ปฏิบัติการค้นหานางฟ้า Find to Angle [FicTVXQ Yaoi]

ลำดับตอนที่ #13 : ชายผู้จมปรักอยู่ในความแค้น

อีกห้องหนึ่ง

ยุนโฮที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ เห็นคนรักที่ยืนมองออกไปข้างนอกที่ระเบียงอย่างเหม่อลอย ไหล่บางขยับขึ้นลงเมื่อเจ้าตัวถอนหายใจอย่างครุ่นคิด ร่างสูงเดินเข้าไปสวมกอดจากด้านหลังพลางเอาคางไปเกยไว้ที่ไหล่ของอีกฝ่าย

“คิดอะไรอยู่เหรอ? แจจุง”ยุนโฮถาม

แจจุงหันไปมองร่างสูงแล้วยิ้ม พลางหันไปพิงศีรษะกับศีรษะของอีกฝ่าย ยุนโฮถือโอกาสนั้นสูดกลิ่นหอมจากแก้มนิ่มที่อยู่ตรงหน้า แล้วไล้จมูกโด่งสันไปมาตามแก้มนวลนั้นที่เริ่มขึ้นสี

“ชั้นรู้สึกสังหรณ์ยังไงก็ไม่รู้ เหมือนจะเกิดเรื่องร้ายๆขึ้นที่ค่ายนี้”ร่างบางพูดพลางถอดหายใจ เหม่อมองออกไปในความมืดแกล้งทำเป็นไม่สนใจการกระทำของอีกฝ่าย

“อย่าห่วงเลย เรามากันไกลขนาดนี้ เจ้านั่นคงตามมาไม่ได้แน่”ยุนโฮพูดพลางหอมกลุ่มผมนิ่มที่ละอยู่ตรงหน้า

“ชั้นก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น”ร่างบางพูด แล้วเหลือบไปเห็นเงาของใครบางคนที่ระเบียงห้องข้างๆ

“นั่นใครน่ะ?”แจจุงถามอย่างตกใจ แต่เงานั้นก็ได้หายไปแล้ว

“มีอะไรเหรอ?”ยุนโฮถามงงๆ

นี่แกมัวแต่ลวนลามจนไม่ได้สังเกตอะไรเลยรึไง? เจ้าหมี!

“ชั้นเห็นใครก็ไม่รู้ออกมาจากระเบียงห้องชางมิน”ร่างบางพูดใบหน้าตื่นตระหนก แล้วก้าวไปที่ระเบียงห้องข้างๆทันที ยุนโฮได้แต่เดินตามไปอย่างงงๆ

พอทั้งสองมองข้าไปในห้อง ก็เห็นร่างโปร่งบางของเจ้าของห้องนั่งทุบพื้นราวกับคนบ้า แจจุงพยายามจะเปิดประตูแต่ก็ถูกล็อคไว้ ร่างบางจึงรัวเคาะประตูอย่างตกใจกับท่าทีของเพื่อนรัก

ชางมินที่ได้ยินเสียงจากข้างนอก ก็หันไปมองอย่างตกใจ พอเห็นหน้าเพื่อนรักก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก รีบเช็ดน้ำตาแล้วเดินไปเปิดประตูให้ทั้งสองคน

“เกิดอะไรขึ้น....ชางมิน เมื่อกี้ชั้นเห็นเงาคนออกมาจากห้องนาย เกิดอะไรขึ้นบอกชั้น”แจจุงรัวถามเจ้าของห้องอย่างตกใจ

ชางมินรีบเอาสร้อยในมือใส่กระเป๋ากางเกงอย่างรวดเร็ว ก่อนหันไปหาเพื่อนทั้งสองแล้วยิ้ม 

ยิ้มที่ทำให้คนที่เห็นอยากจะหลั่งน้ำตา....

“ไม่มีอะไรสักหน่อย   นายตาฝาดรึเปล่า?”ร่างโปร่งเฉไฉแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง

“แล้วมือนายนี่ล่ะ มันเรื่องอะไรกัน?”แจจุงยังคงถามอย่างเอาเรื่อง เมื่ออีกฝ่ายแกล้งเฉไฉ พลางจับมือที่ชุ่มไปด้วยเลือดของอีกฝ่าย

“ยุนโฮ ไปหยิบกล่องยามาให้หน่อยสิ”ร่างบางหันไปสั่งคนรักที่ยืนมองอยู่เงียบๆ ซึ่งยุนโฮก็รีบวิ่งออกไปทันที

“ชางมินบอกชั้นมาสิ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาย”แจจุงพูดเสียงสั่น ดวงตากลมโตสั่นระริกตามมาด้วยหยาดน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอ

“แจจุงชั้นขอโทษ...ชั้นบอกนายไม่ได้จริงๆ”คนเจ็บได้แต่ร้องไห้ปล่อยโฮออกมา แล้วโผเข้ากอดเพื่อนรักทั้งน้ำตา แจจุงลูบผมอีกฝ่ายอย่างปลอบโยน

“ชั้นขอโทษ...ขอโทษ”ชางมินได้แต่พูดคำนั้นซ้ำไปซ้ำมา น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด

“ไม่เป็นไรชางมิน...ชั้นจะรอวันที่นายพร้อม”ร่างบางพูดพลางยิ้มให้อีกคน ซึ่งชางมินก็ยิ้มตอบกลับมาทั้งน้ำตา 

ยุนโฮมาถึงทั้งสองก็ต่างเช็ดน้ำตาแล้วแจจุงก็จูงมือชางมินมานั่งที่เตียง จัดการทำแผลให้อย่างแผ่วเบา

“ขอบคุณนะ แจจุง.....สำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง”ชางมินพูดยิ้มๆ แจจุงได้แต่ยิ้มรับ

แจจุงรอจนชางมินนอนหลับแล้วจึงเดินออกมาที่ระเบียงพร้อมกับยุนโฮ   ร่างบางหันไปซบอกคนข้างๆ อย่างต้องการความอบอุ่นและที่พักพิงจากอีกฝ่าย

“ ชั้นสงสารชางมินจัง เขามีเรื่องกลุ้มใจอะไรนะ....เมื่อกี้เขาเหมือนคลุ้มคลั่งเลย ชั้นกลัว....ยุนโฮ กลัวจะเกิดอะไรขึ้นกับชางมิน”ร่างบางพูดพลางสะอื้น

ยุนโฮได้แต่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แทนคำพูดปลอบโยนใดๆ แต่แค่นั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับแจจุง แล้วประคองคนรักเดินกลับห้องไป

พอกลับมาถึงห้อง ร่างสูงก็จัดการโน้มร่างบางให้นอนลงบนเตียง แล้วพาร่างของตนไปนั่งอยู่ข้างๆ ก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบหน้าผากนวลตรงหน้านั้นอย่างอ่อนโยนและอ้อยอิ่ง แล้วใช้ปลายนิ้วเช็ดหยาดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา

“อย่าเพิ่งคิดอะไรมาก นอนนะครับ..คนดี”น้ำเสียงละมุนถูกกลั่นออกมา ไม่แพ้ความห่วงใยจากดวงตาของร่างสูง

แจจุงยิ้มหวานพลางพยักหน้ารับ ยื่นแขนออกไปโอบรองคอร่างสูงแล้วดึงให้อีกฝ่ายลงมานอนด้วยกัน ซึ่งยุนโฮก็ไม่ขัดขืนเอนลงนอนตามแรงของร่างบาง

แต่แจจุงจะรู้บ้างมั้ย....ว่าทางทางแบบนี้มันยั่วยวนแค่ไหน? 

ยุนโฮสลัดความคิดอกุศลออกจากหัว เพราะรู้ว่าร่างบางกำลังทุกข์ใจ ก่อนจะดึงร่างของคนรักเข้ามาในอ้อมกอด สูดกลิ่นหอมจากกลุ่มผมนุ่น เพื่อระงับอารมณ์ฟุ้งซ่าน แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด

 

 

“ชั้นกะแล้ว ว่านายต้องอยู่ที่นี่”เสียงทักสดใสดังขึ้น 

ชายหนุ่มที่นั่งเล่นอยู่ใต้ต้นไม้ในสวนที่อยู่ระหว่างทางไปหอพักของกลุ่มเอและกลุ่มบี ชายหนุ่มหันไปมองเจ้าของเสียง แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“นายมารอชั้นใช่ม้า...แต่ทีหลังเราไปเจอกันที่อื่นมั่งดีกว่า  ตั้งแต่มาเจอนายที่นี่ครั้งแรกเราก็ไม่เคยพบกันที่อื่นเลย”หญิงสาวยังคงพูดต่อไปพลางหัวเราะคิกคัก ชายหนุ่มได้แต่มองความร่าเริงของอีกฝ่ายแล้วยิ้มตามไปด้วย

“นี่...นายมีคนที่ชอบแล้วรึยัง?”

ชายหนุ่มส่ายหน้าปฏิเสธแทนคำตอบ

“แต่ชั้นน่ะมีแล้ว”หญิงสาวพูดพลางเชิดหน้าอย่างอวดๆ ไม่ได้รับรู้ถึงอาการหัวใจกระตุกของอีกฝ่าย

“แจจุงน่ะเหรอ?”ชายหนุ่มหยั่งเชิงถาม

“ไม่บอกหรอก...มันเป็นความลับ แต่พรุ่งนี้ชั้นจะลองสารภาพรักเขาดูล่ะ”หญิงสาวพูดอย่างร่าเริง “แล้วทำไมนายถึงคิดว่าเป็นแจจุงล่ะ”หันไปถามอีกคนอย่างแปลกใจ

ชายหนุ่มพยายามปรับสีหน้าที่หมองเศร้าให้กลับมาเป็นปกติก่อนที่จะหันไปยิ้มให้หญิงสาว

“ก็เห็นเธอชอบพูดถึงเขานี่”

“แหงล่ะ ก็แจจุงน่ะ เขาทั้งหล่อ เรียนดี นิสัยดี แถมยังวาดรูปเก่งอีกต่างหาก นายเคยเห็นรูปมิสเตอร์ที่ทางเดินมั้ย? ชั้นชอบมากเลยล่ะ...ภาพนั้นน่ะ ยิ่งดวงตาของเด็กในภาพนั้นสื่อถึงอะไรมากมาย นายคิดว่าไง?”หญิงสาวพูดด้วยหน้าที่แสดงออกถึงความชื่นชมที่มีอยู่เป็นอก แล้วหันไปมองอีกฝ่าย

“ไม่รู้สิ ชั้นไม่ค่อยถนัดเรื่องพวกนี้ เธอก็รู้”ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ

“บู่....งั้นวันนี้ชั้นกลับก่อนล่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะ”หญิงสาวพูดแล้วทำท่าจะเดินจากไป

“ยองอา”เสียงเรียกของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวหยุดเดินแล้วหันกลับมามอง

ชั้นรักเธอ   คำพูดที่ดังก้องอยู่ในใจ

“เปล่าไม่มีอะไรหรอก”แต่ริมฝีปากบางกลับพูดอีกคำที่ขัดกับหัวใจออกไป พร้อมรอยยิ้มที่เศร้าเต็มที

ยองอามองอีกฝ่ายพลางเอียงคออย่างสงสัย   แต่ก็พยักหน้าสองสามทีก่อนที่จะหันกลับเดินจากไปพร้อมรอยยิ้มหวานที่ยังคงตราตึงอยู่ในใจของชายหนุ่ม

วันต่อมา ชายหนุ่มมายืนรอหญิงสาวที่ใต้ต้นไม้ต้นเดิน แต่รอจนค่ำก็ไม่มีวี่แววว่าหญิงสาวจะมา 

เธออาจจะไปบอกรักเขาคนนั้น....เลยลืมที่จะมาที่นี่แล้วก็ได้

ชายหนุ่มคิดพลางยิ้มให้กับตัวเอง รอยยิ้มที่ไม่เหมือนรอยยิ้มนัก

วันที่สอง ชายหนุ่มเดินมาที่ตึกเรียนด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว แต่แล้วเสียงเอะอะ
โวยวาย ทำให้ชายหนุ่มเดินไปที่ตึกเรียนของกลุ่มเอ ที่เขาไม่ค่อยได้ไปนัก แล้วภาพตรงหน้าที่ไม่ต่างจากที่แจจุงเห็นก็ปรากฏแก่สายตา 

ร่างของหญิงอันเป็นที่รัก นอนจมกองเลือดใบหน้าที่เคยยิ้มสดใส กลับเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดผสมปนกับหยาดน้ำตา ดวงตาที่เคยสดใสกลับเบิกโพลงแลดูว่างเปล่าราวกับว่าเป็นเพียงแค่ตุ๊กตาที่ไร้ชีวิตจิตใจ

ชายหนุ่มมองอย่างตกใจ ขาทั้งสองข้างเหมือนถูกตรึงไว้กับที่ ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเรียว แต่แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างบางของแจจุงที่ยืนหน้าซีดอยู่อีกฝั่ง ร่างบางตรงหน้าทำท่าจะเป็นลมไปเสียตรงนั้น

แก...แจจุง ยองอาบอกว่าจะไปบอกรักแกเมื่อวาน....

แกทำอะไรเธอ  เธอถึงได้ทำอย่างนี้.....

แกจะต้องชดใช้กับสิ่งที่แกทำ.......

แกจะต้องรับกรรมที่แกก่อไว้.........

คนที่แกจักจะต้องตายไป.....

แล้วแกจะต้องอยู่อย่างเดียวดายตลอดกาล.....

ชั้นจะทำให้แกเจ็บปวดที่ต้องเสียคนที่รักจนตาย.....แจจุง!

ชายหนุ่มคิดอย่างเคียดแค้น พลางมองร่างบางที่เป็นลมไปแล้วตรงหน้า

ท่ามกลางความมืด คนๆนึงนั่งเงียบอยู่บนโต๊ะหนังสือ มีดคมถูกใช้เป็นอาวุธกรีดลงบนรูปที่อยู่บนโต๊ะทีละใบ รูปใบแรกเป็นรูปของยุนโฮ ตามมาด้วยยูชอน จุนซู และชางมิน และรูปสุดท้ายเป็นรูปของแจจุง มีดยังคงกรีดลงไปเพื่อระบายความแค้นของผู้เป็นเจ้าของ

พวกแกจะต้องตาย!

 

เช้าวันรุ่งขึ้น

ทุกคนก็มารวมตัวกันที่โรงละครไม่ไกลจากตัวโรงแรมมากนัก ทุกคนมองเวทีใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า ด้านบนมีโคมระย้าแก้วอันใหญ่ที่ส่องประกายสะท้อนแสงอย่างสวยงาม ทุกคนมองอย่างตกตะลึง โรงละครแห่งนี้สามารถจุคนดูได้ถึง 200 คน

“ว้าว....สุดยอดเลย”

“พ่อกับแม่ชั้นชอบดูละครเวทีมาก ท่านมักจะจ้างนักแสดงมาเล่นให้ดูที่นี่เสมอ”ฮันกยองพูดเรียบๆ

เจ้านี่มันรวยสุดยอดเลยนี่หว่า....!(O-o)(o-O)

“ส่วนเปียโนที่นายต้องการ ชั้นให้คนขนมาไว้ที่ข้างเวทีแล้ว”ฮันกยองยังคงพูดเรื่อยๆ ไม่สนใจตาเล็กตาน้อยของเหล่าเทพที่มองมาอย่างอึ้งๆ

“เอ้า...พวกนายก็เลิกอึ้งกับความรวยของฮันกยองสักที”โซจินพูดพลางตีหลังยุนโฮแรงๆ จนชายหนุ่มแทบหน้าทิ่ม หมีขาวได้แต่หันไปมองหญิงสาวเคืองๆ

นี่ถ้าไม่เห็นเป็นผู้หญิงนะ...พ่อจะซัดซักป๊าบ

แต่แล้วร่างสูงก็รู้สึกสัมผัสนิ่มๆที่แขน แจจุงจับแขนของหมีขาวไว้แล้วส่ายหน้าช้าๆ  พลางยิ้มหวาน ยุนโฮมองรอยยิ้มนั้นแล้วอยากจะละลายเป็นอากาศธาตุ อ่อนละทวยจนลืมโกรธโซจินเสียสนิท

“โธ้....ไอ้หมีขาวกลัวแม่”หญิงสาวว่าอย่างหมั่นไส้ แว้วเดินหัวเราะไปอย่างสะใจ

“เธอชอบนายแน่เหรอ?”แจจุงถาม มองหญิงสาวอย่างแปลกใจ

“ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน”ยุนโฮตอบพลางส่ายหน้า เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าโซจินชอบหรือเกลียดเขากันแน่ แต่ที่แน่ยิ่งกว่าแช่แป้งคือ ยัยนี่กวนประสาทเขาเก่งที่สุด

“นี่...ฟังชั้นนะ”เสียงของโฮนาดังขึ้น ตอนนี้หญิงสาวขึ้นไปยืนบนเวทีเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“เมื่อคืนชั้นปรึกษากับโซจินแล้ว พวกนายไม่รู้จักเรื่องนี้มาก่อน ชั้นเลยคิดว่าจะควบสองตำแหน่งเลย คือเป็นช่างภาพทำข่าวโรงเรียนและก็เป็นผู้กำกับการแสดงครั้งนี้ให้กับพวกนายเอง พวกนายคงไม่มีปัญหากันใช่มั้ย?”หญิงสาวถามขึ้น ชายหนุ่มทุกคนพยักหน้ารับแทนคำตอบ

“ส่วนเรื่องเสื้อผ้าชั้นจะรับผิดชอบเอง กลับไปเมื่อไหร่ ชั้นจะให้ดีไซเนอร์ที่ทำงานพ่อจัดการให้ ไม่กี่วันคงเสร็จ”โซจินพูดขึ้นบ้าง ซึ่งก็ไม่มีใครคัดค้านอีกเช่นกัน

ยูชอนเดินไปที่แกรนเปียโนสีขาวหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ด้านข้างเวทีอย่างสนใจ นิ้วเรียวลูบไล้อย่างห่วงหา พลางกดลงไปบนคีย์สองสามครั้งอย่างคิดถึง ทุกคนหันไปมองการกระทำของยูชอนอย่างสนใจ.....โดยเฉพาะจุนซู

“นายจะลองเล่นก่อนมั้ย?”โฮนาถามขึ้น

“ไม่ล่ะ ชั้นยังไม่พร้อม”ร่างสูงส่ายหน้ายิ้มๆ “เราไปซ้อมกันเถอะ”ยูชอนพูดแล้วเดินมารวมกลุ่มกับทุกคนบนเวที

โฮนาและชางมินจัดการแจกบท โดยที่หญิงสาวก็อธิบายเนื้อเรื่องคร่าวๆ ให้ทุกคนฟังไปด้วย

ฉากแรกเป็นฉากที่เจ้าหญิงมนิสรา หนีขบวนอภิเษกที่จะเดินทางไปเมืองกาสิก จนไปพบกับเจ้าชายทยุติธร 

ต่อมาเจ้าหญิงทรรศิกาก็ออกจากวังไปหาพี่ชายที่ป้อมปราการ แต่ระหว่างทางถูกเจ้าหลวงรังสิมันวางยาและลักพาตัวไป

ต่อไปเจ้าหญิงทรรศิกาก็หนีโดยแกล้งสลับตัวกับกระวาน แต่ก็ถูกเจ้าหลวงจับตัวไว้ได้ และพากลับมาที่ค่ายอีกครั้ง

ทุกคนก็เริ่มแสดงไปเรื่อยๆ ก่อน แม้จะมีเขินกันบ้างแต่ก็ราบรื่นดี จนมาถึงฉากที่เบลลีและราชิดพาเจ้าหญิงทรรศิกาเดินทางไปหาเจ้าหลวงรังสิมันที่ถ้ำน้ำแข็ง

แจจุงซึ่งรับบทเป็นเจ้าหญิงทรรศิกา ก็ทำท่าเหมือนขี่ม้าเดินนำหน้า ตามมาด้วยชางมินและซีวอนที่รับบทเป็นเบลลีและราชิด

ขณะนั้นเอง

ก๊อง...แก๊ง...ก๊อง...แก๊ง...ก๊อง...แก๊ง...

ชางมินได้ยินเสียงเหมือนแก้วกระทบกัน ร่างโปร่งจึงเงยหน้าขึ้นไปมองข้างบนตามสัญชาตญาณ   ซึ่งมันก็ไม่ผิดเมื่อชางมินเห็นว่า โคมระย้าที่ห้อยอยู่ด้านบนนั้นสั่นคลอน ทำท่าจะร่วงลงมาตามแรงโน้มถ่วงของโลก และผู้ที่ยืนอยู่ด้านใต้โคมระย้านั้นก็ยืนอยู่กลางเวทีที่รับบทเป็นเจ้าหญิงทรรศิกา 

“แจจุง!”


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
หยุดสงกรานต์ไปเที่ยวไหนกันบ้างเอ่ย?  ขอให้มีความสุขกันมากๆล่ะกันนะ
สุดท้ายนี้ขอคอมเม้นหน่อยนะ
อยากอ่าน.............................
ตอนนี้ตัวร้ายเริ่มออกโรงมากขึ้นแล้วนะ.......พอจะรู้กันยังเอ่ย?
ตอนต่อไป....จะเป็นยังไง  ติดตามกันหน่อยนะ
เนื้อเรื่องอาจยังไม่ค่อยเดิน พอดีคิดไม่ค่อยออก....สอบอยู่.....
แต่ก็จะมาอัฟให้เรื่อยๆนะ...^-^