ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หึง......!!!
"ขอบคุณครับ"
มัจจุราชรับตุ๊กตาอาถรรพ์จากการินมาอย่างดื้นๆ เพื่อนทั้งห้องถึงกับอ้าปากค้างไม่เว้นแต่ลัลทริมา
"แต่ผมก็มีของจะให้คุณเช่นกันครับ"เด็กหนุ่มล่วงหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าแล้วยื้นมันให้การิน สิ่งนั้นคือ หุ่นฟางต้องคำสาป ซึ่งเป็นไสยศาสตร์ของญี่ปุ่น
หุ่นฟางต้องคำสาปที่ดูเก่าคร่ำคร่าก และลายเลือดมากมายบนนั้นช่วยเพิ่มความน่ากลัวให้มันมากขึ้น ดูเหมือนว่าหุ่นฟางขนาดเท่าฝ่ามืดตัวนี้จะผ่านการสาปแช่งคนมาอย่างโชกโชน
ขนาดลัลทริมาที่นั่งอยู่แถวหลังห้องยังสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่กระจายออกจากหุ่นฟางตัวนั้น
"หึ...หึ...หึ...น่าสนุกดีนี้"การินเองก็รับหุ่นฟางต้องคำสาปของมัจจุราชมาเช่นกัน แล้วหันมาเดินกลับไปยังที่นั่งตัวเอง
"หึ"มัจจุราชหัวเราะในลำคอเบาๆ
ในตอนนี้ภาพลักษณ์ของเด็กหนุ่มนามมัจจุราชกำลังเปลี่ยนไปในสายตาของเพื่อนทุกคน
"เอาล่ะๆมัจจุราชเธอไปนั่งข้างลัลทริมาก็แล้วกัน"ครูกรกตพูดพลางชี้ไปยังที่นั่งข้างๆลัลทริมา
เด็กหนุ่มไม่รอช้ารีบเดินไปยังที่นั่งของตนทันที
เขาลากเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงข้างๆลัลทริมา
ลัลทริมาจองหน้าเขาสักครู่ ถึงเขาจะดูแปลกๆก็เถอะ แต่ก็คงจะดีกว่าการินเยอะ เด็กสาวคิด
ฝ่ายที่ถูกจองหน้าเมื่อรู้ตัวก็หันมามองลัลทริมา ทำให้ตาของเขาและเธอสบกัน ลัลทริมาสะดุ้งเมื่อรู้ว่าเธอกำลังสบตากับมัจจุราช เด็กสาวรีบหันหน้าหนีทันทีหน้าของเด็กสาวแดงขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาฝ่ายตรงข้างแอบอมยิ้มกับท่าทางเขินอายของเด็กสาว
แต่ก็มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมายังพวกเขา
"แกมีสิทธิอะไรมายุ่งกับของเล่นของฉัน"
คาบเรียนคาบแรกก็คือ เคมี
เมื่ออาจารย์เดินเข้ามาในห้องสีหน้าของนักเรียนก็เปลี่ยนไปทันที....เซ็ง.....
"ขอโทษครับ ลัลทริมา ผมขอดูหนังสือด้วยได้ไหม"
มัจจุราชเอ่ยขึ้นทำให้สายตาของนักเรียนหญิงทุกคนหันมาจ้องหน้าลัลทริมากันเป็นตาเดียว
"ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะครับ"
"อะ...เอ่อ...ได้ค่ะ"เด็กสาวพูดอย่างตะกุกตะกัก
แล้วเขยิบเข้าใกล้เด็กหนุ่มจนหัวเกือบจะชนกันอยู่แล้ว
"ขอบคุณครับ"
ยัยตัวซวยอย่ามายุ่งกับมัจจุราชนะ
ไปตายซะ
ชอบอ่อยผู้ชายหรือไงนะ
เสียงความคิดของนักเรียนเรียนหญิงมั่วห้องทำให้ลัลทริมาต้องผละออกจากมัจจุราช
"เอ่อ...มัจจุราช อ่านไปเถอะคะลัลไม่อ่านแล้ว"
ลัลทิมาพูดแล้วรีบหันหน้าไปทางอื่น
"ญาณอาถรรพ์สินะครับ"
คำพูดเบาๆของมัจจุราชทำให้ลัลทริมาหันมามองหน้าของเด็กหนุ่ม
"ทะ....ทำไม..."ลัลทริมาตกตะลึงกับคำพูดของเด็กหนุ่มตรงหน้า
"ก็ ผมเป็นมัจจุราชนี่น่ะ หน้าที่ของผมคือคอยดูแลผู้คนที่มีญาณอาถรรพ์"
อึ้ง.....ลัลทริมาถึงกับค้างไปเลย
"นี่ๆตรงนั้นน่ะ จีบกันอยู่หรือไง"
อาจารย์ประจำคาบเมื่อหันมาเห็นเข้าก็รีบแซวทันที ลัลทริมาหน้าแดงขึ้มมา
วี้ดวิ้ว~~~เสียงโห่ของนักเรียนชายดังกะหึ่มทั่วห้อง
ปัง!!!เสียงของโต๊ะกะแถกกับพื้นอย่างแรง ทำให้เสียงในห้องเงียบลง
การินลุกแล้วเดินออกจากห้องอย่างโมโห ในขณะที่เดินเขาก็มาหยุดยื้นที่ตรงหน้าโต๊ะของลัลทริมา เขาจองหน้าเธอก่อนจะหันมามองมัจจุราชอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
"หึ"มัจจุราชหัวเราะเพื่อจี้กระตุกต่อมการิน
เขาไม่พูดอะไรแล้วเดินออกจากห้องไป
ไม่มีใครคิดจะห้ามเขาแม้แต่อาจารย์
การิน...นายเป็นอะไรไปเนี่ย......
มัจจุราชรับตุ๊กตาอาถรรพ์จากการินมาอย่างดื้นๆ เพื่อนทั้งห้องถึงกับอ้าปากค้างไม่เว้นแต่ลัลทริมา
"แต่ผมก็มีของจะให้คุณเช่นกันครับ"เด็กหนุ่มล่วงหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าแล้วยื้นมันให้การิน สิ่งนั้นคือ หุ่นฟางต้องคำสาป ซึ่งเป็นไสยศาสตร์ของญี่ปุ่น
หุ่นฟางต้องคำสาปที่ดูเก่าคร่ำคร่าก และลายเลือดมากมายบนนั้นช่วยเพิ่มความน่ากลัวให้มันมากขึ้น ดูเหมือนว่าหุ่นฟางขนาดเท่าฝ่ามืดตัวนี้จะผ่านการสาปแช่งคนมาอย่างโชกโชน
ขนาดลัลทริมาที่นั่งอยู่แถวหลังห้องยังสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่กระจายออกจากหุ่นฟางตัวนั้น
"หึ...หึ...หึ...น่าสนุกดีนี้"การินเองก็รับหุ่นฟางต้องคำสาปของมัจจุราชมาเช่นกัน แล้วหันมาเดินกลับไปยังที่นั่งตัวเอง
"หึ"มัจจุราชหัวเราะในลำคอเบาๆ
ในตอนนี้ภาพลักษณ์ของเด็กหนุ่มนามมัจจุราชกำลังเปลี่ยนไปในสายตาของเพื่อนทุกคน
"เอาล่ะๆมัจจุราชเธอไปนั่งข้างลัลทริมาก็แล้วกัน"ครูกรกตพูดพลางชี้ไปยังที่นั่งข้างๆลัลทริมา
เด็กหนุ่มไม่รอช้ารีบเดินไปยังที่นั่งของตนทันที
เขาลากเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงข้างๆลัลทริมา
ลัลทริมาจองหน้าเขาสักครู่ ถึงเขาจะดูแปลกๆก็เถอะ แต่ก็คงจะดีกว่าการินเยอะ เด็กสาวคิด
ฝ่ายที่ถูกจองหน้าเมื่อรู้ตัวก็หันมามองลัลทริมา ทำให้ตาของเขาและเธอสบกัน ลัลทริมาสะดุ้งเมื่อรู้ว่าเธอกำลังสบตากับมัจจุราช เด็กสาวรีบหันหน้าหนีทันทีหน้าของเด็กสาวแดงขึ้นเรื่อยๆ ทำเอาฝ่ายตรงข้างแอบอมยิ้มกับท่าทางเขินอายของเด็กสาว
แต่ก็มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมายังพวกเขา
"แกมีสิทธิอะไรมายุ่งกับของเล่นของฉัน"
คาบเรียนคาบแรกก็คือ เคมี
เมื่ออาจารย์เดินเข้ามาในห้องสีหน้าของนักเรียนก็เปลี่ยนไปทันที....เซ็ง.....
"ขอโทษครับ ลัลทริมา ผมขอดูหนังสือด้วยได้ไหม"
มัจจุราชเอ่ยขึ้นทำให้สายตาของนักเรียนหญิงทุกคนหันมาจ้องหน้าลัลทริมากันเป็นตาเดียว
"ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะครับ"
"อะ...เอ่อ...ได้ค่ะ"เด็กสาวพูดอย่างตะกุกตะกัก
แล้วเขยิบเข้าใกล้เด็กหนุ่มจนหัวเกือบจะชนกันอยู่แล้ว
"ขอบคุณครับ"
ยัยตัวซวยอย่ามายุ่งกับมัจจุราชนะ
ไปตายซะ
ชอบอ่อยผู้ชายหรือไงนะ
เสียงความคิดของนักเรียนเรียนหญิงมั่วห้องทำให้ลัลทริมาต้องผละออกจากมัจจุราช
"เอ่อ...มัจจุราช อ่านไปเถอะคะลัลไม่อ่านแล้ว"
ลัลทิมาพูดแล้วรีบหันหน้าไปทางอื่น
"ญาณอาถรรพ์สินะครับ"
คำพูดเบาๆของมัจจุราชทำให้ลัลทริมาหันมามองหน้าของเด็กหนุ่ม
"ทะ....ทำไม..."ลัลทริมาตกตะลึงกับคำพูดของเด็กหนุ่มตรงหน้า
"ก็ ผมเป็นมัจจุราชนี่น่ะ หน้าที่ของผมคือคอยดูแลผู้คนที่มีญาณอาถรรพ์"
อึ้ง.....ลัลทริมาถึงกับค้างไปเลย
"นี่ๆตรงนั้นน่ะ จีบกันอยู่หรือไง"
อาจารย์ประจำคาบเมื่อหันมาเห็นเข้าก็รีบแซวทันที ลัลทริมาหน้าแดงขึ้มมา
วี้ดวิ้ว~~~เสียงโห่ของนักเรียนชายดังกะหึ่มทั่วห้อง
ปัง!!!เสียงของโต๊ะกะแถกกับพื้นอย่างแรง ทำให้เสียงในห้องเงียบลง
การินลุกแล้วเดินออกจากห้องอย่างโมโห ในขณะที่เดินเขาก็มาหยุดยื้นที่ตรงหน้าโต๊ะของลัลทริมา เขาจองหน้าเธอก่อนจะหันมามองมัจจุราชอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
"หึ"มัจจุราชหัวเราะเพื่อจี้กระตุกต่อมการิน
เขาไม่พูดอะไรแล้วเดินออกจากห้องไป
ไม่มีใครคิดจะห้ามเขาแม้แต่อาจารย์
การิน...นายเป็นอะไรไปเนี่ย......
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น