ปฏิบัติการค้นหานางฟ้า Find to Angle [FicTVXQ Yaoi]

ลำดับตอนที่ #4 : นายเองเหรอนางฟ้าข้างบ้าน!

ขณะที่ยุนโฮเดินกลับหอ 


ก็พบกับสวนเล็กๆ แห่งหนึ่ง ด้วยความเหนื่อยล้า ชายหนุ่มจึงเดินไปนั่งใต้ต้นใหญ่ต้นหนึ่ง

“เฮ้อ...ที่นี่อากาศดีจังแหะ เมื่อไหร่จะถึงพรุ่งนี้ซะทีนะ อยากรู้เรื่องของนายเร็วๆ จัง นายอยู่ไหนนะนางฟ้าของผม”ร่างสูงพูดแล้วล้มตัวลงนอน มองก้อนเมฆสีขาวที่ลอยไปลอยมาในท้องฟ้ากว้าง ด้วยความเพลียชายหนุ่มก็เผลอหลับไป 

ยุนโฮหลับลึกจนไม่รู้สึกถึงการมาของคนๆนึง 


ร่างบางเดินมานั่งลงข้างๆร่างของยุนโฮ มือนุ่มรองปัดผ่านใบหน้าที่กำลังหลับนั้น แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกตัวแต่อย่างไร ร่างบางจึงถอดแว่นตาที่ร่างสุงสวมอยู่ออก มองใบหน้าคมนั้นอย่างเลื่อนลอย ไหล่เล็กสั่นน้อยๆ เหมือนเจ้าของพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้น้ำตาไหลไปถูกใบหน้าของคนที่กำลังหลับสบาย มือนุ่มไล้ไปตามใบหน้ายามหลับนั้นอย่างโหยหา

ร่างบางไม่รู้เลยว่าการกระทำของตนนั้นถูกจับจ้องด้วยความอาฆาตอยู่

 

จุนซูเดินกลับมาที่หอพักอย่างไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ที่เจ้าตัวไปสนใจแม้จะเช็ด

ทำไมมันถึงได้เป็นแบบนี้ ทำไมชั้นไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทำอะไรไม่ได้เลย ช่างอ่อนแอสิ้นดี

ด้วยความที่ไม่ได้มองทาง หรือกลุ้มใจจนไม่ได้สนใจคนรอบข้างก็ไม่รู้ 


จุนซูจึงเดินชนกับร่างสูงร่างหนึ่งเข้า ร่างเล็กเกือบจะเซล้มลงไปนอนบนพื้น แต่ก็ถูกวงแขนแกร่งคว้าเอวเอาไว้ได้

“เป็นอะไรรึเปล่า?”เสียงทุ้มถามอย่างเป็นห่วง 

เมื่อร่างในวงแขนยืนเหมือนจะไร้เรี่ยวแรง แต่พอเห็นน้ำตาบนใบหน้าเรียวก็ยิ่งตกใจ

“มีอะไรรึเปล่าจุนซู”ยูชอนถาม

พอจุนซูเงยหน้าพบเจ้าของอ้อมกอด ก็ตาโต

“นายอย่ามาสนใจชั้นเลย”ร่างเล็กสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนอุ่นทันที ก็รีบวิ่งกลับห้องของตน 

ยูชอนได้แต่มองตามร่างเล็กอย่างเป็นห่วง

 

ตกค่ำ 

แจจุงที่แช่ตัวอยู่ในบ่อน้ำพุร้อนด้านหลังหอพักเพียงลำพัง (หรูซะไม่มี) แทนที่ร่างบางจะรู้สึกผ่อนคลายกับการแช่น้ำร้อน แต่จิตใจที่สับสน และเรื่องที่กลุ้มใจก็มีมากเกินกว่าที่ร่างบางจะรู้สึกดีได้ ใบหน้าจึงดูเคร่งเครียดผิดปกติ

นายคือเด็กคนนั้นจริงๆ นายคือคนในภาพนั้น นายมาทำไมยุนโฮ? นายมาที่นี่ทำไม?

 

อีกทางด้านหนึ่ง 

ยุนโฮยังคงนอนหลับอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่

“เฮ้...ยุนโฮ นายมาหลับอะไรอยู่ตรงนี้ เดี๋ยวยุงก็หามไปหรอก”โซจินพูดพลางเขย่าตัวร่างสูง

“อือ...อะไรของเธอเนี่ย”ยุนโฮบ่นอย่างงัวเงีย

“นี่มืดแล้วนะ นายมานอนอะไรตรงนี้”

“มืด..มืดแล้วเหรอเนี่ย? นี่ชั้นหลับไปกี่ชั่วโมงกัน”ร่างสูงอุทานอย่างตกใจ พลางมองไปรอบๆ

“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่”

“ก็นี่มันทางไปหอพักกลุ่มบีนี่ งั้นชั้นไปก่อนนะ”โซจินพูดอย่างไม่สนใจเท่าไหร่ แล้วเดินจากไป

ยุนโฮได้แต่มองตามอย่างงงๆ แล้วรีบกลับไปที่ห้องพักของตนทันที ก็พบว่าแจจุงไม่ได้อยู่ที่ห้อง

สงสัยไปอาบน้ำมั้ง คิดอย่างไม่ได้สนใจ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวไปอาบน้ำบ้าง

ร่างสูงเดินไปจนถึงป้ายที่เขียนว่า 

 ‘ทางไปบ่อน้ำพุร้อน’

“ที่นี่มีบ่อน้ำพุร้อนด้วยเหรอ ไม่เคยสังเกตเลยแหะ ลองไปดูดีกว่า” พูดจบร่างสูงก็เดินไปตามป้ายทันที 

หลังจากที่วางอุปกรณ์อาบน้ำ และถอดเสื้อคลุมอาบน้ำ เหลือแต่ผ้าขนหนูพันเอวเพียงผืนเดียว ร่างสูงก็เดินตรงไปยังบ่อน้ำร้อน 

ที่นั่น เขาพบร่างๆ หนึ่งกำลังนอนคว่ำหน้าอยู่ในบ่อ

“เฮ้ย!”   


ตายรึยังอ่ะ   


ร่างสูงอุทานอย่างตกใจแล้วรีบวิ่งลงไปดึงร่างนั้นให้ขึ้นมาจากน้ำทันที จึงเห็นว่าร่างนั้นคือแจจุงนั่นเอง

“เฮ้...แจจุง   เป็นอะไรรึเปล่า?”พูดพลางตบใบหน้านั้นเบาๆ 

ร่างบางไอเล็กน้อยก่อนที่จะคายน้ำออกมาจากปาก ยุนโฮถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วใช้มือลูบผมที่ลงมาปิดหน้าของร่างบางออก หวังจะให้หายใจได้สะดวกขึ้น พอปัดผมพ้นดวงหน้า  ใบหน้าหวานงดงามก็ปรากฏแก่สายตา

นางฟ้าข้างบ้าน!.

“คะ...ใครน่ะ”ร่างบางถามเสียงแผ่วเบา 

“ชั้นยุนโฮไง เดี๋ยวชั้นพานายกลับห้องนะ”ร่างสูงพูดแล้วอุ้มร่างบางขึ้นแนบอก


 ใบหน้าหวานพยักหน้าทั้งที่ยังคงหลับตาอยู่ แขนเรียนคว้าคอร่างอยู่ไว้ตามสัญชาตญาณ พลางซุกหน้าเข้าหาอกอุ่น โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำของตนช่างน่ารักนักในสายตาของร่างสูง

ยุนโฮพาแจจุงกลับมาที่หอพัก ท่ามกลางสายตาของนักเรียนในหอ รวมทั้งจุนซู ชางมินและยูชอนด้วย

พอถึงห้องร่างสูงก็วางร่างบางนอนบนเตียงอย่างแผ่วเบา 


แม้จะมีหลายสิ่งหลายอย่างที่อยากจะถามคนตรงหน้า แต่อาการหนาวสั่นของร่างบางนั้น ทำให้ชายหนุ่มหันมาเช็ดตัวให้ร่างบางอย่างอ่อนโยน 


ผ้าขนหนูผืนบางถูกลูบไล้ไปตามลำตัวอย่างแผ่วเบา ผิวขาวละเอียดปรากฏแก่สายตา ส่งผลให้ร่างสูงถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ

คนอะไรแค่หลับยังยั่วยวนขนาดนี้ นี่เขามีอารมณ์กับผู้ชายด้วยกันอย่างนั้นเหรอ? แม้จะเป็นนางฟ้าของเขาก็เถอะ แต่นี่ผู้ชายนะ Y_Y

มือหนายังคงทำหน้าที่ต่อไป แต่ใบหน้าคมกลับหันหนีเหมือนพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ ร่างสูงรีบลุกขึ้นไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่ให้ร่างบางและของตัวเอง ก่อนที่เขาจะหมดความอดทนซะก่อน 



ยุนโฮช้อนตัวร่างบางขื้นมาพิงกับอก แล้วจัดการเช็ดผมให้อย่างเบามือ ขืนนอนทั้งที่ผมยังเปียกอย่างนี้ได้มีหวังเป็นหวัดแน่ กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมาจางๆ ทำให้ชายหนุ่มอดที่จะสูดเข้าไปอย่างชื่นใจไม่ได้

คนอะไรตัวหอมเป็นบ้าเลย....อดทนไว้..........ไอ้ยุนโฮ..........

“หะ....หนาวจัง แม่ครับ ผมหนาว”เสียงแผ่วเบาออกมาจากริมฝีปากบาง พร้อมกับที่ร่างบางเบียดตัวเข้าความอบอุ่นจากร่างข้างๆ

“แม่...ผมเหงา....ผมกลัว....ผมไม่อยากอยู่ที่นี่...แต่เพื่อนผม....ยุนโฮ.....นายมาที่นี่ทำไม....นายอย่ามา...อย่า”ร่างบางเพ้อออกมาทั้งน้ำตา

ยุนโฮฟังอย่างแปลกใจ พลางเอามือไปอังหน้าผากนวล พบว่าอุณหภูมิของร่างบางสูงจนน่าตกใจ

“แจจุง...นายไม่สบายนี่”ร่างสูงอุทานอย่างตกใจ แล้วจะลุกไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ร่างบางอีกครั้ง แต่แขนเล็กกลับกอดเอวเขาไว้แน่น

“แม่ครับ...อย่าทิ้งผมไว้คนเดียว...ผมกลัว”ร่างบางยังคงเพ้อด้วยพิษไข้

ยุนโฮทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายจึงต้องล้มตัวลงนอนพร้อมดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมกอด แล้วดึงผ้าห่มมาห่มให้ร่างบางและตัวเอง ใบหน้าหวานยังคงซุกเข้าหาอกอุ่น น้ำตายังไหลจนเปียกชื้นเสี้อของอีกฝ่าย ร่างสูงได้แต่ลูบผมลูบหลังปลอบโยน พลางสูดกลิ่นหอมจางๆจากกลุ่มผมนุ่ม   ทั้งที่ยังไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดก็ตาม

นายมีเรื่องอะไรทุกข์ใจแจจุง? นายเจออะไร? 5 ปีที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับนาย? ทำไมนายถึงเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้?

 

ร่างบางรู้สึกตัวขึ้นมาก็พบกับแรงทับจากวงแขนแกร่ง ดวงตากระพริบถี่เหมือนจะปรับภาพที่พร่าเลือนให้ชัดขึ้น แล้วไล่มองขึ้นไปจนรู้ว่าเจ้าของแขนนั้นเป็นใคร ดวงตาเรียวก็กลับโตขึ้นอย่างตกใจ 


พยายามจะลุกขึ้นก็ไม่ได้ แม้คนข้างๆ จะหลับแต่แขนกลับเหนียวอย่างกับปลาหมึก ดวงตากลมโตจึงได้แต่เหลือบมองใบหน้าคมที่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เซน ใบหน้าหวานก็กลับแดงขึ้นพร้อมยิ้มอย่างเขินอาย

อยู่อย่างนี้ก็อุ่นดีเหมือนกัน ยุนโฮนายดูโตขึ้นมากเลยนะ หล่อด้วย ^-^ ยิ่งได้มองใกล้ๆ อย่างนี้ก็ยิ่งหล่อ ชั้นอยากอยู่กับนายอย่างนี้ตลอดไปจัง....แต่....

ใบหน้าหวานที่ตอนแรกยิ้มแย้ม พอคิดได้ถึงเรื่องที่ตนกลุ้มใจมาตลอด รอยยิ้มนั้นก็หุบลง ดวงตากลมโตดูเศร้าไปถนัดตา

“ทำไมต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นด้วย”เสียงของร่างสูงดังขึ้น ทำให้ร่างบางเงยหน้ามองอย่างตกใจ

“นี่...นายตื่นอยู่เหรอ”

“ก็ตื่นพร้อมๆกับนายน่ะแหละ”ยุนโฮตอบพร้อมยิ้มใส่ตากลมโตที่มองมา

“แล้วนายแกล้งหลับ?”แจจุงพูดอย่างหงุดหงิด แล้วพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากอ้อมแขนของอีกฝ่าย แต่ก็ดูแขนร่างสูงจะเหนียวซะเหลือเกิน

ชาติที่แล้วเกิดเป็นปลาหมึกรึไงนะ

พอเห็นร่างบางเริ่มจะโมโหขึ้นเรื่อยๆ ยุนโฮจึงปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ 

“ก็แค่รู้สึกว่าอยากอยู่แบบนี้อีกสักนิดก็ยังดี”ร่างสูงพูด ทำให้ใบหน้าหวานแดงเรื่อขึ้นอีกครั้ง

“แจจุง...นายคือคุณหนูตระกูลคิมที่อยู่ข้างบ้านชั้นใช่มั๊ย? นายเป็นคนวาดรูปนั้นใช่มั๊ย? ทำไมนายถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้”

“มันไม่เกี่ยวกับนาย”แจจุงพูดพลางลุกจากเตียงไปนั่งที่โต๊ะหนังสือ

“นายจำชั้นได้ใช่ไหม ที่เคยอยู่ข้างๆบ้านนาย นายยังเคยวาดรูปชั้นเลยนี่”ยุนโฮพูดพลางจับไหล่บาง แต่ก็ถูกสะบัดโดยแรง

“ชั้นจำไม่ได้หรอก รูปนั้นชั้นก็วาดตั้งนานแล้ว ไม่ได้ตั้งใจจะวาดด้วย นายอย่าคิดเอาเรื่องนี้มาตีสนิทกับชั้น ชั้นอยากอยู่คนเดียว   อย่ามายุ่งกับชั้น!”ร่างบางตะคอกใส่แล้วหันหลังใส่ร่างสูง

ยุนโฮได้แต่ยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น ที่จริงเขาควรจะโกรธ ก็คำพูดเหล่านั้นมันทำร้ายจิตใจเขานัก...


แต่ดวงตาคู่นั้นทำไมถึงดูเศร้านัก...


นายมีเรื่องอะไร...


เกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่ 


ร่างสูงได้แต่มองแผ่นหลังบางเงียบๆ โดยไม่รู้ว่าร่างบางทำอะไรอยู่ 
แล้วคว้ากระเป๋าเดินออกจากห้องไป

พอได้ยินเสียงปิดประตู แจจุงก็ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที

“ยุนโฮชั้นขอโทษ ชั้นไม่มีทางเลือก ชั้นขอโทษ ขอโทษ ฮือ...”ร่างบางตะโกนลั่น พร้อมน้ำตาพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสาย

ยุนโฮเดินออกมาจากหอพัก ด้วยความเสียใจที่ไม่สามารถช่วยอะไรร่างบางได้

‘Every day and night with you ซีนีซานายคิมิโน ........’เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น 

ไม่ใช่เสียงโทรศัพท์เรานี่

ร่างสูงค้นกระเป๋าแล้วก็คบตัวต้นเสียง

นี่มันของแจจุงนี่ ลืมคืนเลยแหะ

หลังจากมองอยู่สักพักร่างสูงก็ตัดสินใจกดรับ

“ฮัลโหล สวัสดีครับ”

“เอ่อ...นี่โทรศัพท์แจจุงไม่ใช่เหรอจ๊ะ”เสียงผู้หญิงวัยกลางคนพูดมาตามสาย

“ครับ แต่ตอนนี้แจจุงไม่อยู่ ผมยุนโฮเป็นเพื่อนของแจจุงครับ”

“เพื่อนแจจุงเหรอจ๊ะ? น้าเป็นแม่ของแจจุง ดีจัง เห็นหลังๆแจจุงไม่เคยพูดเรื่องเพื่อนที่โรงเรียนเลย แล้วเขาก็ดูแปลกๆไป น้าก็นึกว่ามีปัญหาอะไรสักอีก น้ายิ่งไม่ได้อยู่เกาหลี ถ้ายังไงน้าฝากยุนโฮดูแลแจจุงด้วยนะลูก ฝากบอกแจจุงด้วยว่าอีกไม่นานน้าก็จะกลับแล้วล่ะจ๊ะ”

“ครับ ไม่ต้องเป็นห่วงครับ สวัสดีครับ”ยุนโฮรับคำแล้วกดวาง

แจจุง...นายมีปัญหาอะไรของนายกันแน่!

---------------------------------------------
ถ้ายังไงติดตามกันด้วยน้า
อัฟทีเดียว 3 ตอนรวด................เลย
ชอบไม่ชอบยังไง  เม้นด้วยนะ....................ขอร้อง