ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Zelo And U -Puzzle- 1
� � � � � � � � � �" เบบี้! สายแล้วนะ ลงมากินข้าวได้แล้วลูก" เสียงมาดามฮิมตะโกนเรียกฉันจากชั้นล่าง "ค่ะแม่" ฉันตอบรับ แล้วเดินลงไปหาอะไรทานชั้นล่าง แล้วก็เจอพ่อบังของฉันนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะอาหาร "อรุนสวัสดิ์ค่ะพ่อ" ฉันทักทายพ่อของฉัน "จ่ะ เอ่าไปนั่งกินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวออกไปข้างนอกกับพ่อนะ" � "ไปไหนคะ" ฉันถามด้วยความสงสัย "เอาน่าไปกับพ่อ เดี๋ยวก็รู้เองแหละ" เฮัยบังไม่ยอมบอกลูกกก! แต่จะทำไงได้อ่ะ ฉันก็ต้องไปสินะ TT
� � � � � � � � � � �"เบบี้เสร็จรึยังลูก" เสียงพ่อตะโกนเรียกฉันที่ล้างจานอยู่ "ค่าๆ เสร็จแล้วค่ะ" ฉันรีบเดินออกไปหาพ่อที่รถ "แล้วเจอกันนะครับที่รัก" พ่อหอมแก้มแม่ แล้วก็ขับรถพาฉันไปไหนซักแห่ง........................
� � � � � � � � � ตอนนี้ รถออดีสีขาวของพ่อฉันก็จอดอยู่ที่หน้าร้านกาแฟหรู "ที่นี่แหละ ลงได้แล้วลูก" ป๊าพูดแล้วก็เดินนำไปในร้าน "สวัสดีครับ" เสียงพ่อกล่าวทักทายคนกลุ่มหนึ่งที่นั่งในร้าน พวกเขาดูไฮโซมากนะ (แต่น้อยกว่าครอบครัวฉัน - -) "อ่าวสัวัสดีครับคุณบัง ยงกุก มาตรงเวลาดีมากเลยนะครับ ผมชอบจริงๆ 555 อ่อ แล้วก็สวัสดีหนู..." เสียงคนในครอบครัวนั้นพูด "เบบี้ค่ะ" ฉันต่อคำพูดเขา "อ่อ ใช่ๆ เบบี้ๆ คนแก่ก็หลงๆลืมๆนี่แหละนะ 555" เขาดูเป็นคนใจดีมากเลยนะ รุ่นราวคราวเดียวกับพ่อฉันเลย เขาจัดที่ให้พ่อกับฉันนั่งลง แล้วก็คุยเรื่องสับเพเหระฉันคิดว่าเขาคงจะเป็นลูกค้าของพ่อฉันมั้ง (-แล้วทำไมต้องพาฉันมาด้วยล่ะ- -) พวกเขาคุยกันในเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจ...อ่าว นั่น..ใครอ่ะ..เค้าดูเด็กนะ น่าจะเป็นลูกของลุงคนนั้น ประมาณรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน..เค้าทำหน้าดูเบื่อหน่ายมากอ่ะ (คงจะอารมณ์เดียวกัน) "อ้อ ผมเสียมารยาทจริง นี่ลูกชายผมครับคุณบัง เขาชื่อจุนฮง จุนฮง นั่นเบบี้นะ ลูกชายอาบังเค้า อยู่ม.6เหมือนลูกเลยนะ ^^" ลุงคนนั้นแนะนำลูกชายของเขาและแนะนำฉันให้ลูกชายเขารู้จัก "อืม..หวัดดี" เขาทักทายฉันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ทำให้ฉันไปต่อแทบไม่ได้ "อ่ะ..หวะ..หวัดดีจ่ะ ^^" �"ผมต้องขอโทษด้วยนะ ลูกชายผมมันเป็นแบบนี้อ่ะ.." คุณลุงจะขอโทษแทนลูกชายที่ทำตัวเฉยชา แต่พ่อฉันก็ให้อภัย "ไม่เป็นไรหรอกครับ เด็กๆก็อย่างนี้แหละครับ555"�
� � � � � � � � � �เวลาล่วงเลยไป 30 นาที "เบบี้ลูกคงเบื่อใช่มั้ย ไปเดินเล่นไป" พ่อฉันบอกให้ฉันไปเดินเล่นข้างนอก (สีหน้าดูบังคับนะพ่อ - -) "อ่ะ ค่ะๆ" ฉันเดินออกไปด้วยดี แล้วก็ไปหยุดชมวิวที่ลำธารสวยข้างร้าน อา บรรยากาศโคตรดี ขอบอก ฉันถอดรองเท้าแล้วเอาเท้าจุ่มน้ำ...สักพัก ฉันก็รู้สึกเงาตะครุ่มอยู่ด้านหลัง..ฉันเลยหันไป..0-O แล้วก็เจอ...จุนฮงยืนอยู่หลังฉัน ฉันตกใจ "ว้าย!" ฉันเซเกือบตกน้ำ ดีนะที่เขาจับฉันไว้ -///- "ทำอะไรของเธอน่ะ- -" เขาพูดทั้งที่สีหน้าเย็นชา "ก็นายมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงนี่นา ใครๆ เขาก็ตกใจกันทั้งนั้นแหละ" ฉันพูด "อืม..นั่งด้วย" แล้วเขาก็ถอดรองเท้า นั่งลงข้างฉัน "นายรู้มั้ยว่าพวกผู้ใหญ่เขาพาเรามาทำไม" ฉันถามด้วยความสงสัย "จะไปรู้ได้ยังไงหละ" เขาพูดทั้งที่ไม่ได้มองหน้าฉัน โอ้ย คนแบบนี้ ขี้เกียจพูดด้วยว่ะ ฉันหันไปมองวิวทางอื่น ทำเป็นไม่สนใจเขาแล้วก็ใส่หูฟัง ฟังเพลง แล้วเขาก็นั่งเล่นโทรศัพท์...
� � � � � � � � � � � 10 นาทีผ่านไป.....
� � � � � � ��
� � � � � � � � � � �"เบบี้เสร็จรึยังลูก" เสียงพ่อตะโกนเรียกฉันที่ล้างจานอยู่ "ค่าๆ เสร็จแล้วค่ะ" ฉันรีบเดินออกไปหาพ่อที่รถ "แล้วเจอกันนะครับที่รัก" พ่อหอมแก้มแม่ แล้วก็ขับรถพาฉันไปไหนซักแห่ง........................
� � � � � � � � � ตอนนี้ รถออดีสีขาวของพ่อฉันก็จอดอยู่ที่หน้าร้านกาแฟหรู "ที่นี่แหละ ลงได้แล้วลูก" ป๊าพูดแล้วก็เดินนำไปในร้าน "สวัสดีครับ" เสียงพ่อกล่าวทักทายคนกลุ่มหนึ่งที่นั่งในร้าน พวกเขาดูไฮโซมากนะ (แต่น้อยกว่าครอบครัวฉัน - -) "อ่าวสัวัสดีครับคุณบัง ยงกุก มาตรงเวลาดีมากเลยนะครับ ผมชอบจริงๆ 555 อ่อ แล้วก็สวัสดีหนู..." เสียงคนในครอบครัวนั้นพูด "เบบี้ค่ะ" ฉันต่อคำพูดเขา "อ่อ ใช่ๆ เบบี้ๆ คนแก่ก็หลงๆลืมๆนี่แหละนะ 555" เขาดูเป็นคนใจดีมากเลยนะ รุ่นราวคราวเดียวกับพ่อฉันเลย เขาจัดที่ให้พ่อกับฉันนั่งลง แล้วก็คุยเรื่องสับเพเหระฉันคิดว่าเขาคงจะเป็นลูกค้าของพ่อฉันมั้ง (-แล้วทำไมต้องพาฉันมาด้วยล่ะ- -) พวกเขาคุยกันในเรื่องที่ฉันไม่เข้าใจ...อ่าว นั่น..ใครอ่ะ..เค้าดูเด็กนะ น่าจะเป็นลูกของลุงคนนั้น ประมาณรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน..เค้าทำหน้าดูเบื่อหน่ายมากอ่ะ (คงจะอารมณ์เดียวกัน) "อ้อ ผมเสียมารยาทจริง นี่ลูกชายผมครับคุณบัง เขาชื่อจุนฮง จุนฮง นั่นเบบี้นะ ลูกชายอาบังเค้า อยู่ม.6เหมือนลูกเลยนะ ^^" ลุงคนนั้นแนะนำลูกชายของเขาและแนะนำฉันให้ลูกชายเขารู้จัก "อืม..หวัดดี" เขาทักทายฉันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ทำให้ฉันไปต่อแทบไม่ได้ "อ่ะ..หวะ..หวัดดีจ่ะ ^^" �"ผมต้องขอโทษด้วยนะ ลูกชายผมมันเป็นแบบนี้อ่ะ.." คุณลุงจะขอโทษแทนลูกชายที่ทำตัวเฉยชา แต่พ่อฉันก็ให้อภัย "ไม่เป็นไรหรอกครับ เด็กๆก็อย่างนี้แหละครับ555"�
� � � � � � � � � �เวลาล่วงเลยไป 30 นาที "เบบี้ลูกคงเบื่อใช่มั้ย ไปเดินเล่นไป" พ่อฉันบอกให้ฉันไปเดินเล่นข้างนอก (สีหน้าดูบังคับนะพ่อ - -) "อ่ะ ค่ะๆ" ฉันเดินออกไปด้วยดี แล้วก็ไปหยุดชมวิวที่ลำธารสวยข้างร้าน อา บรรยากาศโคตรดี ขอบอก ฉันถอดรองเท้าแล้วเอาเท้าจุ่มน้ำ...สักพัก ฉันก็รู้สึกเงาตะครุ่มอยู่ด้านหลัง..ฉันเลยหันไป..0-O แล้วก็เจอ...จุนฮงยืนอยู่หลังฉัน ฉันตกใจ "ว้าย!" ฉันเซเกือบตกน้ำ ดีนะที่เขาจับฉันไว้ -///- "ทำอะไรของเธอน่ะ- -" เขาพูดทั้งที่สีหน้าเย็นชา "ก็นายมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงนี่นา ใครๆ เขาก็ตกใจกันทั้งนั้นแหละ" ฉันพูด "อืม..นั่งด้วย" แล้วเขาก็ถอดรองเท้า นั่งลงข้างฉัน "นายรู้มั้ยว่าพวกผู้ใหญ่เขาพาเรามาทำไม" ฉันถามด้วยความสงสัย "จะไปรู้ได้ยังไงหละ" เขาพูดทั้งที่ไม่ได้มองหน้าฉัน โอ้ย คนแบบนี้ ขี้เกียจพูดด้วยว่ะ ฉันหันไปมองวิวทางอื่น ทำเป็นไม่สนใจเขาแล้วก็ใส่หูฟัง ฟังเพลง แล้วเขาก็นั่งเล่นโทรศัพท์...
� � � � � � � � � � � 10 นาทีผ่านไป.....
� � � � � � ��
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น