ความผูกพันธ์จากความใกล้ชิด(เดรโก-เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #15 : เรื่องกลุ้มใจ

บทที่ 15 เรื่องกลุ้มใจ

เฮอร์ไมโอนี่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว มือเล็กๆคลำสร้อยคอที่ได้มาจากเขาอย่างเบามือ  สายตาของเธอมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย เธอกำลังมีความสุขมากๆ แต่แล้วเธอก็ต้องรีบเก็บสร้อยเข้าไปในเสื้อทันทีเมื่อเพื่อนรักทั้งสองตรงมาหาเธอ สีหน้าของพวกเขาบ่งบอกถึงความเคร่งเครียดที่ผิดปกติ รอนกำหนังสือพิมพ์ไว้ในมือ ก่อนที่จะนั่งลงตามแฮร์รี่

“เฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้หรือยัง มัน–โอ้ยยย.. ดูเถอะ”รอนพูดพลางยื่นเดลี่พรอเฟ็ตมาให้เธอ แฮร์รี่ได้แต่นั่งเงียบแต่สีหน้าเขาดูเป็นกังวลอย่างยิ่ง  เฮอร์ไมโอนี่รับมาก่อนที่จะลงมืออ่านมัน

 ‘   แหกคุกหมู่ อัซคาบัน!! นักโทษจากคุกสามารถหนีออกมาได้ ซึ่งยังคงเป็นปริศนา รายชื่อ...’ เฮอร์ไมโอนี่หน้าซีดก่อนที่สายตาของเธอจะไล่ตามรายชื่อไปอย่างรวดเร็ว

‘ลูเซียส มัลฟอย’ เฮอร์ไมโอนี่ชะงัก เธอได้แต่ปล่อยให้ชื่อต่อๆไปผ่านเข้าสายตาแต่มันไม่ได้เข้าสมองเลย  ในที่สุดเธอก็วางหนังสือพิมพ์ลง เธอค่อยๆเลื่อนมาจากหนังสือพิมพ์ขึ้นมามองหน้าเพื่อนทั้งสอง

“แล้ว จะเกิดอะไรขึ้น ต่อไป”เด็กสาวถามหลังจากเงียบไปนาน ช่างเป็นคำถามที่ดูปัญญาอ่อนที่สุดที่เธอเคยถามมา

“มัน คือ เอ่อ.. เราแย่แน่ เอ่อ..แห่กันออกมาอย่างนี้ แล้ว --แล้วครอบครัวของเราล่ะ”รอนพูดตะกุกตะกักหลังจากพยายามเรียบเรียงคำพูด ใบหน้าแสดงความเครียดออกมาอย่างชัดเจน ก่อนที่เขาจะหันไปมองแฮร์รี่อย่างขอความคิดเห็น แฮร์รี่ขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่จะพูดขึ้น

“ฉัน คือ ..ฉันรู้มาว่าอดีตของโวลเดอร์มอร์มันค่อนข้างแย่ แล้วเขาก็เลยหันไปฝักใฝ่ในศาสตร์มืด เขาเกลียดพ่อของตัวเอง แล้วก็รวมถึงพวกมักเกิ้ล ดูเหมือนว่าเขาต้องการทำเอ่อ..ฮอร์ครัซ นั่นแหละ อย่างที่ฉันบอกไปแล้ว แต่เรายังไม่แน่ใจว่าเขาทำจริงๆหรือป่าว ตอนนี้เรามีดัมเบิลดอร์อยู่ โวลเดอร์มอร์กลัวเขา” ดูเหมือนว่าคำพูดของเขาจะตอกย้ำทุกคนรู้ว่า พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย แต่พวกเขาก็ยังพอมีหวัง ความเงียบปกคลุมเพื่อนรักอย่างรวดเร็ว ทั้งสามได้แต่นั่งนิ่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

“นี่ ช่างเถอะ ไหนๆเราก็ทำอะไรไม่ได้ มาหาอะไรทำแก้เครียดกันดีกว่า”เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นในที่สุด ดูเหมือนว่าทั้งสองก็เห็นด้วยกับเธอ พวกเขาคลายสีหน้ากังวลแล้ว ถึงแม้ว่าจะดูเงียบๆไปบ้าง เด็กสาวหยิบหนังสืออกมาจากกระเป๋า ก่อนที่จะเปิดอ่าน รอนทำหน้าแหยๆ ก่อนที่จะชวนแฮร์รี่เล่นหมากรุกพ่อมด

สามสหายลงมาทานอาหารในห้องโถงด้วยความรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ก็ต้องรู้สึกแย่เข้าไปอีกเมื่อได้รับพลังหดหู่มาจากทั้งห้องโถง เฮอร์ไมโอนี่หย่อนตัวลงทานอาหารของตัวเองอย่างเงียบๆ รอบตัวเต็มไปด้วยเรื่องเครียด หลักๆจะเป็นเรื่องความปลอดภัยของครอบครัว เฮอร์ไมโอนี่ฝืนกินสุดความสามารถก่อนที่จะเงยหน้าจากอาหาร เธอได้แต่มองไปรอบๆห้องโถง รอให้เพื่อนทั้งสองจัดการกับอาหารตรงหน้าให้เรียบร้อย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลคู่สวยกำลังจ้องมองเขาอย่างเงียบๆโดยไม่มีใครสงสัย ชายหนุ่มผมบอล์นนั่งอยู่ฝั่งโต๊ะสลิธีริน ใบหน้าเขาดูแย่เล็กน้อย เธอไม่เข้าใจเลยว่าเขาต้องเครียดเรื่องอะไรในเมื่อพ่อของเขาแหกคุกสำเร็จ—

“เฮอร์ไมโอนี่ ไปกัน”รอนเรียกหลังจากเขาและแฮร์รี่ทานอาหารเสร็จ ก่อนที่ทั้งสามจะเดินออกจากห้องโถงไป โดยที่มีดวงตาสีฟ้าซีดมองตามไป...

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

เดรโกลุกออกจากโต๊ะทั้งๆที่แทบจะไม่ได้แตะอาหาร แครบกับกอล์ยลุกขึ้นพรวดพราดตามเขาไปติดๆ แต่เดรโกหันมายกมือเป็นเชิงบอกว่าอย่าตามทั้งสองจึงกลับไปนั่งที่เดิมพลางมองตามเขาไปอย่างงงๆ  (รวมถึงแพนซี่ที่มองตามเขาไปด้วย)

ร่างสูงเลี้ยวตามมุมตึกต่างๆ ขายาวๆก้าวตรงไปที่ชั้นใต้ดินของปราสาท เมื่อถึงหอสลิธิรินเขาก็หยุดบอกรหัสด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ก่อนที่จะเดินผ่านห้องนั่งเล่นที่ประดับตกแต่งอย่างหรูหราและสง่างาม ภายในห้องนี้ไม่มีแม้แต่เงาคน แต่เขาไม่ได้สนใจมันสักนิด ร่างสูงตรงไปที่หอนอน พร้อมกับล้มตัวลงนอนบนเตียงสี่เสานุ่มๆทันที มือของเขาเลื่อนขึ้นมาแกะเนคไทสีเขียวออกอย่างเร่งรีบ ปลดกระดุมบน2-3เม็ด ใบหน้าหล่อเหลาแสดงความเครียด หนังสือพิมพ์และจดหมายวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ เขามองจดหมาย ภายในหัวของเขาสับสนไปหมด เขาลุกขึ้นไปอ่านจดหมายอีกครั้ง หลังจากที่อ่านมันไปก่อนลงไปทานข้าวเป็นสิบรอบ

‘เดรโก

       ฉันหนีออกจากคุกได้ นั่นแหละคือความสำเร็จของพวกเรา แต่ช่างเถอะ นี่มันแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ทีนี้แกก็น่าจะรู้แล้วว่าแกจะต้องทำอะไร พวกเรายินดีที่จะต้อนรับแก เข้ามาเป็นพวกเดียวกับเรา ไม่ต้องสงสัย ถึงแกจะยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่แกก็เป็นคนเดียวสามรถเข้าฮอกวอตส์ได้โดยที่จะไม่มีใครสงสัย วันอาทิตย์กลับมาที่คฤหาสน์ เราจะเปิดเตาผิงไว้ให้แก   

                                                                                  พ่อของแก      ’                                                                                             หลังจากที่เขาอ่านจบรอบนี้ ซึ่งเขาตั้งใจว่ามันจะเป็นรอบสุดท้าย ความคิดบางอย่างก็ผุดขึ้น ไม่ใช่เขาคนเดียวที่สามารถเข้าฮอกวอตส์ได้ เสนปก็อยู่ที่นี่ ในเมื่อมีเสนปแล้วจอมมารต้องการอะไร พ่อต้องไม่คิดเรื่องนี้แน่ เขารู้ดีว่าครอบครัวของเขาต้องได้หน้า แต่ถ้าเกิดว่างานมันยากเกินไป ถ้าเกิดว่าเขาทำมันผิดพลาด ครอบครัวเขาจะเป็นอย่างไร พ่อไม่เคยถามเขาสักคำว่าต้องการทำมันมั้ย พ่อทำในสิ่งที่ขัดกับที่เคยสอนไว้ เลือดบริสุทธิ์ต้องเป็นใหญ่ แต่ก็เห็นๆกันอยู่ว่าพ่อก้มหัวให้กลับจอมมาร แล้วถ้าดูให้ดีล่ะก็ จอมมารน่ะเลือดผสมนะ แล้วถ้าอย่างนั้น เขาจะขัดคำสั่งพ่อได้หรือไม่ ในเมื่อพ่อยังทำตามที่สอนเขาไม่ได้ ถึงแม้ว่าจอมมารจะมีจุดประสงค์เดียวกับพ่อก็เถอะ ทั้งๆที่ตอนแรกเขาอยากจะเป็นผู้เสพความตาย แต่ตอนนี้เขารังเกียจที่จะเป็น เหตุผลที่เขาหามาค่อนข้างมีน้ำหนัก  แต่เมื่อดูในใจของเขาลึกๆแล้วคงเป็นเพราะอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนแปลงไป เขาต้องเลือกข้าง ... เดรโกเสยผมสีบอล์นของเขาอย่างรำคาน หนังสือพิมพ์ที่พ่อไม่จำเป็นต้องส่งมาวางอยู่ข้างๆจดหมาย ดูเหมือนเป็นความสำเร็จของพ่อ แต่เป็นความหายนะของเขา

     เดรโกนอนลงบนเตียงของเขาอีกครั้ง พลางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เขาต้องการใครบางคนที่ทำให้เขาสบายใจ... แม่ของเขา ใช่ แม่! เดรโกลุกขึ้นทันที แต่ก็ต้องชะงักพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนที่เดิม แม่ของเขาต้องเดือดร้อนแน่ๆถ้าไปขัดขวางทางของพ่อ ดูเหมือนจะเป็นงานใหญ่ซะด้วย แม่เขาปกป้องเขามากเกินไปแล้ว แม่เดือดร้อนมากเกิน ไปแล้ว เขาได้แต่มองเพดานอย่างสิ้นหวัง... ใช่แล้ววว โอ้ย เขาลืมไปได้ไง เธอไง เธอที่เขาอยู่ด้วยแล้วสบายใจ แค่ได้คุยกับเธอเท่านั้น รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าหลังจากที่ความเครียดค่อยๆคลายลง ก่อนที่เขาจะลุกไปอาบน้ำ เขายังมีเวลาอีก 6 วัน  6วันเท่านั้น เขาต้องเลือก ...
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
ขอโทษที่มาลงช้า เนื่องจากสมองมันไม่แล่นจริงๆ5555
....พอดีว่าไรต์เกิดความคิดใหม่กะทันหัน -0- หลังจากนี้จะค่อยๆให้มีเหตุการณ์ตามหนังสือเยอะขึ้นเล็กน้อยนะคะ ไรต์สัญญาว่าจะพยายามทำให้มันไม่ขัดกัน 55555
#ขอบคุณทุกคนที่ยังเข้ามาอ่านกันอยู่นะคะ (อย่าหายกันไปนะ T^T)