ความผูกพันธ์จากความใกล้ชิด(เดรโก-เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #2 : ของสำคัญ

บทที่ 2 ของสำคัญ

แสงแดดอ่อนๆส่องผ่านหน้าต่างของหอกริฟฟินดอร์ ทำให้เด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียงเริ่มปรือตาขึ้นเนื่องจากแสงแดดเข้าตา นาฬิกาบอกเวลาว่าตอนนี้ เวลาหกโมงเช้า เด็กสาวรีบอาบน้ำแต่งตัวและลงมารอเพื่อนทั้งสองแต่เช้าโดยอ่านหนังสือไปพลางๆ

แฮร์รี่และรอนเดินลงมาจากหอชายในที่สุด

“ทำไมลงมาช้าจัง”เฮอร์ไมโอนี่ถาม

“ขอโทษที เฮอร์ไมโอนี่ พอดีรอนตื่นสายกว่าฉันจะปลุกได้ แทบตาย”แฮร์รี่รีบตอบทันที

“ก็ใครมันจะตื่นเช้าเหมือนพวกนายล่ะ จะรีบไปไหนกัน”รอนเริ่มเถียง

“นายคงไม่อยากสายหรอก ถ้าฉันจะบอกว่าคาบแรกเราเรียนปรุยากับสลิธิริน สเนปยิ่งยุติธรรมอยู่ด้วยสิ!!” เด็กสาวตอบกลับอย่างเผ็ดร้อน

แฮร์รี่รีบเปลี่ยนเรื่องและพาเพื่อนทั้งสองไปกินข้าวที่ห้องโถงอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้สายคาบแรกของเทอม

ทั้งสามเดินตรงไปที่คุกชั้นใต้ดินของปราสาททันทีซึ่งถูกใช้เป็นห้องเรียน นักเรียนกริฟฟินดอร์ส่วนใหญ่เกาะกลุ่มคุยกันที่ประตูทางเข้า จนเมื่อถึงเวลา ทั้งหมดจึงเข้าห้องเรียนพร้อมๆกัน ทั้งสามเลือกนั่งริมๆและแน่นอนว่าปราศจากนักเรียนสลิธีริน รอบห้องเรียนเต็มไปด้วยตู้มากมายซึ่งใส่อุปกรณ์และส่วนผสมในการปรุงยารวมถึงขวดโหลดองต่างๆที่ตั้งโชว์ไว้ ภายในห้องมืดทึบ บวกกับอุณหภูมิที่เย็นกว่าข้างบนทำให้บรรยากาศชวนหดหู่  ศาสตราจารย์สเนปเดินเข้ามาในห้อง ผมสีดำมันเยิ้มของเขาดูยุ่งขึ้นเล็กน้อย เขาปัดผมตัวเองก่อนที่จะเริ่มสอนโดยทันที วิชาแรกของเทอมช่างโหดร่ายอย่างยิ่ง สเนปยังหาเรื่องนักเรียนกริฟฟินดอร์เหมือนเดิม ซึ่งคนที่โดนมากที่สุดก็ไม่พ้นแฮรี่ พอตเตอร์ และ เนวิล ลองบัตท่อมซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆกัน สเนปจ้องทั้งสองแทบจะตลอด ซึ่งมันทำให้เนวิลกลัวจนทำอะไรไม่ถูก เขาใส่ผงมูนสโตนมากเกินเหตุเนื่องจากเสนปเดินมาทางเขา ซึ่งนั่นทำให้เสนปพอใจอย่างยิ่ง

“เธอแน่ใจแล้วหรอว่าใส่ส่วนผสมเข้าไปถูกน่ะ ลองบัตท่อม”เสนปพูดอย่าง พลางเหยียดยิ้มอย่างมุ่งร้าย

เนวิลยืนตัวแข็งราวกับหิน หน้าซีดขาวราวกับกระดาษ เขาทำอะไรไม่ถูกเลย เมื่อสเนปหันไปสนใจคนอื่นเฮอร์ไมโอนี่จึงรีบบอกวิธีแก้ให้เขาทันที

“มิสเกรนเจอร์ ใครใช้ให้เธออวดรู้อย่างนั้น หักกริฟฟินดอร์ 10 คะแนน ” เด็กสลิธิรินหัวเราะกันยกใหญ่ สเนปกวาดตาหาที่ว่าง เพื่อจะย้ายเฮอไมโอนี่ไปนั่งจะได้ไม่สามารถช่วยเนวิลกับแฮร์รี่ได้ และเขาก็หาที่ว่างเจอ..

“มิสเตอร์มัลฟอย ใครนั่งข้างเธอ แล้วทำไมป่านนี้ยังไม่มาอีก”สเนปถามด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลซึ่งใช้พูดกับนักเรียนบ้านตัวเองเท่านั้น

“พาร์กินสัน ครับ เขาไข้ขึ้น ตอนนี้อยู่ห้องพยาบาล”เด็กชายตอบเรียบๆอย่างไม่ใส่ใจ

“แย่จังนะ คาบแรกของเทอมด้วย เอาล่ะ มิสเกรนเจอร์ไปนั่งข้างมิสเตอร์มัลฟอย ทุกชั่วโมงที่เรียน!”สเนปออกคำสั่ง เฮอร์ไมโอนี่หน้าซีดเผือดทันที

“แต่” ทั้งสองร้องพร้อมกัน

“ไม่มีแต่”สเนปตอบ

ทั้งสองนั่งข้างกันโดยไม่มีใครคุยกันทั้งสิ้น ได้แต่เหลือบมองอีกฝ่ายจนหมดชั่วโมง

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

พักกลางวัน

“ฉันน่ะสงสารเธอเลย นั่งกับหมอนั่น นรกชัดๆ” รอนเงยหน้าขึ้นมาพูดก่อนที่จะก้มลงไปกินอาหารที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่สนใจใครอีกเลย

“นั่นสิ แล้วพวกเราจะให้ใครช่วยถ้าเราปรุงยาผิด” แฮร์รี่ออกความเห็น

เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่ถอนหายใจอย่างปลงๆ “ช่างมันเถอะ”

-*-*-*-*-*-*-*-*-*

โชคดีที่วันนี้เลิกเรียนเร็ว และเป็นวิชาที่ไม่แย่จนเกินไป ถ้าไม่นับปรุงยานะ

“แฮร์รี่ รอน คือว่า ฉัน เอ่อ จะไป..” เฮอร์ไมโอนี่บอกเพื่อน

“ห้องสมุด” รอนและแฮรี่ตอบให้อย่างรวดเร็ว เด็กสาวพยักหน้าและปลีกตัวออกไป

เฮอร์ไมโอนี่เดินอย่างสบายอารมณ์ไปห้องสมุด และเลือกนั่งมุมโปรดของเธอซึ่งมีหนังสือหนา 500-1000 หน้าขึ้นไป จึงไม่ค่อยมีคนและเป็นมุมที่เงียบสงบที่สุด เธอถอดกำไลที่ได้จากแม่เป็นของขวัญวันเกิดตั้งแต่ปี 3 เพราะทำให้เขียนช้าลงอย่างเห็นได้ชัด วางไว้ข้างการบ้านทั้งหมดและรีบลงมือทำอย่างขะมักเขม้น จึงไม่ทันสังเกตว่ามีคนมานั่งตรงข้ามเธอ เด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่เพิ่งหนีแพนซี่ พาร์กินสัน ที่ตั้งแต่ออกจากห้องพยาบาลก็เอาแต่อ้อนเขาด้วยเสียงชวนสยอง ทำให้เขาต้องหนีเธออกมาในที่ที่เธอไม่คิดว่าเขาจะอยู่ เขาก็เอาการบ้านมาทำเหมือนกัน เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ทำการบ้านวิชา ปรุงยา และคาถาเสร็จแล้วก็เหลือแค่ แปลงร่าง เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมา

“นี่นายมาทำอะไรที่นี่!!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องอย่างตกใจ

“ฉันจะมาทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน และไม่ต้องห่วงวันนี้ฉันจะไม่หาเรื่องเธอ”เขาตอบพลางยิ้มอย่างกวนๆ และก้มหน้าทำการบ้านของตัวเองต่อไป

“ก็ได้ นายนี่มัน--”เฮอร์ไมโอนี่บ่นอุบอิบคนเดียวก่อนที่จะทำงานต่อ ทั้งสองเหลือบมองอีกฝ่ายเป็นพักๆ ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่สามารถ สังเกตได้ถึงความเหนื่อยอ่อนที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั้ง

“ฉันไปก่อนนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น

“อือ จะไปก็ไปสิ มาบอกฉันทำไม”เขาตอบโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเธอ

เฮอร์ไมโอนี่เก็บของอย่างเร่งรีบและรีบออกไปทันที มัลฟอยเงยหน้าขึ้นมามองที่ที่เคยเป็นของเด็กสาวพลางถอนหายใจ ดวงตาสีซีดหรี่แคบลง เขาสังเกตเห็นกำไลข้อมือมุกสีขาวเปล่งประกาย ‘มันดูเข้ากับเธอดีนะ’ เด็กชายคิด ก่อนที่จะเก็บเข้ากระเป๋า

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*--*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-