คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : MASACHIKA 01
ถ้าพูดถึงพรหมลิขิต ก็ต้องนึกถึงความบังเอิญ....และในความบังเอิญนั้นก็ทำให้เราได้พบกัน...จนกระทั่งมีวันนี้ วันที่ MASACHIKA เป็นนิรันดร
คุณเคยจินตนาการเล่นๆดูบ้างมั๊ยว่า คุณมีเพื่อนสนิทคนหนึ่งที่รักคุณมากจนเป็นได้มากกว่าเพื่อนตาย รักคุณมากซะยิ่งกว่าคุณรักตัวเอง และคุณก็เช่นเดียวกัน ทั้งๆที่ไม่ใช่คนในครอบครัวเลย แต่ทำไมถึงได้มีมิตรภาพทีมั่นคงให้กันขนาดนี้ อาจเป็นเพราะว่า เธออยู่คนเดียวบนโลกอันแสนกว้างใหญ่ใบนี้มาตลอดและฉันที่กักขังตัวเองอยู่ในพื้นที่แคบๆบนโลกที่วุ่นวาย เราสองคนต่างเจอเรื่องร้ายๆเหมือนกัน เธอ....ที่โดดเดี่ยวอ้างว้าง พเนจร ไร้ที่ไป ฉัน...ที่โศรกเศร้าและหงอยเหงา
ฉันชื่อ มาซาจิกะ ซาดาโกะ หรือ อาโองิวะ ซาดาโกะ เคยเป็นเด็กกำพร้ามาก่อนที่จะได้รับการเลี้ยงดูจากแม่บุญธรรมในคฤหาสใหญ่โต แต่ฉันไม่มีความสุขเลย ทั้งๆที่มีคนคอยปรนิบัติดูแลอย่างดีและมีห้องนอนที่ใหญ่โตโหรฐาน จนเด็กๆแถวนั้นเป็นต้องอิจฉา อาหารการกินก็ถูกจัดไว้อย่างดีตลอด แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่จะสร้างรอยยิ้มให้ฉันได้ ทุกวันนี้ฉันนั่งจมอยู่กับคราบน้ำตา และมักจะเคยชินกับยามเช้าที่มีผ้าห่มเปียกๆอยู่เคียงข้าง เพราะไม่มีคืนไหนที่ฉันจะห้ามน้ำตาตัวเองได้เลย
แม่เลี้ยงที่ทุกคนภายนอกคิดว่าดีเลิศน่านับถือนั้น เธอ ไม่เคยรักฉันเลย ทุกวันที่เธอคิดถึงลูกสาวที่จากไป เธอก็จะทำร้ายฉัน เธอเกลียดเด็กผู้หญิงทุกคน เพราะเด็กผู้หญิงคนนึงเคยทำให้เธอเศร้ามากที่สุด เด็กผู้หญิงคนนั้น คือ ลูกสาวที่ตายจากเธอไปนานแสนนานมาแล้ว
ฉันไม่อยากทนอีกต่อไป ฉันกักขังตัวเองในห้องแคบๆมามากพอแล้ว
จนวันนึง ฉันทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ซึ่งสามารถมองการใช้ชีวิตของผู้คนในเมืองเล็กๆนี้ได้ มุมมองที่มีกรอบสี่เหลี่ยม ฉันเคยชินกับมันแล้ว จะมีซักครั้งใหม่ที่ฉันจะกล้าเปิดหน้าต่างออกไปและได้ชมโลกแสนกว้างใหญ่ด้วยความกล้าซักที นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ยินเสียงนกร้อง นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้สัมผัสสายลม ระหว่างที่ฉันนั่งคิดอยู่เพลินๆ อยู่ดีๆก็เกิดเสียงดัง "ปัง" ฉันรีบผละตัวออกจากหน้าต่างที่ค่อยๆร้าวจากแรงกระแทกของหินซึ่งถูกใครบางคนปาขึ้นมา
"ใคร......" ฉันได้แต่พูดเสียงเบาๆเท่านั้น
"ฮึๆๆๆๆ"เสียงหัวเราะของเด็กผู้หญิงดังก้องอยู่ข้างล่าง
ฉันค่อยๆรวบรวมความกล้า และลุกขึ้นเดินไปยังหน้าต่างที่ตอนนี้แตกเป็นเสี่ยงๆ ยิ่งเดินเข้าใกล้หน้าต่างมากเท่าไหร่ ฉันก็ได้ยินเสียงนกร้องดังขึ้นเท่านั้น สายลมเบาๆโชยเข้ามากระทบเส้นผม แสงแดดอ่อนๆ ทอแสงแยงตา โลกที่เคยเป็นกรอบสี่เหลี่ยมเล็กๆ กลับกว้างขึ้น ฉันรับรู้ได้ถึงโลกภายนอกอีกครั้ง
"นานแล้วสิน่ะ"ฉันพูดกับเจ้านกน้อย
"นี่เธอหน่ะ"เสียงเด็กผู้หญิงดังขึ้น
ฉันมัวแต่เพลิดเพลินกับทิวทัศจนลืมตัวการที่ทำให้กระจกแตกไปเลย
"เธอเป็นใคร"ฉันถาม
"ฉันเหรอ"เด็กผุ้หญิงยิ้มอย่างสดใส พลางเอามือไขว้หลัง ตัวของเธอเปียกโชกไปด้วยน้ำ
"ก็ใช่หน่ะสิ จะใครอีกหล่ะ ก็ตรงนั้นมีเธอยืนอยู่คนเดียวหนิ"
"นั่นสิน่ะ แต่น่าตกใจน่ะ ที่คุณหนูอย่างเธอยอมเปิดปากพูดซักที"
"คุณหนูเหรอ"ฉันพูดเบาๆ
"อะไรน่ะ!ชั้นไม่ได้ยินเลย"
"อย่าตะโกนสิ เดี๋ยวแม่ก็รู้หรอก"
"ยัยแม่เลี้ยงใจร้ายนั่นหน่ะเหรอ"
"เธอรู้ได้ยังไง" เด็กผู้หญิงคนนี้รู้ตัวตนที่แท้จริงของแม่บุญธรรมฉันได้ยังไงกัน ทั้งๆที่ถ้าเป็นคนภายนอก จะคิดว่าเธอเป็นคนดี
"ฉันรุ้สิ รู้ทุกๆเรื่องที่เกี่ยวกับเธอ"
เด็กคนนี้เป็นใครกันแน่ ฉันคิด
"แผลที่แก้มนั่นหน่ะ โดนตบมาใช่มะ ไม่ใช่ฝีมือคนอื่นคนไกลหรอก ยัยแม่เลี้ยงใจร้าย!!"
"เธอ........เธอรู้"
"ไม่ต้องตกใจหรอก ฉันมาเพื่อปลดปล่อยเธอ"
"ว่าไงน่ะ"
"กระโดดลงมาสิ"
"นี่มันชั้น 2น่ะ"
"ฉันยังเคยกระโดดมาแล้วเลย เร็วเข้า"
"แต่ว่า......"
"เธออยากจะออกจากโลกแคบๆนี่ไม่ใช่เหรอ"
"ก็ใช่"
"ส่วนฉันอยากมีเพื่อน และชีวิตใหม่"
".................."ฉันไม่รู้ว่าจะเชื่อคำของเด็กผู้หญิงคนนี้ได้รึเปล่า
"อย่ามัวลังเลอีกเลย นี่คือโอกาสครั้งสุดท้ายที่พระเจ้าประทานให้เธอน่ะ"
ฉันกำลังสับสน ฉันหันไปมองโลกแคบๆที่ถูกแต่งแต้มด้วยรอยน้ำตา และหันกลับมามองนอกหน้าต่าง โลกใบใหม่ที่เต็มไปด้วยที่ว่างเปล่า รอให้เราเติมเต็ม
"ปัง!!" เสียงเคาะประตูดังขึ้น "ยัยซาดาโกะ เมื่อกี้มันเสียงอะไร เปิดประตูเดี๋ยวนี้น่ะ"
"มะ......แม่"หัวใจฉันเต้นรัว ถ้าฉันตัดสินใจพลาดครั้งนี้ พระเจ้าคงไม่ประทานโอกาสให้อีกแล้ว
ฉันกุมมือที่หน้าอก "ขอบคุณสำหรับโอกาสดีๆนะค่ะ" และหลับตากระโดดออกจากโลกที่แสนน่าเบื่อ ฉันจะไม่หันหลังไปมองโลกใบเดิมอีกแล้ว ฉันทิ้งมันไปแล้ว......................
ฉันตกลงบนกระสอบทรายพอดี
"กระสอบทรายนี่เอามาตั้งไว้ตอนไหนเนี่ย"ฉันพูด
"ฉันเอามาเองหล่ะ"เด็กผู้หญิงยังคงยิ้มอย่างสดใสไม่มีเปลี่ยน
"แล้วเราจะออกจากคฤหาสนี่ยังไง"
"ก็ออกไปตามทางที่ฉันเข้ามา"
"ตรงไหนหล่ะ"
"เธอว่ายน้ำเป็นรึเปล่า"
"อย่าบอกน่ะว่าเธอปีนจากทางข้างหลัง"
"ใช่"
คฤหาสแห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ซึ่งติดกับตลาดพอดี ทางข้างหลังจะเป็นแม่น้ำเล็กๆ ซึ่งอีกฝั่งจะเป็นสวนกุหลาบของชาวบ้านคนนึง
"พร้อมน่ะ"เธอยิ้ม
"ฉันไม่กล้าว่ายน้ำ......ฉันไม่ได้ไว้น้ำมานานมาก...ฉันไม่กล้าจริงๆ"
เด็กหญิงยิ้มและยื่นมือมาให้"ฉันชื่อมาซาจิกะ ซูนาโกะ จับมือไว้แน่นๆหล่ะ"และเธอก็กระโดดลงไปในแม่น้ำพร้อมๆกับฉัน ก่อนที่แม่บุญธรรมจะทันมาเห็นพอดี
ฉันว่ายน้ำด้วยความกลัวแต่เพราะมีซูนาโกะเลยทำให้ฉันวางใจจนมาถึงอีกฝั่งได้โดยปลอดภัย
"แฮกๆ.......เหนื่อยจัง"ฉันพูด
"เธอก็ว่ายน้ำเก็งหนิ"
"ขอบคุณน่ะ แต่ก็กลัวมากเหมือนกัน"
"^O^"
"ที่นี่สวนกุหลาบหนิ"
"ใช่จ๊า"
"เธอเป็นเจ้าของเหรอ"
"ปล่าว ลุงที่เก็บฉันมาเลี้ยงเขาเป็นเจ้าของหน่ะ"
"สวยจัง"
"เราไปหาลุงของฉันกันก่อนดีกว่า"
"อื้อ"
ฉันนึกเอะใจขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนั้น ซูนาโกะบอกว่าเธอนามสกุล "มาซาจิกะ" นั่นเป็นนามสกุลเก่าของฉันตอนที่ไม่ได้มาอยู่กับแม่เลี้ยง
"นี่ซูนาโกะ"
"หืม"
"เธอนามสกุล มาซาจิกะเหรอ"
"ใช่ ส่วนเธอก็อาโองิวะใช่มะ"
"นั่นมันนามสกุลของแม่บุญธรรม"
"แล้วนามสกุลจริงๆของเธอหล่ะ"
ฉันมองหน้าซูนาโกะ"มาซาจิกะ"
"งั้นหรอกเหรอ"
"เธอไม่แปลกใจเลยเหรอไง เรานามสกุลเหมือนกันน่ะ แถมชื่อก็คล้ายกันด้วย"
"ไม่เห็นน่าแปลกใจเลย ที่น่าแปลกใจกว่านั้นก็คือ ฉันรู้สึกดีกับเธอตั้งแต่เห็นเธอตอนก้าวเท้าเข้าคฤหาสนั่นครั้งแรกแล้ว เธอยังเป็นเด็กๆอยู่เลย ฉันยังจำได้ดี ฉันไปแอบดูอยู่ตรงริมรั้ว"
"จริงเหรอ"
"อื้อ ฉันเฝ้าคอยวันนี้มานานแล้ว วันที่จะได้พูดกับเธอ"
"เพราะอะไรถึงรู้สึกดีกับคนอย่างฉัน"
"ไม่รู้สิ อธิบายยากน่ะ คงเป็นเพราะพรหมลิขิต ที่ทำให้เกิดความบังเอิญขึ้น จึงทำให้เรามาพบกัน"
พวกเราเดินไปคุยไปจนมาหยุดอยู่ตรงหน้ากระท่อมเล็กๆแห่งหนึ่ง
"คุณลุงค่ะ"
"มาแล้วเรอะซูนาโกะ"
"ค่ะ หนูพาเพื่อนมาด้วย"
"พาเข้ามาสิ"คุณลุงยิ้ม
ซูนาโกะเล่าเรื่องทั้งหมดของฉันให้คุณลุงของเธอฟัง
"จะไปกับพวกเรารึเปล่าหล่ะ ลุงกำลังย้ายออกจากเมืองนี้อยู่พอดีเลย"
"ไปน่ะๆ ซาดาโกะ"
"..............." ฉันจะไปกับคนแปลกหน้าดีมั๊ย แต่ให้ฉันกลับไปอยู่กับแม่บุญธรรมที่แสนโหดร้ายก็ไม่เอาแน่ ไหนๆชีวิตฉันก็อยู่กับความเสี่ยงมาตลอด จะลองเสี่ยงดูซักครั้งก็ไม่น่าเสียหาย
"ว่าไงซาดาโกะ"
"ค่ะ หนูจะไป"
ฉันตัดสินใจทิ้งทุกๆสิ่งทุกๆอย่างไว้เบื้องหลัง ภาพอดีตที่เลวร้ายจะไม่มีอีกแล้ว ฉันปลอบใจตัวเอง
ฉันออกเดินทางในอีก 2วันต่อมา แม่เลี้ยงส่งคนออกตามหาฉันให้ทั่วเมือง แต่ก็ล้มเหลว
หลังจากการเดินทางแสนยาวนาน ตอนนี้ฉันมายืนอยู่ที่ชิบะแล้ว หลังจากนี้ไป ฉันจะต้องเข้มแข็งขึ้น เพราะฉันมีคุณลุงที่ใจดีกับซูนาโกะผู้สดใส
ฉันใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมาโดยตลอด จนผ่านไปได้ 1เดือน ก็มีข่าวออกมาว่า"เศรษฐีป่วยตายด้วยโรคหัวใจล้มเหลว ในคฤหาสหลังโตใจกลางเมือง" ฉันหลี่ตาดูชื่อของเธอ อาโองิวะ มิโดริ
แม่บุญธรรมของฉันเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจล้มเหลว ฉันเสียใจกับข่าวนี้แต่อีกใจก็โล่งอกที่ไม่มีคนคอยออกตามหาและไม่ต้องอยู่แบบหลบๆซ่อนๆ ฉันเข้าเรียนมัธยมต้นกับซูนาโกะที่โรงเรียนแห่งหนึ่งในชิบะและช่วยคุณลุงปลูกพืชผักขาย ฉันเปลี่ยนมาใช้นามสกุลเดียวกับซูนาโกะ ซึ่งเป็นนามสกุลที่แท้จริงของฉัน พอเรียนมาได้จนใกล้จบมัธยมต้น คุณลุงก็เกิดป่วยหนักจนทำงานไม่ไหว พวกเราต้องเรียนไปทำงานไปจนไม่ได้พักผ่อนเพื่อหาเงินมารักษาคุณลุง แต่เราก็เยียวยาชีวิตท่านได้ไม่นาน ท่านก็จากไปด้วยโรคมะเร็ง
เรื่องราวมากมายเกิดขึ้นในชีวิตของฉันและซูนาโกะ แต่พวกเราก็ฝ่าฟันไปได้ และตัดสินใจไปเรียนต่อมัธยมปลายที่โตเกียว
"ชีวิตของฉันจะมีเธออยู่เคียงข้าง เราจะอยู่ข้างกันและกัน"นี่คือคำมั่นสัญญาของฉันกับซูนาโกะก่อนจะเก็บข้าวของและลาจากชิบะไป
ความคิดเห็น