คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Hetalia] HAND IN HAND [FRxUK]
[APH] HAND IN HAND [FR X UK]
Fan Fiction: Axis Powers Hetalia
Pairing: ฝรั่งเศส x อังกฤษ
Note: Axis Powers Hetalia เป็นเรื่องที่แต่งขึ้น โดยตัวละครอิงมาจากประเทศต่างๆในโลก ไม่เหมาะสำหรับผู้ที่อ่อนไหวด้านชาตินิยม
“ฝรั่งเศส มือของฝรั่งเศสอุ่นจังเลย” ร่างเล็กผมสีทองเอ่ยเสียงใส พลางจับมือที่ตนบอกว่าอุ่นมาแนบข้างแก้มยุ้ย ดวงตาสีเขียวทอเป็นประกายขณะนอนหนุนตักเด็กชายผมยาวประบ่าสีทองภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ท่ามกลางทุ่งหญ้ากว้าง
“อย่าเอามือคุณพี่ไปแนบแก้มแบบนั้นสิ” คนโตกว่าดุเบาๆขณะพยายามดึงมือออกจากการกอบกุม แต่ร่างเล็กกลับไม่ปล่อยให้เป็นเช่นนั้น ทำให้ฝรั่งเศสเอ่ยสมทบไปอีก “คุณพี่พึ่งไปบ่มไวน์มานะ เดี๋ยวหน้าก็เปื้อนหรอก”
อังกฤษทำแก้มป่องพองลม ก่อนจะเอามืออีกข้างของฝรั่งเศสมาแนบกับแก้มยุ้ยข้างที่เหลือ “ไม่เห็นเป็นไรเลย ฉันชอบมือของฝรั่งเศส ชอบมากๆ ชอบที่สุดเลย~!”
จิตวิญญาณของฝรั่งเศสได้แต่ยิ้มแล้วหยุดดึงมือออกจากร่างเล็ก ทำให้อังกฤษยิ้มออกมาอย่างพอใจก่อนจะหลับตาพริ้ม
ท่ามกลางสายลมเอื่อยๆอากาศเย็นสบาย ต้นหญ้าเขียวขจีที่โดนลมพัดเสียดสีกันจนเกิดเป็นทำนองเพลงขับกล่อมแสนไพเราะ ไม่นานนักร่างเล็กของอังกฤษที่นอนอยู่บนตักของฝรั่งเศสก็ผล็อยหลับไป มือของเด็กชายค่อยๆผละออกจากแก้มใสอย่างระมัดระวัง ก่อนจะลูบหัวสีทองเบาๆ นัยน์ตาสีน้ำทะเลมองร่างที่นอนหลับตาอย่างอ่อนโยน
...พระเจ้า คุณพี่อยากมีความสุขแบบนี้ตลอดไป พระเจ้าจะตอบรับคำขอของคุณพี่ได้ไหมนะ...
………………
…………
…..
บางที...พระเจ้าอาจจะเกลียดคุณพี่ ถึงได้กลั่นแกล้งคุณพี่นักหนา ทั้งๆที่คุณพี่ออกจะแสนเพอร์เฟคไร้ที่ติขนาดนี้ แต่พระเจ้าก็ยังแกล้งคุณพี่อยู่ได้ ไม่ว่าจะเป็นในเรื่องสงคราม เรื่องสู้รบ เรื่องเศรษฐกิจ
แม้กระทั่งในเรื่องของความรัก...
“เฮ้ย!ไอ้ถังไวน์เน่า เอาเหล้าของนายมาให้ฉันซิ!” เสียงตะโกนดังมาจากร่างบางที่นั่งดื่มเหล้าอยู่บนเคาท์เตอร์ ดวงหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ข้างกายมีขวดที่เคยมีของเหลวสีอำพันบรรจุไว้วางอยู่จำนวนมาก
“จ้าๆ” ฝรั่งเศสตอบรับอย่างละเหี่ยใจ มือเรียวยื่นขวดเหล้าที่บรรจุอยู่เต็มเปี่ยมให้คนข้างๆที่รับไปโดยไม่กล่าวขอบคุณสักคำ แถมยังกระดกทั้งขวดอย่างกับดื่มน้ำเปล่า ทำเอาร่างสูงอดปรามไม่ได้
“เพลาๆหน่อยสิอังกฤษ คนที่ลำบากมันคุณพี่นะ”
หัวคิ้วหนามุ่นลงอย่างหงุดหงิด พูดไปพลางดื่มไปพลาง “อึก! มีหน้าที่ดื่ม อึก! เป็นเพื่อนฉันก็ดื่มไป อึก! อย่าพูดมากนา!! เป็นแค่ฝรั่งเศสแท้ๆ!”
หนุ่มปารีเชียงส่ายหัวเบาๆพลางยกแก้วเหล้าขึ้นจิบพอเป็นพิธี ดวงตาสีน้ำทะเลมองผู้คนภายในร้านเชิงขอโทษแทนร่างเล็กที่เมาแอ๋แล้วตะโกนโหวกเหวกโวยวายรบกวนคนอื่นไปทั่ว
“ถ้าแค่ดื่มอย่างเดียว คุณพี่ไม่บ่นหรอก” ฝรั่งเศสบ่นงึมงำเสียงเบา “นอกจากจะไม่ได้สาวมานอนกอดแล้วยังต้องพาอังกฤษกลับบ้านอีก ทำไมวันนี้คุณพี่ซวยจัง”
ปัง!
ขวดเหล้าที่ถูกดื่มจนหมดเกลี้ยงถูกวางอย่างแรงเฉียดแขนฝรั่งเศสไปนิดเดียว ทำเอาร่างสูงสะดุ้งโหยง หนุ่มผมยาวหันไปสบกับดวงตาสีเขียวที่จ้องเขม็งอย่างหวาดๆ
“บ่นอะไรเจ้าถังไวน์เน่า”
“เปล่าๆ ไม่ได้บ่นอะไรเลย คุณพี่พูดว่าวันนี้อากาศกำลังดีต่างหากล่ะ” ร่างสูงฉีกยิ้มเอาใจ ก่อนจะยื่นขวดเหล้าที่อยู่ข้างตัวไปให้อังกฤษอีกขวด “เอาอีกไหม เดี๋ยวคุณพี่สั่งให้”
“ไม่” มือบางรับขวดเหล้าจากฝรั่งเศสจากนั้นก็พยักหน้างึกๆอย่างพอใจ
เหล้าชั้นเยี่ยม
“หมดขวดนี้ฉันกลับเลยดีกว่า พรุ่งนี้ต้องไปงานครบรอบวันเกิดอเมริกาอีก” ดวงตาสีเขียวหม่นลง ก่อนจะดื่มพรวดๆลงไปอีกขวด จากนั้นก็ฟุบหน้าลงกับเคาท์เตอร์พลางบ่นเสียงอ้อแอ้
“ทั้งๆที่ฉันเลี้ยงหมอนั่นมากับมือแท้ๆ แทนที่จะมาเชิญฉันด้วยตัวเอง แต่หมอนั่นดันให้เลขาเอาบัตรเชิญมาให้ฉันซะนี่!!”
“...”
“เจ้านั่นมันบ้าที่สุด!! เห็นฉันคนนี้เป็นอะไร! อย่างน้อยฉันก็เป็นถึงพี่ชายนะ ถึงจะแค่อดีตก็เถอะ”
“เอ่อ... คุณพี่ว่าอเมริกาคงจะยุ่งๆอยู่ละมั้ง”
“ต่อให้ยุ่งแค่ไหนก็น่าจะมาด้วยตัวเองนิ อเมริกาบากะๆๆๆ”
เสียงบ่นงึมงำไม่ได้ศัพท์ดังอยู่สักพักแล้วค่อยเงียบเสียงไปในที่สุด หัวสีทองขยับขยุกขยิกชั่วครู่ ก่อนจะหยุดนิ่งพร้อมกับเสียงหายใจเป็นจังหวะดังขึ้น บ่งบอกว่าเจ้าตัวได้เข้าสู่ห้วงนิทราเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
หนุ่มปารีเชียงมองอังกฤษที่ฟุบหลับไป มือเอื้อมไปปัดเส้นผมสั้นสีทองเผยให้เห็นดวงหน้าหวาน นิ้วเรียวค่อยๆไล่ลงมาแตะเข้ากับแก้มนวลที่แดงก่ำก่อนจะผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง
เพราะเหตุผลนั้นสินะ นายถึงได้ชวนฉันมาดื่ม อังกฤษ
เป็นเพราะอเมริกาอีกแล้ว ครั้งก่อนหน้านี้ก็อเมริกา ก่อนหน้านี้อีกก็เพราะอเมริกา
จะมีสักครั้งไหม... ที่นายอยู่กับฉันแล้วไม่คิดเรื่องหมอนั่น
จะมีสักครั้งไหม... ที่ในหัวของนายจะมีเรื่องของฉันอยู่ในนั้น
ฝรั่งเศสเหยียดยิ้มออกมาอย่างนึกสมเพศตัวเอง ความรู้สึกที่ไม่มีวันสมหวัง ความรักที่เขาเก็บไว้เป็นความลับซ่อนลึกไว้ในใจตลอดมา ความลับที่คนตรงหน้าไม่เคยจะรับรู้ถึงมันเลยสักครั้ง...
“อังกฤษทำตัวให้มันดีๆหน่อยสิ” ฝรั่งเศสบ่นอย่างอดไม่ได้หลังจากพยายามแกะมืออังกฤษออกจากแขนเป็นรอบที่สาม “นี่มันดึกมากแล้วนะ จะให้คุณพี่นอนเป็นเพื่อนรึไง”
ร่างบางที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงเบะปาก “ฉะ..ฉันไม่ได้อยากให้นายนอนด้วยซะหน่อย”
ดวงตาสีน้ำทะเลมองมือทั้งสองข้างของอังกฤษที่เกาะแขนเชิงถาม รอยยิ้มที่มีประดับหน้าเริ่มกระตุกเล็กน้อย เพราะกว่าจะพาอังกฤษที่เมากลับมาส่งบ้านได้ก็ปาไปค่อนคืน ดีหน่อยที่วันนี้อดีตแยงกี้ทำตัวสมกับเป็นสุภาพบุรุษเมาแล้วหลับไม่ตะโกนโวยวายหรือถอดเสื้อผ้า
แต่พอหลังจากที่เขาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ร่างบางเสร็จกำลังจะเตรียมตัวกลับ อังกฤษที่หลับอยู่กลับลุกขึ้นมาเกาะแขนเขาซะอย่างนั้น
“งั้นปล่อยแขนคุณพี่ได้แล้ว”
“ฉะ..ฉัน ฉัน” อังกฤษพูดตะกุกตะกัก ทำให้ฝรั่งเศสถอนหายใจเบาๆ
“งั้นคืนนี้คุณพี่อยู่เป็นเพื่อนก็ได้” ร่างสูงพูด ก่อนจะเดินมานอนที่เตียงอีกฝั่งหลังจากร่างบางยอมปล่อยมือแต่โดยดีหลังจากที่เขาบอกจะอยู่เป็นเพื่อน
“ฉันไม่ได้เหงาหรืออะไรหรอกนะ แค่พรุ่งนี้ต้องการคนขับรถไปงานของอเมริกาเฉยๆ” อังกฤษพูดก่อนจะล้มตัวนอนหลับตาอย่างรวดเร็วไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้พูด ฝรั่งเศสมองยิ้มๆก่อนจะปิดเปลือกตาลง
...นอนไม่หลับ
หนุ่มปารีเชียงนอนลืมตาโพลงทั้งๆที่เวลาผ่านมาเกือบสองชั่วโมงแล้วตั้งแต่ล้มตัวลงนอน แสงจากดวงจันทร์กลมโตทำให้มองเห็นบริเวณรอบห้องโดยทั่ว ร่วมถึงร่างบอบบางที่นอนหลับนิ่งอยู่ข้างกายนัยน์ตาสีน้ำทะเลพยายามละสายตาจากอังกฤษที่นอนหลับตาพริ้ม แต่ไม่ว่าเขาจะละสายตาไปกี่ครั้ง เพียงไม่กี่วินาทีฝรั่งเศสก็ต้องหันกลับมามองร่างบางใหม่จนได้
แสงนวลจากดวงจันทร์ขับให้ร่างตรงหน้าดูผุดผ่องราวกับภาพฝัน ใบหน้าที่ผ่อนคลายหลับนิ่ง คิ้วหนาที่ชวนดูขบขันแต่เมื่ออยู่บนเรือนหน้าหวานกลับดูไม่แปลกตาเลยสักนิด จมูกที่เชิดหน่อยๆบ่งบอกนิสัยเจ้าตัว ริมฝีปากแดงเรื่อที่เผยอนิดหน่อยราวกับเชิญชวน
ริมฝีปากร่างสูงยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ จมูกได้กลิ่นหอมละมุน ไม่รู้ว่ามาจากบรรดาดอกไม้ที่อังกฤษปลูกหรือมาจากคนปลูกที่ยังคงหลับนิ่งหลับนิ่ง ดวงตาสีน้ำทะเลเลื่อนลงมามองซอกคอขาวที่ชวนให้จุมพิตตีตราเป็นเจ้าของ ไหนจะอกเนียนที่โผล่พ้นเสื้อราวกับเชิญชวนให้ฝากรอยสีกุหลาบ
“แล้วอย่างนี้ใครมันจะหลับลง จะไว้ใจคุณพี่มากไปหน่อยล่ะมั้ง อังกฤษ”
ฝรั่งเศสมองอังกฤษที่ยังคงหลับนิ่งก่อนจะผุดตัวลุกขึ้นนั่งพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ “ไหนๆแล้ว คุณพี่ก็ขอสิ่งตอบแทนหน่อยนะ”
ว่าแล้วก็โน้มตัวเข้าหาใบหน้าหวาน ริมฝีปากร้อนระอุทาบทับเรียวปากแดงเรื่ออย่างแผ่วเบา แล้วค่อยๆแทรกลิ้นเข้าไปตักตวงความหวานภายใน ร่างบางขยับตัวขยุกขยิกเบี่ยงหนีนิดๆทั้งที่ยังหลับอยู่ แต่แล้วมือเรียวก็รั้งไว้ ก่อนจะมอบจุมพิตนุ่มละมุนสลับร้อนแรงเป็นระยะๆ ทำให้ลิ้นเล็กตอบสนองกลับ
ฝรั่งเศสค่อยๆผละออก จากนั้นเลื่อนตัวไปกระซิบข้างหูร่างบางเบาๆ “อังกฤษ ฉันรักนาย ฉันรักนายมานานแล้ว ฉันรู้ว่านายรักอเมริกา แต่ถึงอย่างนั้น...ฉันก็ยังรักนาย”
ปลายนิ้วค่อยๆแตะลงบนแก้มเนียน พลางคิดถึงอดีตที่ผ่านมาเนิ่นนาน วันที่ท้องฟ้าสดใสภายใต้เงาต้นไม้ใหญ่ “นายยังชอบมือของฉันอยู่ไหม?”
หนุ่มปารีเชียงสูดหายใจลึกก่อนจะล้มตัวลงนอน
แสงของดวงจันทร์ยังคงสาดส่องทั่วบริเวณห้องเผยให้เห็นบรรดาเครื่องเรือนที่ได้รับการดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างดี รวมถึงร่างสองร่างที่นอนอยู่บนเตียง ท่ามกลางแสงจันทราดวงตาสีเขียวมองจ้องเพดานนิ่ง แต่ใบหน้ากลับแดงจัดลามไปถึงใบหู
อันที่จริง...ตั้งแต่เขาตื่นมาตอนฝรั่งเศสเช็ดตัวให้ เขาก็ไม่ได้หลับอีกเลย
อังกฤษสูดหายใจราวกับรวบรวมความกล้า แล้วพลิกตัวตะแคงข้าง นัยน์ตาสีเขียวสะท้อนรูปหนุ่มปารีเชียงที่นอนหลับตานิ่ง ร่างบางค่อยๆยื่นมือไปหามือฝรั่งเศสก่อนจะยกมาแตะข้างแก้มตัวเอง
“นะ..นี่ฉันละเมออยู่หรอกนะ” อังกฤษพูดเสียงสั่น ใบหน้าหวานร้อนฉ่าจนอยากจะมุดหน้าหนีไปขั้วโลก ร่างบางสูดหายใจอีกครั้งก่อนจะกลั้นใจพูดต่อ
“ฉันรู้จักเจ้าบ้าอยู่คนหนึ่ง... หมอนั่นชอบมาปลอบฉันเวลาที่ฉันเสียใจหรือเศร้าใจโดยที่ฉันไม่ได้ขอร้องเลยสักคำ หมอนั่นรู้จักฉันดีกว่าใครๆแต่ก็ยังชอบทำให้ฉันโมโหอยู่เรื่อย แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูแลฉันอย่างดีตลอดมา”
“ฝรั่งเศส... ฉันรักอเมริกา” อังกฤษยิ้มออกมาพลางกระชับมือที่ทำท่าจะขยับออกให้แน่นขึ้น ไออุ่นจากมือเรียวทำให้นึกถึงช่วงเวลาแสนสุขในวัยเด็ก “แต่ฉันรักอเมริกาในฐานะน้องชายคนหนึ่ง”
พูดจบร่างบางก็เคลื่อนตัวเข้าใกล้ใบหน้าที่หลับนิ่ง จากนั้นประทับจุมพิตแผ่วเบาบนเรียวปาก ก่อนจะผละออกมากระซิบข้างหูร่างสูง
“คนที่ฉันรักแบบคนรักคือนาย ฝรั่งเศส”
รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของคนแสร้งหลับ มือเรียวที่วางแตะบนแก้มเนียนถูกกุมไว้ด้วยมือบางแนบแน่นเหมือนกับในอดีต ไออุ่นที่ส่งผ่านถึงกันก่อให้เกิดความอุ่นละมุนที่หัวใจ
ฝรั่งเศสลืมตาขึ้นมองสบกับนัยน์ตาสีเขียวที่จ้องมองอยู่ มืออีกข้างคว้าเอวบางมาแนบชิดจากนั้นค่อยๆประทับจูบลงบนหน้าผากอังกฤษ ใบหน้าหวานแดงซ่านอย่างเขินอาย
...ขอบคุณพระเจ้า ที่ตอบรับคำขอของคุณพี่...
ดูท่านไม่ค่อยซึน คุณพี่ก็ไม่ค่อยใช่ เนื้อเรื่องก็ไม่ค่อยหวาน มะ..ไม่เป็นไร //ปลอบใจตัวเอง
พล็อตนี้คิดตอนที่น้องชายเอามือข้าพเจ้าไปแตะที่แก้มขอรับ! > <
ความรู้สึกมันช่าง...น่าหมันเขี้ยวเสียนี่กระไร แก้มยุ้ยๆนี่ดาเมจรุนแรงนัก ประมาทไม่ได้จริงๆ
แล้วจู่ๆก็นึกถึงคุณพี่กับท่าน ก็เลยลงมือแต่งสนองแรงจิ้นของตัวเอง เลยออกมาประการฉะนี้ แฮะๆ
ความคิดเห็น