ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Zelo And U -Puzzle- 4
� � � �เจลโล่ไม่ได้พูดตอบอะไรฉัน...แต่..จู่ๆเขาก็ก้มลงมา..จูบฉัน 0*0 ฉันตกใจรีบผลักเขาออก แต่ฉันมีแรงน้อยเกินไป ฉันจึงไม่สามารถทำอะไรได้...
เขาค่อยๆคลายจูบจากฉัน มือของเขาจับใบหน้าฉัน "ฉันขอโทษนะ ฉันน่าจะดูแลเธอให้ดีกว่านี้.." เขาพูดจบก็ดึงฉันไปกอดแน่น จนฉันแทบหายใจไม่ออก "อื้อ...พอแล้ว ฉันหายใจไม่ออกนะ"ฉันพูดหน้าแดง ตอนนี้ฉันเหมือนคนไม่มีความรู้สึก มันดูล่องลอยไปหมด�
� � � � � เขาพาฉันขึ้นรถหรูคันเดิม เพื่อส่งฉันกลับบ้าน �ตอนนี้ก็ 20.30แล้ว พ่อแม่ฉันคงเป็นห่วงแย่ �ก่อนที่ฉันจะก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน เสียงที่คุ้นเคยก็พูดขึ้นจากในรถ "เบบี้..เอ่อ..ฝันดีนะ" เพียงแค่ประโยคนั้นแหละ หน้าฉันก็แดงฉ่า ฉันหันกลับไปตอบเขา "อื้ม..เหมือนกันนะ..ขอบใจที่ช่วยฉันนะ" แล้วฉันก็รีบวิ่งเข้าบ้านไป�
� � � � � ...Zelo Part...
� � ตอนนี้ผมเริ่มไม่เข้าใจตัวเองแล้วเหมือนกัน ผมรู้สึกแปลกๆเมื่ออยู่กับเบบี้ หลังจากเหตุการณ์เมื่อกี้... หรือว่า..ผมจะ...ชอบเธอเข้าแล้ว...-///-
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
� � � � � �"กลับมาแล้วหรอลูก เป็นไง ไปเที่ยวสนุกมั้ย" พ่อฉันทัก "สนุกอะไรกันคะพ่อ! หนูเกือบตายด้วยซ้ำ พ่อรู้มั้ย หนูเกือบต้องตายอยู่ในห้างที่จู่ๆไฟก็ไหม้ พ่อไม่ห่วงหนูเลยหรอ!" ฉันตะคอกใส่พ่อด้วยความโกรธ ก็แหงล่ะ ลูกตัวเองแท้ๆ ก็ปล่อยไว้กับใครก็ไม่รู้ - - ฉันวิ่งขึ้นห้องนอน ด้วยความเร็วสูง...โดยที่ไม่รู้ว่า พ่อของฉัน ยิ้มอย่างมีเลศนัย..... ฉันอาบน้ำ แล้วก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มอย่างเหน็ดเหนื่อย แล้วเหตุการณืตอนนั้นก็ผุดขึ้นมาให้ฉันนึกคิด ตอนที่ฉันวิ่งฝ่าผู้คนนับร้อย..ตอนที่ฉันงทางอยู่ในที่รกร้าง..ตอนที่จุนฮงมาช่วยฉัน..และตอนที่..เขาจูบฉัน.0//0 หน้าฉันแดงขึ้นอีกครั้ง..อะไรกันเนี่ย! คิดถึงทีไรทำไมต้องหน้าแดงด้วยนะ -///- .....อืม..จะว่าไป..นี่ก็เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันต้องมาเจออะไรอย่างนี้ ฉันไม่เคยเจอเรื่องลำบากมาก่อน..ฉันเป็นเด็กที่มีความสุขทุกอย่าง..มีทุกอย่างพร้อม มีครอบครัวที่อบอุ่น..แต่ ก็เหมือนมีบางอย่างในชีวิตฉันขาดหายไป.. แล้วฉันก็หลับไป กับความคิดสุดท้าย.............
� � � � � �"จุนฮง! อย่าทิ้งฉันไปนะ ฉันไม่ให้นายไป ฮือ นายอย่าปล่อยฉันไว้คนเดียวอย่างงี้สิ ฮือ" ฉันตะโกนเรียกชื่อเขาพร้อมทั้งน้ำตาที่หลั่งไหลเป็นสายฝน จู่ๆฉันก็รู้สึกถึงความอบอุ่นรอบตัวฉัน "ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปไหนนะเบบี้ ฉันจะอยู่ข้างเธอเอง" เสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคยพูดพร้อมกับโอบกอดฉัน...มันเป็นกอดที่อบอุ่นมาก..ริมฝีปากของเขา ประทับอย่างนุ่มนวลลงบนริมฝีปากของฉัน...ฉันอยากหยุดเวลานี้ไว้นานๆ แต่แล้ว.. "จุนฮง..จุนฮง!" เขาก็หายไป...เหลือแต่เพียงเสียงเรียกจากฉันเท่านั้น.............
� � � � � � �ฉันสะดุ้งตื่นกับเสียงนาฬิกาปลุกตอน 7.30น. พอนึกถึงความันมันก็อดสงสัยไม่ได้..เป็นความฝันที่แปลกจริง "ให้ตายสิ ฉันละเมอด้วยหรอเนี่ย" ฉันพูดกับตัวเองพร้อมปาดคราบน้ำตาออก ฉันละเมอร้องไห้ออกมาอ่ะ - - ฉันลุกไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตา แต่ก็ต้องตกใจ พอเปิดปนะตูห้องน้ำเข้าไป ฉันก็เจอ..."จุนฮง!" ฉันพูดเสียงดังจนคนตรงหน้าเอามือมาปิดปากฉัน "เฮ่ เบาๆสิ ฉันขออยู่ด้วยแปบนึง" "อื้ม.อื้อ..อ้ามมม." ฉันพูดอู้อ้าในมือเขา "อะ..โทดทีๆ" เขาคลายมือออกจากปากฉัน "โอ้ย แล้วมีอะไรเนี่ย เข้ามาได้ไง" ฉันเข้ามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เธอหลับไปแล้ว" ฮะ เมื่อคืน ซวยล่ะ *-[]- "นาย..ไม่เห็นอะไรใช่มั้ย" "เอ้อเมื่อคืนเธอร้องไห้ทำไมอ่ะ" เฮ้ย นั่นไง อ้ากก แล้วฉันจะเผลอพูดชื่อนายนั่นมามั้ยละเนี่ย ซวยๆๆๆ TT "เอ่อ..ฉันแค่ฝันน่ะ ไม่มีไรหรอก ลืมๆมันไปๆๆ เอ้อ แล้วเมื่อคืนนายนอนตรงไหนอ่ะ"ฉันถาม (เพื่อแถ) "ก็ข้างเธอไง" 0[]0!! "ฮะข้างฉัน..ไอบ้า!นายมานอนข้างฉันได้ยังไงกันฮ้าา!" ฉันตวาดใส่เขา "ก็เธอไม่ใช่หรอที่เรียกฉันน่ะ ตอนแรกฉันก็นอนโซฟาอยู่ดีๆ แล้วจู่ๆเธอก็เรียกชื่อฉัน แล้วก็นอนดิ้นไปมา อถมยังร้องไห้อีก ให้ทำไงอ่ะ" กึก...แจ๊คคพอตแตกละค่ะ TT "ระ..หรอ..อืม..แต่ว่านายไม่ได้ทำไรชั้นใช่มะ" �"มะ..ไม่..ไม่หรอก ใครจะไปทำอะไรเธอได้" ฟู่..โล่งอกไปที แม่บอกว่าอย่าเป็นเด็กชิงสุกก่อนห่ามไม่งามดี- - เฮ้อ โล่งไป
..................................Zelo Part.............................................
� � � � เมื่อคืนพ่อกับแม่ผมทะเลาะกันฮะ ผมเบื่อผมเลยแอบหนีมาที่นี่ แต่ก็เห็นว่าเบบี้หลับแล้ว ผมก็เลยนอนตรงโซฟาข้างประตูนั่นครับ..แล้วจู่ๆเธอกก็เรียกชื่อผม แล้วก็ร้องไห้ ผมโคตรตกใจ ก็เลยไปดูเธอว่าเป็นอะไร จู่ๆเธอก็ดึงแขนผมแล้วก็ร้องไห้หนักขึ้น ผมก็เลยจำเป็นต้องนอนกับเบบี้ ผมคิดว่าเบบี้ฝันร้ายน่ะฮะ...แต่เมื่อคืน..ผมก็...ไม่ได้ทำอะไรนะ..กะ..ก็แค่กอด...กับ..เอ่อ.จูบแค่นั้นเอง แหะๆๆ ก็ทำไงได้อ่ะ เธอร้องไห้ไม่หยุดเลย ผมเลยเป็นห่วงมากนะรวมถึงเรื่องที่เราผ่านมาด้วยกันวันนั้น ผมยิ่งเป็นห่วงใหญ่ แต่ถ้าให้บอกเธอคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ...
........................................................................................................................................
� � � � "แล้ว..นายจะกลับเมื่อไหร่เนี่ย"ฉันถามเขาขณที่เขากำลังเก็บของใส่กระเป๋า "จะไปแล้วล่ะ" ว่าแล้วเขาก็เดินออกไปที่ระเบียงเพื่อจะปีนลงไป เช้าๆวันหยุดแบบนี้คงไม่มีใครเห็นหรอก "อ๊ะ เดี๋ยวสิจุนฮง"จุนฮงหันหน้ามา อั้ยยะ หล่ออะ >< "ถ้า..นายมีปัญหา..ก็บอกฉันได้เลยนะ" อ้ากก ฉันพูดน้ำเน่าอะไรออกไปเนี่ย ม่ายย "อื้ม เธอด้วยนะ" เขาตอบกลับแล้ววก็ยิ้มมุมปากให้ ก่อนที่จะกระโดดลงไป ปล่อยให้ฉันนั่งยิ้มเล็กๆอยู่คนเดียว
เขาค่อยๆคลายจูบจากฉัน มือของเขาจับใบหน้าฉัน "ฉันขอโทษนะ ฉันน่าจะดูแลเธอให้ดีกว่านี้.." เขาพูดจบก็ดึงฉันไปกอดแน่น จนฉันแทบหายใจไม่ออก "อื้อ...พอแล้ว ฉันหายใจไม่ออกนะ"ฉันพูดหน้าแดง ตอนนี้ฉันเหมือนคนไม่มีความรู้สึก มันดูล่องลอยไปหมด�
� � � � � เขาพาฉันขึ้นรถหรูคันเดิม เพื่อส่งฉันกลับบ้าน �ตอนนี้ก็ 20.30แล้ว พ่อแม่ฉันคงเป็นห่วงแย่ �ก่อนที่ฉันจะก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน เสียงที่คุ้นเคยก็พูดขึ้นจากในรถ "เบบี้..เอ่อ..ฝันดีนะ" เพียงแค่ประโยคนั้นแหละ หน้าฉันก็แดงฉ่า ฉันหันกลับไปตอบเขา "อื้ม..เหมือนกันนะ..ขอบใจที่ช่วยฉันนะ" แล้วฉันก็รีบวิ่งเข้าบ้านไป�
� � � � � ...Zelo Part...
� � ตอนนี้ผมเริ่มไม่เข้าใจตัวเองแล้วเหมือนกัน ผมรู้สึกแปลกๆเมื่ออยู่กับเบบี้ หลังจากเหตุการณ์เมื่อกี้... หรือว่า..ผมจะ...ชอบเธอเข้าแล้ว...-///-
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
� � � � � �"กลับมาแล้วหรอลูก เป็นไง ไปเที่ยวสนุกมั้ย" พ่อฉันทัก "สนุกอะไรกันคะพ่อ! หนูเกือบตายด้วยซ้ำ พ่อรู้มั้ย หนูเกือบต้องตายอยู่ในห้างที่จู่ๆไฟก็ไหม้ พ่อไม่ห่วงหนูเลยหรอ!" ฉันตะคอกใส่พ่อด้วยความโกรธ ก็แหงล่ะ ลูกตัวเองแท้ๆ ก็ปล่อยไว้กับใครก็ไม่รู้ - - ฉันวิ่งขึ้นห้องนอน ด้วยความเร็วสูง...โดยที่ไม่รู้ว่า พ่อของฉัน ยิ้มอย่างมีเลศนัย..... ฉันอาบน้ำ แล้วก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มอย่างเหน็ดเหนื่อย แล้วเหตุการณืตอนนั้นก็ผุดขึ้นมาให้ฉันนึกคิด ตอนที่ฉันวิ่งฝ่าผู้คนนับร้อย..ตอนที่ฉันงทางอยู่ในที่รกร้าง..ตอนที่จุนฮงมาช่วยฉัน..และตอนที่..เขาจูบฉัน.0//0 หน้าฉันแดงขึ้นอีกครั้ง..อะไรกันเนี่ย! คิดถึงทีไรทำไมต้องหน้าแดงด้วยนะ -///- .....อืม..จะว่าไป..นี่ก็เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันต้องมาเจออะไรอย่างนี้ ฉันไม่เคยเจอเรื่องลำบากมาก่อน..ฉันเป็นเด็กที่มีความสุขทุกอย่าง..มีทุกอย่างพร้อม มีครอบครัวที่อบอุ่น..แต่ ก็เหมือนมีบางอย่างในชีวิตฉันขาดหายไป.. แล้วฉันก็หลับไป กับความคิดสุดท้าย.............
� � � � � �"จุนฮง! อย่าทิ้งฉันไปนะ ฉันไม่ให้นายไป ฮือ นายอย่าปล่อยฉันไว้คนเดียวอย่างงี้สิ ฮือ" ฉันตะโกนเรียกชื่อเขาพร้อมทั้งน้ำตาที่หลั่งไหลเป็นสายฝน จู่ๆฉันก็รู้สึกถึงความอบอุ่นรอบตัวฉัน "ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปไหนนะเบบี้ ฉันจะอยู่ข้างเธอเอง" เสียงชายหนุ่มที่คุ้นเคยพูดพร้อมกับโอบกอดฉัน...มันเป็นกอดที่อบอุ่นมาก..ริมฝีปากของเขา ประทับอย่างนุ่มนวลลงบนริมฝีปากของฉัน...ฉันอยากหยุดเวลานี้ไว้นานๆ แต่แล้ว.. "จุนฮง..จุนฮง!" เขาก็หายไป...เหลือแต่เพียงเสียงเรียกจากฉันเท่านั้น.............
� � � � � � �ฉันสะดุ้งตื่นกับเสียงนาฬิกาปลุกตอน 7.30น. พอนึกถึงความันมันก็อดสงสัยไม่ได้..เป็นความฝันที่แปลกจริง "ให้ตายสิ ฉันละเมอด้วยหรอเนี่ย" ฉันพูดกับตัวเองพร้อมปาดคราบน้ำตาออก ฉันละเมอร้องไห้ออกมาอ่ะ - - ฉันลุกไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตา แต่ก็ต้องตกใจ พอเปิดปนะตูห้องน้ำเข้าไป ฉันก็เจอ..."จุนฮง!" ฉันพูดเสียงดังจนคนตรงหน้าเอามือมาปิดปากฉัน "เฮ่ เบาๆสิ ฉันขออยู่ด้วยแปบนึง" "อื้ม.อื้อ..อ้ามมม." ฉันพูดอู้อ้าในมือเขา "อะ..โทดทีๆ" เขาคลายมือออกจากปากฉัน "โอ้ย แล้วมีอะไรเนี่ย เข้ามาได้ไง" ฉันเข้ามาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่เธอหลับไปแล้ว" ฮะ เมื่อคืน ซวยล่ะ *-[]- "นาย..ไม่เห็นอะไรใช่มั้ย" "เอ้อเมื่อคืนเธอร้องไห้ทำไมอ่ะ" เฮ้ย นั่นไง อ้ากก แล้วฉันจะเผลอพูดชื่อนายนั่นมามั้ยละเนี่ย ซวยๆๆๆ TT "เอ่อ..ฉันแค่ฝันน่ะ ไม่มีไรหรอก ลืมๆมันไปๆๆ เอ้อ แล้วเมื่อคืนนายนอนตรงไหนอ่ะ"ฉันถาม (เพื่อแถ) "ก็ข้างเธอไง" 0[]0!! "ฮะข้างฉัน..ไอบ้า!นายมานอนข้างฉันได้ยังไงกันฮ้าา!" ฉันตวาดใส่เขา "ก็เธอไม่ใช่หรอที่เรียกฉันน่ะ ตอนแรกฉันก็นอนโซฟาอยู่ดีๆ แล้วจู่ๆเธอก็เรียกชื่อฉัน แล้วก็นอนดิ้นไปมา อถมยังร้องไห้อีก ให้ทำไงอ่ะ" กึก...แจ๊คคพอตแตกละค่ะ TT "ระ..หรอ..อืม..แต่ว่านายไม่ได้ทำไรชั้นใช่มะ" �"มะ..ไม่..ไม่หรอก ใครจะไปทำอะไรเธอได้" ฟู่..โล่งอกไปที แม่บอกว่าอย่าเป็นเด็กชิงสุกก่อนห่ามไม่งามดี- - เฮ้อ โล่งไป
..................................Zelo Part.............................................
� � � � เมื่อคืนพ่อกับแม่ผมทะเลาะกันฮะ ผมเบื่อผมเลยแอบหนีมาที่นี่ แต่ก็เห็นว่าเบบี้หลับแล้ว ผมก็เลยนอนตรงโซฟาข้างประตูนั่นครับ..แล้วจู่ๆเธอกก็เรียกชื่อผม แล้วก็ร้องไห้ ผมโคตรตกใจ ก็เลยไปดูเธอว่าเป็นอะไร จู่ๆเธอก็ดึงแขนผมแล้วก็ร้องไห้หนักขึ้น ผมก็เลยจำเป็นต้องนอนกับเบบี้ ผมคิดว่าเบบี้ฝันร้ายน่ะฮะ...แต่เมื่อคืน..ผมก็...ไม่ได้ทำอะไรนะ..กะ..ก็แค่กอด...กับ..เอ่อ.จูบแค่นั้นเอง แหะๆๆ ก็ทำไงได้อ่ะ เธอร้องไห้ไม่หยุดเลย ผมเลยเป็นห่วงมากนะรวมถึงเรื่องที่เราผ่านมาด้วยกันวันนั้น ผมยิ่งเป็นห่วงใหญ่ แต่ถ้าให้บอกเธอคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ...
........................................................................................................................................
� � � � "แล้ว..นายจะกลับเมื่อไหร่เนี่ย"ฉันถามเขาขณที่เขากำลังเก็บของใส่กระเป๋า "จะไปแล้วล่ะ" ว่าแล้วเขาก็เดินออกไปที่ระเบียงเพื่อจะปีนลงไป เช้าๆวันหยุดแบบนี้คงไม่มีใครเห็นหรอก "อ๊ะ เดี๋ยวสิจุนฮง"จุนฮงหันหน้ามา อั้ยยะ หล่ออะ >< "ถ้า..นายมีปัญหา..ก็บอกฉันได้เลยนะ" อ้ากก ฉันพูดน้ำเน่าอะไรออกไปเนี่ย ม่ายย "อื้ม เธอด้วยนะ" เขาตอบกลับแล้ววก็ยิ้มมุมปากให้ ก่อนที่จะกระโดดลงไป ปล่อยให้ฉันนั่งยิ้มเล็กๆอยู่คนเดียว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น