คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ▲ DANGEROUS AREA ✗ : 7th
“ แจฮโย ยังไม่เสร็จอีกหรอ ไหนว่าหิวไง ”
เสียงหวานดั่งระฆังแก้วในความคิดของแจฮโยดังปลุกเขาขึ้นจากภวังค์ แจฮโยยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองลวกๆ รีบดันตัวเองลุกขึ้นและวิ่งเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ในตัวห้องนอนแล้วเปิดน้ำล้างหน้าตัวเองด้วยความรวดเร็ว เกรงว่าหากตัวเองออกไปในสภาพฉ่ำน้ำตา ลู่ฮานคงจะลำบากใจไม่น้อยเลยทีเดียว
“ เสร็จแล้วๆ เผลอหลับนิดหน่อยน่ะ ”
มือหนาบิดลูกประตูออกไปแรงๆ จนคนที่อยู่อีกด้านสะดุ้ง ดวงตากลมโตที่แวววาวอยู่เสมอในสายตาร่างโปร่งถูกช้อนขึ้นมองเขา สายตาประสานสายตา แต่แจฮโยก็รู้สึกได้ว่ามันไม่ควรนัก เขาจึงระบายยิ้มออกอย่างที่เคยทำ ยกมือใหญ่ๆ ขยี้ผมสีคาราเมลของเพื่อนตัวเล็กด้วยความคุ้นเคย “ แค่นี้รอหน่อยก็ไม่ได้นะ ใจร้อนชะมัด ”
“ คนบ้า อย่ายีหัวเราเล่นสิ ”
มือเล็กตีตุ้บลงไปที่ต้นแขนของอีกคนแรงๆ แลบลิ้นเล็กๆ ออกมาและหยอกล้อคนตัวโตกว่า ขาเรียวพาตัวเองวิ่งลงบันไดไปเฉกเช่นสมัยที่ยังเด็ก ตามติดมาด้วยเพื่อนสนิทที่วิ่งไล่กวดราวกับว่ากำลังเล่นสนุก พื้นที่แคบๆ ภายในบ้านไม่ได้ทำให้การวิ่งเล่นของคนทั้งคู่ลำบากขึ้นเลยสักนิด เสียงหัวเราะเล็กๆ เคล้าคลอกับเสียงหัวเราะทุ้มต่ำแสดงให้เห็นถึงความสุขที่กำลังก่อตัวขึ้นในบ้าน
บางทีแจฮโยก็คิดว่า ในความทุกข์ของเขาก็ยังมีความสุขอยู่เสมอ
“ แน่จริงอย่าวิ่งหนีสิลู่ฮาน ! ”
แจฮโยตะโกนไล่หลัง ร่างกายผอมบางของเพื่อนรักอยู่ตรงหน้าเขานี่เอง แต่คนตัวเล็กก็ไวเป็นกรด วิ่งหนีอ้อมแขนเขาได้ทุกทีไป คอยดูเถิด ถ้าจับได้จะฟัดให้หายซนเลย !
“ ไม่วิ่งก็โง่สิ แบร่ ”
ขาเล็กๆ ยังสับต่อไปเรื่อยๆ ลู่ฮานอาศัยความตัวเล็กและความปราดเปรียวของตัวเองเป็นข้อได้เปรียบ ลู่ฮานไวเสียยิ่งกว่าอะไรดี สมัยมัธยมเขาเป็นทั้งตัวเก็งของชมรมวิ่งแข่ง ทำอะไรกำรวดเร็วไปเสียหมดทุกอย่าง แถมร่างกายเล็กๆ นั้นก็ยังเข้าไปแอบในที่ลับตาคนได้อีกด้วย
“ จับได้แล้ว! ”
สุดท้ายแจฮโยก็เลือกใช้แผนการสุดท้าย เขากระโดดโถมน้ำหนักไปที่แผ่นหนังเล็กๆ นั่นทันที แขนยาวๆ ทั้งสองข้างพลิกกลับเอาร่างเล็กมาอยู่ด้านบนร่างของตัวเอง เพื่อป้องกันไม่ให้ร่างเล็กในอ้อมแขนต้องไถลไปกับพื้น ส่งผลให้แผ่นหลังของแจฮโยกระแทกลงกับพื้นด้วยความรุนแรงแทน ใบหน้าหล่อเหลาเหยแกด้วยความเจ็บปวด อ้อมกอดอบอุ่นยังกระชับลู่ฮานแน่น
“ แจฮโย !! ใครให้ทำแบบนี้ !! ” ลู่ฮานเอ็ดเสียงดังด้วยความตกใจ มือเล็กๆ ทั้งสองทุบเข้าที่แผ่นอกของร่างโปร่งแรงๆ จนคนใต้ร่างรู้สึกจุก “ อย่าทำแบบนี้อีกนะ ! เล่นอะไรไม่คิดเลย ถ้าแจฮโยเป็นอะไรไป เราจะโกรธแน่ ! ” ร่างเล็กมุ่ยหน้าด้วยความโมโห ดิ้นขลุกขลักในอ้อมกอดของเพื่อนสนิทเพื่อร้องขอให้คนตัวโตปล่อยเขาเสียที
“ อย่าโกรธเลยนะลู่ฮานอา... โถ่ ก็ฉันไม่อยากให้นายเจ็บหลังนี่นา ”
“ ปล่อยเราเลย หิวข้าวไม่ใช่หรอ ไปกินข้าวเลย เดี๋ยวนี้ แล้วก็... ห้าม – เล่น – แบบ – นี้ – อีก เข้าใจไหมครับ ? ”
แม้จะอิดออดไม่อยากจะปล่อยร่างนุ่มนิ่มในอ้อมแขน แต่แจฮโยก็ต้องจำใจคลายอ้อมกอดนั้นออก มือเล็กกดลงไปที่แผ่นอกหนาแรงๆ ก่อนจะพยุงตัวเองลุกขึ้น ไม่วายจะหันมาแลบลิ้นใส่คนที่นอนแผ่อยู่บนพื้นอีกรอบ
“ เพราะทำแบบนี้ไงฉันถึงอยากแกล้ง ! อย่าให้ถึงทีฉันบ้างเถอะ ”
ตะโกนไล่หลังไปและตามด้วยเสียงหัวเราะตบท้าย ร่างโปร่งยันตัวเองลุกขึ้นยืนก่อนจะใช้มือปัดเศษฝุ่นที่ติดอยู่ตามเสื้อผ้าเล็กน้อย สาวเท้ายาวๆ ตามเข้าไปหาคนตัวเล็กที่เดินหายเข้าไปในครัว
“ ทำอะไรกินน่ะ พาร์ทิซิเย่ร์คนเก่ง ”
ชะโงกหน้าข้ามหัวไปมองอาหารบนโต๊ะก่อนจะถามออกมา หย่อนตัวลงนั่งที่โต๊ะไม้ตัวเล็กตรงข้ามร่างเล็ก สายตาจดๆ จ้องๆ ไปที่อาหารหน้าตาน่าทานมากมายที่วางเรียงติดๆ กันเต็มไปหมด เหยือกน้ำทรงสูงถูกใช้เพื่อบรรจุโกโก้เย็นที่แจฮโยคาดว่าเพื่อนของเขาคงจะชงเอาไว้ดื่มระหว่างทานข้าว
“ สปาเก็ตตี้ซอสครีม สตูไก่ แล้วก็สลัดผัก แจฮโยกินได้ไหม ? ”
พ่อครัวจำเป็นกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มือเล็กๆ ชี้ไปที่จานนู้นทีจานนี้ที มองแล้วดูน่ารักไปเสียหมดไม่ว่าจะองศาใดๆ
“ กินได้สิ แล้วจะเสียเวลาทำไอ้อาหารที่มันใช้เวลานานขนาดนี้ล่ะ ไม่ทำอาหารเกาหลีง่ายๆ อย่างข้าวผัดกิมจิหรือบิบิมบัพล่ะ ? ”
“ อ๋อ...อาหารพวกนี้น่ะหรอ ” ลู่ฮานก้มหน้าลงมองสปาเก็ตตี้ในจานของตัวเอง ก่อนจะระบายยิ้มออกมาน้อยๆ “ เซฮุนเขา... ชอบอาหารพวกนี้น่ะ ” กัดริมฝีปากล่างอย่างชั่งใจ “ เราเลยทำพวกนี้ถนัดกว่าอาหารเกาหลีแท้ๆ เพราะส่วนใหญ่น้องไม่กินอาหารเกาหลีเลยแจฮโย ”
มือหนาแทบไม่อยากจะจับส้อมขึ้นมาถือไว้ ยิ่งเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มปาดฉาบด้วยปื้นสีแดงระเรื่อที่ข้างแก้มนั้นยิ่งหงุดหงิด ร่างเล็กตรงหน้านี้รู้แทบทุกอย่างเกี่ยวกับเซฮุน แต่กับตัวเขาเอง แทบจะไม่รู้อะไรเลย
“ อ้อ แบบนี้นี่เอง ”
กล้ำกลืนความรู้สึกจุกที่คอลงท้องอีกครั้ง พยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด แจฮโยประคองมืออันสั่นเทาของตัวเองไปจับส้อมเอาไว้ ค่อยๆ ม้วนพันเส้นสปาเก็ตตี้ส่งเข้าปากตัวเอง แล้วก็ไม่แปลกใจเลยที่เซฮุนติดใจรสมือของลู่ฮานหนักหนา เนื้อครีมรสนุ่มลิ้น เส้นสปาเก็ตตี้ที่ลวกสุกพอดีไม่ได้นิ่มเกินไป ดวงตากลมโตของคนตรงข้ามจดๆ จ้องๆ มาด้วยความหวัง
“ อร่อยมากเลย ”
ร่างเล็กส่งเสียงร้องออกมาด้วยความดีใจ “ เย้ ! แจฮโยคนแรกเลยล่ะที่ชมเราแบบนี้น่ะ ” ว่าพลางจิ้มผักใบเล็กเข้าไปในปาก “ เซฮุนน่ะนะ...ไม่เคยชมเราสักครั้งเลยรู้หรือเปล่าแจฮโย ” ใบหน้าสวยหวานเศร้าหมองลงไปอย่างเห็นได้ชัด “ แต่เราก็ชินแล้วแหละ ! ” เปลี่ยนมาเปิดยิ้มกว้างในตอนสุดท้าย
แจฮโยรู้ดี ในใจของลู่ฮานกำลังร้องไห้ เขามองจากตรงนี้ รู้ดีทุกๆ อย่าง รู้ว่าสายตาที่ลู่ฮานมองเซฮุนนั้นหมายความว่าอย่างไร รู้ดีว่าคนที่ลู่ฮานต้องการที่สุดนั้นคือเซฮุน รู้ว่าแม้ลู่ฮานจะบอกว่าตนเองจะดัดนิสัยน้องชาย แต่ในใจก็ยังคงพะวงหา
มื้ออาหารดำเนินไปเรื่อยๆ โดยที่คลอไปด้วยประโยคคำถามจากปากของทั้งคู่สลับกันไป ลู่ฮานจ้อนู่นจ้อนี่ไม่หยุด ตักสตูไก่ให้เขาทานบ้าง จิ้มสลัดให้ทานบ้าง จนแจฮโยรู้สึกว่ามันเป็นมื้ออาหารที่ดีที่สุดสำหรับเขา เขาได้นั่งมองคนที่ตนรักแสดงท่าทางน่ารักๆ ออกมามากมาย หัวใจดวงโตถูกสูบฉีดให้เลือดไปหล่อเลี้ยงมันอีกครั้ง เพราะถึงแม้จะไม่ได้ถูกรัก แต่เป็นแค่เพียงคนได้รักก็ดีใจ
---
“ แจฮโยยย ไปอาบน้ำได้แล้ว เราเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้ ”
เสียงเล็กๆ ดังเจื้อยแจ้วมาจากทางห้องนั่งเล่น แจฮโยทำเพียงชะโงกหน้าออกไปดูเท่านั้น เสียงทุ้มครางตอบแผ่วเบาแล้วก็ต้องกลับมาสนใจแก้วกาแฟในมือต่อ กลิ่นหอมของเมล็ดกาแฟที่กำลังบดอยู่ในเครื่องลอยกรุ่นไปทั้งบ้าน เขามักทำแบบนี้เสมอหลังจากกลับถึงบ้าน กลับมาฝึกชงกาแฟบ่อยๆ ปรับสูตรนู่นนี่ให้ตรงกับรสนิยมของตัวเองขึ้นอีกนิด
“ บาริสต้าคนเก่ง ไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวค่อยออกมาชงกาแฟนะ ”
คนตัวเล็กเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังถ้วยกาแฟหลากสีที่ถูกวางเรียงไว้อยู่แล้ว ฟองนมสีขาวถูกวาดเป็นเป็นรูปตัวการ์ตูนต่างๆ มากมาย ลู่ฮานสูดกลิ่นของโกโก้ นมสด และเมล็ดกาแฟบดเข้าไปจนเต็มปอด แล้วทำหน้าเหมือนอยู่บนสวรรค์อย่างไงอย่างนั้น
“ หอมมากเลยแจฮโย ชงทำไมเยอะแยะหรอ จะเอาไปให้ใคร ”
“ ให้ลู่ฮานชิมไง นี่ฉันใส่ไซรัปไม่เหมือนกันซักแก้วเลยนะ ” มือหนายกกาแฟแก้วที่เพิ่งทำเสร็จสดๆ ร้อนๆ ส่งให้คนตัวเล็กกว่า “ ลองแก้วนี้อ่ะ อุส่าห์เปิดอินเตอร์เน็ตดูเลยนะว่าโทนี่โทนี่ช็อปเปอร์ที่นายชอบหน้าตาเป็นยังไง ” ยิ้มอย่างภูมิใจเมื่อพูดถึงรูปการ์ตูนตัวโปรดที่ตนเองวาดลงไปให้ลู่ฮาน
ดวงตากลมโตฉายประกายวาววับ ลู่ฮานวางแก้วกาแฟลงกับเคาต์เตอร์ ก่อนจะโถมน้ำหนักเข้าไปหาแจฮโยทั้งตัว แขนบางๆ ทั้งสองข้างโอบรัดคนเป็นเพื่อนไว้แน่น หัวทุยๆ ซุยอยู่ที่แผ่นอก รอยยิ้มสดใสปาดเปื้อนอยู่ที่ใบหน้า คนตัวสูงกว่าก็ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ ก้อนเนื้อในอกเต้นเสียงดังจนกลัวว่าคนที่เอาหน้าแนบอยู่จะได้ยิน ถึงจะเป็นคนตัดสินใจว่าจะยอมแพ้เซฮุนแล้ว แต่ถ้าใกล้กันขนาดนี้ ก็อดจะใจเต้นไม่ได้หรอกนะลู่ฮาน
“ ขอบคุณนะแจฮโย ”
ผละออกมาจากอกและยิ้มให้อย่างน่ารัก มือเล็กๆ ลดลงไปหยิบแก้วกาแฟขึ้นมาไว้ในมืออีกครั้ง สูดดมกลิ่นหอมเฉพาะตัวของกาแฟแก้วดังกล่าวเข้าไปเต็มปอด โบกมือบ้ายบายคุณโทนี่โทนี่ช็อปเปอร์บนฟองนม ก่อนจะค่อยๆ ละเลียดลิ้มรสมันช้าๆ ลู่ฮานปิดเปลือกตาลง ดื่มด่ำกับรสนุ่มละมุนลิ้น
“ อร่อยมากเลยแจฮโย ! ”
ร่างเล็กยกนิ้วหัวแม่มือขึ้นประกอบคำชม พลางยกแก้วขึ้นดื่มอีกครั้ง ลู่ฮานครางฮือในลำคอ ยกยิ้มกว้างแบบที่เจ้าตัวชอบทำ ยกนิ้วลงไปปาดคราบฟองนมที่ปากแก้วแล้วส่งเข้าปาก โดยที่ไม่ทันได้รู้สึกตัวว่าที่ขอบบนริมฝีปากของตนเองมีฟองนมบางส่วนติดอยู่ แจฮโยหัวเราะเบาๆ ให้กับภาพตรงหน้า ก่อนจะยกนิ้วของตัวเองไปปาดคราบนั้นออกมาเบาๆ
“ กินเลอะเป็นเด็กเลย ” พูดจบก็ส่งนิ้วที่มีคราบฟองนมเข้าปาก พยักหน้าและพึมพำกับตัวเอง “ อร่อยจริงด้วย ” เผยยิ้มกว้างออกมาบ้าง
“ ไม่เห็นต้องใช้นิ้วเช็ดเลยแจฮโยอ่า... อย่าทำแบบนี้อีกนะ แล้วก็ไปอาบน้ำได้แล้ว เราจะจัดการกาแฟพวกนี้เอง ! แต่เอ๋... เมื่อกี๊ที่เรากินเข้าไป มันไม่ขมเท่าไหร่เลย แจฮโยผสมอะไรลงไปหรอ ”
เพราะแจฮโยรู้ ลู่ฮานไม่ชอบรสขมของกาแฟเท่าไหร่ ได้ดื่มทีไรก็แทบจะร้องไห้ทุกครั้ง ผงโกโก้และผงช็อคโกแลตจึงถูกยกขึ้นมาใช้โดยปริยาย เมล็ดกาแฟบดถูกใส่เพื่อเพิ่มความหอมเท่านั้น เหล่านี้จึงเรียกว่ากาแฟเลยก็ไม่ถูก จะให้เรียกโกโก้ร้อนก็ไม่ได้ แถมยังไม่ใช่ลาเต้อีกต่างหาก
“ โกโก้กับช็อคโกแลตน่ะ ลู่ฮานไม่ชอบรสขมๆ นี่นา ฉันเลยผสมไปให้ ชอบไหม ? ”
“ ชอบสิ ! แจฮโยเนี่ยเก่งไปทุกอย่างเลย ! ” ปรบมือให้เพื่อนสนิทเบาๆ พร้อมกับรอยยิ้มน่ารัก ” ไปเร็ว ไปอาบน้ำได้แล้ว น้ำเย็นหมดแล้วมั้ง แจฮโยอาบข้างบนนะ เดี๋ยวเราอาบข้างล่างเอง ” พูดจบก็ดันหลังคนตัวโตกว่าออกไปจากส่วนครัวด้วยตัวเอง ก่อนจะหันหลังกลับมาจัดการกับกาแฟที่แจฮโยชงทิ้งไว้ให้อีกสามแก้ว
---
สองทุ่มกว่า ร่างเล็กนั่งจุมปุ้กอยู่ที่เซฟาพร้อมกับผ้าขนหนูผืนโตที่หยิบติดมาจากที่คอนโด เขาอาบน้ำเสร็จได้สักพักแล้ว แถมยังจัดการล้างแก้วกาแฟเสร็จสรรพ เรือนผมสีคาราเมลเปียกชุ่มไปด้วยหยดน้ำ แต่ลู่ฮานก็ไม่ได้สนใจส่วนนั้นมากนัก เสื้อนอนสีขาวบางปลิวไปตามลมเครื่องปรับอากาศ กางเกงขาสั้นสีฟ้าเลยเข่าขึ้นมาเล็กน้อย ดวงตากลมโตมองเหม่อไปยังหน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่ทำมุมให้มองเห็นดวงจันทร์ได้พอดี
ความคิดตบตีกันในหัว ลู่ฮานเอาแต่ห่วงพะวงว่าน้องจะเป็นเช่นไรบ้าง เซฮุนจะกลับถึงบ้านหรือยัง แล้วน้องจะได้ทานข้าวเย็นแล้วหรือไม่ จะเปิดแอร์แรงไปไหม แล้วไม่มีเขาดูแลนั้งจะลำบากหรือเปล่า หัวคิ้วทั้งสองข้างเคลื่อนมาชนกันอีกครั้ง เสียงโต้ตอบชองตัวละครในทีวีไม่ได้ช่วยให้ลู่ฮานโล่งใจได้เลยลักนิด
“ คิดอะไรอยู่ หน้ายุ่งเชียว ”
แจฮโยนั่นเองที่เข้ามาปลุกลู่ฮานออกจากภวังค์ ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนยิ้มแลดูสะอาดสะอ้าน กลิ่นหอมเป็นเอกลักษณ์ของสบู่ยี่ห้อโปรดของร่างโปร่งบ่งบอกได้ดีว่าเขาคงผ่านการอาบน้ำมาเรียบร้อยแล้ว เสื้อกล้ามสีดำอวดร่างกายอันสมบูรณ์แบบของแจฮโยจนใครๆ ก็ต้องอิจฉา กางเกงวอร์มขายาวกรอมเท้าไม่อาจทำให้เพื่อนสนิทคนนี้ดูดีน้อยลง
“ อื่ม... เรื่อยเปื่อยน่ะ ”
สุดท้ายก็โกหกออกไปเพื่อให้อีกคนสบายใจ ลู่ฮานเบือนหน้ากลับมามองโทรทัศน์อีกครั้ง แสร้งทำเป็นสนใจมันทั้งๆ ที่จริงแล้วไม่ได้เข้าใจบทสนทนาของตัวละครในโทรทัศน์เลยสักนิด
“ เรื่อเซฮุนใช่ไหมล่ะหืม นายปิดฉันไม่ได้หรอกหน่า คิ้วจะหลอมเป็นเส้นเดียวกันแล้วนั่น ”
ร่างโปร่งหย่อนตัวลงนั่งที่ที่ว่างบนโซฟาข้างๆ ร่างเล็ก ยกมือขึ้นไปคลึงพื้นที่ระหว่างหัวคิ้วเบาๆ ให้คนตัวเล็กผ่อนคลาย ฮัมเพลงเสียงเบาๆ คลอไปอย่างที่เคยทำ
“ อืออ แจฮโยอ่า ดูออกง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ”
ลู่ฮานยู่หน้า พ่นลมหายใจพรืด เหนื่อยหน่ายที่ตนไม่เคยจะหลอกเพื่อนสนิทได้สักที
“ ฉันดูนายออกเสมอแหละลู่ฮาน ชินได้แล้ว ” เลื่อนนิ้วมือลงไปกดเปลือกตาให้ปิดลง “ ไหน เล่ามาให้ฉันฟังบ้างสิว่านายเครียดอะไรอยู่ ” พูดด้วยเสียงเนิบนาบ
“ ก็.. เราแค่เป็นห่วงน่ะว่าน้องจะกินข้าวหรือยัง แล้วน้องจะกลับบ้านหรือยังนะเวลานี้ ...แจฮโยว่าน้องจะถึงบ้านแล้วหรือยัง ? ”
แจฮโยแทบอยากเอาเชือกมารัดคอตายเสียเดี๋ยวนั้น ทุกลมหายใจของลู่ฮานคือเซฮุนจริงๆ ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายบีบตัวกันจนแน่น จนมันแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“ ถึงแล้วสิ เซฮุนโตแล้วนะ น้องคงเพลียและหลับไปแล้วแหละ ไม่ต้องกังวลนะลู่ฮาน ” ลดมือลงมาวางไว้ที่หน้าตักของตัวเอง “ อย่าลืมสิว่านายมาทำอะไร ” เลื่อนมือไปกุมกระชับมือบางของอีกคนไว้แน่น
“ อื้ออออ แล้วจะทำหน้าเป็นพระเอกแบบนั้นทำไม ไม่เห็นหล่อเลย ! แหวะ ”
ลู่ฮานแลบลิ้นเล็กๆ ออกมาใส่คนตัวโตกว่า ส่ายหน้าไปมาไม่รู้ทุกข์ร้อน จนแจฮโยอดจะหมั่นเขี้ยวไม่ได้ จับลู่ฮานเหวี่ยงลงไปนอนราบกับโซฟาและคร่อมทับเอาไว้ ใช้มือทั้งสองข้างจักกะจี้ที่สีข้าง จุดอ่อนของคนตัวเล็กจนดิ้นพล่านพร้อมเสียงหัวเราะ ใบหน้าน่ารักแดงเถือกเกิดจากการหัวเราะติดต่อกันเป็นเวลานาน มือบางทั้งสองข้างทั้งทุบทั้งตีให้เพื่อนตัวโตหยุดแต่สงครามนี้ก็ไม่ได้มีทีท่าจะหยุดง่ายๆ
ปึง โครม!
แต่ยังไม่ทันจะสนุกกันต่อ เสียงที่ประตูหน้าบ้านก็ดังขึ้น แจฮโยหยุดการกลั่นแกล้งร่างเล็กทันที สะบัดหน้าหันไปมองทางต้นเสียงตามสันชาติญาณ ก่อนจะพบว่าประตูบ้านที่ตัวเองกดล็อคกับมือถูกเปิดอ้าออก โอ เซฮุนยืนอยู่ตรงนั้น สายตาของเขาเปล่าจับจ้องมาทางเจฮโยเลยแม้แต่น้อย มันกลับเป็นลู่ฮานที่ถูกคร่อมอยู่ใต้ร่าง สภาพของคนตัวเล็กไม่ต่างอะไรจากคนโดนฟัด ผมสีคาราเมลยุ่งเหยิง แผ่นอกบางขยับขึ้นลงเพราะเหนื่อยหอบ เสื้อนอนตัวบางก็ร่นขึ้นมาเกือบถึงหน้าอก
ยังไม่ทันจะหายใจเข้า แจฮโยก็โดนกระชากลากคอลงเหวี่ยงไปกองกับพื้นด้วยฝีมือของเซฮุนเสียแล้ว ร่างสูงก้มลงไปกระชากคอคนเป็นพี่ตนถึงสามปีขึ้นมาและเสยหมัดหนักๆ เข้าที่ปลายคาง ตามด้วยการผลักลงไปกองกับพื้น เหวี่ยงขาจนสุดแรงเข้าไปที่หน้าท้องของแจฮโย ลู่ฮานกรีดร้องน้ำตานองหน้า พยายามจะกระชากเซฮุนออกจากการตะลุมบอนครั้งนี้ แต่เปล่าเลย มันไร้ค่า เขารวบมือลู่ฮานไว้ด้วยมือเดียว สบถคำหยาบคายดังลั่น
“ มึงกล้ามากนะที่มายุ่งกับคนของกู ! ”
เงื้อเท้าจนสุดและกระทืบซ้ำลงไปที่หน้าท้อง ซ้ำร้ายยังใช้เท้าเหยียบลงไปบนหน้าอกของแจฮโยจนแทบหายใจไม่ออก มืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ยังไม่ลดละ ถลุงหมัดเข้าไปที่ข้างแก้มและริมฝีปาก โลหิตสีแดงไหลเลอะไปทั่วใบหน้า แจฮโยทำได้เพียงแต่มองร่างเล็กที่ทั้งดิ้นทั้งกรีดร้องขอความเห็นใจจากน้องชายอย่างเซฮุนด้วยใบหน้าบวมช้ำ
“ ที่กูทำนี่มันยังน้อยไป ! กูไม่เอาปืนมาเป่าหัวมึงก็บุญเท่าไหร่แล้ว ไอ้สารเลว ! ”
ตบท้ายด้วยการกระทืบแผ่นอกของแจฮโยจนเขาร้องไม่ออก น้ำตาไหลนองหน้าเอื้อมมือไขว่คว้าลู่ฮานที่กำลังกรีดร้องและสะอื้นอย่างบ้าคลั่ง คนตัวเล็กพยายามครั้งแล้วครั้งเล่าที่จะสะบัดมือใหญ่ๆ ของเซฮุนออก แต่แรงน้อยๆ อย่างเขา คงไวไปเสียหน่อยที่คิดจะทำเช่นนั้น
“ ลู่ฮานเป็นของกู จำใส่สมองมึงไว้ และไม่ว่ามึงจะทำยังไง เขาก็เป็นของกู !! ”
เซฮุนสบถเสียงลั่น ถ่มน้ำลายใส่หน้าแจฮโยที่นอนสะบักสะบอมอยู่ที่พื้น ก่อนจะจับตัวของลู่ฮานเหวี่ยงขึ้นบ่าและเดินออกไปจากตัวบ้าน เสียงลู่ฮานร้องไห้ลอยมาตามลม ร่างเล็กที่ทั้งทุบทั้งตีแผ่นหลังของเซฮุนอย่างบ้าคลั่ง มือเล็กๆ พยายามจะยื่นมาคว้ามือของเขาทั้งๆ ที่มันไม่มีทางที่มือของคนทั้งคู่จะคว้ากันถึง ดวงตาแดงฉ่ำน้ำตาช้อนมองเขาและมันเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ริมฝีปากเล็กๆ เรียกชื่อเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
...ก่อนที่ทุกอย่างของแจฮโยจะมืดลง
Ms.9
มันมีประเด็นอ่ะพี่น้อง....
ก่อนอื่น สุขสันต์วันเกิดโอเซฮุน พอเหมาะพอดีเลยกับวันที่อ๋อจะต้องอัพ
มันคือโอกาสที่นายจะเมะให้โลกรู้นะ รู้ไหมหา !
รู้สึกว่าตัวเองยิ่งเขียนยิ่งยาว กำ ; - ; ทรมาณตัวเองขึ้นทุกวัน
แต่เพื่อทุกคน อ๋อทำได้ค่ะ TT
ทายเถอะ ตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้น.....อิอิอิอิอิอิ
ปล. ไม่ได้อยากหงิม แต่ช่วงนี้เหนื่อยมากจริงๆ
ส่งกำลังใจมาให้ฮึดหน่อยได้ไหมคะ . . . อ๋ออัพเร็วให้ เห็นใจอ๋อเถอะเนอะ
มีคำผิดแจ้งค่ะ
ความคิดเห็น