จะโอบกอดเธอไว้..ด้วยคำว่ารัก

ลำดับตอนที่ #2 : จะโอบกอด เธอไว้..ด้วยคำว่ารัก ตอนที่ 4

.
4.

เกือบ 4 ทุ่ม..

บริเวณสนามหญ้าข้างบ้าน ..   สาวๆ และหนุ่มๆ ยังคงสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน เฮฮา   ขณะที่ผู้สูงวัย และแขก( คนตัวสูง ) แอบหลบมานั่ง สนทนากันตามประสาคนรู้จักมักจี่กัน

เสียงแว่วๆ ออกมาจากห้องรับแขกของตัวบ้าน บอกถึงการสนทนาอย่างออกรส.  ท่านรองฯ และคุณหญิงดูท่าจะยินดียิ่งนัก  ที่ได้เจอชายหนุ่มในวันนี้

“ เสียงของเขาเพราะดี ..”  นิตาคิดอย่างนั้น

ถึงแม้ตัวเธอจะสนิทกับกรกช แต่กับเพื่อนๆ ของพี่สาวยัยกะปินั้น เธอก็ไม่ค่อยจะสนิทเท่าไหร่!!  ดังนั้นหญิงสาวจึงอาสามาเป็น คนคอยบริการ ..บรรดาคนที่มาร่วมงานดีกว่า
( ไม่รู้ว่าเธอคิดถูกหรือเปล่านะ!!  ที่รับปากคุณหญิงฯ แม่ของเพื่อนที่จะอยู่ค้างที่นี่ )

“ ท่าทาง น่าสนุกนะ !! ”

น้ำเสียงชวนฟังนั่น ดังอยู่ข้างหลังเธอนั่นเอง  ไม่บอก.. ก็พอจะรู้ ว่าใคร!!

“.....  ”

ไม่มีคำตอบใด จากปากสวยได้รูปนั่น!!   เพราะ นิตามั่นใจว่าประโยคนั้น มันไม่ใช่คำถามแน่นอน .. และอีกฝ่ายก็ยังยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนจะไม่ทุกข์ร้อนอะไร.. แม้ว่าหญิงสาว จะพูดหรือไม่พูดด้วยก็ตาม!!

“ คุณ.. รู้จักน้องปิต์ ได้ยังไง  .” 

“ นี่คือ คำถาม ใช่ไหมคะ? ”

 โอ.เค.  หญิงสาวมั่นใจนะว่านั่นเป็นคำถาม และเขาน่าจะ ต้องการคำตอบ มากกว่า อาการนิ่งเงียบอย่างเมื่อครู่นี้

“ ก็ ...  แล้วแต่คุณ – จะคิด!! ”

อ้าว!! เอ๊ะ .. นี่เขากำลังจะหาเรื่องนิตาใช่ไหมเนี่ย??

“ ถ้า ดิฉันไม่ตอบล่ะคะ? ” อารมณ์ของหญิงสาวคงกรุ่นๆ  อยู่เหมือนกัน

“ นั่นคงจะหมายถึง ..  มารยาทคุณแย่มาก .. ”  คนพูดไม่พูดเปล่า แต่คราวนี้ เขากลับหันมามองหญิงสาวอีกต่างหาก..    ทำเอา คนถูกมองถึงกับหน้าตึง ( แต่ เอ๊ะ..เดินขึ้นมายืนอยู่ข้างหล่อน ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน )

“ ฉัน รู้จักกับกรปิต์ยา ตั้งแต่เรียนปี1 และ ถ้าคุณ อยากทราบระยะเวลา .. ก็คงจะราวๆ 3 ปีกว่าแล้วค่ะ ”

  คราวนี้หญิงสาวเป็นฝ่ายหันไปมองหน้าเขาบ้าง  แต่คงเป็นฝ่าย.. ชะเง้อชะแง้..มองซะมากกว่า ( คนอะไร- สูงขะมัดยาด ) ขณะที่คนถูกรวน ได้แต่เลิกคิ้ว .. นิดเดียว( นิดเดียวจริงๆ นะ นิตาเห็นว่าอย่างนั้น )

“. . . . ”

ไม่มีคำถาม และคำตอบอะไรอีก ..  ทั้งๆ .. ที่ลมเย็นๆ ยังโชยมาไม่ขาด  แต่.. นิตา ก็รู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆ ตัว ค่อนข้าง.. จะอึดอัดเป็นพิเศษ  (แล้วนี้ถ้าเธอจะเดินหนีเขาไปมันจะน่าเกลียดมากไหมเนี่ย?  - - ไม่ได้ๆ เราต้องไว้หน้าคุณหญิงแม่ เพราะเท่ากับว่า  ตอนนี้ เธอเป็น..คนในบ้านนี้ ส่วนเขาเป็น..แขก   เธอจะเดินหนีออกไปอย่างนี้ไม่เหมาะแน่ๆ  .. แล้วเธอต้องทำยังไง กันแน่??  ) 

ขณะที่บรรยากาศรอบตัวของเธอและเขา มีแต่ความเงียบ  .. แต่ภายใต้ท่าทางเฉยเมยของนิตาแล้ว..  ในหัวสมองของเธอกำลังปั่นป่วนทีเดียว  

“ ถ้าคุณ .. ไม่มีธุระอะไร กับดิฉันแล้ว -  ก็ขอตัวนะคะ ”  เอาล่ะ หญิงสาวตัดสินใจบอกลาก่อนดีกว่า ..  เพราะไม่แน่ว่า   ถ้าเธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ต่อไป..  เธอคงต้องเผลอ แสดงให้เขารู้แน่ๆ ว่า .. เธอกำลังประหม่าแค่ไหน

“.. ... ”

ก็ยังไม่มีคำพูดอะไร.. จากปากสวยๆ นั่นอยู่ดี..          มีแต่กริยายกแก้วบรั่นดี ขึ้นจิบเท่านั้นแหละ ที่ทำให้เธอรู้ว่า เขายังคงรับฟังคำพูดของเธออยู่..  หญิงสาวจึงตัดสินใจ เดินออกมาจากตรงนั้นเสีย

แปลก !!..    ไม่ว่าจะทำอะไร หรืออยู่ในท่าไหน?  ผู้ชายคนนี้กลับดูดี ไปซะหมด..   ไม่เว้น แม้กระทั่ง เวลาที่เขสมองทอดสายตา ไปข้างหน้าหรือ การยกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบ .. มันเป็นกริยาที่ชวนมองไปซะหมด  - - มันเป็นกริยาที่บอกว่า ถูกฝึกมาอย่างดี..  ดีจนกลายเป็น บุคลิกประจำตัวเขาไปซะแล้ว..

“ แปะ.. แปะ.. ”

นิตายกมือขึ้นมาตบแก้มเบาๆ  2 – 3 ...     ไม่เอาแล้ว.. นี่ เธอกำลังฟุ้งซ่าน ไปถึงไหนแล้วเนี่ย ..    นึกแล้วก็อายตัวเองจริงๆ..

. . . . . . .

“ เป็นยังไงบ้าง..  ชอบไหม? ..” 

น้ำเสียงอ่อนโยนของชายหนุ่มตรงหน้าบอกว่า อาทรยิ่งนัก ทำให้นิตา รู้สึกเหมือนกับว่า..  เธอ คือคนรักของเขา ที่เดียว

“ ขอบคุณค่ะ ..  น่ารักจัง!! ”

หญิงสาวบอกได้แค่นั้น ขณะที่ตายังจับจ้องอยู่ที่ของขวัญในมือ  มันเป็น แหวน..  แหวนเกลี้ยงๆ สีเงิน ประดับด้วย เพชรหรือพลอย ( หญิงสาวก็ไม่แน่ใจ ) เม็ดเล็กๆ 3 เม็ด เรียงกัน..   นิตา ไม่แน่ใจนักว่า มันคือแหวนแพลตินั่น หรือทองคำขาวกันแน่    .. สวย ...  และอาจจะว่ามันมีราคาสูงเกินไปสำหรับเธอ !!

นิตาเงยหน้าขึ้นมามอง ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า     เธอเห็น.. รอยยิ้ม..ของเขา ดูราวกับว่า โลกทั้งใบจะสว่างสดใสไปทั้งหมด และรอยยิ้มนั้น บ่งบอกว่า เขา ภาคภูมิใจเหลือเกินกับ หญิงสาวที่เขารัก .. ตรงหน้า

 นิตาลืมตาตื่นขึ้นมา พร้อมกับอาการงงๆ   หญิงสาวกระพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่ความรู้สึกแปลกๆ ออกไปจากตัวเธอเอง ..  ก่อนที่จะพยายามนั่งทบทวนเรื่องราวที่ฝันไปเมื่อครู่ ..    เธอฝันถึงใคร !!

ในความฝัน ..  นิตารู้สึกเหมือนกับว่า คนๆ นั้น คือคนรักของเธอ และอาจจะเป็นคนที่รักเธอก็ได้ .. เพียงแต่ เธอเห็นหน้าเขาไม่ชัด มันเลือนรางเหลือเกิน  มีเพียงความรู้สึก..ที่ถูกรักเท่านั้น ที่ทำให้เธอรู้สึก หวั่นไหว..   - - ใครกัน ?    คนที่เธอฝันถึง - - คงมีแค่เพียงรอยยิ้มนั้น.. เท่านั้น  ที่เธอจำได้ติดตา!!

นิตา ลุกขึ้นนั่งข้างเตียงช้าๆ ก่อนที่จะ สะบัดศีรษะแรงๆ  เธออยากจะขับไล่ ความรู้สึกเหล่านี้ออกไปจากหัวให้หมด ..    
จริงอยู่.. ที่เธอรู้สึกว่า มันคือ ฝันดี ..    .. แต่หญิงสาวรู้สึกเลือนรางเหลือเกิน กับความรู้สึกของหญิงสาว ที่ถูกโอบกอดไว้ ..ด้วยความรัก  อย่างในความฝัน แบบเมื่อครู่นี้ ..  มันเศร้าเกินไป ที่พบว่า เมื่อเธอตื่นขึ้นมาแล้ว ข้างกายเธอไม่มีใคร ..

ทำไม วันนี้เธอถึงฝันได้ ฟุ้งซ่านอย่างนี้ก็ไม่รู้ ..  - - นิตานึกอยู่ในใจ   สงสัยเป็นเพราะเมื่อวานเธอได้เจอคนตัวสูง  หน้าตาเฉยเมย นั่นแหละมั้ง...   เพราะ..ไม่บ่อยนักหรอก ที่เธอจะฝันได้แบบเมื่อคืนนี้..   นิตารีบลุกจากเตียง..    วันนี้ เธอกับกรปิต์ยาไม่มีเรียน ..  และหญิงสาวก็ตั้งใจว่า วันนี้เธอจะโทรศัพท์หาแม่ ซักที.. เพราะหลายวันแล้วที่เธอไม่ได้ติดต่อไปที่บ้าน..     คิดแล้ว หญิงสาวก็รีบลุก เดินเข้าห้องน้ำไป ..

เสียงงึมงัม.. จากเตียงนอนหลังใหญ่กลางห้อง  ทำให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์  ยัยกะปิ นอนละเมอ แหะ .!!.

- -   เออ..ใช่  เมื่อคืนนี้ นิตานอนค้างที่บ้านของกรปิต์ยา เพื่อนซี้....     เพราะ.. กว่าที่ งานเลี้ยงจะเลิกรา เวลาก็ เกือบจะ 5 ทุ่มแล้ว  สงสัย..ยัยกะปิจะเพลีย .. เพราะใครๆ ก็รู้ว่า กรปิต์ยาน่ะ เป็นเด็กอนามัย .. เข้านอนตั้งแต่ 3 ทุ่ม ..ไม่เหมือน นิตาที่ต้องนั่ง ถ่างตาอ่านหนังสือจนดึกทุกคืน ( ก็ใช่น่ะสิ ..  เพราะนิตาเป็นนักศึกษาทุน ของมหาวิทยาลัยนี่หน่า .. ถ้าขืนเทอมไหนเธอได้เกรด เฉลี่ย ไม่ถึง 3.00 ล่ะก็มีหวัง..
เธอต้องได้ย้ายสถานศึกษาเป็นแน่  เพราะใครๆ ก็รู้นี่ว่าที่มหาวิทยาลัยเอกชนฯ อย่างนี้  ค่าเทอม และค่าใช้จ่ายแต่ละเทอมแพงขนาดไหน )
 
ท่าทางยัยกะปิจะฝันดี  .. ดูสิ -  ยัยกะปินอนยิ้มด้วย - -   รู้ถึงไหน.. อายถึงนั่น

“ ก๊อก ๆ ..”

“ปิต์..  นิตา ..  ตื่นหรือยังลูก   - - รีบลงไปทาน ข้าวกันเถอะจ้า.. ”  เสียงคุณหญิงอรณีย์ นั่นเอง

“ ตื่นแล้วค่า ..    เดี๋ยวคนสวยจะลงไปนะค๊า.. แม่จ๋าๆ ..”  เสียงงัวเงียๆ ของกรปิต์ยานั่นเอง .. ทำให้นิตาต้องชะโงกหน้า มามองอย่างเสียไม่ได้

“ โธ่..  เราก็นึกว่ายังหลับอยู่ ..”

“ ฮื่อ ..   ยังหลับอยู่ จริงๆ นั่นแหละ ..   เมื่อกี้ละเมอ อ้ะ ..” 

 ดูคำแก้ตัว ของคนยังไม่ตื่น  นิตาล่ะอ่อนใจกับ ลูกสาวเจ้าของบ้านเสียจริง   นี่ถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งนะ .. หญิงสาวจะแกล้งทำน้ำหกใส่ซะที ..

“ นี่ .. ยัยปิต์ตื่นเถอะ ..  ลงไปกินข้าวกัน แล้วเดี๋ยวสายๆ เราจะได้กลับหอ. สักที ”

 พูดไม่พูดเปล่า แต่มือก็ยังเขย่าตัวคนนอนละเมอไปด้วย  ขณะที่อีกฝ่ายได้แต่ดิ้นซ้ายดิ้นขวา กลิ้งหนีไปตามเรื่อง ..
“ ตุ๊บ ..”

เสียงเหมือนของหนักๆ หล่นลงจากที่สูง ทำเอานิตาสะดุ้ง..

“ อู๊ย..  แก   ช่วยชั้นหน่อย.. ”

เสียงโอดโอย ดังมาจากข้างเตียง..  แน่แล้ว    คนนอนละเมอกลิ้งตกเตียง!!   นิตาหัวเราะลั่น ทำเอาคนเจ็บหน้ายุ่งทันที ..

“ ไอ้นิ.. ไอ้บ้า.. เพื่อนเจ็บ แทนที่จะมาช่วย.. ดันหัวเราะ ..”เสียงบ่นกะปอดกะแปดดังขึ้นมาจากข้างเตียงพร้อมกับหัวยุ่งๆ เหมือนลูกตาลถูกยี.. อย่างไงอย่างงั้นเลย .. ทำเอา เพื่อนรักกลับยิ่งหัวเราะเสียงดัง ..

“ ปิต์ลูก .. นิตา  เล่นอะไรกันอยู่ลูก ..  รีบลงไปข้างล่างนะ ..” 

เสียงท่านรองฯ ดังมาจากหน้าประตู คงเพราะเสียงหัวเราะของนิตานั่นแหละ ทำให้ขาที่กำลังจะก้าวลงบันไดไปต้อง  กลับมา เคาะประตูถาม .. อย่างอดสงสัยไม่ได้

“ ค่า.. ”   คนเจ็บงึมงัมตอบ..

" ถ้า.. แต่งตัวเสร็จแล้ว ก็ลงไปทานข้าวพร้อมกันนะลูก .."

" ค๊า..."  รับคำแล้ว กรปิต์ยาก็รีบวิ่งเข้าประตูห้องน้ำไปทันที..

.