รุ่นน้องหน้าสวย (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #1 : เปิดเทอม !!

              "กริ๊งงงงงงงงง!" เสียงนาฬกาปลุกบนหัวเตียงปลุกให้ผมตื่นจะฝัน  "อืมมม~" ผมครางออกมาด้วยความเบื่อหน่าย ก็วันนี้เป็นวันเปิดเทอมน่ะซิ 
"น้ำแกง ไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ"
"ครับ"
ผมขานตอบแม่อย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะรีบไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็ว

"เสร็จแล้วเหรอคะ? จะทานอาหารที่บ้านหรือจะทานที่โรงเรียนดีคะ?"
แม่ผมถามก่อนจะลงมือทำอาหารส่วนของพ่อผมอย่างรวดเร็ว
"วันนี้น้ำแกงไปทานที่โรงเรียนดีกว่าครับ จะได้นั่งคุยกับเพื่อนๆด้วย"
"งั้นก็ได้ค่ะ"
ท่านตอบพลางจัดอาหารของพ่อพลาง
ผมยกมือไหว้พ่อและแม่ก่อนจะเดินออกมานอกบ้าน

บ้านของผมอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก ผมจึงสามารถเดินมาโรงเรียนได้เองโดยไม่ต้องขับรถมาให้เปลืองน้ำมัน (ถึงผมจะขับรถไม่เป็นก็เถอะ!!)
ครอบครัวของผมก็เป็นแค่ครอบครัวเล็กๆ มีกันแค่ 3 คน คือพ่อ แม่ และผม
แต่ก็เป็นครอบครัวที่จัดว่าฐานะค่อนข้างดีเชียวล่ะ เพราะพ่อของผมทำงานเป็นทนายความ ส่วนแม่ของผมก็เป็นข้าราชการ ทำอาชีพครูสอนภาษาไทย เพราะหยั่งงี้ไง ผมเลยได้พูดเพราะเป็นพิเศษ ^^
"ปิ๊นๆ"
"เอ๊ะ!!"


               ร่างบางนอนขยับตัวเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ
"คุณ... เป็นใคร??"
ร่างเล็กเอ่ยปากถามร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างไม่ไว้ใจ
ร่างสูงยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะตอบ
"ชั้นชื่อ ฟง อยู่ม.5 โรงเรียนเดียวกับนายนั่นแหละ"
"แล้ว... ที่นี่ที่ไหน"
ร่างเล็กถามแล้วค่อยพยุงร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง โดยมีร่างสูงพยามช่วยอยู่ห่างๆ
"คือ... ชั้นขับรถชนนายอ่ะ เลยพานายมาที่บ้าน แหะๆ"
ร่างสูงหัวเราะนิดๆเป็นการต่อท้าย
"ว่าไงนะครับ!! แล้วที่ผมขาดเรียนเนี้ย โรงเรียนเค้าจะว่ายังไง ทำไมไม่คิดบ้างล่ะครับ อย่างน้อยโทรไปลาที่โรงเรียนให้ผมหน่อยก็ยังดี!!"
ร่างเล็กวียแตก ตะโกนลั่นบ้านของรุ่นพี่โดยไม่สนใจอะไรเลย มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา หวังจะโทรไปลาทีี่โรงเรียน
แต่มือใหญ่ของฟงดันแย่งโทรศัพท์ไปจากมือเค้าซะนี่

"เอาคืนมานะครับ!!"
ร่างบางโมโหจัดพยามคว้าโทรศัพท์จากมือร่างสูง แต่เพราะตัวเองตัวเล็ก จึงไม่สามารถแย่งโทรศัพท์คืนได้
"ใจเย็นๆสิน้อง! เรื่องโรงเรียนน่ะ พี่โทรไปลาให้แล้ว"
"อ๊ะ!"
ร่างบางสะดุดกางหนังสือพี่วางอยู่บนพื้นก่อนจะล้มทับร่างสูงอย่างไม่ได้ตั้งใจ
"โครม!"
เสียงตู้หนังสือขาด 1 เมตรล้มทับร่างทั้งสองเหมือนเป็นการซ้ำเติม
"........"
ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมาจากปากชายหนุ่มทั้งสอง แต่กลับมีหยดน้ำตาใสๆ ไหลอาบแก้มของร่างบาง แสดงถึงความเจ็บปวด
"น้อง!!"
ร่างสูงผลักชั้นหนังสือออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะช่วยพยุงร่างเล็กไปนั่งที่โซฟานุ่มๆ
ฟงนิ่ง ทำอะไรไม่ถูก เพราะอะไรนะ ทั้งที่ไม่รู้จักกัน ไม่เคยเจอกัน ไม่รู้แม้กระทั้งชื่อ แต่ทำไมเขากลับรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บปวด...ที่ต้องเห็นใบหน้าอันสละสวยของรุ่นน้องเปื้อนน้ำตา...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตัดฉับ!!

ไว้ต่ออาทิตย์หน้าน้า~ พรุ่งนี้เค้าต้องสอบแล้วอ่า~ 
ขอไปอ่านหนังแปป
 

*เม้นบ้างน้า~