คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - Episode 2 -
- Episode 2-
“ ฮ. . ฮยอ..ง ฮยอง ฮยอง. . “
ใคร. . ใครกำลังเรียก?
“ ฮยอง ฮยอง! ฮยองฟื้นแล้ว!! “
“ อืออ. . อึก “
“ ฮยอง เจ็บมากมั้ย! ฮยองหลับไปตั้งสามวันเลยนะ “
ภาพที่ผมเห็นตอนนี้คือ จุนฮงกำลังพูดกับผมพลางกอดผมไปด้วย แต่ . . ผมจำอะไรไม่ได้เลย เกิดอะไรขึ้น?
“ สะ.. สามวัน? “ ผมถามพลางนึกไปด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม
“ ใช่ ฮยองโดนรถชนตอนขี่มอเตอร์ไซด์เลยทำให้ขาหัก แถมยังต้องใส่เฝือกที่คอด้วย ดีแล้วที่ฮยองไม่เป็นไรมาก “
คนน้องพูดพลางกอดแน่นกว่าเดิม
“ รถ. . ชน? “
‘ เอ้านี่ ยกไปส่งสาขาข้างๆเมืองเรานะ พอดีที่นั่นของหมดสต๊อคเลยขอใช้ของเราไปก่อน อย่าให้ตกนะ ‘
พี่ร่วมกะในร้านซุปเปอร์มาร์เก็ตสั่งก่อนจะยกให้ผมรับ
‘ ครับ. . โอ้ะ! ‘ ผมรับไม่ทันไรก้เกือบทำคว่ำซะละ
‘ เห้ย! ระวังหน่อย ‘ ฮยองหันมาเอ็ด
‘ คะ..ครับ ‘
รู้สึกมึนๆแฮะ
ผมคิดได้แค่นั้นก่อนจะสตาร์ทรถออกไปส่งของ
‘ อืมม. . ยังรู้สึกมึนไม่หายเลย ‘ ผมกุมเข้าที่หัว แต่ยังขับต่อไปแบบเหม่อๆ ทำให้ไม่สังเกตว่าข้างกายมีรถที่
กำลังพุ่งตรงเข้ามา
ปี้นน ปี้น ปี้นนนน!!!!!
.
.
เอี๊ยดดดดด!!! โครมมมมม!!!!!!!
“ ฮยองเป็นอะไรรึเปล่า? “ คนน้องเรียกผมตื่นจากภวังค์ที่เพิ่งนึกได้
“ หละ .. แล้ว ฮยอง ตะ ต้องอยู่นาน ทะ เท่าไหร่? “ ผมพูดอย่างลำบากเพราะคอใส่เฝือกอยู่
“ สองเดือนเลยล่ะฮยอง “
“ สะ สองเดือน! แค่ก.. แค่ก! “
“ ฮยอง! เป็นไรมั้ย ค่อยๆพูดก็ได้ใส่เฝือกอยู่ “ จุนฮงรีบมาประคองผมให้นอนในท่าที่สบายกว่า
“ งานของฮยอง “
“ อ่อ ผมลาให้แล้วแต่ได้ถึงแค่วันนี้เอง หลังจากนั้นผมจะไปทำแทนฮยองเอง “
“ แล้ว โรงเรียน.. “
“ ก็ไปปกติ แต่เสิร์ฟผมทำได้แค่เสาร์อาทิตย์เดี๋ยวผมจัดการเอง ฮยองไม่ต้องเป็นห่วงหรอก รีบๆหายก็พอน่า “
ถึงจุนฮงจะพูดแบบนี้ แต่ผมก็อดห่วงสุขภาพเขาไม่ได้ที่ต้องมาอดหลับอดนอนเหมือนผม แล้วถ้ามาเกิดอุบัติเหตุ
แบบผมจะทำยังไง
“ แต่ว่า.. “
“ โห่ ฮยอง! ผมแข็งแรงกว่าฮยองอีกนะไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ดูแก้มผมสิจะหายอยู่ละ “ จุนฮงพูดพลางจิ้มแก้มให้ดู
“ อ่า ฮยองผมต้องไปแล้วล่ะ เดี๋ยวมีคาบที่โดดไม่ได้ด้วยอ่ะ วันหลังผมมาใหม่นะฮะ “
“ เดี๋ยว. . จุนฮง “
“ บายฮะ! ”
ปึง
แอ๊ดดดดดด
“ ยองแจ อะ... อ้าวว คุณหมอ “
“ สวัสดีครับ คุณฮิมชาน “
“ วันนี้ก็ตรวจอีกแล้วหรอครับ? “ คนบนเตียงแปลกใจนิดหน่อย เพราะปกติตรวจอาทิตย์ละครั้ง
“ เปล่าครับ วันนี้ผมจะมาเช็ครถเข็นให้ครับ คราวที่แล้วคุณยองแจบอกว่ารถเข็นหยุดยากก็เลยมาดูให้ว่า
ล้อเสื่อมรึเปล่า “
“ หรอครับ คงเป็นเพราะว่าผมชอบนั่งรถเข็นออกไปข้างนอกมั้งครับ “
“ ก็ดีแล้วนี่ครับ ทำให้จิตใจแจ่มใสดี “ ชายเสื้อกราวน์พูดพลางปรับเตียงให้อยู่ในองศาที่นั่งสบาย
“ ตามจริงคุณหมอไม่ต้องมาดูเองก็ได้นี่ครับ ให้ป้าพยาบาลมาเข็นไปให้แผนกซ่อมเองก็ได้ “
“ ไม่เป็นไรครับ ผมอยากมา “
พอจบบทสนทนา บรรยากาศเงียบครึมก็มาปกคลุม คุณหมอก็นั่งเช็คสภาพรถเข็น คนไข้ก็เอาแต่นั่งดูทีวีใน
ท่าที่เหม่อลอย
“ คุณหมอ “ คนบนเตียงเอ่ยขึ้นมาหลังจากนั่งเหม่อไปพักหนึ่ง
“ ครับ? “ ชายเสื้อกราวน์ตอบทั้งๆที่ยังสนใจรถเข็นอยู่
“ คุณหมอเคยให้คนรักรอทั้งๆที่ไม่มีความหวังบ้างมั้ยครับ “
“ ...... “
“ ผมรู้ว่าการผ่าตัดต้องใช้เงินมากแค่ไหน แล้วผมก็รู้ดีว่าผมไม่มีทางหาย... “
“ แต่เขาก็ยังพยายามที่จะทำให้ผมกลับมาเดินให้ได้ “
“ ...... “
“ ผมดีใจที่เขาไม่ทิ้งผม แต่ผมก็ละอายใจที่ไม่สามารถทำอะไรได้! “
แอ๊ดดดดดด
“ ฮิม.. อ้าวว คุณหมอ นั่งทำอะไรอยู่ครับเนี่ย “ คนที่มาใหม่เดินเข้ามาทักขึ้นเพราะดันเห็นชายเสื้อกราวน์สีขาว
ไปนั่งจุ้มปุ๊กอยู่มุมนึงของห้อง
“ สวัสดีครับ “ คุณหมอยันตัวลุกขึ้นก่อนจะกล่าวทักทาย
“ สวัสดีครับ ทำอะไรเหรอครับ? “ คนตัวเล็กโค้งให้ก่อนจะเดินเข้ามาดู
“ ผมมาตรวจเช็ครถเข็นตามที่คุณยองแจบอกคราวที่แล้วไงครับ “
“ อ๋อ คุณหมอมาดูเองเลยหรอครับ แล้วเป็นยังไงบ้างครับ “
“ ล้อก็ปกติดีนะครับ ผมสงสัยว่า เป็นเพราะคุณฮิมชานอ้วนขึ้นก็เลยทำให้หยุดยากมั้งครับ “ ชายเสื้อกราวน์
ว่าพลางอมยิ้ม
“ หรอครับ งั้นคราวหน้าคุณหมอต้องช่วยกำชับเรื่องอาหารให้ฮิมชานฮยองด้วยนะครับ “
“ ได้ครับ “ คุณหมอว่าแล้วก็หันไปยิ้มให้คนบนเตียง
“ เห็นมั้ยฮยอง เพราะฮยองกินตามใจปากไงล่ะ “ คนตัวเล็กหันมาเอ็ด
“ โธ่.. ยองแจอ่า ก็โรงพยาบาลเลี้ยงดีนี่ แล้วไหนจะของว่างที่ยองแจซื้อมาให้พี่อีกอะ อ้วนๆทั้งนั้นแหละ “
“หรอ วันนี้ของโปรดฮยองด้วยสิ งั้น. . . ผมให้คุณหมอล่ะ! “ ยองแจพูดจบก็ยกถุงในมือยื่นให้ชายเสื้อกราวน์ตรงหน้า
“ ไม่เป็นไรครับ ให้คุณฮิมชานทานไปเถอะยังอ้วนได้อีกเยอะครับ “ ชายเสื้อกราวน์ตรงหน้าส่ายหน้าพลางแบมือ
ยกขึ้นมาช่วงอกเป็นเชิงว่าไม่รับ
“ คุณหมอ ถ้าผมอ้วนกว่านี้ยองแจบอกว่าจะทิ้งผมแหนะครับ “ ฮิมชานว่าพลางเบะปาก
“ ได้ทิ้งจริงๆแน่คราวนี้ “ คนตัวเล็กบิดจมูกอย่างหมั่นเขี้ยว
คู่รักต่างหยอกล้อกันเหมือนเด็กไม่ยอมโต บุคคลหนึ่งจึงออกมาจากห้องอย่างเงียบๆ ปล่อยให้คู่รักได้อยู่เพียงลำพัง
ปึง
ผมไม่เคยหรอกฮิมชาน ผมทำได้แค่ รอคนที่ผมรัก ทั้งๆที่ไม่มีโอกาสต่างหากล่ะ
L.O.V.E Accident !!
“ จงออบ ไปเยี่ยมฮยองกัน “ คนตัวโย่งว่าพลางล็อคคอเพื่อนแบบที่ทำทุกครั้ง
“ วันนี้กูมีนัดกับเร็นห้อง c ว่ะ มึงไปคนเดียวนะ “ คนตัวเตี้ยพูดพลางแงะมือออกจากคอ
“ โด่ว ไรว้ะ! ไปคนเดียวก็ได้ “ คนตัวโย่งพูดพลางยู่จมูก
“ เออน่า ไปเจอกันที่บ้าน “ คนตัวเตี้ยตบบ่าเพื่อนเตรียมเดินออกจากห้อง แต่ว่า..
“ เออ! มึงกูลืมบอกว่า กูต้องทำงานพิเศษแทนฮยองกลับตีสองว่ะ มึงอยู่ได้ช้ะ? “
“ แล้วแบบนี้มันต่างอะไรกับที่กูอยู่บ้านคนเดียววะ “ จงออบพูดพลางเท้าสะเอว
“ ก็ถ้าไม่ทำแทนแล้ว กูจะเอาเงินที่ไหนใช้ว้ะ “
“ เออ ไม่เป็นไร ยังดีที่มึงยังกลับบ้าน รีบๆกลับนะมึง “
“ อืม เจอกัน “
.
.
16.33 น.
“ วันนี้มาเร็วไปหน่อยแฮะ “ เด็กผมบลอนด์พูดพลางมองนาฬิกาตัวเองก่อนจะสาวเท้าเข้าไปยังห้องตรงหน้า
“ ฮยอง! “ เด็กหนุ่มเข้ามาก็รีบกระโดดไปยังข้างเตียงคนไข้แทบจะทันที
“ จุนฮง “
“ ฮยอง รู้สึกดีขึ้นบ้างมั้ยฮะ? “ จุนฮงพูดพลางเอามือไปลูบเฝือกที่ขา
“ ก็ยังเจ็บแผลเย็บนิดๆนะ แล้ววันนี้ไม่ได้แวะไปไหนก่อนหรอเรา มาซะเร็วเชียว “ คนพี่พูดพลางขยี้ผมบลอนด์เบาๆ
“ วันนี้ผมต้องไปทำงานแทนฮยองนี่ ผมเลยรีบมา “
“ เอาจริงหรอเรา มันหนักนะ “ คนพี่พูดพลางขมวดคิ้วอย่างกังวล
“ ไม่เป็นไรจริงๆ แต่ฮยอง... “ เขาพูดพลางลูบท้องตัวเองแล้วนิ่งไป
“ หือ? “
“ ผมหิวข้าวอ่ะ – 3 – “
“ ฮะๆ อะไรเนี่ยก็สั่งมากินในห้องสิ พูดเหมือนจะกินฮยองแทนอย่างงั้นล่ะ “
“ สั่งมาได้หรอฮะ?!! ผมสั่งจริงๆนะ! “ จุนฮงตาลุกวาวแล้วเกาะข้างเตียงเหมือนลูกหมาที่ร้องขออาหารจากเจ้าของ
คนพี่เห็นแบบนั้นจึงอดขำไม่ได้
“ ฮ่าๆๆๆๆๆ สั่งได้สิ “ คนพี่พูดจบก็ขยี้ผมบลอนด์อย่างหมั่นเขี้ยว
“ แล้วฮยองจะกินด้วยกันมั้ยฮะ? “
“ ไม่ล่ะ สั่งมาแล้วค่อยๆกิน เดี๋ยวฮยองพูดเรื่องงานให้ฟังคร่าวๆ “
“ เอิ่กกก อิ่มจัง “ เด็กผมบลอนด์ที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนไข้พูดพลางลูกท้องตัวเองไปมา
“ กินเยอะเกินไปมั้งเนี่ย “ คนพี่มองจานข้าวน้องตัวเองที่เริ่มกินตั้งแต่จานแรกยันจานที่สาม
“ วันนี้ต้องทำงานนี่ กองทัพต้องเดินด้วยท้อง! “
“ เอาล่ะ เข้าใจที่ฮยองพูดให้ฟังบ้างใช่มั้ยเรื่องงานหนะ ที่เหลือก็ไปเก็บเอากับผู้จัดการไม่ก็ถามพวกฮยองในร้านนะ “
“ ฮะ.. โอ้ะ!! ฮยองต้องไปแล้วล่ะ ห้าโมงครึ่งแล้ว “ จุนฮงมองนาฬิกาก่อนจะรีบสะพายกระเป๋าแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้
“ เป็นเด็กดีนะ อย่าไปซนในร้านล่ะ “
" ฮะ "เขายิ้มให้ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป
.
.
.
“ วันนี้ลมแรงจังเนอะ ฮิมชานฮยอง “ คู่รักที่กำลังพากันไปยังสวยหย่อม ต่างก็รู้สึกสั่นไปตามๆกัน เพราะปกติลม
ไม่แรงขนาดนี้
“ นั่นสิ รู้สึกหนาวนิดๆแฮะ “
“ หนาวหรอ “ ยองแจพูดจบก็หยุดรถเข็นไว้
“ ก็นิดหน่อย.. หือ? “
“ อุ่นขึ้นมั้ย “
“ แล้วนายล่ะ แบบนี้นายก็หนาวแย่ล่ะสิ “ ฮิมชานท้วงขึ้น เพราะยองแจดันถอดเสื้อนอกที่ใส่อยู่มาคลุมตัวเขาแทน
“ ผมไม่เป็นไรหรอก ถ้าฮยองไม่สบายขึ้นมานั่นแย่กว่าอีก “ ยองแจพูดพลางยิ้มน้อยๆให้
“ ถ้ายองแจไม่สบายฮยองก็เป็นห่วงนะ “
“ ไม่ต้องห่วงน่า อ้ะ.. ถึงละ อย่าทำเสื้อผมร่วงไปกองกับพื้นซะล่ะ “ ยองแจกระชับเสื้อให้ก่อนจะไปนั่งลงบนเก้าอี้
เปียโน ตามจริงจะเรียกว่าเปียโนคู่ใจก็ได้ เพราะยองแจใช้บ่อยซะจนทางโรงพยาบาลบอกว่า ไม่ต้องไปขออนุญาต
แล้ว อยากใช้ก็ใช้เลย แถมเล่นเพราะมากจนเป็นที่ชื่นชอบของคนไข้ที่มาเดินเล่นในสวน ทุกเย็นจึงมีคนมาเดินเล่น
ไม่น้อยเหมือนกัน
No matter what happens
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
Even when discusse on me now
หรือแม้ตอนนี้เราจะทะเลาะกัน
I promise you
ฉันสัญญา
That I'm never let you go
ว่าฉันจะไม่ปล่อยคุณไป
Oh oh oh... Oh oh oh... Oh oh oh Yeah.. Yeahhh
You 내가 쓰러질 때 절대 흔들림 없이
คุณ เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันล้มลง
강한 눈빛으로 몇 번이고 날 일으켜 줘
เธอจะจับฉันไว้ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ด้วยสายตาที่หนักแน่นนั้น
And You 나 힘에 겨울 때 슬픔을 벼랑 끝까지
และเธอ ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากพวกนั้น ได้จนถึงตอนจบ
또 어김없이 찾아 와 두 손 잡은 그대에게
จับมือฉันไว้ จนกว่าโลกนี้จะสลายไป
L.O.V.E Accident !!
“ วันนี้ลมแรงดีแฮะ เดินออกไปทางสวนหย่อมดีกว่า “ เด็กหนุ่มผมบลอนด์พูดก่อนจะสาวเท้าออกไปทางสวน
“ โหหหห!! คนมาเดินเล่นเยอะใช่เล่นนะเนี่ย แล้วเค้ายืนมองอะไรกัน? “ เขาขมวดคิ้วสงสัย ไม่แปลกที่คน
เยอะแล้วทุกคนนั่งฮัมเพลงอย่างสบายใจ แต่แปลกที่บางคนก็หยุดยืนมองไปยังจุดเดียวกันด้วยสายตาที่เหมือน
หลงอะไรบางอย่าง
난 해준 게 없는데 초라한 나지만
ฉันอาจจะเป็นคนธรรมดา ที่ไม่เคยทำอะไรเพื่อเธอเลย
오늘 그대 위해 이 노래 불러요
แต่วันนี้ฉันจะร้องเพลงนี้ เพื่อเธอ
Tonight 그대의 두 눈에
คืนนี้ ด้วยตาคู่นั้น
그 미소 뒤에 날 위해 감춰왔던 아픔이 보여요
และยิ้มแบบนั้น ทำให้ฉันเห็นว่าเธอเจ็บปวดจากการที่ต้องปกป้องฉัน
You and I together it's just feels alright
이별이란 말은 never 그 누가 뭐라 해도 난 그댈 지킬게
เราไม่เคยแยกกัน never แม้ว่าใครจะทำอะไร ฉันจะปกป้องเธอเอง
You and I together 내 두 손을 놓지 마
You and I together อย่าปล่อยมือฉัน
안녕이란 말은 never 내게 이 세상은 오직 너 하나기에
แม้ว่าฉันจะบอกลาเธอ never แต่สำหรับฉัน ในโลกนี้ก็มีแค่เธอเท่านั้น
외로운 밤이 찾아 올 땐 나 살며시 눈을 감아요
เมื่อค่ำคืนที่รู้สึกเหงามาถึง ฉันค่อยๆหลับตาลงเบาๆ
그대의 숨결이 날 안을 때 무엇도 두렵지 않죠
และรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเธอ แค่นี้ฉันก็ไม่กลัวอะไรแล้ว
이 세상 그 어떤 누구도 그대를 대신할 수 없죠
ไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถแทนที่เธอได้อีกแล้ว
You are the only one in I'll be there for you baby
ฉันจะอยู่เพื่อเธอ แค่เพียงคนเดียว
just you and I Forever and ever..
แค่เธอกับฉันตลอดไป และ ตลอดไป..
~ ♬ Park Bom – You & I
เพลงดำเนินต่อไปจนจบ ผู้คนต่างปรบมือชื่นชมคนตัวเล็กที่ท่าทางอ่อนโยนและใจดี คนตัวเล็กนั้นก็โค้งขอบคุณ
ตอบแล้วทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปทำกิจการของตนต่อ ต่างกับคนตัวโย่งผมบลอนด์นี้ที่ยังยืนนิ่งอยู่ไม่มีท่าทางที่จะ
ขยับเลย สายตาจับจ้องไปยังคนตัวเล็กที่กำลังเข็นรถเข็นมุ่งมาทางตนอย่างไม่วางตา คนตัวเล็กเห็นคนตรงหน้า
ยืนนิ่งไม่ขยับทางให้จึงต้องพูดขอทาง
“ ขอโทษครับคุณ ผมขอทางไปหน่อยได้มั้ย “
“ อะ . . เอ่ออ คะ ครับ “ คนตัวโย่งหลุดจากภวังค์ พลางหลบทางให้โดยดี
“ ขอบคุณครับ “ คนตัวเล็กยิ้มน้อยๆให้
“ คะ ครับ “ คนตัวโย่งก้มหัวเกาท้ายทอย พอเงยหน้าขึ้นก็เหลือบไปเห็นนาฬิกาที่บ่งบอกว่าตอนนี้กำลังจะห้าโมง
สี่สิบห้า
“ เห้ยย!! จะหกโมงแล้ว! ต้องรีบละ “ คนตัวโย่งรีบกระชับกระเป๋าก่อนวิ่งหน้าตั้งออกไปจากสวนหย่อม
คนๆนั้น. . . .
TBC*
[TALK TALK TALK] ตามจริงตอนนี้ไรเตอร์เริ่มเฉลยแล้วว่าตกลง ใครเป็นใครกันน้าา
แต่พออ่านคอมเม้นท์แล้ว ไรเตอร์ก็เลยคิดว่ายังดีกว่า รอไปก่อนนะ อิอิ
อ๊ะ!.. ที่สำคัญ เกสจะมาตอนหน้าแล้วน้าา รีดเดอร์คงรอแย่แล้วล่ะสิ(?)
รับรองว่าเกสป่วนได้ใจแน่ๆ > <
ความคิดเห็น