ความผูกพันธ์จากความใกล้ชิด(เดรโก-เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #19 : การตามหาและจดหมายนำทาง(70%)

มาแล้ววว!! ช้าตัลหลอด//ไหนบอกจะมาไว// ยังอุตส่าห์จะแต่งไม่เสร็จเนาะ 55555555 เอาล่ะมาอ่านกันๆๆ 

...

บทที่ 19 การตามหาและจดหมายนำทาง (70%)

 เดรโกตื่นขึ้นมาด้วยอาการมึนหัวอย่างหนัก เขามักจะเป็นอย่างนี้บ่อยๆ และมักพบว่าตนเองไม่ได้นอนที่หอ อาการปวดเมื่อยตามตัวเกิดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ เขาค่อนข้างสับสนกับทุกๆวัน เขาแทบจะไม่เหลือความทรงจำว่าเขาทำอะไรลงไปบ้าง ราวกลับว่าเขาไม่เคยได้ใช้ชีวิตในแต่ละวัน ร่างสูงถอนหายใจก่อนที่จะลุกขึ้นยืนพร้อมกับสำรวจรอบๆตัว ห้องเก็บของเล็กๆที่ภายในค่อนข้างมืด มีแสงลอดออกมาจากรูรอยต่อเล็กๆของฝาผนัง เขาหันไปดูข้างๆตัว ..เหมือนจะเป็นอุปกรณ์ทำความสะอาดที่กระจัดกระจายไปทั่วห้อง สภาพเหมือนมีคนลื้อ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเป็นคนทำเองก็ได้ เขาเดินออกจากห้องทันทีโดยเตะหม้อปรุงยาหรืออะไรสักอย่างที่เขาไม่สนใจไปให้พ้นทาง ประตูบานใหญ่ถูกเปิดออก ก่อนที่เขาจะพบว่าตอนนี้เช้าแล้ว พระอาทิตย์เพิ่งโผล่จากพื้นดินได้ไม่เต็มดวง ร่างสูงเดินไปริมระเบียงก่อนจะมองดูแสงแรกของวัน มันช่วยให้เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย เขายิ้มบางๆให้กับตนเองก่อนจะสำรวจระเบียงทางเดิน ถ้าจำไม่ผิดที่นี่คือชั้น 3 แต่ที่เขาสงสัยคือ วันนี้เป็นวันอะไร มันก็เป็นเรื่องน่าแปลกอีกเรื่องหนึ่งที่เขามักจะหลงๆลืมๆวันไปบ้าง แต่มันก็คงเป็นเพราะความเครียดของเขาเอง ถึงแม้ว่าไม่ควรเครียดจนไปนอนในห้องอื่นๆที่มีสภาพไม่น่าจะนอน เขาเดินไปมาอยู่พักใหญ่ก่อนที่จะลงไปทานอาหารในห้องโถงตามปกติ

   ภายในห้องโถงมีคนอยู่เพียงไม่กี่คนถ้าไม่รวมคณาจารย์ซึ่งก็เป็นเพียงส่วนน้อย เขาพอจะเข้าใจบ้างว่าคงเป็นวันหยุด นักเรียนส่วนใหญ่เลือกที่จะขลุกอยู่บนเตียงที่แสนสบาย มากกว่าที่จะลงมาทานอาหารในเวลาเช้าอย่างนี้ เขานั่งลงตรงที่ประจำของเขา ดวงตาสีซีดพยายามมองหาเด็กสาวผมสีน้ำตาลคนหนึ่ง ‘เธอยังไม่ลงมา’เขาคิดก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาทานอาหารตรงหน้า เด็กเรเวนคลอสองคนลุกออกจากโต๊ะ ก่อนที่เด็กชายปี4ของบ้านฮัฟเฟิลพัฟวิ่งออกไปอย่างขลาดกลัว เหลือแค่เขาคนเดียวสินะ เขายิ้มอย่างพอใจ ความจริงแล้วการมาทานเข้าในเวลาเช้าอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน เขารีบจัดการอาหารตรงหน้าให้เร็วที่สุด ก่อนที่คนอื่นๆจะทยอยเข้ามาในห้องโถง ในที่สุดเขาก็เก็บช้อนเข้าที่อย่างเรียบร้อยก่อนที่จะลุกออกไป นักเรียนบางส่วนเดินสวนเขาเข้าไปข้างใน ซึ่งนั่นนับเป็นส่วนน้อย เขารีบเร่งฝีเท้า ถ้าเกิดว่าเจอ พอตเตอร์ วีสลีย์หรืออาจจะเป็นแพนซี่ เช้านี้ของเขาคงไม่สงบสุขแน่ๆ ร่างสูงตรงไปที่หอสลิธีริน ตรงไปที่เตียงโดยไม่สนใจเสียงทักของคนอื่นๆ เขานั่งลงบนเตียงสี่เสาที่คุ้นเคย มันดูเย็นชืดเหมือนไม่มีคนนอนมาหลายวัน รวมถึงผ้าที่ถูกพับเรียบไม่มีร่องรอยการนอนทำให้เขามั่นใจ แต่ที่เขาไม่เข้าใจคือทำไมเขาต้องไปนอนที่อื่นด้วย เขาคิดอย่างสับสน ก่อนที่จะลงมือเขียนจดหมายถึงคนที่เขาต้องการเจอมากที่สุดในตอนนี้

-*-*-*-*-*-*-*-*-

เด็กหนุ่มผมบลอนด์นอนราบใต้ต้นบีชริมทะเลสาบ หนังสือขนาดปานกลางบังใบหน้าของเขาอยู่  เขาพลิกหน้าต่อไป ต่อไปและต่อไป ก่อนที่จะวางหนังสือลงในที่สุด หลังจากอ่านไปเป็นชั่วโมง ซึ่งดูเหมือนเขาจะเพลินเกินไปหน่อย อาจเป็นนิสัยที่ติดมาจากเด็กสาวที่เขารอคอยอยู่ก็ได้ ‘ฉันไม่ได้เจอเธอนานมากแล้วนะ และนี่เธอกำลังจะเบี้ยวนัดฉันหรือไง’ เขาคิดอย่างกระวนกระวายใจ ก่อนที่จะลุกนั่งพร้อมกับมองไปที่ปราสาทอย่างรอคอย

  เสียงน้ำกระทบก้อนหินอย่างแรง หญ้าสีเขียวถูกดึงออกเป็นหย่อมๆ ลูกไฟดวงน้อยถูกเสกออกมาจากปลายไม้กายสิทธิ์ หนังสือที่เขาเพิ่งวางถูกนำกลับมาอ่านใหม่ การกระทำต่างๆสลับกันอย่างต่อเนื่อง ก่อนที่เขาจะละความพยายาม ‘มันช้าเกินไปแล้ว’ เขาคิดอย่างหงุดหงิด เธอไม่คิดจะสนใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว หรือบางทีเธออาจจะไม่เห็นจดหมาย พอตเตอร์กับวีสลีย์ต้องรู้เรื่องนี้แน่

      เดรโกลุกทันทีตรงไปที่ปราสาทก่อนจะหาที่ที่คิดว่าเหมาะสมที่สุด เขาเดินตามบันได แวะตามระเบียง มองดูห้องต่างๆผ่านๆตาด้วยความหวังว่าจะได้พบเด็สาวผมสีน้ำตาลเข้มที่เขาต้องการในตอนนี้ เขาพยายามนึกที่ที่เธอควรจะอยู่มากที่สุด ก่อนที่จะตัดสินใจเข้าไปในห้องสมุด ดวงตาสีซีดกวาดไปทั่วห้อง เขาเดินตามแนวชั้นหนังสือ ก่อนที่จะตัดสินใจตรงไปมุมที่มีหนังสือหนาๆเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็พบแค่ความว่างเปล่า เขาลองดูตามส่วนต่างๆอีกครั้งก่อนที่จะยอมรับความจริง เธอไม่ได้อยู่ที่นี่.. เขาพยายามคิด สถานที่ที่เขายังไม่ได้ไป..หอดูดาว เป็นความคิดที่บ้าที่สุด เธอคงไม่อยู่ที่นั่นอย่างแน่นอน เขาบอกตนเองอย่างนั้น แต่ขาของเขากลับพาเขามาที่หอดูดาว แน่นอนว่ามันว่างเปล่า เขาคงต้อง.. ไปที่หอของเธอ ‘หอกริฟฟินดอร์’ นี่มันงี่เง่าที่สุด แต่ยังไงเขาก็ต้องพูดกับเธอให้รู้เรื่อง ร่างสูงที่ดูจะหงุดหงิดเต็มทนก้าวขายาวๆอย่างรวดเร็ว เขาพอจะจำได้บางว่าหอของเธออยู่ที่ไหน เขาต้องหารูป.. สุภาพสตรีอ้วน..งั้นหรอ แต่ก็ใช้เวลาหาไม่นานเมื่อเขาเจอกับใครบางคน

“ฉันไม่ไหวแล้วนะ”เด็กหนุ่มผมแดงที่เขาแสนเกลียดพูดขึ้น พร้อมกับเด็กหนุ่มผมดำหยุ่งเหยิงที่เดินอยู่ข้างๆ กำลังตรงมาที่เขา เดรโกหลบหลังรูปปั้นใหญ่ยักษ์ที่อยู่ใกล้ที่สุด พลางเงี่ยหูฟังบทสนทนา โชคดีที่เขาไม่ต้องเสี่ยงไปถามสองคนนั้นด้วยตนเองว่า ‘เฮ้ นายเห็นกรนเจอร์มั้ย เธอเบี้ยวนัดฉันน่ะ’ บ้าสิ้นดี!!

“นาย-ต้อง-ใจ-เย็นๆ-รอน”เด็กหนุ่มผมดำพูดเน้นแต่ละคำชัดเจน เดรโกพยายามจะมองดูทั้งสองคน แต่ก็ต้องหลบทันทีเมื่อรอนนั่งลงตรงรูปปั้น

“ฉันไม่ไหวแล้วนะ แฮร์รี่”รอนร้องขึ้น ในขณะที่แฮร์รี่กลอกตาอย่างเบื่อหน่าย เขาเดินมาหารอน แต่ยังคงยืนอยู่

“นายจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะ เฮอร์ไมโอนี่หายไปเกือบวันแล้ว ดูสิ ที่หอก็ไม่มี ปราวตีก็บอกว่าไม่เห็นเธอตั้งแต่เช้า เราจะทำอย่างไงกันทีนี้ นั่งรอหน้ารูปปั้นให้เธอเดินมาหาหรืออย่างไง นายบ่นตั้งหลายรอบแล้วนะ”แฮร์รี่พูดอย่างเหลืออด “โอเค เราหาเธอทั่วแล้วนะ เว้นก็แต่..คุกใต้ดิน นายคงไม่คิดว่าเธอจะไปอยู่ที่นั่นใช่มั้ย”รอนพูด ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น เดรโกมองทั้งสองกึ่งประหลาดใจกึ่งขบขัน เธอจะไปอยู่ที่นั่นได้อย่างไรในเมื่อเธอไม่เคยคิดที่จะย่างกรายเข้าไปในคุกใต้ดินถ้าไม่จำเป็น แฮร์รี่มีสีหน้าครุ่นคิด ในขณะที่รอนมองเขาอย่างจดจ่อ “ อืม”เขาพูดออกมาเพียงเท่านั้น ก่อนที่จะเดินออกไปโดยมีเด็กชายผมสีแดงเพลิงเดินตามหลัง ‘คงไม่คิดจะไปคุกใต้ดินนะ’เขามองตามแผ่นหลังของทั้งสองไปอย่างไม่ใส่ใจนัก สิ่งที่เขารู้ในตอนนี้ก็คือ เธอหายไป!!

-*-*-*-*-*-*-*-*-

เอาล่ะ อ่านมาตั้ง 19 ตอนแล้ว เป็นไงบ้าง? //'ห่วยค่ะ' พร้อมรองเท้าสองข้างฟาดหัว5555// ไม่เอานะๆๆ555 ความจริงไรท์เตอร์แค่ต้องการกำลังใจ ..เอาไปทำไม นั่นดิ..5555 ขอให้ทุกคนมีความสุขในการอ่านน้าา #คิดถึงมว๊ากกก  

ปล.แก้คำผิดทีหลังน้าาา