ความผูกพันธ์จากความใกล้ชิด(เดรโก-เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #12 : ความเปลี่ยนแปลง

บทที่12 ความเปลี่ยนแปลง

    หลังจากหยุดวันคริสต์มาสไปนักเรียนทุกคนก็กลับมาอยู่โหมดเฉื่อยชาทันที โดยที่พวกเขาต้องเคลียงานให้เสร็จหลังจากหยุดยาว เฮอร์ไมโอนี่ที่ทำงานทั้งหมดเสร็จแล้วนั่งอย่างสบายใจอยู่บนโซฟายาวสีแดงสดในห้องนั่งเล่นพลางอ่านหนังสือเล่มโตที่เธอยืมมาจากห้องสมุดเมื่อวานนี้ โดยที่ความจริงแล้วเธอแค่หาเรื่องออกไปเจอมัลฟอยหลังจากหยุดยาวเท่านั้น แต่ต้องแบกเอาหนังสือสองสามเล่มกลับมาด้วยเพื่อไม่ให้รอนและแฮร์รี่สงสัย

 นักเรียนส่วนใหญ่เริ่มทยอยลงมาจากหอนอนของตนเองเพื่อลงไปทานอาหารเช้า ส่วนเธอก็ต้องนั่งรอเพื่อนทั้งสองที่นั่งลอกการบ้านวิชาแปลงร่างของเธอ โดยที่พวกเขาสัญญาว่าจะดัดแปลงไม่ให้เหมือนของเธอ ส่วนหนึ่งแล้วคงเป็นเพราะว่ามันยาวมากเกินกว่าที่พวกเขาจะทนเขียนโดยไม่ไปกินข้าวได้ ท้องของรอนเริ่มร้องประท้วงการทำงานหนักโดยไม่มีอาหารเข้าไปในนั้น ส่วนรอนได้แต่พร่ำสบถสาบานแข่งกับท้องที่ร้องอย่างหนักของเขา

“นายหยุดบ่นสักทีเถอะ รอน”เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้ามาจากหนังสือที่อ่านอยู่ พลางขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ                 
“เธอไม่รู้หรอกว่าฉันหิวแค่ไหน ฉันกับแฮร์รี่ต้องมานั่งทำการบ้านกองโตขนาดนี้ ในมื้อเช้า คิดดูสิ มันทรมานขนาดไหน”รอนตอบอย่างหงุดหงิด

“แล้วทำไมนายไม่รู้จักทำตั้งแต่ศาสตราจารย์สั่งล่ะ จะได้ไม่ต้องมานั่งลอกตอนนี้ เมื่อคืนมีก็เวลา ฉันก็ไม่ได้กินข้าวเหมือนกันนะ และถ้านายสังเกตล่ะก็แฮร์รี่ทำงานเสร็จแล้ว”เฮอร์ไมโอนี่ตอบอย่างฉุนเฉียว  พลางพยักเพยิดไปทางแฮร์รี่ซึ่งกำลังเก็บงานที่ทำเสร็จแล้ว

“ก็มันเป็นวันหยุดนี่ ใครเค้าจะทำงานกัน  เมื่อคืนเธอก็ไม่อยู่ -- โอเคๆ ก็ได้ ฉันใกล้จะเสร็จแล้ว”รอนตัดบทเมื่อเห็นเธอกำลังจะสวนพลางรีบทำงาน เขาไม่อยากเถียงต่อไป เขาต้องการแค่อาหารเช้าจานใหญ่ยักษ์เท่านั้น

ในที่สุดรอนก็ทำเสร็จสามสหายเก็บของทั้งหมดและลงไปกินข้าวอย่างเร่งรีบ

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

คาบแรกของเฮอร์ไมโอนี่ คือ อักษรรูนโบราณ ซึ่งทำให้เธอต้องแยกจากเพื่อนทั้งสองที่ไปเรียนวิชาพยากรณ์ เฮอร์ไมโอนี่เดินตรงไปที่ห้องเรียนทันทีโดยที่เธอเฝ้าภาวนาอย่าให้เธอไปสายเลย ตอนนี้ใกล้เวลาเรียนเต็มทน เฮอร์ไมโอนี่เร่งฝีเท้า และ—

“โอ้ยยย!!”เสียงของคนสองคนที่ชนกันจนล้มลงบนพื้นหินแข็งๆโดยที่หนังสือมากมายกระจัดกระจายอยู่บนพื้น

“เป็นอะไรหรือป่าวครับ”เด็กหนุ่มผมบอล์นถามอย่างสุภาพก่อนที่จะเงยหน้าขึ้น คนตรงหน้าก็ฉีกยิ้มทันที

“เฮอร์ไมโอนี่!”เขาตะโกน ในขณะที่เด็กสาวกำลังก้มหน้าก้มตาเก็บหนังสือที่กองอยู่บนพื้นเข้ากระเป๋าอย่างเร่งรีบ เธอชะงักทันทีเนื่องจากเสียงมันดูคุ้นเหลือเกิน

“นะ นาย มัลฟอย!! คือชั้นขอโทษคือชั้นรีบไปหน่อย”เฮอร์ไมโอนี่หลับหูหลับตาพูด ทั้งชีวิตเธอยังไม่เคยขอโทษเด็กชายที่อยู่ตรงหน้าเลยสักครั้ง

“เธอน่าจะพูดให้เร็วกว่านี้ ถ้าเธอชนคนอื่นเค้าคงหาว่าเธอไม่มีมารยาท”เขาพูดใช้เสียงยานคางที่เขามักใช้ประจำ พลางช่วยเธอเก็บของ

“ถ้านายจะมาว่าฉันนะ ขอร้องล่ะ เงียบไปเลย ฉันสายแล้ว”เฮอร์ไมโอนี่พูดรัวเร็ว หลังจากที่เพิ่งนึกขึ้นได้

“แล้วเธอเรียนอะไรล่ะ”มัลฟอยถาม โดยไม่สนใจท่าทางเร่งรีบของเด็กสาวตรงหน้า

“อักษรรูน”เฮอร์ไมโอนี่ตอบห้วนๆ

“โอเค งั้นฉันไปส่ง พอดีฉันว่างคาบแรก”เขาบอก แล้วรีบเร่งความเร็วตามให้ทันเธอที่เดินออกมาโดยไม่สนใจเขา

“ให้ตายเถอะ นายนี่มัน”เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างหัวเสีย มัลฟอยยิ้มส่งยิ้มกวนประสาทที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาให้เธอ

เมื่อถึงหน้าห้องเรียน มัลฟอยก็โบกมือลาเธอ “เอ่อ..ขอบใจ ดะ --เดรโก”เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางก้มหน้ามองพื้น “ไม่เป็นไร แล้วเจอกันคาบต่อไป แปลงร่าง!!”เขากระซิบข้างหูเธออย่างกระตือรือร้น และรีบวิ่งออกไปทันทีโดยที่นักเรียนในห้องพยายามมองว่าเฮอร์ไมโอนี่มากับใคร แต่พวกเขาก็สามารถเห็นได้แค่พื้นที่ว่างเปล่าเท่านั้น

 เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงและเริ่มเหม่อลอย เธอกำลังคิดถึงเขา โชคดีที่ในห้องเรียนนี้มีคนเรียนแค่ไม่กี่คนเท่านั้น และเหมือนจะไม่ได้สนใจเธออีกเลยเพราะกำลังสนใจการสอน  ตอนนี้เธอกลับไม่สนใจและปล่อยคำถามมากมายที่ศาสตราจารย์ถามผ่านไปโดยไม่ตอบเลยสักข้อ ซึ่งผิดปกติอย่างร้ายแรง โดยที่อาการนี้ต่อเนื่องไปตลอดทั้งวัน ยิ่งตอนที่เธอต้องเรียนร่วมกับมัลฟอยแล้ว เธอยิ่งทำอะไรๆผิดๆถูกเข้าไปใหญ่ ตลอดทั้งวันเธอต้องบังคับตัวเองไม่ให้สนใจเขามากกว่ากระดานและเนื้อหาการเรียนแต่ดูเหมือนยากเหลือเกินเพราะเขาก็หันมามองเธอเหมือนกัน บางทีเธอก็หน้าแดงจัดจนเพื่อนๆของเธอเริ่มสงสัยอาการทั้งหลายของเธอ แต่เธอก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติอีกครั้งถึงว่ามันจะยังมีบางอย่างที่ทำให้เธอผิดปกติอยู่ แต่ซึ่งแฮร์รี่เริ่มสงสัยเธออย่างจริงๆจังในขณะที่รอนนั้นไม่สนใจเลย

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จเฮอร์ไมโอนี่อ่านหนังสือและทำกาบ้านหนักขึ้นเป็น 2 เท่า เพื่อหลีกเลี่ยงการตอบคำถามของแฮร์รี่ที่ยังไม่เลิกสงสัยเธอ จนกระทั่งในที่สุด เธอก็ขอตัวไปนอนในขณะที่รอนและแฮร์รี่กำลังนั่งเล่นหมากรุกพ่อมดอยู่ เด็กสาวทิ้งตัวลงนอนบนเตียงที่คุ้นเคย ก่อนที่วันที่แสนจะเหน็ดเหนื่อยนี้จะผ่านไป