[Yaio-JR] My First Love Yama x Kame [Special Part]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เรื่องราวสั้นๆที่ยังคงประทับใจในวันเกิดปีแรกหลังการคบกันของยามะพีและคาเมะ
สเปเชียลพาร์ตของ My First Love นะคะ

ใครยังไม่เคยอ่านก็ตามลิงค์ไปอ่านก่อนได้นะ เพื่อความเข้าใจที่ดีขึ้น ^^
http://writer.dek-d.com/marzhaa/writer/view.php?id=671145

Talk:::
ที่จริงเรื่องนี้แต่งไว้นานมากแล้ว เป็น HBD Special Part ของพี ตั้งแต่ปี 2008
แต่เพิ่งหาเจอก็เลยเพิ่งเอามาลง

ด้วยเข้าใจว่าฟิกเจอาร์คู่นี้ก็หาไม่ค่อยง่ายเท่าไหร่...โดยส่วนตัวไรท์เตอร์ก็ชอบมากค่ะ
ก็เลยตัดสินใจเอามาโพสทั้งๆที่มันก็นานมากแล้ว

ยังไงก็ติดตามต่อไปได้นะคะ
แม้ผลงานของไรท์เตอร์จะน้อย...แต่ก็พยายามแต่งสนองนี๊ดตัวเองอยู่เรื่อยๆค่ะ

ชอบไม่ชอบยังไง คอมเม้นท์ได้นะคะ ทุกคอมเม้นท์จะเป็นกำลังใจให้กับไรท์เตอร์ค่ะ > <

เนื้อเรื่อง

My First Love Special Happy Birthday Yamapi

วันที่ 9 เมษายน 2008

8.00 น.

ร่างสูงในชุดทำงานของยามะพีกำลังเก็บกวาดโต๊ะอาหารภายในคอนโดของตนอย่างเร่งรีบ  มือหนาจัดการโยนจานชามทุกอย่างไว้ในอ่างล้างจาน ก่อนจะก้าวยาวๆผ่านหลานชายที่กำลังนั่งใส่รองเท้าอยู่หน้าประตูห้องเพื่อไปหยิบรองเท้าหนังออกมาใส่บ้าง

“ยูโตะเร็วๆสิ วันนี้อามีประชุมตอนเช้าด้วยนะ” เสียงทุ้มเร่งเด็กชายข้างตัวก่อนจะลุกขึ้นยืน หยิบเสื้อสูทที่แขวนอยู่ขึ้นพาดบนไหล่

“เสร็จแล้วฮะๆ” ยูโตะรีบเด้งตัวขึ้นบ้าง เมื่อเห็นคุณอาของตนเตรียมออกจากห้องแล้ว....อาโทโมะตื่นสายเองแท้ๆ ยังมาทำหงุดหงิดใส่กันอีก....

.............................................................................

...............................................................................................................

8.30 น.

“เย็นนี้คุณอาคาซึยะบอกว่าจะมารับเรากับริวจังที่โรงเรียนนะ....เห็นบอกว่าจะพาไปซื้อของน่ะ” ยามะพีบอกกับหลานชายเมื่อรถมาจอดอยู่หน้าประตูโรงเรียนที่คุ้นเคย....โรงเรียนของเค้าในสมัยเด็กๆ

“ครับ วันนี้อาโทโมะก็อย่ากลับเย็นมากนะครับ...แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะครับ” ยูโตะบอกทิ้งท้ายก่อนจะจุ๊บแก้มคุณอาแล้วลงจากรถไป

ยามะพีอมยิ้มน้อยๆพร้อมกับโบกมือตอบหลานชายที่ยืนบ๊ายบายอยู่นอกรถ....วันนี้วันเกิดเค้าแล้วเหรอเนี่ย มัวแต่วุ่นวายอยู่กับโปรเจคใหม่ที่กำลังทำอยู่จนลืมวันเกิดตัวเองไปซะสนิท รู้อยู่นะว่าวันนี้เป็นวันที่ 9 เมษา แต่กลับลืมว่าเป็นวันเกิดตัวเองไปซะได้

******************///////////////////////////////////////////*******************

15.20 น.

“สวัสดีครับอาคาซึยะ ขอโทษนะฮะที่มาช้าพอดีผมต้องทำความสะอาดห้องน่ะฮะ” ยูโตะบอกกับชายหนุ่มร่างบางที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะมาหินหน้าอาคารเรียน ข้างๆมีเด็กชายตัวเล็กที่กำลังส่งยิ้มกว้างให้ยูโตะนั่งอยู่ด้วยกัน

“ไม่เป็นไรหรอก อาก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน ริวจังก็เพิ่งประชุมเรื่องการแสดงในงานโรงเรียนเสร็จเอง” เสียงหวานเอ่ยตอบเด็กชายที่ยืนหอบน้อยๆเพราะรีบวิ่งลงมาจากห้องเรียน

“จริงเหรอ? แล้วริวจังได้แสดงเป็นอะไรอ่ะ” ร้องด้วยความตื่นเต้น หันไปหาเด็กชายอีกคนที่ตัวเล็กกว่า

“ยังไม่รู้เลยฮะพี่ยูโตะ ต้องคัดตัวกันอีกทีนึง”

“งั้นเหรอ....ถ้าริวจังได้แสดงต้องบอกพี่นะ พี่จะไปให้กำลังใจ” ยูโตะบอกพร้อมกับลูบหัวริวทาโร่เบาๆ

“อื้มม” เด็กชายรับคำด้วยรอยยิ้มสดใส

คาเมะมองภาพริวทาโร่พูดคุยกับพี่ชายที่เป็นหลานของคนรักด้วยรอยยิ้มน้อยๆ...การแสดงในงานประจำปีของโรงเรียน.....คาเมะเองก็ได้พบกับใครคนนึงเพราะงานนี้นี่แหละ คนที่เป็นรักแรกของคาเมะ คนที่ทุกวันนี้ร่างบางพูดได้อย่างเต็มปากว่าเป็นคนรักของตน

15.45 น.

คาเมะพาเด็กสองคนมาเลือกซื้อของขวัญวันเกิดให้ยามะพี รวมทั้งของจัดงานวันเกิดให้กับคนรักด้วย....ร่างบางคิดจะจัดงานเลี้ยงเล็กๆที่บ้านของตนก็เลยต้องซื้อของสดเข้าไปทำอาหารด้วย เพราะยามะพีอยู่คอนโดจะจัดงานอะไรแบบนี้ก็ไม่สะดวก ประกอบกับช่วงนี้พี่ชายกับพี่สะใภ้ของเค้าต้องไปต่างจังหวัด คาเมะก็เลยถือโอกาสจัดงานเลี้ยงให้คนรักซะเลย

“ริวจังคุณอาโทโมะไม่เล่นตุ๊กตาหมีหรอกนะ เอาไปเก็บเลย” ยูโตะส่งเสียงดุๆใส่ร่างเล็กกว่าที่เดินอุ้มตุ๊กตาหมีตัวใหญ่มาด้วย

“แต่มันน่ารักนะฮะ คุณอาโทโมะอาจจะชอบก็ได้” ริวทาโร่ตอบเบาๆ

“อาโทโมะชอบหรือริวจังชอบกันแน่” คนตัวโตกว่าพูดอย่างรู้ทัน ริวทาโร่แอบทำหน้าเบ้ที่โดนรู้ทัน ก่อนจะหันหลังเดินเอาตุ๊กตาไปเก็บ

“ถ้าริวจังชอบ เอาไว้ถึงวันเกิดริวจังพี่จะขอให้อาโทโมะซื้อให้นะ” เท้าเล็กๆที่กำลังจะก้าวออกไปชะงักทันที ริวทาโร่หมุนตัวกลับมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง

“จริงๆนะฮะพี่ยูโตะ ไม่รู้แหละผมถือว่าเป็นคำสัญญานะ” ริวทาโร่ร้องด้วยความดีใจก่อนจะจัดการโมเมเป็นคำสัญญาจากพี่ยูโตะเสร็จสรรพ ยูโตะยิ้มตอบรอยยิ้มกว้างของน้องชายตัวเล็ก....ดีใจจนลืมนึกไปหรือไงว่าเพิ่งผ่านวันเกิดตัวเองมาได้ไม่กี่วันเอง เพราะงั้นกว่าที่จะได้ตุ๊กตาตัวนั้นน่ะอีกตั้งเกือบปีแน่ะ.....

“น้องไปไหนแล้วล่ะยูโตะ” คาเมะที่เพิ่งไปจ่ายเงินกลับมาถามขึ้น

“เอาตุ๊กตาไปเก็บฮะ รายนั้นเค้าจะซื้อตุ๊กตาหมีตัวเบ่อเริ่มให้อาโทโมะน่ะครับ ผมเลยบอกให้เค้าเอาไปเก็บ” ยูโตะหันมารายงานกับร่างบางที่ได้แต่ยิ้มกับความคิดเด็กๆของหลานชายของตน

“สงสัยว่าอยากจะได้เองมากกว่าล่ะสิ”

“นั่นสิฮะ ผมก็คิดอยู่เหมือนกัน” ยูโตะพูดอย่างเห็นด้วยกับคาเมะ ก่อนที่จะถูกขัดจังหวะจากเด็กชายที่เพิ่งเดินมาถึง

“นินทาผมกันอีกแล้วใช่มั้ยฮะ” ริวทาโร่มองอาของตนกับพี่ยูโตะยิ้มให้กันอย่างรู้ทัน

“เปล่าสักหน่อย ริวจังคิดมากไปป่าวเนี่ย....อาว่าเราไปหาไอติมกินกันดีมั้ย?” คาเมะแกล้งบ่นหลานชายก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไป

“ดีครับ!!!” สองเสียงตอบรับพร้อมกันอย่างแข็งขัน ขอโปรดเลยแหละไอติมน่ะ

/////////////////////////////////////............................................//////////////////////////////////////////

18.00 น.

ยามะพีเปิดประตูเข้ามาในห้อง ร่างสูงมองด้วยความแปลกใจเล็กน้อย....เหมือนห้องมันสะอาดขึ้นนะ เมื่อเช้าจำได้ว่าห่อขนมที่เค้ากับยูโตะกินไว้เมื่อคืนยังกองอยู่บนโต๊ะอยู่เลย เสื้อผ้าที่ใส่แล้วก็ใส่ไว้ในตะกร้ายังไม่ได้เอาไปซัก จานชามก็ทิ้งไว้ในอ่างกะว่าจะมาล้างเย็นนี้นี่ แล้วทำไมห้องที่เคยรกๆถึงสะอาดเอี่ยมแบบนี้ จานชามก็ถูกล้างเก็บเรียบร้อย....ถ้าจะบอกว่ายูโตะทำทั้งหมดนี่ ยามะพีไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด

“กลับมาแล้วเหรอฮะอาโทโมะ” ยูโตะเดินจูงมือเด็กชายอีกคนออกมาจากห้องนอนของตนมาหายามะพีที่หน้าประตู

“สวัสดีครับอาโทโมะ” ริวทาโร่กล่าวทักทายยามะพี....พอเห็นเจ้าตัวเล็กนี่ ยามะพีก็พอจะรู้คำตอบของความสะอาดภายในห้องนี่

“สวัสดีครับริวจัง แล้วอาคาซึยะล่ะครับ”

“อาโทโมะมาช้าไปนิดเดียวเอง อาคาซึยะเพิ่งออกไปได้สักพักเองฮะ....แต่อาคาซึยะเค้าฝากของไว้ให้อาโทโมะด้วยครับ” ยูโตะบอกร่างสูงก่อนจะวิ่งไปในห้องหยิบเอาของที่คาเมะฝากไว้มาให้ยามะพี แล้วจูงมือริวทาโร่กลับเข้าไปในห้องเหมือนเดิม

ร่างสูงมองแผ่นซีดีในมืองงๆ ก่อนจะเดินเอาไปเปิดที่เครื่องเล่น....ไม่นานภาพการแสดงที่ยามะพีจดจำได้ติดใจก็ปรากฏขึ้น มันเป็นการแสดงบนเวทีในงานโรงเรียนที่ยามะพีเคยดู แล้วก็ได้ตกหลุมรักกระต่ายน้อยบนเวทีเข้าไปทันที....ใบหน้าขาวของเด็กผู้ชายที่สวมชุดกระต่ายอยู่ปรากฏให้เห็นบนจอ รอยยิ้มสดใสของเด็กคนนั้น....ภาพที่ร่างสูงไม่เคยลืม หากแต่ติดตรึงอยู่ในใจจนถึงทุกวันนี้ ยามะพีระบายยิ้มออกมาบนใบหน้าตลอดเวลาของการแสดงนั้น จนการแสดงจบและม่านบนเวทีถูกปิดลง เสียงปรบมือยังดังอยู่ทั่วห้องใช้จัดการแสดง....ภาพในจอดับลงก่อนจะถูกแทนที่ด้วยภาพของเด็กผู้ชายผิวขาวๆในชุดกระต่ายที่ใช้ใส่ในการแสดง ปากแดงๆฉีกยิ้มกว้างจนตาปิดจนยามะพีอดจะยิ้มตามไม่ได้ ไม่นานภาพของชายหนุ่มร่างบางที่คุ้นตาก็ปรากฏขึ้นมาแทนที่ คาเมะยิ้มให้บางๆท่าทางของร่างบางออกจะเขินๆอยู่ไม่น้อย คาเมะสูดหายใจเฮือกใหญ่ครั้งนึง

[Happy Birthday to You....Happy Birthday to You

Happy Birthday….Dear Yamapi….

Happy Birthday to you…]

[เอ่อ...หวัดดี ไม่สิ แฮปปี้เบิร์ทเดย์นะ >///< ฮ่าๆๆๆ รู้สึกเขินๆยังไงไม่รู้แฮะทำอะไรแบบนี้ วันนี้เป็นวันเกิดแรกของโทโมะตั้งแต่ที่พวกเราได้เจอกันวันนั้น....วันที่ทำให้อะไรหลายๆอย่างมันเปลี่ยนแปลงไป...

อืมม ก็ที่เราเอาเทปตอนแสดงในงานโรงเรียนของเราให้โทโมะ เพราะครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่เราได้เจอกับโทโมะ ไม่รู้ว่าโทโมะจะรู้รึเปล่านะ....เราน่ะคงเริ่มชอบโทโมะเข้าตั้งแต่ตอนนั้นเลยล่ะมั้ง

ก็ตอนที่เราแสดงอยู่บนเวทีน่ะ มีกลุ่มเด็กผู้ชายจากโรงเรียนข้างๆพอดูจากชุดที่ใส่แล้วก็น่าจะมาแข่งบอลกับโรงเรียนของเรา ในกลุ่มนั้นน่ะมีเด้กผู้ชายคนนึงที่ทำให้เราต้องเขินเอามากๆเลยเพราะสายตาของเค้าที่จับจ้องมาที่เราตลอดเวลา แต่พองานแสดงจบก็หายไปไหนไม่รู้ กว่าเราจะเปลี่ยนชุดเสร็จการแข่งฟุตบอลก็จบไปแล้ว เราก็เลยไม่ได้เจอเด็กคนนั้นอีก

แต่หลังจากวันนั้นไม่นานเราก็เจอเด็กคนนั้นอีกครั้งที่ป้ายรถเมล์ตอนกำลังจะกลับบ้าน....เราเห็นเค้ายืนรอรถเมล์อยู่ ไม่รู้สิ....ทั้งๆที่เป็นเด็กม.ต้นเหมือนกัน แต่เรากับคิดว่าคนๆนั้นเท่มากเลยล่ะ >o< เค้ามักจะยืนพิงอยู่ที่กำแพง มือข้างซ้ายซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง ส่วนมือขวาก็ถือกระเป๋านักเรียนไว้

ตอนนั้นเราดีใจมากเลยที่ได้รู้ว่าเรากับเด็กคนนั้นกลับรถคันเดียวกัน....เค้าชอบเดินไปนั่งที่ท้ายรถเสมอ บางครั้งเราก็เกร็งๆนะ แอบคิดอยู่ว่าเค้าอาจจะมองเราอยู่ก็ได้ ^-^

หลังจากนั้นเราก็เจอเด็กคนนั้นบ่อยๆ ไม่สิ ต้องเรียกว่าเจอทุกวันเลยแหละ ฮ่าๆๆ ยิ่งตอนวันสุดท้ายที่เราอยู่ปี2นะ พอเราลงรถไปเราก็แอบคิดอยู่ว่าถ้าหันไปมองเค้าสักหน่อยเค้าคงไม่รู้ตัวมั้ง....ที่ไหนได้เราเห็นเค้ากำลังโบกมือแล้วก็ยิ้มให้ ไม่ได้จะเข้าข้างตัวเองนะ แต่ตรงนั้นมันมีเราอยู่แค่คนเดียว....ก็แสดงว่าโทโมะบ๊ายบายเราน่ะสิ เราก็เลยบ๊ายบายกลับไป แล้วพอขึ้นชั้นเรียนใหม่เด็กคนนั้นก็หายไป เราก็คิดนะว่าเค้าคงเรียนจบไปแล้วแหละ ตั้งแต่นั้นมาก็รู้สึกเหงาๆยังไงไม่รู้

นี่ โทโมะ....เราไม่เคยคิดเลยนะ ว่าเราจะได้เจอกับโทโมะอีก แถมโทโมะก็ยังไม่ลืมเราด้วย ที่บอกว่าโทโมะไม่ลืมเรา เพราะเราเห็นโทโมะยืนอยู่ตรงนั้น ตรงที่ๆเด็กคนนั้นเคยยืน โทโมะนั่งตรงเบาะที่เด็กคนนั้นเคยนั่ง....ตอนนั้นเราบอกกับตัวเองว่า เด็กคนนั้นกลับมาแล้ว....และนายก็ควรเริ่มต้นความสัมพันธ์สักทีคาซึยะ ถ้านายไม่อยากให้รักแรกของนายหายไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลยอย่างวันนั้น....

เราไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เราคิดว่าโทโมะจะใจตรงกับเรา....แต่ก็นั่นแหละ ไม่ว่าจะเป็นเพราะอะไรก็ตาม เราก็รู้สึกขอบคุณมากเลย เพราะมันทำให้เรามีโทโมะอยู่ข้างๆในวันนี้ ทำให้เราได้มีโอกาสบอกเล่าเรื่องราวของเราให้โทโมะได้ฟัง เราไม่กล้าหรอกนะถ้าจะพูดเรื่องนี้กับโทโมะตรงๆ...เขินแย่เลย >/////< ที่ทำอยู่อย่างนี้ก็เขินๆนะ แต่พอได้เริ่มพูดแล้วทุกอย่างมันก็หลุดออกมาหมดเลย ฮ่ะๆๆ โทโมะห้ามหัวเราะนะ แค่นี้ก็เขินจะแย่แล้ว ไม่เอาแล้วนะ พอแล้วดีกว่า...บ๊ายบาย]

ภาพร่างบางที่สะบัดหัวแรงๆจนผมยุ่ง ใบหน้าขาวกลายเป็นสีแดงจัด แต่มีรอยยิ้มระบายอยู่ทั่วใบหน้า....ถึงภาพเหล่านั้นจะดับลงไปแล้วแต่ยังติดอยู่ในใจของร่างสูง ก่อนที่จะได้ทำอะไรภาพคาเมะก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง

[ลืมบอกไป....สุขสันต์วันเกิดนะ แล้วเจอกัน >_______________________<]

ยามะพีส่ายหัวน้อยๆให้กับความน่ารักของคนรัก....ร่างสูงคงไม่รู้ตัวว่าตลอดเวลาที่ดูเทปม้วนนี้ ใบหน้าคมมีรอยยิ้มประดับอยู่ตลอด....แล้วเจอกันงั้นเหรอ?....ยามะพีสะดุดกับคำส่งท้ายของคาเมะ ก่อนจะทันได้คิดอะไรขายาวก็ก้าวไปที่หน้าประตูห้องแล้ว ร่างสูงใส่รองเท้าอย่างรีบร้อน....ไม่รู้ทำไม แค่คำว่าแล้วเจอกันของคาเมะก็ทำให้ยามะพีอยากเห็นใบหน้าขาวนั้นขึ้นมา

มือหนาเปิดประตูห้องออกแล้วก็ต้องชะงักเมื่อคนที่อยากเจอยืนอยู่ตรงหน้าประตูแล้ว....คาเมะมองหน้ายามะพีที่ติดจะอึ้งๆอยู่ก็ยิ้มออกมาน้อยๆ...คงแปลกใจล่ะสิ

“สุขสันต์วันเกิดนะโทโมะ” พูดจบก็ส่งยิ้มหวานให้กับร่างสูง ยามะพีมองรอยยิ้มนั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก มันตื้นตันในใจ.....ความรู้สึกที่มีให้คนตรงหน้ามันมากมายเหลือเกิน แค่คำว่าสุขสันต์วันเกิดจากคนๆนี้ก็ทำให้ร่างสูงมีความสุขจนแทบล้น ยามะพีดึงตัวคนที่ส่งยิ้มหวานให้เข้ามากอดแน่นก่อนจะก้มลงสูดความหอมจากกลุ่มผมนุ่มตรงหน้า

“ขอบคุณมากคาซึยะ...ขอบคุณสำหรับความรักของนาย ฉันรักนาย...”

“เราก็ขอบคุณโทโมะเหมือนกัน แต่ตอนนี้ปล่อยก่อนเถอะ....เด็กๆมองอยู่...” คาเมะพูดอายๆเมื่อสบตาเข้ากับดวงตาใสแจ๋วของเด็กชายทั้งสองที่เดินออกมาดูตั้งแต่เห็นอาโทโมะของพวกเค้ารีบร้อนออกมาแล้วแหละ ยามะพีที่หันมาเจอยูโตะกับริวทาโร่ก็เลยจัดการตีลงไปที่หัวเด็กทั้งสองเบาๆไปคนละทีเป็นการลงโทษที่มาขัดจังหวะ

“งั้นก็เข้าไปข้างในเถอะ” ร่างสูงชวนพร้อมกับจูงมือบางเข้าไปในห้อง

“ไม่อ่ะ” คาเมะรั้งเอาไว้ ร่างสูงหันมองงงๆ

“ก็เรามาชวนโทโมะไปงานวันเกิดน่ะ เราจัดงานไว้แล้วที่บ้านเรา” ร่างบางยิ้มหวานอีกครั้ง...รู้สึกแปลกๆแฮะ มาชวนเจ้าของงานไปงานวันเกิดตัวเอง

“อ้าว งั้นเหรอ?....งั้นก็ไปกันเลยแล้วกัน” มือหนาเลยเปลี่ยนวิถีจากการเข้าห้องเป็นจูงร่างบางไปอีกทางแทน

“ยูโตะฝากปิดทีวีในห้องด้วยนะ...แล้วล็อคประตูมาด้วย!!” ตะโกนบอกหลานชายที่ยืนงงอยู่....อะไรกันอยู่ๆก็ทิ้งกันไปเฉยเลย ยูโตะหันมองหน้าริวทาโร่ที่ส่งยิ้มหวานไม่แพ้คุณอามาให้

“งั้นเดี๋ยวผมไปปิดเกมในห้องพี่ยูโตะก่อนนะ พี่ยูโตะไปปิดทีวีนะฮะ จะได้รีบไปกัน” พูดจบริวทาโร่ก็ดึงแขนพี่ยูโตะเข้าไปทันที

เค้าว่ากันว่า....รักครั้งแรก มักจะเป็นรักที่ไม่สมหวัง.....ทั้งคาเมะและยามะพีต่างก็เคยเชื่อในคำกล่าวนั้น แต่ในวันนี้ที่มือหนาของยามะพีกอบกุมอีกมือของคาเมะเอาไว้ ข้างกายของยามะพีมักจะมีรอยยิ้มหวานจากคาเมะ ข้างกายคาเมะมักจะมีเสียงหัวเราะอบอุ่นจากยามะพี.....พวกเค้าทั้งสองก็พร้อมที่จะปฏิเสธทันทีเลยว่า....

ไม่จริงหรอก สำหรับความรัก...ไม่ว่าจะครั้งแรกหรือครั้งที่เท่าไหร่ ถ้าเราเปิดใจยอมรับมันแล้วกล้าลองทำอะไรเพื่อความรักนั้นบ้างแล้วล่ะก็ ไม่มีหรอกนะที่จะไม่สมหวังน่ะ....

END