ความผูกพันธ์จากความใกล้ชิด(เดรโก-เฮอร์ไมโอนี่)

ลำดับตอนที่ #1 : ความฝันและการพบเจอ

บทที่1ความฝันและการพบเจอ

แสงแดดอ่อนๆยามเช้าฉาบไปทั่วหาดทรายสีขาวและน้ำทะเล เด็กสาวในชุดสีขาว ยาวถึงเข่า เนื้อผ้าบางเบา กำลังยืนอยู่ริมชายหาดที่เงียบสงบ เธอเดินลุยน้ำที่ใสสะอาด พลางมองหาคนอื่นๆ แต่แล้วก็สะดุดตากับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งยืนหันหลังให้กับเธอ ผมสีบลอนด์ประกายเจิดจ้าเมื่อโดนแสงอาทิตย์และปลิวไสวตามลม เขากำลังจะหันมาหาเธอ...

 “เฮอร์ไมโอนี่ ตื่นได้แล้วลูก สายแล้ว เดี๋ยวไปขึ้นรถไฟไม่ทัน” เสียงนางเกรนเจอร์ซึ่งกำลังยืนอยู่หน้าห้องนอน ตะโกนปลุกลูกสาว

“ค่ะ แม่ หนูจะรีบลงไปเดี๋ยวนี้” เฮอร์ไมโอนี่ตอบแม่ ก่อนที่จะลุกออกจากเตียง ตรงไปที่ห้องน้ำทันที ร่างบางลงไปทานอาหารเช้ากับพ่อแม่ ก่อนที่รถคันสีขาวจะแล่นออกจากตัวบ้าน

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

ชานชาลา 9 ¾

เด็กสาวผมสีน้ำตาลเงางามเดินเข้ามาในชานชาลาพร้อมพ่อและแม่ของเธอ โดยมีรถเข็นที่ใส่หีบและกรงแมวของเธออยู่ข้างหน้า ครุกแชงค์แมวสีส้มที่หน้าตาแปลกประหลาด จ้องมองทุกคนอย่างไม่เป็นมิตรในกรงของมัน ก่อนที่มันจะก้มไปเลียขนของตนเอง นายและนางเกรนเจอร์ดูสดชื่นและมีความสุขกับบรรยากาศรอบตัวที่เต็มไปด้วยเสียงจ้อกแจ้กของเด็กหรือสัตว์เลี้ยงของพวกเขา

 “เฮอร์ไมโอนี่..”เมื่อเด็กสาวมองไปตามเสียงเรียกก็พบกับเพื่อนรักทั้งสองของเธอนั่นเอง ซึ่งเธอก็สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของเพื่อนทั้งสองได้ชัดเจน ตอนนี้รอนตัวสูงขึ้นมาก ไหล่กว้างขึ้นและมีกล้ามเนื้อ ส่วนแฮรี่นั้นก็ดูโตขึ้นมาก เขาสูงขึ้นแต่ก็ยังไม่เท่ารอน ซึ่งสิ่งที่ทำให้ทั้งสองเหมือนก็คือหุ่นสมส่วนแบบนักกีฬาที่ทำให้สาวๆหลงใหล เฮอร์ไมโอนี่ลากอดพ่อแม่ของตนก่อนที่จะเดินตามเพื่อนทั้งสอง รอนและจินนี่ถูกนางวีสลีย์จูบลาที่แก้มทั้งสองข้างก่อนที่เธอจะยอมปล่อยตัวทั้งสองไป จินนี่แยกไปอยู่กับเนวิลและลูน่า

หลังจากที่แฮร์รี่เดินนำเพื่อนทั้งสองขึ้นรถไฟแล้วก็รีบแยกกันหาห้องว่างทันที แต่ในรถไฟแทบจะไม่มีห้องไหนว่างเลย จนมาถึงห้องเกือบสุดท้าย

“ฉันเจอห้องว่างแล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ ยิ้มให้กับตัวเองเล็กน้อยก่อนที่จะเปิดประตูตู้รถไฟนั้น

“มัลฟอย!” เธอร้องด้วยความตกใจ เด็กชายผิวซีดนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ผมสีบลอนด์ของเขาดูดีไม่น้อยเมื่อโดนแสงอาทิตย์ ใบหน้าเรียวที่ดูเย็นชาและเรียบเฉย ดวงตาสีซีดตวัดมามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ด้วยสายตาเหยียดหยาม พลางเบ้ปากอย่างรังเกียจ

เขายืนขึ้นมาประชิดตัวกับเธอ ซึ่งเธอสูงแค่ไหล่ของเขาเท่านั้น 

“เหอะ! เลือดสีโคลนตาถั่ว ห้องนี้ไม่ว่างหรอก ฉันจองหมดแล้ว หรือว่าเธออยากจะนั่งกับฉันหละ”  เขาพูดพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ใครจะอยากนั่งกับนายกัน ฉันแค่ไม่ได้สังเกตว่านายนั่งอยู่” เธอตอบอย่างกล้าหาญ พยายามทำหน้าให้นิ่ง แต่ก็มีแววหวาดกลัวอยู่ในดวงตาของเธอ

“ไม่อยากนั่ง หรือว่าเธอกลัวฉันกันแน่”มัลฟอยยังยั่วโมโหเธอ พร้อมกับเบียดตัวเข้าใกล้อย่างข่มขู่ ดวงตาสีซีดจ้องมองเธออย่างพิจารณา เป็นครั้งแรกที่เขาได้สังเกตใบหน้าของเธอใกล้ๆ แก้มขาวนวล และดวงตาที่หลุบต่ำลง ราวกับไม่กล้าที่จะมองหน้าเขา ปากอวบอิ่มสีกุหลาบ ผมที่เคยหยิกฟูเป็นลอนสวยงามเข้ากับดวงหน้ารูปไข่ กลิ่นหอมอ่อนๆมาจากตัวเธอ ทำให้เขาเสียสติไปชั่วขณะ ใบหน้าเรียวแหลมค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ--

“เฮอร์ไมโอนี่!! ฉันหาเธอตั้งนาน เราเจอห้องว่างแล้ว ” เฮอร์ไมโอนี่รีบผละออกจากมัลฟอยทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่รอนสังเกตเห็นเขาพอดี เฮอร์ไมโอนี่เห็นท่าไม่ดี จึงรีบตัดบทก่อนที่ทั้งสองจะสาปกันให้ตายไปข้างหนึ่ง

“เรารีบไปกันเถอะ” แล้วเธอก็ลากรอนออกมาจากตรงนั้น

“แหม องครักษ์มาตามถึงที่เลยนะ”เด็กหนุ่มตะโกนตามไปด้วยความโมโห รอนหันมามองเขาด้วยสายตาชิงชังในขณะที่เด็กสาวพยายามรั้งรอนไว้ ไม่ให้ไปต่อยเขา มัลฟอยส่งยิ้มกวนประสาทไปให้ก่อนที่จะเข้าไปในตู้รถไฟของตนเอง

เมื่อถึงตู้รถไฟแล้ว รอนก็เล่าเรื่องที่เจอมัลฟอยให้แฮรี่ฟัง แต่เฮอร์ไมโอนี่ไม่พูดอะไรสักคำ เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง พลางนึกถึงฝันเมื่อคืน ผู้ชายคนนั้น ทำไมดูคุ้นๆนะ และเธอก็คิดถึง.. มัลฟอย คิดถึงมัลฟอยหรอ!? แต่ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรมากไปกว่านั้น ก็ถึงฮอกวอตส์แล้ว

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

ณ ห้องโถงใหญ่

เด็กปีหนึ่งค่อนข้างตื่นเต้นและกังวลเกี่ยวกับการคัดสรร หลายๆคนจ้องมองเพดานเวทย์มนตร์ด้วยความคิดที่ต่างกันไป บางคนมองมันอย่างตื่นเต้นและประหลาดใจ ในขณะที่บางคนจ้องมองเพื่อต้องการคลายกังวล ก่อนที่ทุกคนจะละสายตาไปมองแป้นสูงสี่ขาถูกนำมาตั้งข้างหน้า พร้อมกับหมวกทรงสูง ที่มีรอยปุปะ และดูสกปรก รอยแยกที่ขอบหมวกเผยอออกมาเป็นปากของมัน ก่อนที่จะร้องเพลงดังเช่นทุกปี ซึ่งปีนี้เป็นเรื่องความสามัคคีระหว่างบ้าน ก่อนที่พิธีคัดสรรไปบ้านบ้านทั้ง 4 หลังได้แก่ กริฟฟินดอร์ เรเวนคลอ ฮัฟเฟิลพัฟ และสลิธิริน จะเริ่มขึ้น แต่ก็มีใครบางคนหิวจนทนไม่ไหวและบ่นไปจนตลอดพิธีคัดสรร

“นี่รอน นายหุบปากสักห้านาทีไม่มีใครว่านายเป็นใบ้หรอก”เด็กสาวร้องเมื่อหมดความอดทน

“ก็คนมันหิวนี่ จะให้ทำไงล่ะ”เด็กชายตอบใส่อารมณ์เต็มที่ ด้วยความโมโหหิว

แฮร์รี่รีบเปลี่ยนเรื่องทันทีก่อนที่สงครามขนาดเล็กของเพื่อนทั้งสองจะเกิดขึ้น เมื่อศาตราจารย์ดัมเบิลดอร์ กล่าวทักทายเล็กๆน้อยๆ อาหารก็ปรากฏตรงหน้านักเรียน รอนรีบกินทันที และยัดทุกอย่างลงไปในปากเท่าที่จะยัดได้ เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าเอือมเต็มที กับท่าทางตะกละของเพื่อนรัก ดวงตาสีน้ำตาลมองไปยังฝั่งตรงข้ามอย่างเบื่อหน่าย ก่อนที่เธอจะได้สบตากับเขาเต็มๆ เฮอร์ไมโอนี่รีบเบือนหน้าหนีเขาซึ่งตอนนี้เขายังมองเธออยู่ เด็กสาวพยายามที่จะไม่มองเขาอีกแต่ก็เผลอมองเขาอีก 2-3 ครั้ง เช่นเดียวกับอีกฝ่าย เขาลอบมองเธอเป็นพักๆ แฮร์รี่แปลกใจเล็กน้อยที่เฮอร์ไมโอนี่เงียบไปและไม่บ่นท่าทางของรอนแม้แต่น้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

หลังจากที่ทุกคนกินอาหารรสเลิศที่อยู่ตรงหน้าจนอิ่มแปล้ ก็ได้เวลานอนแล้ว ทุกคนรีบกลับหอ ห้องโถงเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกทั้งเสียงคุยกันและเสียงของพรีเฟ็คแต่ละบ้านที่เรียกให้เด็กปีหนึ่งเดินตามไปยังหอของตน
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
มาแก้5555 หวังว่าจะดูดีขึ้นนะ