การิน++ลัล รักหมดใจยัยของเล่น

ลำดับตอนที่ #4 : ไปกินข้าว....แสนวุ่น

เสียงออดพักกลางวันดังแล้ว  อาจารย์จึงเดินออกไป
นักเรียนหลายคนก็ทยอยออกไปจากห้อง
"ลัล  ไปกินข้าวกัน"เอมิกาออกปากชวนเพื่อนสาว
"ไปกัน  วันนี้ยัยเอมจะเลี้ยง"มัณฑินีพูดขึ้นมาบ้าง
"ว่าไงนะ  ใครจะเลี้ยง"
"เธอไง"
การทะเลาะของเพื่อนทั้ง 2 ทำให้ลัลทริมาอดหัวเราะไม่ได้
"คงไม่ได้หรอกครับ   วันนี้ลัลต้องไปกินข้าวกับผม"
มัจจุราชที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้น  ทำเอาทั้ง 3 สาวหันมามองเป็นตาเดียว
"หา!  ลัลต้องไปกินข้าวกับพวกฉัน"
"ใช่ๆๆ"
เด็กหนุ่มไม่พูดโต้ตอบอะไร  มือของเขาคว้าข้อมือของลัลทริมาแล้วออกวิ่งทันที
"เดี๋ยว ลัล"เสียงของเอมิกาตะโกนไล่หลัง
มัจจุราชพาลัลทริมาวิ่งออกมาที่บันไดอาคารเรียน  แล้วจึงเปลี่ยนเป็นเดินแทนแต่ก็ยังไม่ปล่อยมือของลัล
"มัจจุราชคือ....ลัล.."เด็กสาวไม่รู้จะพูดอะไร  เธอกำลังงงกับสถานะการณ์นี้
"ไม่ต้องพูดอะไรนะลัล  ผมไม่อยากให้ใครต้องเดือดร้อนเพราะลัลอีก  ผมคือมัจจุราชที่ต้องคอยดูแลผู้มีญาณอาภรรพ์เพื่อไม่ให้ไปทำร้ายใคร"
คำตอบของเด็กหนุ่มทำเอาลัลทริมาอึ้งไปเลย  ไม่อยากให้ใครเดือดร้อนเพราะเธอ มันเคยเป็นคำพูดของเธอมาก่อน  เด็กหนุ่มพาลัลเดินลงไปที่โรงอาหาร
แต่แล้วกับมีใครบางคนมายื่นขวางทาง
"การิน!!"เด็กสาวอุทานออกมาด้วยความตกใจ
การินยื่นเงียบๆเช่นเดียวกับมัจจุราชที่ยืนมองการินเงียบๆ
มัจจุราชไม่สนอะไร  เดินลากลัลทริมาลงมาเหมือนการินไม่มีตัวตน
หมับ!!!ข้อมือของลัลทริมาอีกข้างโดนการินจับไว้
"ปล่อยลัลนะครับ"มัจจุราชพูดเรียบๆ
"นายต่างหากที่ต้องปล่อย  อยู่ดีไม่ว่าดีมายุ่งกับของเล่นของคนอื่น"การินหันมาจ้องหน้ามัจจุราช  สายตาของทั้งคู่อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อกัน
"นี่...พวกนาย..."
"เงียบไปเลยยัยของเล่น"การินพูดโดยยังจ้องหน้ามัจจุราชอยู่
"ลัล  ขอโทษนะครับ"
"ว้าย!!!"มัจจุราชออกแรงดึงข้อมือลัลอย่างแรงทำให้เด็กสาวเซเข้าสู่อ้อมกอดของเด็กหนุ่ม
"หึ...เอายัยโง่คืนมา"การินก็ไม่ยอม  เขาออกแรงดังลัลทริมาจนเธอหลุดออกจากอ้อมแขนของมัจจุราช 
ทั้ง 2 ออกแรงลากลัลทริมาให้ไปยังโรงอาหาร
"นี่  พวกนายปล่อยฉันนะ..."