ความผูกพันธ์จากความใกล้ชิด(เดรโก-เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #11 : งานเต้นรำวันคริสต์มาส

บทที่11 งานเต้นรำวันคริสต์มาส

 เฮอร์ไมโอนี่ดีใจแทบคลั่งเมื่อรู้ว่า‘เขา’ออกจากห้องพยาบาลแล้ว ซึ่งเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอยิ้มหน้าบานตลอดทางไปเรียนวิชาแปลงร่างซึ่งต้องเรียนร่วมกับสลิธิริน แฮร์รี่กับรอนมีความเห็นเหมือนกันว่าเธออาจจะเป็นบ้าไปแล้ว

“เอ่อ คุณ เกรนเจอร์ เอ่อ-- ผมขอเรียกคุณว่าเฮอร์ไมโอนี่นะ คือ ผมชะ-ชื่อเมสัน ลิซนะครับ เรียกผะ-ผมว่าเมสันก็ได้ เอ่อ คุณจะ -เอ่อ ไปงานเต้นรำกับผมได้หรือป่าวครับ”ชายผมสีน้ำตาลดวงตาสีน้ำตาลอ่อนถามอย่างตะกุกตะกัก โดยที่มัลฟอยอยู่ไม่ไกลนัก เฮอร์ไมโอนี่ยังยืนงงอยู่ มัลฟอยรีบตะโกนเรียนหญิงสาวที่อยู่แถวนั้นฮอลลี่ เอลเทอร์ สาวสลิธิริน ผมดำยาวถึงกลางหลังซึ่งชื่นชอบเดรโกตั้งแต่ปี1 เฮอร์ไมโอนี่หันไปฟังบทสนทนาโดยอัตโนมัติ ด้วยความอยากรู้สิ่งที่เขากำลังจะพูด  “เธอจะไปกับฉันมั้ย”เขาถามเสียงดังเกินเหตุ และใช้น้ำเสียงประชดประชันอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่จะหันมามองค้อนใส่เฮอร์ไมโอนี่ ฮอลลี่ยิ้มหน้าบานทันที เธอตอบตกลงโดยไม่ลังเล แพนซี่กรี๊ดทันทีด้วยเสียงที่เหมือนกับผีแบนชีไม่มีผิด ‘ให้ตายเถอะ ฉันลืมไปแล้วว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางไปไปกับชั้นหรอก’เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างหมดหวัง

 “ชั้นจะไปกับนาย”เฮอร์ไมโอนี่หันมาบอกเมสัน น้ำเสียงประชดประชันเช่นเดียวกับเขา ทำให้เพื่อนๆทั้งสองและเมสันงงกับท่าทางของเธอเป็นที่สุด ก่อนที่จะลากรอนกับแฮร์รี่ออกมาทันที

-*-*-*-*-*-*-*- 

เมื่อถึงวันงานเต้นรำ ห้องนั่งเล่นของหอกริฟฟินดอร์มีนักเรียนอยู่น้อยผิดปกติ เนื่องจากนักเรียนส่วนมากกำลังเตรียมตัวสำหรับงานเต้นรำ เหลือแต่ผู้ชายบางคนเท่านั้นที่ยังนั่งเล่นอยู่ ดูเหมือนพวกเขาไม่ได้กระตือรือร้นไปกับงานนี้สักเท่าไหร่ เฮอร์ไมโอนี่แต่งตัวตั้งแต่หกโมงเย็น เธอเกล้าผมไว้หลวมๆ ผิวขาวนวลผุดผ่องมากขึ้นเมื่อเธอสวมชุดเดรสสีแดง ยาวถึงเข่า กระโปรงพลิ้วตามการเคลื่อนไหว เมื่อถึงเวลาเธอรอเมสันที่ทางเข้าหน้าประตูทางเข้าหอตามที่นัดเอาไว้ ก่อนที่เมสันจะปรากฏตัวพร้อมกับดอกกุหลาบช่อใหญ่ 

“คุณสวยมากครับ”เขาพูดพลางยิ้มอย่างร่าเริงก่อนที่จะส่งดอกกุหลาบให้เธอ  

“ขอบคุณค่ะ คุณก็ดูดีเช่นกัน”เฮอร์ไมโอนี่ตอบ พลางยิ้มเจื่อนๆ ก่อนที่จะเดินตามเขาไปที่ห้องโถงใหญ่

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

     ห้องโถงถูกประดับตกแต่งด้วยต้นคริสต์มาสและอื่นๆที่ช่วยสร้างบรรยากาศให้ดูอบอุ่นอย่างเหลือเชื่อ  เพดานเวทย์มนต์ถูกเสกให้มีหิมะตกลงมา ภายในมีนักเรียนมากมายที่แต่งชุดราตรีเรียบร้อยแล้ว เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปในงาน ทุกคนต่างมองเธอรวมทั้งเดรโก ซึ่งทำให้เธอประหม่าเอาง่ายๆ เนื่องจากเธอดูสวยสะดุดตา ร่างระหง เรียวบางในชุดสีแดงดูมีเสน่ห์ และดูเปลี่ยนไปมากจากนักเรียนหญิงเพื่อนสนิทของแฮร์รี่ พอตเตอร์ผู้มีชื่อเสียง ที่วันๆเอาแต่หอบหนังสือไปทั่วโรงเรียน บางคนมองเธอพลางทำหน้าไม่อยากเชื่อ บางคนก็ยิ้มให้เธอ ก่อนที่จะงานเลี้ยงเริ่มขึ้น โดยที่ดัมเบิลดอร์กล่าวเปิดงานด้วยความเร็วสูงแค่พอเป็นพิธี เขารู้ว่าเด็กๆแทบดิ้น ถ้าเขายังไม่ยอมหยุดพูด โดยเฉพาะสำหรับบางคนที่ถือว่านี่คือเดทครั้งแรก ดนตรีเริ่มบรรเลงขึ้น  เฮอร์ไมโอนี่เต้นรำกับเมสันแค่สามเพลงเธอก็ขอตัวออกมาเนื่องจากเธอไม่ค่อยชอบคนเยอะ เธออกมาจากฟลอร์ไกลพอสมควร พลางมองหาเพื่อนๆในฟลอร์ที่แน่นขนัดไปด้วยคนมากมาย แต่แล้วเธอก็มองเห็นชายผมบอล์นรูปร่างสูงซึ่งเธอรู้ได้ทันทีว่านั่นล่ะ เดรโก มัลฟอย ที่กำลังเต้นรำกับสาวสลิธิรินผมดำสนิทเป็นเงางามยาวถึงกลางหลังเธอสวมชุดเดรสสีดำทำให้ดูสวยไม่มีที่ติ ซึ่งใบหน้าของเธอแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้ม เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่ตรงจุดนั้น โดยที่ไม่พยายามหาเพื่อนๆอีกต่อไป เธอยืนมองทั้งสองอยู่สักพักโดยหวังว่าเธออาจจะมีเวลาที่ได้อยู่กับเขาอีกครั้ง เหมือนกับที่ฮอลลี่มีโอกาสได้อยู่ตรงนั้น แต่แล้วเธอก็ต้องโกรธจนถึงขีดสุดเมื่อได้เห็นฮอลลี่ซึ่งกำลังเขย่งปลายเท้าและเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้เขามากขึ้น เธอหายใจแทบไม่ออก ตอนนี้เธอไม่ต้องการอยู่ที่นี่อีกต่อไป ‘ทำไมฉันต้องมาเจอภาพแบบนี้ ให้ตายเถอะ ช่างบังเอิญเสียจริงๆ’ เธอคิดอย่างหงุดหงิดก่อนที่จะวิ่งออกไปทันที เดรโกดูเหมือนจะเห็นเธอเพราะเขาผละออกจากฮอลลี่ทันที

“ฮอลลี่คือ ผมขอตัวก่อนนะ”เขาพูดอย่างรวดเร็วและออกจากห้องโถงทันทีโดยไม่ฟังเสียงเรียกจากข้างหลัง

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

เฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ใต้ต้นบีชที่ที่เงียบสงบที่สุด ทะเลสาบที่กว้างใหญ่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้กลายเป็นน้ำแข็งไปหมดแล้ว น้ำตาค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาของเธอ ใบหน้ารูปไข่ของเธอแสดงออกมาถึงความเจ็บปวด ผมที่รวบไว้อย่างสวยงามหลุดลุ่ย เธอรู้ดีว่าเธอและเขามางานเต้นรำด้วยกันไม่ได้ แต่เธอดันเห็นเขากำลังจะจูบกับผู้หญิงคนอื่น! ความจริงแล้วเธอควรจะเลิกคิดถึงเขาได้แล้ว ยังไงก็ตามเธอกับเขาก็เป็นศัตรูกันอยู่ดี...

 “มานั่งร้องไห้ทำไมคนเดียว”เสียงยานคางที่ฟังดูคุ้นเคยดังมากจากข้างหลัง แม้จะไม่ได้ยินมานานแต่เธอก็รู้ทันทีว่าเป็นเสียงของเขา เด็กสาวรีบเช็ดน้ำตาทันที

“ฉัน เปล่า”เธอตอบเสียงสูงผิดปกติเนื่องจากพยายามไม่ให้เสียงสั่น

“งั้นหรอ แล้วนั่นน้ำลายเธอหรือไง”เขาพูดพลางชี้ไปที่ดวงตาสีน้ำตาลของเธอ ซึ่งมีน้ำตาเอ่อคลออยู่ เขานั่งลงข้างเธอ แต่เธอไม่ได้ขยับหนีแต่อย่างใด เขามองเธอด้วยแววตาเป็นห่วง

“ฉันไม่ได้จูบกับยัยนั่นหรอก”เด็กหนุ่มพูดขึ้น

“แล้วไง นายจะจูบหรือไม่จูบก็เรื่องของนายสิ!” เธอพูดด้วยความโมโหและความเสียใจ

“แล้วทำไมเธอถึงร้องไห้ล่ะ”เขาถามต่อ เธอเงียบ เพราะความจริงแล้วเธอหึงเขาน่ะสิ

“เธอหึงฉันแน่เลย”เขาพูดพลางยิ้มกวนๆ เธอหันมามองหน้าเขาจนได้

“นายนี่มัน พูดเองเออเองชัดๆ ฉันจะไปหึงนายได้ยังไง นี่ฟังนะ! ชั้นคือเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ถ้านายไม่รู้ล่ะก็ ชั้นเป็นเลือดสีโคลนโสโครก จะไปหึงเดรโก มัลฟอย ผู้มีสายเลือดบริสุทธิ์ได้อย่างไงกันล่ะ ” เด็กสาวพูดด้วยเสียงน้ำเสียงที่ค่อยๆอ่อนลงซึ่งดูเหมือนการพูดตอกย้ำตัวเองมากกว่า                  

 “ชั้นรู้ว่าชั้นคิดถูก”เด็กหนุ่มพูด  ไม่สนใจท่าทางของเฮอร์ไมโอนี่แม้แต่น้อย เธอทำท่าจะเถียง เขาเข้าใจเธอดี เขารู้ว่าเรื่องที่เขาหวังมันเป็นไปไม่ได้ แต่ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือการที่ได้อยู่กับเธอ เขาเช็ดคราบน้ำตาของเธอก่อนที่จะยืนขึ้นพลางยื่นมือและโค้งให้เธอ เธอลังเลก่อนที่จะตัดสินใจทำสิ่งที่เธอต้องการ เธอลุกขึ้นย่อตัวและยื่นมือไปให้เขา ทั้งสองไม่สนความถูกต้องอีกต่อไป ทั้งเสียงเต้นรำกันตามเสียงเพลงที่ได้ยินแว่วมาจากปราสาท ท่ามกลางดวงดาวบนท้องฟ้าในค่ำคืนวันคริสต์มาส....

เธอและเขาอยู่ใกล้กันมาเหลือเกิน ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่กี่นิ้ว เฮอร์ไมโอนี่สามารถเห็นดวงตาสีซีดของเขาได้ชัดเจน เธอยิ้มน้อยๆกับรูปภาพที่ได้เห็น มันเป็นภาพใบหน้าของเธอในตอนนี้ และในที่สุดเขาก็ก้มลงมาจูบเธออย่างอ่อนโยน ซึ่งเธอก็ไมได้ขัดขืนแต่อย่างใด และจูบตอบเขาโดยดี เธอและเขาต้องการเก็บวันนี้ไว้เป็นความทรงจำที่แสนสุข ซึ่งอาจจะไม่เกิดขึ้นอีก แต่ก่อนที่จะต้องจากกันจริงๆ ทั้งสองก็ต้องการความทรงจำที่มีค่าที่สุด

“มีใครบอกหรือยัง วันนี้เธอสวยมาก”เด็กหนุ่มกระซิบข้างหูของเธอ ลมหายใจอุ่นๆลดต้นคอเธออย่างสม่ำเสมอทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้ขึ้นมา ใบหน้าของเธอแดงเป็นลูกตำลึง ในขณะที่เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ในที่สุดเสียงดนตรีจากห้องโถงใหญ่ก็สิ้นสุดลง เขาพาเธอไปส่งที่หอกริฟฟินดอร์

“ฉันคิดค่าส่งนะ”เขาพูดพลางชี้ไปที่แก้ม เด็กหญิงส่ายหัวกับความเจ้าเล่ห์ของเขาก็จะเขย่งเท้าและหอมแก้มเด็กหนุ่มอย่างรวดเร็ว เขายิ้มอย่างดีใจด้วยรอยยิ้มที่ไม่มีใครอยากจะเชื่อว่าเขาจะเคยยิ้มแบบนี้มาก่อน ก่อนที่จะกระซิบข้างหูเธอว่า

“ฝันดีนะ เฮอร์ไมโอนี่” และหันหลังกลับไปที่หอของตน เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงจัด เธอได้แต่ยืนงงอยู่ตรงนั้น ‘ให้ตายสิเขาเรียกชื่อต้นฉัน ไหนจะเต้นรำ แล้วจูบนั่นอีก’ จากนั้นเธอก็บอกรหัสและเข้าหอนอนทันที ด้วยใบหน้าที่ยังคงแดงจัดเหมือนคนเป็นไข้
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
มีบางอย่างเปลี่ยนไป555555 สังเกตกันเอาเองนะ -0- 
ขอบคุณที่ติดตามค่าาาา