ความผูกพันธ์จากความใกล้ชิด(เดรโก-เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #13 : แพนซี่ พาร์กินสัน

บทที่13 แพนซี่ พาร์กินสัน

เฮอร์ไมโอนี่ลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่าแสงแดดยามเช้ากระทบกับดวงตาของเธอ เธอลุกขึ้นและบิดขี้เกียจ ก่อนที่จะกระโดดลงจากเตียงสี่เสาสีแดงอย่างรวดเร็ว ตรงไปที่ห้องน้ำก่อนที่จะรีบแต่งตัวและลงไปรอแฮร์รี่กับรอน ซึ่งต้องงงทันทีเมื่อดีนเดินมาบอกเธอว่าทั้งสองลงไปที่ห้องโถงแล้ว เฮอร์ไมโอนี่เดินออกมาจากหอด้วยความหงุดหงิด เธอรอเพื่อนทั้งสองเสมอไม่มาว่าเขาจะสายแค่ไหนแต่วันนี้ทั้งสองกลับรีบลงไปโดยที่รอเธอเลย แต่ที่น่าแปลกก็คือ ทั้งสองตื่นเช้า!! เฮอร์ไมโอนี่เดินหน้าบูดไปตลอดทางโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น แต่อยู่ดีๆเธอก็รู้สึกถึงแรงดึง ใครคนหนึ่งดึงเธอเข้าไปในมุมมืด –

“ช่วยด้--”เฮอร์ไมโอนี่พยายามร้องแต่แล้วมือใหญ่ก็เลื่อนมาปิดปากเธอทันที

“นี่ จะร้องอะไรนักหนา ฉันเอง”เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองคนพูดแล้วก็ถอนหายใจ

“โถ่ มัลฟอย”เธอพูด เด็กชายมองเธออย่างไม่พอใจ

“กลับไปเรียกอย่างเดิมสิ เฮอร์ไมโอนี่”เดรโกลดเสียงคำสุดท้ายลงอย่างตั้งใจจนเธอหน้าแดง

“โอเค เดรโก มีอะไรล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบ

“ก็แค่จะบอกว่า เย็นนี้เจอกันที่ห้องสมุด ว่าแต่เธอล่ะเป็นอะไรล่ะ หน้าบูดเชียว”เขาถามพลางบีบจมูกของเธอ

“ก็แฮร์รี่กับรอนน่ะสิ ไม่รอฉันเลย ทุกวันที่พวกเขาสายฉันก็รอเสมอ”เฮอร์ไมโอนี่พูดโดยที่ไม่ทันได้เห็นสีหน้าไม่พอใจของเขาเมื่อพูดถึงแฮร์รี่และรอน

“เฮอะ ไอ้ยอดงี่เง่า 2ตัวนั่นหรอ”เดรโกพูดอย่างหงุดหงิด

“พวกเขาเป็นเพื่อนฉันนะ”เฮอร์ไมโอนี่รีบตอบทันควัน

“โอเค ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าเราไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน”เขาพูดก่อนที่ทั้งสองจะเดินออกมา พร้อมรักษาระยะห่างไว้พอสมควร                                                                                                      

เมื่อถึงห้องโถงเฮอร์ไมโอนี่กระโจนเข้าหาเพื่อทั้งสองทันที

“พวกนายทั้งสองคน”เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างราบเรียบแต่ก็ทำให้ทั้งสองสะดุ้งทันที

“ชะ ชั้น ขะ ขอโทษ คะคือ แบบว่า ...เอ่อ ฉันนัดกับปารวตี แล้วฉันก็เลยลงมากก่อน”รอนตอบพลางกลืนน้ำลาย สายตาพิฆาตตวัดมามองเด็กหนุ่มผมดำแทน

“ฉันต้องปลุกเขา แล้วฉันไม่มีอะไรทำก็เลยลงไปริมทะเลสาป”แฮร์รี่พูดด้วยท่าทีที่ดูกล้ากว่ารอนแต่หลบสายตาของเด็กสาวตรงหน้าตลอดเวลาในขณะที่รอนจ้องเธอจนตัวของเขาแข็งเป็นหินไปแล้ว

“ก็ได้ ช่างมันเถอะ งั้นวันหลังถ้าฉันไม่รอก็อย่าว่ากันล่ะ”เธอตอบพลางลงมือกินอาหารที่อยู่ตรงหน้า

“โอเค”เด็กหนุ่มทั้งสองพูดพร้อมกันอย่างรวดเร็วพลางถอนหายใจ

เด็กชายผมบอล์นนั่งมองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ที่โต๊ะสลิธีริน เขากำลังยิ้มกับท่าทางกลัวหัวหดของแฮร์รี่และรอน ถึงแม้จะไม่ได้ยินว่าพวกเขาพูดอะไรกันก็ตาม แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เขามีความสุขไปทั้งวัน

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

เดรโกเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นสลิธีรินที่เงียบสงัดหลังจากที่นัดเจอกับเฮอร์ไมโอนี่และยังไปส่งเธอถึงหอซึ่งต้องแอบฟิลช์ตลอดทาง  เขายิ้มให้ตัวเองเล็กน้อย ก่อนที่จะรีบปรับเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติ เขาพยายามจ้องมองไปทางร่างร่างหนึ่ง ซึ่งเมื่อเธอเห็นเขาก็ถลาเข้ามาหาเขาทันที

“เดรโก ทำไมช่วงนี้เธอไม่ค่อยได้อยู่กับพวกเราเลยล่ะ เธอไปไหนทำไมไม่บอกพวกเรา”ร่างนั้นถามขึ้นทันที แสงจันทร์กระทบกับใบหน้าของเธอทำให้เขารู้ทันทีว่าคือแพนซี่ เขาค่อนข้างแปลกใจที่น้ำเสียงและท่าทางของเธอจริงจังกว่าปกติ ซึ่งเขาไม่เคยเห็นมันมาก่อน

“แล้วฉันจะไปไหนต้องรายงานเธอหรือเจ้างั่งสองตัวนั่นด้วยหรอ และฉันไม่ใช่ปาท่องโกที่จะต้องตัวติดกับเธอนะ”เขาตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย สีหน้าดูว่างเปล่าและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ความผิดหวังปรากฏขึ้นมาชัดเจนบนใบหน้าและแววตาของแพนซี่ แต่เธอก็กลบเกลื่อนมันอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เขาเดินต่อไปโดยไม่สนใจเธอ--

“นายเปลี่ยนไป เดรโก”แพนซี่ตะโกน เดรโกชะงักฝีเท้าก่อนที่จะหันกลับมามองเธอพลางเลิกคิ้วสูง

“ ได้โปรด นะ-นายพยายามทำตัวห่าง จากเรา นายไม่สนใจพวกเราเลย -- ทำไมนายถึง ใจร้ายอย่างนั้น”แพนซี่พูดปนสะอื้นที่เธอพยายามกลั้น

“นั่นแหละที่ฉันจะบอก เลิกยุ่งกับฉันสักที!”เขาตอบอย่างเย็นชาก่อนที่จะเดินขึ้นหอนอนทันที เธอได้แต่ยืนมองเขาจนลับสายตา พร้อมใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา ก่อนที่จะรีบขึ้นหอหญิงไป
-*-*-*-*-*-*-*-
ขอโทษที่มาอัพช้า T^T เนื่องจากการสอบอันแสนโหดบวกกับความขยันที่มีน้อย (?)//แป่ววว// 
อย่างไงก็ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ