คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : (OS) [Kris x Ho] ...TOGETHER... [END]
- • TOGETHER • -
- • KrisHo Sad story By Soulina • -
บางที...ความรักก็ทำให้เราอยากอยู่ด้วยกันตลอดเวลา...
แต่การที่อยู่ด้วยกันทุกวัน... จะทำให้เรารักกันน้อยลงหรือเปล่า...
ท้องฟ้ายามค่ำคืนของเมืองหลวงที่คลาคล้ำไปด้วยผู้คน และแสงไฟ... สายฝนที่กำลังโหมกระหน่ำตกลงบนผืนดินนั้น ทำให้ผู้คนที่เพิ่งเลิกงานทั้งหลายนั้นต่างพยายามพาตัวเองกลับถึงที่พักให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้...
ผิดกับเด็กหนุ่มผมสั้นสีแดงเข้มเข้ากับผิวขาวสว่างในชุดเสื้อเชิ้ตสีอ่อนแขนยาวและกางเกงสีดำสนิทที่กำลังเดินทอดน่องอย่างเชื่องช้าท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำสาดลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด... ดวงตาคู่สวยที่เคยพราวระยับด้วยรอยยิ้มนั้นหม่นแสงลงอย่างไม่เคยเป็น... ใบหน้าเรียวที่มีเค้าอยู่ความเครียดฉายชัดหากแต่รอยยิ้มยังคงปรากฏอยู่ไม่ขาด
แต่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่แสนฝืนที่สุดเท่าที่เขาเคยเค้นมันออกมา...
ภาพของคนตัวสูงที่กำลังยืนหัวเราะต่อกระซิบกับเด็กสาวแสนสวยยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงความทรงจำ... กี่ครั้งที่นึกถึงน้ำตาก็พาลจะไหลออกมาไม่หยุด...
แขนเสื้อเปียกชื้นยกขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลปะปนกับสายฝนก่อนที่ขาเรียวภายใต้กางเกงผ้าเนื้อดีนั้นจะหยุดเดิน ใบหน้าได้รูปเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ามืดครึ้มที่เต็มไปด้วยก้อนเมฆสีเข้มอย่างนึกน้อยใจหลายอย่างในชีวิต...
หลายเหตุผลถูกยกขึ้นมาแย้งกับภาพที่ยังคงวนเวียนไม่หยุด... แต่สิ่งสุดท้ายที่ยังคงหลงเหลือก็คือ นั่นคือความจริงที่เขาเห็น...
เบื่อกันแล้วหรือคริส...
“ซูโฮ!!!” เสียงตะโกนเรียกชื่อของเขาดังลั่นขึ้น ทำให้เขาหลุดออกจากห้วงภวังค์... ดวงตากลมโตเหลือบไปมองทางต้นเสียง เมื่อเห็นคนคนตัวสูงกำลังวิ่งตาตื่นมานั้น ขาเรียวก็ออกเดินอีกครั้งทันที...ฝูงชนที่คลาคล้ำไปทั่วเบื้องหน้านั้นเป็นสิ่งที่ใช้หลบซ่อนตัวได้อย่างดี... เขาเดินฝ่าฝูงชนนั้นไปอย่างไม่ลังเลแม้แต่น้อย...
เขายังไม่อยากเจอ ไม่อยากพูด และไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น... ความเชื่อใจที่สั่งสมมานานกว่าสามปีมลายหายไปกับเวลาเพียงไม่กี่นาที... แต่ที่น้ำตาไหลไม่หยุด... คงเป็นเพราะ...
...เพราะเขารักคริสมากเกินไป...
เกินไปจนลืมที่จะรักและปกป้องตัวเอง...
เสียงของคริสยังคงดังไล่หลังกันมาเรื่อยๆ แต่ซูโฮก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมหยุดเลยสักนิด... จากที่เดินเร็วๆอยู่นั้นก็เปลี่ยนเป็นวิ่งทันทีที่เสียงของคริสใกล้เข้ามา...
ม่านน้ำตาบดบังทัศนียภาพเบื้องหน้าอีกทั้งสายฝนที่กำลังโปรยปรายนี้ทำให้ซูโฮ มองไม่ค่อยเห็นทางเท่าไร... คนตัวเล็กวิ่งชนคนนั้นทีคนนี้ที เกือบจะล้มก็หลายครั้งแต่ก็ยังไม่หยุดวิ่ง...
ไม่หยุดเด็ดขาด...
ไม่อยากฟัง...ยังไงก็ไม่อยากฟัง..
ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงแตรดังลั่นไปทั่วบริเวร ในขณะที่เรียวขาก้าวลงไปยืนอยู่บนถนนดวงตากลมก็เห็นแสงไฟสว่างวาบขึ้น ก่อนที่ร่างกายจะถูกฉุดรั้งอย่างแรงจนถอยออกจากถนนนั้น...
ดวงตาคู่โตที่เต็มไปด้วยน้ำตานั้นเบิกกว้างอย่างตกใจ ในขณะที่เสียงหายใจหอบถี่รัวนั้นดังขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่หยุด... สายฝนที่เย็นยะเยียบคราแรกกับไม่ช่วยให้หัวใจดวงน้อยที่กำลังเต้นระส่ำนั้นสงบเลยสักนิด... เปลือกตาบางกระพริบติดๆกันสองสามครั้ง ก่อนที่จะเงยหน้ามองเจ้าของอ้อมกอดที่จ้องเขาอยู่ไม่วางตา...
ดวงตาที่เต็มไปด้วยคำขอโทษและรู้สึกผิด...
แต่เขาไม่ต้องการมัน...
ทันทีที่ตั้งสติได้ร่างเล็กก็ออกแรกดิ้นขลุกขลักไม่หยุด ทั้งผลักทั้งดัน คนตัวสูงที่ยังคงกอดรัดแน่นเพื่อให้เขาสงบลง... มือบางปัดไปมาจนเผลอฟาดเข้าให้ที่ใบหน้าหล่อเหลาจนหันไปอีกทาง... อ้อมแขนแกร่งนั้นค่อยๆคลายออก ก่อนที่ซูโฮจะถอยหลังแล้วมองหน้าคนตัวสูงนั้นผ่านม่านน้ำตาและสายฝนที่ยังตกไม่หยุด...
“เรา... เราไม่มีอะไรต้องคุยกันอีกแล้ว... ลาก่อนนะคริส” เสียงหวานแสนสั่นเทาเอื้อนเอ่ยเพียงแค่นั้น ก่อนที่เจ้าของร่างจะหันหลัง และตั้งใจจะเดินออกไปจากตรงนั้น... แต่เจ้าขาเรียวมันกลับไม่ยอมขยับเสียดื้อๆ
เรียวแขนของคนตัวสูงกอดกระชัดเอวบางอีกครั้ง ก่อนที่หน้าผากได้รูปจะวางลงบน บ่าเล็กที่ชื้นไปด้วยน้ำฝน... สายน้ำอุ่นๆที่ไหลปะปนกันมากับสายฝนชุ่มช่ำนั้นทำให้ซูโฮเบิกตาเล็กน้อย ก่อนที่มือเรียวบางแสนสั่นเทานั้นจะแกะมือหนาออกและหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนตัวสูงที่ก้มหน้าลงเพื่อหลบซ่อนใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตานั้นไว้...
“จะโกรธ...จะเกลียด... หรืออะไร... ไม่ว่าหรอก... ไม่ว่าเลย ถ้าซูโฮจะทำ แต่อย่าทำแบบนี้อีกได้ไหม... อย่าคิดจะตายได้ไหม...” เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากในขณะที่คนตัวสูงค่อยๆดึงร่างเล็กนั้นเข้ามากอดอีกครั้ง... ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยดูโดดเด่นอย่างสม่ำเสมอนั้นยามนี้กลับฉายชัดถึงความกังวลและหม่นหมองอย่างไม่เคยเป็น
“ไม่ได้ตั้งใจ...” เสียงหวานบางเบาถูกเอื้อนเอ่ยตอบกลับในขณะที่สมองนั้นกำลังสั่งให้ผลักคนตรงหน้าออกไป อย่าได้หลงเชื่ออะไรจากคนคนนี้หากแต่หัวใจเจ้ากรรมนั้นกลับเรียกร้องให้อยู่ในอ้อมกอดนี้ต่อไป... แขนเรียวเล็กยกขึ้นกอดตอบอย่างช้าๆ เปลือกตาบางนั้นปิดลงเพื่อฟังคำของคนที่ตนวิ่งหนีมาแสนไกล..
...หากแต่ยิ่งวิ่งกลับยิ่งใกล้มากขึ้น...
“ดีแล้ว... แบบนั้นแหละดีแล้ว... ซูโฮต้องอยู่ต่อไปนะ... เกลียดคริสก็ได้ โกรธก็ได้... ตบแบบเมื่อกี้ก็ได้... ฉันยอมทุกอย่าง... แต่อย่าคิดแบบนั้น... อย่าจากฉันไปตลอดกาลได้ไหมที่รัก...” น้ำตามากมายพรั่งพรูออกมาจากดวงคู่สวยก่อนที่เสียงสะอื้นจะดังขึ้น ทำให้คริสกลับต้องเป็นคนกอดปลอบดังเช่นทุกครั้ง...
มือหนาค่อยๆประคองใบหน้าที่เขาแสนรักนั้นให้มองสบตา ก่อนจะจ้องเข้าไปในดวงตาที่มีม่านน้ำตาปกคลุมนั้นก่อนจะอิงหน้าผากไว้กับหน้าผากของซูโฮ...
“ขอโทษ...”
“ฉันไม่ต้องการ...” มือบางยกขึ้นดันใบหน้าที่อยู่ไม่ห่างกันนั้นให้ออกห่างอีกครั้งก่อนจะเฉมองไปทางอื่น
“ซูโฮ...” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกอีกครั้ง... และก็เป็นอีกครั้งที่เขาใจอ่อน... เขาเงยหน้ามองสบหน้าคริสอีกครั้ง...
“จะบอกเลิกก็ได้... ฉันไม่ฆ่าตัวตายหรอก... พูดสิคริส... พูดให้ชัดเจน... ฉันจะไม่ระรานคนของนายหรอก... ความสุขของนายมันก็คือความสุขของฉัน...นะ....” ริมฝีปากอิ่มสีแดงสดถูกปิดอย่างรวดเร็วด้วยฝีมือของคนตรงหน้า... จูบแสนเอาแต่ใจนั้นเรียกร้องเขาซ้ำๆ แต่เขาก็ไม่ตอบสนองอย่างเคยเป็น จนคริสถอนริมฝีปากออก...
“ไม่เลิกได้ไหม... ไม่เลิกนะ... มันไม่มีอะไรจริงๆ ฉันรักแค่นาย เพียงนายคนเดียว... ไม่เลิกกันได้ไหม...ซูโฮ...”
“ถามตัวนาย... ถามตัวนายเถอะ... มันจะมีอะไรหรือไม่มีอะไร มันไม่ได้เกี่ยวกับฉันอีกแล้ว... ความเชื่อในตัวนายที่ฉันมีมาตลอดสามปีที่เราคบกัน.... นายทำลายมันลงไปแล้วด้วยเวลาไม่กี่นาที... ไม่มีอะไรเหลือ... เบื่อกันแล้วหรือคริส....” เสียงสะอื้นดังขึ้นหลังจากที่ซูโฮเอ่ยจบ...
“ไม่มีวัน...”
“แล้วเมื่อกี้มันอะไรละ....?”
“ขอโทษ...”
“ฉันไม่ต้องการคำนั้น”
“จุนมยอน............” คริสเรียกชื่อจริงของเขาออกมาอย่างลืมตัว... ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองคนตัวสูงด้วยดวงตาแดงก่ำก่อนที่จะโผเข้าหาคนตัวสูงเหมือนเด็กเล็กๆ
สุดท้าย... เขาก็แพ้ให้กับหัวใจตัวเอง...
“ถะ...ถ้านายทำอีก ฉันจะหายไป... หายไปไกลๆ ไม่ให้นายหาเจอเลย คอยดูเถอะ...” เสียงหวานเอ่ยปนเสียงสะอื้นทำให้คนตัวสูงนั้นหลับตาลงและถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก...
“ขอโทษนะ....ขอโทษจริงๆ” เสียงพร่ำขอโทษดังขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ในขณะที่คนตัวเล็กนั้นร้องไห้อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด...
จะยังไงก็ช่าง...คำบอกรักนั้นจะจริงหรือหลอกเขาก็ไม่สน...
ขอแค่ได้อยู่ข้างๆกันแบบนี้ ในทุกๆวัน... ก็พอแล้ว...
---------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีทุกคนค่า... มาเจอกันกับวันช็อตอีกแล้ว...คือ............. ตอนแรกเปิดไฟล์ตั้งใจจะเขียนแฟร์รี่นะ - - แต่โบว์ได้วันช็อตสายฝนมาแทนอ่ะ TT^TT ขอโทษทุกๆคนที่กำลังรอแฟร์รี่ด้วยนะคะะ เปิดเทอมแล้วด้วย ยังไงก็จะพยายามปั่นให้ได้ ; w ;
ช่วงนี้ฝนตกบ่อยๆ อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยนะคะ *กอดทุกคน*
ปล.วันนี้ทอล์คสั้น ไม่รู้จะพิมพ์ไรดี 55555555555555
ปล๒. เสื้อเชิ้ตสีอ่อนที่เปียกน้ำฝน... มันจะเป็นไงน้าาา =/////////////////=
ความคิดเห็น