอ่ะจังกอบ “ คนตัวโย่งขยี้ตาพร้อมยันตัวลุกขึ้นยืน

          “ ทั้งเรียก ทั้งตะโกน ทั้งสาด คราวนี้กูแถมฉีดให้ด้วย “

          “ ฮะ? แล้ว.. ไมกูมาอยู่ในห้องน้ำล่ะเนี่ย “ คนตัวโย่งว่าพลางยันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วโงนเงนตัวไปมา

          “ มึงมาน็อคในห้องน่ะดิ ไปเลย! ไปรอข้างนอกกูจะอาบก่อน มึงห้ามหลับอีกนะ! “ คนตัวเล็กดันคนตัวโย่งออกจาก

            ห้องน้ำก่อนจะชี้นิ้วกำชับ

          “ อืมม.. “

          “ มึง กูอาบเสร็จแล้ว รีบๆไปอาบ.. “ จงออบเดินออกมาจากห้องน้ำพลางเช็ดหัวไปด้วย แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำเอา

            เจ้าตัวเลือดขึ้นมือ

          “ คร่อกกก.. “

            มึงไม่อยากโตแล้วใช่มั้ยห๊า??!!!

            .
  
            .

           “ ไงล่ะ มาสายจนได้ “ คนตัวเตี้ยบ่นอุ่บอิ่บ

    
          “ มาสายนิดสายหน่อยจะเป็นอาร้ายย ฮ้าววว.. “ คนตัวโย่งเอามือปิดปากก่อนจะเลื้อยลงไปนอนบนโต๊ะเรียน

          “ งานหนักขนาดนั้นเลย.. ยังนอนไม่พออีกหรอวะ! “ คนตัวเตี้ยหันมาก็เจอกับคนโต๊ะข้างๆที่ฟุบหลับไปก่อนแล้ว

          “ อืมม..  เจอกันในฝัน “

          “ เอาล่ะ เปิดบทที่ 5 อ่านตามครูนะ “ อาจารย์ในห้องร่ายบทสอนพร้อมไปกับนักเรียนในห้อง จนถึงคราวที่นักเรียน

             ต่างรู้จักกันดี เรียกชื่อตอบ..
 

          “ เห้ยย จุนฮง! ตื่นๆๆอาจารย์จะเรียกตอบเว้ย “ จงออบพูดพลางเขย่าโต๊ะอย่างแรง

          “ เหยยย  ไม่โดนกูหรอกน่า “ หนุ่มผมบลอนด์ปัดมือเพื่อนออกและยังคงนอนต่อไป

            กูว่าโดน

          “ ชเว จุนฮง ตอบคำถามหน้านี้ซิ “

            นั่นไง..

          “ จุนฮง อาจารย์เรียกให้ตอบแหนะ “เด็กหนุ่มร่วมห้องคนหนึ่งสะกิดเรียกจากด้านหลัง

          “ หื้อออ.. อือออ “ หนุ่มผมบลอนด์บิดกายอย่างสบายใจ โดนไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้ากำลังทำหน้ายักษ์ใส่ขนาดไหน

          “ ชเว จุนฮง!! “

          “ ฮะ? “

          “ มาสายแล้วยังหลับในห้องอีก! วันนี้ทำความสะอาดห้องด้วย!!! “

  
          “ โธ่.. อาจารย์แค่นี้เอง จิ๊บๆ งั้นผมนอนต่อได้แล้วใช่มั้ยฮะ “ จุนฮงไม่ใส่ใจว่าอาจารย์ตรงหน้าจะตีหน้ายักษ์ใส่ขนาด

            ไหน ยังคงเลื้อยลงไปนอนต่อ

          “ หักคะแนนความประพฤติ 10 คะแนน!! เย็นนี้ห้ามใครช่วยจุนฮงทำความสะอาดนะเข้าใจมั้ย!!! “

          “ ครับ/ค่ะ “

          ก๊าาา.. ก๊าาาา.. กาาาา...

          “ อือออ.. “

          “ ตื่นซักทีนะมึง " 

          “ ฮ้าววว.. กี่โมงแล้วเนี่ย? อืออ “ หนุ่มผมบลอนด์ที่เพิ่งตื่นจากฝันถามพลางขยี้ตา

          “ จะหกโมงแล้ว “

          “ หือ? หกโมงแล้วหรอ.. ฮะ?!! หกโมงแล้ว!! “ หนุ่มผมบลอนด์ตาโตพร้อมมองนาฬิกา

          “ เอออ! หกโมงแล้ว “ คนตัวเตี้ยที่เพิ่งทำความสะอาดห้องแทนเจ้าตัวแสบตรงหน้า เดินมาสะพายกระเป๋าเป็นเชิงว่า

            จะกลับแล้ว

          “ โหหห ไปเยี่ยมฮยองไม่ทันแล้วสิ มึงไปเยี่ยมฮยองแทนชั้นหน่อยสิ! “ จุนฮงว่าแล้วเขย่าแขนจงออบเชิงขอร้อง

          “ ฮยองแกอ่านะ?  ไม่ไป “ จงออบส่ายหน้าแล้วกำลังจะก้าวออกไปจากห้อง แต่โดนเพื่อนตัวดีรั้งไว้ซะก่อน

          “ เห้ยย ไปเยี่ยมแทนชั้นหน่อยนะ นะ นะ ชั้นบอกฮยองแล้วว่าจะไปเยี่ยมแต่ไปไม่ทันแล้วนี่ นายไปแทนหน่อยน่า “

          “ . . . . “ จงออบมองหน้านิ่ง

          “ ตกลงนายไปนะ! งั้นชั้นไปทำงานก่อนล่ะ วันนี้ผู้จัดการจะมาดูด้วยไปสายคงโดนบ่นขี้หูแห้งพอดี แล้วเจอกัน บาย “

            คนตัวโย่งรีบพุ่งออกจากห้องเรียนไป โดยไม่สนว่าคนตัวเล็กนี้กำลังคิดหนักแค่ไหนที่ต้องไปเยี่ยม

            คนที่เขารักข้างเดียวมาตลอด

             .
             
             .
             
             .

          แอ๊ดดดดด

          “ . . . . . . . . “

            หลับอยู่หรอ

          ตึก ... ตึก .... ตึก … ตึก

 

               เด็กหนุ่มเข้ามาในห้องแล้วเดินตรงไปยังเตียงคนไข้ เผยให้เห็นเด็กหนุ่มอายุมากกว่ากำลังหลับใหล เขาจ้องคน

           บนเตียงไม่วางตามองดูอย่างหลงใหล ก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสแก้มแล้วลูบอย่างอ่อนโยน

          “ นานแล้วนะ ที่ผมไม่ได้เจอฮยอง.. ตั้งแต่ที่พ่อแม่ของฮยองเสีย ฮยองก็ต้องออกจากบ้านไปทำงานไม่มารับผมกับ

            จุนฮงตอนเลิกเรียนเหมือนแต่ก่อน.. พอผมไปค้างบ้าน ฮยองก็ไม่อยู่อีก ต้องทำงานทั้งวันจน.. ฮยองต้องมาเกิด

            อุบัติเหตุแบบนี้ ฮึก.. “ จงออบรีบปาดน้ำตาออก เกรงว่าถ้าคนบนเตียงนี้ตื่นขึ้นมาเห็นเค้าน้ำตานองแบบนี้

            จะทำให้เป็นห่วงป่าวๆ

          “ ต่อจากนี้.. ผมขอดูแลฮยองได้มั้ยครับ  แดฮยอนฮยอง “

 




     

      



           TBC*








 

[TALK TALK TALK]  ฮิ้ววววว  คลอดอีกตอนเจ็บปวดมากอัพตอนตีหนึ่ง =___=

ไขข้อข้องใจของทุกคน พี่จุนฮงคือ แดฮยอน นั่นเองงง

แล้วก็เกสของเรา เด็กแคระหรืออินฟินิทจ้า!!

แล้วก็ ซอนฮวา รุ่นพี่ยองแจค่าา




อ่อ! ไรเตอร์จะบอกว่า ตอนหน้าอาจจะอัพช้าหน่อยนะ เพราะว่าปีนี้เข้ามหาลัยแล้วอ่ะ

รีดเดอร์อย่าเพิ่งหนีไปไหนล่ะ ฮุ้บ ╮(￣3￣)╭ ♥