คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : [Kris x Suho] แอบชอบ เดอะ ซีรี่ย์ - 2 - โรงอาหารและกระดาษโน้ต...
๒. โรงอาหาร
หลังจากวันนั้น... ที่เราได้ขึ้นลิฟต์ไปด้วยกัน
เพียงแค่ไม่ถึงสิบนาที...
ก็ทำให้ผมอยากเจอเขาอีกครั้ง... และอีกครั้ง
แต่โชคชะตาช่างไม่เข้าข้างเอาซะเลย... เพราะตั้งแต่วันนั้น คิมจุนมยอนก็ไม่ได้เจอกับคนที่แอบชอบอีกเลย ไม่ว่าจะพยายามไปยังที่ที่เขาไปเป็นประจำแค่นั้น แต่ก็ไม่เจอ...
บวกกับการเรียนและการบ้านมากมาย ทำให้เขาไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรมากกับการไม่ได้เจอ คนคนนั้น...
แต่ก็มีบ่อยครั้ง... ที่ดวงตาคู่นี้เผลอมองหาเขาเมื่อตอนที่เห็นเพื่อนของเขาเดินผ่านไปมา...
ดวงตาคู่โตไหววูบอีกครั้งอย่างเงียบเชียบ ก่อนจะก้มลงสนใจโทรศัพท์มือถือเครื่องบางเพื่อกลบเกลื่อนความผิดปกติที่เกิดขึ้น เมื่อแผ่นหลังกว้างนั้นเดินหายไปในมุมตึก... จุนมยอนยกมือขึ้นกำแน่นเพื่อให้มันสั่นน้อยลงหรืออย่างน้อยก็หยุดไปเลย
แต่...มันก็ยากเหลือเกิน
“เป็นไรป่ะเนี่ย?” เสียงใสของเพื่อนสนิทตัวเล็กเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับมือเล็กที่วางลงบนลาดไล่บางของเขา ใบหน้าขาวซับสีเลือดนั้นหันไปสบตาเจ้าของมือด้วยดวงตาที่ปกปิดความตื่นตระหนกไว้ไม่มิด... ก่อนที่จุนมยอนจะส่ายหน้าพร้อมกับส่งยิ้มให้เหมือนเดิมเสมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทันนั้น
“เปล่า... ไม่ได้กินข้าวเช้าเลยมึนๆน่ะ มีไร?” เขาตอบกลับไปพร้อมกับขยับยิ้มกว้างส่งให้อย่างพยายามที่จะทำให้มันเป็นปกติ... ใบหน้าน่ารักของแพคฮยอนส่ายไปมาก่อนที่รอยยิ้มกว้างจะปรากฏขึ้น
“เห็นช่วงนี้จุนมยอนหน้าแดงบ่อยๆ เลยคิดว่าไปแอบชอบใครรึเปล่าน่ะสิ” แบคฮยอนพูดไปเรื่อยอย่างไม่คิดอะไร ก่อนจะหันไปสนใจเพื่อนอีกกลุ่มที่กำลังคุยเรื่องการบ้านของอาจารย์วิชาที่เพิ่งเรียนเสร็จไป... จุนมยอนแอบยิ้มและส่ายหน้าไปมาก่อนจะหันไปมองมุมตึกที่ใครคนนั้นเพิ่งเดินลับไปและยิ้มกว้างกว่าเดิม...
บางทีเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโรคจิตที่แอบมองคนคนนั้นเสมอ...
แต่ก็แค่มอง... ทำได้เพียงแค่นั้น...
คนคนนั้นมีผู้หญิงสวยมากมายรายล้อม... นับประสาอะไรจะมองเลยมาหาผู้ชายด้วยกันอย่างเขา
ก็คงทำได้เพียงแค่... เฝ้ามอง...
และแอบรักอยู่อย่างนี้ต่อไป...
หลังจากคุยเรื่องงานที่จะต้องกลับไปปั่นวันนี้เสร็จแล้วแพคฮยอนก็ลากเขากลับมายังโรงอาหารของคณะที่เวลาเที่ยงเช่นนี้มีผู้คนใช้บริการมากเป็นพิเศษ... ดวงตากลมกวาดตามองไปตามร้านค้าต่างๆเพื่อสำรวจปริมาณคน ก่อนจะยกยิ้มกว้าง เมื่อแถวของคนที่ต่อซื้อข้าวนั้นไม่ได้เยอะอย่างที่คิด คนตัวเล็กวางกระเป๋าบนโต๊ะไม้ก่อนที่จะเดินตรงไปยังร้านข้าวพร้อมๆกับเพื่อนสนิททั้งหลายซึ่งรวมถึงแพคฮยอนด้วย
คนตัวเล็กเดินนำไปยังท้ายแถว ก่อนจะหันไปชวนแพคฮยอนคุยเหมือนทุกครั้ง และเมื่อหันกลับมา...
ดวงตาคู่กลมก็ต้องเบิกกว้างอีกครั้งอย่างไม่คาดคิด...
แผ่นหลังแสนคุ้นตาที่อยู่เบื้องหน้า... เส้นผมสีอ่อนนั้น...
...โลกใบนี้มันจะกลมเกินไปรึเปล่านะ....
ความร้อนเริ่มเอ่อขึ้นบนใบหน้าขาว จนมันกำลังระเรื่อขึ้นอย่างไม่สามารถห้ามได้... ใบหน้าหวานเบือนกลับมายังกลุ่มเพื่อนที่กำลังคุยกันอย่างออกรสในขณะที่มือเรียวบางนั้นวางทาบบนอกพร้อมกับภาวนาในใจให้มันเต้นช้าลงกว่านี้...
คราวนี้เขา...ใกล้คนคนนี้มากเกินไปแล้ว...
“จุนมยอน... จุนมยอน... คิมจุนมยอน!!” เสียงของแพคฮยอนตะโกนเรียกชื่อเขาดังลั่น ทำให้ดวงตาหลายสิบคู่ในบริเวณนั้นมามองเขาเป็นตาเดียว... แต่เสียงของแพคฮยอนนั้นดูเหมือนจะห่างไกลเหลือเกิน... เมื่อสายตาคู่คมของคนที่อยู่หน้าเขาก็หันมองเช่นเดียวกัน...
จุนมยอนกระพริบตาถี่ๆ ก่อนจะหันไปตะโกนด่าเพื่อนสนิทว่าทำไมต้องเรียกเสียงดังอยู่กันแค่นี้เอง ก่อนจะหัวเราะดังลั่นเพื่อปกปิดความเขินอายที่บังเกิดขึ้น...
โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ตัวเองนั้นกำลังถูกใครบางคนนั้นเก็บรายละเอียดอยู่อย่างเงียบเชียบ...
หลังจากจ่ายเงินค่าข้าวกลางวันแล้วมือบางแสนสั่นเทาก็รับจานเข้ามาพร้อมกับเอ่ยขอบคุณคุณป้าพร้อมรอยยิ้ม... ขาเรียวเดินกลับมาที่โต๊ะก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงและถอนหายใจอย่างแรง...
...เมื่อกี้มันใกล้เกินไป...
ไม่สิ... ใกล้แบบนี้แหละดีแล้ว...
แต่ครั้งหน้าขอเขาตั้งตัวมากกว่านี้หน่อยน่าจะดีกว่า....
เดี๋ยว... นี่เขากำลังขอร้องให้พระเจ้าทำให้เขาเจอคนนี้อีกเหรอ...
นี่คิมจุนมยอนกำลังเป็นเอามากขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมและอะไร หรือคริสจะเล่นของใส่เขา ไม่นะไม่ใช่หรอก
ดวงหน้าน่ารักสะบัดไปมาเพื่อไล่ความคิดบ้าๆที่กำลังตีกันมั่วซั่วนั้นก่อนจะทอดสายตาไปยังบรรยากาศของโรงอาหารเบื้องหน้าที่เต็มไปด้วยความวุ่นวาย... เสียงคุยกันอื้ออึงไปทั่ว กับรอยยิ้มของทุกคน...
บางทีพักกลางวันกินข้าวที่โรงอาหารของคณะก็ไม่ใช่เรื่องน่าเบื่ออย่างที่คิด....
แต่ในขณะที่เขากำลังปล่อยสายตาไปเรื่อยๆนั้น... ก็พบเขากับคนที่ทำให้เขาเป็นบ้าอยู่ตอนนี้...
ร่างสูงของคริสกำลังนั่งกินข้าวไปและฟังเพื่อนคุยกันไปอย่างสนุกสนาน... ก่อนที่เจ้าตัวจะหันมาทางที่เขานั่งอยู่ โดยไม่รอช้า จุนมยอนหันกลับมายิ้มให้กับแพคฮยอนและเพื่อนๆที่กำลังคุยกันอยู่ทันที...
วันนี้มันอะไร... เขาโดนคริสแอคแทคเป็นรอบที่สองแล้วนะ...
“จุนมยอน แกหน้าแดงอีกแล้ววะ เป็นไรป่ะเนี่ย?” แพคฮยอนเอ่ยทักขึ้นก่อนที่มือบางจะยกขึ้นสัมผัสหน้าผากของเขาและเบิกตากว้าง “เฮ้ย!! ตัวร้อนวะ กลับก่อนก่อนไหม?”
“มะ...ไม่ได้เป็นไรซะหน่อย...”
“แน่นะ?”
“เออดิ...”
“งั้นเดี๋ยวกินข้าวเสร็จกลับหอเลย ไม่ต้องไปมันแล้วหอสมุดน่ะ” เขาส่ายหน้ารัวกับคำพูดของแพคฮยอน เพราะไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ แต่เขายังไม่อยากให้แพคฮยอนรู้ว่าเขาแอบชอบคริส...
เพราะเขายังอยากให้ความรักของเราเป็นแบบนี้...
รักเล็กๆของตัวเอง ความสุขเล็กๆที่ได้เห็นได้เจอกัน...
ก็แค่นั้น
“ไม่เป็นไรจริงๆ โรงอาหารคนเยอะ มันร้อนหน้าก็เลยแดง โอเคป่ะ” เสียงใสเอ่ยตอบเพื่อนสนิทก่อนที่จะลงมือกินอาหารกลางวันต่อ... ก่อนที่จะแอบเหลือบมองคนที่น่าจะกำลังนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนอยู่บนโต๊ะที่ห่างออกไป...
แต่ที่ตรงนั้นกลับว่างเปล่า...
คริสและเพื่อนๆนั้นลุกไปแล้ว...
ดวงตากลมโตหลุบลงก่อนที่เสียงถอนหายใจยาวเหยียดดังขึ้น จุนมยอนจะเงยหน้ามองเพื่อนร่วมโต๊ะที่หันมามองกันเป็นตาเดียว แล้วก็ต้องส่งยิ้มแหยๆให้เป็นเชิงบอกว่าไม่มีอะไร...
“เดี๋ยวฉันเอาจานไปเก็บแล้วกลับก่อนนะ... สงสัยอาจจะไม่สบายจริงๆ” เขาเอ่ยกับกลุ่มเพื่อนก่อนจะหยิบกระเป๋าและจานข้าวที่พร่องไปไม่ถึงครึ่งขึ้น และเดินออกไปจากโต๊ะทันที...
บางทีเพื่อนๆของเขาอาจจะรู้แล้วก็ได้...
แต่ก็ต้องขอบคุณที่พวกมันยังไม่ถามอะไร
“เอ่อ... คิมจุนมยอนใช่ไหมครับ?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาก้าวออกมาจากโรงอาหาร... ร่างสูงของคนที่น่าจะเป็นรุ่นน้องก็เดินเข้ามาหา
“อะ..อื้ม.. มีอะไรเหรอ?”
“มีรุ่นพี่คนหนึ่งฝากผมให้ส่งนี่ให้พี่ครับ” มือหนายื่นกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆมาให้ ก่อนที่มือบางจะรับมาพร้อมกับเอ่ยขอบคุณ...
จุนมยอนเดินกลับหอพร้อมกับแบกร่างกายแสนหนักอึ้งนั้นอย่างเหม่อลอย... บางทีเขาก็เหนื่อยกับการที่ต้องใจเต้นแบบนี้บ่อยๆ เพราะมันเหมือนกับว่าเขากำลังจะขาดอากาศหายใจทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าแล้วอยู่ใกล้คริส...
...หรือเขาควรหยุดดีนะ...
ความคิดนั้นผุดขึ้นมาในหัวของเขา ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้อ่านกระดาษแผ่นเล็กที่รุ่นน้องฝากมาให้เลย และเมื่อหยิบมันออกมาจากหนังสือเล่มหน้านั้น... ใบหน้าขาวนวลก็ระเรื่อขึ้นพร้อมกับความร้อนและเสียงหัวใจที่เต้นรัว...
ถ้ายังไม่เลิกมองแล้วเดินเข้ามา ฉันจะเดินเข้าไปหานายแล้วนะ...คิมจุนมยอน – K.
-----------------------------------------------------------
เป็นการต่อฟิคที่เร็วที่สุดเท่าที่เคยต่อมากจริงๆสาบานได้ ; w ;
มาต่อแล้วนะคะ ~~~~~
คือพยายามตรวจคำผิดแล้วน้าา ถ้ายังเจออยู่เค้าขอโทษด้วยจริงๆ คือตาจะปิดแย้วง่าา งื้อออออออออออออ
ชอบไม่ชอบอย่างไรสครีมได้เลยน้าาา ขอบคุณค่าาา
*เดี๋ยวพรุ่งนี้มาทอล์คใหม่ ตาจะปิดแย้ว T T*
ความคิดเห็น