จะโอบกอดเธอไว้..ด้วยคำว่ารัก

ลำดับตอนที่ #1 : จะโอบกอดเธอไว้ด้วย ..คำว่ารัก . ตอนที่ 1 - 3

1.

" วันนี้ เป็นวันที่เท่าไหร่แล้วก็จำไม่ได้ .. นับจากวันที่ "เขา"เดินออกจากชีวิตต้นข้าวไป..

ไม่มีแม้แต่คำร่ำลา. มีเพียงความเงียบงันระหว่างกันเท่านั้น ทีเป็นสัญญานและเป็นตัวตัดสิน.

ท้องฟ้ายังคงเป็นสีเดิม. แม้ว่าบางครั้งอาจจะยังมืดมัว แต่ไม่นาน มันก็กลับมาสดใสเหมือนเดิม.. หรือบางครั้งอาจจะสดใสกว่าเดิมด้วยซ้ำไป "

 . . . . .

" เฮ้อ ... "นิตาปิดหนังสือตรงหน้าลงอย่างช้าๆ ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่.

เมื่อไหร่หนอที่เธอจะมีโอกาสเป็นนักเขียนกับเขาสักที หลังจากที่เธอสถาปนาตนเป็นนักคิดมานาน..

"โป๊ก.. "

" นั่งเพ้ออะไรอยู่ได้ หาไอ้ตา.."

เสียงยัยกะปิดังตามเสียงสันนิตยสารต่างประเทศเล่มใหญ่ ที่ตกกระทบกับหัวนิตาพอดี ทำเอาคนถูกถามถึงกับคลำหัวป้อยๆ

" เป็นบ้าอะไร กะปิ .. ไอ้ทุเรศ หัวสวยๆบุบหมด "

" ก็แกน่ะสิ เป็นบ้าอะไร นั่งอ่านหนังสือดีๆ ก็ถอนหายใจ เฮื่อกๆๆ "

ยัยกะปิ หรือ กรปิต์ยา เพื่อนรักที่สุดของนิตา บ่นพลางกระแทกตัวลงนั่งตรงหน้าหญิงสาว..

ก็ทำไมกรปิต์ยาจะไม่รู้เล่า ว่าสาเหตุที่ทำให้นิตาเพื่อนรักของเธอต้องมานั่งถอดถอนใจอย่างนี้ มาจากเรื่องอะไร.

" นี่ตา .. โธ่เอ้ย แกจะมามัวซีเรียสทำไม กะอีแค่นิยายที่แกส่งไปประกวดมันตกรอบแรก"

" ตกรอบสองย่ะ.. " เสียงฉุนๆ ดังขึ้นทันควัน

ก็ใช่สิ.. ยัยกะปิน่ะ ไม่เคยเห็นคุณค่าของวรรณกรรมหรอก ไม่ว่าจะประเภทไหน หรือเรื่องอะไรทั้งนั้น มันก็เลยเป็นการยากที่จะให้ยัยกะปิ ( ที่ผิวกะปิสมชื่อ ) มาให้กำลังใจเธอ

" นี่. ถ้ามันยากลำบากนัก ก็เลิกเถอะแก.  เอาเวลาไปช่วยฉันสืบเรื่องพีอิงค์ดีกว่า " ยัยกะปิบอกพลางทำตาละห้อย

ใช่สิ..  สำหรับกรปิต์ยาแล้ว ใครก็ไม่มีความสำคัญเท่า "นายอิงค์นที " ของหล่อนไปได้หรอก

แต่สำหรับนิตาแล้ว พี่อิงค์ อะไรนั่น ก็แค่รุ่นพี่ที่น่านับถือคนหนึ่งน่ะเอง.. หล่อหรือ?  ก็งั้นๆ แหละ  อาศัยแต่ว่าพี่อิงค์อะไรนั่นน่ะ.. พูดเพราะ เรียนดี และบ้านรวยเท่านั้นเอง

( ยังดีนะที่กีฬาน่ะ ยังเป็นข้อด้อย – ไม่งั้นนะ อีพี่อิงค์อะไรเนี่ยต้องเข้าสูตร..พระเอกนิยายวัยรุ่นแน่ๆเลย ).

แหม.. ก็แค่ลูกชายคนเดียวของเจ้าของห้างสรรพสินค้าสุดหรูใจกลางเมือง. สู้นิตาหน่อยก็ไม่ได้พูดจาก็งั้นๆ  เรียนก็ครึ่งๆ คาบๆเส้น บ้านนะยิ่งไม่ต้องพูดถึง..จน น่ะสิ.

(แต่แหม๋ - อาจจะไม่ถึงขนาดนั้น ก็แค่ชาวบ้านฐานะปานกลาง ค่อนไปทางน้อยหน่อยเท่านั้นเอง )คิดแล้วก็หมั่นไส้คนเฟอร์เฟคเป็นกำลัง.

" ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะกะปิ.  ชั้นไม่เคยเห็นว่าเค้าจะสนใจแกเลย. แล้วเขารู้หรือเปล่าหรอกว่า โลกนี้ยังมีแกน่ะ. "

" ชิชะ. นางสาวนิตา  หล่อนจะดูถูกคุณกรปิต์ยาไปนี๊ดส๊นะยะ..  แกรู้ไหมวันก่อนน่ะนะ พี่อิงค์ เขาเดินมาชนฉัน  พอวันนี้เดินสวนกัน พี่อิงค์ยังหันมายิ้มให้ฉันอยู่เลย. " กรปิต์ยา เล่าพลางทำตาเคลิ้มเต็มที่

" น้อยๆ หน่อย  ทำไมแกไม่คิดบ้างว่ะว่า ที่พี่อิงค์อะไรนั่น เขายิ้มให้แก  เพราะเขาคิดว่า " ใครหว่ามายิ้มให้เขาอยู่ได้" "

" เผี๊ยะ.." เสียงผ่ามือกระทบต้นแขน  ทำเอานิตาถึงกับสะดุ้งเฮือก

" ไอ้กะปิ  ไอ้บ้า..  ไอ้พวกรับความจริงไม่ได้.  พูดเรื่องจริงเข้าหน่อยก็ลงไม้ลงมือ " ว่าแล้วหญิงสาวก็ลูบแขนป้อยๆ 

" ดูสิ ขึ้นเป็นรอยช้างเหยียบเลย " หญิงสาวว่าเข้าไปนั่น

" เดี๋ยวจะโดนอีกรอย. หิวยังไปหาไรกินหน้า 'หาลัยเถอะ "

กรปิย์ตาเปลี่ยนเรื่อง  คงเพราะบ่ายโมงกว่าแล้ว เลยทำให้หญิงสาวรู้สึกว่าจะหิวผิดปกติ

" เออ...    นี่ตา..กินข้าวเสร็จแล้วตัวมีธุระอะไรที่ไหนต่อหรือเปล่า "

 กรปิย์ตาถามพลางหลังจากเข้ามานั่งอยู่ภายในร้านขายอาหารแถวๆ หน้ามหาลัยแล้ว.  

อากาศเย็นๆ จากเครื่องปรับอากาศตัวใหญ่ที่ติดตั้งอยู่ภายในร้าน ยังไม่ทำให้ผู้ที่มาใหม่รู้สึกเย็นสบายนัก เลยต้องหยิบเอาใบรายการอาหารมาโบกลมเย็นๆ เข้าหาตัวไปมา.  ขณะที่มือก็แก้วน้ำหวานสีสวยขึ้นมาจิบไปพลางๆ  ทำให้นิตาอดที่จะซัดซักเพี๊ยะไม่ได้ ทำเอาคนถูกตีถูกหน้างอขึ้นมาทันที.

" เปล่า - วันนี้ว่าง.  ทำไม?"

" เดี๋ยวเราจะชวนตัวไปซื้อของให้พี่ก้อยหน่อย วันนี้วันเกิดพี่ก้อยน่ะ "

" ก็เอาสิ.  เดี๋ยวไปกันเลยก็ได้ "

พี่ก้อย หรือ พี่กรกช คนสวยของกรปิย์ตานั่นเอง   วันนี้วันเกิดพี่ก้อยหรือ? นิตาก็เพิ่งนึกได้.

พี่ก้อยของยัยกะปิเป็นคนที่ไม่ถึงกับสวยมากมายนักถ้าเทียบกับกรปิต์ยาแล้วที่มองมุมไหนก็สวย ( แต่เสียอย่างเดียวที่ ยัยคนนี้ค่อนข้างจะเพี้ยน ( ก็เลยไม่แปลกที่เจ้าตัวจะยังหาแฟนไม่ได้สักที ) ). 

แต่สำหรับพี่ก้อยแล้ว  เธอเป็นคนน่ารัก แล้วก็เป็นคนเรียบร้อยมาก เรียบร้อยมากซะจนหญิงสาวไม่อยากจะเชื่อว่าพี่ก้อยจะเป็นพี่สาวของยัยกะปิเพื่อนรัก. 

ก็พี่ก้อยน่ะ น่ารักขนาดที่นิตาเองยังอดรักไม่ได้  นี่..ถ้านิตามีพี่ชายสักคนนะ  หญิงสาวจะยุให้พี่ชายของเธอจีบพี่ก้อยซะเลย  แต่เสียดายที่นิตามีแต่น้องสาวอีกคนเท่านั้น.

เฮ้อ..นึกถึงแล้วก็อดถอนใจไม่ได้  นิตาอยากเป็นอย่างพี่ก้อยจริงๆ หรือได้อย่างพี่ก้อยสักเสี้ยวก็คงจะดี.

" คนอะไรก็ไม่รู้  เพอร์เฟคสุดๆ " กรปิต์ยาเคยบอกอย่างนั้น เมื่อนั่งคุยกันถึงพี่สาวตัวเอง.

" นี่ตา. แกรู้หรือยัง ว่าพี่ก้อยมีแฟนแล้ว " กรปิต์ยาถามขึ้นพลางตักข้าวผัดทะเลควันฉุยเข้าปากคำโต ก่อนจะตามด้วยแกงจืดเต้าหู้หมูสับอีกคำ

" แฟนพี่ก้อยน่ะนะ  เห็นว่าเป็นนักเรียนฮาย..โซด้วยนะ  เพิ่งกลับมาจากนอกอีกต่างหาก พี่ก้อยจะพามาเปิดตัววันนี้แหละ. ที่สำคัญนะ หล่อด้วย นิสัยก็ดี "
 
กรปิต์ยาแกล้งทำเสียงไฮโซให้ไม่ชัด  พร้อมกับให้ข้อมูลที่ตัวเองมีกับเพื่อนสาวเต็มที่

" นี่ปิต์ยา..  ถามจริงเถอะ ในสายตาเหล่ๆของแกน่ะ  มีคนหล่อที่ไหน นิสัยไม่ดีบ้างไหม? " คงเป็นเพราะกรปิย์ตาเล่าซะจนเห็นภาพชัดเจนซะขนาดนั้น เลยทำให้นิตาอดที่จะขัดคอไม่ได้

" ฉันเห็นทั้งพี่อิงค์อะไรนั่น ทั้งแฟนพี่ก้อย ดูจะหล่อจะนิสียดีไปซะหมดเลยนะ  แล้วที่ว่าหล่อน่ะ .. เคยเห็นแล้วหรือ? "

" เออ..  จริง  ฉันยังไม่เคยเห็นเลยนะแฟนพี่ก้อยน่ะ แล้วก็คนหล่อ แต่นิสัยไม่ดีน่ะ " กรปิต์ยาพยักหน้าหงึกหงักรับคำตาใส ทำเอาหญิงสาวอีกคนอดหมั่นไส้ คันไม้คันมือไม่ได้

" แต่เอาเถอะ .. คนเราน่ะนะ หน้าตาดี ฐานะดี ตระกูลดี แล้วทำไมนิสัยจะดีด้วยไม่ได้ล่ะ.  ไม่ใช่ละครน้ำเน่าสักหน่อยที่ชาติตระกูลดีแต่เป็นตัวโกงน่ะ " กรปิต์ยาเถียงไปข้างๆ คูๆ อย่างงั้นเอง  พร้อมกับรวบช้อน ส้อมเป็นสัญญาณบอกว่า มื้อเที่ยงของเธอผ่านไปแล้ว

" วันนี้แกก็ไปบ้านฉันสิ พี่ก้อยให้มาชวน. แล้วแกก็จะได้รู้ว่าแฟนพี่ก้อยน่ะ หน้าตาดีจริงไหมแล้วนิสัยดีด้วยหรือเปล่า. "

" จ้า.. แม่คุณ.  ฉันจะตามไปดู ถ้าหล่อแล้วนิสัยไม่ดีฉันจะได้หัวเราะเยาะ.   แต่ถ้าไม่หล่อด้วย นิสัยไม่ดีด้วย ฉันจะหัวเราะให้ฟันหักไปเลย " นิตารับคำอย่างหมั่นไส้เต็มแก่.

นี่ขนาดว่าเขาเพิ่งจะเป็นแฟนกับพี่สาวตัวเอง..  กรปิต์ยายังเห็นดีเห็นงามด้วยขนาดนี้ แล้วนับประสาอะไรถ้าเขาได้มาเป็นพี่เขยเธอเข้าจริงๆ ยัยกะปิจะไม่เห็นช้างเป็นหมูหรอกเหรอเนี่ย. - - นิตาได้แต่คิด( อย่างเพลียฮาร์ทเป็นที่สุด )

2.

เกือบ 5 โมงเย็น...

กว่าสองสาวจะหอบสังขาร ฝ่าการจราจรอันสาหัสสากรรฉ์ของเมืองหลวง จนมาถึงบ้านของกรปิต์ยาแถบชานเมืองได้. 

หลังจากที่เดินเลือกของกันพักใหญ่ และเถียงกันอีกหลายตลบ จนสุดท้ายต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันไปหาซื้อของขวัญของใครของคนนั้น.

นิตาได้ไดอารี่เล่มสวยมา 2 เล่ม. ( เล่มหนึ่งหญิงสาวตั้งใจว่าจะให้พี่ก้อยและอีกเล่มหนึ่ง เธอเก็บไว้เอง.)  นิตารู้ว่าพี่ก้อยชอบจดบันทึกและตัวเธอเองก็ชอบจดบันทึกด้วยเช่นกันจึงเลือกของขวัญชิ้นนี้มา.  หน้าปกของไดอารี่เป็นรูปท้องฟ้ายามค่ำคืน มีดาวพราวแสงเป็นจุดขาวพร่างพราวไปทั่วท้องฟ้า. ขณะที่หญิงสาวคนหนึ่งนั่งหันหลังคุกเข่า อธิฐานขอพรจากดาวตกดวงน้อย.  

ส่วนกรปิต์ยาก็..เลือกซื้อนาฬิกายี่ห้อดังให้กับพี่สาวด้วยความภูมิใจ (หรือเสียใจ ที่เงินในบัญชีแห้งไปในพริบตาก็ไม่อาจจะเดาได้ )

ยังไม่ทันที่สองสาวจะหายเหนื่อยดี หน้าหวานๆของพี่ก้อยก็ลอยมาจากในครัวพร้อมกับน้ำส้มคั้นที่มีไอเย็นเกาะเป็นละอองฝ้าอยู่เต็มแก้ว และของกินเล่นอีก 2 - 3 อย่าง. ทำเอาคนเหนื่อยหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง  ก่อนที่ทั้งสองจะรีบกระโจนออกไปแย่งรับกันของกินมาจากมือของกรกชอย่างเกรงใจเต็มที.

" โอ้โห.. พี่ก้อย  ไม่ต้องยกมาก็ได้ค่ะ. เดี๋ยวนิตากับกะปิเดินเข้าไปนั่งกินในครัวก็ได้ หรือถ้าขี้เกียจมากๆ ก็ใช้ให้กะปิมันไปยกมาให้เลย ลำบากพี่ก้อยแย่ "

พูดไม่ทันขาดคำ ยัยกะปิก็เหน็บเข้าที่ต้นแขนเพื่อน(ที่คิดว่าน่าจะเลิกรัก)ซักหนึ่งที.

" อู๊ย..  เจ็บนะแก."

" เอาน่าๆ.. สาวๆ อย่าทะเลาะกันสิ  ไหนไปเที่ยวที่ไหนกันมาหอบของมาพะรุงพะรังเลย "  กรกชถามขึ้นเหมือนเป็นการสงบศึกไปในที.

ก่อนที่กรปิต์ยาจะรีบผลุบหายไป รื้อๆ ค้นๆ ถุงของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง  แล้วหยิบเอากล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้ามามอบให้พี่สาว.

" สุขสันต์วันเกิดนะ.. พี่สาวจ๋า "
 
ว่าแล้วกรปิต์ยาก็รีบยื่นกล่องสีเหลี่ยมผืนผ้าที่ถูกห่อด้วยกระดาษเนื้ออย่างดีสีฟ้าน้ำทะเลที่ผูกไว้ด้วยโบว์เล็กๆ น่ารักให้พี่สาว  พร้อมทั้งบรรจงหอมแก้มกรกชอีกฟอดใหญ่ ทำเอาผู้เป็นพี่หัวเราะชอบใจ ก่อนที่จะตีแขนน้องสาวซะหนึ่งที

" ปิย์ ขอให้พี่ก้อยมีความสุขมากๆนะ.. เป็นพี่สาวที่ใจดีแจกตังน้องมากๆด้วย "

" เซี้ยวใหญ่แล้วนะ .. เราน่ะ " กรกชดุไม่จริงจังนัก

" นี่ของนิตาค่ะพี่ก้อย.." ว่าแล้วหญิงสาวก็ยื่นของขวัญให้กับพี่สาวของเพื่อน

" ขอบใจจ้า .. "

" อะไรอยู่ข้างในเหรอจ๊ะ.. "

กรกชกล่าวพลางพลิกของขวัญไปมา ดูว่าเผื่อจะมีช่องเล็กๆ ให้ได้เห็นว่าของข้างในภายใต้กระดาษสีชมพูหวานๆ นั้นเป็นอะไร

" สร้อยเพชร.. ของเก่าแก่ของตระกูลของนิตาเองอ้ะค่ะ พี่ก้อย "

" อะไนนะ!! นิตา .." คำตอบของหญิงสาวทำเอากรกชถึงกับตกใจ

" โอ๊ย!!  พี่ก้อยตาโตเท่าไข่ช้างแล้ว "  กรปิต์ยาแกล้งโวยวายขึ้น เมื่อเห็นว่าพี่สาวของตัวเอง ทำท่าจะตกใจมากจริงๆ  ทำให้คนให้ถึงกับหัวเราะคิกคัก

" ยัยนิ!! เธอแกล้งพี่เหรอ "  เออ..แน่ะ พี่ก้อยก็โมโหเป็นด้วย - - นิตาคิด

" ก็แหม๋..  พี่ก้อยน่ะ น่าแกล้งน้อยไปซะเมื่อไหร่ล่ะ. หลอกอะไรนิดอะไรหน่อยก็เชื่อแล้ว " ว่าแล้วนิตาก็เช็ดน้ำตาที่เล็ดออกมาทางหางตาซักทีหนึ่ง

" เดี๋ยวเถอะนะ.. "
 
พี่ก้อยพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น แล้วหันไปสนใจของขวัญที่สองสาวมอบให้แทน  เพราะเธอปวดหัวเหลือเกินแล้วกับศึกสองด้านนี้ ..  แค่น้องสาวคนเดียวหญิงสาวก็แทบจะลมจับกับการเหย้าแหย่  นี่เธอยังเจอลูกคู่ของน้องสาวเข้าไปอีก .. สงสัยวันนี้คงต้องกินยาพารา. ก่อนนอนแน่ๆ

( แหม..ก็ใช่น่ะสิ  พี่ก้อยไม่รู้หรอกว่า  ที่มหาวิทยาลัยน่ะ เขาตั้งให้สองสาวเป็นดาวของรุ่นทีเดียว .. โดยเฉพาะกรปิต์ยา ที่ได้ตำแหน่งดาวยั่วเข้าไปอีก .. เพียงแต่เป็นดาวยั่วโมโห เท่านั้นเอง )

" พี่ก้อย..  พ่อกับแม่ล่ะ " 

เสียงกรปิต์ยาดัง ขัดความเงียบของเครื่องปรับอากาศ( ต้องชั้นดีด้วยนะ ) ขึ้นมา ขณะที่พี่สาวก็กำลังตั้งอกตั้งใจแกะห่อของขวัญอย่างบรรจงเต็มที่.

" สงสัยคงจะอาบน้ำอยู่ข้างบนน่ะ. เพราะท่านกลับเข้ามาก่อนหน้าปิต์กับนิตาแป๊บเดียวเอง " ว่าแล้วหญิงสาวก็มุ่งความสนใจไปที่ห่อของขวัญกล่องน้อยต่อ

" โอ๊ย. ทำไมมันแกะยากอย่างงี้ล่ะ .. ยัยน้องสาว  สงสัยเอากระดาษหนังสือพิมพ์มาพับๆๆ แล้วห่อกระดาษให้พี่แน่ๆเลย "

" โธ่..พี่ก้อยก็  อยากรู้ก็ใจเย็นๆ สิ เดี๋ยวเค้างอนด้วย.."  กรปิต์ยาแกล้งทำเสียงสะบัด ก่อนที่จะหันไปจัดการของกินข้างหน้าต่อ.

" …… "

เสียงโทรศัพท์ของกรกชดังขึ้น  ทำเอากรปิต์ยาหูผึ่งแอบหันมากระซิบกระซาบอะไรกับเพื่อนรัก 2 -3 คำ ก่อนจะเดินแบเข้าไปใกล้ๆ พี่สาว

" จ้า แล้วเดี๋ยวก้อยจะออกไปรับนะจ๊ะ ..  สวัสดีจ้ะ "

" นั่นแน่ ..   ใครโทรฯมาจ๊ะ .. พี่สาว " กรปิต์ยายิ้มมีเลสนัยมาก

" ออกไปข้างนอกกัน..  ไปซื้อของมาเพิ่ม แล้วเดี๋ยวพี่จะแวะรับเพื่อนเข้ามาด้วย " กรกชไม่ตอบแต่กลับชวนสองสาวดื้อๆ

"  แล้ว..เพื่อนพี่ก้อยจะมากันหลายคนเหรอจ๊ะ .. "  ดูเอาเถอะ ยัยกะปิเวลาอยู่กับพี่สาวแล้ว  แม่คนนี้พูดจาหวานๆกับเขาก็เป็น

 " ก็สัก 4- 5  น่ะจ้ะ..  มีแต่พวกพี่หญิง กับพี่นกน่ะ "

"  อ้าว.. แล้วพี่หญิงกับพี่นก เขาลืมทางเข้าบ้านเราแล้วเหรอ??  พี่ก้อยถึงต้องออกไปรับน่ะ "

   น้ำเสียงนั้นค่อนข้างจะซื่อขัดกับลูกกะตาระยิบนั่นเหลือเกิน  ทำเอาคนถูกย้อนต้องเหน็บให้อีกสักที

" . . . . . . "

" แน่ะ..ถามแล้ว ไม่ตอบ .."

" ท่าทางจะต้องมีอะไรแน่ๆ "  ดูเอาเถอะ ยัยกะปิก็ยังไม่เลิกราง่ายๆ ทั้งๆที่มือยังลูบแขนป้อยๆ..   แต่พี่สาวของเธอก็ยังไม่สนอยู่ดี 

  หญิงสาวเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์กับกุญแจรถ ก่อนที่จะเดินนำออกนอกประตูไป  เป็นผลให้กรปิต์ยาต้องหันมากระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับนิตาแทน

"  นี่ พี่ก้อย ..   แล้วแฟนพี่ก้อยล่ะ .. จะมาหรือเปล่า ?? "

"  เดี๋ยวก็รู้จ้า ..  ว่าแต่เราจะถามหรือจะไปล่ะจ๊ะ  คนกวนโอ๊ย.. "  กรกช รู้สึกหมั่นไส้น้องสาวตะหงิดๆ

" พี่ก้อยจ๋า ..  มาเล่นยี่สิบคำถามกันนะ .."  เอาแล้ว น้ำเสียงอ้อนๆ นั่น ท่าทางกรกชจะขัดไม่ได้ซะด้วย ..

20 คำถาม ..  ดูท่าทางแล้วกรกชคงเลี่ยงไม่ได้ซะด้วย..   เอาก็เอา .. ยัยตัวดีจะได้ไม่ต้องมาตะแง๊วๆ ถามเอาอีกทีหลัง

" โอเค ..  แต่พี่ให้สิบคำถาม "

" สิบห้า .." กรปิต์ยาต่อรอง

" เคยเจอห้าคำถามไหมจ๊ะทูนหัว "  พอสิ้นเสียงต่อรองเท่านั้นแหละ .. คนตั้งโจทย์ถึงกับหน้าหงิก

" เอาเร็วๆ ..  คำถามที่หนึ่ง" กรกชเริ่มซะเอง

" แฟนพี่ก้อยชื่ออะไร  แล้วรู้จักกันได้ยังไงอ่ะ " น้ำเสียงของกรปิต์ยาบอกความกระตือรือร้นซะเหลือเกิน

"  ชื่อพี่อาร์ม  ..   "   

"  ปิต์..  จำพี่กี๋ ได้ไหมล่ะ ..  นั่นแหละ พี่อาร์มเขาเป็นเพื่อนพี่กี๋มาอีกที ..  หมดไป 2 แล้วนะ เอาคำถามต่อไป "

" โห ... พี่ก้อยน่ะ ..     แล้วพี่ฝนเป็นคนแนะนำเหรอจ๊ะ" ( แหม .. เสียงจ๊ะๆ จ๋าๆ ของยัยกะปิ ทำไมมันถึงฟังขัดหูพิกลก็ไม่รู้ )

"  ก็พี่อาร์มเนี่ย ..  เมื่อก่อนเขาเรียนคณะเดียวกับพี่กี๋ไง .. "

" แล้วทำยังไง พี่อาร์ม อะไรนั่นถึงมาชอบพี่ก้อยได้ล่ะจ๊ะ  " (  เยี่ยม..   ยัยกะปินี่ยิงคำถามได้ตรงใจนิตาถูกข้อเลย ไม่เสียแรงที่เป็นเพื่อนรักกันมานาน )

" เอาไว้  ถามพี่อาร์มเอาเอง ดีกว่านะจ๊ะ.. "  กรกชพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น  ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าสู่ลานจอดรถของ super market  ชื่อดัง  ( ที่เดี๋ยวนี้ ไม่รู้ทำไม ถึงนิยมมาเปิด ตามชุมชนใหญ่ๆ กันจัง )

ที่ด้านหน้าซูเปอร์มาร์เก็ตขนาดใหญ่ของหมู่บ้าน..

" ปิต์..  พานิตาเข้าไปข้างในก่อนนะ เดี๋ยวพี่เดินไปหาเพื่อนตรงนู้นก่อน แล้วเดี๋ยวพี่ตามเข้าไป .."

พูดจบ กรกชก็เดินหายไปอีกทาง ทำเอาคนถูกสั่งยืนเกาหัวแกรก

" ไปกันเหอะแก..  เดี๋ยวเขาคงตามมาเอง " 

ว่าแล้วสองสาวก็เดินจูงมือกันเข้าไปข้างใน  โดยทีทั้งสองไม่รู้หรอกว่ามีสายตาของใครมองตามร่างโปร่งของเธอทั้งสองไปด้วย..

" เฮ้ย..  ตา แกเข็นรถตามมาเร็วๆ ซิ   เดี๋ยวฉันจะเดินไปดูน้ำผลไม้ทางด้านนู้น สักหน่อย " เสียงของคุณนายกรปิต์ยา ดังจนเกือบจะได้ยินกันทั้งแผนก ทำเอาคนรับคำสั่งถึงกับส่ายหัว

กว่าที่กรกชจะตามเข้ามา บรรดาอาหารการกินทั้งหลายแหล่ ก็พร้อมใจกันลงมานอนรอกันบนรถเข็นไปกว่าครึ่งคันซะแล้ว   ไล่ไปเลยตั้งแต่ขนมปังแผ่น กับแยมอีก2–3 ชนิด, แฮมแผ่น, เบค่อน, ชีส, นมพลาสเจอร์ไรซ์ กับโยเกิร์ตรสต่างๆ ..
 
นี่ยังไม่รวมกับบรรดาผลไม้อีก 2 – 3 อย่างที่นอนแอ้งแม้งอยู่ตรงก้นตะกร้าอีก. 

( นี่เสียดายนะว่า.. ที่บ้านของกรปิต์ยา มีเครื่องใช้ไฟฟ้าครบทุกชนิดแล้ว   ไม่งั้นล่ะก็ ..เจ้าหล่อนคงจะขนโฮมเธียร์เตอร์ กลับไปอีกสักชุด  2ชุดก็เป็นได้ )

" เออ.. หยิบๆ ไปเถอะ เดี๋ยวพี่ก้อยจ่ายเอง "  คนหยิบว่าอย่างนั้น

" นี่ยัยปิต์ ..  อะไรน่ะเต็มไปหมดเลย " คนจ่ายเงินร้องสียงหลง เมื่อเห็นผลงานการซื้อของ ของน้องรัก  ซึ่งเจ้าตัวก็ได้แต่ยิ้มแหะ .. ขณะที่นิตาหัวเราะคิก   ก่อนจะทำปากมุมมิบๆ ที่อ่านได้ว่า ...

"
เออ.. หยิบไปเถอะ "

. . . .

เพราะมัวแต่สนใจ พี่-น้องเขาเถียงกันนั่นแหละ..   นิตาเลยไม่ได้สนใจกับคนรอบตัว  จึงได้แต่ยืนยิ้มอย่างนั่น..            

   นิตาอยากจะมีพี่สาวอย่างนี้บ้าง - -  หญิงสาวได้แต่คิด.   น้องสาวที่มีก็ไม่ค่อยจะสนิทกันนัก เพราะอายุที่ต่างกันเกินไปละมั้ง .. เลยทำให้หญิงสาวรู้สึกเหงาๆ และอิจฉาพี่น้องคู่นี้เหลือเกิน.

อาจเป็นเพราะนิตารู้สึกเหมือนมีร่างสูงๆ ของใครยืนอยู่เบื้องหลังนั่นแหละ ทำให้หญิงสาวต้องหลบทางให้ก่อนที่จะหันไปมอง.   

" สูงมาก .. "  - - ความรู้สึกของหญิงสาวบอกอย่างนั้น..  แต่น่าแปลก ทำไมในเมื่อเธอก็ยืนหลีกทางให้เขาแล้วแต่ทำไมเขาถึงไม่เดินผ่านไปสักที

3

" อาร์มจ๊ะ ..  นี่ยัยปิต์  น้องสาวก้อยจ้ะ  แล้วคนนี้ก็นิตาเพื่อนสนิทยัยปิตื น้องสาวอีกคนของก้อยจ้า "

" ปิต์ – นิ..   นี่พี่อาร์ม เพื่อนพี่จ้ะ .. "

กรกช แนะนำชายหนุ่มหน้าตาดีที่ยืนอยู่ข้างตัว ให้สองสาวได้รู้จัก ทำเอาสองสาวยกมือไหว้แทบไม่ทัน.. ทำให้นิตาหมดความสนใจจากผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ไปเกือบจะทันที

" สวัสดีค่ะ " 

" สวัสดีครับ " 

" เอ่อ .. ปิต์จ๊ะ นิจ๊ะ ..   แล้วนั่น พี่ตรีจ้ะ  เป็นลูกผู้พี่ของพี่อาร์มเพื่อนพี่จ้ะ .."

" ขอเรียกพี่เหมือนกันนะคะ .. "

ประโยคนั้นเป็นกรกช ที่หันไปขออนุญาตจากคนตัวสูง ที่ยืนมองเหมือนจะสำรวจไปทั่ว super market นั่นเอง

" สวัสดีค่ะ .. " 

สองสาวรีบทำความเคารพ  แต่ท่าทางเชยๆ นั่น  ทำให้นิตารู้สึกเหมือนว่า ..  เขาจะไม่แยแสกับการเคารพของพวกเธอสักเท่าไหร่..    ทำเอาหญิงสาวรีบหดมือกลับแทบไม่ทัน

" เอ่อ ..  พี่ตรีคะ   ถ้าวันนี้พี่ตรีไม่มีธุระที่ไหนต่อ.. ก้อยขอเชิญพี่ตรีไปทานข้าวด้วยกันที่บ้านของก้อยนะคะ   พอดีวันนี้เรามีงานเลี้ยงเล็กๆ กันน่ะค่ะ "

คงเพราะบทสนทนานั่น มีชื่อของเขาแทรกอยู่ด้วยล่ะมั้ง หน้านวลๆ ตาคมๆ นั่นถึงได้หันมาสนใจกับคนที่อยู่ตรงหน้าได้ ..

ไม่รู้เป็นยังไงสิ .. นิตารู้สึกไม่ค่อยถูกชะตากับคนๆ นี้สักเท่าไหร่ คงเป็นเพราะท่าทางไม่ยินดียินร้ายกับใครจนดู เย็นชา นั่นกระมัง ..   ที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกขัดตา

"  ช่างเถอะ .. ก็แค่คนที่ต้องรู้จัก " นิตาคิดอย่างนั้น เลยหมดความสนใจจากคนตรงหน้าทันที

. . . .

"  พี่อาร์มรู้จักกับพี่ก้อยได้ยังไงอ่ะคะ .."   เสียงแจ๋วๆ ของยัยกะปิ เจื้อยแจ้วอยู่ตรงนั้น   ทำเอาคนถูกถามถึงกับเก้อไปนิดนึง..    ขณะที่คนถาม รอฟังคำตอบตาแป๋ว

" พอดี .. พี่กี๋ แนะนำให้พี่รู้จัก กับก้อยน่ะจ้ะ.. " น้ำเสียงนั้นบอกชัดเลยว่า ชายหนุ่มก็ตั้งตัวไม่ทันกับคำถามนี้

" อ๋อ..  อ้าว แล้วพี่อาร์มชอบ พี่ก้อยตรงไหนอ้ะคะ? " ลูกนัยต์ตาระยับนั่น ดูเหมือนว่าจะตื่นเต้นเหลือเกิน ..

นิตารู้สึกว่า ยัยกะปินี่..  จะตื่นเต้นเหลือเกินกับชายหนุ่มตรงหน้า ..  แต่ก็เอาเถอะ หญิงสาวก็รู้สึกเขินๆ แล้วก็อยากรู้ อยู่เหมือนกันนี่หน่า..


" ปิต์ .. จะซื้ออะไรเพิ่มอีกไหมจ๊ะ..     ถ้ายังไงแล้ว เรากลับกันเลยดีกว่านะเกรงใจ พี่ตรีด้วย " 

เสียงของกรกชนั้น เอื้อมายังคนตัวสูงที่เดินตามมาเงียบๆนั่นด้วย ..    ทำเอาอีกฝ่าย หันมายิ้มให้ทีหนึ่ง ..

" แปลกๆ "   นิตารู้สึกอย่างนั้น

ถุงหูหิ้วประทับตราของ super market ที่ไล่ตั้งแต่ของกินเล่น จนไปถึงของกินจริงๆ หลายถุง  วางเรียงรายกันอยู่บนโต๊ะเตรียมอาหารในครัว..   ทำเอาผู้เป็นบิดาของเจ้าของงานถึงกับหัวเราะเสียงดัง..

“พ่อจ๋า ๆ  สวัสดีค่ะ .. ”  เสียงกรปิต์ดังมาก่อนเจ้าตัวซะด้วยซ้ำ  ทำเอาบ้านที่เงียบๆ หมดความสงบลงทันที 

“ คุณพ่อ.. สวัสดีค่ะ ” เสียงนิตานั่นเอง

“ สวัสดีค่ะ ..  ว่าไง สาวๆ  ไปเหมาตลาดที่ไหนมาล่ะลูก  เหมามาหมดตลาดหรือยัง ตังค์น่ะพอไหม ” 

เสียงของผู้สูงวัย ดังมาจากห้องรับแขก ทำเอากรปิต์ยารีบวิ่งตื๋อไปหาต้นเสียงนั้น

“ คิดถึงพ่อจ๋าๆ จังเลย..   เสียดายพ่อจ๋าๆ ไม่ได้ไปด้วย  พี่ก้อยจ่ายคนเดียวหมดเลย  ขอหนูเบิกค่าของขวัญพี่ก้อยด้วยนะจ๊ะ ”

“ มะเหงกไหมล่ะลูก ??  ..   ”

น้ำเสียงนั้น บอกถึงความใจดี และอารมณ์ดีอยู่เป็นนิจ ทำเอาบุตรสาวคนเล็กถึงกับหัวเราะคิกคัก

“ เออ..  พ่อ ได้ยินเสียงรถแล่นตามหลังเรามา  แล้วรถใครกันน่ะลูก ที่จอดอยู่หน้าบ้านน่ะ ” 

ผู้สูงวัยช่างสังเกตเหลือเกิน สมแล้วที่ท่านเป็นถึงรองอธิบดีของสำนักงานตำรวจแห่งชาติ..

“ รถว่าที่ลูกเขยพี่จ๋าๆ ไง ..   พ่อจ๋าๆ รีบไปกันท่าเร็ว   อย่าลืมถือปืน แล้วทำหนวดกระดิกด้วยนะ ..  เดี๋ยวว่าที่ลูกเขยพ่อจ๋าๆ จะไม่กลัว  ”  

ว่าแล้ว ยัยคนเสนอไอเดียก็ยกมือปิดปาก หัวเราะคิกคัก  ทำเอาผู้เป็นบิดาหัวเราะร่า ถูกอกถูกใจเป็นที่สุด

“  พ่อจ๋าๆ  แล้วแม่จ๋าๆ ล่ะจ๊ะ .. ” 

เสียงยัยกะปิช่างฉอเลาะซะเหลือเกิน  นี่ถ้านิตาไม่เห็นกับตาตัวเอง เธอคงไม่เชื่อหรอกนะว่า ..อยู่ที่บ้าน ยัยกะปิจะเรียบร้อยได้ขนาดนี้

“ อยู่หลังบ้านแน่ะ เห็นว่าจะให้จัดโต๊ะกินกันในสนามหลังบ้านไปหาแม่เขาสิ เผื่อจะได้ช่วยอะไร แม่เขา ”

“ งั้น .. ปิต์ ไปหาแม่จ๋าๆ ก่อนนะ   พ่อจ๋าๆ  อย่าร้องไห้นะจ๊ะ ”

ว่าแล้ว ยัยกะปิ ก็จูงมือนิตาวิ่งตื๋อออกจาอครัวไป  โดยไม่อยู่รอฟังเสียง .. หัวเราะลั่นที่ดังตามหลังมา

นิตารู้สึกรักครอบครัวนี้เหลือเกิน ..     เมื่อได้พบพ่อกับแม่ ของเพื่อนแล้ว   หญิงสาวก็คิดถึงพ่อกับแม่ของตัวเองเหมือนกัน 

พ่อกับแม่ของหญิงสาวทำฟาร์มเกษตร อยู่แถวภาคเหนือ - -  แม้ครอบครัวของเธอจะไม่ร่ำรวยมากนัก แต่ก็สามารถส่งเสียให้เธอได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยดีๆ มีเพื่อน และมีสังคมดีๆ อย่างนี้ได้

  เธอนึกขอบคุณพ่อกับแม่ของเธอจริงๆ ที่ให้แต่สิ่งดีๆ กับเธอ..

. . . . .

เสียงคุณหญิงอรณีย์ กำลังสาละวนอยู่กับการสั่งงานให้สาวๆ ภายในบ้านเร่งมือจัดโต๊ะ  ทำให้สองสาวรู้ทันทีว่าผู้สูงวัย..สั่งการอยู่บริเวณสนามหญ้าข้างตัวบ้าน

“ แม่จ๋าๆ  คิดถึงจังเลย .. จุ๊บๆ .. ”

คุณหญิงอรณีย์ แทบจะหันกลับมาทันทีที่ได้ยินเสียงแจ้วๆ นั้นดังมาจากข้างหลัง ..  ก่อนที่แขนนวลนั้น จะเอื้อมมาโอบร่างบางของผู้เป็นมารดา ..พร้อมกับซบหน้าลงกับต้นแขนนั้น

“  คิดถึงจัง .. ”

“ เซี้ยวใหญ่แล้วนะเรา ..  โตจนจะเป็น นางงามจักรยานแล้ว ยังเล่นเป็นเด็กๆ ไปได้ ”

น้ำเสียงสรรพหยอกนั้น ทำเอาบุตรสาวถึงกับหน้าหงิก

“ แม่ สวัสดีค่ะ ..” 

อาจเป็นเพราะ นิตาเคยมาที่บ้านนี้หลาบครั้งแล้ว หญิงสาวเลยแทนตัวคุณหญิงว่าแม่ เช่นเดียวกับกรปิต์ยา  แดท่าทางคุณหญิงจะชอบใจที่หญิงสาวฝากตัวเป็นลูกสาวบ้านนี้อีกคน

" ดีแล้ว ..  แม่จะได้มีลูกสาว 3 ใบเถา .. " 

คุณหญิงเคยพูดไว้อย่างงั้นแม่ นิตาเรียกท่านว่า .. แม่

“ ไหว้พระเถอะลูก .. ” คุณหญิงอรณีย์รีบรับไหว้พร้อมกับยิ้มอ่อนๆ

“ ไปเถอะแก .. ไปหาพระไหว้กัน ” 

“ เพี๊ยะ ..” เสียงดังนั้น ทำให้มารดาต้องหวดให้สักเพี๊ยะ

“ เดี๋ยวเถอะนะ.. ยัยปิต์   ” เป็น เพราะคุณหญิงจับผิดยัยตัวดีอยู่น่ะสิ  เลยทำให้ คนถูกจับผิด หัวเราะคิก ..
 
“ โอ๋ๆ .. คุณหญิงขา ..   อย่าดุนะคะ  เดี๋ยวไม่สวยนะค๊า ..   เดี๋ยวหน้าย่นไป ลูกสาวจะส่งประกวดนางงามลูกสองไม่ได้ นะค๊า ..  ” 


ก็ยัยตัวดีอีกนั่นแหละ แต่คราวนี้คุณหญิงถึงกับหัวเราะคำพูดล้อเลียนนั่น  ก่อนจะเลิกสนใจคนกวนใจ ที่ยืนซบอยู่อย่างนั้น

" คุณหญิงแม่จ๋าๆ  เมื่อกี๊นี้นะจ๊ะ ..  พี่ก้อยพาลูกจ๋า ไปรับว่าที่พี่เขยมาด้วยล่ะจ้ะ " 

อาการจีบปากจีบคอฟ้องนั่น ไม่ต่างอะไรกับเด็กเล็กๆ ที่จะต้องมีเรื่องมารายงานแม่ .. ทุกครั้งที่กลับมาจากไปเที่ยวเลย“ 

"เซี้ยวใหญ่แล้วเรานี่.."

" แล้วนี่..ไปยังไง มายังไงกันล่ะ .. นิ - ลูก    .. เราน่ะไม่ต้องพูด”

ประโยคหลังนั้นคุณหญิงหันไปบอกกับบุตรสาว ที่ผงกศีรษะขึ้นมามอง นิดหนึ่ง  ทำให้หญิงสาวต้องเก็บปากไว้

“ พอดี ยัยปิต์ ..  ชวนมา งานวันเกิดของพี่ก้อยน่ะค่ะแม่ .. ”   ตราวนี้ นิตาก็ได้ตอบคำถามของผู้สูงวัยสักที

“ แม่คะ..  มีอะไร ให้นิกับปิต์ ช่วยไหมคะ .. ”

“ อุ๊ย .. ไม่เป็นไรจ้า .. ”  คุณหญิงอรณีย์ รีบโบกมือเป็นพัลวัน

 “ ยัยปิต์ เขาชวนนิมากินนะลูก.. เราก็เตรียมท้องไว้ก็พอแล้ว..  เดี๋ยวงานพวกนี้ให้ยัยปิต์  เขาทำแป๊ปเดียวเดี๋ยวก็เสร็จ..”  

ประโยคนั้น ทำเอาคนซุกๆ อยู่แถวบ่า ถึงกับหน้าเหว๋อ

“ อ้าว!!  แม่จ๋าๆ น่ะ..   ปิต์อุตส่าห์ ไปหลอกยัยนิมาช่วยแม่จ๋าๆ นะ ” 

น้ำเสียงนั้นกระเหง้ากระหงอดเหมือนกับหน้าคนพูดเลย  ทำเอา .. ผู้สูงวัย กับคนที่ถูกหลอกมาช่วยหลุดหัวเราะออกมาเกือบจะพร้อมกัน ..

“ เอ้า..เอ้า !!   งอนจนเกือบจะสวยแล้ว..   ปิต์ พานิตาไปอาบน้ำ อาบท่าซะไป เหม็นเหงื่อจะแย่  ไปตะลอนๆ  กันมาทั้งวันแล้ว ” 

คุณหญิงอรณีย์ เปลี่ยนเรื่องซะ ก่อนที่คน(เกือบจะ)สวยของท่านจะหน้างอไปมากกว่านี้

“ เดี๋ยวปิต์ ..  อยู่ก่อนนะลูก  ”

 “ อย่าเพิ่งรีบกลับ หรือจะนอนค้างที่นี่ก็ได้นะ  เดี๋ยวแม่โทรฯไปบอกคุณแม่ของนิตาให้นะลูก ” 

เพราะ ความอาทรนี้แหละ ทำเอาหญิงสาวยิ้มอ่อนๆ

“ อ๋อ.. ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ แม่จ๋าๆ ..    พอดี ยัยนิน่ะ  เขาอยู่หอในมหา’ลัยน่ะจ้ะ เดี๋ยวปิต์  โทรฯไปบอก รูมเมท ของยัยนิให้ก็ได้จ้ะ ” 

เอาล่ะ .. ยืนเงียบมาตั้งนานแล้ว .. กรปิต์ยาก็ได้โอกาสพูดสักที

“ งั้น.. นิตาก็ ค้างที่นี่เลยนะจ๊ะ .. และแล้ว ปิต์ ก็โทรฯ ไปบอกที่หอให้นิตาด้วยนะลูกนะ ..” 
 
คุณหญิงหันมากำชับบุตรสาวก่อนจะไล่กันไปอาบน้ำทั้งคู่

“ เอ้า ..  ไปไป๊ .. จะไปทำอะไรก็ไปกันเถอะ .. เดี๋ยวแม่สั่งงานเสร็จแล้ว เดี๋ยวแม่ก็จะตามเข้าไปข้างในเหมือนกัน ”

เฮ้อ..   นิตา อยากจะมีครอบครัวอย่างงี้บ้างจัง - -  ถ้าเป็นไปได้นะ   บุพการีของเพื่อนหล่อนก็น่ารักซะจนแทบจะเป็นเพื่อนกับลูกได้ แล้วยังคงเอื้อเฟื้อ – อาทรมาถึงหญิงสาวซะอีก.

เสียงสนทนาและเสียงหัวเราะ ดังมาจากห้องโถงรับแขกขนาดใหญ่ ของตัวบ้าน .. น้ำเสียงนั้น  ไม่บอกก็รู้ว่า..   ท่านรองฯอภิชาติ  กำลังถูกออกถูกใจเป็นที่สุด..   แต่นิตาเดาไม่ออกแหะ ..   ว่าคู่สนทนาอีกฝ่ายของท่านรองเป็นใคร ?? 

“ อู๊วว์ ..  เสียงพ่อจ๋าๆ ดังมั่กๆ เลยอ้ะ..    คนสวยนะเดินเข้าประตูมาก็ได้ยินแต่เสียงพ่อคนเดียวเลย ” ประโยคนั้น ทำเอาท่านรองฯ ถึงกับตบเข่าฉาด

“ บ๊ะ!! ..  ไอ้ลูกคนนี้นี่ ..   มาๆ  มารู้จักกันไว้ก่อน  ยัยนิด้วยลูก ”

“ นี่ ยัยปิต์ ยัยนิ ..   เราสองคนรู้จักพี่ตรีหรือยัง??  ”   เสียงของผู้สูงวัยบอกความรื่นรมย์นัก

“ ครายอ้ะจ๊ะ .. พ่อจ๋า ๆ  พี่ตรีอ้ะ .. ”  ยัยคน( ที่คิดว่าตัวเอง)สวย เริ่มญวนอีกแล้ว

“ ก็พี่ตรีพล ..  ลูกของป้าอัญชาที่อยู่ถัดจากบ้านเราไป อีก 2 ซอยไงลูก ..” 

“ ให้อ้ะจ๊ะ ..  ม่ายเห็นครายเลย..อ้ะจ้ะ  - - เห็นแต่ พี่ตรีคนนี้คนเดียว ที่มากับว่าที่ลูกเขยพ่อน่ะ .. ”  เพราะน้ำเสียงยียวนนั่นแหละมั้ง  ทำให้นิตารู้สึกว่า เธอจะเห็นคนตัวสูงนั่นยิ้มๆ สักหน่อยหนึ่ง ..  หน่อยเดียวเท่านั้นจริงๆ

ว่าแต่ว่า..  นอกจากคนตัวสูงที่นั่งอยู่ตรงข้างๆ ท่านรองฯแล้ว หญิงสาวก็ไม่เป็นว่าจะมีใครคนไหนอยู่ในห้องนั้นอีก ..

“ เอ้า..  ก็นี่ไง..  คนนี้แหละพี่ตรีพล ลูกชายป้าอัญชา ซี้กับคุณหญิงอรณีย์ของเราไง .. ”   ท่านรองฯอธิบายเสร็จสรรพ ..

อ้อ..  ที่แท้คนที่ท่านรองฯ หมายถึงก็คือ..  คนตัวสูงนี่เอง  - - โลกนี้ดูท่าว่า  มันจะกลมเกินไปหน่อยซะแล้ว

“ อ้าว !!   พ่อจ๋าๆ..  ก็รู้จักพี่ตรีหรอกเหรอจ๊ะ ..    งั้น พ่อก็รู้จักพี่อาร์ม แฟนพี่ก้อยด้วยสิจ๊ะ ”  นิตารู้สึกว่า.. น้ำเสียงของ คนพูดจะกระตือรือล้น ขึ้นมาทันที

“ เอ้า.. มาๆ  สองสาวมารู้จักกันไว้ลูก ยัยนิมาเร็ว ..”  ประโยคนั้น ท่านรองฯ หันมาเรียกหญิงสาวด้วย .. ทำเอานิตาจะหลบก็หลบไปไม่ได้ ..

“ รู้จักกันแล้วค่ะ คุณพ่อ ..    พอดีเมื่อกี๊ พี่ก้อย .. แนะนำให้รู้จักแล้วน่ะค่ะ ”  นิตาตอบเรียบๆ  ก่อนจะยกมือไหว้ คนตัวสูง.. คนนั้นอีกครั้ง

หญิงสาวไม่ชอบสายตา ของเขาเลย..   ตาสวยๆ   ออกจะหวานด้วยซ้ำ   เสียแต่ว่า .. ตาสวยคู่นั้น ดูว่างเปล่า จนเกินไป..    เกินไป จนถึงขนาดที่ทำให้ ตาคู่สวยนั้น ดูลึกล้ำเหลือเกิน

 - -   ผู้ชายคนนี้อ่านยาก  - -  นิตารู้สึก อย่างนั้น.. ยิ่งถ้าเธอคิดว่าจะอ่านเขา.. จากดวงตาคู่สวยนั่น ดูจะยิ่งไม่มีทาง ที่จะเป็นไปได้เลย..!!

“ พ่อจ๋าๆ ..   ปิต์ กับนิ ขอไปป๋อมแป๋มก่อนได้ไหม๊ อ้ะจ๊ะ ..  เดี๋ยวแม่จ๋าๆ จะมาตีหนูแน่ๆ เลย ถ้ายังมานั่งอยู่อย่างนี้อ้ะจ้ะ .. ” 

 เฮ้อ .. นี่ถ้าหญิงสาวไม่รู้จักกับยัยกะปิ มาตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมนะ .. เธอคงรับไม่ได้แน่ ว่าดาวยั่ว( โมโห )อย่างยัยกะปิ .. เวลาอยู่ต่อหน้าบุพการีแล้ว...  เธอ จะเปลี่ยนไปได้จนถึงขนาดนี้

“ พ่อตรี.. คงเห็นแล้ว  ดูสิเนี่ย .. ปีหน้าก็จะจบมหาวิทยาลัยแล้ว  ยังทำตัวเป็นเด็กๆ อยู่เลย .. ไม่โตสักที ” ท่านรองฯ หันไปปรารภกับคนตรงหน้า..

“ แหม..  พ่อจ๋าๆ น่ะ ..    ถ้า ปิต์ไม่อ้อนพ่อจ๋าๆ  แล้ว .. จะให้ปิต์ไปอ้อน หนุ่มๆ ที่ไหนล่ะค๊า..”

“ ตะพดสิคุณลูก ..    บ๊ะ .. ไปอ้อนหนุ่มๆ ”

 “ เอ้า..    จะไปไหนก็ ไปไป๊ -   มิน่า พ่อถึงว่ากลิ่นอะไรแปลกๆ..  ”  ท่านรองฯ ทิ้งท้ายไว้เท่านั้น.. ขณะที่คนถูกไล่ก้มลงหอมแก้มอูมนั้น .. สักทีก่อนจะหันหลังเดินออกมา