ปฏิบัติการค้นหานางฟ้า Find to Angle [FicTVXQ Yaoi]

ลำดับตอนที่ #6 : ชั้นจะอยู่ข้างนาย ...สัญญา

ประกาศค่ะ....คือว่าชื่อคณะกรรมการห้องบี  มีผิดพลาดนิดหน่อย  ชินดงที่ออกมาแล้วกลับไม่มีชื่อในคณะกรรมการ  จะเป็นไปได้ไงค่ะ?
อาจจะเป็นเพราะอยู่ในช่วงสอบเลยมึนนิดหน่อย  พิมพ์  ชินดง เป็น คังอิน  ซะได้  (มันไม่ได้ใกล้เคียงกันเลยนะนั่น)  ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยจริงๆ ค่ะ

(- -) (_ _)  (- -) (_ _) (- -) (_ _) (- -) (_ _) อภัยจริงๆค่ะ

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ยุนโฮเดินกลับมาที่ห้องพักในตอนค่ำ ก็พบว่าแจจุงยังคงนั่งฟุบอยู่ที่โต๊ะหนังสือเหมือนเมื่อเช้า ราวกับว่าร่างบางนั้นยังไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหนเลย ร่างสูงจึงเดินไปยืนด้านหลังแล้วเอื้อมไปวางโทรศัพท์ของร่างบางไว้บนโต๊ะ ทำให้แจจุงรู้สึกตัวเงยหน้าขึ้นมามอง

“ชั้นเอาโทรศัพท์มาคืน แม่นายโทรมาบอกอีกไม่นานก็กลับมาเกาหลีแล้ว นายคิดว่าวิธีนี้ดีที่สุดแล้วงั้นเหรอ ถ้าแม่นายกลับมาเห็นนายในสภาพนี้ ท่านจะรู้สึกยังไง? แล้วยังพวกจุนซูอีก นายเคยคิดถึงความรู้สึกของพวกเขาบ้างมั้ย?”

“นายไม่รู้อะไรอย่าพูดเลยดีกว่า”แจจุงลุกขึ้นมาตะคอกใส่ร่างสูงทั้งน้ำตา

“ทำไมชั้นจะไม่รู้ ชั้นรู้เรื่องทั้งหมดจากจุนซูแล้ว”

“ถ้านายรู้แล้ว ก็น่าจะรู้ว่าไม่ควรมายุ่งกับชั้น”

“ไม่....ยิ่งรู้แล้วก็ยิ่งต้องยุ่ง นายอาจจะหาว่าชั้นน่ารำคาญ แต่นายรู้มั้ย? 5ปีก่อน ชั้นเคยเข้าใจผิดคิดว่าคุณหนูข้างบ้านเป็นผู้หญิง ชั้นตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกพบ อาจจะดูไม่น่าเชื่อแต่ชั้นรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ พอเธอจากมาชั้นก็เฝ้าใฝ่ฝันว่าสักวันจะต้องตามหาเธอให้พบ”ร่างสูงพูด ทำให้แจจุงได้แต่ยืนมองอย่างอึ้งๆ

“พอพ่อแม่จากไป ชั้นรู้สึกเหมือนสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง อยากจะตายให้รู้แล้วรู้รอด ทำไมท่านทั้งสองถึงได้ทิ้งชั้นไว้คนเดียวอย่างนี้ แต่นางฟ้าคนนั้นก็ยังคงตราตรึงอยู่ในใจไม่จางหาย ชั้นจะต้องพบเธออีกสักครั้ง”ร่างสูงยังคงพูดต่อไป ดวงตาคมไม่มีแววหวั่นไหวแต่อย่างใด มองใบหน้าหวานอย่างมั่นคง

“ชั้นสู้ยอมทำทุกอย่างเก็บเงินเพื่อมาที่นี่ มาหาเขาที่นี่ แม้จะรู้แล้วว่าเขาเป็นผู้ชายก็อยากพบ อยากเจอ อยากบอกว่า ขอบคุณที่ทำให้ชั้นมีชีวิตจนถึงวันนี้ แม้เขาจะไม่ได้รู้ตัวเลยก็ตาม แล้วพอมาเจอกลับพบว่าเขาทุกข์ใจขนาดนี้ นายคิดว่าชั้นจะอยู่เฉยได้ยังงั้นเหรอ?” 

“เมื่อนางในฝันเป็นอย่างนี้ ชั้นจะอยู่เฉยได้ยังไง”ยุนโฮตะโกนออกมา นัยน์ตาคมเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา

“ยุนโฮ”แจจุงได้แต่เรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างคาดไม่ถึง

ร่างสูงคว้าร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้ตั้งตัวก็ปลิวไปตามแรงดึงทันที

“ให้ชั้นได้ช่วยนายเถอะนะ นายอย่าทรมานตัวเองอีกเลย ยอมให้ทุกคนได้ช่วยนาย ให้เราฝ่าฟันอุปสรรคไปพร้อมๆกัน”ยุนโฮพูดทั้งที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด 

ร่างบางยกมือขึ้นกอดตอบอีกฝ่ายพลางพยักหน้าแทนคำตอบ แล้วซุกหน้าเช็ดน้ำตาที่เสื้อบนอกของอีกฝ่าย ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร

“ชั้นเหนื่อย...ฮือ...เหนื่อยมาก...กลัว....กลัวทุกคนจะต้องจากชั้นไป....ชั้นอยากอยู่กับทุกคน.....รวมถึงนาย.......ฮือ"แจจุงพูดพลางสะอึกสะอื้น

ยุนโฮดันไหล่บางออกเพื่อจะได้มองใบหน้าหวานให้ชัดขึ้น พลางเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ

“ร้องออกมาเถอะ ร้องให้พอกับที่นายเสียใจ แล้วจากนี้ไปชั้นจะไม่ยอมให้นายร้องไห้อีก”ร่างสูงพูดอย่างอ่อนโยน แจจุงได้แต่พยักหน้ายิ้มรับทั้งน้ำตา

ยุนโฮก้มลงจูบหน้าผากมนทั้งอยากปลอบโยนให้ร่างบางหายเศร้า และยังความรู้สึกในใจที่ยังเต้นแรงไม่หยุดนี่อีก ส่งผลให้มือหนาประคองใบหน้าหวานให้เงยขึ้น พร้อมกับที่ตนก้มหน้าลงสัมผัสริมฝีปากนุ่มของอีกฝ่ายอย่างเผลอไผล



 ร่างบางมีอาการเกร็งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด ยอมรับสัมผัสจากร่างสูงอย่างเต็มใจ ลิ้นอุ่นชื้นไล้ไปตามโพรงปากนุ่มอย่างเก้ๆกังๆ ร่างบางก็ตอบรับอย่างไม่ประสีประสา ด้วยความเป็นครั้งแรกของทั้งคู่ แต่ความรู้สึกมากมายที่ทั้งคู่อยากมอบให้กันนั้นสำคัญยิ่งกว่า

เมื่อเรียวปากแยกจากกัน ต่างคนต่างหอบหายใจกันทั้งคู่ ใบหน้าเริ่มขึ้นสีไม่รู้เป็นเพราะเหนื่อยหอบหรือเขินอายกันแน่

“ชั้นรักนายนะ แจจุง”ร่างสูงกระซิบข้างๆใบหูนิ่ม ทำให้ใบหน้าหวานขึ้นสีมากขึ้นกว่าเดิม ริมฝีปากบางยิ้มอย่างเขินอาย 



ร่างสูงได้แต่มองอาการน่ารักนั้นอย่างพอใจ 

แม้อีกฝ่ายจะไม่ได้ตอบรับอะไร แต่อาการตอบรับแค่นี้ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอ?

ทั้งคู่พากันไปอาบน้ำและกินข้าวหลังจากที่ร่างบางไม่ได้กินอะไรมาเลยทั้งวัน อาหารมื้อนี้ดูจะอร่อยและมีความสุขที่สุดตั้งแต่เกิดมา อาจเป็นเพราะร่างสูงที่นั่งข้างๆ นั่นก็เป็นได้ 

พอกลับมาที่ห้อง แน่นอนว่าเตียงของยุนโฮเป็นหมันไปโดยปริยาย เมื่อร่างสูงย้ายสำมะโนครัวไปนอนเตียงข้างๆ เป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

จะนอนคนเดียวทำไม ในเมื่อเตียงข้างๆ มีหมอนข้างอุ่นๆไว้คอยบรรณาการอยู่ทั้งคน ^-^

 

 

จิ้บ...จิ้บ....(เช้าแล้วจ้า)

 

ร่างสูงลืมตาขึ้นพลางกระพริบตาถี่ เมื่อแสงจากหน้าต่างแรงจนตาพร่าไปหมด พอปรับสายตาให้เข้าที่เข้าทาง ดวงหน้าหวานก็เด่นชัด 

ยุนโฮได้แต่ยิ้มกับภาพตรงหน้า เกลียผมดำที่บดบังดวงหน้างามให้พ้นสายตาโดยเอาไปเหน็บไว้ที่หูนิ่มของเจ้าของ จูบหน้าผากมนนั้นอย่างหลงใหลก่อนที่จะสูดกลิ่นหอมจางๆ ให้ชุ่มปอด 



จนร่างบางหันหนีสัมผัสชวนน่ารำคาญนั้น ก่อนที่ดวงตาเรียวสวยจะลืมขึ้น พอเห็นว่าอะไรเป็นอะไรแก้วขาวก็อดที่จะแดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“ชั้นว่านายน่าจะตัดผมนะ จะได้ดูสดใสขึ้น”ยุนโฮพูดทั้งๆที่ยังไม่ปล่อยอีกคนออกจากอ้อมกอด

ร่างบางเงยหน้าจับผมตัวเอง

“นายไม่ชอบเหรอ?”

“ชั้นว่ามันยาวเกินไป ปิดหน้านายหมด ไม่รำคาญบ้างเหรอ?”

ร่างบางส่ายหน้าแทนคำตอบ สงสัยจะชินซะแล้ว ก็ไว้อย่างนี้มาตั้งหลายปี

“แต่ชั้นอยากเห็นหน้าสวยๆ ของนายชัดๆ นี่”ยุนโฮพูองอนๆ ที่เห็นร่างบางทำท่าไม่อยากตัด โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดของตนทำให้อีกคนหน้าแดงขึ้นไม่รู้ครั้งที่เท่าไหร่ของวันแล้ว

“ถ้าอย่างนั้น ก็ตามใจนายเถอะ แต่ช่วงนี้ชั้นไม่ว่างออกไปตัดเลย”แจจุงพูดพลางทำหน้าเศร้าๆ

“ชั้นตัดให้เอง เชื่อมือสไตริสคนนี้ได้เลย”ยุนโฮหันมาพูดตาเป็นประกาย

ร่างบางมองอาการนั้นอย่างสยอง

ชั้นจะรอดมั้ยเนี่ย?

 

วันนี้แจจุงและยุนโฮมาโรงเรียนตามปกติ ท่ามกลางสายตาแปลกใจของนักเรียนรอบข้างตลอดทางที่ทั้งสองเดินผ่านมา

“เอ้า....นี่มันพี่ยุนโฮของเธอนี่ มากับใครน่ะ?”เพื่อนของจียองคนหนึ่งถามขึ้น

“นั่นมัน”จียองมองแจจุงอย่างตกใจ เธอพูดได้เพียงแค่นั้นก็เงียบไป

แจจุงเดินเบียดร่างสูงอย่างอายๆ ที่จริงเขาก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรมาก ยุนโฮแค่ตัดผมข้างหน้าเป็นม้าขึ้นนิดหน่อยแค่นั้นเอง ทำไมคนถึงได้มองขนาดนี้นะ (นึกถึงตอนออกอัลบั้ม Rising sun น่ะนะ)

ร่างสูงมองอาการคนข้างๆ แล้วยิ้ม ถึงจะเปลี่ยนไม่มากแต่แค่เปิดดวงหน้าสวยนั้นให้กระจ่าง แค่นี้ก็เพียงพอที่คนเดินผ่านไปมาสนใจได้แล้ว 

เจ้าตัวจะรู้บ้างมั้ยนะ ว่าตัวเองหน้าตาสวยเด่นแค่ไหน?

พอทั้งคู่เดินมาถึงห้องเรียน แม้เพื่อนๆ จะรู้ว่าแจจุงนั้นเป็นคนที่หน้าตาดีแค่ไหน แต่พอได้กลับมาเห็นอีกครั้งก็อดที่จะตะลึงไปไม่ได้เช่นกัน

“โห...นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นกับนายเนี่ย แจจุง”โฮนาทักอย่างแปลกใจ พลางหยิกแก้มนิ่มอย่างเอ็นดู

แจจุงได้แต่ยิ้มอย่างเขินอาย แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร 

เท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับเพื่อนๆ

เพื่อนของเราดีขึ้นแล้ว!

แม้ร่างบางจะสัญญากับยุนโฮไว้แล้วว่าจะเป็นเหมือนเดิม จะสู้ไปด้วยกันกับเพื่อนๆ แต่เขาก็ไม่ได้คุยกับเพื่อนมาถึงสี่ปีเต็ม ออกจะขลาดเขินอยู่ และยังรู้สึกผิดที่คิดว่าวิธีของตัวเองนั้นดีที่สุด เวลานี้เขารู้แล้วว่าเขาทำให้เพื่อนๆนั้นเจ็บเพียงใด

“เก่งจริงนะ แค่วันเดียว ทำเขาเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้”จุนซูทักยิ้มๆ เมื่อยุนโฮเดินมานั่งข้างๆ

“นี่แหละ...ที่เขาเรียกว่าพลังแห่งรักล่ะ”ยุนโฮพูดอย่างภูมิใจสุดๆ

จุนซูมองร่างสูงพลางยิ้มแหยๆ จะไว้ใจเจ้านี่ได้มั้ยเนี่ย? เต็มรึเปล่าก็ไม่รู้ พอร่างเล็กเหลือบไปเห็นแจจุงที่มองมา นัยน์ตานั้นเหมือนจะสื่อถึงความรู้สึกผิดที่ตนทำ จุนซูได้แต่ยิ้มให้

รอยยิ้มที่บอกกับแจจุงได้ดีกว่าคำพูด ว่าคนตัวเล็กตรงหน้าไม่เคยโกรธหรือเกลียดเขาเลย และพร้อมที่จะก้าวไปข้างหน้าด้วยกัน 

ตลอดช่วงเช้าชางมินและยูชอนยังคงเงียบเฉยเหมือนเดิม

สงสัยทั้งสองคนจะยังไม่หายโกรธเราแน่เลย 



แจจุงคิดพลางถอนหายใจ

 

พักกลางวัน

ยุนโฮที่ถูกอาจารย์เรียกพบด้วยเรื่องที่เขามักจะหลับในห้องเรียน แล้วคะแนนเทสย่อยก็ตกต่ำจนน่าจะโดนสั่งไปอยู่กลุ่ม B ให้รู้แล้วรู้รอด

ขณะที่ร่างสูงเดินออกมาจากตึก เพื่อจะไปโรงอาหารที่แจจุงรออยู่ โดยไม่รู้สึกถึงสายตาที่มองมาจากชั้นสองด้วยความอาฆาต

“ยุนโฮ”เสียงเรียกนั้นทำให้ชายหนุ่มหยุดเดินแล้วหันมาตามต้นเสียง

 

เพล้ง!

 

“กรึ้ด.....! ใครทำกระถางตกลงไปน่ะ”เสียงเด็กผู้หญิงดังขึ้น

ทุกสายตาจากชั้นบนมองสงมาข้างล่างเป็นตาเดียว กระถางต้นไม้ตกลงพื้นห่างจากยุนโฮไม่ถึงก้าว ชายหนุ่มหันไปมองจุนซูที่ยืนตาโตตกตะลึงอยู่ไม่ไกล 

ถ้าร่างเล็กไม่เรียกเอาไว้ ไม่อยากจะคิดเลยว่า กระถางนั้นจะตกตรงไหน?

“พี่ยุนโฮ....เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากชั้นบน 

ยุนโฮมองขึ้นไปก็พบว่าเป็นจียองนั่นเอง

“ไม่จ๊ะ...ขอบใจที่เป็นห่วง”ร่างสูงตอบยิ้มๆ   แล้ววิ่งไปหาจุนซูที่ยังมองคนข้างบนไม่กระพริบตา

“จุนซู.....จุนซู......จุนซู!”



ยุนโฮตะโกนเรียกพลางเขย่าตัว เมื่อคนตัวเล็กไม่สนใจเขาเลย 

จุนซูได้สติก็หันกลับมามองหน้ายุนโฮอย่างแปลกใจ

“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น ชั้นไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย สงสัยเจ้านั่นจะเริ่มแล้วล่ะ ข่าวไวดีชะมัด”

“นายรู้จักผู้หญิงคนนั้นด้วยเหรอ?”จุนซูถาม

นี่นายไม่ได้สนใจชั้นเลยใช่มั้ย?

“ผู้หญิง? อ๋อ...จียองน่ะเหรอ ก็รู้จักตอนเธอพาไปดูภาพมิสเตอร์ที่ห้องสมุดน่ะ”ร่างสูงพูดอย่างไม่ใส่ใจ แต่อาการตกใจของร่างเล็กตรงหน้า ทำให้ร่างสูงแปลกใจ

“มีอะไรเหรอ จุนซู”

“จียอง...ผู้หญิงคนนั้น คือน้องสาวของยองอา”ร่างเล็กพูดเครียดๆ

“นายสงสัยเธอยังงั้นเหรอ?”ยุนโฮถาม อีกฝ่ายได้แต่เงียบ แต่ชายหนุ่มก็รู้ว่าที่จุนซูคิดมันก็อาจจะเป็นไปได้

“นายอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับแจจุงนะ ชั้นไม่อยากให้เขาเป็นห่วง”

“ชั้นว่าไม่ทันแล้วล่ะ”จุนซูพูดพลางพยักหน้าให้ร่างสูงหันไปมองข้างหลัง

หมับ!

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างบางก็โผเข้ามากอดทั้งน้ำตา

“ชั้นว่าแล้ว ที่เขาพูดถึงกันต้องเป็นนาย ชั้นว่าเราเลิกเถอะ ชั้นยอมแล้วทุกอย่าง ชั้นทนเห็นนายเป็นอะไรไปไม่ได้จริงๆ ฮึก...ฮือ”

“ชั้นไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย อย่าเพิ่งคิดมากสิ ชั้นสัญญาชั้นจะไม่มีวันเป็นอะไรไป จะอยู่ข้างๆนายอยู่อย่างนี้ตลอดไป”



ร่างสูงพูดยิ้มๆ พลางลูบผมคนในอ้อมกอดอย่างปลอบโยน

ทั้ง 3 ไม่รู้เลยว่าที่ชั้นสองนั้นได้มีคนมองพวกเขาอยู่ มือนั้นกำแน่นอย่างเจ็บใจ

อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น เจ้านั่นก็จะไม่รอดแล้วแท้ๆ แจจุงแกรักมันมากใช่มั้ย? รักกันมากใช่มั้ย? คนอย่างไม่ควรมีความสุข แกไม่ควรจะมีรอยยิ้มอย่างนั้น ชั้นจะทำให้แกได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเหมือนยองอา แกจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว

-----------------------------------------------------------------------------------
แล้วจะมาอัฟใหม่เน้อ  ขอบคุณสำหรับทุกความเห็น เป็นกำลังใจให้เขียนได้อย่างดีเลยค่ะ  ขอคำนับ 

(- -) (_ _) (- -) (_ _) (- -) (_ _)