ปฏิบัติการค้นหานางฟ้า Find to Angle [FicTVXQ Yaoi]

ลำดับตอนที่ #3 : รูปที่หายไป

รุ่งขึ้น 


ยุนโฮเอาหนังสือมาคืนโฮนาที่ห้องเรียน

“ขอบใจนะ ชั้นรู้อะไรดีๆ อีกเยอะเลย” 

“มันแน่อยู่แล้ว ชั้นกำลังจะอัพเดทข้อมูลใหม่อยู่พอดี แน่นอนว่าคราวหน้าต้องมีนายอยู่ด้วย”โฮนาพูดอย่างภูมิใจ

ยุนโฮยิ้มให้แล้วเดินไปหาจุนซู

“หวัดดี...ชั้นเพิ่งรู้นะเนี่ยว่านายเก่งขนาดนี้”

“อย่าไปเชื่อยัยนั่นมาก ยิ่งขี้โม้อยู่”จุนซูอย่างไม่สนใจเรื่องที่โฮนาเขียนสักเท่าไหร่  แล้วเอาป๊อกกี้เข้าปาก(กินแต่เช้าเลยนะ เดี๋ยวก็อ้วนหรอก)

แปลกคนจริงๆ

“เอ้อ...แล้วนี่ยูชอนยังไม่มาเรียนอีกเหรอ เดี๋ยวอาจารย์ก็เข้าแล้วนะ”

“สงสัยโดดอีกตามเคยละมั้ง หมอนั่นนะ”จุนซูตอบ

“นี่พวกนาย...คุยกันเบาๆหน่อยได้มั๊ย? ชั้นกำลังเตรียมการประชุมอยู่”ชางมินที่นั่งอยู่ข้างหน้ายุนโฮว่าทั้งสองคน 


จุนซูทำปากยื่นใส่ แล้วหันออกไปนอกหน้าต่าง ยุนโฮหันไปมองแจจุงที่นั่งอยู่ข้างๆ อีกฝ่ายก็ยังคงก้มหน้าก้มตาเขียนอะไรบางอย่างอยู่

นี่ก็อีกคนไม่คิดจะคบคนอื่นเลยรึไงนะ? โรงเรียนนี้มันรวมลูกผู้ดี หรือคนประหลาดกันแน่เนี่ย

 

ยุนโฮและจุนซูกำลังเดินไปที่สนามบอล เพราะเจ้าตัวเล็กนี่ถูกชมรมฟุตบอลขอร้องให้ไปเป็นโค้ชให้ 


ตามทางเดินที่ทั้งสองเดินผ่าน ถูกตกแต่งด้วยภาพวาดฝีมือนักเรียนที่ประกวดชนะเลิศ ร่างสูงมองอย่างชื่นชม จนสายตามาหยุดอยู่ที่กำแพงที่มีรอยเหมือนเคยมีภาพแขวนอยู่ มีป้ายข้างล่างว่าภาพมิสเตอร์ ชนะเลิศการแข่งขันระดับประเทศ

“อ้าว...ทำไมตรงนี้ไม่มีภาพล่ะ ภาพหายไปไหน ไม่เห็นเขียนชื่อคนวาดเลย”

“ไม่เห็นน่าสนใจตรงไหนเลย”พูดจบร่างเล็กก็รีบเดินไปเหมือนพยายามจะหนีอะไรสักอย่าง

เมื่อกี้เสียงจุนซูเหมือนจะร้องไห้รึเปล่านะ?

ยุนโฮคิดแล้วหันไปมองกำแพงที่ว่างเปล่านั้นอีกครั้ง ก่อนเดินตามร่างเล็กไป

 

ตกเย็น 

ยุนโฮกลับมายืนดูกำแพงที่ไม่มีภาพนั้นอีกครั้งอย่างสนใจ 

ความรู้สึกนี้มันยังไงกันนะ   เหมือนกับว่าภาพที่เคยอยู่ตรงนี้มันมีอะไรสักอย่างที่เราจะต้องรู้ เป็นภาพแบบไหนกันนะ

“สนใจภาพที่หายไปนี่เหรอค่ะ” เสียงใสๆ ดังขึ้นจากข้างหลัง   ยังไม่ทันที่จะหันไป เจ้าของเสียงก็เดินเข้ามายืนข้างๆ ร่างสูงแล้ว เธอเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาจิ้มลิ้มคนหนึ่ง

“ชั้นจียองค่ะ อยู่ม.5 ห้องเอ” เธอแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม

“ผมยุนโฮ อยู่ม.6 ห้องเอ แล้วเธอเคยเห็นภาพนี้มั๊ย?” อีกฝ่ายส่ายหน้าแล้วหันมายิ้มกับร่างสูง

“ชั้นไม่เคยเห็นภาพจริงที่อยู่ตรงนี้หรอกค่ะ แต่ชั้นเคยเห็นภาพถ่ายที่ถ่ายภาพนี้ไว้ตอนที่ได้รางวัล มีภาพคนวาดด้วยนะ อยากดูมั๊ย?” จียองพูด 

ยุนโฮพยักหน้าทันที

ขณะนั้นเอง ยุนโฮก็รู้สึกถึงสายตาคู่หนึ่งที่มองมา พอร่างสูงหันไปก็ไม่พบใคร

“มีอะไรรึเปล่าคะ พี่ยุนโฮ”จียองหันมาถาม

“อ้อ...เปล่า ไปกันเถอะ”

จียองพายุนโฮมาที่ห้องสมุดแล้วเดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาให้ร่างสูง แล้วเปิดให้ดู ร่างสูงมองรูปนั้นอย่างตกใจ 

มันเป็นภาพของเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ภายหลังรั้วไม้ ใบหน้าของเด็กคนนั้นเต็มไปด้วยความสดใส และดวงตาที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ดูแค่นี้ก็รู้ว่าเด็กคนนี้กำลังตกหลุมรักใครอยู่

แต่ที่ยุนโฮตกใจไม่ใช่ว่าภาพนั้นสวยหรือสื่ออารมณ์ได้ดีมากแค่ไหน แต่เด็กผู้ชายในภาพนี้มันตัวเขาเองชัดๆ แม้จะดูเด็กลงไปหน่อย แต่เป็นเขาไม่ผิดแน่ เขาจำได้ดีว่าสถานที่ในรูปก็เป็นหลังบ้านเขาที่เขามักจะแอบมาดูนางฟ้าข้างบ้านเป็นประจำ หรือว่าคนที่วาดรูปนี้จะเป็น?

“สวยใช่มั๊ยล่ะคะ นี่ไงคนวาด”จียองพูด แล้วชี้ไปอีกรูป

ร่างสูงรีบมองตามไปทันที ด้วยใจที่เต้นระรัว แต่แล้วชายหนุ่มต้องตกใจเป็นหนที่สอง 

คนในรูปนั้นไม่ว่าจะเป็นใบหน้า ดวงตา ทุกส่วนล้วนเป็นนางฟ้าของเขา แต่ชุดที่คนในภาพนั้นใส่ทำให้ชายหนุ่มแทบช็อค ชุดนักเรียนที่เหมือนกับเขาไม่ผิดเพี้ยน ดูยังไงก็เป็นคนเดียวกันไม่ผิดแน่

นางฟ้าที่เขาเฝ้าหลงใหลมาหลายปี ดั้นด้นมาถึงนี่ เป็นผู้ชาย! นี่เขาเฝ้าหลงใหลผู้ชายหรือนี่ อยากจะบ้าตาย...

“จะว่าไปคนในรูปนี่ก็คล้ายๆ พี่ยุนโฮนะคะ เอ๊ะ.....พี่ยุนโฮเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ หน้าซีดๆ”เสียงของจียอง ปลุกให้ร่างสูงกลับสู่โลกแห่งความจริง

“เปล่าจ๊ะ เอ่อ...แล้วจียองรู้มั๊ยว่าเขาเป็นใคร ชื่ออะไร  แล้วตอนนี้อยู่ห้องไหน”ร่างสูงถามออกไปเป็นชุด

“ชั้นก็ไม่รู้หรอกค่ะ ในหนังสือไม่บอกอะไรเกี่ยวกับคนเขียนไว้เลย   หาในหนังสือรุ่นก็ไม่มี ชั้นเองก็เพิ่งมาเรียนที่นี่เมื่อปีที่แล้ว   ดูจากหนังสือเหมือนจะได้รางวัลเมื่อ 5 ปีก่อนได้ล่ะมั้ง”จียองตอบ

ตกลงนี่ชั้นหลงรักผู้ชายด้วยกัน และที่สำคัญไม่มีโอกาสได้เจอเขาอีกแล้วใช่มั๊ย? แล้วชั้นมาทำอะไรที่นี่เนี่ย? Y-Y

ถึงแม้ตอนนี้เขาจะรู้ว่านางฟ้าคนนั้นเป็นผู้ชาย แต่ความรู้สึกที่เขามีต่อเธอนั้นมันมากมาย และยาวนานจนไม่อาจที่จะตัดใจได้ง่าย ยังไงก็ยังอยากพบอยู่ดี

เอ๊ะ...หรือที่จริงแล้วชั้นเป็นเกย์   O-O

ร่างสูงยืนคิดอย่างสับสนกับใจของตัวเอง ขณะนั้นเองร่างสูงก็รู้สึกว่ามีคนมองอีกแล้ว พอหันไปก็ไม่พบใครอีกตามเคย

“พี่ยุนโฮ มีอะไรรึเปล่าคะ   ดูระแวงยังไงก็ไม่รู้” จียองถามอย่างสงสัย

“เปล่า ไม่มีอะไร”

ไอ้ความรู้สึกนี่ มันหมายความว่าไงนะ รู้สึกไม่ดีเลยแหะ

“สวยนะคะ”

“หือ...อะไรนะ”ยุนโฮถามอย่างตกใจ

“ก็คนในรูปนี้ไงค่ะ สวยเนอะ สวยจนแทบไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นผู้ชาย แต่ยังไงจียองก็ชอบแบบพี่ยุนโฮมากกว่า”จียองพูดหน้าแดง

“อืม...สวย เอ๊ะ..เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ”

“จียองว่า ถึงคนในรูปจะหน้าตาดีแต่จียองชอบแบบพี่ยุนโฮมากกว่า”เธอตอบแล้วยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม

“เอ้อ....ขอบใจนะ นี่ก็เย็นมากแล้วพี่กลับก่อนดีกว่า ไปล่ะ” ร่างสูงพูดจบก็รีบเดินจากไป จนเผลอทำโทรศัพท์ตกไว้ จียองก้มลงเก็บขึ้นมาดูแล้วยิ้มอย่างดีใจ

ยุนโฮวิ่งมาจนถึงห้องพักอย่างเหนื่อยหอบ 

“โอย...นี่ชั้นถูกผู้หญิงจีบเหรอเนี่ย?” ร่างสูงบ่น แล้วพอหันไปที่โต๊ะหนังสือก็พบ เพื่อนร่วมห้องของเขากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่

“โอ้โห...นายนี่ขยันน่าดูเลยนะ จะไม่ให้ล่วงจากอันดับ 1 เลยรึไง”ร่างสูงหันมาแซวร่างบางแทน แต่อีกฝ่ายก็ยังคงอยู่ในความสงบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้แต่อย่างใด ยุนโฮจึงได้แต่ยักคิ้ว แล้วกลับไปนั่งที่เตียงตัวเอง

“นี่นายเรียนอยู่ที่นี่นานรึยัง เคยเห็นภาพมิสเตอร์มั๊ย?” ยุนโฮถามแต่ก็ไม่ได้รับคำตอบอีกตามเคย 

แต่ร่างสูงรู้สึกว่า อีกฝ่ายมีอาการตัวแข็งเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร

แล้วตอนนี้เขาหายไปไหนของเขานะ นางฟ้าของชั้น

สามทุ่มกว่า ยุนโฮที่นอนคิดอะไรเพลินๆ ก็เผลอหลับไป ตื่นมาอีกที ก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้เตรียมตัวที่จะไปอาบน้ำ พอค้นเสื้อก็พบว่า

“โทรศัพท์....โทรศัพท์หายไปไหนเนี่ย? โอ๊ย...ไปลืมทิ้งไว้ที่ไหนหว่า?”ร่างสูงบ่นออกมาเสียงดัง

“ของหายเหรอ?”แจจุงเปิดประตูเข้ามาพอดี

“อื้อ...โทรศัพท์น่ะ”

“หาดีรึยัง?”แจจุงเดินเข้ามาช่วยหา แต่สุดท้ายก็หาไม่พบ

“มันหายไปไหนของมันนะ แล้วจะติดต่อกับพี่ซูมานยังไงเนี่ย”ร่างสูงยังคงไม่เลิกบ่น

“นี่มันก็จะ 4 ทุ่มแล้ว นายไปอาบน้ำก่อนเถอะ ห้องน้ำจะปิดตอน 4 ทุ่มนะ”ร่างบางพูด

“จริงเหรอ”ร่างสูงถามอย่างตกใจแล้วรีบวิ่งไปอาบน้ำทันที

พออาบน้ำเสร็จ 

กลับเข้ามาในห้องก็พบว่ามีโทรศัพท์เครื่องหนึ่งที่ไม่ใช่ของเขาวางอยู่บนหมอน มีกระดาษแนบไว้ว่า 

เอาไปใช้ก่อนเถอะ แจจุง 

 ร่างสูงอ่านแล้วหันไปมองร่างบางที่นอนหลับอยู่เตียงข้างๆ แล้วยิ้ม

 

ยุนโฮตื่นมาตอนเช้า ก็พบว่าแจจุงออกไปแล้ว 

“เฮ้อ...กะว่าจะขอบคุณสักหน่อย”ร่างสูงพูดแล้วแต่งตัวไปโรงเรียน ก็พบว่าร่างบางนั่งอยู่ที่โต๊ะแล้ว

“นายนี่ ไม่คิดจะปลุกมาเรียนพร้อมกันมั่งเลยนะ”ยุนโฮเข้าไปทักร่างบาง “เอ่อ..แล้วโทรศัพท์เมื่อวานขอบ..”

“เฮ้...ยุนโฮ มีคนมาหาแนะ”เพื่อนคนหนึ่งตะโกนขึ้น พอยุนโฮมองไปที่ประตูก็พบจียองยืนก้มหน้าอายอยู่

ร่างสูงเดินไปท่ามกลางเสียงโห่แซวของเพื่อนๆ

“จียองมีอะไรกับพี่เหรอ?”

“คือเมื่อว่นพี่ลืมโทรศัพท์ไว้น่ะคะ ชั้นเลยเอามาให้ เอ่อ...พี่คงไม่ว่าอะไรนะค่ะ ถ้าชั้นจะเซฟเบอร์ชั้นไว้”จียองว่าแล้วรีบวิ่งไปด้วยความเขินอาย

ยุนโฮได้แต่มองตามอย่างอึ้งๆ จนถูกเพื่อนในห้องคว้าโทรศัพท์ไปได้

“เฮ้ย..ชื่อจียองว่ะ เหน่ห์แรงนี่หว่า มาไม่ถึงอาทิตย์ มีสาวให้เบอร์ สงสัยเจ้ายูชอนจะเจอคู่แข่งซะแล้ว”เพื่อนคนหนึ่งที่หยิบโทรศัพท์ไปพูดขึ้น ทำให้เพื่อนคนอื่นๆ พากันแซวกันยกใหญ่

ยุนโฮพยายามจะแย่งคืนด้วยความอาย มันจะแซวอะไรกันนักหนา แค่ผู้หญิงให้เบอร์เอง

ตึง!

“เงียบๆ หน่อยได้มั๊ย?” เสียงของชางมินดังขึ้นพร้อมกับเสียงวางหนังสือลงบนโต๊ะ ทำให้ภายในห้องหยุดชะงักเหมือนมีใครมากดปุ่มสต๊อปเอาไว้ก็ไม่ปาน ยุนโฮที่ได้สติก็รีบคว้าโทรศัพท์มาได้แล้วรีบกลับไปนั่งที่โต๊ะเหมือนเพื่อนคนอื่นๆ

“นายนี่ เสน่ห์แรงไม่เบานะ” จุนซูพูดยิ้มๆ “จะว่าไปถ้านายถอดแว่นออกหน้าตาดีมาเลยนะเนี่ย เป็นดาราได้สบาย ทำไมไม่ใส่คอนแทคเลนส์ล่ะ”

ที่จริงชั้นก็เป็นอยู่นะ แถมดังด้วย 

“ไม่ล่ะ” ร่างสูงตอบ 

อันที่จริงเขาก็ไม่ได้สายตาสั้นอะไร แค่ไม่อยากให้ใครจำได้ก็แค่นั้น แต่ที่จริงก็ไม่จำเป็นนะยังไงคนที่นี่ก็ไม่รู้จักเขาสักคน นี่ขนาดใส่แว่นเชยขนาดนี้ยังมีสาวมาสนใจ สงสัยความหล่อของเราทำยังไงก็ฉุดไม่อยู่

“วันนี้ชั้นมีเรื่องจะมาประกาศ ตอนนี้ทางโรงเรียนของเรา ซึ่งรวมถึงเด็กกลุ่มบีด้วย จะจัดงานโรงเรียนร่วมกัน เป็นการแสดงโชว์ ของเด็กม.6 ทั้งสองกลุ่ม โดยกลุ่มเราอาจารย์ได้คัดเลือกกรรมการไว้แล้ว 5 คน คือ ชั้น จุนซู ชางมิน แจจุง ยุนโฮ และคนสุดท้ายยูชอน”ชางมินพูด 

ขณะนั้นเองที่ยูชอนเดินเข้าประตูมา ซึ่งก็เรียกเสียงฮือฮาจากเพื่อนๆ ได้

“มารวมตัวกันอีกแล้ว จะไม่มีเรื่องเหรอ”

“เจ้าพวกนี้มันจะยอมกันเหรอ”

“แล้วจะไปรอดกันมั๊ยเนี่ย?”

“เงียบเดี๋ยวนี้ พวกนายที่มีชื่อ เย็นนี้ต้องไปประชุมที่ห้องสมุดด้านหน้า เตรียมตัวกันด้วยอย่างให้ชั้นต้องตาม”ชางมินพูดเสียงเข้ม

“น่ากลัวเป็นบ้าเลยว่ะ”เพื่อนคนหนึ่งในห้องพูดขึ้น

“ชั้นขอลาออกได้มั๊ย?”ยูชอนพูดขึ้น 

ยุนโฮหันไปมองอย่างงงๆ 

นี่คงเป็นครั้งแรกที่มั้งเนี่ย ที่ชั้นได้ยินเสียงนาย แปะ...แปะ (เสียงตบมือด้วยความดีใจ)

“ใช่ ชั้นก็ไม่อยากเป็นได้กรรมการบ้าๆ นี่”จุนซูพูดขึ้น

“พวกนายหุบปากไปเลย ไม่ว่าใครจะอยากเป็นหรือไม่อยากเป็น ก็ต้องเป็น! เลิกทำตัววุ่นวายกันได้แล้ว”ชางมินพูดตาเขียว ทำให้ทั้งหมดเงียบในทันที

ฮึ้ย....น่ากลัวเป็นบ้าเลย นี่ชั้นต้องมาร่วมงานกับไอ้บ้าอำนาจ ตัวกินป๊อกกี้ เจ้าชายนิทรา แล้วก็มนุษย์ผีดิบหรือเนี่ย สยอง………….

ตกเย็น

ชางมินก็พาพวกเขาทั้ง 4 คนมาที่ห้องประชุมด้านหน้าโรงเรียน ท่ามกลางความสนใจของสายตาทุกคู่ ของนักเรียนกลุ่มบี ที่เดินผ่านไปมา ระหว่างทางก็พบกับกรรมการของห้องอื่น

“เอ่อนี่ จุนซูชั้นว่าจะถามนายตั้งแต่เช้าแล้วว่า นายกับชางมิน ยูชอนและแจจุงไม่ถูกกันเหรอ ”ยุนโฮหันไปถามจุนซู 

อีกฝ่ายหันมามองอย่างแปลกใจเล็กน้อยพลางกัดป๊อกกี้

“นายนี่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านเหมือนกันนะ” 


นี่ชั้นกำลังโดนด่าใช่มั๊ย? 

 “สงสัยจะติดเชื้อยัยโฮนา ชั้นเตือนแล้วว่าอย่าแตะหนังสือยัยคนนี้”จุนซูพูดขึ้น คนข้างหน้าเกิดหยุดเดินกะทันหันจึงทำให้จุนซูชนเข้าอย่างจัง ซึ่งก็คือโฮนานั่นเอง

“หัดเดินดูตาม้าตาเรื่อซะมั่งนะไอ้ป๊อกกี้ สักวันเถอะป๊อกกี้จะติดคอตาย”โฮนาหันมาว่า

“เธอมาได้ยังไง เธอไม่ใช่กรรมการสักหน่อย”จุนซูถาม

“ชั้นเป็นประธานชมรมถ่ายภาพ ชั้นก็ต้องมาถ่ายภาพไปลงหนังสือพิมพ์โรงเรียนน่ะสิ”คำตอบของโฮนาทำให้ทุกคนถึงบางอ้อทันที

“อ้อ...มาจุ้นเรื่องชาวบ้านอีกว่างั้น?”จุนซูพูดลอยๆ แล้วเดินตามชางมินไป

“ไอ้...ไอ้ตัวกินป๊อกกี้ ขอให้มันติดคอตายจริงๆ เถอะ”โฮนาว่าอย่างเจ็บใจ

“นี่พวกนาย ขอทางหน่อยได้มั๊ย?”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังของทั้งสองคน พอยุนโฮหันไปก็พบกับชายหนุ่มรูปร่างค่อนข้างอ้วน ผิวขาว ตาหยียืนอยู่   จึงหลีกทางให้อีกฝ่ายเดินไป

“ใครน่ะ?”ยุนโฮถาม

“ชินดงไง อยู่กลุ่มบี สงสัยเป็นกรรมการของกลุ่มบีละมั้ง”โฮนาตอบ ร่างสูงพยักหน้าช้าๆ แล้วมองเลยไปเห็นคนๆ หนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ ชินดง ยุนโฮถึงกับตาโตด้วยความตกใจ

“โซจิน!”

“คนรู้จักเหรอ”

“อ้อ...เปล่าๆ ชั้นรีบไปก่อนนะ พวกจุนซูไปกันแล้ว”ยุนโฮพูดแล้วรีบวิ่งไปหาแจจุงที่ยืนอยู่หลังสุดของกลุ่มทันที แล้วพยายามหลบอยู่หลังแจจุง(ซึ่งตัวเล็กกว่าเขามาก)ไม่ให้โซจินเห็น

“เป็นอะไรของนาย”แจจุงหันมาถาม

“ขอหลบหน่อยนะ”ร่างสูงพูด แล้วพยายามแอบโซจินที่มองทั้งคู่อย่างสงสัย แจจุงมองยุนโฮเช่นกันแต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

ทุกคนคงจะสงสัยว่าโซจินคือใคร?

เธอเป็นลูกสาวของประธานบริษัทที่เขาสังกัดอยู่ แน่นอนว่าเรารู้จักกันในบริษัท เธอถือได้ว่าเป็นแฟนคลับอันดับ 1 ของยูโนวเลยทีเดียว เธอเคยไล่ตามเขาอย่างกับเงาตามตัว ถึงว่าสิระยะหลังมานี่เห็นหายไป ที่แท้ก็มาเรียนที่นี่น่ะเอง

 

เมื่อทุกคนนั่งในที่ประชุมเรียบร้อยแล้ว  ฝ่ายกลุ่มบีก็มีซีวอนเป็นหัวหน้า และมีชินดง ฮันกยอง ดงแฮและโซจินเป็นกรรมการ ซึ่งเธอก็มองยุนโฮตลอด แม้ร่างสูงจะทำเป็นไม่สนใจแล้วก็ตาม

“แฟนเก่านายเหรอ คนนั้นน่ะ”โฮนาหันมาถามยิ้มๆ

“ไม่ใช่สักหน่อย”

“นี่พวกนายหัดเงียบๆกันหน่อยได้ไหม? นี่มันห้องประชุมนะ”ชางมินหันมาดุทั้งสองคน

“สงสัยมันต้องการ เงียบๆ อย่างไอ้สามตัวนั้น”โฮนาพูดพลางชี้ไปที่

จุนซูที่กำลังนั่งกินป๊อกกี้อย่างเงียบๆ 


ยูชอนหลับอย่างเงียบๆ 


และแจจุงที่กำลังก้มหน้าวาดรูปเงียบๆ 

ยุนโฮมองตามแล้วหลุดหัวเราะออกมา ทำให้ชางมินส่งสายตาอาฆาตมาอีก 

ยุนโฮจึงเสไปมองภาพในมือของแจจุง เป็นภาพด้านหน้าโรงเรียนที่เพิ่งผ่านมาเมื่อกี้

“โอ้โห..สวยนะเนี่ย ฝีมือนายใช้ได้เลย”ร่างสูงอุทานทำให้ได้รับสายตาตามด้วยเสียงกระแอมจากชางมินอีกครั้ง

ยุนโฮหันไปมองแจจุงอีกครั้ง แต่พบว่าอีกฝ่ายเก็บภาพนั้นไปซะแล้ว ร่างสูงได้แต่มองอย่างเซ็งๆ

ผลการประชุมคือ พวกเขาจะต้องคิดการแสดงหนึ่งอย่าง และจะต้องร่วมเข้าค่ายกับคณะกรรมทั้งหมดที่ต่างจังหวัดในอาทิตย์หน้า และแน่นอนว่ากรรมการที่ว่านี้รวมถึงพวกของโซจินด้วย

 

ขณะที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับ โซจินก็รีบวิ่งมาหายุนโฮทันที แน่นอนว่าร่างสูงได้เตรียมเผ่นนานแล้ว

“ยุนโฮหยุดเดี๋ยวนี้นะ”โซจินตะโกนดังลั่น จนชายหนุ่มไม่กล้าวิ่งต่อ เพราะตอนนี้สายตาทุกคู่มองมาที่เขาเป็นตาเตียว

“นายคิดว่าจะหนีชั้นพ้นเหรอ? แล้วทำไมถึงแต่งตัวอย่างนี้ เชยชะมัด นึกยังไงถึงมาเรียนที่นี่ละ หรือว่านายคิดถึงชั้น”หญิงสาวเดินมาเผชิญหน้ากับร่างสูงพร้อมกับคำถามชุดใหญ่

( - - )( - - ) ( - - )( - - )    ( - - )( - - )    ( - - )( - - ) 

ตอบแต่คำถามสุดท้ายอย่างไม่ต้องคิด

“ชั้นรู้ล่ะน่า ไม่ต้องรีบปฏิเสธขนาดนั้นหรอก แล้วมาเรียนอย่างนี้ไม่ทำงานเหรอ”

(- -)(_ _) (- -)(_ _) (- -)(_ _)

“แล้วแฟนคลับนายเขายอมเหรอ นี่นายไม่คิดจะพูดตอบชั้นเลยใช่มั๊ย?  เป็นใบ้รึไง”โซจินเริ่มหมดความอดทน

“งาน? แฟนคลับ? ยุนโฮนายทำงานแล้วมีแฟนคลับด้วยเหรอ? งานอะไรอ่ะ?”โฮนาถามขึ้นอย่างสนใจ

“ไม่ใช่หรอก อย่าสนใจยัยนี่เลย”ยุนโฮพูดจบแล้วรีบดึงโซจินออกมาจากกลุ่มทันที

“อะไรของนายเนี่ย พวกนั้นทำเหมือนไม่รู้จักนายยังงั้นแหละ พวกนั้นไม่รู้เหรอว่านายคือยูโนว”

“อื้อ...ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกนั้นจะรู้จักยูโนวรึเปล่า และชั้นก็ไม่อยากให้รู้ด้วย อย่างนี้ก็ดีอยู่แล้ว”

“อือหือ...นายก็เลยแต่งตัวเชยๆอย่างนี้ แต่พวกเด็กกลุ่มเอนี่ก็แปลกจริงๆ อย่างที่เขาลือแหะ สงสัยไม่เคยออกไปดูโลกภายนอกกันเลยมั้งเนี่ย”

“ว่าจะถามนานแล้ว ไอ้กลุ่มเอ บี นี่มันต่างกันยังไงเหรอ”

“อ้าว....นี่นายไม่สังเกตเหรอ โรงเรียนนี้เขาแบ่งเป็นสองกลุ่ม ไม่ว่าจะเป็นตึกเรียน ห้องสมุด โรงอาหาร สนามกีฬา หอพัก อะไรๆก็มีสองอย่างให้เด็กแต่ละกลุ่มทั้งนั้นแหละ พวกเอนี่ก็พวกหัวกะทิ อัจฉริยะอะไรเทือกนั้นเขาอยู่กัน ส่วนพวกบีก็พวกลูกคุณหนูอย่างชั้นนี่ไง แล้วนายไปอยู่กลุ่มเอได้ไงเนี่ย”

“นั่นน่ะสิ ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน” 

หรือจริงๆแล้วเราจะเป็นอัจฉริยะ    O_O

“เอ้อ...นี่ชั้นมีอะไรจะให้นายดู”โซจินพูดพลางหยิบรูปใบหนึ่งขึ้นมา แล้วโบกไปมาผ่านหน้าร่างสูง

“เฮ้ย!”

“รูปนายตอนเด็กไง หายามชะมัด กว่าจะของคุณซูมานได้ต้องขู่ตั้งหลายครั้ง”

โธ่...พี่ซูมานนะพี่ซูมาน

“เอามานี่”ยุนโฮพยายามจะคว้ารูปมาแต่หญิงสาวก็ชักมือกลับอย่างรวดเร็ว

“เรื่องอะไร?”โซจินพูดแล้วหนีไปอย่างอารมณ์ดี แต่รูปกลับหลุดมือปลิวไปโดนหน้าใครคนหนึ่งเข้า

จุนซูที่เดินมาพร้อมชางมิน ยูชอน และแจจุง หยิบรูปที่ปิดหน้าตนออก พอเห็นคนในรูปนั้นก็ตาโตอย่างตกใจ

“เฮ้ย...นี่มัน”เสียงของทั้ง 4 คนอุทานขึ้นพร้อมกันเมื่อเห็นคนในรูป พูดได้แค่นั้นก็เงียบลง

โซจินและยุนโฮที่วิ่งมาตกใจเล็กน้อยกับอาการของทั้ง4

“นายดูเปลี่ยนไปมากเลยนะ”แจจุงพูดขึ้นหลังจากที่เงียบกันไป ชายหนุ่มอีก 3 คนหันไปมองแปลกๆ

ไอ้นี่มันพูดได้เหมือนกันนี่หว่า....

“ไม่น่าเชื่อเนอะว่าเด็กหน้าตาซื่อๆนี่โตจะหล่อได้ขนาดนี้ แล้วเจ้านี่มันดันไว้ผมยาว แล้วยังไอ้แว่นเชยๆนี่อีก ตอนที่เห็นตอนแรกชั้นก็เกือบจำไม่ได้เหมือนกัน”โซจินพูด

“อืม...เปลี่ยนไปจริงๆ ด้วยแหะ นี่ถ้านายถอดแว่นหล่อจริงๆนะเนี่ย แต่เอ๊ะ...นี่มันเด็กผู้ชายในรูปมิสเตอร์นี่ กะแล้วตอนที่เจอนายครั้งแรกถึงว่าหน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน”โฮนาพูดพลางพิจารณารูปในมือ

“ยัยนี่....ปากพล่อยทุกทีสิน่า”จุนซูพูดอย่างระอา ก่อนเดินจากไปพร้อมอีก 4 คนที่เหลือ

“เอ่อ...โฮนาเธอเคยเห็นภาพมิสเตอร์ด้วยเหรอ”ยุนโฮถาม

“อื้อ...นายก็รู้จักด้วยเหรอ?”

“ชั้นเคยเห็นในหนังสือที่ห้องสมุด”

“อ๋อ...หนังสือประวัติโรงเรียนสินะ รูปนั้นชั้นถ่ายเองแหละ ภาพนั้นน่ะนะสวยจนไม่มีใครกล้าเอารูปอื่นมาติดแทนเลยล่ะ กำแพงนั้นเลยว่างอย่างนั้นไง”

“งั้นเธอก็รู้จักคนที่วาดน่ะสิ!” ยุนโฮถามอย่างตื่นเต้น

ชั้นจะได้เจอนางฟ้าข้างบ้านแล้ว... แปะ  แปะ (เสียงตบมือ)

“อืม...ก็เขาเรียนอยู่ห้องเดียวกับเรานี่แหละ” 

“แต่ชั้นไม่ยักเคยเห็น”

ก็ชั้นมองหาเขามาตลอดไม่เคยเจอสักครั้งเดียว จะเป็นไปได้ยังไง?

“เจ้านั่นน่ะเปลี่ยนไปมาก ไม่แปลกหรอกที่จะจำไม่ได้ ชั้นยังเกือบลืมไปเลยว่าเจ้านั่นน่ะเคยป๊อปแค่ไหน ไม่ว่าชายหรือหญิงต่างก็ชอบเขากันทั้งนั้น”

“เขาเป็นใคร แล้วรูปนั้นอยู่ที่ไหน ทำไมถึงไม่แขวนไว้ที่ทางเดิน”

“มันแขวนไม่ได้แล้วล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นจะพานายไปดู แล้วจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้นายฟังเท่าที่ชั้นรู้แล้วกัน เห็นแก่ที่นายเป็นคนในรูปนั้น นายอาจจะช่วยเจ้านั่นได้ก็ได้”โฮนาพูดก็เดินกลับตึกไป

“หมายความว่าไงกัน”ยุนโฮบ่น แล้วหันไปเจอโซจินที่มองอย่างสงสัย

“งั้นชั้นไปก่อนนะ เขาไปกันหมดแล้ว”พูดจบก็รีบวิ่งหนีไปทันที โดยไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบอะไร

หลังจากที่ยุนโฮจากไป ซีวอนกับคังอิน ที่เป็นเพื่อนในกลุ่มบี และเป็นกรรมการเหมือนกัน ก็เดินเข้ามาหาหญิงสาว

“เธอรู้จักคนนั้นด้วยเหรอ”ซีวอนถามอย่างสนใจ

“ยุนโฮน่ะเหรอ...รู้จักตอนอยู่ข้างนอกน่ะ”

-----------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ยาวหน่อยนะ  คือว่าไม่รู้จะแบ่งตอนยังไงให้บัลลานกันดี