คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 1 หวงก้าง 3
“สสัยวันนี้ฝนะหนั ลูายลับถึบ้าน่อนละรหลั่าว” ุแพรวพรรพูลอยๆมาามสายลม
“โธ่...ุแม่รับ ไม่ลับบ้านแล้วะให้ผมไปไหนล่ะรับ อยู่ที่ไหนะสุใเท่าบ้านเราล่ะรับ” เพรเพทายยับเ้าใล้ร่ามารา วแนแร่โอบอมาราอย่าอออ้อน
“ำพูแบบนี้เ็บไว้ไปใ้ับผู้หินอื่นเถอะ อย่ามาหวานแถวนี้เลยย่ะ พ่อาสโนว่า” ุแพรวพรรีลำแนำยำอบุรายเบาๆ ่อนะหันไปทัทายวิษาเมื่อเห็นหิสาวเินเ้ามาใล้
“ระแ ลับมาแล้วเหรอลู” วิษาประนมมือไหวุ้แพรวพรรและเพรเพทาย ึ่เป็นสิ่ที่เธอทำเป็นประำทุวันอยู่แล้ว ไม่ว่าะ่อนไปเรียนอนเ้า หรืออนเย็นหลัาลับามหาวิทยาลัย หิสาว็ะทำวามเารพผู้มีพระุทุรั้
“ไปอาบน้ำอาบท่า่อนไป เี๋ยวลมาทาน้าวพร้อมัน”
“่ะ” วิษารับำแล้ว้อมศีรษะในอนที่เินผ่านทั้สอเ้าไปในบ้าน เพรเพทายลายอ้อมแนออาร่ามารา ายหนุ่มมอาม้วยแววาที่ไม่พอใเท่าไร
“ุแม่ทำไมไม่ถามระแหน่อยล่ะรับว่าใรมาส่” ุแพรวพรรมวิ้วมอหน้าลูายอย่าแปลใ เพรเพทายรีบปรับสีหน้าให้เป็นปิ
“็ระแมาอยู่ในปรออเรา ไปมาับใรเรา็วระใส่ใ เิเป็นอะไรึ้นมา ยายพราวะไ้ไม่มาหาว่าผมไมู่แลน้อสาวเา” ผู้สูวัยพยัหน้าเ้าใ แ่็ไม่ไ้ให้ำอบที่ลูาย้อาร เพรเพทายึรีบพูึ้น้วยน้ำเสียริัเสริมึ้นมาอี
“อีอย่า นสมัยนี้ไว้ใยานะรับ ระแเป็นผู้หิไม่วรไปไหนมาไหนับใรลำพั” ราวนีุ้แพรวพรร้อหน้าลูายแล้วยิ้มว้า
“หนูระแมาับภพ ลูายเ้าอโรแรมริมแม่น้ำเ้าพระยา ที่บ้านอยู่ท้ายอยไ ระแเาโทรมาบอแม่่อนแล้วว่าภพะมาส่ แม่็เห็นว่านันเอ แล้วบ้าน็อยู่อยเียวัน ็เลยไม่ไ้ว่าอะไร” ุแพรวพรรพูบ็เินเ้าบ้าน เรียนรับใ้ให้ัแั้สำรับอาหารมื้อ่ำ ปล่อยให้ลูายยืนัสีหน้าไม่พอใอยู่นเียว เพรเพทายรู้สึหุหิแปลๆ เาไม่อบที่ะให้ วิษาไปไหนมาไหนับผู้ายนอื่นเลย
เ้าวัน่อมาะที่วิษาำลัะเินออาบ้าน นายเปี่ยมึ่เป็นนับรถประำัวอุประภาสรีบวิ่มาัรหน้า สอมือุมเป้า้อมศีรษะลเล็น้อย
“มีอะไรหรือเปล่าะลุเปี่ยม” วิษาเอ่ยถามออไปพร้อมรอยยิ้มหวาน
“ุผู้หิสั่ว่า ่อานี้ไปให้ผมไปรับสุ่ระแที่มหาวิทยาลัยรับ” วิษาเลิิ้วเรียวอย่าแปลใ ในะที่นพูพยายามหลบสายาับพิรุธอหิสาว นายเปี่ยมพูทุอย่าามที่บุรายอเ้าอบ้านสั่มาและำับนัหนาว่าห้ามให้วิษารู้ว่านี่เป็นำสั่อเา ไม่อย่านั้นะถูัเินเือน โยให้บอหิสาวว่าเป็นำสั่อุผู้หิอบ้าน
“หนูไปเอไ้่ะ ไม่้อรบวนลุ็ไ้”
“ไม่ไ้รับ เี๋ยวุผู้หิะมาว่าผมไม่ทำามำสั่ ผมะโน่อว่าเอาไ้นะรับ ุระแึ้นรถเถอะนะรับ ผมอร้อล่ะรับ” ถึะๆอยู่บ้า แ่หิสาว็ไม่อยาทำให้ใรลำบาใ ร่าเล็ึเินไปึ้นนั่บนรถามที่นายเปี่ยมอร้อ
เพรเพทายมอามรถยุโรปันให่ที่แล่นออาบ้านไปอย่าอารม์ี ่อนะเินผิวปาเินไปยัรถอนเอ เพื่อะออไปทำาน
“ไอ้เปี่ยมมันไปไหนล่ะนั่น พ่อว่าะใ้ให้ับรถไปส่ที่สนามอล์ฟสัหน่อย” ุประภาสเอ่ยถามบุรายอย่าแปลใ เพรเพทายหันลับมาอบำถามบิา้วยใบหน้าริั
“ลุเปี่ยมไปส่ระแที่มหาวิทยาลัยรับ และ่อไปนี้ลุเปี่ยมะ้อทำหน้าที่ไปรับส่ระแที่มหาวิทยาลัยทุวัน”
“อ้าว! แล้วใระับรถให้พ่อล่ะ” เพรเพทายสบาบิาแล้วไหวไหล่
“ุพ่อ็ให้ไอ้ป๋อับให้สิรับ”
“แ่...”
“ไม่มีแ่อะไรทั้นั้นรับ ยายพราวฝาให้เราูแลระแ ถ้ายายนั่นรู้ว่าเราูแลระแไม่ี เี๋ยว็มาอาละวาบ้านแันพอี ถ้าุพ่อไม่อยาให้ไอ้ป๋อับรถให้ ็เลื่อนวันออรอบไปเป็นวันหยุที่ระแไม่้อไปเรียนสิรับ ลุเปี่ยมะไ้ว่ามาับรถให้” เพรเพทายพูบ็เินเร็วไปที่โรอรถ ปล่อยให้บิามอามแผ่นหลัว้าสลับับมอไปทาประูรั้วบ้านอย่าๆ
ความคิดเห็น