[Yaio-JR] My First Love :: Yama x Kame

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Title :: My First Love
Pairing :: Yamaxa Tomohisa x Kamenashi Kazuya
Rating :: PG-13
Summary :: เมื่อภาพของรักครั้งแรกในวัยเยาว์ กลับมาซ้อนทับกับภาพความรักครั้งใหม่ด้วยความบังเอิญ...เป็นครั้งที่สอง...
More Details :: เรื่องนี้เป็น Yaio fiction ของหนุ่มค่าย Johnny's Junior นะคะ นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่ถูกแต่งขึ้นเพื่อความสนุกสนานเฉพาะกลุ่มเท่านั้น ไม่ได้มีความประสงค์จะพาดพึงถึงใครทั้งสิ้น
Charactors ::

 

Yamaxa Tomohisa   :::   Kamenashi Kazuya 

เนื้อเรื่อง

เค้าว่ากันว่า....รักครั้งแรก มักจะเป็นรักที่ไม่สมหวัง.....ซึ่งสำหรับตัวผมเอง ผมก้อค่อนข้างเชื่ออยู่นะ เพราะรักครั้งแรกของผมมันก้อไม่ได้สมหวังจริงๆนั่นแหละ แต่ถึงมันจะไม่ใช่รักที่สมหวัง มันก้อเป็นความรักที่สวยงามและสดใสอยู่ดีแหละ

ครั้งหนึ่งในชีวิตของผม กับการที่ได้รักใครสักคน....ได้มองดูเค้าทุกวัน แอบยิ้มให้เวลาที่เค้าไม่เห็น เดินตามอยู่ด้านหลังของเค้า....ดีใจเมื่อได้พบ แอบเสียใจเมื่อต้องคลาดกัน มันอาจจะไม่ใช่รักที่สวยหรู เพราะตอนนั้นผมยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจความรักที่แท้จริง แต่มันก้อคือความสุขของเด็กผู้ชายคนนึง....

แล้วก้อยังมีคำบอกอีกนะว่า....รักครั้งแรก จะเป็นรักที่อยู่ในใจเราตลอดไป....

+...///...+...///...+...///...+...///...+...///...+...///...+...///...+...///...+...///...+

รักครั้งแรกของผมเป็นเด็กผู้ชายผิวขาวใสตัวเล็กๆที่อยู่โรงเรียนข้างๆ ตอนนั้นผมกำลังอยู่ม.ต้น เป็นวัยที่ค่อนข้างสดใสเลยล่ะ เป็นปกติที่ผมจะต้องซ้อมฟุตบอลที่โรงเรียนทุกเย็น (....จนถึงตอนนี้ผมก้อยังคิดเสียใจที่ผมมัวแต่เสียเวลาซ้อมฟุตบอลอยู่นั่นแหละ เพราะถ้าผมไม่มีซ้อม ผมก้อคงได้เจอเค้าตั้งนานแล้ว...)

วันนั้น....วันที่ผมได้เจอเค้าครั้งแรก เป็นวันที่โรงเรียนเค้ามีงานครบรอบวันเกิดโรงเรียน แล้วโรงเรียนผมได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานด้วย ตัวผมเองก้อมีนัดแข่งฟุตบอลกับโรงเรียนนั้นด้วย ผมก้อเลยตื่นเต้นเป็นพิเศษ

ก่อนการแข่งขันมีละครเวทีแสดงก่อน ผมกับเพื่อนก้อเลยไปดูกัน....แล้วผมก้อตกหลุมรักกระต่ายตัวขาวๆบนเวทีนั่นเข้าเต็มเปา

....ใบหน้าขาวกับรอยยิ้มสดใสภายใต้ชุดกระต่ายสีขาวยังติดตรึงอยู่ในใจของผมจนถึงทุกวันนี้....

นั่นคือครั้งแรกที่ผมได้เห็นเค้า เค้าเป็นคนที่น่ารัก....อย่างน้อยๆก้อในสายตาของผมล่ะนะ ผมชอบรอยยิ้มของเค้าที่สุด เวลาที่ผมเห็นเค้ายิ้ม เหมือนโลกของผมก้อสดใสขึ้น ผมได้แต่คิดว่า....จะมีบ้างมั้ย ที่รอยยิ้มของเค้าจะส่งมาถึงผมบ้าง...

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

หลังจากวันนั้นทุกอย่างก้อกลับเข้าสู่วันเดิมๆที่เป็นเหมือนกันทุกวัน ผมยังคิดถึงเค้าอยู่เสมอ และหาโอกาสมองข้ามรั้วโรงเรียนไปเพื่อหาเค้า....แต่ผมก้อรู้ดีว่าโอกาสที่จะได้เจอมันมีน้อยแค่ไหน จนกระทั่งผมตัดสินใจมาโรงเรียนแต่เช้าเพื่อมาดักรอเค้าที่หน้าประตูโรงเรียนของผม ซึ่งถ้ามองไปผมก้อจะเห็นหน้าประตูโรงเรียนของเค้าเหมือนกัน แต่ผมก้อไม่เห็นวี่แววของเค้าอยู่ดี....

แล้วก้อถึงวันที่ผมมีความสุขที่สุด....วันนั้นผมไม่ต้องซ้อมฟุตบอลตอนเย็น เพราะคุณครูติดประชุม พอเลิกเรียนผมก้อออกจากโรงเรียนทันที ระหว่างที่ผมกำลังรอรถเมล์อยู่ ผมก้อได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นด้านหลัง....ไม่รู้เพราะอะไร แต่ผมรู้สึกติดเสียงหัวเราะนั้นเหลือเกิน ผมก้อเลยหันหลังไปดู แล้วผมก้อเห็นเด็กผู้ชายกลุ่มนึงเป็นเด็กโรงเรียนข้างๆผมแหละ หนึ่งในนั้นมีเด็กคนนึงตัวเล็กนิดเดียวเอง.....ตัวเล็กกว่าทุกคนในกลุ่มเลยล่ะ...

ไม่ใช่เพราะเค้าตัวเล็กกว่าใครหรอกนะ ที่ทำให้ผมสนใจเค้า....แต่เป็นเพราะผิวขาวๆอมชมพู กับแก้มที่มีสีชมพูนิดๆ รวมทั้งรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะสดใส....ทั้งหมดนั่นทำให้สมองของผมประมวลเป็นคำว่าน่ารักออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า....น่ารักชะมัดเลย!!!

ผมมองเค้าอยู่สักพัก (ก้อมันละสายตาออกมาไม่ได้นี่) จนเห็นว่าเค้ามองมาทางผม ผมก้อเลยรีบหันกลับมาทันที หัวใจผมเต้นแรงมากเลยล่ะ >///////<

เด็กกลุ่มนั้นมายืนรอรถข้างๆผม มีบางคนที่เดินแยกออกไปอีกทาง ผมก้อพยายามหันไปดูนะว่าเค้าเดินไปด้วยรึเปล่า แต่เค้าก้อยังยืนอยู่ในกลุ่มข้างๆผม.....ผมลอบมองเค้าบ่อยๆ จนผมเริ่มรู้สึกคุ้นๆใบหน้าสวยๆของเค้า....หน้าขาวๆแบบนี้ ดวงตาที่ไม่โตนัก แล้วก้อมักจะหายไปเวลาที่เค้ายิ้ม ที่สำคัญรอยยิ้มแบบนี้....ผมรู้สึกว่ารอยยิ้มแบบนั้น มันติดอยู่ในใจผมอยู่นะ

“ฮิโระนี่แย่จังเลย....ชุดกระต่ายของคาเมะจังน่ะ คาเมะจังคืนคุณครูไปตั้งนานแล้วรู้มั้ย” เสียงหวานของเค้าทำให้ผมฉุกคิดอะไรได้

ใช่แล้ว!! เค้าคือคุณกระต่ายน้อยของผมนี่นา....ในที่สุดผมก้อเจอเค้าแล้ว!!! ชื่อคาเมะจังซะด้วย เหมือนเต่าเลย....แต่จะว่าไปแล้วหน้าเค้าก้อเหมือนเต่าอยู่นะ เพราะอย่างนั้นผมก้อเลยชอบเรียกเค้าว่าเต่าน้อยของยามะพีไง \\>______<//

แต่ความสุขของผมไม่ได้จบแค่นี้หรอกนะ ผมยังค้นพบได้อีกว่า....ผมกับเค้าขึ้นรถเมล์คันเดียวกันด้วยล่ะ ก้อหลังจากที่ผมได้เจอเค้าอีกครั้งสักพักเดียวรถเมล์ที่ผมจะขึ้นก้อมาพอดี ตอนนั้นผมยังคิดอยู่เลยว่า....น่าเสียดายจังที่ผมต้องไปซะแล้ว....แต่พอผมขึ้นไปบนรถแล้วก้อเห็นว่าเค้าก้อเดินขึ้นมาด้วยเหมือนกัน ตอนนั้นผมดีใจแทบเต้นเลยล่ะ.....

- - - - - - - - - - - - - - -*- - - - - - - - - - - - - - - - -* - - - - - - - - - - - - - - - - * - - - - - - - - - - - - - - - -

วันต่อมาผมก้อโดดซ้อมแล้วก้อรีบออกจากโรงเรียนมารอรถเมล์เหมือนเมื่อวานเพื่อที่จะดักรอเค้า...ยืนอยู่สักพัก เต่าน้อยของผมกับเพื่อนๆก้อเดินมา แล้วเราก้อขึ้นรถไปด้วยกัน....ไปแยกกันอีกทีตอนที่ลงจากรถ เค้าจะลงป้ายก่อนหน้าผมสองป้าย...

หลังจากนั้น ผมก้อเปลี่ยนโปรแกรมของตัวเองใหม่ ผมย้ายมาซ้อมฟุตบอลตอนเช้า ถึงผมจะต้องตื่นเช้ากว่าเดิมสองชั่วโมง....แต่ผมก้อมีความสุข เพราะตอนเย็นผมจะได้กลับบ้านพร้อมกับคาเมะจังของผม....

ทุกๆวัน....เวลาหลังเลิกเรียนจะเป็นเวลาแห่งความสุขของผม ผมจะมารอเค้าที่ป้ายรถเมล์ ถึงแม้ว่ารถที่ผมจะขึ้นจะมาแล้ว แต่ถ้าวันนั้นเค้าออกมาช้าผมก้อยืนรอต่อไป เพราะฉะนั้น ทุกๆเย็นผมจะเดินนำเค้าขึ้นรถ แล้วผมจะเดินไปนั่งข้างหลังเพราะที่ตรงนั้นจะทำให้ผมสามารถมองเห็นเค้าได้ พอถึงตอนที่เค้าจะลงจากรถผมก้อจะแอบโบกมือบ๊ายบายเค้า แล้วผมก้อจะมองตามหลังเค้าไปจนรถเลี้ยวโค้งทำให้ผมไม่เห็นเค้าแล้วนั่นแหละผมก้อจะหันกลับมาเหมือนเดิม....แบบนี้แหละ ทำให้ทุกวันของผมมีความหมายมากมายจนผมไม่อาจลืมเลือน....

บางวันผมจะโชคดีเป็นพิเศษ เพราะไอ้การที่ผมเปลี่ยนมาซ้อมตอนเช้าทำให้ผมได้รู้ว่าที่จริงแล้วเต่าน้อยของผมมาโรงเรียนเช้ามากๆ บางวันผมก้อจะเห็นเค้าลงมาจากรถ(ตอนเช้าจะมีคนมาส่งเค้าที่โรงเรียนล่ะ)แล้วก้อวิ่งเข้าประตูโรงเรียนไป.....

ผมใช้ชีวิตแบบนั้นได้ปีกว่าๆเท่านั้นเอง....ผมกำลังจะจบม.ต้นแล้ว และผมก้อต้องย้ายโรงเรียน ยิ่งเวลาเหลือน้อยเท่าไหร่ ผมก้อยิ่งคิดเสียใจกับตัวเอง ว่าทำไมผมถึงไม่เจอเค้าให้เร็วกว่านี้....ไม่งั้นผมก้อคงจะได้เห็นเค้ามากกว่านี้

....มีคนบอกว่า....เวลาแห่งความสุขมักจะติดปีก แล้วบินจากเราไปเร็วเหลือเกิน....

แต่เวลาของผมมันคงจะไม่ได้แค่ติดปีกหรอก ผมว่ามันต้องติดเครื่องไอพ่นเข้าไปด้วยแน่ๆ เวลาตั้งเป็นปีของผมถึงมีน้อยเหลือเกิน.....แต่ยังไงก้อเหอะ ผมก้อพอใจกับวันเวลาเหล่านั้น เวลาที่ผมได้ใช้ไปกับรักแรกของผม....เวลาที่ผมได้มีเต่าน้อยของผมอยู่เต็มหัวใจ.....

.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.+.

วันที่ผมจำได้ไม่มีวันลืม....วันที่ทำให้ผมมีความสุขยิ่งกว่าครั้งไหนๆ มันเป็นความสุขที่ปะปนมากับความเศร้าในหัวใจลึกๆของผม....มันเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้เดินมารอรถเมล์ที่ป้ายนั้น เป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้ขึ้นรถสายนั้น เป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้เจอกับคนๆนั้น....เต่าน้อยของผม....

ในวันนั้น พอเค้ากำลังเดินลงจากรถ....ผมก้อแอบโบกมือให้เค้าเหมือนทุกครั้ง แล้วก้อส่งยิ้มไปให้เค้าเหมือนเดิม....แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก้อคือ อยู่ๆเค้าก้อหันมาทางผม แล้วก้อโบกมือให้พร้อมกับรอยยิ้มน่ารักที่ผมเคยออยากได้มาตลอด ก่อนที่เค้าเดินหันหลังไปทางเดิมของเค้า....

บางทีผมยังคิดว่าผมตาฝาดด้วยซ้ำ หรือไม่ก้อเค้าอาจจะโบกมือให้เพื่อนเค้าคนไหนที่อยู่บนรถคันนั้นรึเปล่า มันไม่จำเป็นว่าต้องเป็นผมสักหน่อย.....วันนั้นผมพยายามมองไปทั่วรถว่ามีเด็กโรงเรียนเค้าอยู่บ้างมั้ย แล้วผมก้อบอกกับตัวเองในใจว่า....ไม่มีเด็กโรงเรียนเค้าสักคนยามะพี เค้ายิ้มให้นายแน่ๆ.....

หลังจากวันนั้นผมก้อได้แต่เก็บตัวอยู่ที่บ้านเพื่ออ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าโรงเรียนม.ปลายแถวๆละแวกบ้าน เผื่อจะโชคดีได้เจอกับเค้าอีก....แต่ผมก้อทำไม่ได้ ที่จริงต้องบอกว่าทำได้ดีเกินไปตะหาก เพราะผมสอบติดโรงเรียนเดียวกับพี่ชาย...โรงเรียนม.ปลายชื่อดังของโตเกียว พ่อกับแม่ก้อเลยให้ผมย้ายไปอยู่ที่ห้องเช่ากับพี่ ด้วยเหตุนี้ทำให้ผมต้องย้ายออกไปจากแถบนั้น...

ทั้งๆที่ไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการสักหน่อย แต่ผมต้องทิ้งรักครั้งแรกที่มีความหมายของผมไว้ข้างหลัง ทิ้งวันเวลาดีๆที่ทำให้มีความสุข....ทิ้งถนนสายเดิมๆที่เคยมีผมกับคาเมะจังของผม....ทิ้งป้ายรถเมล์ที่ผมใช้ยืนรอเค้าเอาไว้ที่ตรงนี้.....เพียงสิ่งเดียวที่ผมไม่อาจทำใจทิ้งไว้ได้ คือใบหน้าและรอยยิ้มที่สดใสของคนๆนึง.....ที่ยังติดตราตรึงอยู่ในหัวใจผมไม่เคยจางหาย....เด็กผู้ชายตัวเล็กๆผิวขาวๆคนนั้น....ผมเก็บเค้าเอาไว้ในส่วนลึกของความทรงจำ เก็บไว้ในที่ว่างของหัวใจ....ตลอดมา....

.........................................................................................

....................................................................................................................................................

.....................................................................................................................

“อาโทโมะครับ...โตขึ้นผมจะมาเรียนที่นี่นะ” เสียงเล็กๆปลุกผมออกจากภวังค์ ผมหันไปมองตามแรงที่กระตุกแขนเสื้อผมแรงๆก้อยิ้มออกมา....เจ้ายูโตะตัวน้อย....

“ครับผม แต่ตอนนี้เด็กดีของอาต้องตั้งใจเรียนก่อนนะครับ” ผมลูบหัวหลานชายเบาๆแล้วจูงมือไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อจะกลับบ้าน

เกือบสิบปีแล้วสินะที่ผมไม่ได้กลับมาที่นี่อีกเลย....โรงเรียนยังเป็นเหมือนเดิมทุกอย่าง นั่นรวมหมายถึงโรงเรียนข้างๆด้วย เด็กนักเรียนตัวเล็กๆยังวิ่งเล่นกันสนุกสนานจนผมอดคิดไม่ได้ว่าเมื่อก่อนผมก้อตัวเล็กแบบนี้รึเปล่า....แต่ที่แน่ๆ คนๆนั้นก้อตัวเล็กแบบนี้แหละ...

ผมมองไปตามข้างทางระหว่างที่จูงมือเจ้าตัวเล็กไปรอรถ บางสิ่งบางอย่างที่นี่อาจจะเปลี่ยนไปบ้าง แต่กลิ่นอายเก่าๆก้อยังคงอยู่ กำแพงโรงเรียนที่เห็นมาตั้งแต่เด็กยังเป็นสีเดิมอยู่เลย ต้นไม้ต้นใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามประตูโรงเรียนยังคงตั้งตระหง่านให้ร่มเงาอยู่เหมือนเดิม ป้ายรถเมล์ของผมก้อยังอยู่ตรงนั้น.....ทุกสิ่งทุกอย่างยังไม่เปลี่ยนไปเลย มีอย่างเดียวที่หายไป....ไม่มีตัวผมตอนอายุ14ที่ยืนรอใครบางคนอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว....

พอถึงป้ายรถเมล์ผมก้อปล่อยมือยูโตะแล้วยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงพิงกำแพงเพื่อรอรถ เหมือนที่ผมเคยทำเมื่อสิบปีก่อน ตอนนี้ที่ป้ายรถมีผู้ชายคนนึงยืนอยู่กับเด็กผู้ชายตัวเล็กๆอีกคน....ผมว่ายูโตะของผมตัวเล็กแล้วนะ แต่เด็กคนนั้นตัวเล็กกว่าอีกตั้งเยอะแน่ะ

“คุณอาคาซึยะฮะ...เมื่อกี้เป็นโรงเรียนเก่าของอาเหรอครับ?” เห็นตัวเล็กๆแบบนั้นแต่พูดจาฉะฉานใช่เล่นเลยนะ

“ครับ...แต่ริวจังรู้มั้ย มันเป็นโรงเรียนเก่าที่มีความหมายกับอามากเลยนะ”

“ยังไงล่ะครับ” เด็กน้อยทำหน้างุนงงใส่คนที่เป็นอาได้น่ารักมากเลย....จนผมยังคิดอยู่ในใจว่า ความน่ารักแบบนี้เหมือนผมเคยเห็นที่ไหนกันนะ....

“ก้อเพราะว่ารักแรกของคุณอาอยู่ที่นี่ไงครับ” ผู้ชายคนนั้นพูดตอบหลานชาย....ผมว่าผมเห็นรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าขาว เพราะถ้าเป็นผม เวลาที่พูดถึงรักครั้งแรก ผมก้อจะยิ้มไม่หุบเหมือนกัน

หลังจากที่เค้าพูดประโยคนั้นจบ เค้าก้อหันมาทางผม เหมือนกับกำลังมองอะไรบางอย่างที่ต้องเคยอยู่ตรงนี้แน่ๆ เพราะตอนนี้คงไม่มีอะไรอยู่ตรงนี้อยู่แล้วล่ะ นอกจากผมที่ยืนอยู่.....

วินาทีที่ดวงตาของผมประสานกับดวงตาของเค้า ผมรู้สึกได้ว่าหัวใจของผมกระตุกอย่างแรง....ผมจำดวงตาแบบนี้ได้....จำได้ไม่มีวันลืม....ดวงตาของคาเมะจังของผม....

พอเค้าเห็นผม ดวงตาของเค้ามีแววตกใจเล็กน้อย แล้วเค้าก้อยิ้มพร้อมกับโค้งให้ผมนิดนึง....รอยยิ้มนั้นผมก้อจำได้เป็นอย่างดี ถึงตอนนี้จะไม่ได้เป็นยิ้มที่ฉีกกว้างจนดวงตาหายไป แต่รอยยิ้มแบบนี้ผมก้อไม่มีวันลืมแน่ๆ

ผมไม่แน่ใจเลยว่าคนๆนี้จะใช่คาเมะจังของผมรึป่าว...เด็กผู้ชายที่ผมรู้จักแค่หน้ากับชื่อที่เพื่อนเรียก แต่ผมกลับปล่อยให้เค้าเอาหัวใจของผมไป....

แต่พอรถเมล์มาถึง แล้วผู้ชายคนนั้นก้อจูงหลานชายขึ้นไปบนรถ ผมก้อรีบจูงยูโตะตามขึ้นไปทันที....

ผมเห็นเค้านั่งอยู่ตรงที่ที่ผมเคยนั่ง เก้าอี้ริมหน้าต่างตัวที่สองก่อนสุดท้าย....เค้าเอาหลานชายนั่งบนตักของเค้า ที่นั่งข้างๆเค้าจึงว่างอยู่ ผมก้อเลยนั่งลงตรงนั้นแล้วเอายูโตะนั่งบนตักผมบ้าง

“ไม่เจอกันนานเลยนะครับ” เค้าหันมาบอกผมแล้วก้อยิ้มกว้างจนดวงตาหายไป มันเป็นรอยยิ้มที่ผมคิดถึงมาตลอดสิบปีที่ผ่านมา....

วันเวลาหมุนเวียนผ่านไปนานเท่าไร....รักครั้งแรกที่ผมเคยทิ้งมันไว้เป็นเพียงความทรงจำ เพราะคิดมาตลอดว่ามันเป็นแค่รักข้างเดียว เป็นแค่ความฝันที่แสนหวานของผม

ต่อจากนี้ไป....มันจะไม่ใช่ความฝันอีกแล้วล่ะ ผมจะสานต่อความทรงจำ จะเริ่มต้นความรักนี้อีกครั้ง....รักที่ยังตราตรึงงดงามอยู่ในหัวใจ....

....บางที...คำที่บอกว่า รักครั้งแรกมักจะเป็นรักที่ไม่สมหวัง....มันอาจจะไม่จริงเสมอไปก้อได้นะ....

.:::THE END:::.