ผู้ค้นหาแห่งศาสตร์มืด

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 บาร์เหล็กไหลและการพบกันอีกครั้ง

 "พี่มาร เงินค่าสมัครสอบเข้ามหาลัยได้มารึยังครับ" ชายหนุ่มผมสีดำทรงอีโมดวงตาสีอำพันที่นอนอยู่บนโซฟาสีแดงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอยากรู้อยากเห็น
"ได้มาแล้ว กว่าจะได้มาต้องรับงานตั้ง 3 งานจากหัวหน้าเผ่าเหมันต์ หนาวเหมือนกันนะที่นั่น" ชายหนุ่มผมหยิกหยักโศกสีขาวดวงตาสีมรกตเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน
"แล้วเขาเปิดรับสมัครนักศึกษาวันไหนเหรอ กาล" มารเอ่ยถามน้องชายพร้อมกับชงกาแฟไปด้วย
"อีก 1 อาทิตย์ครับ ผมอ่านหนังสือและฝึกวิชามาตลอดแต่พี่เอาแต่ทำงานหาเงินไม่มีเวลา เพราะงั้นอาทิตย์นี้ผมจะคุมให้พี่อ่านหนังสือและฝึกซ้อมตลอดทั้งอาทิตย์เลย" กาลพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์แต่กลับทำหน้ายิ้มใสซื่อบริสุทธิ์ราวกับเป็นผู้ช่วยชีีวิตพี่ชาย
"ขอพักหน่อยไม่ได้รึไง เพิ่งกลับมาเองนะ" ชายผมขาวพูดพร้อมกับจิบกาแฟที่เพิ่งชงเสร็จ
"ไม่ได้หรอกครับถ้าสอบเข้่าไม่ได้พร้อมกัน ก็เสียแรงที่ผมอ่านหนังสือและฝึกซ้อมมาตลอด" กาลพูดพร้อมทำถ้าเตรียมพร้อมต่อสู้
"งั้นคืนนี้ไปเที่ยวบาร์เหล็กไหลก่อนแล้วค่อยเริ่มฝึกและอ่านพรุ่งนี้" มารต่อรองน้องชายพร้อมกับเอามือไปแตะหัวน้องชายเบาๆ
"ก็ได้ครับ แต่ว่า......"กาลพูดเว้นช่วงอย่างมีเลศนัย
"แต่ว่าอะไร" มารเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหมือนกับเตรียมใจที่จะรับรู้ความคิดหัวหมอของน้องชายตัวแสบ
"พี่ต้องเลี้ยงผมจนกว่าจะกลับมาถึงบ้าน หึ หึ หึ"เขาพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้มแต่หัวเราะด้วยเสียงแสนเจ้าเล่ห์ไม่ีรับรู้ถึงความทุกข์ของพี่ชาย
"งานเข้าซะ!!" มารบ่นกับตัวเอง
"งั้นก็ไปกันเลยจะได้ไม่เสียเวลา" มารพูดด้วยน้ำเสียงเตรียมกระเป๋าแบน

...............................................................................................................

กริ๊งๆ เสียงกระดิ่งสั่นประตูดังขึ้นพร้อมร่างของชายหนุ่ม 2 คน คนนึงผมสีดำสนิททรงอีโม มีดวงตาสีอำพัน แต่งชุดกันหนาวลายหัวกระโหลกแดงซึ่งมีรอยกระสุนกลางกระโหลกที่มีฮู๊ด กางเกงยีนส์สีดำเทา รองเท้าผ้าใบนาโนสีดำแผ่นรองใต้รองเท้าสีขาวมีลายพลังงานเวทย์สีฟ้าบนรองเท้าอยู่ อีักคนเป็นคนที่มีผมหยิกหยักโศกสีขาว ดวงตาสีมรกต มาในชุดเสื้อยืดแขนยาวสีขาวมีลายสกรีนด้วยตัวอักษรสีดำว่า RAISE YOUR HAND กางเกงยีนส์สีดำสนิท รองเท้าวิ่งสีดำตัดเขียวอ่อน ทั้งสองเดินตรงเข้าไปที่เคาท์เตอร์

"ขอโค๊ก 2 แก้ว" มารสั่งเครื่องดื่มจากเคาท์เตอร์ที่ประดับด้วยไฟนีออนหลากสี
"มากี่ครั้งไม่เคยกินเหล้ากินเบียร์เลยนะสองพี่น้อง" บาร์เทนเดอร์สูงอายุเอ่ยขึ้นจากนั้นก็เดินไปเอาเครื่องดื่มมาให้สองพี่น้อง
"พวกเราเพิ่ง 18 เองครับแล้วก็ไม่อยากเมาหัวทิ่มเหมือนผู้ใหญ่หลายๆคนด้วยสิลุงบิว" กาลพูดด้วยน้ำเสียงกวนโอ๊ย
"งั้นเหรอ ว่าแต่เตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยกันรึยัง" ลุงบิวถามสองพี่น้องพร้อมยกเครื่องดื่มตั้งลงบนเคาท์เตอร์
"จะเริ่มติวพรุ่งนี้แล้วครับ" มารตอบพร้อมกับหยิบแก้วโค๊กขึ้นดื่ม
"อีกแค่ 1 อาทิตย์ จะทันเหรอ" ลุงบิวถามด้วยความเป็นห่วง
"ทันอยู่แล้วครับลุง ระดับนี้แล้ว ว่าแต่ช่วงนี้มีข่าวพวกกบฏเหมันต์เหนือบ้างไหมครับ" กาลเอ่ยถามทันทีหลังจากดื่มโค๊กหมดแก้ว
"ได้ข่าวว่าอีก 2 เดือนพวกมันจะบุกหัวเมืองทางตะวันออกเฉียงใต้ ที่นั่นพวกเธอพักอยู่หนิ ระวังตัวหน่อยล่ะ ถ้ามีคนแปลกหน้าแปลกตาเข้ามาก็ช่วยรายงานกับเจ้าหน้าที่ด้วยล่ะ" ลุงบิวอธิบายและตักเตือนด้วยความเป็นห่วง
"ขอบคุณมากครับ ตอนนี้คงถึงเวลาสนุกแล้วพวกเราขอไปฟังเพลงที่ห้องดนตรีชั้นใต้ดินนะครับ" กาลพูดพร้อมกับลุกจากเก้าอี้
"นี่เงินครับ" มารหยิบเงินออกจากกระเป๋าตังแล้วตั้งไว้บนเคาท์เตอร์ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามน้องชายลงไปชั้นใต้ดิน

.........................................................................................................

"ความมืดมิดช่างไรวี่แววของผู้คนรอบกาย"
"ความอ้างว้างวันนี้มันยังคอยกัดกินหัวใจ"
"ตั้งแต่เธอทิ้งฉันไป มันก็เหมือนหัวใจได้แหลกสลายไป"
"ฉันยังเหลือเวลาอีกนานไหม ก่อนที่หัวใจของฉันพังทลาย"
"แม้ว่าเธอจะจากฉันไปก่อน แต่ตอนนอนทุกคืนยังคงฝังใจ"
"ยังคงไม่ลบเลือนจากหัวใจ ฉันยังจำเรื่องราวที่ดีของสองเรา"
"เลยอยากจะบอกให้ฟังไว้ ว่าฉันยังคงแต่รักเธอ"
"ไม่ว่าเจ็บแค่ไหน ไม่ว่านานเท่าไร"
"ในหัวใจ ยังคิดถึงเพียงเธอคนเดียว"
"ต่อให้เธอจะรักใครสักกี่คน"
"ที่สุดในหัวใจของฉันนั้นคือเธอ"

"เพลงเพราะดีเนอะ" มารพูดกับน้องชายตัวแสบ
"นั่นสิครับ ผมชอบมากนะวงนี้ถึงจะไม่ดังแล้วเลนอยู่ในบาร์ แต่ก็มีเพลงเป็นของตัวเอง" กาลพูดด้วยน้ำเสียงตื้นตันใจ
"นักร้องน่ารักด้วยดิ ฮ่าฮ่า" มารพูดและหัวเราะด้วยสีหน้าดีใจ

...........................................................................................................

"คอนเสิร์ตจบแล้ว กี่โมงแล้วกาล" มารถามน้องชาย
"ตี 1.30 แล้วครับ กลับบ้านเลยไหมครับผมง่วงแล้ว" กาลตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"งั้นไปกันเถอะ" มารพูดพร้อมแบกน้องชายขึ้นหลังแล้วเดินออกทางประตูหลัง
"ขอโทษค่ะ คุณคือ มาร ใช่ไหมคะ" เสียงเด็กสาวคนหนึ่งจากด้านหลังเอ่ยถาม
"ครับ เราเคยรู้จักกันเหรอครับ" มารตอบพร้อมหันไปมองด้านหลัง เขาพบว่าเสียงของเธอคนนั้นคือนักร้องของวง "ใบเตยหวาน"
"จำเราได้ไหม ใบเตยไง ที่เคยเรียนด้วยกันตอน ม.ต้น" เด็กสาวผมยาวประบ่าำทรงหน้าม้าสีดำสนิทรูปร่างสมส่วนดวงตาสีฟ้าใส
"อืม นึกออกแล้ว แต่ตอน ม.ต้นไม่ได้หน้าตาแบบนี้นี่ เปลี่ยนไปเยอะนะ เกือบจำไม่ได้เลย" มารตอบด้วยสีหน้าดีใจที่ได้เจอนักร้องที่เขาปลื้มแถมยังเป็นเพื่อนกันอีก
"แล้วตอนนี้จะสอบเข้ามหาลัยไหนเหรอ" ใบเตยเอ่ยถาม
"คิดว่าจะสอบเข้ามหาลัยดวงเนตรไอยรา" มารตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
"จริงเหรอ เราก็จะสอบเข้าที่นั่นเหมือนกัน เธอจะเข้าคณะอะไรเหรอ เราจะเข้าคณะ นาโน" ใบเตยถามด้วยความอยากรู้
"น่าจะเป็นคณะศาสตร์ป้องกันตัวล่ะ" มารตอบด้วยน้ำเสียงดีใจเมื่อรู้ว่าคนที่เขาชอบจะสอบเข้ามหาลัยที่เดียวกัน
"อืม งั้นเรากลับก่อนนะ ต้องไปอ่านหนังสือ ขอให้สอบได้นะแล้วเจอกัน" พูดจบเธอก็หยิบพวงกุญแจรูปโรลเลอร์เบลดจะกระเป๋าเสื้อของเธอ เธอกดปุ่มวงกลมสีชมพูบนพวงกุญแจ ทันใดนั้นพวงกุญแจก็พลันส่องแสงสีชมพูและกลายเป็นโรลเลอร์เบลดสีชมพูซึ่งบรรจุพลังงานนาโนไว้เพื่อให้เคลื่อนที่ได้เร็วขึ้น
"อืมแล้วเจอกัน" มารพูดขึ้นขณะที่ใบเตยกำลังจะกลับบ้าน เขาคิดในใจว่าทำไมไม่ขอเบอร์ไว้วะได้เจอทั้งที เอาเถอะเดี๋ยวคงได้เจอเราเองก็กลับบ้า่นมั่งดีกว่า เมื่อคิดได้ดังนี้เขาก็กระโดดขึ้นสู่หลังคาตึกและกระโดดข้ามตึกไปเรื่อยๆท่ามกลางแสงจันทร์สีฟ้าครามอร่ามตา
เมื่อถึงที่หมายเขาก็กระโดดลงสู่พื้นเบื้องล่าง ตุบ เสียงเท้ากระแทกพื้นอย่างแผ่วเบา เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่ประตูสีแดงจากนั้นก็เดินเข้าไป
"เจ้าตัวแสบหนักจริงๆ" เขาพูดพร้อมโยนน้องชายตัวแสบลงบนเตียงเขาดึงผ้าห่มหนาสีฟ้ามาคลุมตัวน้องชายเอาไว้จากนั้นก็ปิดไฟก่อนเดินออกจากห้องนอนของกาล เพื่อไปห้องนอนของตัวเอง
"พรุ่งนี้ต้องอ่านหนังสือและฝึกร่างกายอีกแล้ว" เขาบ่นและทิ้งตัวลงนอนบนเตียงสีขาวบริสุทธิ์และผลอยหลับไปในที่สุด

................................................................................................................