คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #39 : [Kris x Suho] แอบชอบ เดอะ ซีรี่ย์ - Another case - III -
๓.
ฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะจากไป... ความหนาวเหน็บแห่งฤดูกาลใหม่กำลังเข้ามาแทนที่ ร่างเล็กของนักศึกษาในเสื้อคลุมไม่หนามากนั้นกำลังเดินหอบโน้ตบุ๊กเครื่องบางพร้อมกระเป๋าเป้ใบใหญ่เข้าห้องสมุดเหมือนตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมา... รายงานวิชาภาษาศาสตร์นั้นเป็นรายงานเดี่ยวที่ต้องหาข้อมูลเพิ่มเติมเยอะมาก และเรื่องที่เขาได้นั้นจำเป็นที่จะต้องใช้หนังสืออ้างอิงเก่าๆ ที่ไม่ได้รับอนุญาตให้นำออกไปภายนอกได้
ทันทีที่ขึ้นมาถึงชั้นหนังสืออ้างอิงดวงตาคู่โตนั้นก็กวาดตามองหาโต๊ะว่างๆที่ใช้จะทำรายงานทันที แต่ห้องสมุดที่ถูกจัดเป็นสัดเป็นส่วน แยกกับโต๊ะที่บริการให้นักศึกษานั้นไม่มีที่ว่างเลยสักนิด ทำให้จุนมยอนจำใจที่ต้องไปนั่งโต๊ะที่อยู่ด้านในสุดของห้องอ่านหนังสือแทน...
ห้องอ่านหนังสือนี้ถูกแบ่งเป็นล็อกๆนั้นเป็นส่วนตัวกว่าก็จริง แต่จุนมยอนกลับรู้สึกไม่ชอบมันเลยสักนิด เพราะมันดูอุดอู้และน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ โดยมันจะมีแบบที่เป็นล็อกคู่และล็อกเดี่ยว โชคร้ายที่โต๊ะตัวในสุดนี้เป็นคู่ แต่มันก็คงไม่มีใครเข้ามานั่งแล้วละมั้ง...
หลังจากวางข้าวของเสร็จคนตัวเล็กก็เดินออกไปหาหนังสือแล้วเมื่อกลับมาก็ที่ว่างข้างๆนั้นก็ถูกจับจ้องโดยบุคคลที่เขาไม่อยากเจอมากที่สุด...
คริส...คนใจร้าย...
จุนมยอนวางหนังสือลงบนโต๊ะอย่างเบามือ ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วมุดลงไปเสียบสายชาร์ตที่เต้าเสียบ... และขึ้นมานั่งบนเก้าอี้แล้วเปิดหนังสือไปเรื่อยเพื่อรอโน้ตบุ้กบู๊ทเครื่องซึ่งจริงๆมันก็ใช้เวลาไม่นานหรอก แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้มันใช้เวลานานกว่าทุกๆครั้ง หรือเพราะคนที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยมั้ง...
ที่ทำให้โลกใบนี้กำลังหมุนช้าลงทุกทีๆ
มือเล็กไล่นิ้วไปตามตัวอักษรอย่างไม่สนใจคนข้างๆ ทำเหมือนไม่เห็นจนกระทั่งมือบางนั้นเผลอปัดดินสอกดแท่งโปรดนั้นตกพื้น ร่างเล็กก้มลงไปหยิบทันทีซึ่งมันเป็นจังหวะเดียวกันกับที่คริสเองก็ก้มลงไปเหมือนกัน...
สัมผัสบางเบาที่ริมฝีปากนั้นแตะกันทำให้คนตัวเล็กผงะเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมานั่งปกติ... ดวงหน้าหวานนั้นแดงระเรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด... เมื่อกี้ไม่ใช่แค่ปากเราที่สัมผัสกัน... มือของเราก็สัมผัสกัน...
“ดินสอ....” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นดินสอกดด้ามโปรดคืนเขามา จุนมยอนเหลือบมองมันพร้อมกับมือเล็กเอื้อมไปคว้ามันอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มือเล็กจะใช้ดินสอด้ามนั้นจดงานต่อเหมือนกับเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักนิด...
สมาธิของจุนมยอนตอนนี้นั้นเหลือน้อยมาก... แต่เพราะงานตรงหน้านั้นใกล้กำหนดส่งแล้ว ทำให้เขากลับมาสนใจงานต่อได้โดยไม่ยากเย็นเท่าไร แต่สมาธิก็เขาก็ถูกทำลายลงอีกครั้ง เมื่อโทรศัพท์เครื่องบางนั้นสั่นเตือนสายเรียกเข้า... ชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอนั้นทำให้จุนมยอนรีบกดรับทันทีอย่างไม่เสียเวลาคิดเลยสักนิด
“อยู่ห้องสมุดน่ะลู่หาน” เสียงหวานกรอกลงไปอย่างเบาๆพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ มือบางวางดินสอแท่งโปรดทิ้งก่อนจะเอื้อมไปพิมพ์งานต่ออย่างอารมณ์ดี
“จะมาก็ได้ เดี๋ยวเราหาที่นั่งใหม่...อ๊ะ...” จุนมยอนร้องอย่างตกใจเมื่อร่างของคนข้างๆนั้นขยับเข้ามาใกล้พร้อมกับมือหนาที่เอื้อมมากอดเอวเขาอย่าถือวิสาสะ... ด้วยเพราะเป็นโต๊ะคู่ที่อยู่ในสุด ที่คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยเลือกนั่งเท่าไร ทำให้ไม่ค่อยมีคนสนใจผ่านเข้ามาอยู่แล้ว ทำให้การร้องขอความช่วยเหลือทั้งๆที่อยู่ในสภาพเสี่ยงอย่างนี้ถูกตัดออกไปอย่างง่ายดาย
“เปล่า... ไม่เป็นไร มะ...มดมันกัดน่ะ มาจากไหนก็ไม่รู้” จุนมยอนเอ่ยกลับพร้อมใช้อีกมือนึงที่ว่านั้น ดันมือหนาของคนข้างๆออกแต่ก็ไม่เป็นผลเลยสักนิด
“โอเค... ไปกับอี้ชิงดีๆนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ในคาบก็ได้” สิ้นคำมือบางก็วางโทรศัพท์ลงอย่างรวดเร็วก่อนจะใช้มือนั้นดันแผ่นอกหนาที่กำลังโถมใส่ตน...แต่แรงของเขามีหรือจะสู้แรงของคริสได้... คริสหมุนตัวเขาให้หันมาก่อนจะโอบกอดไว้แน่นพร้อมกับซบใบหน้าลงบนลาดไหล่เล็ก... แรงสั่นน้อยๆของคนตัวสูงนั้นทำให้จุนมยอนเลือกที่จะยกมือขึ้นลูบแผ่นหลังกว้างนั้นเบาๆ
คริส...กำลังอ่อนแอ...
...จริงๆเหรอ...
“บอกแล้วใช่ไหม... ว่าจะไม่ยอมยกจุนมยอนให้ใครเด็ดขาด...” เสียงทุ้มว่าพร้อมกับกอดเขาแน่นกว่าเดิม... ดวงหน้าหวานที่คริสมองไม่เห็นยามนี้นั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่มีวันสิ้นสุด ยังไงเขาก็ไม่เข้าใจว่าที่คริสทำแบบนี้เป็นเพราะอะไร ทั้งๆที่ปากก็บอกว่าชอบอี้ชิงแท้ๆ แต่ทำไมทำอะไรไม่เห็นเหมือนอย่างที่พูดเลย
“ฉัน...ไม่ได้เป็นสิ่งของ...ของใครนะ” เสียงหวานว่าอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเสไปมองโทรศัพท์มือถือเครื่องบางที่สั่นอีกครั้งอย่างอ่อนใจ... ลู่หานโทรเข้ามาอีกแล้ว ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนใจมาหาเข้าที่ห้องสมุดแล้วหรือว่ามีธุระอะไร แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถรับได้มันตอนนี้...
“จุนมยอนเป็นของฉัน... เป็นของอู๋อี้ฟานไง...”
“คริส...”
“...อย่ารักลู่หานได้ไหม...”
...อะไรที่ทำให้นายพูดแบบนี้กันนะ...
ทั้งๆที่เป็นนายที่ผลักไสและทำทุกอย่างให้ฉันตัดใจจากนายไม่ใช่เหรอ...
...แล้วทำไมถึงจะเอ่ยรั้งกันอย่างเห็นแก่ตัวแบบนี้ละ
“ฉันจะชอบใคร... มันก็ไม่เกี่ยวกับคริส... ไม่ใช่เหรอ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นแผ่วเบา แต่กลับชัดเจนในหัวอีกคน คริสกอดร่างเล็กแน่น ก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้งแล้วดันไหล่เล็กให้ออกห่างเล็กน้อยแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปกดจูบบนกลีบปากบางอย่างอ่อนโยน...
...ได้โปรดเถอะ...
อย่ารักคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันเลยนะจุนมยอน...
หลังจากจูบอันยาวนานในห้องสมุดวันนั้น จุนมยอนก็ไม่ได้เจอกับคริสอีกเลย... เขายังคงมีคำถามมากมายที่ไม่เข้าใจ ว่าตกลงคริสชอบอี้ชิงจริงๆไหม แล้วยังอยากให้เขาช่วยอยู่รึเปล่า หรืออะไรมากกว่านั้นที่เรียกว่า คริสชอบใครกันแน่... เขาไม่เข้าใจคริสเลย เมื่อเกือบสิบปีก่อน เป็นคริสที่หันหลังให้เขาไม่ใช่เหรอ
...แล้วทำไมอยู่ๆถึงเดินกลับมา...
ทั้งๆที่เลือกจะเดินจากไปแล้ว...
หรือจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมากกว่านั้นกันนะ...
ในขณะที่คนตัวเล็กคิดหาเหตุผลของการกระทำของเพื่อนสมัยเด็กโดยลืมสิ่งรอบตัวไปเลยนั้นก็ทำให้เพื่อนอย่างอี้ชิงและลู่หานที่นั่งอ่านหนังสืออยู่โต๊ะเดียวกันนั้นต้องขำออกมาอย่างทนไม่ไหว...
...ดวงหน้าหวานงอง้ำเคร่งเครียดที่คิ้วขมวดแทบจะติดกันนั้นมันตลกน้อยเมื่อไรละ...
“ขำไรกัน?” คนโดนหัวเราะมาพักใหญ่ที่รู้สึกตัวว่าโดนหัวเราะเยาะอยู่ก็เงยหน้ามองเพื่อนทั้งสองคนอย่างเอาเรื่อง
“จุนมยอนตลก...” อี้ชิงตอบก่อนจะหัวเราะต่อ ซึ่งคนโดนหาว่าตลอกนั้นได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจยิ่งกว่าเดิม หน้าเขาตอนเครียดมันตลกขนาดนั้นเลยเหรอ แต่เมื่อจะอ้าปากพูดอะไรต่อ สายตาคู่สวยดันเหลือบไปเห็นคนใจร้ายนั้นกำลังเดินยิ้มระรื่นมาพร้อมกับถุงใสที่มีกล่องเค้กร้านดัง
“ของฝาก” เสียงทุ้มว่าพร้อมกับยื่นไปให้จุนมยอนที่กำลังขมวดคิ้วอย่างงงๆ อี้ชิงก็นั่งอยู่ตรงนี้ แล้วทำไมคริสไม่เอาให้อี้ชิงเลย ทำไมต้องเอามาฝากให้เขาให้
“เอ่อ... ฝากเหมือนเดิมเหรอ?” เสียงหวานเอ่ยถามกลับอย่างลำบากใจ สีหน้าของลู่หานนั้นแสดงชัดเลยว่าไม่ค่อยพอใจที่คนตัวสูงนี้มาหาเขาเพราะเรื่องแบบนี้ แต่กับอี้ชิงที่ยังคงส่งยิ้มบางๆให้ ทำให้จุนมยอนไม่รู้จะทำยังไงดี
“เปล่า... ของฝากสำหรับจุนมยอน”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง รอยยิ้มบางคลี่ออกอย่างช้าๆ แต่เมื่อได้ยินประโยคต่อมา ความดีใจทั้งหลายก็มลายหายไปสิ้น...
...นั่นสินะ...
คนใจร้ายยังไงก็ใจร้ายอยู่วันยันค่ำอยู่ดี...
“เพราะจุนมยอนช่วยเอาของมาให้อี้ชิงตั้งหลายอย่างนี่นา”
...เคยคิดถึงกันบ้างไหมว่าจะเจ็บเพียงไร...
“คริสนี่ใจดีจังเลยเนอะ” อี้ชิงเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มบางๆอย่างเคย คนถูกชมว่าใจดีก็ยิ้มกว้างพร้อมกับหันไปตอบปฏิเสธอย่างถ่อมตัว...
...ช่างเข้ากันดีจริงๆ...
แต่ขอร้อง... อย่าลืมได้ไหม
ว่าคนคนนี้ก็มีความรู้สึก...
ความเจ็บปวดที่หัวเริ่มปรากฏขึ้นทำให้จุนมยอนเผลอยกมือขึ้นกุมมันอย่างลืมตัว... มือเรียวบางหยิบยกโทรศัพท์ขึ้นดูวันที่ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วส่ายหัวไปมาหวังให้อาการปวดนี้หายไป...
ไม่ได้สัมผัสมานานแล้วสินะ...
อาการปวดหัวอย่างรุนแรงเพราะอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน...
...ไม่คิดเลยว่ามันจะกลับมาอีกครั้ง...
“จุนมยอน... ไม่สบายเหรอ?” ลู่หานที่เห็นว่าเพื่อนตัวเล็กนั้นมีท่าทีที่แปลกไป จุนมยอนส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะเอื้อมไปหมายจะหยิบรับหิ้วถุงเค้ก แต่เพราะอาการปวดหัวนั้นทำให้มือบางที่เอื้อมคว้านั้นปัดลงบนโต๊ะแทน...
คริสที่ถือถุงเค้กค้างอยู่นั้นถึงกับเบิกกว้างอย่างตกใจ คนตัวสูงรีบวางถุงเค้กลงบนโต๊ะก่อนจะเข้ามาประคองคนตัวเล็กอย่างรวดเร็ว ภาพของอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อนนั้นย้อนเข้ามาในความทรงจำ
“จุนมยอน... เดือนนี้ไปตรวจมารึยัง?” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงพร้อมกับมือหนาที่ค่อยๆเอื้อมไปคว้ามือเล็กที่ตั้งใจจะทุบหัวของตัวเองอีกครั้ง
“จุนมยอนเป็นอะไรเหรอคริส?” อี้ชิงเอ่ยถามขึ้นอย่างตกใจ กับอาการของเพื่อนสนิท ตั้งแต่เข้าอยู่กับจุนมยอนมาก็หลายปี แต่ไม่เคยเห็นจุนมยอนเป็นงี้มาก่อนเลย...
คนตัวสูงนิ่งเงียบก่อนจะโอบกอดและประคองคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นไปขึ้นรถ ก่อนที่จะได้ตอบอะไรมากไปกว่านั้น มือหนาของลู่หานก็คว้าไหล่หนาที่กำลังเดินอ้อมไปฝั่งคนขับทันที
“ไหนนายบอกไม่เหมือนเดิม...”
“ถึงฉันจะโกหกคนอื่นได้ขนาดไหน ก็ยกเว้นตัวของฉันเองจริงไหม?” คริสไม่ตอบคำถามนั้นของลู่หาน ซ้ำยังถามกลับ ทำให้ลู่หานถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ...
“พาจุนมยอนไปโรงพยาบาลเถอะ เดี๋ยวฉันกับอี้ชิงบอกอาจารย์ให้ อย่าลืมในรับรองแพทย์ด้วย”
“ขอบคุณนะ...”
...คริสไม่รู้หรอกว่า สีหน้าของตัวเองตอนนี้เป็นยังไง...
เขารู้เพียงแต่ว่า ไม่ว่าอย่างไรจุนมยอนก็ต้องปลอดภัย...
หลังจากที่คริสพาจุนมยอนไปโรงพยาบาลที่โต๊ะมาหินนั้นก็เหลือเพียงอี้ชิงกับลู่หาน... ร่างสูงนั้นชะเง้อคอมองตามจนรถคันหรูนั้นลับสายตาไป แล้วจึงถอนหายใจออกมา
“เป็นห่วงทำไมไม่ตามไปละ” อี้ชิงเปิดประเด็นขึ้นพร้อมกับปิดหนังสือที่อ่านอยู่
“แล้วทำไมอี้ชิงไม่ตามไปละ”
“ควรให้สองคนนั้นอยู่ด้วยกันมากกว่าไม่ใช่เหรอ”
“แล้วเรื่องคริสละ... อี้ชิงจะทำยังไง ลงทุนไปขนาดนั้นแล้วนะ จะปล่อยไปเหรอ?” ลู่หานเอ่ยขึ้น พร้อมกับสีหน้าเคร่งเครียดที่ทำให้อี้ชิงต้องถอนหายใจออกมาอีกครั้ง... ลืมไปได้ยังไงกันนะ ว่าลงทุนกับเรื่องนี้ไปมากขนาดไหน...
...แต่จะทำไงได้ในเมื่อจุนมยอนดันมาเป็นแบบนี้ไปแล้วนี่นา...
“หรือฉันควรหยุดกันนะ...”
“ฉันเตือนนายตั้งแต่ที่นายเริ่มมันแล้วไม่ใช่เหรออี้ชิง...” คนถูกท้วงนั้นถอนหายใจออกมายาวเหยียดก่อน และเมื่อเหลือบไปเห็นกล่องเค้กที่คนตัวสูงหอบมาให้เพื่อนตัวเล็กของเขาเมื่อครู่นั้น ดวงตาคู่สวยที่เคยใสซื่อนั้นแปรเปลี่ยนเป็นเฉยเมยทันที มือเรียวหยิบยกมันขึ้นก่อนจะเดินเอาถุงเค้กนั้นไปทิ้งที่ถังขยะพร้อมกับปัดมือไปมาด้วยท่าทางขยะแขยงเสียเต็มประดา...
...จุนมยอนเจ็บปวดเพราะคนคนนี้มามากพอแล้ว...
...มากพอแล้วจริงๆ...
กลิ่น....ยา....
...โรงพยาบาลสินะ...
กลับมาอีกแล้ว...
...กลับมา?...
เปลือกตาบางค่อยๆเปิดออกช้าก่อนที่จะคนตัวเล็กจะค่อยๆลุกขึ้นนั่งแต่อากาศปวดหัวที่ยังคงไม่หายไปนั้นทำให้จุนมยอนเลือกจะนอนลงไปเหมือนเดิม... ดวงตาคู่โตนั้นกวาดมองไปรอบห้องก่อนจะสะดุดเข้ากับร่างสูงของคนใจร้ายที่นั่งกอดอกหลับตาอยู่บนโซฟาข้างๆเตียง... เมื่อเห็นดังนั้นจุนมยอนก็อดยิ้มออกมาไม่ได้...
...คริสที่คอยเป็นห่วงเขาตอนเด็กๆคนนั้นยังอยู่สินะ...
คนตัวโตค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อเห็นคนที่นอนหลับมาหลายชั่วโมงนั้นกำลังนอนตะแคงข้างมองเขาตาแป๋วอยู่ก็ถลามาข้างเตียงทันที มืหนานั้นกอบกุมมือเล็กไว้อย่างถือวิสาสะ ใบหน้าหล่อเหลายามนี้เต็มไปด้วยความกังวลและสายตาเป็นห่วงที่ปิดไม่มิด...
“ยังปวดหัวอยู่ไหม?” คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาพร้อมกับส่งยิ้มกลับบางๆ
“ดีแล้วละ... แต่จุนมยอนต้องนอนพักคืนนึง เดี๋ยวฉะ...”
“ไม่ต้องลำบากหรอกคริส เดี๋ยวพี่เฝ้าเอง”
เสียงของบุคคลที่สามดังขึ้นทำให้คริสปล่อยมือเล็กทันที คริสลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนจะหันไปโค้งให้กับคนที่เป็นพี่ชายแท้ๆของจุนมยอน... และเป็นคนที่รู้เรื่องราวทั้งหมดระหว่างเขากับจุนมยอน...
...พี่คยูฮยอน...
“พี่คยู... มาได้ไง” คนตัวเล็กเอ่ยถามพร้อมกับยกยิ้มกว้างส่งให้ผู้เป็นพี่ชายที่อยู่ในชุดสูทสีขาวแสนดูดี ในมือหนาสองข้างนั้นมีตระกร้าผลไม้แล้วของกิน รวมถึงเค้กที่น้องชายเพียงคนเดียวของเขาชอบที่สุดด้วย
“เจ้ามินโฮโทรไปบอกน่ะสิ ถ้ารอคริสโทรนะ เชื่อเถอะ... กว่าพี่จะรู้น้องก็ออกจากโรงพยาบาลไปแล้ว” คยูฮยอนว่าพร้อมกับเดินผ่านร่างสูงของคริสที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงอะไรทั้งนั้น ก่อนที่มือหนาของพี่ชายจะลูบกลุ่มผมสีแดงนุ่มมือนั้นเบาๆ “ไหนบอกว่าดูแลตัวเองได้ไง แม่ไม่อยู่แป้บเดียวต้องลำบากพี่ขนาดนี้แล้ว จะอยู่คนเดียวได้เหรอ”
คริสหันไปมองภาพพี่น้องสองคนที่เย้าแหย่กันเล่นด้วยรอยยิ้มแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาก่อนจะปั้นยิ้มส่งให้คนอายุมากที่สุดในห้องพร้อมกับเอ่ยลา
ในห้องนี้...และตอนนี้... คริสรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน...
และเป็นตัวอะไรสักอย่าง... ที่ดีแต่ทำให้จุนมยอนร้องไห้...
คล้อยหลังการจากไปของคริส จุนมยอนก็หงอยลงมาทันทีพร้อมกับปั้นหน้าบึ้งส่งไปให้พี่ชายที่ปกติโทรไปก็ไม่ค่อยจะรับหรอกเพราะงานรัดตัวเงินรัดสมอง วันๆคิดแต่จะหาเงินยังไงอย่างคยูฮยอน พร้อมกับเปิดบทสนทนา
“ถามจริง... พี่มาไม”
“มาเยี่ยมน้องไง อย่าเย็นชากับพี่สิจุนมยอน ไม่น่ารักเลยนะ” คนเป็นพี่ว่าพร้อมกับยกยิ้มกว้างพร้อมกับมือหนาที่ยีกลุ่มผมนุ่มนั้นอย่างเอ็นดู... ก่อนที่ใบหน้าเปื้อนยิ้มนั้นจะเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้นมาทันที “มินโฮบอกว่า คริสพาน้องมาโรงพยาบาลเพราะน้องปวดหัวมาก ทีมแพทย์เลยสแกนสมองดู แล้วมันก็ไม่มีอะไรผิดปกติ... แต่พี่ว่าน้องได้อะไรคืนมาแล้วใช่ไหม?”
จุนมยอนพยักหน้าหงึกหงักแล้วก็มุ่ยหน้าลงกว่าเดิม... ทำไมจะไม่ได้คืนละ... ก็ความทรงจำ เมื่อหลายปีก่อนก่อนที่เขาจะประสบอุบัติเหตุไง...
เรื่องราวของเขาและอู๋ฟานตอนนั้น...
เรื่องที่เขาปฏิเสธอู๋ฟานด้วยตัวของเขาเอง...
...และเรื่องที่อู๋ฟานเคยบอกรักเขา...
...เขาจำมันได้แล้ว...ทุกอย่าง..
คริสไม่ใช่คนใจร้ายเลย... เป็นเขาต่างหากที่ผลักไส
และบอกให้คริสไปชอบคนอื่นเถอะ...
เป็นเขาเอง...
เราลงในวันพฤหัสนะ... ไม่เชื่อมองปฏิทินได้เลยข่ะ พฤหัสแล้วน้า 55555555555555555555555555555
มาแล้วนะคะ กับตอนที่สามของแอบชอบอนาเตอร์เคสส เหลืออีกไม่กี่ตอนแย้ววว ใกล้จะแฮปปี้แล้วน้า เย้ๆๆ > <
ตอนนี้ยาวกว่าหลายๆตอนที่ผ่านมามากและมากจริงๆ *ปาดเหงื่อ* แต่สมควรเขียนอะไรยาวๆบ้างอ่านตอนนึงจะได้จุใจเนอะะ
ต่อจากนี้จะพยายามเขียนยาวๆแล้วกันนะคะ ><
อย่าลืมคอมเม้นให้กำลังเราด้วยย หรือจะ ติดแทก #แอบชอบKH ในทวิต หรือโหวตให้เราก็ได้น้า (จริงๆยอดวิวเพิ่มเราก็ฟินไปแล้วล้านแปดแสนกิโลแระ 5555555555555) อ้อออ แล้วพูดคุยกะเราได้ที่ @Rerenela นะคะะ >3</
เดี๋ยวนี้ทอล์คไม่เก่งเบยย ถถถถถถถถ ใครอยากได้แอบชอบเป็นเล่มบ้างคะะ เข้าไปทำ แบบสอบถาม กันได้เลยนะคะ ><
*กอดทุกคนแน่นนนนนนน ><
berry
ความคิดเห็น