คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : OS [Kai x Baek] RAINDROP [END]
Title : RAINDROP
Paring : KAI x BAEK
RATING : PG - 15
Author By Soulina
NOTE :: เป็นวันช็อตสายฝนที่แต่งตอนฝนตก พอฝนหยุดตกมันก็เลยจบตามไป... *ข้ออ้าง*
เม็ดฝน...
หยาดน้ำใสๆที่สาดลงมาจากฟากฟ้า เพื่อให้ผืนดินนั้นชุ่มชื้น...
ผมหลงรักสายฝน
มากพอๆ กับที่หลงรักคนคนนั้น...
...ไค...
ท้องฟ้าสีครามยามกลางวันนั้นกลับมืดครึ้มเมื่อเวลานั้นผ่านเลยมาจนถึงช่วงเย็น... และสุดท้าย... เม็ดฝนก็เริ่มโปรยปรายลงมาสู่พื้นดิน...
ร่างเล็กของเด็กหนุ่มใสเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสีดำยืนกอดแฟ้มเอกสารอยู่ใต้ร่มของต้นไม้ต้นใหญ่ในสวนสาธารณะใกล้กับหอพักนักศึกษา... ฝนเม็ดใหญ่โปรยปรายลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ตาเรียวภายใต้กรอบแว่นสีดำนั้นแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอย่างหงุดหงิด ก่อนที่จะถอนหายใจออกมายาวเหยียดอย่างเบื่อหน่าย...
ไม่รู้ทำไมสายฝนต้องมาตกตอนที่เขากำลังจะกลับหอแบบนี้ด้วย... แล้วยิ่งวันนี้.... วันที่เขาลืมเอาร่มมาด้วย...
“ซวยชะมัด...” เสียงหงุดหงิดเอ่ยขึ้นแผ่วเบา ก่อนจะถอยหลังเอนกายพิงกับลำต้นไม้หนา... หรือเขาควรจะวิ่งตากฝนกลับไปยังหอพักที่อยู่อีกไม่ไกลนี้ดีนะ...
ตาเรียวมองเม็ดฝนที่ยังคงตกลงมาไม่หยุดนั้นด้วยสายตาที่เหม่อลอย... ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเวลาผ่านไปนานขนาดไหน... เขารู้เพียงแต่เม็ดฝนที่กำลังตกลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดนี้มันมีเสน่ห์ซ่อนอยู่...
สายลมแผ่วเบาที่โบกพัดผ่านผิวกายนั้นพาความหนาวเย็นมาด้วยอย่างไม่คาดคิด... แต่สำหรับเวลานี้มันกลับไม่หนาวอย่างที่ควรเป็น... มันกลับเย็นสบายและเต็มไปด้วยความสดชื่น... ดวงตารีเรียวเป็นประกายเล็กน้อย ก่อนที่รอยยิ้มเล็กๆจะปรากฏขึ้นใบหน้าที่เคยบึ้งตึง...
...เขาเริ่มหลงรักสายฝนเสียแล้วสิ...
ขาเล็กค่อยๆก้าวออกไปในขณะที่มือเล็กข้างหนึ่งยื่นออกไปสัมผัสกับสายฝนที่กำลังตกลงมา... เมื่อมันไม่ได้แรงอย่างที่คิด คนตัวเล็กจึงตัดสินใจจะวิ่งกลับหอ...
แต่สายฝนที่กำลังสาดอย่างแรงเพราะแรงลมนั้นกลับหายไป... เหมือนมีคนเอาอะไรสักอย่างมากั้นเขากับสายฝนนั้น... แพคฮยอนเงยหน้าขึ้นมองร่มที่กางอยู่ก่อนจะมองเลื่อนไปยังใบหน้าของเจ้าของร่ม...
ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มชุดสบายๆนั้นอยู่ตรงนั้น... ดวงตาคู่คมที่ไม่เคยแสดงอารมณ์สักครั้งยามเจอหน้ากันนั้นเป็นอย่างไรก็เป็นอย่างนั้น จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหนาที่ดูเซ็กซี่ยิ่งทำให้เขาไม่มีทางไม่รู้จักคนคนนี้แน่ๆ
...เพราะไคเป็นคนดังของคณะ...
เป็นรุ่นน้องที่เขาแอบมอง... และแสนห่างไกล
“ทำไมมาตากฝนอยู่ตรงนี้?” เสียงทุ้มเอ่ยแผ่วเบา แต่กลับชัดเจนในหัวของเขา... รอยยิ้มกว้างที่ปรากฏขึ้นเมื่อครู่นั้นหายไปทันที ในขณะที่ขาเรียวนั้นก้าวถอยห่างรุ่นน้องตัวสูงนั้นกลับเข้าร่มไม้ไปทันที..
“รอฝนหยุด” เสียงเล็กเอ่ยตอบกลับไป พร้อมกับก้มหน้ามองพื้นหญ้าที่เฉอะแฉะ ... กลิ่นดินและฝนผสมกันยามนี้กลับชัดเจนอย่างที่ไม่เคยเป็น... ดังเช่นมือเรียวเล็กสวยคู่นั้นที่ไม่เคยสั่นเท่านี้มาก่อน...
ใช่... พยอนแพคฮยอนคนนี้กำลังสั่น
ไม่ใช่เพราะฝนตก
ไม่ใช่เพราะอากาศนั้นเย็นลง
แต่เป็นเพราะคนตรงหน้านั้นคือ...
...ไค...
“กลับด้วยกันไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นอีกครั้ง เรียกให้ดวงตาเรียวรีนั้นตวัดมองใบหน้าที่แสนน่าหลงใหลนั้นอย่างลืมตัว... ก่อนที่จะเสมองไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว... มือหนาข้างที่ว่างนั้นยกขึ้นรั้งใบหน้าเรียวให้หันมาสบตาก่อนที่เจ้าของมือนั้นจะยกยิ้มบางๆ “ยังไงเราก็อยู่ห้องเดียวกัน”
เฝ้ามองมาแสนนาน... แต่กลับได้มาอยู่หออยู่ห้องเดียวกัน...
โชคชะตาเล่นตลกเกินไป...
เพราะอย่างนั้นเขาถึงไม่อยากอยู่ที่ห้อง... ห้องพักขนาดสองคนที่ถูกแบ่งเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดเป็นสองส่วนนั้นแสนจะลงตัว แต่เป็นเพราะคนตัวสูงนี้ต่างหาก...
“พี่........”
“พี่พยายามหลบหน้าผม ตั้งแต่วันแรกที่ผมเข้าหอ ถ้าพี่ไม่พอใจอะไร ทำไมพี่ไม่บอกผมละ?” คำถามที่เขาเลี่ยงจะตอบมาตลอดนั้นถูกถามขึ้นอีกครั้ง... และในครั้งนี้เขาตั้งใจจะไม่ตอบเหมือนทุกครั้ง แต่เมื่อเจอมือหนารั้งใบหน้าไว้แบบนี้ อีกทั้งสายฝนยังซัดกระหน่ำลงมา ทำให้ร่มไม่อาจช่วยกันฝนได้อีกต่อไป...
...เขาจะหนีจากเด็กคนนี้ไปได้ยังไง...
ไคที่เขาแอบมองมาตั้งแต่ม.ปลาย...
...คนที่เขาแอบมองมาตลอดนั้นอยู่ตรงหน้าอย่างนี้...
เหมือนสวรรค์จงใจแกล้งให้เขาต้องมาเจอกับเด็กคนนี้อีกครั้ง
ร่างสองร่างยืนพิงต้นไม้ใหญ่กันคนละฝั่ง... แต่มือหนาของรูมเมทรุ่นน้องนั้นกลับกอบกุมมือเรียวสวยแน่นอย่างไม่ยอมปล่อย... ตาเรียวเล็กเหลือบมองมือทั้งสองที่เกาะกุมอยู่นั้นก่อนจะเสมองไปยังใบหญ้าและเม็ดฝนเบื้องหน้า
“...ไม่ได้โกรธ...ไม่ได้ไม่ชอบ...” เสียงเล็กเอ่ยขึ้นแผ่วเบา พร้อมกับมือเล็กที่จับกระชับมือใหญ่นั้นแน่นขึ้น... คนตัวสูงนั้นนิ่งเงียบ ในขณะที่รอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา...ก่อนที่ไคจะกระชับมือที่กอบกุมมือเล็กอยู่นั้นเพื่อยืนยันว่าเขากำลังฟังอยู่...
“พะ...พี่ก็แค่...ชอบนาย”
“ผมก็ชอบพี่เหมือนกัน”
เสียงทุ้มเอ่ยตอบกลับมาทันทีที่เสียงเล็กนั้นเอ่ยจบ เสมือนกับว่ารอคำๆนี้ให้หลุดออกมาจากริมฝีปากเรียวสวยนั้นมาโดยตลอด... ตาคู่สวยตวัดมองคนพูดทันทีที่ได้ยิน... ใบหน้าขาวที่แม้ยามนี้จะมองเห็นได้ไม่ชัดนักแต่ไคมั่นใจเลยว่า มันกำลังระเรื่อขึ้นสีอย่างแสนน่ารัก...
“พี่อย่าหลบหน้าผมอีกได้ไหม... ตอนที่ผมรู้ว่าได้อยู่หอเดียวกับพี่ ผมดีใจแทบบ้า... แต่พอเปิดประตูเข้าไป คนตัวเล็กที่น่ารักคนนั้นกลับมองผมด้วยสายตาแปลกๆ และเดินออกไปจากห้อง... วันต่อๆมาคนคนนั้นก็ออกไปแต่เช้า และกลับดึกทุกวัน...ผมคิดว่าพี่เกลียดผม...” ถ้อยคำยาวเหยียดถูกเอื้อนเอ่ยออกมาพร้อมความรู้สึกที่แฝงอยู่...
“ดีใจจัง...” เสียงเล็กว่าพร้อมกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า “อย่างน้อยๆไคก็ไม่ได้เมินพี่อย่างที่คิด”
ระยะห่างระหว่างสองคนเริ่มน้อยลงจนกระทั่งคนตัวเล็กกว่านั้นเอนหัวพิงไหล่กว้างของคนข้างๆ มือของทั้งสองนั้นเกาะเกี่ยวกันแน่นกว่าเดิม กับความรู้สึกที่เพิ่มขึ้น...
“ขอบคุณนะ”
เสียงเล็กเอ่ยกระซิบแผ่วเบาก่อนที่จมูกโด่งสวยจะกดลงบนแก้มสากของคนข้างๆก่อนจะรีบขยับออก... แต่มือหนาที่กอบกุมอยู่ไม่ยอมปล่อย... ไคดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่น...
“ขอบคุณเหมือนกันครับ...”
ขอบคุณโชคชะตาที่นำพาเราทั้งคู่ให้ได้เจอกันอีกครั้ง
ขอบคุณสายฝนแสนชุ่มช่ำที่เป็นสื่อนำ
และขอบคุณที่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เรารักกัน...
FIN.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่ได้เขียนวันช็อตแบบนี้มานานแล้ว... เรื่องมันเกิดจากฝนตกหนักมากและมากๆ เลยทำให้เกิดความคิดว่าอยากเขียนฟิคสายฝน... คือโบว์ชอบหน้าฝนนะ มันมีอะไรให้เล่นเยอะมาก... แล้วมันเย็นสบายอ่ะ ถ้าไม่นับว่าต้องตากฝนตอนกลับหอละก็นะคะ 55555555555
ไม่รู้ว่าเรื่องนี้จะถูกใจไหม... แต่เราชอบมาก ; ^ ;
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้กันนะคะ :)) *กอดเรียงคน*
ความคิดเห็น