ความผูกพันธ์จากความใกล้ชิด(เดรโก-เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #5 : การผจญภัยในป่าเวทย์มนต์

บทที่ 5 การผจญภัยในป่าเวทย์มนต์

“โอ้ยยย!”ทั้งสองร้องพร้อมกัน

“ให้ตายสิ ที่นี่ที่ไหน”เด็กหนุ่มพูดขึ้น

“ชั้น ชั้นไม่รู้” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงแผ่ว

“เธอคิดบ้าอะไรถึงเปิดหนังสือเล่มนั้น ไม่ได้ยินหรือไง ฟิลช์บอกว่ามันเป็นหนังสืออันตราย”เขาพูดเสียงดัง

“ชะ ชั้น มะไม่รู้” เดรโกต้องตกใจเมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่กำลังร้องไห้

“เอ่อ ชะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะว่าเธอ แล้วทำไมเธอถึงเปิดมันล่ะ”เดรโกถามเสียงอ่อนลง เขาไม่รู้ตัวเหมือนกัน 

“ชั้นไม่รู้จริงๆ อยู่ดีๆชั้นก็เปิดมัน” เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงแผ่ว

“ช่างมันเถอะ แต่เราต้องหาทางออกไปจากที่นี่”เดรโกพูดในที่สุด

เด็กทั้งสองเดินไปตามทางยาวที่สองข้างทางมีแต่ต้นไม้ทึบ

“ชั้นรู้สึกเหมือนมีคนจ้องเราอยู่” ในที่สุดเด็กสาวก็พูดขึ้น

“ชั้นก็รู้สึกเหมือนกัน เรารีบเดินดีกว่า”เด็กชายพูดขึ้นและจูงมือเธอเดินโดยไม่รู้ตัว ทำเอาเด็กสาวหน้าแดง

“นี่เธอไม่สบายหรอ”เขาถามเมื่อหันมามองหน้าของเธอที่แดงแปร๊ด เขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองจับมือเธออยู่ แต่อยากจะแกล้งเธอขึ้นมา เขาเอามือทาบลงบนหน้าผากของเธอ “ตัวก็ไม่ร้อนนี่”

“ปะ เปล่าสักหน่อย ชั้นสบายดี ก็ ก็-ที่นี้มันหนาวนี่”เด็กสาวพยายามหาเหตุผล เด็กชายยิ้มอย่างอ่อนโยน เขานึกขำเด็กสาวตรงหน้าขึ้นมา ‘ชั้นรู้ว่าเธอเป็นอะไร’ เขาก็หน้าแดงเหมือนกัน

“แล้วนายล่ะไม่สบายหรอ”เด็กสาวถามบ้าง พยายามทำหน้าอยากรู้อยากเห็น เธอกำลังแกล้งเขากลับ

“เปล่าสักหน่อย”เขาตอบเบา แต่ทันใดนั้น

“เกรนเจอร์!!” เด็กชายเบิกตาโต พลางดันเด็กหญิงหลบ มันกำลังกระโจนหาเธอ สัตว์ตัวสีดำ เขี้ยวยาว หน้าตาดุร้าย เขาพาเธอวิ่งสุดชีวิต ไม่มีเวลามากพอให้ทั้งสองครุ่นคิดอะไรทั้งนั่น

“เธอมีไม้กายสิทธ์มั้ย”เขาถามในขณะที่กำลังวิ่งอยู่

“ชั้น- ละ ลืมไว้ที่ หอ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบเสียงสั่นเนื่องจากความเหนื่อย

“ให้ตายสิ ชั้นก็เหมือนกัน” เดรโกพูดรัวเร็ว

“ชั้น มะ -ไม่ไหว แล้วว”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น เดรโกกำลังจะบ้าตายเนื่องจากข้างหน้าของเขาเป็นน้ำ

“เวรกรรม” แต่โชคดีที่สัตว์ตัวนั้นตัวใหญ่จึงตามพวกเขาไม่ทัน เขาพาเธอหลบในพุ่มไม้

เฮอร์ไมโอนี่ตัวสั่นเทา “เอ่อ ไม่เป็นไรแล้วนะ เธอเจ็บตรงไหนมั้ย”เขาถามขึ้น เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบแต่พยักพเยิดให้เขาดู เขามองตามสายตานั่นไป ขาเธอมีเลือดเนื่องจากโดนกิ่งไม้เกี่ยวเข้า ความจริงแล้วเขาก็มีแผลเยอะเหมือนกันแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจมันเลย เดรโกฉีกเสื้อและมัดไปที่ขาของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ได้แต่มองโดยที่ในหัวของเธอมีแต่คำขอบคุณและความรู้สึกผิดอยู่เต็มไปหมด เขามองไปรอบๆอบ่างระมัดระวัง

“เราคงต้องหลบอยู่ที่นี่ก่อน แล้วพรุ่งนี้เราจะหาทางออกกัน” ในที่สุดเดรโกก็พูดขึ้น เฮอร์ไมโอนี่พยักหน้ารับก่อนที่จะผลอยหลับไป เด็กหนุ่มสำรวจใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ตอนหลับ ‘เธอนี่น่ารักชะมัดเลย’ ก่อนที่เขาจะหลับตามเธอไปด้วย

 แต่ก่อนที่จะเช้าเดรโกสะดุ้งตื่น นี่มันเสียงหอน หมาป่าแน่เลย “ตายแล้ว”

“เกรนเจอร์ ตื่นเร็วเข้า” เขาพยายามปลุกเด็กสาวในอ้อมแขน

“อือ”เฮอร์ไมโอนี่ครางเบาๆก่อนที่จะลืมตาขึ้น

“เธอได้ยินเสียงอะไรมั้ย”เขาถามขึ้น

“ชั้นว่าชั้นได้ยิน หมาป่า!!”เธอร้องทันทีหลังจากที่เงี่ยหูฟัง

“มันอาจจะเป็นอย่างอื่นก็ได้”เด็กชายพูดปลอบเฮอร์ไมโอนี่ รวมถึงปลอบตนเองด้วย

“ชั้นว่ามันมาใกล้แล้วนะ” เด็กสาวเริ่มลุกขึ้น

“เธอเดินไหวมั้ย”เขาถาม

“เราควรจะออกไปจากตรงนี้แล้วล่ะ” พวกเขาค่อยๆเดิน พยายามหาที่ที่ไกลจากเสียงที่ได้ยินมากที่สุด

“หวังว่ามันจะไม่ตามมา” ทั้งสองเงยหน้ามองบนท้องฟ้า พระจันทร์เต็มดวง ‘ให้ตายสินั่นอาจจะเป็นมนุษย์หมาป่า ชั้นไม่อยากจะเป็นมนุษย์หมาป่านะ’ เดรโกคิดในขณะที่พยุงเด็กสาว

“ขอบคุณนะ”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นพลางก้มหน้า

“เรื่องอะไร”เดรโกถามด้วยความงง

“ก็ ที่นายช่วยพยุง และนายไม่ทิ้งชั้น”เด็กสาวตอบ แต่เธอยังก้มหน้าอยู่

“นั่นคือสิ่งที่เธอกลัวที่สุดใช่มั้ย” เดรโกถาม เขาจับให้เธอเงยหน้าขึ้น เขาเห็นน้ำตาและแววหวาดกลัวชัดเจน “ถ้านั่นคือสิ่งที่เธอกลัว ชั้นจะไม่ทำ”เขาพูดขึ้นพลางมองเธอด้วยแววตาที่จริงจัง เด็กสาวโผกอดเขาโดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัวแต่ก็กอดตอบเธอทันที

“ชั้นได้ยินเสียงฝีเท้า”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นหลังจากที่เงียบไป แววตาแสดงถึงความหวาดกลัว พลางมองหาต้นกำเนิดของเสียง