ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5(ยังไม่จบคับ ยังไม่จบ แหะๆ...^^)
ตอน 5
ตึกเรด ดราก้อน ในเครือดราก้อน ชาง คอมปานี…
\"ยืมโทรศัพท์หน่อยนะ รู้สึกชั้นนี้จะไม่ให้ใช้มือถือ…\"
ชายหนุ่มในชุดกาวด์ผู้เป็นเจ้าของห้องพยักหน้าพลางยิ้ม\"เชิญครับ พอดีชั้นนี้มีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ใช้ในการทดลองน่ะ…\"
อาคันตุกะพยักหน้าผ่านๆเหมือนแค่รับรู้ ก่อนจะหมุนโทรศัพท์ สนทนากับปลายสายสองสามประโยคสั้นๆแล้ววางหูในเวลาอันรวดเร็ว\"ขอบใจ…\"
คู่สนทนาหันออกจากหลอดทดลองด้วยสีหน้ายิ้มๆไม่เสื่อมคลาย\"ด้วยความยินดีครับ\"
แปล๊บ! ประกายแสงจากกระบองไฟฟ้าสองแสนกว่าโวลท์สว่างใต้ปกเสื้อของผู้มาเยือน นักวิทยาศาสตร์หนุ่มเลิกคิ้วล้อๆกับร่างที่กระตุกเฮือกตรงหน้า แล้วทรุดลงโดยมีมือของผู้กระทำคว้าคอเสื้อไว้อย่างรวดเร็ว…เขาเซหลุกๆเหมือนจะล้มไปกับน้ำหนักคนไร้สตินิดหน่อย ก่อนจะเงยขึ้นหันซ้ายขวาสำรวจตรวจตรารอบกาย
ประตูปิด ห้องทึบ โอเคเคลียร์…
บุรุษนิรนามลากผู้เป็นเหยื่อฝีมือตนเองหลบมุมกับโต๊ะทดลอง ทรุดลงมองหน้าชั่วครู่ แววตาส่องประกายเจ้าเล่ห์อะไรบางอย่างที่คนถูกมองไม่มีวันได้รับรู้
เพราะสลิงค์พร้อมเข็มบรรจุอากาศเปล่าๆเต็มหลอดจ่ออยู่ที่คอคือสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่เขาได้เผชิญ…
…
กึก…ประตูโลหะถูกผลักเปิดอ้าอย่างถือวิสาสะ ส่งผลให้คนที่นั่งเอาเท้าพาดโต๊ะท่าทางสบายใจหนักหนาเป็นอันต้องหันมาดูพร้อมกับขมวดคิ้ว
\"ชั้นบอกแกกี่ครั้งแล้ว! ประตูน่ะ เคาะเป็นมั้ย!!!\"
ผู้มาเยือนสะงักกึก ก่อนจะก้มหัวขออภัยอย่างแหยงๆ…ทั้งๆที่ความจริงก็รู้ว่าตอนนี้ผู้เป็นนายอารมย์ดีเป็นพิเศษ เพราะมิชชั่นพิสูจน์ตัวทั้งสองอย่างกำลังจะจบลงอย่างสวยงาม หนึ่งคือมียาตัวใหม่ของราชิตกรุ๊ปมาอยู่ในครอบครอง และสอง…
ข้อมูลของยา และชีวิตของคนระดับรองบอสในราชิตกรุ๊ป มาวางถวายบอสใหญ่คนใหม่ตรงหน้าแล้ว…
\"ว่าไงนาฟ?\"
\"ครับ อีกซักประมาณสิบนาทีข้างหน้า พวกข้างล่างจะเอายานั่นขึ้นมาฉีดให้ครับ…เออ นายครับ รู้สึกตัวแทนของมิสเตอร์ชางจะรอนายอยู่ห้องพรีเซนต์ข้างล่างนะครับ เห็นว่าอยากมาฟังสรุปผลการทำงานไปรายงายมิสเตอร์ชางน่ะครับ\"
คาวิลหัวเราะหึๆ ตวัดขากระโดดข้ามโต๊ะออกมาแล้วขยับสูทบนตัวให้เข้าที่\"จะให้คนของสำนักงานใหญ่รอได้ยังไงล่ะ? ไปกันเลย…\"เขาทำท่าเหมือนเพิ่งคิดอะไรออก หันไปมองร่างบางไร้สติบนโซฟากลางห้องด้วยแววตาไม่น่าไว้วางใจ ก่อนเงยขึ้นมองมือปืนรอบๆห้อง\"พวกแกออกไปให้หมด เฝ้าหน้าห้องให้ดี…แล้วอย่าให้ชั้นรู้นะว่ามีไอ้หน้าไหนเหิมเกริมกล้าสะเออเข้ามาให้ห้องก่อนที่ชั้นจะกลับมา!\"
ไม่มีเป็นครั้งที่สอง ทุกชีวิตที่เหลือในห้องพลันสลายตัวออกไปอย่างรวดเร็วตามบัญชา…นาฟมองตาของผู้มียศสูงกว่าพลางกล่าวเหมือนอ่านใจออก\"ไม่คิดจะทำ\"อะไร\"กะเธอมั่งหรือครับนาย?
คู่สนทนายังไม่ละสายตาจากหญิงสาว แววตาส่องประกายประหลาดราวกับไม่ใช่แววตาของมนุษย์\"ไม่ใช่ตอนนี้เว้ย…\"สมาชิกคนใหม่ขององค์กรยิ้มมุมปากอย่างเหี้ยมเกรียม\"กลัวเสียของ…\"
สิ้นเสียง ชายหนุ่มผู้ทะเยอทะยานพลันก้าวข้างธรณีประตูด้วยความรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ…นาฟหันไปมองรีน่าที่ยังไม่มีโอกาสรับรู้ชะตากรรมตัวเองนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มบางๆยากจะหยั่งลึกถึงความหมาย งับประตูปิดเป็นปราการไว้เบื้องหลัง…
…
กระเป๋าเจมส์ บอนด์เงาวับบุกำมะหยี่ภายในถูกกางเปิดออก ก่อนที่ชายในชุดซาฟารีสีน้ำเงินเข้มอันเป็นสัญลักษณ์พนักงานของเรด ดราก้อนจะเรียงหลอดเซรุ่มใสแจ๋วลงไปจนเต็มล็อก หยิบปืนฉีดยาวางเป็นอันดับสุดท้าย
ปึก!
เสียงผู้เป็นเจ้าของกระเป๋ากดล็อกดังขึ้นเบาๆ เขาหิ้วมันพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินมุ่งไปยังลิฟต์ตัวที่ใกล้ที่สุดโดยมีพนักงานอีกคนกระชับลูกซองปั้มแอคชั่นเดินคุมเชิงอยู่ไม่ห่าง
ชั้นห้า…ชั้นของแล็ปทดลองขนาดเล็ก แล็ปใหญ่ส่วนมากจรลีลงไปอยู่ใต้ดินหมดแล้วด้วยความจำเป็นบางอย่าง ชั้นห้า หก และเจ็ดอันเป็นชั้นสูงสุดส่วนมากเป็นแล็ปขนาดเล็กที่สามารถใช้โชว์ต่อสาธารณะชนได้โดยไม่ผิดปกติของบริษัทค้นคว้าด้านไบโอฯที่ใหญ่ที่สุดของจีน พิเศษหน่อยก็คือชั้นเจ็ดที่มีห้องทำงานและห้องไปรเวทอื่นๆรวมอยู่ด้วยได้
และชั้นนั้นแหละ…ที่พวกเขาต้องไป
กิ้ง! ลิฟต์เปิดกว้างทันใจนึกเมื่อสองบุรุษในชุดสีน้ำเงินกดเรียก ทั่งคู่ก้าวเข้าไปพลางขยับจะกดเลือกชั้น หากแต่เงาปริศนาของใครบางคนโผล่ที่หางตากลับเป็นภาพสุดท้ายที่ได้เห็นก่อนสิ้นสติ!
กึก…อาเดียโร่กดปิดประตูลิฟต์อย่างรวดเร็ว ท่ามกลางบรรยากาศอันแสงสงบไร้ผู้คนของชั้นนี้ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นได้…สองบอดี้การ์ดหนุ่มมองร่างไร้สติอันกองแทบเท้าอยู่ตรงหน้านิดหนึ่ง ก่อนเงยขึ้นสบตาเหมือนสื่อสารด้วยสัญชาติญาณและอวัจนภาษาที่มีแค่พวกเขาเท่านั้นเข้าใจได้…
…
กิ้ง!…เสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้ง…
…กล่องสายไฟเล็กๆที่ซ่อนอยู่ใต้แผงปุ่มควบคุมลิฟต์ถูกแกะเปิดออกพร้อมกับมือลึกลับยื่นคีมเป้าไปตัดอะไรสักอย่างภายใน…ก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋า ขยับหมวดแก๊ปนิดหน่อย ก้าวออกมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ประตูลิฟต์เลื่อนปิดตามปกติ…สมาชิกคนหนึ่งในองค์กรเดินเข้ามากดเปิดมันอีกครั้งหลังจากที่พวกเขาคล้อยจากไป แต่ก็ต้องทำหน้ายุ่ง เมื่อพาหนะที่นำตัวเขาไปสู่ชั้นล่างกลับนิ่งเฉยราวกับไม่รับรู้ในคำสั่งใดๆ
เสียเหรอวะ…
กิ้ง! เสียงลิฟต์อีกตัวหนึ่งข้างๆกันดังแทรกความสนใจของเขา มือปืนหนุ่มเปลี่ยนใจเดินเข้าลิฟต์อีกตัวโดยไม่ใส่ใจนัก กดเลือกชั้น…ลงไปยังที่หมายเหมือนไม่เฉลียวใจอะไรทั้งสิ้น…
…
\"คนมาว่ะ…\"
มือปืนเฝ้าประตูสองสามคนสะกิดกันเองให้ดูคนในชุดพนักงานเรด ดราก้อนที่เดินเข้ามาอย่างแปลกใจ…คนถือกระเป๋าชูสิ่งที่อยู่ในมือให้ดู ขณะที่มืออีกข้างขยับปกเสื้อโชว์เข็มรูปมังกรเป็นสัญลักษณ์ว่ามาจากชาง ลีโดยตรง…ผู้ตรวจตรามองหน้ากันเชิงหารือเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าอนุญาติโดยไม่มีกิริยาขัดขวางใดๆ
มีใครในนี้กล้าขัดคำสั่งชาง ลีบ้างไหมล่ะ?…
…ภาพพร่ามัวอันคุ้นเคยปรากฏขึ้นมาอีกครั้งในมโนสติ หากแต่เมื่อชัดขึ้น มันกลับไม่ใช่ภาพเดิม…ห้องนี้ไม่ใช่โรงแรม เธอไม่ได้อยู่บนเตียงอันแสนอ่อนนุ่ม และไม่มีสองบอดี้การ์ดอยู่ข้างๆอย่างที่ควรเป็น…
\"รีน่า!\"
!!!
ก่อนที่เจ้าของชื่อจะสะดุ้งร้องคำใดออกมา ฝ่ามือปริศนาพลันวางกดอยู่บนริมฝีปากอย่างรวดเร็ว ขณะที่คนเรียกกระซิบแผ่วเบาแต่รวดเร็ว\"ผมเอง อย่าเพิ่งโวยวาย…\"
บริตวาถอดหมวกบนหัวออกพร้อมกับอาเดียโร่…สิ่งที่หญิงสาวได้พบเห็นต้อนรับการฟื้นคืนสติแทบทำให้เธอเป็นลมไปด้วยความตกใจและดีใจผสมกัน แต่ก็รู้ดีว่าไม่ว่าอากัปกิริยาใดก็ไม่ควรแสดงออกมาทั้งนั้นในตอนนี้
\"กุญแจมือ…\"ทันทีที่ชายหนุ่มคลายมือ อนาคตบอสใหญ่แห่งราชิตกรุ๊ปผู้ตกอับพลันร้องออกมาเบาๆเหมือนรอจะเอ่ยมานานแล้ว…แม้จะไม่เคยถูกกักขังจองจำจากศัตรูแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต แต่รีน่าก็มีเซ้นท์ในการเอาตัวรอดที่ดีพอที่จะรู้ว่าควรทำอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้
\"เดี๋ยวนะ\"คู่สนทนาหยิบเหล็กเหล็กแหลมที่ถูกดัดมาเป็นพิเศษเพื่องานสะเดาะกลอนสอดเข้าไปในกุญแจรูกุญแจ…ครู่เดียวปราการชิ้นเดียวที่พันธะอยู่พลันคลายลงอย่างง่ายดาย
\"ไปเถอะ! เรามีเวลาไม่มาก คาวิลกับลูกน้องอีกเป็นโขยงกำลังจะกลับมา…\"อาเดียโร่เอ่ยเตือน ขณะที่ตนเองประทับลูกซองในมือเตรียมพร้อมประจัญบาลอยู่ที่หน้าประตูทุกเมื่อ
คู่สนทนาพยักหน้า…บริตวาหันไปมองผู้อยู่ในความคุ้มครองอีกครั้ง\"คุณมีอาวุธรึเปล่า?\"
อีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธ ชายหนุ่มนิ่งคิดนิดหนึ่งก่อนจะล้วงปกเสื้อ ดึงอาวุธในมือขึ้นมายื่นให้\"งั้นเอานี่ไปก่อน ผมใส่กระสุนครบทั้งสิบสามนัดแล้ว…\"
.357สีเงินเงาวับวางนิ่งสนิทอยู่ในมือหญิงสาว…เธอมองมันด้วยสายตากังขา\"คุณไปเอามันมาจากไหน?\"
\"อย่าใส่ใจเลยน่า ไปเถอะ\"
คำถามมากมายลอยอยู่ในสายตาของผู้เป็นนายจ้าง หากแต่ทุกคนรู้ดีว่าเวลาแห่งการหลบหนีมิได้มีไว้ใช้เรื่อยเปื่อยกับข้อปุจฉาใดๆ…อดีตมือขวาของชาง ลีพยุงร่างโปร่ง บางตรงหน้าพลางถาม\"ลุกไหวรึเปล่า?\"
\"ได้…\"เธอตอบอย่างเด็ดเดี่ยว ยันกายตนเองลุกขึ้นยืนเต็มความสูงช้าๆ…
พลัน…
หวอๆๆๆๆ!!!!!!
ทุกสายตาหันไปมองไซเรนเตือนภัยพร้อมกันราวกับนัดไว้…อาเดียโร่คำรามในคอเบาๆกับความพลาดพลั้งครั้งที่สองของพวกเขา…
เก้าอี้รับแรงกดอย่างนั้นเหรอ!!!
น่าจะเฉลียวใจคิดสักหน่อย…เก้าอี้ที่รีน่านั่งอยู่ถูกเซตให้รับน้ำหนักตามที่กำหนดไว้ หากเบาหรือหนักกว่าปกติ สัญญาณเตือนภัยที่เชื่อมไปทั้งตึกจะแผดลั่นขึ้นพร้อมกันโดยทันที!
โธ่โว้ย!
แกร๊ก ปัง! กระสุนลูกปรายพุ่งออกจากปลายกระบอก ทำหน้าที่หว่านรับอาคันตุกะที่เปิดเข้ามาอย่างไม่ผิดหวัง…ผู้คุ้มกันหนุ่มสะบัดพานท้ายปืนเสยคางอีกหนึ่งคนที่วิ่งเข้ามา แล้วกระชากลูกลื่นกดตูมซ้ำลงไปอีกนัด
\"ไป!!!\"
เสียงไซเรนดังก้องระงมทั่วทุกซอกมุมของอาคาร…ฝั่งหนึ่งของชั้น คาวิลกำด้ามปืนแน่นโดยไม่รู้สึกตัว ความรู้สึกเหมือนโดยหยามกันซึ่งหน้า อันเป็นสิ่งที่ยอมไม่ได้เด็ดขาดสำหรับคนอย่างเขา!
\"อย่าให้มันรอด…ซักคน!\"
ปังๆๆๆๆๆๆๆ!!!
ลูกตะกั่วโปรยเป็นทางจากสหกระบอกของผู้ล่า สามผู้หลบหนีก้มหลบฝนกระสุนจากเกือบทุกทิศทุกทางอย่างยากลำบาก…ประตูหนีไฟอยู่ตรงหน้า เป็นทางออกที่อันตรายและปลอดภัยอย่างสุดกู่เท่าๆทัน หากแต่เป็นทางออกทางเดียวที่เตรียมไว้เนื่องจากเวลาอันจำกัด
\"รีน่า เดี๋ยว!\"
ปังๆๆๆๆ!ร่างของนายจ้างสาวถูกดึงกลับเข้ามาในมุมทางเดินอีกครั้ง แทบจะพร้อมกับกระสุนนับสิบพุ่งปราดดักหน้าทางเดินไว้…โลหิตอุ่นๆไหลลอดนิ้วมือที่เกาะไหล่ของผู้คุ้มกันไว้ปรากฏชัดเจนในสายตา!
\"บริตวา!…\"รีน่าร้องออกมาอย่างตกใจ ตรงกันข้ามกับผู้บาดเจ็บที่ดูราวกับไม่เป็นอะไรทั้งนั้น แม้ว่าเลือดที่สัมผัสนั้นจะไหลบ่าราวกับน้ำเลยก็ตาม
\"เราช้าไปแล้วอาเดียโร่\"ชายหนุ่มหันไปบอกเพื่อนร่วมทีมที่กำลังชักลูกลื่นจัดการกับศัตรูอีกฝั่งอย่างซีเรียส\"สามคนไม่ทันแน่ นายพาคุณรีน่าลงไปก่อน เดี๋ยวชั้นจัดการทางนี้เอง\"
\"ไม่!\"ยังไม่ทันที่อาเดียโร่จะตอบอะไร หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มกลับขัดน้ำเสียงกร้าวขึ้นมาทันควัน\"มิคาอิลก็พูดอย่างนี้กับชั้น และตอนนี้…\"
\"คุณผู้หญิง!\"ผู้อารักขาเปลี่ยนสรรพนามเรียกเป็นครั้งที่สาม แต่คราวนี้แทบจะต้องตะโกนคุยกันเพราะเสียงศาสตราวุธรอบกายไม่ใช่ค่อยๆราวกับอยู่ในสงครามเล็กๆเลยทีเดียว\"มันเป็นวิธีของพวกผมเข้าใจไหม และกรุณาอย่าคัดค้านเพาะมันจะทำให้พวกเราได้ตายพร้อมกันทั้งสามคน! อาเดียโร่ ชั้นให้สัญญาณแล้วพาคุณรีน่าข้ามไปเลยเข้าใจไหม!\"
คู่สนทนาได้แต่พยักหน้ารับคำ แม้ว่าเห็นชัดอยู่กับตาว่าหยาดโลหิตสีคล้ำอาบแขนเสื้อจนชุ่มโชก เพื่อนเขาคงเอาตัวรอดลำบาก…แต่กฎข้อสำคัญของการเป็นบอดี้การ์ด คือเชื่อมั่นในการตัดสินใจของเพื่อนร่วมงาน!
กริ๊ก! เมื่อได้คำตอบที่กระจ่างใจ บริตวาก็กระชากสลักระเบิดควันออกไปพ้นๆทาง กะในใจขว้างออกจากมุมทางเดินไปยังทิศที่กระสุนพุ่งมาอย่างรวดเร็ว
ฟู่…
ควันสีขาวปนแก๊สยาสลบพวยพุ่งออกจากขั้วระเบิด เหล่าผู้ตามล่าที่นั่งตั้งป้อมยิงอยู่ตรงนั้นพร้อมใจกันสำลักเอาสารเคมีที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศเข้าไปด้วยความวิกฤษ…ควันจางๆลอยผ่านมาตรงหน้าผู้เป็นต้นเหตุ ชายหนุ่มพลันร้องบอกเสียงเรียบแต่ได้ยินชัดเจนตามที่ตกลงกันไว้
\"ไป!\"
ไม่ทันที่ผู้เป็นนายจ้างจะตั้งหลักอะไร บอดี้การ์ดหนุ่มพลันกระชากแขนคนในความคุ้มครองกระโจนข้ามไปยังประตูหนีไฟที่เปิดอ้ารอคอยอยู่แล้วด้วยเวลาที่มีจำกัด ด้วยความที่ยังไม่ตั้งตัวอะไร…
ทำให้อาวุธที่อยู่ในมือหญิงสาว หล่นกระทบพื้น กระเด็นลงไปนอนนิ่งสนิทอยู่บนขั้นบันไดขั้นแรกของบันไดหนีไฟ คล้อยหลังทั้งสองไปเพียงเสี้ยววินาทีเดียว…
พวกเขาไปแล้ว…
อดีตมือขวาของศัตรูตัวฉกาจของราชิตกรุ๊ปเหม่อมองเงาทั้งคู่ลับหายไปกับเหลี่ยมประตูด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะก้มลงดูอาวุธในมือ…ใช่ว่าเขาไม่อยากจะหนี ใช่ว่าไม่อยากจะติดตามคุ้มครองจนสิ้นชีวิต แต่ถ้าหากเขาตามออกไป…
ย่อมไม่มีใครจะหนีรอดออกไปได้…
น้ำอุ่นๆหยดลงบนพื้นกระเบื้องช้าๆ เลือดทุกหยดที่ซึมออกจากแผล เหมือนละลายสติสัมปชัญญะและเรี่ยวแรงที่มีให้น้อยลงไปเรื่อยๆ…ภาพปืน11 มม.ที่ลูกลื่นเปิดอ้าค้างเพราะไร้ซึ่งกระสุนใดๆในมือเริ่มพร่าเลือนลงไปทุกที เขารู้ดี…หนีอย่างไรก็คงจะไม่พ้น
โชคชะตา…บังคับให้ต้องกลับมาสู่กรงเล็บมังกรแดงอีกครั้งอย่างไม่มีทางขัดขืน…
…หมอกควันละลายหายไปเกือบหมดแล้ว คาวิลและพลพรรคที่เหลือเดินข้ามร่างไร้สติของลูกน้องที่สูดแก๊สยาสลบเข้าไปเต็มรักอย่างหงุดหงิดหัวใจ ก่อนจะทรุดลงดูหลักฐานที่เด่นชัดตรงหน้า…
รอยเลือด…หยดเป็นทาง ตรงไปยังห้องสุดท้ายของทางเดินอย่างนั้นหรือ…
อดีตหัวหน้าราชิตกรุ๊ปโซนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ยิ้มแยกเขี้ยวอย่างเหี้ยมเกรียม พยักหน้ากับลูกน้องมุ่งตรงไปยังที่หมายด้วยใจเหิมเกริม…
มีแต่นาฟเท่านั้น ที่คล้อยหลัง…
รีวอลเวอร์แมคนั่มกระสุนเต็มพิกัดถูกหยิบขึ้นมาพิจารณา…รอยยิ้มลึกลับที่ไม่มีวันรู้ความหมายระบายกริ่มอยู่บนใบหน้ามือปืนหนุ่ม ก่อนที่เขาจะเก็บมันใส่ซองใต้ปกเสื้อ โดยไม่บอกใคร…
โครม!
ประตูพลาสติกเกรดเอถูกกระแทกเปิดกว้าง รอยยิ้มของคนทรยศค่อยๆละลายหายไปเมื่อเห็นภาพตรงหน้า…ควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งเต็มห้อง คนจุดดูเหมือนจะแค่จุดดูเฉยๆโดยไม่ใส่ใจจะสูบจริงๆจังๆ หากแต่พลิกไปมาราวกับสนใจมันหนักหนา ประโยคสนทนาที่กล่าวออกมา…ไม่มองหน้าผู้มาเยือนซะด้วยซ้ำ
\"หลงกลง่ายๆของศัตรูอีกแล้วเหรอ? คาวิล…\"
ผู้ถูกถากถางเลือดขึ้นหน้าอย่างไม่สามารถอดกลั้นต่อไปได้ ปืนกึ่งอัตโนมัติในมือถูกยกขึ้นเล็งด้วยมืออันสั่นเทา!
\"ตายเหอะมึง!\"
\"เดี๋ยวครับนาย!\"
ปั่บ!…ผู้ช่วยคนสนิทตะปบลูกลื่นปืนไว้อย่างทันท่วงที ตัวผู้เป็นเจ้าของแม้อยากจะเหนี่ยวไกสักเท่าไรก็มิอาจสำฤทธิ์ผลได้\"อย่าเพิ่งฆ่ามัน ไอ้หมอนี่ยังใช้เป็นตัวล่อได้…\"
\"มึงคิดว่ามันจะมาอีกรึไงวะไอ้โง่! แค่บอดี้การ์ดรับจ้างคนเดียว\"
\"ถึงยิงตอนนี้เสียกระสุนเปล่าครับนาย เราก็ไม่ได้อะไร…แต่ถ้าเก็บมันไว้ เรายังใช้เป็นตัวล่อได้อยู่ ยังไงเสียตอนนี้มันก็ไม่มีฤทธิ์เดชอะไรเหลือแล้ว\"
ถึงแม้ความคิดดีอย่างไร แต่มีรึคนอย่างคาวิลจะเชื่อ\"แกเอาอะไรมาเชื่อมั่นนักหนาหา! คนบ้าที่ไหนจะเข้ามาให้ส่องถึงที่วะ?\"
\"เชื่อเถอะครับ…\"น่าแปลก ที่คู่สนทนายังกล้ายืนยันความคิดตัวเองอยู่\"มิสเตอร์ชางโทรมาบอกผมเมื่อกี๊นี่เองว่าให้เก็บมันไว้…\"
…คาวิลค่อยๆลดปืนในมือลงอย่างยากลำบาก ใจอยากจะเห็นมันตายๆไปต่อหน้าให้รู้แล้วรู้รอดกันไป หากแต่ก็อย่างที่รู้กัน ใครกล้าขัดคำสั่งของชาง ลีได้?
\"เข้าไปจับมัน!\"
สิ้นเสียงบัญชา สติอันพร่าเลือนกลับถูกตอกย้ำอย่างหนักจากด้ามปืน พานท้ายปืนนับไม่ถ้วนที่ฟาดกระหน่ำเหมือนจะให้ตายกันไปข้าง แม้ว่าเขาจะพยายามป้องกันตัวอย่างไร แม้ยืนยังทำลำบาก…อย่างไรไม่มีทางต่อกรกับผู้มีกำลังมากกว่าได้ สิ่งสุดท้ายที่มองผ่านสายตาอันพร่ามัวและไร้กำลัง คือรอยยิ้ม และแววตาลึกลับแต่แสนคุ้นเคยของใครบางคนเบื้องหน้า
ผั่ว! ก่อนที่พานท้ายปืนจากที่ไหนสักแห่งรอบตัวจะเหวี่ยงเข้าเต็มทัดดอกไม้ ผลักเขาเข้าสู่ภาวะไร้สติได้อย่างสมบูรณ์…
***
ก่อนอื่นก่อนใดต้องขอกราบประทานอภัยมณีที่ทำให้ทุกท่านแตกตื่น...
เขียนไปเขียนมา มันแบ่งได้ 6 ตอนฮะ แหะๆๆ^^\"
ช่วงนี้บู๊ตลอด ตอนหน้าใครชอบบริตวาเตรียมโหยหวนให้ดี สภาพพี่แกโทรมแน่ๆ เหอๆๆ BDSM BDSM...แต่! กรุณาสังเกตให้ดี ความจริงตอนนี้มีมิคาอิลแทรกอยู่นะ(ว่าแต่จะหาเจอรึเปล่าเท่านั้นเอง...)
เจอกันตอนหน้านะจ๊ะ สนุกขึ้นทุกวัน...(คนอื่นไม่รู้ แต่คนแต่งสนุก ฮ่าๆๆ)
ตึกเรด ดราก้อน ในเครือดราก้อน ชาง คอมปานี…
\"ยืมโทรศัพท์หน่อยนะ รู้สึกชั้นนี้จะไม่ให้ใช้มือถือ…\"
ชายหนุ่มในชุดกาวด์ผู้เป็นเจ้าของห้องพยักหน้าพลางยิ้ม\"เชิญครับ พอดีชั้นนี้มีอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่ใช้ในการทดลองน่ะ…\"
อาคันตุกะพยักหน้าผ่านๆเหมือนแค่รับรู้ ก่อนจะหมุนโทรศัพท์ สนทนากับปลายสายสองสามประโยคสั้นๆแล้ววางหูในเวลาอันรวดเร็ว\"ขอบใจ…\"
คู่สนทนาหันออกจากหลอดทดลองด้วยสีหน้ายิ้มๆไม่เสื่อมคลาย\"ด้วยความยินดีครับ\"
แปล๊บ! ประกายแสงจากกระบองไฟฟ้าสองแสนกว่าโวลท์สว่างใต้ปกเสื้อของผู้มาเยือน นักวิทยาศาสตร์หนุ่มเลิกคิ้วล้อๆกับร่างที่กระตุกเฮือกตรงหน้า แล้วทรุดลงโดยมีมือของผู้กระทำคว้าคอเสื้อไว้อย่างรวดเร็ว…เขาเซหลุกๆเหมือนจะล้มไปกับน้ำหนักคนไร้สตินิดหน่อย ก่อนจะเงยขึ้นหันซ้ายขวาสำรวจตรวจตรารอบกาย
ประตูปิด ห้องทึบ โอเคเคลียร์…
บุรุษนิรนามลากผู้เป็นเหยื่อฝีมือตนเองหลบมุมกับโต๊ะทดลอง ทรุดลงมองหน้าชั่วครู่ แววตาส่องประกายเจ้าเล่ห์อะไรบางอย่างที่คนถูกมองไม่มีวันได้รับรู้
เพราะสลิงค์พร้อมเข็มบรรจุอากาศเปล่าๆเต็มหลอดจ่ออยู่ที่คอคือสิ่งสุดท้ายในชีวิตที่เขาได้เผชิญ…
…
กึก…ประตูโลหะถูกผลักเปิดอ้าอย่างถือวิสาสะ ส่งผลให้คนที่นั่งเอาเท้าพาดโต๊ะท่าทางสบายใจหนักหนาเป็นอันต้องหันมาดูพร้อมกับขมวดคิ้ว
\"ชั้นบอกแกกี่ครั้งแล้ว! ประตูน่ะ เคาะเป็นมั้ย!!!\"
ผู้มาเยือนสะงักกึก ก่อนจะก้มหัวขออภัยอย่างแหยงๆ…ทั้งๆที่ความจริงก็รู้ว่าตอนนี้ผู้เป็นนายอารมย์ดีเป็นพิเศษ เพราะมิชชั่นพิสูจน์ตัวทั้งสองอย่างกำลังจะจบลงอย่างสวยงาม หนึ่งคือมียาตัวใหม่ของราชิตกรุ๊ปมาอยู่ในครอบครอง และสอง…
ข้อมูลของยา และชีวิตของคนระดับรองบอสในราชิตกรุ๊ป มาวางถวายบอสใหญ่คนใหม่ตรงหน้าแล้ว…
\"ว่าไงนาฟ?\"
\"ครับ อีกซักประมาณสิบนาทีข้างหน้า พวกข้างล่างจะเอายานั่นขึ้นมาฉีดให้ครับ…เออ นายครับ รู้สึกตัวแทนของมิสเตอร์ชางจะรอนายอยู่ห้องพรีเซนต์ข้างล่างนะครับ เห็นว่าอยากมาฟังสรุปผลการทำงานไปรายงายมิสเตอร์ชางน่ะครับ\"
คาวิลหัวเราะหึๆ ตวัดขากระโดดข้ามโต๊ะออกมาแล้วขยับสูทบนตัวให้เข้าที่\"จะให้คนของสำนักงานใหญ่รอได้ยังไงล่ะ? ไปกันเลย…\"เขาทำท่าเหมือนเพิ่งคิดอะไรออก หันไปมองร่างบางไร้สติบนโซฟากลางห้องด้วยแววตาไม่น่าไว้วางใจ ก่อนเงยขึ้นมองมือปืนรอบๆห้อง\"พวกแกออกไปให้หมด เฝ้าหน้าห้องให้ดี…แล้วอย่าให้ชั้นรู้นะว่ามีไอ้หน้าไหนเหิมเกริมกล้าสะเออเข้ามาให้ห้องก่อนที่ชั้นจะกลับมา!\"
ไม่มีเป็นครั้งที่สอง ทุกชีวิตที่เหลือในห้องพลันสลายตัวออกไปอย่างรวดเร็วตามบัญชา…นาฟมองตาของผู้มียศสูงกว่าพลางกล่าวเหมือนอ่านใจออก\"ไม่คิดจะทำ\"อะไร\"กะเธอมั่งหรือครับนาย?
คู่สนทนายังไม่ละสายตาจากหญิงสาว แววตาส่องประกายประหลาดราวกับไม่ใช่แววตาของมนุษย์\"ไม่ใช่ตอนนี้เว้ย…\"สมาชิกคนใหม่ขององค์กรยิ้มมุมปากอย่างเหี้ยมเกรียม\"กลัวเสียของ…\"
สิ้นเสียง ชายหนุ่มผู้ทะเยอทะยานพลันก้าวข้างธรณีประตูด้วยความรู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ…นาฟหันไปมองรีน่าที่ยังไม่มีโอกาสรับรู้ชะตากรรมตัวเองนิดหนึ่ง ก่อนจะยิ้มบางๆยากจะหยั่งลึกถึงความหมาย งับประตูปิดเป็นปราการไว้เบื้องหลัง…
…
กระเป๋าเจมส์ บอนด์เงาวับบุกำมะหยี่ภายในถูกกางเปิดออก ก่อนที่ชายในชุดซาฟารีสีน้ำเงินเข้มอันเป็นสัญลักษณ์พนักงานของเรด ดราก้อนจะเรียงหลอดเซรุ่มใสแจ๋วลงไปจนเต็มล็อก หยิบปืนฉีดยาวางเป็นอันดับสุดท้าย
ปึก!
เสียงผู้เป็นเจ้าของกระเป๋ากดล็อกดังขึ้นเบาๆ เขาหิ้วมันพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินมุ่งไปยังลิฟต์ตัวที่ใกล้ที่สุดโดยมีพนักงานอีกคนกระชับลูกซองปั้มแอคชั่นเดินคุมเชิงอยู่ไม่ห่าง
ชั้นห้า…ชั้นของแล็ปทดลองขนาดเล็ก แล็ปใหญ่ส่วนมากจรลีลงไปอยู่ใต้ดินหมดแล้วด้วยความจำเป็นบางอย่าง ชั้นห้า หก และเจ็ดอันเป็นชั้นสูงสุดส่วนมากเป็นแล็ปขนาดเล็กที่สามารถใช้โชว์ต่อสาธารณะชนได้โดยไม่ผิดปกติของบริษัทค้นคว้าด้านไบโอฯที่ใหญ่ที่สุดของจีน พิเศษหน่อยก็คือชั้นเจ็ดที่มีห้องทำงานและห้องไปรเวทอื่นๆรวมอยู่ด้วยได้
และชั้นนั้นแหละ…ที่พวกเขาต้องไป
กิ้ง! ลิฟต์เปิดกว้างทันใจนึกเมื่อสองบุรุษในชุดสีน้ำเงินกดเรียก ทั่งคู่ก้าวเข้าไปพลางขยับจะกดเลือกชั้น หากแต่เงาปริศนาของใครบางคนโผล่ที่หางตากลับเป็นภาพสุดท้ายที่ได้เห็นก่อนสิ้นสติ!
กึก…อาเดียโร่กดปิดประตูลิฟต์อย่างรวดเร็ว ท่ามกลางบรรยากาศอันแสงสงบไร้ผู้คนของชั้นนี้ไม่มีใครสามารถล่วงรู้ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นได้…สองบอดี้การ์ดหนุ่มมองร่างไร้สติอันกองแทบเท้าอยู่ตรงหน้านิดหนึ่ง ก่อนเงยขึ้นสบตาเหมือนสื่อสารด้วยสัญชาติญาณและอวัจนภาษาที่มีแค่พวกเขาเท่านั้นเข้าใจได้…
…
กิ้ง!…เสียงลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้ง…
…กล่องสายไฟเล็กๆที่ซ่อนอยู่ใต้แผงปุ่มควบคุมลิฟต์ถูกแกะเปิดออกพร้อมกับมือลึกลับยื่นคีมเป้าไปตัดอะไรสักอย่างภายใน…ก่อนจะเก็บมันเข้ากระเป๋า ขยับหมวดแก๊ปนิดหน่อย ก้าวออกมาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ประตูลิฟต์เลื่อนปิดตามปกติ…สมาชิกคนหนึ่งในองค์กรเดินเข้ามากดเปิดมันอีกครั้งหลังจากที่พวกเขาคล้อยจากไป แต่ก็ต้องทำหน้ายุ่ง เมื่อพาหนะที่นำตัวเขาไปสู่ชั้นล่างกลับนิ่งเฉยราวกับไม่รับรู้ในคำสั่งใดๆ
เสียเหรอวะ…
กิ้ง! เสียงลิฟต์อีกตัวหนึ่งข้างๆกันดังแทรกความสนใจของเขา มือปืนหนุ่มเปลี่ยนใจเดินเข้าลิฟต์อีกตัวโดยไม่ใส่ใจนัก กดเลือกชั้น…ลงไปยังที่หมายเหมือนไม่เฉลียวใจอะไรทั้งสิ้น…
…
\"คนมาว่ะ…\"
มือปืนเฝ้าประตูสองสามคนสะกิดกันเองให้ดูคนในชุดพนักงานเรด ดราก้อนที่เดินเข้ามาอย่างแปลกใจ…คนถือกระเป๋าชูสิ่งที่อยู่ในมือให้ดู ขณะที่มืออีกข้างขยับปกเสื้อโชว์เข็มรูปมังกรเป็นสัญลักษณ์ว่ามาจากชาง ลีโดยตรง…ผู้ตรวจตรามองหน้ากันเชิงหารือเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าอนุญาติโดยไม่มีกิริยาขัดขวางใดๆ
มีใครในนี้กล้าขัดคำสั่งชาง ลีบ้างไหมล่ะ?…
…ภาพพร่ามัวอันคุ้นเคยปรากฏขึ้นมาอีกครั้งในมโนสติ หากแต่เมื่อชัดขึ้น มันกลับไม่ใช่ภาพเดิม…ห้องนี้ไม่ใช่โรงแรม เธอไม่ได้อยู่บนเตียงอันแสนอ่อนนุ่ม และไม่มีสองบอดี้การ์ดอยู่ข้างๆอย่างที่ควรเป็น…
\"รีน่า!\"
!!!
ก่อนที่เจ้าของชื่อจะสะดุ้งร้องคำใดออกมา ฝ่ามือปริศนาพลันวางกดอยู่บนริมฝีปากอย่างรวดเร็ว ขณะที่คนเรียกกระซิบแผ่วเบาแต่รวดเร็ว\"ผมเอง อย่าเพิ่งโวยวาย…\"
บริตวาถอดหมวกบนหัวออกพร้อมกับอาเดียโร่…สิ่งที่หญิงสาวได้พบเห็นต้อนรับการฟื้นคืนสติแทบทำให้เธอเป็นลมไปด้วยความตกใจและดีใจผสมกัน แต่ก็รู้ดีว่าไม่ว่าอากัปกิริยาใดก็ไม่ควรแสดงออกมาทั้งนั้นในตอนนี้
\"กุญแจมือ…\"ทันทีที่ชายหนุ่มคลายมือ อนาคตบอสใหญ่แห่งราชิตกรุ๊ปผู้ตกอับพลันร้องออกมาเบาๆเหมือนรอจะเอ่ยมานานแล้ว…แม้จะไม่เคยถูกกักขังจองจำจากศัตรูแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต แต่รีน่าก็มีเซ้นท์ในการเอาตัวรอดที่ดีพอที่จะรู้ว่าควรทำอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้
\"เดี๋ยวนะ\"คู่สนทนาหยิบเหล็กเหล็กแหลมที่ถูกดัดมาเป็นพิเศษเพื่องานสะเดาะกลอนสอดเข้าไปในกุญแจรูกุญแจ…ครู่เดียวปราการชิ้นเดียวที่พันธะอยู่พลันคลายลงอย่างง่ายดาย
\"ไปเถอะ! เรามีเวลาไม่มาก คาวิลกับลูกน้องอีกเป็นโขยงกำลังจะกลับมา…\"อาเดียโร่เอ่ยเตือน ขณะที่ตนเองประทับลูกซองในมือเตรียมพร้อมประจัญบาลอยู่ที่หน้าประตูทุกเมื่อ
คู่สนทนาพยักหน้า…บริตวาหันไปมองผู้อยู่ในความคุ้มครองอีกครั้ง\"คุณมีอาวุธรึเปล่า?\"
อีกฝ่ายส่ายหน้าปฏิเสธ ชายหนุ่มนิ่งคิดนิดหนึ่งก่อนจะล้วงปกเสื้อ ดึงอาวุธในมือขึ้นมายื่นให้\"งั้นเอานี่ไปก่อน ผมใส่กระสุนครบทั้งสิบสามนัดแล้ว…\"
.357สีเงินเงาวับวางนิ่งสนิทอยู่ในมือหญิงสาว…เธอมองมันด้วยสายตากังขา\"คุณไปเอามันมาจากไหน?\"
\"อย่าใส่ใจเลยน่า ไปเถอะ\"
คำถามมากมายลอยอยู่ในสายตาของผู้เป็นนายจ้าง หากแต่ทุกคนรู้ดีว่าเวลาแห่งการหลบหนีมิได้มีไว้ใช้เรื่อยเปื่อยกับข้อปุจฉาใดๆ…อดีตมือขวาของชาง ลีพยุงร่างโปร่ง บางตรงหน้าพลางถาม\"ลุกไหวรึเปล่า?\"
\"ได้…\"เธอตอบอย่างเด็ดเดี่ยว ยันกายตนเองลุกขึ้นยืนเต็มความสูงช้าๆ…
พลัน…
หวอๆๆๆๆ!!!!!!
ทุกสายตาหันไปมองไซเรนเตือนภัยพร้อมกันราวกับนัดไว้…อาเดียโร่คำรามในคอเบาๆกับความพลาดพลั้งครั้งที่สองของพวกเขา…
เก้าอี้รับแรงกดอย่างนั้นเหรอ!!!
น่าจะเฉลียวใจคิดสักหน่อย…เก้าอี้ที่รีน่านั่งอยู่ถูกเซตให้รับน้ำหนักตามที่กำหนดไว้ หากเบาหรือหนักกว่าปกติ สัญญาณเตือนภัยที่เชื่อมไปทั้งตึกจะแผดลั่นขึ้นพร้อมกันโดยทันที!
โธ่โว้ย!
แกร๊ก ปัง! กระสุนลูกปรายพุ่งออกจากปลายกระบอก ทำหน้าที่หว่านรับอาคันตุกะที่เปิดเข้ามาอย่างไม่ผิดหวัง…ผู้คุ้มกันหนุ่มสะบัดพานท้ายปืนเสยคางอีกหนึ่งคนที่วิ่งเข้ามา แล้วกระชากลูกลื่นกดตูมซ้ำลงไปอีกนัด
\"ไป!!!\"
เสียงไซเรนดังก้องระงมทั่วทุกซอกมุมของอาคาร…ฝั่งหนึ่งของชั้น คาวิลกำด้ามปืนแน่นโดยไม่รู้สึกตัว ความรู้สึกเหมือนโดยหยามกันซึ่งหน้า อันเป็นสิ่งที่ยอมไม่ได้เด็ดขาดสำหรับคนอย่างเขา!
\"อย่าให้มันรอด…ซักคน!\"
ปังๆๆๆๆๆๆๆ!!!
ลูกตะกั่วโปรยเป็นทางจากสหกระบอกของผู้ล่า สามผู้หลบหนีก้มหลบฝนกระสุนจากเกือบทุกทิศทุกทางอย่างยากลำบาก…ประตูหนีไฟอยู่ตรงหน้า เป็นทางออกที่อันตรายและปลอดภัยอย่างสุดกู่เท่าๆทัน หากแต่เป็นทางออกทางเดียวที่เตรียมไว้เนื่องจากเวลาอันจำกัด
\"รีน่า เดี๋ยว!\"
ปังๆๆๆๆ!ร่างของนายจ้างสาวถูกดึงกลับเข้ามาในมุมทางเดินอีกครั้ง แทบจะพร้อมกับกระสุนนับสิบพุ่งปราดดักหน้าทางเดินไว้…โลหิตอุ่นๆไหลลอดนิ้วมือที่เกาะไหล่ของผู้คุ้มกันไว้ปรากฏชัดเจนในสายตา!
\"บริตวา!…\"รีน่าร้องออกมาอย่างตกใจ ตรงกันข้ามกับผู้บาดเจ็บที่ดูราวกับไม่เป็นอะไรทั้งนั้น แม้ว่าเลือดที่สัมผัสนั้นจะไหลบ่าราวกับน้ำเลยก็ตาม
\"เราช้าไปแล้วอาเดียโร่\"ชายหนุ่มหันไปบอกเพื่อนร่วมทีมที่กำลังชักลูกลื่นจัดการกับศัตรูอีกฝั่งอย่างซีเรียส\"สามคนไม่ทันแน่ นายพาคุณรีน่าลงไปก่อน เดี๋ยวชั้นจัดการทางนี้เอง\"
\"ไม่!\"ยังไม่ทันที่อาเดียโร่จะตอบอะไร หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มกลับขัดน้ำเสียงกร้าวขึ้นมาทันควัน\"มิคาอิลก็พูดอย่างนี้กับชั้น และตอนนี้…\"
\"คุณผู้หญิง!\"ผู้อารักขาเปลี่ยนสรรพนามเรียกเป็นครั้งที่สาม แต่คราวนี้แทบจะต้องตะโกนคุยกันเพราะเสียงศาสตราวุธรอบกายไม่ใช่ค่อยๆราวกับอยู่ในสงครามเล็กๆเลยทีเดียว\"มันเป็นวิธีของพวกผมเข้าใจไหม และกรุณาอย่าคัดค้านเพาะมันจะทำให้พวกเราได้ตายพร้อมกันทั้งสามคน! อาเดียโร่ ชั้นให้สัญญาณแล้วพาคุณรีน่าข้ามไปเลยเข้าใจไหม!\"
คู่สนทนาได้แต่พยักหน้ารับคำ แม้ว่าเห็นชัดอยู่กับตาว่าหยาดโลหิตสีคล้ำอาบแขนเสื้อจนชุ่มโชก เพื่อนเขาคงเอาตัวรอดลำบาก…แต่กฎข้อสำคัญของการเป็นบอดี้การ์ด คือเชื่อมั่นในการตัดสินใจของเพื่อนร่วมงาน!
กริ๊ก! เมื่อได้คำตอบที่กระจ่างใจ บริตวาก็กระชากสลักระเบิดควันออกไปพ้นๆทาง กะในใจขว้างออกจากมุมทางเดินไปยังทิศที่กระสุนพุ่งมาอย่างรวดเร็ว
ฟู่…
ควันสีขาวปนแก๊สยาสลบพวยพุ่งออกจากขั้วระเบิด เหล่าผู้ตามล่าที่นั่งตั้งป้อมยิงอยู่ตรงนั้นพร้อมใจกันสำลักเอาสารเคมีที่ลอยฟุ้งอยู่ในอากาศเข้าไปด้วยความวิกฤษ…ควันจางๆลอยผ่านมาตรงหน้าผู้เป็นต้นเหตุ ชายหนุ่มพลันร้องบอกเสียงเรียบแต่ได้ยินชัดเจนตามที่ตกลงกันไว้
\"ไป!\"
ไม่ทันที่ผู้เป็นนายจ้างจะตั้งหลักอะไร บอดี้การ์ดหนุ่มพลันกระชากแขนคนในความคุ้มครองกระโจนข้ามไปยังประตูหนีไฟที่เปิดอ้ารอคอยอยู่แล้วด้วยเวลาที่มีจำกัด ด้วยความที่ยังไม่ตั้งตัวอะไร…
ทำให้อาวุธที่อยู่ในมือหญิงสาว หล่นกระทบพื้น กระเด็นลงไปนอนนิ่งสนิทอยู่บนขั้นบันไดขั้นแรกของบันไดหนีไฟ คล้อยหลังทั้งสองไปเพียงเสี้ยววินาทีเดียว…
พวกเขาไปแล้ว…
อดีตมือขวาของศัตรูตัวฉกาจของราชิตกรุ๊ปเหม่อมองเงาทั้งคู่ลับหายไปกับเหลี่ยมประตูด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนจะก้มลงดูอาวุธในมือ…ใช่ว่าเขาไม่อยากจะหนี ใช่ว่าไม่อยากจะติดตามคุ้มครองจนสิ้นชีวิต แต่ถ้าหากเขาตามออกไป…
ย่อมไม่มีใครจะหนีรอดออกไปได้…
น้ำอุ่นๆหยดลงบนพื้นกระเบื้องช้าๆ เลือดทุกหยดที่ซึมออกจากแผล เหมือนละลายสติสัมปชัญญะและเรี่ยวแรงที่มีให้น้อยลงไปเรื่อยๆ…ภาพปืน11 มม.ที่ลูกลื่นเปิดอ้าค้างเพราะไร้ซึ่งกระสุนใดๆในมือเริ่มพร่าเลือนลงไปทุกที เขารู้ดี…หนีอย่างไรก็คงจะไม่พ้น
โชคชะตา…บังคับให้ต้องกลับมาสู่กรงเล็บมังกรแดงอีกครั้งอย่างไม่มีทางขัดขืน…
…หมอกควันละลายหายไปเกือบหมดแล้ว คาวิลและพลพรรคที่เหลือเดินข้ามร่างไร้สติของลูกน้องที่สูดแก๊สยาสลบเข้าไปเต็มรักอย่างหงุดหงิดหัวใจ ก่อนจะทรุดลงดูหลักฐานที่เด่นชัดตรงหน้า…
รอยเลือด…หยดเป็นทาง ตรงไปยังห้องสุดท้ายของทางเดินอย่างนั้นหรือ…
อดีตหัวหน้าราชิตกรุ๊ปโซนเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ยิ้มแยกเขี้ยวอย่างเหี้ยมเกรียม พยักหน้ากับลูกน้องมุ่งตรงไปยังที่หมายด้วยใจเหิมเกริม…
มีแต่นาฟเท่านั้น ที่คล้อยหลัง…
รีวอลเวอร์แมคนั่มกระสุนเต็มพิกัดถูกหยิบขึ้นมาพิจารณา…รอยยิ้มลึกลับที่ไม่มีวันรู้ความหมายระบายกริ่มอยู่บนใบหน้ามือปืนหนุ่ม ก่อนที่เขาจะเก็บมันใส่ซองใต้ปกเสื้อ โดยไม่บอกใคร…
โครม!
ประตูพลาสติกเกรดเอถูกกระแทกเปิดกว้าง รอยยิ้มของคนทรยศค่อยๆละลายหายไปเมื่อเห็นภาพตรงหน้า…ควันบุหรี่ลอยคละคลุ้งเต็มห้อง คนจุดดูเหมือนจะแค่จุดดูเฉยๆโดยไม่ใส่ใจจะสูบจริงๆจังๆ หากแต่พลิกไปมาราวกับสนใจมันหนักหนา ประโยคสนทนาที่กล่าวออกมา…ไม่มองหน้าผู้มาเยือนซะด้วยซ้ำ
\"หลงกลง่ายๆของศัตรูอีกแล้วเหรอ? คาวิล…\"
ผู้ถูกถากถางเลือดขึ้นหน้าอย่างไม่สามารถอดกลั้นต่อไปได้ ปืนกึ่งอัตโนมัติในมือถูกยกขึ้นเล็งด้วยมืออันสั่นเทา!
\"ตายเหอะมึง!\"
\"เดี๋ยวครับนาย!\"
ปั่บ!…ผู้ช่วยคนสนิทตะปบลูกลื่นปืนไว้อย่างทันท่วงที ตัวผู้เป็นเจ้าของแม้อยากจะเหนี่ยวไกสักเท่าไรก็มิอาจสำฤทธิ์ผลได้\"อย่าเพิ่งฆ่ามัน ไอ้หมอนี่ยังใช้เป็นตัวล่อได้…\"
\"มึงคิดว่ามันจะมาอีกรึไงวะไอ้โง่! แค่บอดี้การ์ดรับจ้างคนเดียว\"
\"ถึงยิงตอนนี้เสียกระสุนเปล่าครับนาย เราก็ไม่ได้อะไร…แต่ถ้าเก็บมันไว้ เรายังใช้เป็นตัวล่อได้อยู่ ยังไงเสียตอนนี้มันก็ไม่มีฤทธิ์เดชอะไรเหลือแล้ว\"
ถึงแม้ความคิดดีอย่างไร แต่มีรึคนอย่างคาวิลจะเชื่อ\"แกเอาอะไรมาเชื่อมั่นนักหนาหา! คนบ้าที่ไหนจะเข้ามาให้ส่องถึงที่วะ?\"
\"เชื่อเถอะครับ…\"น่าแปลก ที่คู่สนทนายังกล้ายืนยันความคิดตัวเองอยู่\"มิสเตอร์ชางโทรมาบอกผมเมื่อกี๊นี่เองว่าให้เก็บมันไว้…\"
…คาวิลค่อยๆลดปืนในมือลงอย่างยากลำบาก ใจอยากจะเห็นมันตายๆไปต่อหน้าให้รู้แล้วรู้รอดกันไป หากแต่ก็อย่างที่รู้กัน ใครกล้าขัดคำสั่งของชาง ลีได้?
\"เข้าไปจับมัน!\"
สิ้นเสียงบัญชา สติอันพร่าเลือนกลับถูกตอกย้ำอย่างหนักจากด้ามปืน พานท้ายปืนนับไม่ถ้วนที่ฟาดกระหน่ำเหมือนจะให้ตายกันไปข้าง แม้ว่าเขาจะพยายามป้องกันตัวอย่างไร แม้ยืนยังทำลำบาก…อย่างไรไม่มีทางต่อกรกับผู้มีกำลังมากกว่าได้ สิ่งสุดท้ายที่มองผ่านสายตาอันพร่ามัวและไร้กำลัง คือรอยยิ้ม และแววตาลึกลับแต่แสนคุ้นเคยของใครบางคนเบื้องหน้า
ผั่ว! ก่อนที่พานท้ายปืนจากที่ไหนสักแห่งรอบตัวจะเหวี่ยงเข้าเต็มทัดดอกไม้ ผลักเขาเข้าสู่ภาวะไร้สติได้อย่างสมบูรณ์…
***
ก่อนอื่นก่อนใดต้องขอกราบประทานอภัยมณีที่ทำให้ทุกท่านแตกตื่น...
เขียนไปเขียนมา มันแบ่งได้ 6 ตอนฮะ แหะๆๆ^^\"
ช่วงนี้บู๊ตลอด ตอนหน้าใครชอบบริตวาเตรียมโหยหวนให้ดี สภาพพี่แกโทรมแน่ๆ เหอๆๆ BDSM BDSM...แต่! กรุณาสังเกตให้ดี ความจริงตอนนี้มีมิคาอิลแทรกอยู่นะ(ว่าแต่จะหาเจอรึเปล่าเท่านั้นเอง...)
เจอกันตอนหน้านะจ๊ะ สนุกขึ้นทุกวัน...(คนอื่นไม่รู้ แต่คนแต่งสนุก ฮ่าๆๆ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น