ปฏิบัติการค้นหานางฟ้า Find to Angle [FicTVXQ Yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : ก้าวเข้าสู่โรงเรียน

วันรุ่งขึ้น

ยุนโฮและผู้จัดการหนุ่มก็เดินทางมาที่โรงเรียนเซนคาลอส ซึ่งอยู่ทางปูซาน และห่างไกลตัวเมือง แต่ภายในกลับมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน

ลีซูมานก็มาเดินเรื่องเรียนให้ยุนโฮ แม้เด็กหนุ่มจะไม่เคยเรียนม.ปลาย แต่ทางโรงเรียนก็ให้เรียนม.6 ได้เลย เพราะจากการสอบเทียบแล้ว ชายหนุ่มมีความรู้เทียบเท่าม.6 ทีเดียว (ไปแอบเรียนตอนไหนเนี่ย) 

น่าแปลกที่ตั้งแต่ยุนโฮเข้ามาในโรงเรียนอันใหญ่โตโอ่อ่าแห่งนี้ จนดูไม่เหมือนโรงเรียนม.ปลายเอาซะเลย ใหญ่กว่ามหาลัยในโซลซะอีก  ไม่มีใครสนใจเขาสักคน สงสัยที่นี่จะไม่ค่อยสนใจโลกภายนอกกัน หรืออาจจะเป็นเพราะเขาใส่แว่นตาและผมที่เคยย้อมเป็นสีน้ำตาลก็ย้อมกลับเป็นสีดำ แล้วเอาลงมาเหมือนเด็กม.ปลายทั่วไป คนที่นี่เลยจำเขาไม่ได้

แต่ก็ไม่น่าจะจำไม่ได้สักคน เขาก็ไม่ได้ปลอมตัวอะไรมากมาย ก่อนหน้านี้ตอนออกไปข้างนอกเคยทั้งใส่วิก ใส่แว่นยังจำกันได้เลย   หรือเราจะไม่ดังอย่างที่คิดหว่า.....

ผู้จัดการส่วนตัวเขากลับไปแล้ว ตอนนี้ชายหนุ่มกำลังเดินตามอาจารย์ที่จะพาไปที่ห้องพัก 

“เธอก็พักห้องนี้แล้วกัน มีเพื่อนพักอยู่ที่ห้องนี้อยู่แล้ว 1 คน ตอนค่ำก็ทำความคุ้นเคยกันไว้ซะ   วางของเสร็จแล้วก็ตามมาจะพาไปเข้าห้องเรียน” พูดจบอาจารย์ก็เดินนำขึ้นตึกไป

อาจารย์พายุนโฮมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องม.6 ห้อง เอ ยุนโฮมองเข้าไปภายในห้อง มีนักเรียนชาย-หญิงประมาณ 20 คน   ยุนโฮพยายามมองหานางฟ้าข้างบ้านของเขาก็ไม่พบ 

สงสัยจะไม่ได้เรียนห้องนี้แฮะ นึกว่าเราจะมีพรหมลิขิตให้อยู่ห้องเดียวกันซะหน่อย เอาวะ...ยังไงก็ต้องหาให้เจอ

อาจารย์ให้ชายหนุ่มมายืนหน้าห้องแนะนำตัว สายตาทุกคู่จ้องมองเขาเป็นตาเดียว

“เอ่อ...ผม จอง ยุนโฮ มาจากโซล ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ” ร่างสูงพูดจบก็โค้งคำนับ

“เอาล่ะ ชางมิน ครูฝากเธอดูแลยุนโฮด้วยแล้วกัน” อาจารย์พูดขึ้น เด็กนักเรียนชาย
คนหนึ่งลุกขึ้น เขาเป็นคนที่หน้าตาดีมากคนหนึ่ง ดวงตากลมโต จมูกโด่ง ผิวคล้ำเล็กน้อย เข้ากับผมสีน้ำตาลอ่อนที่ยาวปะบ่า ผมม้าถูกแซกข้างเข้ากับรูปหน้า   แต่ติดที่ดวงหน้านั้นดูขรึมไปสักนิด รูปร่างสูงได้สัดส่วน 

“ครับ”ชางมินรับคำ แล้วมองยุนโฮเล็กน้อยก่อนนั่งลงด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

เจ้านี่มันดูหยิ่งชะมัดเลยแฮะ อย่ายุ่งด้วยดีกว่า

“ยุนโฮเธอก็ไปนั่งที่ว่างข้างๆจุนซูแล้วกัน”อาจารย์พูดพลางชี้ไปที่นั่งด้านหลัง ที่มีชายรูปร่างเล็กนั่งอยู่ทั้ง 2 ข้าง

“หวัดดี ชั้นจุนซู กินนี่หน่อยมะ”จุนซูทักพร้อมรอยยิ้ม พร้อมยกป๊อกกี้รสชอคโกแลตขึ้น

จุนซูเป็นคนรูปร่างเล็ก ใบหน้ากลม รับกับดวงตารี ทรงผมคล้ายๆ กับชางมินแต่สั้นกว่า (นึกถึงตอนที่เซียยังไม่ตัดผมอ่ะนะ) 

“ไม่ล่ะ ขอบคุณ”ยุนโฮตอบพลางส่ายหน้า จุนซูยักคิ้วข้างนึงก่อนหันกลับไปเรียนแล้วกินป๊อกกี้ในมือต่อ

โรงเรียนนี้ก็แปลก นักเรียนนั่งกินขนมอย่างเปิดเผยขนาดนี้ไม่ว่าอะไรสักคำ

ขณะที่ยุนโฮกำลังคิดอะไรเพลินๆ ก็รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองมา ทำให้ชายหนุ่มรีบหันไป แต่ก็ไม่เห็นใครมองเขาสักคน พบแต่เด็กหนุ่มร่างเล็กอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ อีกฝั่งหนึ่ง 

เด็กคนนี้ไว้ผมม้ายาวจนปิดหน้า เรียกได้ว่าแทบจะมองไม่เห็นหน้าตาเลย กำลังก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรอยู่ 

ฮึ้ย....เจ้านี่ ให้บรรยากาศวังเวงจังแฮะ เหมือนมีเงาดำอยู่รอบตัวอย่างงั้นแหนะ

ยุนโฮหันกลับไปหน้าห้องเพื่อที่จะตั้งใจเรียนดีกว่า แต่นี่มันอะไรกันเนี่ย? ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลยแฮะ เราสอบผ่านมาได้ไงหว่า? หลังจากนั่งงงได้สักพัก ชายหนุ่มก็เริ่มเบื่อ จึงเริ่มถอดวิญญาณไปเข้าเฝ้าพระอินทร์แทน (หลับว่างั้นเหอะ)
v-v

v-v  

แต่แล้วเสียงสรรค์ก็เรียกให้วิญญาณกลับเข้าร่าง

“ยุนโฮ! ตื่นเดี๋ยวนี้” ด้วยเสียงสรรค์นั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกตัวก็พบกับหน้าเทวดา เอ๊ย...อาจารย์สุดโหดกำลังมองเขาอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

“เก่งนัก ถึงขนาดกล้าหลับในวิชาชั้น ก็เชิญออกมาแก้ปัญหาข้อนี้ให้ดูหน่อย จะได้แก้ง่วง”อาจารย์พูดเสียงเย็น

ร่างสูงได้แต่ทำหน้าจ๋อย 


ทำไงดีเนี่ย  ไม่รู้เรื่องสักอย่าง ตายแน่ไอ้ยุน...

ขณะที่ยุนโฮลุกขึ้นอย่างกลุ้มใจก็มีก้อนกระดาษลอยมาโดนเท้าของเขาเข้า เลยหยิบขึ้นมาดู

เฮ้ย..นี่มันวิธีแก้โจทย์นี่หว่า 


ยุนโฮคิดพลางมองไปที่ร่างบางที่มีผมปิดหน้า แต่อีกฝ่ายกลับเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ร่างสูงจึงได้แต่เดินออกไปหน้ากระดาน แล้วเขียนตามเศษกระดาษนั้น

“ถูกต้อง...เธอกลับเข้าไปได้แล้ว อย่าให้เห็นว่าหลับอีกนะ”อาจารย์พูดขู่

ยุนโฮถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนกลับไปนั่งที่ ร่างสูงก็เห็นว่า คนที่นั่งข้างหลังเขาก็หลับเหมือนกัน 

ทีไอ้นี่หลับ อาจารย์ไม่เห็นเรียกบ้างเลย 

ยุนโฮคิดพลางทำหน้ามุ่ย

“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอก อาจารย์เขาเรียกจนเลิกเรียกแล้ว รายนั้นน่ะ”จุนซูพูดเหมือนอ่านความคิดของเขาออก ยุนโฮพยักหน้าแล้วนั่ง

“เอ้อ...ลืมไป ขอบคุณนะ ชั้นยุนโฮ แล้วนาย..”ยุนโฮหันไปคุยกับร่างบางที่มีผมปิดหน้า

“.....” 

ไม่มีเสียงตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก …


ยุนโฮได้แต่ยิ้มเก้อๆ   เฮอ...เฮอ...

 

ช่วงพักกลางวัน

“เรื่องพาชมโรงเรียน ให้เป็นหน้าที่ของจุนซูแล้วกัน ชั้นไม่ว่าง มีอะไรสงสัยค่อยมาชั้นแล้วกัน”ชางมินเดินมาบอกยุนโฮ ด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย แล้วเดินออกจากห้องไป

“อะไรของเขา”ยุนโฮบ่น

“อย่าสนใจเลย เขาก็เป็นอย่างนี้แหละ ไปกินข้าวกันดีกว่า”จุนซูพูดยิ้มๆ 

ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินไปที่โรงอาหาร

“ยุนโฮๆ  ยุน...”เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้น ทำให้ทั้งคู่หยุดเดิน จนเธอคว้าตัวยุนโฮไว้ได้

“แฮก..แฮก เดินกันไวชะมัดยาดเลย เอ้านี่...ชั้นให้นายเอาไปศึกษา จะได้รู้จักเพื่อนๆ ได้ง่ายขึ้น ขืนอยู่กับเจ้านี่ มีหวังนายไม่รู้จักคนอื่นหรอก ตัวเองยังมีเพื่อนอยู่ไม่กี่คน ชั้นลืมแนะนำตัวไป ชั้นโฮนา...ประธานชมรมถ่ายภาพ มีอะไรถามชั้นได้นะ แต่ชั้นว่า ชั้นคุ้นหน้านายเหมือนเคยเห็นที่ไหนก็ไม่รู้นะ ”โฮนาพูดพร้อมยื่นหนังสือเล่มหนึ่งให้ยุนโฮ

“ไม่มั้ง เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนี่”ยุนโฮปฏิเสธ

เธอจำชั้นได้อย่างนั้นเหรอ

“อย่าไปสนใจยัยนี่เลย ชอบคิดว่ารู้เรื่องชาวบ้านเขาดี เรียกว่าจุ้นกับทุกเรื่อง”จุนซูว่าพลางกินป๊อกกี้ โฮนามองตาขวางเล็กน้อย

“ถึงยังไงก็ยังดีกว่า‘ตัวกินป๊อกกี้’   อย่างนายล่ะกัน ”โฮนาว่าก่อนวิ่งจากไป

“ตัวกินป๊อกกี้ ชั้นเนี่ยนะ” จุนซูถามเสียงสูงพลางเอาป๊อกกี้ชี้ตัวเอง

นั่นแหละใช่เลย โฮนาเรียกได้ถูกต้องที่สุด   


ยุนโฮได้แต่ยิ้ม จะพูดก็ใช่ที่เดี๋ยวตัวเล็กนี่จะโกรธเอา

แต่แปลกแฮะ ดูจากนิสัยจุนซู ยังไงก็น่าจะมีเพื่อนเยอะนี่นา ทำไมถึงกลายเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนนะ

“แต่ชั้นว่าชั้นก็คุ้นหน้านายเหมือนกันนะ ตอนที่เห็นตอนแรกน่ะ แต่นึกไม่ออก ช่างเถอะไปกันเถอะชั้นหิวแล้ว ” จุนซูพูดแล้วเดินนำร่างสูงไป

 

ตกค่ำ   

ยุนโฮกลับที่ห้องพักอย่างเหนื่อยล้า กระโดดลงนอนบนเตียงทันที แล้วกลิ้งไปกลิ้งมา

สุดท้ายทุกคนที่นี่ก็ดูเหมือนจะไม่รู้จักเขาสักคน ดีแล้วแหละเขาจะได้ไม่ลำบากขี้เกียจปลอมตัวมาก

“ถ้าจะอาบน้ำที่นี่มีแต่ห้องอาบน้ำรวมชั้นล่าง ส่วนอาหารให้เดินไปกินที่ร้านอาหารชั้นล่างเหมือนกัน”เสียงๆ หนึ่งดังขึ้นจากมุมห้อง 

ยุนโฮรีบหันไปตามเสียงก็พบกับร่างของเด็กหนุ่มที่มีผมปิดหน้ากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะมุมห้อง

“อ้าว...นายก็อยู่ห้องนี้เหมือนกันเหรอ ชั้นขอบคุณเรื่องเมื่อเช้าอีกทีละกัน ถ้าไม่ได้นายช่วยไว้คงแย่ ชั้นยุนโฮ แล้วนายล่ะ?”ยุนโฮทัก แล้วเดินไปใกล้ๆ พลางยื่นมือให้อีกฝ่ายจับ

“......” ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากร่างบางแต่อย่างใด

ร่างสูงได้แต่ชักมือกลับแล้วลูบผมอย่างเก้อๆ 

“ช่างเถอะ ช่างเถอะ” 


ในเมื่อเขาไม่อยากคุยด้วยจะไปคุยด้วยทำไม

พูดพลางเดินกลับมานั่งที่เตียงตามเดิม   แล้วหยิบหนังสือที่โฮนาให้มาขึ้นมาอ่าน

“แจจุง...ชั้นชื่อแจจุง” เสียงจากมุมห้องดังขึ้น ยุนโฮหันไปมองแต่อีกฝ่ายก็ยังคงนั่งมองหนังสือเหมือนเดิม

“ยินดีที่ได้รู้จัก....แจจุง”ร่างสูงพูดยิ้มๆ แล้วกลับมาอ่านหนังสือต่อ

หนังสือที่โฮนาให้มาเป็นหนังสือที่รวบรวมภาพและประวัติโดยย่อ รวมถึงอุปนิสัยของนักเรียนทั้งหมด ยุนโฮอ่านไปเรื่อยๆ ก็พบกับ

 

ชิม ชางมิน นักเรียนดีเด่นของโรงเรียน ประธานนักเรียน ประธานกิจกรรม และยังเป็นหัวหน้าห้องอีกด้วย และยังมีผลการเรียนดีเยี่ยมเป็นอันดับ 2 ของโรงเรียน แต่นิสัยดูออกจะซีเรียสไปนิด

“โอ้โฮ...เจ้านี่มันจะควบกี่ตำแหน่งกันเนี่ย?”

 

ปาร์ค ยูชอน อัจฉริยะในการเล่นดนตรี ที่ไม่ว่าจะจับเครื่องดนตรีชนิดไหนก็ไพเราะไปหมด แต่หาฟังได้ยากมาก เนื่องจากเจ้าตัวได้เลิกเล่นแล้ว ปัจจุบันจะหาตัวได้ยาก เป็นคนที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร วันๆ เอาแต่หนีเรียนไปนอนที่ดาดฟ้า และหลับในวิชาเรียน จนได้ฉายาว่า เจ้าชายนิทราไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีผลการเรียนดีเยี่ยมเป็นอันดับ 3 ของโรงเรียน

“เจ้านี่มันคนที่นอนหลับข้างหลังชั้นนี่ ถึงว่าอาจารย์ไม่เรียก มันเรียนเก่งอย่างนี้นี่เอง”

 

คิม จุนซู หรือ ตัวกินป๊อกกี้ ที่วันๆ ไม่เห็นจะทำอะไร ได้แต่เดินกินป๊อกกี้ไปมา แต่ก็มีความสามารถในการเล่นกีฬาถึงขนาดเคยเป็นนักกีฬาของโรงเรียน แต่เจ้าตัวก็เลิกเล่นแล้วเหมือนกัน และยังมีผลการเรียนดีเยี่ยมเป็นอันดับ 4 ของโรงเรียน

“จุนซูก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ย แต่ดูท่าทางจะไม่ค่อยถูกกับโฮนาแหะ”

 

และสุดท้าย คิม แจจุง ผู้ที่มีผลการเรียนดีเยี่ยมเป็นอันดับ 1 ของโรงเรียนมาตลอด 5 ปี ที่ไม่มีใครสามารถโค่นตำแหน่งนี้ลงได้ และมีความสามารถในการวาดรูปถึงขนาดเคยชนะเลิศระดับประเทศมาแล้ว แต่ปัจจุบันไม่มีใครได้เห็นผลงานของเขาอีกเลย น่าจะหยุดวาดแล้ว นิสัยเป็นคนที่เก็บตัวมาก และไม่สุงสิงกับใคร

“ฮ้า...นายนี่สุดยอดเลยแหะ”ยุนโฮหันไปชมอีกฝ่ายอย่างอึ้งๆ

“ชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ” นิ่งสุดๆ -3-

นายพูดมากกว่านี้ได้มั๊ยเนี่ย? ให้มันดูมีวิญญาณมากกว่านี้ก็ยังดี นี่ชั้นต้องมานอนกับผีดิบหรือยังไง?

ยุนโฮคิดอย่างเหลืออด อ๊าก...................
........................................................................................O0O