ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 การเดินทางสู่โบเรน
มีลเินลาห้อนอนหลัาเาัสัมภาระลระเป๋าเสร็แล้ว
“ผมพร้อมแล้ว”มีลประาศ้วยน้ำเสียห่อเหี่ยว
โฮเร เนยิ้มว้า ายรานั่อยู่บริเว้าเาผิ ส่วนลุเรนเลำลัเ็ถ้วยาน ----สัพัหนึ่ประูบ้าน็เปิผาึ้นมา---รอบรัวเลินนิ่นั่นเอ
“ันไ้่าวว่ารามนรีเินทามาเยี่ยมท่านลอร์รึ” ลุเฮิร์บถามอย่าอารม์ี “อ้า---นั่นเฮิร์บรึเปล่าน่ะ”โฮเร เนร้อถามึ้น”แน่ล่ะสิ”
“เป็นายร้ายีอย่าไรไม่ส่่าวมาเลยนะโฮเร”ลุเฮิร์บพูึ้นมา”อ้อ!นี่ลูอันเอ”
“สอนหรือ”โฮเร เนลุึ้นเินมาหา
“นี่แฮริส---ส่วนผู้หิโรสเรน่า”
“รู้ัับมีลสินะ”โฮเร เนถามแฮริสและโรสเรน่า
“รับ---เราเป็นเพื่อนสนิทันรับ”แฮริสอบแล้วับมือโฮเร เน
“พวเธอวรรู้สินะ---ว่ามีละเินทาไปโบเรนวันนี้”โฮเร เนบอทุๆน
“เาะไปเ้าเรียนที่มหาวิทยาลัย”ลุเรนเลแทรึ้นมา
ูาสีหน้าอแฮริสับโรสเรน่าูเหมือนะื่นนับ่าวนี้มา ึ่ที่พวเา้อารสิ่สุท้ายือ้อพราาันเร็วที่สุ
“นะ---นายไปริรึ “แฮริสถามเสียสั่น
มีลพยัหน้า---แล้วหันไปที่โรสเรน่า ใบหน้าอเธอูเือๆริมฝีปาสั่นระริ---แล้วเธอ็วิ่าไป
“ลูะไปไหนน่ะ”ลุเฮิร์บร้อถาม
มีลมอหน้าแฮริส
“ันิว่า....”แฮริสมอมีล้วยสีหน้าเือๆ”เธอโรธนายล่ะ”
“ันทำอะไรล่ะ”มีลโ้ทวนำพูอแฮริส
“......อืมมม”แฮริสทำเป็นใร่รว
“แฮริสไปามน้อมา”ลุเฮิร์บสั่เ็าย”เร็วเ้า!”เาเสริมอย่าุันเมื่อสบับสายาุ่นมัวอบุราย
“ผมไปเอ็ไ้”มีลเสริม ไม่รอำอบ เาวิ่ามโรสเรน่าไปทันที
โรสเรน่าวิ่ไปไหน มีลไม่รู้หรอแ่เาพยายามมอหาเธอทุทิศทุทา...ที่หัวมุมอร้านายนมปั---ใบหน้าเปียไป้วยน้ำา สะอื้นอย่ารำาือ---โรสเรน่า
มีลเินเ้าไปหาเธออย่ารวเร็ว
“เธอใร้าย!”โรสเรน่าะโนใส่ทันทีที่เาเ้าใล้เธอ”ธะ---เธอ---ไอ้โ่เอ้ย!”
มีลหัวเราะอย่าประสาทๆ
“ไม่ลไปหน่อยเหรอ”เาว่า
“ะ---ลิ”โรสเรน่าโ้ทันวัน”ไอ้โ่---ทำไมเธอไม่อยาเล่นับันแล้วเหรอ”
“อะไร---“
“บ้าริ---เธอิว่าันน่าเบื่อเหรอ!”โรสเรน่าถาม”เธอะไปอยู่โบเรน---เธอทิ้พวเราไป---เธอไม่สสารันับอาีเหรอ(แฮริสั่หัวมันประไร)”
มีลส่ายหน้า
“โรสฟันะ---“มีลเริ่มอย่าใเย็น”ัน้อไป---็ลุับ---เอ่อ---แม่อัน้อารให้ันไปเรียน”
“ันะามเธอไปมีล”โรสเรน่าบอเสียสั่น”ริสิ---โ่เอ้ย”เธอหัวเราะอย่าประสาทๆ”ันะไปเรียนวิทยาลัยสมุนไพรศาสร์เหมือนแฮริส”
“ีสิ”
โยไม่มีปี่ไม่มีลุ่ย โรสเรน่า็ระโนอเา
“รัษาัวนะ”เธอบอ
“โรส-เร-น่า”
โรสเรน่าปล่อยมีล
“---ันไ้ยินมาว่าที่โบเราอนนี้อันรายมา---“โรสเรน่าพู”พ่อบอว่าอีไม่นาน็ะเิ’สรามแห่วิถี’แล้ว---ให้ายสิันยัไม่รู้ว่า’สรามแห่วิถี’ืออะไร”
...
“โีนะมีล”แฮริสบอเมื่อมีลึ้นรถม้าอโฮเร เน
“เ่นัน”ลุเฮิร์บยิ้มว้า
“รับ”เายิ้มพยัหน้าสายามอโรสเรน่าที่ไม่ล้าสบา”โอ้ย!ลุ”มีลร้อเมื่อลุเรนเลหว้นอ”ผมเ็บนะ”
“โีล่ะแ---“ลุอมีล
มีล้าวึ้นรถม้าามโฮเร เนแล้วปิประู
“บ๋ายบาย”มีลบอทุนทันทีที่รถม้าเริ่มวิ่
มันไลาบ้านอเาเรื่อย---โรสเรน่าวิ่ามรถม้าเพื่อมาส่เา มีลมอโรสเรน่าและแฮริสาละห้อย พริบาเียวทันทีที่รถม้าวิ่ออาัวเมือ---นรสีเียว็หายล่อหนไปทันที---รถม้าลอยึ้นฟ้า
“ิถึเธอล่ะสิ”โฮเร เนพูึ้น ายราส่สายาที่เปี่ยมล้นเมามาให้เา
“รับ”มีลบอ”ไม่รู้ว่านานเท่าใผมะไ้ลับมาอี”
“ัน็รู้สึแบบนี้เหมือนันล่ะมีล”โฮเร เนบอพร้อมรอยยิ้ม ผมสีเินระทบับแสแ”มันทรมานมานะ”
“รับ”
“เธอเรียันว่าลุเน็ไ้ถ้า้อาร”
“ผมิว่า---“มีลอึอั”ผมเรียว่าท่านเนีว่า”
“ฟัูไม่ืเลยนะ”ท่านเนหัวเราะเสียเบา
มีลยิ้ม เอนหลัพิเบาะ เป็นเวลาว่าสิบนาทีที่มีลับท่านเนไม่พูอะไรัน
“เอ่อ...”มีลเอ่ยึ้น”ท่านเนรับ---ือผมอยาทราบว่ามหาวิทยาลัยเวทมนร์เนี่ยเป็นอย่าไรรับ”
“อ้อ!ันสสัยเียวล่ะทำไมเธอเียบ”ท่านเนบอ
“ผมนึไ้ผมยัไม่เอเพื่อนอีนหนึ่น่ะรับ”มีลยอมรับ เายัไม่เออาีเลย นึไม่ถึเลยเมื่อืนอนที่เาลาอาี ทั้สอะาัน..
“อือ...เรนเลบอว่าเธอเป็นเ็พูมานน่ารำา”ท่านเนพึมพำแ่สำหรับันนะมีล---เธอูไม่พูมาเลย”
“ที่ผม---“
“ไ้สิันลืมไป---“ท่านเนส่ระาษแ็สีเหลือแอ่อนให้มีล”นี่เป็นหมายที่ทามหาวิทยาลัยส่มายืนยันให้ัวเธอเ้าเรียน”
“แ่ลุเรนเลไม่ให้ผมูเลย”มีลว่า”---รับ”เาเสริม แล้วลี่อออ่านทันที
มหาวิทยาลัยเวทมนร์ แห่ โบเรน
มิลาเิล โยเฟ ีเบอร์ัน สลัอร์น
นัศึษาั้นปีที่หนึ่แห่มหาวิทยาลัยเวทมนร์
า โรเรียนฝึหัเวทมนร์แห่รีนฮอล์ล
มาร์แบ์ อ. ฮุ้ทส์
เ้าหน้าที่รวสอบและทะเบียนมหาวิทยาลัยเวทมนร์
“เธอ้อเอาใบนี้ไปรายานัว้วย”ท่านเนบอ” และำเป็น้อรู้ว่ามหาวิทยาลัยเวทมน์มีสามั้นารศึษา”
“ผมนึว่ามีห้าเสียอี”มีลสอึ้นลอยๆ
“นี่แน่ะ---ันไม่แน่ใว่าถ้าไม่มีลุอเธอันน่าะสอบนะ”ท่านเนบอ”ลุอเธอเ่มาเลยล่ะ---แ่ทำไมลุอเธอไม่เป็นะรามนรีเหมือนันล่ะ---เธอรู้หรือเปล่า”
“ลุไม่เยบอผมเลย”มีลพูเสียเย็น
“นั่นสิ---เอาเถอะ”ท่านเนถอนใ”ถ้าเ่นนั้นพัผ่อนะมีล---เรา้ออยู่บนนี้เือบทั้ืน”
“ผมพร้อมแล้ว”มีลประาศ้วยน้ำเสียห่อเหี่ยว
โฮเร เนยิ้มว้า ายรานั่อยู่บริเว้าเาผิ ส่วนลุเรนเลำลัเ็ถ้วยาน ----สัพัหนึ่ประูบ้าน็เปิผาึ้นมา---รอบรัวเลินนิ่นั่นเอ
“ันไ้่าวว่ารามนรีเินทามาเยี่ยมท่านลอร์รึ” ลุเฮิร์บถามอย่าอารม์ี “อ้า---นั่นเฮิร์บรึเปล่าน่ะ”โฮเร เนร้อถามึ้น”แน่ล่ะสิ”
“เป็นายร้ายีอย่าไรไม่ส่่าวมาเลยนะโฮเร”ลุเฮิร์บพูึ้นมา”อ้อ!นี่ลูอันเอ”
“สอนหรือ”โฮเร เนลุึ้นเินมาหา
“นี่แฮริส---ส่วนผู้หิโรสเรน่า”
“รู้ัับมีลสินะ”โฮเร เนถามแฮริสและโรสเรน่า
“รับ---เราเป็นเพื่อนสนิทันรับ”แฮริสอบแล้วับมือโฮเร เน
“พวเธอวรรู้สินะ---ว่ามีละเินทาไปโบเรนวันนี้”โฮเร เนบอทุๆน
“เาะไปเ้าเรียนที่มหาวิทยาลัย”ลุเรนเลแทรึ้นมา
ูาสีหน้าอแฮริสับโรสเรน่าูเหมือนะื่นนับ่าวนี้มา ึ่ที่พวเา้อารสิ่สุท้ายือ้อพราาันเร็วที่สุ
“นะ---นายไปริรึ “แฮริสถามเสียสั่น
มีลพยัหน้า---แล้วหันไปที่โรสเรน่า ใบหน้าอเธอูเือๆริมฝีปาสั่นระริ---แล้วเธอ็วิ่าไป
“ลูะไปไหนน่ะ”ลุเฮิร์บร้อถาม
มีลมอหน้าแฮริส
“ันิว่า....”แฮริสมอมีล้วยสีหน้าเือๆ”เธอโรธนายล่ะ”
“ันทำอะไรล่ะ”มีลโ้ทวนำพูอแฮริส
“......อืมมม”แฮริสทำเป็นใร่รว
“แฮริสไปามน้อมา”ลุเฮิร์บสั่เ็าย”เร็วเ้า!”เาเสริมอย่าุันเมื่อสบับสายาุ่นมัวอบุราย
“ผมไปเอ็ไ้”มีลเสริม ไม่รอำอบ เาวิ่ามโรสเรน่าไปทันที
โรสเรน่าวิ่ไปไหน มีลไม่รู้หรอแ่เาพยายามมอหาเธอทุทิศทุทา...ที่หัวมุมอร้านายนมปั---ใบหน้าเปียไป้วยน้ำา สะอื้นอย่ารำาือ---โรสเรน่า
มีลเินเ้าไปหาเธออย่ารวเร็ว
“เธอใร้าย!”โรสเรน่าะโนใส่ทันทีที่เาเ้าใล้เธอ”ธะ---เธอ---ไอ้โ่เอ้ย!”
มีลหัวเราะอย่าประสาทๆ
“ไม่ลไปหน่อยเหรอ”เาว่า
“ะ---ลิ”โรสเรน่าโ้ทันวัน”ไอ้โ่---ทำไมเธอไม่อยาเล่นับันแล้วเหรอ”
“อะไร---“
“บ้าริ---เธอิว่าันน่าเบื่อเหรอ!”โรสเรน่าถาม”เธอะไปอยู่โบเรน---เธอทิ้พวเราไป---เธอไม่สสารันับอาีเหรอ(แฮริสั่หัวมันประไร)”
มีลส่ายหน้า
“โรสฟันะ---“มีลเริ่มอย่าใเย็น”ัน้อไป---็ลุับ---เอ่อ---แม่อัน้อารให้ันไปเรียน”
“ันะามเธอไปมีล”โรสเรน่าบอเสียสั่น”ริสิ---โ่เอ้ย”เธอหัวเราะอย่าประสาทๆ”ันะไปเรียนวิทยาลัยสมุนไพรศาสร์เหมือนแฮริส”
“ีสิ”
โยไม่มีปี่ไม่มีลุ่ย โรสเรน่า็ระโนอเา
“รัษาัวนะ”เธอบอ
“โรส-เร-น่า”
โรสเรน่าปล่อยมีล
“---ันไ้ยินมาว่าที่โบเราอนนี้อันรายมา---“โรสเรน่าพู”พ่อบอว่าอีไม่นาน็ะเิ’สรามแห่วิถี’แล้ว---ให้ายสิันยัไม่รู้ว่า’สรามแห่วิถี’ืออะไร”
...
“โีนะมีล”แฮริสบอเมื่อมีลึ้นรถม้าอโฮเร เน
“เ่นัน”ลุเฮิร์บยิ้มว้า
“รับ”เายิ้มพยัหน้าสายามอโรสเรน่าที่ไม่ล้าสบา”โอ้ย!ลุ”มีลร้อเมื่อลุเรนเลหว้นอ”ผมเ็บนะ”
“โีล่ะแ---“ลุอมีล
มีล้าวึ้นรถม้าามโฮเร เนแล้วปิประู
“บ๋ายบาย”มีลบอทุนทันทีที่รถม้าเริ่มวิ่
มันไลาบ้านอเาเรื่อย---โรสเรน่าวิ่ามรถม้าเพื่อมาส่เา มีลมอโรสเรน่าและแฮริสาละห้อย พริบาเียวทันทีที่รถม้าวิ่ออาัวเมือ---นรสีเียว็หายล่อหนไปทันที---รถม้าลอยึ้นฟ้า
“ิถึเธอล่ะสิ”โฮเร เนพูึ้น ายราส่สายาที่เปี่ยมล้นเมามาให้เา
“รับ”มีลบอ”ไม่รู้ว่านานเท่าใผมะไ้ลับมาอี”
“ัน็รู้สึแบบนี้เหมือนันล่ะมีล”โฮเร เนบอพร้อมรอยยิ้ม ผมสีเินระทบับแสแ”มันทรมานมานะ”
“รับ”
“เธอเรียันว่าลุเน็ไ้ถ้า้อาร”
“ผมิว่า---“มีลอึอั”ผมเรียว่าท่านเนีว่า”
“ฟัูไม่ืเลยนะ”ท่านเนหัวเราะเสียเบา
มีลยิ้ม เอนหลัพิเบาะ เป็นเวลาว่าสิบนาทีที่มีลับท่านเนไม่พูอะไรัน
“เอ่อ...”มีลเอ่ยึ้น”ท่านเนรับ---ือผมอยาทราบว่ามหาวิทยาลัยเวทมนร์เนี่ยเป็นอย่าไรรับ”
“อ้อ!ันสสัยเียวล่ะทำไมเธอเียบ”ท่านเนบอ
“ผมนึไ้ผมยัไม่เอเพื่อนอีนหนึ่น่ะรับ”มีลยอมรับ เายัไม่เออาีเลย นึไม่ถึเลยเมื่อืนอนที่เาลาอาี ทั้สอะาัน..
“อือ...เรนเลบอว่าเธอเป็นเ็พูมานน่ารำา”ท่านเนพึมพำแ่สำหรับันนะมีล---เธอูไม่พูมาเลย”
“ที่ผม---“
“ไ้สิันลืมไป---“ท่านเนส่ระาษแ็สีเหลือแอ่อนให้มีล”นี่เป็นหมายที่ทามหาวิทยาลัยส่มายืนยันให้ัวเธอเ้าเรียน”
“แ่ลุเรนเลไม่ให้ผมูเลย”มีลว่า”---รับ”เาเสริม แล้วลี่อออ่านทันที
มหาวิทยาลัยเวทมนร์ แห่ โบเรน
มิลาเิล โยเฟ ีเบอร์ัน สลัอร์น
นัศึษาั้นปีที่หนึ่แห่มหาวิทยาลัยเวทมนร์
า โรเรียนฝึหัเวทมนร์แห่รีนฮอล์ล
มาร์แบ์ อ. ฮุ้ทส์
เ้าหน้าที่รวสอบและทะเบียนมหาวิทยาลัยเวทมนร์
“เธอ้อเอาใบนี้ไปรายานัว้วย”ท่านเนบอ” และำเป็น้อรู้ว่ามหาวิทยาลัยเวทมน์มีสามั้นารศึษา”
“ผมนึว่ามีห้าเสียอี”มีลสอึ้นลอยๆ
“นี่แน่ะ---ันไม่แน่ใว่าถ้าไม่มีลุอเธอันน่าะสอบนะ”ท่านเนบอ”ลุอเธอเ่มาเลยล่ะ---แ่ทำไมลุอเธอไม่เป็นะรามนรีเหมือนันล่ะ---เธอรู้หรือเปล่า”
“ลุไม่เยบอผมเลย”มีลพูเสียเย็น
“นั่นสิ---เอาเถอะ”ท่านเนถอนใ”ถ้าเ่นนั้นพัผ่อนะมีล---เรา้ออยู่บนนี้เือบทั้ืน”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น