คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Kris x Suho] ..TIME.. {END}
<
คุณว่า “เวลา” นั้นสำคัญสำหรับความรักไหม...
...ในตอนแรกผมก็คิดว่ามันสำคัญ...
แต่สำหรับคนไม่มีเวลาอย่างผม...
...ผมกลับชอบที่ “เวลา” ไม่สำคัญกับความรักของ “เรา”...
“เวลา” นั้นทำให้ “เรา” คิดถึงกัน
และ
ทำให้ผมรู้จักคุณค่าของ “เวลา” ที่ทำ “เรา” นั้นได้อยู่กัน
...ว่ามันมีค่ามากขนาดไหน...
เรือนร่างสูงข้าวของเรือนผมสีทองสว่างเปล่งประกายรับเข้ากับใบหน้าคมคายราวรูปสลักนั้นได้เป็นอย่างดี... ดวงตาสีดำคู่คมเหลือบมองนาฬิกาเหลือหรูที่ข้อมือเมื่อเข็มยาวของมันเดินข้ามอีกวันแล้วก็ตาม... เสียงถอนหายใจยาวเหยียดดังขึ้นอีกครั้งก่อนจะปิดแฟ้มเอกสารฉบับสุดท้ายลง มือหนาคว้าสูทที่พาดพิงพนักด้านหลังขึ้นสวมใส่ ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับกระเป๋าตัง โทรศัพท์มือถือ และกุญแจรถ...
หลังจากขึ้นประจำบนที่นั่งคนขับเรียบร้อย ร่างสูงก็ยกนาฬิกาขึ้นดูอีกครั้งและรีบออกรถทันที...
อีกไม่ถึงชั่วโมงใครบางคนก็จะเลิกงาน... ถ้าหากเขาไปไม่ทันนี่ได้โดนงอนไปอีกหลายเดือนแน่ๆ
...เพราะวันนี้คนตัวเล็กของเขาอุตส่าห์โทรมาบอกเองเลยด้วยว่าให้ไปรับ...
...แค่คิดถึงกัน...
ทั้งๆที่บอกแค่นั้นก็รีบวางงานและไปหาเสมออยู่แล้ว แต่คิมจุนมยอนหรือซูโฮคนนั้นก็เลือกที่จะไม่พูด... เพื่อเห็นแก่เขาที่ใช่ว่าจะว่างไปหาเสมอ...
แต่จริงๆตัวจุนมยอนเองก็ไม่ได้ว่างเลย... คนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนของประชาชนแบบนั้น มีเวลานอนก็น้อย... แถมยังเรียนอยู่อีก... แบบนี้จะไม่ให้เขาห่วงได้ยังไง...
บางทีเขาก็กลัว.... กลัวว่าสักวัน ความรักที่ไม่มีเวลาให้กัน.... มันจะไปไม่รอด
...ถึงจะรักกันมากขนาดไหนก็ตาม...
ร่างเล็กกระชับเสื้อโค้ดสีดำตัวหนาก่อนจะเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดสนิทซึ่งมีละอองสีขาวนั้นตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย... มือเรียวบางยกขึ้นโบกไปมาเมื่อเห็นรถคันหรูแสนคุ้นตาเคลื่อนเข้ามาบริเวณหน้าบริษัท... ถึงจะมีแฟนคลับรออยู่มากมาย แต่เพราะมีพี่การ์ดตัวใหญ่หลายคนยืนรออยู่ด้วย จึงทำให้เขาไม่อายที่จะทำกริยาแบบนี้...
เพราะเรื่องของเขากับคริส... ไม่ใช่ความลับ
“มาสายไปสองวิ... อย่าไปว่าพี่เขามากนะจุนมยอน” ผู้จัดการส่วนตัวเอ่ยทีเล่นทีจริง ก่อนจะดันแผ่นหลังเล็กนั้นให้ขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าแฟนคลับของนักแสดงหนุ่มมากความสามารถคนนี้กำลังจะกรูเข้าไปหาเจ้าของรถคันนั้นเพื่อถ่ายรูป... ทันทีที่จุนมยอนแทรกตัวขึ้นไปนั่งที่เบาะหน้าด้านข้างคนขับ เจ้าของรถที่สวมแว่นตาสีชาแม้จะในเวลากลางคืนแล้วก็ออกรถไปอย่างรวดเร็ว...
หลังจากออกมาจากบริษัทได้สักพัก มือหนาก็ยกขึ้นถอดแว่นก่อนจะเหลือบมองคนข้างๆที่นั่งหาวแล้วหาวอีก ก่อนจะยกยิ้มอย่างเอ็นดู... มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นขยี้กลุ่มผมสีแดง ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอื้อนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ได้นอนกี่วันแล้ว”
“เปล่านะ... นอนพอ” เสียงหวานตอบกลับพร้อมกับหลบสายตาคมที่ทอดมองมาอีกครั้ง... “ก็นี่มันเที่ยงคืนแล้วนะ....”
“โกหกไม่เนียนเลย... จงฮยอนโทรบอกพี่หมดทุกอย่างนั่นแหละ” ชื่อของเพื่อนสนิทในวงการทำให้จุนมยอนหน้ามุ่ยลงกว่าเดิม... จากตอนแรกที่คิดว่าจะโกหกได้สำเร็จแล้วแท้ๆ
“พี่คริส.... พี่ก็ไม่ได้นอนเหมือนกันไม่ใช่เหรอ” เสียงหวานถามกลับพร้อมกับเอื้อมมือมาไล้แก้มสากของเขา... มือหนายกขึ้นกุมมือนั้นไว้แน่น ก่อนจะยิ้มออกมาตามแบบฉบับ...
“ถ้าได้นอนก็ไม่ได้เจอน่ะสิ... พี่น่ะถ้าไม่มีประชุมจะโดดได้ ไม่นอนก็ได้ไม่ใช่ปัญหา... แต่เราน่ะ... แคนเซิลงานได้เหรอ หื้ม...” น้ำเสียงอ่อนโยนถูกส่งผ่านอีกครั้ง... รอยยิ้มกว้างของคนตัวเล็กที่ปรากฏขึ้นนั้นทำให้คริสเผลอยิ้มไปด้วยไม่ได้...
...เพราะน่ารักแบบนี้ไง ถึงได้หวงและห่วงได้หวงขนาดนี้...
“งั้น...กลับบ้านนอนกันเถอะ”
“พูดแบบนี้สงสัยจะไม่ได้นอนนะ...” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอย่างหยอกเย้า ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่นานเขาทั้งคู่ก็ถึงคอนโดที่เก็บเงินซื้อกันเอง...
ทันทีที่เข้ามาในห้อง คนตัวเล็กก็วิ่งไปทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวยาวทันที พร้อมกับบ่นว่าเหนื่อยโน้นนั่นนี่ อาการเด็กๆของจุนมยอนที่ไม่ว่าเขาจะมองกี่ครั้งก็ยังอดยิ้มไม่ได้...
“ถ้าแฟนคลับได้เห็น คงจะเป็นลมตายแน่ๆ”
“ก็แฟนคลับเบอร์หนึ่งเห็นอยู่แล้วยังไม่เห็นจะเป็นลมตายเลย...” เสียงหวานตอบกลับ ก่อนจะพลิกตัวและกางแขนออกเพื่อบอกให้คนตัวสูงอุ้ม... คริสวางกระเป๋าของคนตัวเล็กลงที่โซฟาอีกฝั่ง ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นอย่างที่เจ้าตัวนั้นต้องการ...
คริสโอบอุ้มคนตัวเล็กมาวางไว้บนเตียงนอนหนานุ่มในห้องนอนที่ถูกตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นเข้ากับโทนสีของห้องนั้นอย่างลงตัว... ร่างเล็กนอนหงายจ้องมองคนอายุมากกว่าตรงหน้าตาแป๋วอย่างงงๆ เมื่อไม่มีทีท่าว่าร่างสูงจะทิ้งตัวลงนอนข้างๆเขาเลยสักนิด
“จุนมยอน... โตแล้วนะ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำให้เจ้าของชื่อนั้นยู้หน้าลงอย่างขัดใจ...
“แต่กับพี่ผมก็ยังเป็นเด็กอยู่ดีไม่ใช่เหรอ... เด็กน้อยต้องการความรักนะครับพี่คริส” เสียงหวานเอ่ยอย่างออดอ้อนอีกครั้ง ก่อนจะขยับตัวนอนตะแคง เว้นที่ให้กับคนที่กำลังยืนอยู่นั้น... คริสอดยิ้มไม่ได้กับเด็กน้อยของตนที่นับวันยิ่งน่ารัก...
น่ารักมากเสียจนไม่อยากให้ใครได้เห็น...
ร่างสูงทิ้งตัวนอนลงข้างๆก่อนจะคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่น...เปลือกตาบางปิดลงก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เสียงทุ้มดังขึ้นอีกครั้งทำให้คนตัวเล็กเหลือบตามองคนที่กอดตนอยู่อย่างเป็นห่วง...
“บางครั้ง... พี่ก็อยากมีเวลาให้เรามากกว่านี้นะ...”
“พี่เหรอไม่มีเวลาให้ผม... ผมต่างหากที่ไม่มีเวลาให้พี่... แถมยังมีข่าวกับคนนั้นคนนี้สารพัดไม่ซ้ำกันสักวัน... ผมนะที่ผิดไม่ใช่พี่” เสียงหวานว่าพร้อมกับลุกขึ้นนั่งหันหลังให้กับคนตัวสูง... คริสลุกขึ้นตามก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่งตักพร้อมกับโอบกอดเอวบางคอดไว้แน่น.. ใบหน้าคมคายวางเกยไหล่บางไว้ก่อนจะหลับตาพริ้มพร้อมรอยยิ้มบาง...
“แต่เราก็ไม่เคยเสียใจที่เราเป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ...”
“...ก็พี่มันอึดถึกทนจะตายไป...”
“นั่นสินะ.... ก็จุนมยอนน่ะผล็อยหลับไปก่อนตลอดเลยนี่” คำพูดสองแง่สองง่ามที่หลุดออกมาจากปากคนด้านหลังทำให้ดวงหน้าขาวขึ้นสีระเรื่อขึ้น ก่อนที่จะขืนตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งแต่ก็ไม่เป็นผล... จุนมยอนทำหน้ายู้หันไปมองคนข้างหลังจาก่อนที่จะเอ่ยขึ้น
“พะ...พี่คริส... ปล่อยได้มะ” เจ้าของอ้อมกอดไม่ปล่อย ใบหน้าหล่อเหลานั้นเลื่อนเข้ามาใกล้เรือนร่างเล็กมากขึ้น ในขณะที่มือหนาข้างหนึ่งยกขึ้นรั้งใบหน้าสวยให้รับจุมพิตอ่อนหวานอย่างช้าๆ ก่อนจะผละออก และไล้ริมฝีปากไปตามเรือนคอละหงส์... มือหนาปล่อยดวงหน้าหวานให้เป็นอิสระ ก่อนจะปลดกระดุมสองเม็ดบนของคนตัวเล็กออกและขยับลงเล็กน้อย.. ปากหนากดจูบลงบนหัวไหล่ขาวก่อนจะเลื่อนขึ้นมาขบงับใบหูขาวเบาๆ ก่อนจะผละออกเพื่อดูผลงานของตน...
เรือนร่างขาวที่แดงระเรื่อขึ้นกำลังนั่งพิงร่างสูง... ขาเรียวภายใต้กางเกงสกินนี่สีดำนั้นตั้งชันขึ้น... ลมหายใจหายใจถี่ๆ ในขณะที่ดวงตากลมโตสีดำสนิทนั้นจ้องมองเขาด้วยสายตาเง้างอน... คริสะกดจมูกลงบนแก้มใสก่อนจะเลื่อนใบหน้าไปที่ใบหูขาว
“จะต่อดีไหมน้า ~” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นข้างใบหูขาวก่อนจะขบเม้มเบาๆ เสียงครางหวานหูที่ได้รับกลับมานั้นคือคำตอบอย่างดี... มือหนนาพลิกร่างของคนตัวขาวให้หันมาหาตน ก่อนที่ริมฝีปากหนานั้นจะลากไปตามผิวเนียนนุ่มอย่างอ่อนโยน...มือเล็กวางลงบนไหล่หนาอย่างหาที่ยึดเกาะ ก่อนที่มือหนานั้นจะกระชากเสื้อเชิ้ตตัวบางให้ออก เผยให้เห็นแผ่นอกขาวเนียนละเอียด.... จุนมยินเริ่ดหน้าขึ้นอย่างเสียวซ่านเมื่อคริสสัมผัสเรือนร่างของตน...
สองร่างสอดประสานกันครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างโหยหาและคิดถึง... ไม่มีถ้อยคำอะไรมากไปกว่าคำรักที่เอ่ยซ้ำไปสลับกับคำว่าคิดถึงเป็นเวลาหลายชั่วโมง.... ร่างสูงนอนกอดเอวคอดของคนตัวเล็กอย่างหวงแหน ในขณะที่จมูกโด่งนั้นยังคงซุกไซร้ซอกคอขาวแสนหอมหวานนั้นไม่หยุด... จุนมยอนปรือตาร้องครางเมื่อคนตัวโตนั้นยังไม่หยุดเสียที ทั้งๆที่จัดเขาไปเสียหมดแรงแล้วเสียหลายรอบ
“พี่...ผมไม่ไหวแล้วนะ”
“ก็พี่คิดถึงนี่นา...” คำพูดเอาแต่ใจถูกเอ่ยกระซิบชิดใบใบหูขาว ก่อนจะกดจูบลงบนไหล่ขาวเปลือยเปล่าอีกครั้งและซุกหน้าลงกับซอกคอขาว...
“นอนเลยไหม?” จุนมยอนส่งค้อนวงใหญ่ให้คนที่นอนกอดก่ายเขาอยู่ก่อนจะส่ายหน้ารัว
....เพราะถึงมันจะง่วง...แต่มันก็ไม่มี....ของพี่คริสอยู่แบบนี้...
จะนอนอย่างสบายตัวก็คงไม่ได้หรอก
“อาบน้ำก่อนดีกว่าฮะ... แล้วพี่... ไม่ต้องกลับไปเคลียร์งานเหรอ?”
“แล้วเราต้องเข้าบริษัทเมื่อไร?” คริสไม่ตอบคำถามของจุนมยอน... เขาเอ่ยถามกลับอย่างเคย... จุนมยอนหน้างอทันทีที่ได้คำถามแทนคำตอบ... เขารู้ว่าคนรักของเขาเป็นเจ้าของธุรกิจ จะทำงานเมื่อไรหรือจะไม่ไปทำงานก็ได้.... แต่จุนมยอนก็ไม่อยากให้คริสที่แสนเพอเฟ็กต์ในสายตาคนอื่นนั้นต้องกลายเป็นคนไร้ความรับผิดชอบไปเพราะเขา...
...ถึงเหล่าลูกน้องใต้ปกครองจะสนับสนุนให้เจ้านายที่แสนเข้มงวดหยุดงานประจำก็เถอะ...
“พรุ่งนี้ตอนบ่ายฮะ”
“งั้นไปอาบน้ำกันเถอะ” ไม่ว่าเปล่า... คริสโอบอุ้มคนตัวเล็กขึ้นแนบอกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ...
หลังจากอาบน้ำชำระล้างร่างกายเสร็จแล้ว คริสก็อุ้มร่างเล็กที่ถูกพัดด้วยผ้าขนหนูผืนหนามาไว้ที่เตียงนอน ก่อนจะเดินไปหยิบชุดนอนมาสวมใส่ให้ ก่อนจะไปใส่เสื้อผ้าบ้าง
หมับ..
“คิดถึง...”
แขนเล็กที่โอบกอดจากด้านหลังทำให้คนตัวสูงเหลือบมองคนตัวขาว ก่อนจะยิ้มกว้างเมื่อได้ยินเสียงอู้อี้บางเบานั้น ร่างสูงหันกายกลับมาอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมาวางบนที่นอนอีกครั้ง ก่อนจะกระซิบถ้อยคำเดียวกันตอบกลับพร้อมกับกดจูบลงบนหน้าผากมนและโอบกอดคนตัวเล็กแน่น...
“คิดถึงมากเหมือนกัน”
ราตรีกาลแสนสั้นนั้นแสนมีค่ามากหากเทียบกับระยะเวลาที่ห่างไกลของทั้งสอง...
...ไม่ใช่เพราะอยากห่าง...
...แต่เพราะจำเป็นต้องห่าง...
และก็เพราะความห่าง...จึงทำให้คนทั้งสองรู้จัก...
...ความรัก...ที่ “เวลา” ไม่ใช่ตัวแปรสำคัญ...
...ความรักที่เข้าใจและไม่ว่าจะนานเท่าไรก็รอคอยที่จะได้พบหน้ากันเสมอ...
...ความรักของคริสและจุนมยอน...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันช็อตสั้นๆฉลองสอบเสร็จ TvvvvvvvvT หวานไหมอ่าคะ ?? ไร้แก่นสารไหมคะ ?? 55555555555 เขียนไปโบ้ยังนึกไม่ออกเลยว่า คนอ่านจะเข้าใจในสิ่งที่อยากสื่อไหม... แต่คือมันสั้นเนอะ ฮ่าๆๆ
เพื่อนบอกว่า มีคนมาถามถึงไคโฮ วันช็อต.... คือจริงจังว่าหลังจากวันนั้นที่โดนแบนไปยังไม่ได้เขียนต่อเลย = = เพราะงงว่าโดนแบนได้ไงด้วยแหละ TT ถ้าเขียนต่อได้แล้วจะรีบปั่นมาลงนะคะะ
ตอนนี้โบ้สอบเสร็จปิดเทอมเรียบร้อยแล้ววว ว แต่เวลาปั่นฟิคก็น้อยเหมือนเดิมเพราะต้องช่วยที่บ้านทำงาน ToT บ่นๆ ไปอย่างนั้น เดี๋ยวก็เขียนออกมาได้เยอะแยะ 5555555555
ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจ... ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้น ขอบคุณสำหรับทุกยอดวิวนะคะ ดีใจมากที่มีคนอ่านมากขึ้นเยอะเลย T^T ตอนนี้สนุกมากที่ได้เขียนฟิคเอ็กโซ เขียนหลายๆคู่ ตามที่เห็นและโมเม้นจากเพื่อน ๆ แล้วพบกันเรื่องหน้านะคะ >----<
ความคิดเห็น