ความผูกพันธ์จากความใกล้ชิด(เดรโก-เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #3 : นัดเจอ

บทที่ 3 นัดเจอ

‘ฉันไม่เคยลืมกำไลนี่น่า’ เด็กสาวคิดอย่างหัวเสียเมื่อลืมของสำคัญ ‘แล้วฉันเอามันไปไว้ไหนเนี่ย วันหลังจะไม่ถอดอีกเลย คอยดู’ เด็กสาวถอนหายใจพรืด และล้มตัวลงนอนบนเตียงสี่เสา สีแดงสด ปราวตีมองเธออย่างสงสัยเล็กน้อยกับท่าทางหงุดหงิดของเธอก่อนที่จะหันไปคุยกับลาเวนเดอร์ต่อ

-*-*-*-*-*-*-*-*-

“เขามองกำไลตั้งนานแล้วนะ” แครบพูดขึ้น พยายามให้เด็กหนุ่มไม่ได้ยิน

“นั่นสิ เขายิ้มคนเดียวอย่างกะคนบ้า” กอยล์ สนับสนุนความคิดเพื่อน

“ฉันได้ยินนะ หยุดพูดได้แล้ว” เดรโกสั่งเสียงดัง และดุดัน ทำเอาสองลูกน้องสมองกลวง สะดุ้งโหยง และรีบนอนทันที

เดรโกถอนหายใจก่อนที่จะล้มตัวนอนและหลับในที่สุด ท่ามกลางแสงจันทร์และดวงดาวยามราตรี
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

ห้องโถงใหญ่

ใน ขณะที่นักเรียนกำลังทานอาหารกันอยู่ นกฮูกนับร้อยบินว่อนไปทั่วในห้องโถง บางตัวบินวนไปมา เพื่อหาเจ้าของจดหมาย ก่อนที่จะบินลงมาส่งถึงโต๊ะ นกฮูกตัวสีน้ำตาลอวบอ้วนบินตรงมาที่เด็กสาวผมสีน้ำตาลที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะกริฟฟินดอร์พร้อมกับหนังสือพิมพ์เดลิพรอเฟ็ต เฮอร์ไมโอนี่รับหนังสือพิมพ์มาก่อนที่จะหย่อนเงินลงไปในถุงที่ข้อเท้าของมัน

“นั่นนกฮูกของใครนะ ฉันไม่เห็นคุ้นเลย” แฮรี่ถามขึ้น เมื่อเห็น นกฮูกเหยี่ยวบินตรงมาพร้อมกับจดหมายซองหนึ่งตรงข้อเท้า เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือพิมพ์พลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย ก่อนที่นกฮูกตัวดังกล่าวจะบินมาตรงหน้าเธอ รอนที่กำลังกินอยู่เงยหน้าขึ้นมามองมันอย่างสงสัย เฮอร์ไมโอนี่จ้องมองมันอย่างงงๆ

“ของฉันหรอ”เธอถามมัน นกฮูกตัวนั้นเชิดหัวขึ้นทันทีก่อนจะกัดเชือกที่ผูกจดหมายและบินหนีไปทันที

“ดูท่าทางหยิ่งจัง นกฮูกอะไร” รอนบ่นท่าทางนกฮูก ก่อนที่จะก้มหน้ากินอาหารต่อ

ถึง เกรนเจอร์

     รู้สึกว่าเธอจะทำของหายนะ คงจะเป็นกำไลข้อมือล่ะสิ ถ้าอยากได้คืนล่ะก็ เจอกันที่ห้องเรียนคาถาเก่า 2 ทุ่ม

                                                                                      จาก มัลฟอย.

 “นัดบ้าอะไร 2 ทุ่ม งี่เง่าจริงๆ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำอย่างโกรธๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นมาก็เจอเจ้าของจดหมายมองเธออยู่จากโต๊ะสลิธีริน รอยยิ้มกวนประสาทปรากฏบนใบหน้าของเขา

  อีกไม่กี่นาทีต่อมาทั้งสามสหายก็เดินไปเรียนวิชาแปลงร่าง ซึ่งยากมาก แต่แน่นอนคนที่สามารถทำได้ก็มีเฮอร์ไมโอนี่คนเดียว หลังจากนั้นก็เรียนวิชาอื่นจนถึงเย็น

“วันนี้น่าเบื่อชะมัด เหนื่อยๆๆๆ” รอนบ่น ส่วนแฮร์รี่นั่งทำหน้าแหยๆเค้าคงคิดเหมือนรอนแต่ไม่ได้พูดออกมา คนที่ยังร่าเริงอยู่ได้ก็มีแต่เฮอร์ไมโอนี่คนเดียว

“แล้วจดหมายเมื่อเช้านั่นบอกว่าอะไรหรอ?” รอนถามเฮอร์ไมโอนี่ เธอน่าซีดเลยทีเดียว ท่าทางร่าเริงตอนก่อนหายไปแล้ว

“ศาตราจารย์มักกอนากัล นัดเจอเฉยๆ”เธอโกหกคำโต ความจริงแล้วเธอลืมเรื่องนัดไปสนิทเลย

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

ใกล้ 2 ทุ่มแล้วหรอ ให้ตายเถอะต้องรีบไปแล้ว เฮอร์ไมโอนี่เดินออกมาจากหอกริฟฟินดอร์และรีบเดินไปยังที่นัดหมายทันที

“ฉันมาแล้ว จะคืนได้หรือยัง” เด็กสาวทวงอย่างรวดเร็ว

“นี่คือการทักทายงั้นหรอ เหอะ ของสำคัญสินะ ใครให้มาล่ะ พอตตี้หรือวีเซิ่ล” เด็กชายพูดพลางยกยิ้มกวนประสาทให้กับเธอ

“ไม่ใช่ทั้งสองนั่นแหล่ะ และสองคนนั้นไม่เกี่ยวเลยสักนิด นายอย่าพาลนะ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างเหลืออด

“ปกป้องกันเข้าไป” เดรโกโกรธจนหน้าแดง ก่อนที่เขาจะก้มหน้าพยายามสงบอารมณ์โกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในตัวของเขา

“ถ้าอยากได้ก็เอาไป” เขาพูดพลางส่งกำไลให้เธอ เขาไม่อยากหาเรื่องเธอ

“งั้นเรากลับกันเถอะ” เด็กสาวตอบด้วยเสียงที่อ่อนลง

“แล้วจะกลับหอฉันหรือหอเธอล่ะ” เขาเริ่มกวนเธออีกแล้ว ความจริงเขาไม่ได้ตั้งใจหรอกแต่ปากมันพาไป

“นายนี่มัน ทะลึ่งที่สุด”เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางหันหลังและกำลังจะเปิดประตู เธอไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอหน้าแดงเพียงใด

“ว่าไงจ๊ะยอดยาหยี มีเด็กยังไม่เข้านอนอีกหรอ”ฟิลช์พูดกับคุณนายนอริสแมวที่เขาแสนรักแสนหวง เขากำลังเดินมาทางห้องนี้ เฮอร์ไมโอนี่ทำตัวไม่ถูก เดรโกรีบพาเธอมาหลบในตู้ทันที

ภายในตู้มีพื้นที่ไม่มากทั้งสองจึงอัดแน่นเป็นปลากระป๋องอยู่ในตู้  ทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่จะเบือนหน้าไปทางอื่น เธออยู่ใกล้เขาจนเขาได้กลิ่นตัวหอมอ่อนๆของเธอ ทั้งสองหน้าแดงจัด

“เราต้องหาพวกมันให้ได้” ฟิลช์พูดพลางหาทุกซอกทุกมุม

เฮอร์ไมโอนี่แทบกรี๊ดตอนที่ฟิลช์จ้องมาในตู้ มัลฟอยปิดปากเธอทันที แต่--

“แกร๊ง แกร๊ง แกร๊งๆ” ฟิลช์หัวเสียทันที

“ไอ้พวกฟีพงี่เง่า” และเขาก็เดินออกจากห้องไปเพื่อจัดการฟีพ

‘นี่มันประโยชน์ของฟีพสินะ เราคงติดหนี้บุญคุณมัน’ ทั้งสองคิดก่อนที่จะออกมาจากตู้

“ถ้างั้นเดี๋ยวฉันไปส่ง” เด็กหนุ่มพูดออกมาหน้าตาเฉย เธอทำท่าจะเถียงแต่เขาพูดขึ้นว่า

“ไม่กลัวโดนจับได้หรือไง เธอยิ่งตกใจง่ายอยู่”เขาพูด เด็กสาวจึงเงียบและยอมเขาในที่สุด

ทั้งสองเดินหลบมุมต่างๆของปราสาท แต่โชคดีที่ไม่เจอฟิลช์เลย รูปภาพบนผนังมากมายจ้องมองพวกเขาด้วยความแปลกใจ ในที่สุดทั้งสองมาหยุดอยู่หน้าประตูสุภาพสตรีอ้วน

“นี่ทางเข้าหอเธอหรอ”เด็กชายถาม เด็กหญิงพยักหน้าเบาๆ และเขาก็หันหลังจะเดินกลับหอ

“เดี๋ยว!” เธอพูดขึ้น เด็กชายหันหน้ากับมาพลางทำหน้าเหมือนจะถามว่า ‘มีอะไร’

“เอ่อ ขะ- ขอบ  ขอบใจ ระวังตัวด้วยนะ” เด็กสาวติดอ่างกะทันหัน และพยายามพูดรัวเร็วจนเด็กหนุ่มขำท่าทางของเธอ

“เปลี่ยนจากขอบใจเป็นอย่างอื่นได้มั้ย” เด็กหนุ่มพูดพลางชี้ที่แก้มของตนเอง

“ไม่”เธอตอบทันที แต่หน้าแดงแปร๊ด เลือดในร่างกายมารวมตัวกันที่หน้าของเธอ เขาหัวเราะก่อนจะบอก “ราตรีสวัสดิ์” และแอบหอมแก้มเธอทันที ทำเอาเธอหน้าแดงไม่เลิก และโกรธเขาหัวฟัดหัวเหวี่ยง เขาหันหลังเดินกลับหอของเขาพลางยิ้มไม่หุบ แต่เธอไม่ทันเห็นรอยยิ้มของเขารอยยิ้มที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อนยกเว้นแม่ของเขา--