UFO USURP CLUB ★

ลำดับตอนที่ #7 : กิจกรรมคู่ที่สาม[Sf]The last happiness (S69)

The last happiness  
BY Mukuro usurp

 

 

             ณ คืนที่สายหมอกปกคลุมไปทั่วบริเวณ.....ภายในปราสาทที่เงียบสงบของเหล่ามาเฟียที่กำลังหลับใหลด้วยความเหนื่อยล้า...มีเพียงร่างหนึ่งกำลังนั่งทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อย...

“โว้ยยยยยยย!ไอ้บอสเวร!!ปล่อยให้ฉันนั่งทำงานจนดึกจนดื่นแล้วตัวเองชิ่งไปนอนเนี่ยนะ!!!เดี๋ยวพ่อสับให้!!!!”ร่างสูงบ่นด้วยความโมโห....เฮ้อ~ในที่สุดก็ทำงานเสร็จซักที...เขานั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง...เมื่อเห็นสายหมอกแบบนี้แล้วทำให้เขาคิดถึงใครคนนึง......เฮ้อ......เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันสักทีนะ........ร่างสูงเปิดลิ้นชักใต้โต๊ะเพื่อที่จะเก็บของ..แต่ทว่าสายตาของเขาเหลือไปเห็นกล่องของขวัญเล็กๆใบนึงที่ห่อด้วยกระดาษห่อของขวัญสีม่วง...เขาหยิบมันขึ้นมาดู...พรุ่งนี้ก็จะถึงวันเกิดแกแล้วสินะ.......มุคุโร่.............อ๊ะวันเกิดมุคุโร่!!!!!!!!!!!....ร่างสูงรีบปั่นงานบนโต๊ะเพื่อที่จะได้ไปหาคนคนนั้น

.

.

.

               ณ ขณะนั้นที่ญี่ปุ่น...........เจ้าของดวงตาสองสีอันน่าพิศวงนั้นกำลังนอนอยู่บนเตียงพลางจ้องรูปถ่ายใบนึงตาไม่กระพิบ รูปถ่ายใบนั้นมันทำให้เขานึกถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาทั้งช่วงเวลาที่เขาเองมีความสุขที่สุดในชีวิต...และ...เรื่องราวที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตของเขา...พรุ่งนี้ก็จะถึงวันเกิดของผมแล้วนะครับ....คุณยังจำได้อยู่รึเปล่าครับ...สควอโล่...มือบางที่ถือรูปเริ่มสั่นเทา...น้ำใสๆไหลรินออกมาจากดวงตา2สี...ร่างบางโยนรูปใบนั้นทิ้งลงพื้นแล้วฟุ่บหน้าลงกับหมอน ....ช่างเถอะเขาคนนั้นก็คงจะลืมไปแล้วล่ะยังไงซะเขาก็ทิ้งมันไปหมดแล้วนี่...ทั้งช่วงเวลาแห่งความสุข..ทั้งช่วงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน...เขาคงลืมมันไปหมดแล้ว....ยังไงซะผมเองก็.เป็นได้……..แค่คนที่ถูกลืมอย่างนั้นสินะครับ...

 

‘วันนี้ไปเที่ยวกันที่ไหนดีครับ คุฟุฟุ ^ ^’

‘โทษที..วันนี้ฉันงานยุ่ง..แกไปคนเดียวละกัน’

.

.

.

‘วันนี้อากาศดีนะครับ ออกไปเดินเล่นกันมั๊ยครับ^ ^’

‘แกไม่เห็นรึไงว่าฉันทำงานอยู่!!’

.

.

.

‘เอ๋!วันนี้ทำงานดึกอีกแล้วเหรอครับ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกครับ คุฟุฟุ’

‘ไม่ต้องมายุ่งได้มั๊ยวะ!ฉันจะทำงานแกอยากนอนก็กลับบ้านไปนอนสิ!!’

.

.

.

มันจะเป็นอย่างนี้อยู่แสมอๆ...ไม่ว่าร่างบางจะถามกี่ครั้งๆร่างบางก็จะโดนปฏิเสธเสมอๆในหัวของเขาก็ยังมีแต่เรื่องงานเสมอ...เขาไม่เคยหันมามองร่างบางเลยสักครั้ง...ร่างบางก็ยังรอเขา...เวลาผ่านไป1วัน...เป็น1สัปดาห์....1สัปดาห์เป็น....1เดือน....1เดือนกลายเป็น...1ปีและมันจะผ่านไปเรื่อยๆอย่างนั้นเหรอ...แน่นอนว่าทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีขีดสุด...แน่นอนจิตใจของร่างบางเองก็เช่นกัน...เขาจะไม่ปล่อยมันไปอีกแล้วจะไม่ปล่อยไปอย่างไร้ค่า......ถ้าคุยกันรู้เรื่องก็เริ่มต้นกันใหม่แต่ถ้าไม่.....มันก็จบ......มันก็แค่นั้น...

.

.

.

‘วันนี้ผมเบื่อจังเลยครับ ไปเที่ยวกันเถอะครับ’

‘ฉันไม่ว่างไปกับแกหรอก..ฉันต้องทำงาน’ร่างสูงพูด

‘ผมก็เห็นคุณพูดแบบนี้ทุกทีแหละครับ ไม่เอาน่าครับไปเที่ยวกันนะครับ คุฟุฟุ ^ ^’ร่างบางพูดพลางเอื้อมมือไปจับไหล่ร่างสูง

‘เอ๊ะ!นี่แกพูดไม่รู้เรื่องเหรอ!!แกไม่เห็นรึไงฮะฉันกำลังนั่งทำงานสำคัญอยู่นะโว้ยยยย!!!แกเบื่อแกก็ไปคนเดียวสิวะ!!!!ให้ฉันนั่งทำงานคนเดียวไม่ได้รึไง!!!!!’ร่างสูงขึ้นเสียงทำให้ร่างบางตกใจเล็กน้อย

‘ผมก็เห็นคุณพูดอย่างนี้ตลอดนี่ครับ คุณไม่เคยสนใจผมเลย ผมต้องไปไหนมาไหนคนเดียวทำอะไรคนเดียวอยู่คนเดียวมาเป็นปี แต่คุณก็ยังไม่เคยละสายตาจากงานมาสนใจผมบ้าง..พอผมเป็นห่วงคุณ...คุณก็มาหาว่าผมยุ่ง..พอผมไม่สนใจ..ก็หาว่าผมไม่รัก.....ตัวคุณเองนั้นและ!’ร่างบางเริ่มขึ้นเสียงบ้าง นั้นทำให้ร่างสูงตกใจไม่น้อย

‘ไม่ใช่แบบนั้น’ร่างสูงพูดขึ้นพลางเอื้อมมือไปโอบเอวร่างบาง

‘งั้นเดี๋ยวรอฉันทำงานเสร็จอีกแปบเดียวนะ’ร่างสูงพูด...รอ...รองั้นเหรอ..ผมรอคุณมานานเกินพอแล้วครับ...

‘ใช่สิ!ผมมันไม่สำคัญแล้วนิ!’

‘ไม่ใช่แบบนั้น..ฉันขอทำงานต่ออีกแปบเดียวนะงานนี้มันสำคัญมากๆเลยนะ’ร่างสูงเอ่ย

‘โอเค๊!ได้ครับ คุณจะทำอะไรก็เชิญ!!ไม่ต้องมาสนใจคนที่ถูกลืมแบบผมหรอกครับ!!!’ร่างบางกระแทกเสียง ผลักร่างสูงออกแล้วเดินออกจากห้องไป...................

‘เฮ้!เดี๋ยวก่อนสิ!’ร่างสูงเดินไปคว้าข้อมือร่างบาง

‘ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ผมน่ะมันชินกับการถูกลืมแล้วล่ะครับ คุฟุฟุ’พอร่างบางพูดจบสายหมอกก็เข้ามาบังตัวของร่างบางและแล้วตรงนี้ ตรงที่ร่างบางเคยยืนอยู่ก็ไม่มีใครยืนอยู่อีกต่อไป..........

 

ร่างบางคิดถึงเรื่องที่ผ่านๆมา...จนในที่สุดเขาก็ผล็อยหลับไป............

 

              วันนี้เป็นวันเกิดของร่างบาง...เขาเดินลงมาจากห้องเหมือนทุกๆเช้าแต่มันไม่เหมือนเดินตรงที่ว่า...วันนี้ในโกคุโยแลนด์เหลือเพียงเขาคนเดียว...ซึ่งมันปราศจากเสียงโหวกเหวกโวยวายของเคน เสียงเตือนของจิคุสะและเสียงห้ามของโคลม...มันเงียบเกินไปร่างบางเลยตัดสินใจเดินออกไปด้านนอก แต่น่าแปลกที่ด่านนอกนั้นที่ปกติจะมีเหล่าวองโกเล่มาเดินเล่นอย่างสนุกสนานหรอแม้แต่กรรมการคุมกฎมาเดินตรวจโรงเรียน แต่วันนี้ไม่มีใครเลย ร่างบางอดนึกสงสัยไม่ได้แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก...เขาเดินออกไปตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าไปแล้ว...อืม...ได้เวลากลับบ้านแล้วสินะ..ร่างบางคิดก่อนจะเดินกลับบ้านไป....เมื่อร่างบางเดินเข้ามาในบ้าน............ที่บ้านนั้นยังคงเงียบและมืดผิดปกติร่างบางจึงตัดสินใจ เดินไปอย่างกล้าๆกลัว..และแล้วทันใดนั้น...

“happy birthday!!”เค้กก้อนโตถูกยกมาพร้อมกันเสียงเพลงแฮปปีบิร์ทเดย์...ทั้งโคลม เคน จิคุสะและวองโกเล่ทุกคนแม้แต่ฮิบาริเองก็ตาม..ขณะที่ทุกคนกำลังสนุกอยู่กับปาร์ตี้นั้น..ร่างบางกวาดตามองไปรอบๆมองหาร่างๆนึงเขามองหาทั่วงานแต่เขาก็ไม่เจอ.....ร่างบางจึงหนีกลับขึ้นห้องโดยไม่ได้บอกใคร....

 

‘สควอโล่ครับ รู้ไหมครับว่าเมื่อวานเป็นวันอะไร’ ร่างบางถามร่างสูงที่กำลังนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะ

‘ไม่รู้ ฉันจำเป็นจะต้องใส่ใจด้วยเหรอ’ร่างสูงตอบแบบไม่ใส่ใจ

‘งั้นเหรอครับ..’ร่างบางพูดเบาๆด้วยเสียงเศร้า

‘ทำไม เมื่อวานมันทำไม มันมีอะไรงั้นเหรอ มันมีอะไรสำคัญนักหนานายถึงต้องทำเสียงเศร้าขนาดนั้น มันสำคัญตรงไหน’ร่างสูงถาม เขาละมือจากงานที่ทำอยู่แล้วหันหน้ามาทางร่างบาง

‘มันสำคัญตรงที่ว่าเมื่อวานมันเป็นวันเกิดของผมยังไงละครับ!’ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วหันไปสบตาร่างสูง

‘มะ..เมื่อวาน....วันเกิดนายงั้นเหรอ’ร่างสูงถามด้วยความตกใจ

‘ใช่ครับ ถ้าคุณจะเห็นมันไม่สำคัญ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร คุฟุฟุ ยังไงซะผมมันก็เป็นได้แค่คนที่ถูกลืมอยู่แล้วนี่ครับ…’

‘มันไม่ใช่แบบนั้น เอาเป็นว่าวันเกิดนายคราวหน้าฉันไม่ลืมแน่!ฉันสัญญา’ร่างสูงพูดพลางดึงร่างบางเข้ามากอด

‘อืม ครับ^ ^’ร่างบางยิ้ม

 

สุดท้ายคุณก็ไม่มาสินะครับ..สุดท้ายคุณก็ลืมวันเกิดผมอีกจนได้...มีแค่ผมที่นั่งรอในสิ่งที่ไม่มีวันกลับมาอยู่อย่างนั้นสินะครับ..สุดท้ายผมก็กลับไปเป็นคนโง่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไม่จากเมื่อก่อนเลยสักนิดสินะครับ...แย่จริงๆเลยนะครับ คุฟุฟุ..ร่างบางเหยียดยิ้มสมเพชความโง่เขลาของตัวเอง..และสุดท้ายเขาก็ต้องอยู่คนเดียวอีกตามเคย....            

 

           เช้าของวันต่อมา...

ร่างบางเดินลงมาเพื่อมานั่งทานอาหารเช้า ทุกคนนั่งทานอาหารเช้าพร้อหน้าพร้อมตากันด้วยกัน ซึ่งเป็นภาพที่ไม่เห็นบ่อยนัก

“Rrrr~ Rrr~”เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ร่างบางหยิบมันขึ้นมาแต่เมื่อเห็นชื่อคนโทรมาร่างบางก็ปล่อยให้มันดังอย่างนั้นต่อไป

“Rrr~Rrr~Rrr~”เสียงโทรศัพท์ดังมาเป็นเวลานานแต่ร่างบางก็ไม่มีทีท่าว่าจะรับสายเลยแม้แต่น้อย

“คุณมุคุโร่จะไม่รับโทรศัพท์หน่อยเหรอครับ”เคนถาม ร่างบางเหลือบมองโทรศัพท์ที่ว่างอยู่บนโต๊ะ เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วทันใดนั้น

“จ๋อม!!!”โทรศัพท์ก็หล่นลงไปในแก้วน้ำ เสียงโทรศัพท์ไม่มีวี่แววว่าจะดังขึ้นมาอีกเลย

“คุฟุฟุ ผมนี่ซุ่มซ่ามจังเลยนะครับ ทำโทรศัพท์หลุดมือซะได้แย่จังเลยนะครับ คุฟุฟุ”ร่างบางพูดขึ้น

“ผมออกไปเดินเล่นข้างนอกนะครับ คุฟุฟุ ^ ^”พอพูดจบร่างบางก็เดินออกข้างนอก…อื้ม~อากาศข้างนอกนี่ดีจริงๆสดชื่นขึ้นเยอะเลย..ร่างบางคิด

“ปึก!!!”เขาเดินไปชนกับใครคนนึงเข้า ร่างบางเงยหน้าขึ้น ทันทีที่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใครเขาแทบจะช็อคเลยด้วยซ้ำ

“เดินก็ดูทางบ้างสิวะ!.....อ๊ะ!!!!!!!!.......เป็นห่วงแทบตายแต่กลับมาเดินเล่นสบายใจอย่างนี้น่ะเหรอ!ฉันโทรไปตั้งหลายรอบทำไม่รับฮะ!!”ร่างสูงเจ้าของเลือนผมยาวสลวยบ่น มือจับบ่าร่างบางแน่น

“คุฟุฟุ ผมจะทำอะไรมันก็เรื่องของผมนี่ครับ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับคุณตรงไหนเลยนี่ครับ คุฟุฟุ”ร่างบางพูดอย่างไม่ใส่ใจ พลางปัดมือร่างสูงที่จับบ่าอยู่นั้นออก

“เกี่ยวสิ !ทำไมฉันจะไม่เกี่ยวล่ะ!!”ร่างสูงขึ้นเสียงพลางดึงร่างบางเขามากอด

“เพื่อเป็นการไถ่โทษ วันนี้ฉันจะไปกับนายทุกที่ที่นายอยากไป ถึงแม้มันจะชดเชยกับสิ่งที่ฉันทำกับนายไม่ได้ทั้งหมดก็ตาม”

“จริงเหรอครับ…”ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาสบตาร่างสูง..ถามออกไปอย่างไม่ไว้ใจ..ทั้งๆที่จริงๆแล้วเขาอยากจะไปไหนมาไหนกับร่างสูงอย่างเมื่อก่อน

“อืม ฉันสัญญา” แต่พอร่างสูงพูดคำคำนั้นออกมามันทำให้ร่างบางรู้สึก...โลเล..เขาจะกลับไปเชื่อคำว่า’สัญญา’จากคนคนนี้อีกได้รึเปล่า...แล้วเขาจะต้องกลับมาเจ็บปวดอีกรึเปล่า...ถึงสมองต้องการที่จะปฏิเสธเต็มที่..แต่หัวใจของเขานั้นยังคงที่จะต้องการคนคนนี้

“อื้ม ครับ ^ ^”ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้วว่าเขาจะต้องกลับมาเจ็บปวดอีกครั้งรึเปล่า..ตอนนี้เขาสนแค่ว่าตอนนี้เขาได้กลับมาใกล้ชิดกันคนคนนี้เหมือนแต่ก่อน...คนที่หัวใจของเขาเรียกร้องและโหยหามานาน...มาอยู่ตรงหน้าทั้งที..ไม่ว่างยังเขาก็จะลองเสี่ยงดู.............ไม่ว่าผลสุดท้ายจะเป็นยังไง...ตอนนี้เขาก็พร้อมที่จะรับมือ.....................

         ร่างบางพาร่างสูงไปทุกๆที่ที่เขาชอบไปดูหนัง ไปซื้อของ ไปถ่ายรูป ไปทานข้าวและร่างบางพาร่างสูงไปที่ร้านไอศกรีมร้านโปรดของเขา ร่างบางสั่งไอศกรีมถ้วยโต พนักงานเสิร์ฟวางถ้วยไอศกรีมไว้กลางโต๊ะ ร่างบางตักไอศกรีมเข้าปากอย่างอเร็ดอร่อย

“ไม่ทานเหรอครับ ^ ^”ร่างบางหันไปถามร่างสูง

“ป้อนหน่อยสิ.. ^ ^”ร่างสูงตอบ ร่างบางจึงตักไอศกรีมคำโตป้อนร่างสูง

“..อ้ามมม.....โอ๊ยยยย!!เสียวฟัน”ร่างสูงพูดทันทีที่งับไปศกรีมเข้าปาก

“คุฟุฟุ เป็นไงอร่อยมั๊ยครับ ^ ^”ร่างบางเอยถาม

“ก็งั้นๆแหละ..หึ..”ร่างสูงกอดอกเชิดหน้าไปทางอื่น..ถึงไอศกรีมมันจะอร่อยมากแต่เพราะความซึนมันพาไปคำตอบจึงเป็นแบบนั้น

“คุฟุฟุ งั้นผมกินเองคนเดียวก็ได้ครับ ^ ^”ร่างบางลากถ้วยไอศกรีมใบโตมาไว้หน้าตัวเอง

“เฮ้!..ทำงั้นได้ไงฉันจะกินด้วย”ร่างสูงแย้ง

“คุฟุฟุ มันไม่อร่อยไม่ใช่เหรอครับ ^ ^”ร่างบางยิ้มพลางตักไอศกรีคำโตเข้าปากเหมือนเด็กๆไม่มีผิด...หึ..รอยยิ้มไร้เดียงสานั่น...และความน่ารักแบบนี้...อ่า...ฉันไม่ได้เห็นมันมานานแค่ไหนแล้วนะ...ร่างสูงคิด...และเมื่อเขาสังเกตเห็นคราบไอศกรีมเปรอะเปื้อนริมฝีปากบางนั้น เขาก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ ภาพที่เขาเห็นตรงหน้านั้นมันช่างดูน่ารักอะไรเช่นนี้...ร่างสูงใช้นิ้วเรียวเช็ดคราบไอศกรีมบนริมฝีปากบางอย่างสะอาดหมดจด คนตรงหน้าเขานี่จะน่ารักเกินไปแล้ว ร่างสูงคิดพลางมองร่างบางที่กำลังสนุกไปกับการกินไอศกรีม

“จะไปไหนกันที่ไหนกันต่อ”ร่างสูงถามร่างบางเมื่อร่างบังจัดการกับไอศกรีมถ้วยโตหมดแล้ว ร่างบางไม่ตอบเขาวางเงินลงบนโต๊ะแล้วคว้าข้อมือร่างสูงแล้วลากไปที่ที่หนึ่ง มันคือสถานที่โปรดของร่างบาง นั่นคือทุ่งดอกไม้แห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยดอกไม้นานาชนิด

ร่างบางก้มลงไปเด็ดดอกไม่ขึ้นมาขึ้นมา

“คุฟุฟุ ผมชอบดอกไม้จังเลยนะครับ^ ^”ร่างบางพูดขึ้นด้วยรอยยิ้มอันสดใสและไร้เดียงสารอยยิ้มที่คนอื่นจะเห็นไม่บ่อยนักที่จริงต้องบอกว่าคนอื่นๆแทบจะไม่เห็นเลยด้วยซ้ำไป.......เมื่อสควอโล่ได้เห็นรอยยิ้มนั้นโลกเหมือนจะหยุดหมุนไปมีเพียงแค่สายลมที่พัดผ่านพวกเขาเพียงเท่านั้น...กลีบดอกไม้ปลิวไปกับสายลม...ผืนนภาสีคราม....แสงแดดอันสดใส....ร่างสูงเชยคางร่างบางขึ้นก่อนจะประทับริมฝีกลงใบบนริมฝีปากบาง ทำให้ร่างบางสดุ้งเล็กน้อย ทำให้ดอกไม้ในมือนั้นหลุดมือปลิวไปกับสายลม แต่ร่างบางก็จูบตอบมันเป็นสัมผัสที่พวกเขาทั้งสองโหยหามานาน…..ร่างสูงค่อยๆถอนจูบออก

“^///^”ร่างบางยิ้มด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ..แค่นี้ร่างบางก็รู้สึกมีความสุขที่สุดในชีวิแล้วล่ะ...

“- -///หึ...”ร่างสูงเองก็แดงไม่แพ้กัน เขาพยายามเชิดหน้าไม่ให้ร่างบางรู้ว่าใบหน้าของเขาแดงมากแค่ไหน...

“^ ^// คุฟุฟุ หน้าแดงหมดแล้วนะครับท่านผู้กองสควอโล่ “ร่างบางทัก

“ฉันไม่ได้เขินแกสักหน่อย!!ที่นี่มันรอนต่างหากเล่า!!หน้าฉันเลยแดง - -//”ร่างสูงแย้งด้วยความซึน

“คุฟุฟุ ผมไม่ได้บอกสักหน่อยว่าคุณเขิน ผมแค่บอกว่าหน้าคุณแดงเฉยๆนี่ครับ คุฟุฟุ ^ ^ คุณร้อนตัวเองนะครับ คุฟุฟุ “ร่างบางหัวเราะที่เห็นร่างสูงแย้งแบบนี้

“ห๊ะ!!!! = = เดี๋ยวเถอะถ้าฉันจับแกได้ล่ะน่าดู!!!”พอร่างสูงพูดจบก็วิ่งไล่ร่างบางอย่างเอาเป็นเอาตาย

“: p คุฟุฟุ “ ทั่งคู่วิ่งไล่กันเป็นเวลานาน

“แฮกๆแฮกๆคุณจับผมไม่ได้หรอกครับ คุฟุฟุ ^ ^ แฮกๆ”ร่างบางพูด

“แฮกๆ...แฮกๆ....นั้นสินะ”ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนบนพื้นหญ้า....เห็นดังนั้นร่างบางจึงทิ้งตัวลงนอนข้างๆ

“นี่ไงฉันจับแกได้แล้ว ฮ่ะๆๆๆๆ...นี่แหน่ะ”ร่างสูงจี้เอวร่างบาง นั้นทำให้ร่างบางดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

“555555555555555แฮกๆ..55555555555555..พอเถอะครับ..555555555แฮกๆ”

“ฮ่าๆๆๆๆๆเป็นไงล่ะ”ทั้งสองเล่นกันอย่างสนุกสนานรู้ตัวกันอีกทีท้องฟ้าก็มืดแล้ว.........

“ฟ้ามืดแล้วนะครับจะกลับกันรึยังครับ คุฟุฟุ ^ ^”ร่างบางถาม

“อืม..งั้นกลับกันเลยละกัน ^ ^”ร่างสูงตอบ

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างในวันนี้นะครับ ผมสนุกมากเลย”ร่างบางพูด...

“ไม่เป็นไร ฉันสิต้องขอบคุณที่แกยอมมากับฉัน ฉันเองก็สนุกมากเหมือนกัน”ทั้งคู่เดินกับบ้านด้วยกัน...ฉันไม่ได้เดินกลับบ้านกับแกนานแค่ไหนแล้วนะ...มุคุโร่.......ฉํนยังไม่ได้ไปพูดสินะ...อืม...

“นี่มุคุโร่….”ร่างสูงเรียกร่างบางที่เดินนำลิ่วไปไกล

“หืม?มีอะไรเหรอครับ^ ^”ร่างถามแต่ก็ยังเดินนำหน้าต่อไป

“คือฉัน......คือว่าฉันขอโทษ.....“จู่ๆร่างสูงก็พูดขึ้นมา…นั้นทำให้ร่างบางหยุดเดินแล้วหันมามอง

“ขอโทษ!?ขอโทษเรื่องอะไรครับ??”ร่างบางถาม

“ฉันขอโทษ...ขอโทษที่ฉัน.........เห้ย!!!!!!!ระวัง!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”ร่างสูงตะโกน

 

“เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!!!!!!!!”

 

ณ โรงพยาบาลนามิโมริ

                 ทันทีที่หมออนุญาติให้เข้าเยี่ยมได้ เขาก็พุ่งเข้าไปในห้องผู้ป่วยอย่างไม่รอช้า....พอเปิดประตูเข้าไป...พบร่าง ร่างหนึ่งนอนอยู่บนเดียงอย่างนิ่งๆ ภายในห้องมีอุปกรณ์เครื่องมือแพทย์เต็มห้องไปหมดรวมทั้งสายน้ำเกลือระโยงระยางเต็มไปหมด...

“มะ.......มะ.......ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย....”เขาพูดพลางคว้ามือเรียวที่เย็นเฉียบของร่างที่นอนอยู่มาบีบไว้แน่น ร่างกายของเขาสั่นระริก

“ไม่เป็นอะไรใช่มั๊ย..........ไม่เป็นไรใช่มั๊ย.................สควอโล่!คุณไม่เป็นอะไรใช่มั๊ยครับ...ตอบผมสิครับ”เสียงร่างบางแผ่วลง…น้ำตาไหลจากดวงตาสองสีลงมาอาบแก้มของร่างบาง ทันใดนั้นร่างสูงค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ.......

“อ่า....ที่นี่ที่ไหน....มุคุโร่เรอะ...ฉันอยู่ที่ไหน...”ร่างสูงถาม

“ครับนี่ผมเอง...ที่นี่คือโรงพยาบาลนานมืโมริครับ...อา...ค่อยยังชั่ว....ที่คุณไม่เป็นอะไร”ร่างบางพูดพลางค่อยๆดึงร่างสูงเข้ามากอด

“อย่า...รัดแน่นสิ...จะ...เจ็บ..”ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงขาดๆหายๆ

“ขะ...ขอโทษครับ”ร่างบางรีบขอโทษร่างสูง

“อ่า...ไม่สิ...ฉันต่างหากที่ควรขอโทษแก....ฉะ..ฉันขอโทษ....ขอโทษที่ฉันเคยทำแกเจ็บ...ขอโทษที่เคยทำแกร้องไห้....ขอโทษที่ฉันเคยเห็นงานสำคัญกว่าแก.....ฉันขอโทษในทุกๆเรื่อง.....ที่สำคัญขอโทษที่ฉันเคยลืมวันเกิดแก.......” ร่างสูงเอื้อมมือไปหยิบอะไรบางอย่างที่โต๊ะข้างเตียงผู้ป่วย…..

“อ่ะ...นี่....ของแก....ลองเปิดดูสิ...”ร่างสูงยื่นกล่องของขวัญใบเล็กสีแดงให้ร่างบาง

“นะ...นี่มัน!!!....”ร่างบางตาโต เมื่อเปิดกล่องออกด้านในมีล็อกเก็ตรูปหัวใจพอเปิดมันออกก็พบกับรูปคู่ของเขาทั้งสอง

“อา...ใช่แล้ว....ของขวัญวันเกิดแกไง....ฉันไม่ได้ลืมหรอกนะ....ฉันไปไม่ทันจริงๆ....ฉัน....ขอโทษ...ฉันคงทำแกเจ๊กอีกแล้วสิ...ขะ.....ขอโทษ....ด้วย..นะ”เสียงของร่างสูงแผ่วลงเรื่อยๆ....เรื่อยๆ...ร่างบางส่ายหัวช้าๆ

“ไม่ต้องขอโทษผมแล้วครับ....ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”ร่างบางพูดด้วยน้ำเสียงสั่นระริก....เขาค่อยๆก้มลงจุมพิตที่ริมฝีปากขงร่างสูงอย่างแผ่วเบา..............

“แม้ว่าคุณจะเคยทำให้ผม...เจ็บปวด..แต่ไม่ว่ายังไง ........ผมก็ยังรักคุณเสมอ...”ร่างบางกระซิบข้างหูของร่างสูง...มือยังคงบีบมือร่างสูงแน่นไม่ยอมปล่อย.............

“ฉัน.....ฉัน....ฉัน...ก็...แค่กๆ..ก็..รัก..แค่กๆ...รักแก...”ร่างสูงพูดด้วยเสียงแผ่วเบา..ที่แฝงไปด้วยความหมายลึกซึ้ง...เขาเอื้อมมือไปปาดน้ำตาของร่างบาง...........และหลับตาลงช้าๆ..............

“ดะ....เดี๋ยวก่อน.....ละ...ลืมตาขึ้นสิครับ.....อย่างเพิ่ง.......มะ...ไม่นะ..........ผม.....ผมรักคุณนะครับ......รักมาก.....รักที่สุด.....ผมรักคุณ”

ร่างบางตะโกนอย่างบ้าคลั่งบีบมือร่างสูงแน่น........น้ำใสไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของร่างสู.ทันทีเมื่อได้ยิน....และแล้ว...ทันใดนั้น...............

“____________________________________________________”เสียงของเครื่องวัดชีพจรดังลั่นทั่วห้องผู้ป่วย...............

“มะ.....ไม่......ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!”ร่างบางตาเบิกโพลง

“สควอโล่!!!!ไม่นะไม่!!!!!!!!!!!”ร่างบางตะโกนลั่น...........น้ำตาไหลพราก...............เขาค่อยๆวางมือเย็นเฉียบของร่างสูงลงข้างๆร่างสูงที่ไร้ลมหายใจ......................ถ้าไม่เป็นเพราะเขาสควอโล่คงไม่............ทำไมถึงไม่เป็นเขาที่โดนชน...ทำไม.....ทำไม......

ผมเคยเกลียด..........เกลียดโลกใบนี้.....โลกใบนี้ที่แสนโหดร้าย...ที่เคยทอดทิ้งผม.....เกลียดโลกใบนี้มาก.....แต่แล้ววันนึงเมื่อผมได้มาเจอกับคุณ..........คุณทำให้ผมเปลี่ยนมารัก.......รักโลกใบนี้.....และรักมาเฟียอย่างคุณทั้งๆที่ผมเคยเกลียดมาเฟียพอกับที่เคยเกลียดโลกใบนี้............เพราะคุณให้ความสำคัญกับผม.....ไม่ได้ทิ้งผมไปเหมือนคนอื่นๆ.......ไม่ได้ทำกับผมเหมือนคนที่ถูกลืม.............แต่แล้ววันนึง.........คุณก็เอาแต่ทุ่มเทให้กับงานจนไม่เคยคิดที่จะสนใจผม....เวลาที่คุณทำงานคุณดูมีความสุข......ถ้าคุณมีความสุขผมเองก็มีความสุขไปด้วย.................แต่ลึกๆแล้ว.....ข้างใน....ผมกลับรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างมาแทงหลอดลม...ทำให้ผมไม่สามารถ.....หายใจได้................และในวันนี้ผมกลับมาเกลียดโลกใบนี้อีกครั้ง...............เพราะมันได้พรากคุณไปจากผมอย่างมามีวันหวนคืน.............ไม่มี............อีกแล้ว.............ผมคิดว่านี่คงจะเป็นความสุข..............ครั้งสุดท้าย..........ของผม.....น่าจะเป็นแบบนั้น.............

      ร่างกายของร่างบางค่อยๆเลือนหายไป.........ตอนนี้ในห้องนั้นเหลือแค่เพียงร่างสูงทีนอนแน่นิ่งแบบไร้ลมอยู่.....เพียงเท่านั้น........

 

 

 

 

…………………….the end……......................