คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [CHANYEOL x SUHO] (OS) OUR:: END ::
การที่คนสองคนจะรักกันก็คงไม่ต่างจากการที่เราต้องเข้าไปอยู่ในโลกของเขา
และเขาก็ก้าวเข้ามาอยู่ในโลกของเรา...
แต่บางครั้ง.... อาจไม่ได้เป็นแบบนั้น...
เพราะผมไม่ได้เข้าไปอยู่ในโลกของเขา...
และเขาก็ไม่ได้อยู่ในโลกของผม
....แต่เราอยู่ในโลกใบเดียวกันที่เราช่วยกันเติมเต็มมากกว่า...
ร่างสูงของเด็กหนุ่มในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ยืนพิงกำแพงหน้ามหาวิทยาลัยชื่อดังของเกาหลีแห่งหนึ่ง... ข้างกายเจ้าตัวนั้นมีกีตาร์โปร่งตัวโปรดในกระเป๋าสีดำวางพิงไว้ในขณะที่ดวงตาคมของเจ้าของมันนั้นกำลังกวาดตามองหาคนคนหนึ่ง... จนกระทั่งเห็นร่างเล็กในชุดกราวนด์สีขาวกับหนังสือกองโตกำลังเดินมา มือหนายกกระเป๋าที่บรรจุกีตาร์ของตนนั้นขึ้นสะพายหลัง ก่อนจะเดินตรงไปฉวยหนังสือมากมายจากคนตัวเล็กที่มีผิวสีขาวละเอียดนั้นทันที
“อ๊ะ...” คนถูกฉวยหนังสือไปร้องขึ้นอย่างตกใจ แต่เมื่อหันกลับไปดูว่าเจ้าของมือหนานั้นเป็นใครก็ค่อยๆยิ้มออกมา
“แปลกจังที่นายมาก่อน...ชานยอล” เสียงหวานเอ่ยกับรุ่นน้องร่างสูงที่เดินแบกกีตาร์อย่างเดียวก็หนักแล้วยังไม่วายคว้าหนังสือเรียนของเขาไปถืออีก...
...เป็นห่วงกันมากเกินไปรึเปล่า...
“แพคฮยอนบอกว่าเมื่อคืนพี่ไม่ได้นอนอีกแล้ว...” เสียงทุ้มของเจ้าของชื่อชานยอลเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดซึ่งเมื่อคนตัวเล็กกว่าเห็นก็อดยิ้มไม่ได้... ขาเรียวหยุดเดินในขณะที่มือบางนั้นเกาะชายเสื้อของคนตรงหน้าให้หยุดเดินตามไปด้วย... ในขณะที่สายลมเริ่มโบกพัดนำพากลีบดอกไม้หลากสีให้ปลิวล่องไปตามลม...
ร่างเล็กเขย่งปลายเท้าขึ้นกดจมูกลงบนแก้มของคนตัวสูงกว่าก่อนจะเอ่ยกระซิบขอบคุณชิดริมฝีปากหนาของคนตรงหน้า...
ชานยอลเบือนหน้าหนีสายตาออดอ้อนนั้นอย่างหงุดหงิด... ยิ่งเห็นคนตัวเล็กที่เอาจริงเอาจังในทุกเรื่องทำตัวแบบนี้เขาก็ยิ่งหงุดหงิด... เพราะมันยิ่งทำให้เขาอดเป็นห่วงไม่ได้...
คิมจุนมยอนไม่เคยดูแลตัวเองเลยสักนิด... บ้าเรียน วันๆอ่านแต่หนังสือ ไม่เคยปล่อยตัวเองให้ล่องลอยตามความคิดในสิ่งที่ตัวเองอยากจะทำบ้าง...
ซึ่งทั้งหมดนั้นต่างจากเขาโดยสิ้นเชิง...
แต่ก็อาจเป็นเพราะเขา... ถึงทำให้คิมจุนมยอนคนนั้นสามารถทำอะไรตามใจได้บ้าง...
ถึงจะแค่ในตอนที่อยู่กับเขาสองคนก็เถอะ...
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ... ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงก็ได้” เสียงหวานเอ่ยต่อเมื่อเห็นคนตัวสูงไม่ว่าอะไร ซ้ำยังเบนหน้าหนีสายตาของเขาอีกต่างหาก...
“ไม่ต้องมาขอโทษเลย... พี่ก็ทำแบบนี้ทุกครั้ง... รีบกลับเถอะครับ เดี๋ยวต้องปั่นรายงานอีกไม่ใช่เหรอครับ” เสียงทุ้มตอบกลับพร้อมกับมือหน้าที่เลื่อนไปกุมมือเรียวบางนั้นไว้ก่อนจะออกแรงดึงให้คนตัวเล็กนั้นออกเดิน...
จุนมยอนยิ้มขำกับคนขี้เป็นห่วงแต่ไม่ค่อยจะแสดงออกเท่าไรอย่างปาร์คชานยอล... เขารู้ว่าตัวเองมีคนเป็นห่วงมากขนาดไหน... ไม่ใช่แค่ชานยอล แต่ทั้งแพคฮยอนเพื่อนสนิท และพ่อแม่ของเขาก็เป็นห่วงเขาเช่นกัน... แต่การเป็นนักเรียนแพทย์นั้น ใช่ว่าจะสามารถใช้ชีวิตตามที่ต้องการได้เสมอไป...
เวลา...คือสิ่งที่เขาใช้ชีวิตอยู่กับมัน...
ซึ่งมันก็มาพร้อมกับคำว่าหน้าที่
“ขอบคุณที่เข้าใจนะ” เขาว่าพร้อมกับเดินตามคนตัวสูงไป...
แต่จริงๆแล้วชานยอลก็ใช่ว่าจะมีเวลามากกว่าเขา... หัวกะทิของวิทยาลัยดนตรีคนนี้ใช้เวลาว่างเพียงน้อยนิดนั้นมาหาเขาเท่าที่จะทำได้เสมอ... ไม่รู้ว่าเพราะกลัวว่าเขาจะหนีไปไหนหรืออะไรกันแน่...
...แต่เขาไม่มีทางหนีไปไหนหรอก...
เพราะเขารักชานยอลมาก...
หอพักราคากลางๆที่จุนมยอนเช่าอยู่นั้นเพียงพอต่อการใช้ชีวิตสองคนได้สบายๆ แต่เจ้าตัวกลับเลือกที่จะอยู่คนเดียวเพราะความสบายใจส่วนตัวและข้ออ้างเรื่องการทำงาน... สองร่างเดินเข้ามาในตัวห้องที่มีสองส่วนแยกไว้อย่างชัดเจนซึ่งก็คือส่วนที่เป็นครัวกับห้องนอนและโต๊ะทำงาน... ข้างๆโต๊ะทำงานนั้นมีชั้นหนังสือสูงเท่ากับห้องนี้ตั้งอยู่... ชานยอลวางหนังสือของจุนมยอนไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะนั่งลงกับพื้นและหยิบกีตาร์ขึ้นมาเล่น...
ท่วงทำนองอ่อนหวานถูกบรรเลงขึ้นในขณะที่เจ้าของห้องนั้นนอนทอดกายยาวบนเตียงหนาของตนด้วยใบหน้าผ่อนคลาย... ตากลมแอบเหลือบมองใบหน้าของคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ที่เล่นกีตาร์อยู่ด้วยใบหน้าที่แสนน่าหลงใหล...
คิมจุนมยอนรู้ตัวดีว่าเขากำลัง “เสพติด” เสียงเพลงของชานยอล...
ไม่สิ... เขากำลังเสพติดใบหน้ายามเล่นดนตรีนั้นของปาร์คชานยอลต่างหาก... ใบหน้าที่แสนจะน่าหลงใหลและเต็มไปด้วยเสน่ห์ที่เจ้าตัวแสนภูมิใจ
ใช่....ปาร์คชานยอลเป็นคนมีเสน่ห์มาก...
และเขาเองก็ไม่ลืมที่จะบริหารเสน่ห์ของเขาในทุกครั้งที่มีโอกาส...
“มองมาด้วยสายตาแบบนั้นมันไม่ดีเลยนะครับ...” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นหลังจากที่เสียงดนตรีนั้นเงียบหายไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้... จุนมยอนยกแขนขึ้นสองข้างอย่างเชิญชวน เหมือนเด็กน้อยเอาแต่ใจที่เรียกร้องให้ผู้ปกครองอุ้ม... แต่ชานยอลไม่ใช่ผู้ปกครองที่จะตามใจคนตรงหน้า... ร่างสูงค่อยๆวางกีตาร์ลงพิงกับชั้นหนังสือก่อนจะหันมาสบตาคนที่นอนอยู่ด้วยสายตาที่เหนือกว่า เมื่อเห็นคนตรงหน้ายังไม่ยอมเข้ามาสักที คนตัวเล็กก็ยอมลุกขึ้นนั่งพร้อมกับริมฝีปากสวยที่เชิดขึ้น
“ชานยอลอา... ไม่ตามใจพี่อีกแล้วนะ” จุนมยอนเอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกเดินมานั่งลงบนตักของร่างสูง... ชานยอลยกยิ้มกว้างก่อนที่มือหนาจะค่อยๆถอดแว่นของคนตรงหน้าออกและกดจูบลงบนริมฝีปากสวยอย่างเรียกร้อง และคนตัวเล็กก็ตอบสนองเขาอย่างดีเสียด้วย...
“พี่จุนมยอน... พี่ยังมีรายงานนะ”
“ไม่อยากทำรายงานอยากทำอย่างอื่น...” ตากลมช้อนขึ้นมองคนตัวสูงก่อนจะเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้... ชานยอลถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะโอบกอดและอุ้มร่างเล็กนั้นขึ้นอย่างที่เจ้าตัวนั้นต้องการ
ชานยอลวางรุ่นพี่ตัวเล็กอย่างเบามือลงบนเตียง ก่อนที่มือหนาทั้งสองข้างนั้นจะกดไหล่บางลงกับเตียงนุ่มก่อนที่จะจมูกโด่งจะซุกไซร้สูดดมความหอมของกลิ่นกายประจำตัวของคนตรงหน้า... มือหนาไล้ไปตามเรือนร่างสวยงามของคนตัวเล็กก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนักเรียนของคนใต้ร่างออกอย่างช้าๆ ปากหนาลากผ่านผิวเนื้อขาวละเอียดจูบเม้มจนเป็นรอยสีหวานรอยแล้วรอยเล่าจนกระทั่งมือบางแสนซุกซนนั้นเอื้อมมาปลุกเร้าความแข็งขืนของเขา ชานยอลยกยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะผละออกจากผิวเนื้อขาวและมองใบหน้าหวานที่มองมาด้วยสายตาหวานเชื่อม...
“ชาน...ยอล...” เสียงหวานเอ่ยเรียกชื่อเขา.. ดวงตากลมโตนั้นหวานเชื่อมมากเสียคนเขาอยากทำอะไรกับร่างกายขาวสวยนี้ให้แหลกสลายคามือ...
“...พี่...เดี๋ยวผมทนไม่ได้นะ..” พี่จุนมยอนยกยิ้มหวานทันทีที่ได้ยินประโยคที่เขาพูด... ร่างเล็กดันตัวขึ้นก่อนที่จะโถมตัวลงใส่เขาจนหนังชิดกับขอบเตียงอีกฝั่ง... ปากสวยกดจูบลงมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะผละออกอย่างช้าๆ มือบางสองข้างค่อยๆถอดเสื้อยืดตัวเก่งของคนตรงหน้าออก
มือหนาจับไหล่บางทั้งสองข้างให้ออกห่างจากเขาก่อนจะกดคนตัวเล็กแสนซนลงกับเตียงอีกครั้ง... สัมผัสแสนหวานและลึกล้ำปลุกเร้าคนตัวเล็กได้ไม่ยาก... จุนมยอนไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคนตรงหน้านั้นถอดกางเกงเขาตอนไหน... รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อความแข็งขืนเคลื่อนเข้ามาในตัว...
“..จะ....เจ็บ..อ๊ะ..” เสียงหวานเอ่ยขึ้นก่อนจะครางลั่นห้องเมื่อชานยอลเคลื่อนตัวเข้าไปจนสุด... ใบหน้าขาวหวานเชื่อมจ้องมองคนบนร่างด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา... สัมผัสอ่อนโยนจากคนข้างบนที่พยายามทะนุถนอมเขาอย่างที่สุดไม่ว่าเมื่อไรนั้นทำให้เขาหายเครียดไปเยอะ... และเพราชานยอลรู้ว่าเขาเครียดชานยอลจึงยอมทำตามในสิ่งที่เขาร้องขอแม้ว่าตอนนี้เขายังมีรายงานกว่าร้อยหน้าต้องทำก็ตาม..
เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจคนตัวเล็กก็นอนหอบหายใจถี่รัวในขณะที่ร่างสูงยังคงกดจูบลงบนผิวกายขาวอย่างไม่อาจห้ามใจ... ก่อนจะกดจูบลงบนริมฝีปากสวยที่แดงช้ำด้วยจูบของเขาอีกครั้ง...และทิ้งตัวลงนอนกอดเอวคนข้างๆหลวมๆ
“เอาแต่ใจ” เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบที่ใบหูขาวของคนที่นอนหันหลังให้เขาอยู่ จุนมยอนหันมาประคองใบหน้าของเขาไว้ก่อนจะจูบเบาๆ และเอ่ยตอบ
“แค่กับนายเท่านั้น...ชานยอล”
ชานยอลกอดคนตัวเล็กแน่นกว่าเดิมพร้อมกับยิ้มกว้างออกมา...
ใช่... ไม่ใช่ใครก็ได้ที่สามารถเติมเต็มโลกของจุนมยอน...
แต่ต้องเป็นปาร์คชานยอลเท่านั้น...
END.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีทุกคนค่า TOT/ ยินดีต้อนรับสู่วันช็อทเรื่องแรกของเขานะคะ... คือไม่เคยเขียนวันช็อท... คืออยากลองเขียนดู... เป็นอย่างไรก็ติชมคอมเม้นกันได้น้า >w<
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและขอบคุณที่เม้นให้กันนะคะ กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด*
ความคิดเห็น