UFO USURP CLUB ★

ลำดับตอนที่ #5 : กิจกรรมคู่แรก[Sf]My sister(Gokudera x Bianchi)

SF : KHR Gokudera x Bianchi 
My sister BY Gokudera usurp

                                                เพราะเป็นสิ่งที่ไม่สมควร …

                                 
                                            เพราะเป็นการกระทำที่น่าอดสู่

              

                                                    เพราะเราเป็น พี่น้อง





        

                                       ทุกคนเลยบอกว่าเรานั้น รัก กันไม่ได้.....

.

.

.

.

.

ผมเฝ้ามองผู้หญิงคนนึงมาตั้งแต่ผมยังเล็ก เธอเป็นคนที่มีเสน่ห์ มีหัวใจที่แข็งแกร่ง และเป็นคนที่ไม่เคยรังเกียจผม...

ถึงแม้ผมจะเป็นลูกของคนที่ภาษาชาวบ้านเรียกกันว่า ‘เมียน้อย’ ก็ตาม…ผมโดนสายตาหลายคู่เปรยมองอย่างเหยียดหยาม

ดูถูกสารพัด..เพียงเพราะผมเป็นลูกเก็บ.. ผมเลือกที่จะไม่สนใจและก้าวเดินตามความฝันของผม ความฝันที่ว่านั่นก็คือ การได้เข้าร่วมกับกลุ่มมาเฟียที่ยิ่งใหญ่....
และหาที่ผมอยากปกป้องจริงๆซักคน...  ไม่ใช่ด้วยหน้าที่..แต่ด้วยรัก จาก หัวใจ...

.

.

.

บนดาดฟ้าของโรงเรียนนามิโมริ หลังเวลาเลิกเรียน..

มีร่างสูงโปร่งนัตย์ตาสีมรกต ผมสีเงินสะบัดโชยไปตามลมยามเย็น.. เขาว่ากันว่า

พอถึงช่วงวัยรุ่นทุกคนจะเข้าสู่ห้วงความรัก...มันไร้สาระสิ้นดีสำหรับเขา

แต่ไม่น่าเชื่อ ว่าตอนนี้เขาน่ะ..กำลังตกหลุมรักผู้หญิงคนนึงเสียเอง...แถมยังเป็นคนใกล้ตัวเสียด้วย

เขาหลับตาลงปล่อยให้สมองและหัวใจได้คิดอะไรเพลินๆ ก่อนจะมีเสียงๆหนึ่งที่หยุดทุกการกระทำของเขาลง

" โกคุเดระคุง...วันนี้มาบ้านฉันนะ คุณแม่จะทำอาหารเลี้ยงน่ะ"




                                                   นี่คือเสียงของคนที่เขารักและเคารพที่สุด...



"ครับ..รุ่นที่สิบ"




 
                      แต่ก็ยังไม่ใช่คนที่เขานั้นใช้ ใจ รักที่สุด...


             ความรัก..ที่จะมอบให้คนสำคัญคนนี้....เพียงคนเดียว...

 

 

. ณ.บ้านของซาวาดะสึนะโยชิ ...ฮ่ะๆๆๆ กรี๊ดดดดดด แน่จริงมาเด้!!! ฮ่า ๆๆๆ บรึ้ม!!!....  ก็คงยังครึกครื้นไม่เปลี่ยนแปลง..

ทั้งเสียงร้องกระจอจอแงของผู้พิทักษ์แห่งอัสนี  เสียงหัวเราะแสนสดใสของผู้พิทักษ์แห่งพิรุณ และอีกหลายชีวิตที่อยู่รวมกันอาศัยอยู่บ้านหลังนี้เป็นบางครั้งคราว...

“ฮ่าๆๆ เจ้าหัวปลาหมึกไปไหนเนี่ย อยากจับมันมาแกล้งสุดหูรูด!!” คุณพี่ชายอารมณ์ดี ซาซางาวะเรียวเฮเอ่ยถามถึงรุ่นน้อง

ที่ปกติถ้ามีโอกาสแทบไม่เคยจะห่างตัวคนที่เจ้าตัวเรียกว่ารุ่นที่สิบเลยแม้แต่น้อย...

“เอ...นั่นสินะ ยามาโมโตะคุงเห็นโกคุเดระคุงบ้างไหม?” เจ้าของบ้านตัวน้อยหันไปถามเพื่อนนักเบสบอลที่กำลังนั่งมอง

แรมโบ้กับเจ้าหนูรีบอร์นเล่นกันอย่างสนุกสนาน(?)

“อ๋อ เห็นหมอนั่นบอกจะไปสูบบุหรี่ล่ะมั้ง คงอยู่ที่สวนไม่ก็แถวๆนี้แหละ” ยามาโมโตะตอบอย่างไม่แน่ใจ

“อ้ะ อื้อ งั้นเดี๋ยวฉันไปตามดีกว่า..” พอร่างเล็กกำลังว่าจะลุก ร่างผอมเพรียวก็ได้มาขัดไว้ซักก่อน..

“ฉันไปเอง..เธออยู่นี่นั่นแหละ....”

.

.

.

.

.

 

ที่สวนหลังบ้านมีร่างสูงโปร่งของใครบางคนเหม่อมองไปบนผืนนภายามค่ำคืนอย่างเหม่อลอย...แววตาสีมรกตนั้นคงความว่างเปล่าไว้ ก่อนจะหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ...

“...สูบบุหรี่อีกแล้วรึฮาโยโตะ..”  เสียงหวานที่คุ้นเคยเอ่ยถามเมื่อได้กลิ่นควันจางๆของบุหรี่ลอยพุ้งอยู่แถวๆนั้น

“...ใส่แว่นรึยังน่ะ...” เจ้าของชื่อเอ่ยถามผู้ที่มาใหม่

“เรียบร้อยแล้ว...” เธอผู้นั้นมีแววตาสีเดียวกับชายผู้นี้เอ่ยตอบก่อนจะก้าวเดินมายืนข้างๆ....
ผู้ที่เธอถือว่าเป็นน้องชาย

เขาหลงรักในตัวของผู้หญิงคนนึง ซึ่งบัดนี้กำลังได้ยืนอยู่เคียงข้างเขา ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ทั้งๆที่มีอุปสรรคมากมายเหลือเกินนะ...เขาเห็นหน้าเธอคนนี้เต็มๆก็ไม่ได้

จะให้ทานอาหารที่เธอทำก็ไม่ไหว ...แถมที่สำคัญ..เธอยังเป็นพี่สาวอีกต่างหาก... ทั้งๆที่รู้แบบนี้แล้วก็ยังจะดันทุรัง

..น่าขำซะจริงๆ...

 

“ พี่รู้นะฮายาโตะ...ว่าเธอกำลังคิดอะไรน่ะ...” เธอเอ่ยปากทำลายความเงียบ...เมื่ออาทิตย์ก่อน เธอแทบช็อคไปเหมือน กันที่จู่ๆคนที่ในสายตาเธอมองว่าเป็นแค่น้องมาตลอด มาสารภาพรัก...ผลมันเป็นยังไงก็รู้กันดีอยู่...

“ความรักน่ะ...พี่มีให้เธอเสมอ..แต่มันก็ต้องมีขอบเขต พี่รักเธอในถานะอะไรเธอก็น่าจะรู้ดีนะฮายาโตะ...” …ประโยคที่เปรียบเสมือนมีดคมกรีดลงกลางใจเจ้าของเรือนผมเงินไสวนั้น ทำให้เขาหันมาจับจ้องเจ้าของประโยคเมื่อครู่...

 

“เจ๊ตอกย้ำผมพอรึยัง...ผมมันโง่เองไง! รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แล้วยังฝืนอีก! น่าขำใช่มั๊ยล่ะน่าสมเพชล่ะสิ น่ารังเกลียดใช่มั๊ย..!!” 

เพี้ยะ!!!        ฝ่ามือเรียวสวยปะทะเข้ากับใบหน้าคมได้รูปจนหันไปอีกด้านหนึ่ง.. ก่อนที่หยาดน้ำตาที่อดกลั้นมานานตั้งแต่คำแรกที่น้องชายของตนได้ด่าทอว่าร้ายตัวเองมันไหลออกมาเป็นสายธารเล็กๆ… โกคุเดระมองพี่สาวตัวเองด้วยความรู้สึกที่มากมายเกินจะรับไหว...

“ เธอน่าจะรู้ดี! และพี่เองก็คิดว่าเธอน่าจะรู้ดีกว่าใคร!!...ว่าพี่น่ะ..ไม่เคยรังเกลียดรึกีดกันเธอเลยซักครั้ง...เธอเป็นน้องของพี่เสมอนะฮายาโตะ..ทุกครั้งที่เธอไม่มีใคร เธอจะมีพี่ ถึงแม้ว่าเธอจะทำอะไรผิดพลาดซักแค่ไหน        พี่ก็จะเป็นคนแรกที่ให้โอกาสเธอได้เริ่มต้นใหม่เสมอ ...” โกคุเดระ
พุ่งตัวไปจับข้อมือของคนตรงหน้าแน่น จนเกิดรอยแดงก่ำด้วยเรี่ยวแรงที่มีมากกว่าทำให้เบียงกี้โดนกระชากตามไปอย่างง่ายดาย..

โกคุเดระพาเบียงกี้ออกมาไกลพอที่คนในบ้านของสึนะจะไม่มีใครได้ยิน เขามาหยุดอยู่ที่สวนสาธารณะใกล้ๆ...ก่อนที่เบี้ยงกี้จะสะบัดข้อมือตัวเองให้หลุดพ้นจากอารมณ์โทสะของอีกคน...ดวงดาวส่องประกายบนท้องฟ้าระยิบระยับ แต่สายลมกลับพัดกระโชกอย่างรุนแรง...ก็คงเหมือนกับอารมณ์ที่ขุ่นมัวของผู้พิทักษ์แห่งวายุในตอนนี้...ดุดันและรุนแรง...

 

“จะเอาอะไรกับผม!! ทำไมต้องมาคอยทำดีกับผม คอยเป็นห่วง คอยดูแลตลอดเวลาทั้งๆที่ผมมันเป็นแค่ลูกนอกไส้!!!”

เสียงตะหวาดอย่างไม่เกรงกลัวและไร้การเคารพนี้ ก็ใช่ว่าใครจะทนไหว...คนที่ถูกตะคอกใส่พยายามสงบสติอารมณ์แล้ว

แต่ก็ยังคงยั้งไว้ไม่ได้...ในเมื่อน้องเธอไม่รู้จักโตเสียที มันก็ต้องทำให้เข็ดซะบ้าง...

“ฮึ...นั่นสินะทำไมฉันต้องไปสนใจเธอด้วย....ในเมื่อความจริงฉันควรเกลียดเธอด้วยซ้ำ...เพราะเธอและแม่ของเธอน่ะ ได้ทำลายครอบครัวของฉัน…” ….ใจนึงก็เจ็บ ที่ต้องกล่าวว่าน้องชายที่ตนรัก
ใจนึงก็นึกอยากจะทำให้รู้สำนึกคิด...

พอร่างสูงได้ยินดังนั้น อดีตที่เจ็บช้ำกับสรรพนามที่เปลี่ยนไป มันก็เหมือนกับหัวใจดวงน้อยของเขาได้บีบรัดรัว ราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ.... นั่นสินะ

เขาสำคัญตัวผิดมากไปแล้ว น้องในไส้ก็ไม่ใช่ คนในครอบครัวก็ไม่เชิง เป็นได้แค่ลูกเมียเก็บ...ความรู้สึกที่ได้จากคนตรงหน้านั้น ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว ผิดเองจริงๆ น่าสมเพชที่สุด...คงเกลียดกันแล้วสินะ... นี่แหละ คือสิ่งที่เธอควรทำกับเขาตั้งแต่แรก ไม่ใช่มาคอยเอาใจเป็นห่วงเป็นใยแบบนี้... พอคิดแล้วน้ำใสๆก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้.. ทั้งๆที่คิดว่าทำใจได้แล้ว..ทั้งๆที่คิดว่าลืมมันไปแล้ว....

แต่พอโดนตอกย้ำแบบนี้มัน เจ็บแฮะ....



        เป็นความจริงที่น่าเศร้าเหลือเกิน...
        ถึงแม้จะพยายามลบเลือนเท่าไหร่ก็ลบไม่หมด 
        ถึงแม้จะนานเท่าใดก็ข่มใจลืมไม่ลง.....

        เพราะมันได้เท่านี้จริงๆ

        เราจะถล้ำลึกเกินไปกว่านี้ไม่ได้อีกแล้ว

         ผมควรหยุดอยู่แค่นี้...ถูกไหมครับแม่...
         หยุดให้เธอได้เป็นเพียงพี่สาว...ของผมแบบนี้ตลอดไปก็พอ...

 

“...ผมขอโทษครับ......” เอ่ยอย่างแผ่วเบา ก่อนจะทรุดตัวลงไปอยู่ในท่าคุกเข่า

เสียใจที่ต้องเสียรักครั้งแรก เสียใจที่ทำอะไรโง่ๆ เสียใจที่ดันไปรู้สึกอะไรดีๆกับคนที่เป็นไปไม่ได้

เสียใจที่เป็นได้แค่น้องเท่านั้นเอง....

 

“..พี่รักเธอนะ...ฮายาโตะ....”…หญิงสาวกล่าวทั้งๆที่ใบหน้ายังเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา..ความรู้สึกผิดแล่นเข้ามาในจิตใจของเจ้าของผมสีเงินจนแทบจุก...

ผมขอโทษ ..ไม่รู้ทำไมถึงทำตัวงี่เง่าได้ขนาดนี้ ขอโทษจริงๆ....ไม่สามารถเอ่ยอะไรได้อีกแล้ว...

 

“ขอโทษครับ...พี่....”..





                                                


                                                       ...คุณคือพี่สาวของผม...

                                                        ตั้งแต่อดีต...จนถึงตอนนี้...

                                                    และจะไม่มีวันเปลี่ยนไป...ตลอดกาล....