Mr.♥ SIRI ↧ CHANBAEK{ft.exo}

ลำดับตอนที่ #1 : Mr. SIRI ↧ 00

T
h
e
m
y

Mr. SiRi

-00-

            ‘บ. มันแรด ! ฉันขอเตือน’

            ‘เกลียดมัน อี บ.’

            ‘อี บ.อีแรด !’

            ‘อ่อยยังไงไม่ให้รู้ว่าอ่อย ถาม บ. มันสิ เบะใส่รัวๆ’

             *

            คุณเคยเจออะไรแบบนี้ไหมครับ.. แบบที่พวกผู้หญิงเขาชอบทำกันในเวลาที่เกลียดหรือไม่ชอบใครมากๆ ?

                ความจริงผมคิดว่า เรื่องแบบนี้ มันเกิดขึ้นได้แค่กับผู้หญิงเท่านั้น แต่.. ผมคงคิดผิดไป เพราะตอนนี้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นที่ห้องน้ำชายด้วย... อืมใช่ครับ... การประจานลายมือเหี้ยๆลงบนผนังห้องน้ำเพื่อระบายความในใจของตัวเองนั่นแหละ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้ชายมันมีนิสัยแบบนั้นกันด้วย...

                ร่างสูงยืนเท้าเอวเหลือบมองผนังไปทั่วห้อง ตอนนี้ห้องน้ำโรงเรียนที่เคยมีวอลเปเปอร์สีขาวกลับกลายมาเป็นวอลเปเปอร์อี บ. ไปหมดแล้ว ก่อนที่สายตาเหยี่ยวคู่นั้นจะเลื่อนลงมาอ่านตัวหนังสือเล็กๆแต่กลับเด่นหราได้ด้วยเมจิกสีแดง มันถูกเขียนเอาไว้ว่า ‘ออกไปซะแบคฮยอน’

            “แบคฮยอน ?” ร่างสูงทวนชื่อนั้นอีกครั้ง ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหันไปถามเพื่อนที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำอะไรสักอย่าง ซึ่งแน่นอนว่ามันถูกวางแผนมาแล้วแน่ๆ “เฮ้ยมึง รู้จักคนที่ชื่อแบคฮยอนปะวะ”

                คำพูดนั้นทำเอาเพื่อนที่หน้าตาระดับดาราสูงระดับนายแบบหันมามอง

                “แบคเบิ้กอะไรกันวะไอ้ชาน มึงมานี่เลยอย่าอู้ ! มาถือกล้องให้กูหน่อย กูจะขันน็อต” ตามนั้นครับ แม้รูปร่างหน้าตาพวกเขาจะมีดีกรีระดับอปป้าที่ใครๆก็คลั่งไคล้ แต่ด้วยความหล่อนั้นมันมักจะมาคู่กับความป่าเถื่อนเสมอ

            ปาร์คชานยอลนักเรียนเกรด12 ที่ใครๆก็ต่างรู้จัก เพราะนอกจากจะมีดีที่หน้าตาและกระเป๋าหนักแบงค์แล้ว เขายังเป็นถึงสารวัตรนักเรียนอีกด้วย แต่ตำแหน่งดีๆที่ว่านี้ ก็ไม่ได้ทำให้ทุกคนชื่นชมเขาหรอก เพราะอะไรน่ะเหรอ...

                “มึงแน่ใจเหรอวะไอ้ฮุนว่าไอ้จงแดจะเข้ามาใช้ห้องนี้” ร่างสูงว่า คำพูดขัดใจนั้นทำให้เพื่อนที่เรียกเมื่อกี้หันมามอง

                “ก็เออดิ เห็นมันเข้าห้องนี้ตลอดอ่ะ ถ้าไม่ได้คลิปมันมานะ กูซื้อบิ๊กไบค์ให้มึงเพื่อเป็นการไถ่โทษเลย”

                โอเซฮุนก็ไม่ได้มีดีต่างจากชานยอลมากเท่าไหร่แต่บ้านรวยกว่าเท่านั้นเอง อีกอย่าง...มันมีเมียแล้วชื่อ ลู่หาน

                วันนี้เปิดเทอมวันแรก ถือเป็นเรื่องที่ดีสำหรับคนอื่นๆที่จะได้เจอกับเพื่อน แต่ถือเป็นเรื่องร้ายสำหรับจงแด ที่จะโดนเจ้าสองคนนี้แกล้ง ความจริงพวกเขาไม่ได้พิศวาสกับกระเจี๊ยวของจงแดเลยสักนิด แค่คิดก็รู้แล้วว่าเล็ก แต่ผู้ชายมีกระเจี๊ยวเล็กถือเป็นเรื่องที่น่าอับอายมากไม่ใช่เหรอ

                นั่นแหละคือสาเหตุของแผนการนี้... นอกจากจะแลกความสะใจแล้ว ยังมีคนทำการบ้านให้อีกด้วย

                “เสร็จละ ที่เหลือก็ซ่อนไว้ดีๆและคอยจับตามองเท่านั้นเอง อิอิ” เซฮุนย้ายถังขยะมาบังกล้องไว้เล็กน้อย ก่อนจะปัดมือสองสามที หันหน้ามายิ้มเยาะกับชานยอลพลางยักคิ้วให้

                “รอเรียนพละ แล้วเดี๋ยวรู้เลย” ชานยอลพูดต่อ วันนี้เขามีเรียนวิชาพละคาบสุดท้าย แน่นอนว่าจะมีการเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องน้ำนี้แน่ๆ

                หลังจากที่ร่างสูงทั้งสองคนเดินล้วงกระเป๋าเข้าห้องเรียนอย่างสบายใจเฉิบ ชานยอลก็เดินตรงไปนั่งที่ประจำที่อยู่หลังห้อง ส่วนเซฮุนก็เดินตรงไปเต๊าะเมียท่ามกลางกลุ่มสาวๆที่นั่งติดประตู

                “แฟนจ๋า เรียนเสร็จไปกินนมปั่นกันเปล่า” ร่างสูงนั่งคร่อมเก้าอี้หันมาหาลู่หาน

                “อี๋~ ขนลุกมาแฟนจ๊ะแฟนจ๋าเหี้ยไรแถวนี้ เกรงใจคนโสดเช่นกูด้วยครับอีฮุน” มินซอกเบะปากใส่ก่อนจะหันซ้ายหันขวาหาใครบางคน พอเจอพ่อหนุ่มคาริสม่าในดวงใจนั่งอยู่คนเดียว ก็วิ่งตรงดิ่งไปหาทันที “ชานยอล~ อีฮุนมันแกล้งเค้าอ่า”

                “แหมสัส เก็บอาการแรดมึงหน่อย เพื่อนกูนี่ไม่รู้เลยว่าโดนอ่อย... เนอะแฟน” เซฮุนร้องลั่นก่อนจะหันหน้ามายิ้มหวานใส่กวางน้อยที่น่ารักของเขา

                “คนบ้าเอ๊ย จะจ้องแบบนี้อีกนานแค่ไหนฮะ ?”

                “ก็จนกว่าแฟนจะยอมไปคอนโดเค้าอ่ะ”

                “ไอ้บ้า” หนุ่มหน้าหวานก้มหน้างุดยกมือขึ้นมาบดบังความเขินของตนเอง แต่บทสนทนาอันหวานชื่นที่ดำเนินได้ไม่นาน อาจารย์ประจำชั้นก็เดินเข้าห้องมาพร้อมกับบัดดี้ที่แสนจะน่ารัก...ไม้เรียวนั่นเอง

                ปั๊ก ปั๊ก ปั๊ก !!

                เสียงกระทบไม้อันน่าหวาดเสียวทำเอาเซฮุนร้องอูยกันเลยทีเดียว ก่อนจะวิ่งกลับไปนั่งที่ที่อยู่ข้างๆชานยอล อาจารย์สุดสวยเหลือบมองไปทั่วห้องเมื่อเห็นว่าทุกคนเงียบแล้ว ก็เริ่มพูดเรื่องสำคัญขึ้นมาทันที

                “วันนี้ครูมีเพื่อนใหม่จะมาแนะนำให้รู้จัก...” ยังพูดไม่ทันจบ เสียงซุบซิบก็ดังขึ้นมากะทันหัน แหงล่ะ.. ใครๆก็รู้ว่าเพื่อนที่ครูพูดถึงน่ะ..เป็นใคร “เข้ามาสิจ้ะแบคฮยอน” และเสียงซุบซิบกันดังขึ้นเรื่อยๆ

                เด็กหนุ่มที่มีหน้าตาน่ารักตัวเล็กกะทัดรัด อุ้มง่าย ฉุดง่ายได้เดินเข้ามาเงียบๆ นอกจากเสียงซุบซิบที่ดังไปทั่วห้องแล้ว ชื่อนั้นยังทำให้ปาร์คชานยอลให้ความสนใจอีกด้วย

                แบคฮยอน... วอลเปเปอร์ห้องน้ำน่ะเหรอ... ?

            พอคนตัวเล็กเดินมาหยุดอยู่ข้างๆอาจารย์ เขาโค้งลงเป็นการทักทาย กระเป๋าสะพายหลังที่ใหญ่เบอเริ่มนั่นแทบจะเลื่อนลงไปชนกับท้ายทอยอยู่แล้ว..

            จะโค้งอะไรขนาดนั้น แล้วแบกอะไรมาบ้างวะนั่นน่ะ

                ร่างสูงก็ได้แต่นินทาในใจ

                “สวัสดีครับ ผม บยอน แบคฮยอน ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

                “ทำไมต้องมาอยู่ห้องเราด้วยนะ แล้วแบบนี้จงอินจะทำยังไงล่ะเนี่ย” ผู้ชายสองสามคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าชานยอลพูดขึ้น

                จงอิน... ไอ้ที่เพิ่งย้ายมาเมื่อปีก่อนอ่ะนะ?

                ชานยอลขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะใช้เท้าสะกิดไปที่ขาเก้าอี้สองคนนั้นเบาๆ ตอนแรกที่หันมาทั้งสองคนทำสีหน้าไม่พอใจ แต่พอเห็นว่าเป็นชานยอลเท่านั้นแหละ...

                “มีอะไรเหรอชานยอล” ยิ้มสู้เสือ ร่างสูงกระดิกนิ้วให้สองคนยื่นหน้าเข้ามาก่อนจะถามคำถามที่อยากรู้ที่สุด

                “ไอ้เด็กวอลเปเปอร์นั่นมันไปทำไรมา ทำไมมีแต่คนไม่ชอบมัน แล้วไอ้จงอินมันเกี่ยวไรด้วยวะ”

                “เด็กวอลเปเปอร์..? อ่ะอ่อ แบคฮยอนน่ะนะ ก็ได้ข่าวว่ามันเป็นแฟนเก่าจงอินอ่ะ แล้วได้ยินมาว่าครอบครัวจงอินล้มละลายเพราะมัน เลยย้ายหนีมาโรงเรียนนี้ แต่เหมือนจะหนีไม่พ้นนะ...”

                ชานยอลพยักหน้าแล้วสะบัดมือเป็นสัญญาณให้ไอ้สองคนนั้นหันหน้ากลับไป ก่อนที่จะเหลือบไปมองจงอินที่นั่งเงียบอยู่โต๊ะถัดไป

                “มีไรวะไอ้ชาน” เซฮุนสะกิดเรียก แต่ชานยอลก็ได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะให้ความสนใจกับคนที่ยืนเลือกที่นั่งอยู่หน้าห้อง คนตัวเล็กกวาดสายตาไปทั่วห้องแต่เมื่อเห็นคิมจงอินเขากลับหยุดสายตาไว้อย่างนั้น เซฮุนที่ไม่รู้เรื่องนั่งเท้าคางแล้วมองจงอินสลับกับแบคฮยอนไปมา

                “โห รักแรกพบหรืออะไรวะ จ้องกันซะ..” เวลาเซฮุนมันนินทา..มันมักจะนินทาดังๆซะด้วยสิ “เอ้า..กูพูดไรผิด จ้องกันซะอย่างกับกูไปฆ่าใครมา..”

                “เงียบไปเลยไอ่สัส” นั่นไง ชานยอลเตือนสติมันแล้ว

                สุดท้ายบยอนแบคฮยอนก็ไปนั่งข้างๆจงแด ทันทีที่แบคฮยอนวางก้นลง คิมจงอินก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องทันที คนตัวเล็กมองตามแผ่นหลังด้วยแววตาที่รู้สึกผิดก่อนจะก้มหน้าเมมปากตัวเองข่มความเจ็บปวดเอาไว้

                “เห็นไหม แค่เริ่มก็พังละ” มินซอกว่า

                “ไม่เอาน่า” ลู่หานร้องห้าม มินซอกได้แต่เบะปาก

                พอถึงคาบเรียนวิชาพละ นักเรียนทุกคนต่างพากันยืนเข้าแถวอย่างเป็นระเบียบ เช่นเดียวกับเซฮุนและชานยอลที่ยืนอยู่หลังสุดเพราะส่วนสูงของเขา ชานยอลใช้ศอกสะกิดเซฮุนเป็นสัญญาณให้ทำตามแผน ร่างสูงหันมาพยักหน้าให้ก่อนจะซุบซิบกับลู่หานที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่ง

                “อย่าเข้าห้องน้ำห้องสุดท้ายนะ ส่งต่อไป ยกเว้นจงแดนะจ้ะ”

                “ทำไมอ่ะ”

                “เค้าก็ไม่รู้อ่ะ ไอ้ชานมันบอกให้พูดงี้” ใส..ใสมาก ไสยศาสตร์มาก

                “แหมไอ่ห่า พอเรื่องแบบนี้แล้วโยนมาให้กูเชียว” ชานยอลว่า แม้ลู่หานจะทำสีหน้างงๆแต่ก็ยอมบอกคนข้างๆอยู่ดี

                หลังจากที่อาจารย์พละให้แยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว ชานยอลกับเซฮุนก็วิ่งไปอีกฝั่งหนึ่ง ก่อนหน้านี้เซฮุนแอบกระเป๋าโน๊ตบุ๊คไว้ก่อนแล้ว เขาจึงเข้าไปหยิบมันออกมาจากใต้บันไดแล้วเปิดมัน คลิ๊กเข้าโปรแกรมยุกยิกๆโดยมีชานยอลนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆ

                “แอคชั่น” ละคร AV ได้เริ่มขึ้นแล้ว กล้องที่พวกเขาไปติดไว้ในห้องน้ำเมื่อเช้า มันฉายอยู่บนจอโน๊ตบุ๊คได้อย่างชัดแจ๋ว

                “มึงแน่ใจนะฮุน?”

                “เออดิ วันนี้ได้คลิปจงแดมันแน่นอน”

                ทั้งสองตั้งหน้าตั้งตารอคิมจงแดกันอยู่พักใหญ่ แต่ห้องน้ำนั่นกลับมีแต่ความว่างเปล่า

                “ทำไมมันยังไม่มาซักทีวะ” ชานยอลทักท้วงอีกครั้ง ทำเอาเซฮุนที่ใจร้อนไม่แพ้กันหงุดหงิดขึ้นมา

                “เออน่าไอ้ปาร์ค... เฮ้ยๆๆ ประตูห้องน้ำเปิดแล้ว !” เซฮุนถลึงตาโตด้วยความตื่นเต้น กับจังหวะหัวใจที่เต้นตุ๊บๆเหมือนจะเด้งออกมาเสียให้ได้ ตบมือไปที่ขาของปาร์คชานยอลสองสามทีแล้วให้ความสนใจกับหน้าจอโน๊ตบุ๊คอย่างเลี่ยงสายตาไม่ได้อีกครั้ง ชานยอลที่เพิ่งจะเริ่มหงุดหงิดได้เพียงแค่ห้าวิกลับผ่อนใจลงแล้วมองมันด้วยความตื่นเต้นเช่นเดียวกัน

                หนุ่มน้อยที่หอบชุดพละเข้ามาในห้องห้อยเสื้อพละไว้ที่ราวแขวน ซึ่งเป็นมุมที่เขาหันหลังให้กล้องพอดิบพอดี ชานยอลที่เห็นอย่างนั้นถึงกับหงุดหงิดใจ ตบหัวไอ้เซฮุนไปป๊าปหนึ่ง

                “เห็นไหมกูบอกแล้วว่าให้ไปตั้งทางนู้น แล้วเป็นไงล่ะทีนี้ เห็นแต่หลังมันเลยเนี่ยไอ่สัส”

                “เอ้า ก็ตรงนั้นมันติดตั้งยาก เดี๋ยวมันก็หันมาเองแหละ สักพักห้องน้ำมันจะกระตุ้นให้มันปวดฉี่ เชื่อกู”

                “ทฤษฎีบ้าบอเหี้ยไรของมึงอีก”

                ในขณะที่ปาร์คชานยอลเอาแต่บ่นนั้น.. เซฮุนกลับรู้สึกว่ามันแปลกๆ ทำไมคนคนนี้ไม่เหมือนคิมจงแด

                “ไอ้ปาร์ค...”

                “ว่า”

                “จงแดมันตัวเล็กขนาดนี้เลยเหรอวะ เราเหยียบมันบ่อยจนตัวมันเล็กลงปะ”

                ชานยอลทำหน้าเอือม

                “มึงนี่ก็คิดได้เนอะ”

                “เอ้า มึงดูดิ จงแดมันตัวเล็กลงจริงๆ แล้วมันไปย้อมสีผมสีชมพูมาตอนไหนวะตอบ เมื่อเช้ายังดำปี๋อยู่เลย” คำพูดของเซฮุนทำเอาชานยอลให้ความสนใจ เขาจับจ้องไปที่หน้าจอสี่เหลี่ยมนั่นอีกครั้ง พอมานึกๆดูแล้วมันก็จริงอย่างที่เซฮุนมันพูด

                “เออว่ะ ไปย้อมมาตอนไหนวะ”

                “มึง กูว่ามันไม่ใช่ละ” เซฮุนทำท่าเหมือนจะคิดอะไรได้ “ห้องเราไม่เคยมีใครทำสีผมสีชมพูเว้ย... แต่ตอนนี้มีแล้ว...”

                “....”

                ทั้งสองคนมองตากันค้างกึ่งไว้อยู่อย่างนั้น เพื่อความแน่ใจ ทั้งสองหันกลับมามองที่หน้าจอสี่เหลี่ยมอีกครั้งหนึ่ง เด็กผมชมพูที่เขาว่ากำลังถอดเข็มขัดออกกะจะเอาไปห้อยไว้ในที่แขวนผ้า แต่มันเต็มเสียก่อน ทำให้เขาต้องหันมาแขวนไว้ที่ประตูแทน

                !!!

                ใบหน้าสวยที่หันมาได้เพียงแค่ครึ่งซีก ทำเอาปาร์คชานยอลและโอเซฮุนกลืนน้ำลายแทบไม่ลง เมื่อเซฮุนตั้งสติตัวเองได้แล้ว...

                “ไอ้ปาร์คนั่นมัน... แบค...แบคฮยอน”

+++++ to be continue ++++

eiei เปิดเรื่อง 25012016

มายก็อตมาก เรื่องนี้เปิดมาแบบอารมณ์ชั่ววูบมาก 555

เหมือนจะดาร์กแต่ก็ไม่ดาร์ก เหมือนจะตลกแต่ก็ไม่ตลก โอ๊ย555

ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ เม้นแทนกำลังใจโน้ะ

><

** ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อเรื่องนะคะ จาก BATHROOM เป็น Mr. SIRI ค่ะ

จึงเรียนมาเพื่อทราบ -,.-***