คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : [Kris x Suho] แอบชอบ เดอะ ซีรี่ย์ - 7 - Finally [END]
หลังจากที่จุนมยอนตอบตกลงที่จะคุยกับลู่หาน สีหน้าของคริสก็มีอาการเคร่งเครียดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด... ร่างสูงเดินเข้ามาหาเขาทั้งคู่ก่อนที่เสียงทุ้มจะเอ่ยออกมา
“คิดจะทำอะไร”
“เคลียร์ไง...ให้มันจบๆ ไม่ต้องมีใครค้างคา” ลู่หานตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันมาส่งยิ้มให้กับเขาบางๆ พร้อมกับมือเรียวนั้นเอื้อมมาดึงให้เขาเดินตามไป...
โต๊ะม้าหินในสวนหย่อมหลังคณะที่มีบ่อน้ำเล็กๆท่ามกลางเหล่าแมกไม้นั้นเป็นสถานที่เงียบ...สงบ และเหมาะสมที่สุดในสถานการณ์นี้... ลู่หานทิ้งตัวลงนั่งก่อนที่อีกคนจะนั่งลงตาม...
“ถ้าบอกว่า ยินดีที่ได้รู้จัก มันจะแปลกไหมนะ” ลู่หานเอ่ยขึ้นพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ ในขณะที่อีกคนนั้นกำลังคิดถึงอีกคน...
...เพราะน่ารักแบบนี้สินะ...
คริสถึงได้ชอบ...
“ก็คงไม่... เราเพิ่งรู้จักกันจริงๆ” คนตัวเล็กตอบกลับไปพร้อมกับพยายามเค้นเสียงหัวเราะเบาๆ มือเล็กประสานกันที่หน้าตัก ในขณะที่ดวงตาคู่กลมนั้น เหม่อมองไปยังบ่อน้ำใสที่กำลัง ลู่หานยิ้มรับกับคำนั้น ก่อนจะเอ่ยต่อ
“จุนมยอน... อยากรู้ไหมทำไมฉันถึงเลิกกับคริส”
มือเล็กที่กำลังประสานกันอยู่นั้นกำแน่นอย่างที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว ซึ่งนั่นก็ทำให้คนที่นั่งอยู่ข้างๆอดถอนหายใจยาวๆไม่ได้....
...เหมือนกับเขามากจริงๆ...
เพราะแบบนี้สินะ... คริสถึงตกลงคบกับเขา
“ถึงนายจะไม่อยากรู้... แต่นายก็ต้องรู้ เพราะการที่เราฝืนคบกับคนที่ไม่ได้รักเรา... มันทรมานมากนะ ทั้งๆที่ฉันรู้ว่าคริสกำลังแอบชอบใครคนหนึ่งอยู่โดยไม่รู้ตัวก็เถอะ...” จุนมยอนหันมามองคนที่กำลังบอกเล่าเรื่องราวและความจริงให้เขาฟัง...
...ความจริงที่เขาไม่เคยคิดจะฟังจากคริส...
“ไม่คิดบ้างเลยเหรอว่าระยะเวลาแค่นั้นจะทำให้คริสชอบนายจริงๆ แน่นอนว่านายต้องคิดแบบนั้นแน่ๆ เพราะงั้นฉันถึงกลับมาไง... กลับมายืนยันให้กับคนที่ฉันรัก ว่าเขาไม่ได้รักฉัน... แต่เขารักนาย...”
จุนมยอนยังนั่งนิ่งรับฟังคำของลู่หานไปเรื่อยๆ ในขณะที่ดวงตาคู่กลมนั้นค่อยๆเอ่อคลอ...
“เรื่องของฉันกับคริสจบแล้ว... อันที่จริงมันจบตั้งแต่ยังไม่เริ่มเลยด้วยซ้ำ เพราะเขาไม่เคยรักฉัน เรื่องที่ฉันอยากให้นายได้รู้ไว้ก็มีเพียงแค่นี้ นายคิดว่านายแอบชอบเขามาตลอด แล้วเขาจะแอบชอบนายบ้างไม่ได้เหรอ เวลามีไม่มากหรอกนะจุนมยอน... ถ้าไม่อยากเสียใจไปตลอดชีวิต... ลองคิดดูอีกครั้งเถอะ”
ความเงียบเข้าปกคลุมคนทั้งคู่อีกครั้ง ในขณะที่คนหนึ่งบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมด แต่อีกคนกำลังปฏิเสธเรื่องราวเหล่านั้น... ในหัวของจุนมยอนนั้นกำลังตีกันอย่างหนักหน่วง ข้างหนึ่งบอกว่าเขาควรเชื่อในสิ่งที่ลู่หานเล่า แต่อีกข้างก็บอกว่าไม่ควรเชื่อ เพราะหลักฐานวันนั้นชัดเจนว่า คริสทิ้งให้เขารอจริงๆ
...แต่ไม่ว่าสมองจะคิดเหตุผลสารพัดมาแย้งกันอย่างไร...
หัวใจเท่านั้นที่จะตัดสินทุกอย่าง...
“ทำไม...”
“??”
“ทำไมถึงมาบอกให้ฉันฟัง...?”
“เพราะฉันรักคริส... และฉันก็อยากให้คนที่ฉันรักมีความสุข... ขอตัวนะ ถ้าช้ากว่านี้ ฉันต้องเข้าห้องสายแน่ๆ” ลู่หานยิ้มให้เขาก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินจากไป...
จุนมยอนปล่อยให้ความคิดได้ใช้เวลาทบทวนเรื่องราวที่เพิ่งจะเกิดขึ้นในสัปดาห์ที่ผ่านมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า... บางที... เขาควรจะฟังคริสบ้าง... รึเปล่านะ...
ในขณะที่คิดอย่างนั้น... โทรศัพท์เครื่องบางในกระเป๋ากางเกงก็สั่นขึ้นทันที... มือเล็กล้วงหยิบมันออกมาจากกระเป๋าเมื่อเห็นชื่อของคนที่กำลังคิดถึงอยู่ หยาดน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ไหลรินหยดลงบนหน้าจอทัชสกรีนทันที...
แต่เขาจำได้ว่าเขาบล็อกเบอร์โทรของคริสไปแล้วนี่นา...
แล้วทำไม?
และก็เป็นอีกครั้ง... ที่หัวใจเอาชนะความมีเหตุผล...
“ยอโบเซโย....” จุนมยอนว่าเสียงเบาแทบจะเป็นเสียงกระซิบ... แต่มันกลับชัดเจนมากในโสตประสาทของอีกคน...
(...อย่าเพิ่ง...วางนะ... พรุ่งนี้... เราจะไปรับตัวเล็ก... รบกวนช่วยไปด้วยกันหน่อยนะครับ...)
ยังไม่ทันที่คริสจะเอ่ยจบประโยคหรืออะไรเขาก็ไม่รู้หรอก... เขากดวางสายไปแล้ว... พรุ่งนี้เหรอ...
...ก็คงหนีไม่ได้แล้วสินะ...
เช้าอีกวันมาถึงเร็วกว่าที่จุนมยอนคิดไว้มาก... เปลือกตาบางเปิดค้างมองเพดานห้องสีขาวนี้มาตั้งแต่เมื่อไรเขาก็ไม่แน่ใจ... แต่ที่รู้ๆ อย่างไรเสียวันนี้เขาก็คงไม่ไปกับคริสอยู่ดี... ถึงจะหนีอะไรไม่ได้ แต่เขาก็ตัดสินใจไปแล้วจริงๆ ว่าจะลืมคริสให้ได้...
เปลือกตาบางปิดลงอีกครั้งก่อนที่จุนมยอนจะถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ... มันก็จริงที่ว่าเขาตัดใจจากคนที่แอบชอบมากว่าสามปีไม่ได้หรอก...
ตอนแรกที่คบกันนั้นช่างเหมือนฝัน... แต่หลังจากวันนั้น...
...ก็คือความจริงที่เขาต้องเผชิญ...
มือถือเครื่องบางสั่นเล็กน้อยเตือนข้อความเข้า ก่อนที่มือบางจะเอื้อมไปหยิบมันที่โต๊ะข้างเตียงมาเปิดดู... ข้อความกว่าร้อยข้อความที่ค้างไว้นั้นถูกมองข้ามไปยังข้อความล่าสุดที่เพิ่งจะส่งเข้าของเพื่อนสนิทอย่างแพคฮยอน...
‘เดี๋ยวฉันจะออกไปหาอะไรกิน ไปด้วยกันไหม?’
นิ้วเรียวพิมพ์ตอบตกลงกลับไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับโยนผ้าที่คลุมร่างกายของตนออกแล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าคว้าเสื้อยืดสีดำพอดีตัวกับกางเกงยีนส์สีซีดขาดๆแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป...
ไม่นานนักจุนมยอนก็เดินออกมาจากห้องน้ำ แต่ดูเหมือนห้องของเขายามนี้กำลังมีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยี่ยมเยียนเสียแล้ว...
ร่างสูงของคริสในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวตัดกับกางเกงสีเข้มแสนดูดีนั้นกำลังยืนอยู่กลางห้อง พร้อมกับช่อดอกกุหลาบขาวช่อใหญ่ที่ถูกประดับด้วยริบบิ้นสีฟ้า... ใบหน้าหล่อเหลานั้นส่งยิ้มให้เขาที่เดินออกมาจากห้องน้ำบางๆ ก่อนที่คริสจะเดินเข้ามาหาเข้าพร้อมกับมือหนาที่ยื่นช่อดอกไม้นั้นมาให้
“...ดอกไม้สำหรับตัวเล็กครับ...”
“ดอกไม้? ดอกไม้อะไรเหรอครับ? ผมไม่ได้สั่งดอกไม้จากร้านไหนสักหน่อย แล้วคุณเป็นใครถือวิสาสะเข้ามาในห้องผมทำไม?” น้ำเสียงเรียบเอ่ยออกมายาวเหยียด พร้อมกับใบหน้าหวานที่แปรเปลี่ยนเป็นไม่พอใจทันที...
ไม่ว่ายังไงคริสก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาในห้องของเขาแล้ว ตั้งแต่วันนั้น...
“จุนมยอน... ฟังผมบ้างได้ไหม?”
“ทำไมต้องฟัง อะไรที่ต้องฟังอีกละ อยากจะบอกอะไรอีกละ... คริสไม่รู้หรอกว่า การที่โดนคนที่รักมากทิ้งให้ตากฝนน่ะเป็นยังไง... หนาวก็หนาว แต่เพราะคริสสัญญาไว้ว่าจะมา...” ใบหน้าหวานนั้นเอ่อคลอด้วยน้ำตาอีกครั้ง ทำให้คนตัวสูงเลือกที่จะวางดอกกุหลายนั้นไว้บนโต๊ะว่างๆที่อยู่ใกล้มือ ก่อนพยายามเดินเข้ามาใกล้กับจุนมยอนมากขึ้น
“เรื่องนั้นผมผิด... ผมเข้าใจ... แต่ผมรักจุนมยอนจะ....”
“จะทำร้ายกันด้วยคำพูดนั้นไปจนถึงเมื่อไรเหรอ... ฉันไม่รู้หรอกว่า สิ่งที่ลู่หานพูดมันจริงแค่ไหน แต่สิ่งที่ฉันได้รับวันนั้น ยังไงมันก็คือความจริง... คริสระ...” ยังไม่ทันที่คนตัวเล็กจะพูดจบ ก็ถูกมือใหญ่นั้นกระชากข้อมือแล้วดึงเข้าไปกอดแน่นเสียแล้ว... มือเล็กพยายามทั้งผลักทั้งดันให้คนตัวสูงปล่อยแต่ไม่เป็นผลสักนิด ในขณะที่ริมฝีปากอิ่มนุ่มนิ่มของจุนมยอนนั้นกำลังถูกอีกคนครอบครองอย่างถือวิสาสะ...
น้ำตาเม็ดโตค่อยๆไหลกลิ้งลงมาจากหางตาก่อนที่คนตัวสูงจะสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นนั้นแล้วผละออกอย่างรวดเร็ว... คริสไม่มองใบหน้าขาวที่กำลังร้องไห้อย่างทรมานนั้นอย่างเจ็บปวด ก่อนจะกระชับอ้อมแขนแน่นกว่าเดิม...
“อย่า... อย่าร้องไห้อีกเลย... ตัวเล็กอย่าร้องไห้อีกเลยนะครับ... ถ้าคำว่ารักของผม มันทำให้ตัวเล็กทรมาน... ผมจะไม่พูดมันอีก แต่ผมจะพิสูจน์ให้ตัวเล็กเห็น... ว่าผมรู้สึกแบบนั้นกับตัวเล็กจริงๆ ดีกันได้ไหมครับตัวเล็กของผม...”
ไม่มีคำตอบจากคนตัวเล็ก... มีแต่เพียงเสียงสะอื้นที่ยังดังขึ้นเรื่อยๆ จุนมยอนยกมือขึ้นปาดน้ำตาอย่างลวกๆ ก่อนจะค่อยๆขืนตัวออกจากอ้อมแขนของคริส ซึ่งคนตัวสูงยอมคลายอ้อมแขนออกเล็กน้อยหากแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเขาเป็นอิสระ
“ถะ...ถ้าฉันบอกว่าไม่ละ”
“ก็จะขอโทษต่อไป ตามตื้อต่อไป จนกว่าจุนมยอนจะไม่สนใจ ไม่แคร์กันแล้วจริงๆ แต่ผมคงเลิกรักจุนมยอนไม่ได้หรอก...” จุนมยอนสะอื้นอีกครั้ง ก่อนที่จะเงยหน้ามองใบหน้าของคริสที่อยู่ห่างไปไม่มาก.. เท้าเล็กเขย่งขึ้นก่อนจะยื่นปากขึ้นไปแตะปากของคริสแล้วยกแขนขึ้นกอดคนตัวสูงแน่น
“ถ้าเลิกรักกันละก็... คราวหน้าจะยอมแล้วจริงๆด้วย”
เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา หากแต่มันกลับชัดเจนในโสตประสาทของคริส... แขนแกร่งโอบกอดรอบตัวคนตัวเล็กแน่นก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กมาวางลงบนเตียงหนาของเจ้าตัว
“จะ...จะทำอะไร” เมื่อเห็นว่าคนตัวสูงกำลังจะยื่นหน้าเข้ามาก็รีบดันออกไปพร้อมกับเอ่ยร้องห้ามทันที
“นอนกอดตัวเล็ก... พอตัวเล็กยอมดีกับผมแล้ว เหมือนร่างกายมันกำลังจะปิดสวิตช์เลย... ขอผมนอนกอดตัวเองได้ไหม?” ว่าจบ คริสก็หลับตาลงพร้อมกับยื่นใบหน้าเข้ามากดจมูกลงบนแก้มนุ่ม แล้วทิ้งตัวลงนอนข้างๆ โดยไม่ลืมที่จะดึงผ้าห่มสีนวลนั้นขึ้นคลุมร่างกายของตนแล้วก็เจ้าของห้องอีกด้วย...
“อย่าเพิ่งหลับนะ!! ไหนบอกว่าจะพาไปเที่ยวไง ไหงมานอนแบบนี้ละ... คริส!! มือน่ะอย่าให้มันซนนักสิ!! ตรงนั้นไม่ได้นะ!!! บอกว่าไม่ยังไงละ!!!!”
ร่างสูงยังคงสาละวนอยู่กับการไล่มือไปตามเรือนร่างเล็กที่แสนคิดถึง โดยไม่ลืมตาขึ้นมามองดวงหน้าหวานระเรื่อนั้นเลยสักนิด.. จุนมยอนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจ ยื่นหน้าเข้าไปกดจูบลงข้างแก้มของคนตัวโต
“ฝันดีนะครับ คริสของจุนมยอน”
“ตัวเล็กของผมก็เหมือนกัน... นอนกันเถอะ”
“อื้อ...ห๊ะ!! เดี๋ยวนะ... เมื่อกี้ว่าไงนะ?!!!”
“นอนกันไง...”
“อย่ามาทำหน้าหื่นเลยนะ ปล่อยเลย!! ไม่อย่างนั้นฉันจะ....อ๊ะ... บอกว่าไม่ได้ไงเล่า...อื้อ....คริส!!!”
การแอบชอบ... หากไม่เอื้อนเอ่ยบอกกล่าวกับอีกฝ่าย...
เขาหรือจะรู้ตัว....
เพราะความรัก...ไม่มีปาก ไม่มีเสียง... หากไม่พูดและเอื้อนเอ่ยด้วยตนเอง...
...ก็ไร้ผล...
THE END.
--------------------------------------------
จบแล้วค่าา จบแล้วจริงๆ กับฟิคแอบชอบที่อยู่ด้วยกันมาสองเดือน... ฟิคเรื่องนี้ให้อะไรเราหลายอย่างนะ...
การเขียนหวานๆที่ถนัดกับฉากดราม่าที่อยากเขียน... ทำให้โบว์รู้ว่า ตัวเองหลงรัก คริสโฮ แล้วจริงๆ
สองเดือนที่ทำอะไรก็คิดแต่พล๊อต ฉาก และคำพูดของเรื่องนี้... ไม่รู้ว่าต่อไปจะรู้สึกเหงาไหม.. แต่คงไม่น่ารอด...
แต่สำหรับคนที่อยากได้พาร์ท ไคแพค ในซีรี่ย์นี้... ขอแสดงความยินดีด้วยค่ะ....
เพราะของไคแพคจะเป็นซีรี่ย์ถัดไปที่มีชื่อว่า "ปากแข็ง เดอะ ซีรี่ย์" แต่อาจไม่ได้ลงเร็วๆนี้ เพราะเรากำลังเ้ข้าสู่สภาวะใกล้สอบ TT
อยากขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้ ที่บอกว่าชอบมากๆ รวมถึงคำแนะนำต่างๆที่ให้แก่เรา ขอขอบคุณมากจริงๆค่ะ
โดยเฉพาะคนนี้ ---> DoGuardian ที่คอยคุยกันเรื่องพล๊อต เรื่องฉากแล้วสแปมรูปพี่จุนมยอนให้เราเสมอๆ ขอบคุณมากจริงๆ เลิฟๆ >3<
แล้วพบกันใหม่โอกาสหน้านะคะ
ปล. มีตอนพิเศษอีกสองตอน... หื่น กับ หื่นมากละมั้งง
ความคิดเห็น