ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2(จะเริ่มสมกับเรท NC - 15 ก็ตรงนี้แหละ)
บทที่2
…เสียงเพลงจากวิทยุในรถคลออยู่ในรถเบาๆ ผสมกับกลิ่นแอร์เย็นสงบช่วยดับความรุ่มร้อนจากอากาศอันอบอ้าวเหมือนจะให้บ้าตายไปข้างภายนอกห้องโดยสารได้อย่างมหาศาล แต่ดูเหมือน…สิ่งใดๆก็ไม่สามารถดับความกังขาและความรุ่มร้อนใจของหญิงสาวได้
พวกเขาจะไปไหนกัน?
เธอจะไม่แปลกใจสักนิดถ้าถนนที่รถของพวกเธอติดแหงกอยู่ตรงนี้เป็นเส้นทางที่จะไปดอนเมือง แต่นี่เปล่า…ถนนสายนี้ กำลังจะพาเธอไประยอง…
ระยองเนี่ยนะ?
รีน่าอยากถามใจจะขาด ถึงเธอจะมีประสพการณ์ในการเจรจาการทูตมานับไม่ถ้วย แต่เธอไม่เคยเผชิญการถูกตามล่าด้วยศัตรูที่ร้ายกาจ การตัดสินใจทุกอย่างกลายเป็นของสองบอดี้การ์ดคนใหม่ของเธอโดยสิ้นเชิง แน่นอน…ก่อนหน้านี้สักสองชั่วโมงได้ เธอเคยยิงคำถามเป็นชุดให้กับทั้งคู่มาแล้ว แต่สิ่งที่ได้รับคือการเหลือบตามองอย่างไร้ความสนใจ แล้วก็นั่งเงียบเป็นสากอย่างกับไม่ใช่สิ่งมีชีวิด…
ถึงจะสงสัยหรือช่างพูดขนาดไหนก็ต้องถอดใจล่ะ…
รีน่าถอนหายใจเฮือก เหม่อมองบรรยากาศรอบกายเหมือนหาใครสักคน ไม่ว่าทุกสิ่งภายในรถจะชวนผ่อนคลายสักเพียงใด ก็ไม่สามารถความอึดอัดใจให้ผ่อนคลายลงได้
มิคาอิล นายอยู่ไหนนะ…
ข้างกาย…ที่เธอไม่เคยหันไปมองมาก่อน อาเดียโร่ลดหนังสือในมือลง หันไปมองนายจ้างคนใหม่ด้วยแววตาอ่อนโยนลง ใจอยากจะเอื้อมมือไปปลอบประโลม แต่ดวงตาเย็นเยียบพลันกลับคืนมาอีกครั้งเมื่อความคิดจากอีกมุมหนึ่งดังแทรกความอาทรขึ้นมา
แกเป็นอะไร อาเดียโร่? นั่นคือนายจ้าง มิใช่คนที่ควรจะผูกพันด้วย…
บนกระจกส่องหลัง…สายตาของผู้เป็นสารถีหรี่ผ่านเลนส์แว่นตานิดหนึ่งเมื่อเห็นภาพในนั้น ก่อนจะละสายตาไปเบื้องหน้าเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวอีกครั้ง…
…
\"เรือสำราญล่องอ่าวไทยจนถึงญี่ปุ่นเหรอครับ…\"โอเปอเรเตอร์หนุ่มก้มลงเคาะแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์สองสามที ก่อนจะเงยขึ้นตอบ\"ไกลไปครับ เรามีเทียบท่าที่ฮ่องกง แต่จากฮ่องกงต่อไปญี่ปุ่นอีกทีมีครับ จองเป็นชุดแบบนั้นเลยไหมครับ?\"
สองชายหนุ่มเหลือบมองหน้ากันนิดหนึ่ง แน่นอน…ไม่หันมาทางเธอแน่นอน\"ตกลงครับ ผมขอเส้นทางนี้สามที่\"
\"ขอทราบชื่อ นามสกุลของทั้งสามท่านด้วยครับ…\"
คู่สนทนาชะงักนิดหนึ่ง…อาเดียโร่เหลือบมองแววตาไร้ความรู้สึกของเพื่อนร่วมทีมที่หรี่ลงด้วยประกายประหลาดแวบหนึ่ง ก่อนตัดสินใจก้าวถอยออกมา
เขารู้ดี งานอย่างนี้ ควรเป็นหน้าที่ของคนอย่างบริตวาจะดีกว่า…
บอดี้การ์ดหนุ่มมองซ้ายขวานิดหน่อย ก่อนจะดึงเช็คออกมาเขียนท่ามกลางสายตาสงสัยของพนักงานหนุ่ม\"…ถึงผมจะไม่ใช่ แจ็ค สแปโร่นะ…\"
ร่างสูง โปร่งฉีกเช็คออกจากสมุดแล้วยืนให้ ขณะที่อีกมือหนึ่งล้วงอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋า แล้ววางลงตรงหน้าคนถาม
\"แต่ผมให้เพิ่มอีกสามหมื่นพอไหม…แล้วไม่ต้องถามชื่อแซ่\"
โอเปอเรเตอร์หนุ่มนิ่งคิดครู่หนึ่ง แต่ปึกธนบัตรที่สะท้อนในแววตาทำให้เวลาในการตัดสินใจสั้นลงไปอีกเยอะ\"ยินดีต้องรับคุณสมิธและคณะ สู่จัสมินยอร์ชนะครับ เรือจะออกสามโมงเช้าในวันพรุ่งนี้ มีความสุขในการท่องเที่ยวนะครับ…\"
ผู้เป็นลูกค้ายิ้มมุมปาก ขยับทำท่าจะผละออกไปหากแต่อีกฝ่ายร้องเตือนไว้ก่อน
\"ระวังครับระวัง…กาแฟผมน่ะครับ เพิ่งชงเสร็จเมื่อกี๊นี่เอง ร้อนนะครับ…\"
ชายหนุ่มเหลือบมองถ้วยกาแฟที่อยู่ใกล้ๆศอก รอยยิ้มยังไม่จางจากสีหน้า\"ครับ ต้องระวัง…\"
โอเปอเรเตอร์หนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งออกเมื่อคู่สนทนาจากไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะลงมือคีย์ข้อมูลลงไป…ขณะที่บริตวาเดินมาพยักหน้ากับเพื่อนร่วมทาง\"ไปกันเถอะ…\"
รีน่ารู้สึกแปลกๆกับแววตาของอาเดียโร่ที่ฉายออกมา…เหมือนแววลำบากใจ…แต่ก็ไม่เชิง มันแค่แวบเดียวเท่านั้น…
พลัน ความสงสัยของเธอก็กระจ่างตาลงตรงนั้น…
เพล้ง!
หญิงสาวหันไปทางต้นเสียงโดยสัญชาติญาณ…ภาพพนักงานหนุ่มที่พวกเธอเพิ่งจากมานั่งกุมคอท่าทางทุรนทุรายปรากฏในสายตา! ความโกลาหลวุ่นวายเกิดขึ้นในบันดล เขาทรุดลงนอนกับพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด ก่อนจะแน่นิ่งไป…โดยมีแก้วกาแฟแตกเป็นเสี่ยงๆกระจัดกระจายอยู่ข้างๆ ไม่ต้องสงสัย…
ไซยาไนต์!
อนาคตบอสใหญ่แห่งราชิตกรุ๊ปหันไปมองสองผู้คุ้มกันของเธอทันควัน…พวกเขาท่าทางไม่ทุกข์ร้อนอย่างที่คาดคะเนไว้ โดยเฉพาะบริตวา…สายตาไร้ความรู้สึก ไม่ร้อนหนาว ไม่สุขไม่ทุกข์ยังคงเส้นคงวา…
ทำขนาดนี้เลยน่ะหรือ…
หัวใจของผู้ชายคนนี้ทำด้วยอะไร!
…
ก๊อกๆๆ…
ไร้เสียงตอบรับใดๆจากเจ้าของห้อง…ชายหนุ่มนิ่งคิดนิดหนึ่ง เหลือบมองนาฬิกา แล้วตัดสินใจหมุนลูกบิด เปิดเข้าไปข้างในโดยไม่ได้รับอนุญาติ
แสงจากโคมหัวเตียงส่องสลัว เผยให้เห็นร่างบางนั่งกอดเข่าหมดอาลัยตายอยากเป็นเงาตะคุ่มๆ…บอดี้การ์ดหนุ่มชั่งใจอยู่หน้าประตู แต่ก็ยังตัดสินใจก้าวเข้าไป
แค่ทำตามหน้าที่…ดูแลให้ดีที่สุด เท่าที่เคยได้รับเท่านั้น…
\"…นอนไม่หลับเหรอ\"
อีกฝ่ายยังนิ่ง อาเดียโร่ตัดสินใจนั่งลงข้างๆ วางแก้วน้ำและยานอนหลับไว้ที่โต๊ะหัวเตียง\"คิดถึงเขาอยู่เหรอ?\"
หญิงสาวยังคงเงียบ หากแต่พยักหน้าเบาๆ…น่าแปลกใจที่เขากลับรู้สึกใจหายขึ้นมาเสียเฉยๆ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก สมองทำงานอย่างหนักเพื่อคิดหาคำปลอบโยนเพื่อให้ผู้หญิงตรงหน้านี้สบายใจให้ได้ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเขา
\"ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวมิคาอิลก็ติดต่อกลับมาเอง…\"สุดท้ายก็มาลงตรงๆทื่อๆนี่แหละ\"แต่ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน ผมว่าเขาไม่ชอบใจแน่ที่เห็นคุณลำบากใจเพราะเขา…\"
ได้ผล…แต่เขาไม่รู้จริงๆว่าคำไหนในประโยคที่กล่าวออกไปถึงสามารถดึงให้เธอเงยขึ้นมาสบตาเขาได้\"…ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณ กับมิคาอิลผูกพันกันยังไง แต่ตอนนี้…ผมอยากให้คุณสบายใจ อย่างน้อยผมก็จะไม่รู้สึกผิดที่ผมรับคุณมาดูแล…\"
เธอสบตากับเขาครู่หนึ่ง และโดยไม่คาดคิด…หญิงสาวผู้ที่เคยนั่งเชิด สง่างามบนเก้าอี้ของการเจรจาและความสำเร็จที่เธอไม่เคยพลาด โผเข้ากอดผู้อารักขาธรรมดาๆที่แทบไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยราวกับโหยหาไหล่กว้างๆให้ระบายความอ่อนแอมานานแสนนาน และที่สำคัญ…
เธอร้องไห้…ผู้นำแห่งราชิตกรุ๊ปอันยิ่งใหญ่ในอนาคต นางพญาผู้ไม่เคยก้มหัวให้ใคร กำลังร้องไห้…ซบกับไหล่ ของเขา…
แม้อาเดียโร่จะผ่านเหตุการณ์เฉพาะหน้ายากๆมานัดต่อนัด แต่แบบนี้เขาไม่เคยเผชิญ เล่นเอาอึ้งไปถนัด…สมองมึนตื้อไปหมด แต่สิ่งหนึ่งที่เขาพอรู้…
เธอกำลังอ่อนแอ…
กำลังสับสน…
กำลังกลัวอะไรหลายอย่าง…
และต้องการใครสักคน ที่จะอยู่ข้างๆ…
ชายหนุ่มค่อยๆโอบกอดร่างตรงหน้าอย่างแผ่วเบา…เวลานี้ไม่มีลูกจ้าง ไม่มีนายจ้าง ไม่มีบอดี้การ์ด ไม่มีเจ้านาย มีเพียงผู้ชายคนหนึ่ง…ที่พยายามปกป้องผู้หญิงคนหนึ่ง ด้วยความรู้สึก ด้วยหัวใจ ด้วยสิ่งที่ผู้คุ้มกันแสนเย็นชาอย่างเขาไม่เคยมอบให้ใคร และเงินจำนวนมากขนาดไหน ก็ไม่สามารถ…ซื้อ…จากใครได้…
ร่างโปร่ง หากแต่แข็งแรงแบบนักกีฬาค่อยๆประคองคนในอ้อมแขนเอนลงบนเตียงช้าๆ…สองใบหน้าห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้น ร่างกายทุกส่วนสัดแนบสนิทจนสัมผัสถึงแรงเต้นของหัวใจอีกฝ่ายได้ แววตาสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำของเขาเหม่อมองลงไปในแววตา ในหัวใจ ในความรู้สึก…ของหญิงสาวตรงหน้า แววตาลึกซึ้งราวกับพ่อมดผู้ทรงฤทธิ์ ร่ายเวทย์ล้อมรอบรางกายของทั้งสองจนเหมือนล่องลอยอยู่ในโลกอีกใบหนึ่งที่ไม่มีใคร ไม่มีสิ่งใด…นอกจากเขา และเธอ แค่สองคน…
ลมหายใจอบอุ่นเป่ารดใกล้เข้าทุกขณะ ลมหายใจที่เหมือนรอยจุมพิศในตัวของมันเอง…ชายหนุ่มก้มลงมาช้าๆ…ริมฝีปากห่างกันเพียงไออุ่นกั้น ประกายอะไรบางอย่างในแววตาของทั้งสอง…เหมือนเป็นพันธะ…ผูกเกลียวแน่นโดยไม่มีใครรู้สึกตัว…
\"นอนเถอะครับ…\"โดยไม่มีปี่มีขลุ่ย อาเดียโร่กลับเบี่ยงหน้าหันไปกระซิบที่ข้างใบหูแทน\"ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไร ผมอยู่ตรงนี้…เชื่อผม…\"
เขาผละห่างออกมา หากแต่ยังเอื้อมมือไปกุมเบาๆ\"สบายใจนะครับ ผมจะไม่ไปไหน…\"
สองสายตายังประสานกันอยู่อีกครู่หนึ่ง กว่าหญิงสาวจะยอมพยักหน้า และหลับตาลงไปอย่างผ่อนคลาย ทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นได้ว่า…
แววตา…หลังจากที่เขาปล่อยมือเธออย่างอ่อนโยนนั้น เจ็บปวด รวดร้าวขนาดไหน…
…
แต่เหตุการณ์นอกห้องนั้น…
456…457…458…
459…
ฝีเท้าเงียบกริบจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าประตูห้องนั้น แววตาคมกริบ…ราวกับพญาเหยี่ยวหรี่มองช่องตาแมวเหมือนกะใจไว้แล้ว
อีกฝั่งประตู…ผู้คุ้มกันหนุ่มลุกออกจากโซฟาหน้าห้องพร้อมกับ.11มม.ออโตเมติกดำมะเมื่อมในอุ้มมือ
เขานั่งฟังมานานแล้ว…ฝีเท้าปริศนาอันสุดแสนจะชัดเจนในความเงียบ ประสพการณ์ระวังภัยของเขาสอนให้ชายหนุ่มรู้ว่าฝีเท้าแบบใดควรระวัง แบบใดไม่ควรใส่ใจ…
สองสายตาประสานกัน ผ่านเลนส์ของช่องตาแมวเล็กๆ…
แววตาคมกริบของผู้มาเยือน สะท้อนอยู่ในแววตาไร้ความรู้สึกของบริตวา…ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินจากไป ปล่อยให้เขายืนนิ่ง คำนึงถึงผู้เป็นเจ้าของแววตานั้น
พลางคิดสะระตะในใจ ถึงความปลอดภัยที่ลดน้อยลงไปมากโข…
***
เอ้า ไหนๆก็จะดองยาวแล้ว(จนกว่าจะสอบเสร็จโน่นแหละ-_-\")
เอาไปดูก่อนสองตอนแล้วกัน
รู้สึกตัวเองแต่งฉากไม่ค่อยดีเลยแฮะ มือใหม่หัดNC-ก็งี้...
…เสียงเพลงจากวิทยุในรถคลออยู่ในรถเบาๆ ผสมกับกลิ่นแอร์เย็นสงบช่วยดับความรุ่มร้อนจากอากาศอันอบอ้าวเหมือนจะให้บ้าตายไปข้างภายนอกห้องโดยสารได้อย่างมหาศาล แต่ดูเหมือน…สิ่งใดๆก็ไม่สามารถดับความกังขาและความรุ่มร้อนใจของหญิงสาวได้
พวกเขาจะไปไหนกัน?
เธอจะไม่แปลกใจสักนิดถ้าถนนที่รถของพวกเธอติดแหงกอยู่ตรงนี้เป็นเส้นทางที่จะไปดอนเมือง แต่นี่เปล่า…ถนนสายนี้ กำลังจะพาเธอไประยอง…
ระยองเนี่ยนะ?
รีน่าอยากถามใจจะขาด ถึงเธอจะมีประสพการณ์ในการเจรจาการทูตมานับไม่ถ้วย แต่เธอไม่เคยเผชิญการถูกตามล่าด้วยศัตรูที่ร้ายกาจ การตัดสินใจทุกอย่างกลายเป็นของสองบอดี้การ์ดคนใหม่ของเธอโดยสิ้นเชิง แน่นอน…ก่อนหน้านี้สักสองชั่วโมงได้ เธอเคยยิงคำถามเป็นชุดให้กับทั้งคู่มาแล้ว แต่สิ่งที่ได้รับคือการเหลือบตามองอย่างไร้ความสนใจ แล้วก็นั่งเงียบเป็นสากอย่างกับไม่ใช่สิ่งมีชีวิด…
ถึงจะสงสัยหรือช่างพูดขนาดไหนก็ต้องถอดใจล่ะ…
รีน่าถอนหายใจเฮือก เหม่อมองบรรยากาศรอบกายเหมือนหาใครสักคน ไม่ว่าทุกสิ่งภายในรถจะชวนผ่อนคลายสักเพียงใด ก็ไม่สามารถความอึดอัดใจให้ผ่อนคลายลงได้
มิคาอิล นายอยู่ไหนนะ…
ข้างกาย…ที่เธอไม่เคยหันไปมองมาก่อน อาเดียโร่ลดหนังสือในมือลง หันไปมองนายจ้างคนใหม่ด้วยแววตาอ่อนโยนลง ใจอยากจะเอื้อมมือไปปลอบประโลม แต่ดวงตาเย็นเยียบพลันกลับคืนมาอีกครั้งเมื่อความคิดจากอีกมุมหนึ่งดังแทรกความอาทรขึ้นมา
แกเป็นอะไร อาเดียโร่? นั่นคือนายจ้าง มิใช่คนที่ควรจะผูกพันด้วย…
บนกระจกส่องหลัง…สายตาของผู้เป็นสารถีหรี่ผ่านเลนส์แว่นตานิดหนึ่งเมื่อเห็นภาพในนั้น ก่อนจะละสายตาไปเบื้องหน้าเมื่อสัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวอีกครั้ง…
…
\"เรือสำราญล่องอ่าวไทยจนถึงญี่ปุ่นเหรอครับ…\"โอเปอเรเตอร์หนุ่มก้มลงเคาะแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์สองสามที ก่อนจะเงยขึ้นตอบ\"ไกลไปครับ เรามีเทียบท่าที่ฮ่องกง แต่จากฮ่องกงต่อไปญี่ปุ่นอีกทีมีครับ จองเป็นชุดแบบนั้นเลยไหมครับ?\"
สองชายหนุ่มเหลือบมองหน้ากันนิดหนึ่ง แน่นอน…ไม่หันมาทางเธอแน่นอน\"ตกลงครับ ผมขอเส้นทางนี้สามที่\"
\"ขอทราบชื่อ นามสกุลของทั้งสามท่านด้วยครับ…\"
คู่สนทนาชะงักนิดหนึ่ง…อาเดียโร่เหลือบมองแววตาไร้ความรู้สึกของเพื่อนร่วมทีมที่หรี่ลงด้วยประกายประหลาดแวบหนึ่ง ก่อนตัดสินใจก้าวถอยออกมา
เขารู้ดี งานอย่างนี้ ควรเป็นหน้าที่ของคนอย่างบริตวาจะดีกว่า…
บอดี้การ์ดหนุ่มมองซ้ายขวานิดหน่อย ก่อนจะดึงเช็คออกมาเขียนท่ามกลางสายตาสงสัยของพนักงานหนุ่ม\"…ถึงผมจะไม่ใช่ แจ็ค สแปโร่นะ…\"
ร่างสูง โปร่งฉีกเช็คออกจากสมุดแล้วยืนให้ ขณะที่อีกมือหนึ่งล้วงอะไรบางอย่างออกจากกระเป๋า แล้ววางลงตรงหน้าคนถาม
\"แต่ผมให้เพิ่มอีกสามหมื่นพอไหม…แล้วไม่ต้องถามชื่อแซ่\"
โอเปอเรเตอร์หนุ่มนิ่งคิดครู่หนึ่ง แต่ปึกธนบัตรที่สะท้อนในแววตาทำให้เวลาในการตัดสินใจสั้นลงไปอีกเยอะ\"ยินดีต้องรับคุณสมิธและคณะ สู่จัสมินยอร์ชนะครับ เรือจะออกสามโมงเช้าในวันพรุ่งนี้ มีความสุขในการท่องเที่ยวนะครับ…\"
ผู้เป็นลูกค้ายิ้มมุมปาก ขยับทำท่าจะผละออกไปหากแต่อีกฝ่ายร้องเตือนไว้ก่อน
\"ระวังครับระวัง…กาแฟผมน่ะครับ เพิ่งชงเสร็จเมื่อกี๊นี่เอง ร้อนนะครับ…\"
ชายหนุ่มเหลือบมองถ้วยกาแฟที่อยู่ใกล้ๆศอก รอยยิ้มยังไม่จางจากสีหน้า\"ครับ ต้องระวัง…\"
โอเปอเรเตอร์หนุ่มถอนหายใจอย่างโล่งออกเมื่อคู่สนทนาจากไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก่อนจะลงมือคีย์ข้อมูลลงไป…ขณะที่บริตวาเดินมาพยักหน้ากับเพื่อนร่วมทาง\"ไปกันเถอะ…\"
รีน่ารู้สึกแปลกๆกับแววตาของอาเดียโร่ที่ฉายออกมา…เหมือนแววลำบากใจ…แต่ก็ไม่เชิง มันแค่แวบเดียวเท่านั้น…
พลัน ความสงสัยของเธอก็กระจ่างตาลงตรงนั้น…
เพล้ง!
หญิงสาวหันไปทางต้นเสียงโดยสัญชาติญาณ…ภาพพนักงานหนุ่มที่พวกเธอเพิ่งจากมานั่งกุมคอท่าทางทุรนทุรายปรากฏในสายตา! ความโกลาหลวุ่นวายเกิดขึ้นในบันดล เขาทรุดลงนอนกับพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด ก่อนจะแน่นิ่งไป…โดยมีแก้วกาแฟแตกเป็นเสี่ยงๆกระจัดกระจายอยู่ข้างๆ ไม่ต้องสงสัย…
ไซยาไนต์!
อนาคตบอสใหญ่แห่งราชิตกรุ๊ปหันไปมองสองผู้คุ้มกันของเธอทันควัน…พวกเขาท่าทางไม่ทุกข์ร้อนอย่างที่คาดคะเนไว้ โดยเฉพาะบริตวา…สายตาไร้ความรู้สึก ไม่ร้อนหนาว ไม่สุขไม่ทุกข์ยังคงเส้นคงวา…
ทำขนาดนี้เลยน่ะหรือ…
หัวใจของผู้ชายคนนี้ทำด้วยอะไร!
…
ก๊อกๆๆ…
ไร้เสียงตอบรับใดๆจากเจ้าของห้อง…ชายหนุ่มนิ่งคิดนิดหนึ่ง เหลือบมองนาฬิกา แล้วตัดสินใจหมุนลูกบิด เปิดเข้าไปข้างในโดยไม่ได้รับอนุญาติ
แสงจากโคมหัวเตียงส่องสลัว เผยให้เห็นร่างบางนั่งกอดเข่าหมดอาลัยตายอยากเป็นเงาตะคุ่มๆ…บอดี้การ์ดหนุ่มชั่งใจอยู่หน้าประตู แต่ก็ยังตัดสินใจก้าวเข้าไป
แค่ทำตามหน้าที่…ดูแลให้ดีที่สุด เท่าที่เคยได้รับเท่านั้น…
\"…นอนไม่หลับเหรอ\"
อีกฝ่ายยังนิ่ง อาเดียโร่ตัดสินใจนั่งลงข้างๆ วางแก้วน้ำและยานอนหลับไว้ที่โต๊ะหัวเตียง\"คิดถึงเขาอยู่เหรอ?\"
หญิงสาวยังคงเงียบ หากแต่พยักหน้าเบาๆ…น่าแปลกใจที่เขากลับรู้สึกใจหายขึ้นมาเสียเฉยๆ ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก สมองทำงานอย่างหนักเพื่อคิดหาคำปลอบโยนเพื่อให้ผู้หญิงตรงหน้านี้สบายใจให้ได้ ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเขา
\"ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวมิคาอิลก็ติดต่อกลับมาเอง…\"สุดท้ายก็มาลงตรงๆทื่อๆนี่แหละ\"แต่ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน ผมว่าเขาไม่ชอบใจแน่ที่เห็นคุณลำบากใจเพราะเขา…\"
ได้ผล…แต่เขาไม่รู้จริงๆว่าคำไหนในประโยคที่กล่าวออกไปถึงสามารถดึงให้เธอเงยขึ้นมาสบตาเขาได้\"…ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณ กับมิคาอิลผูกพันกันยังไง แต่ตอนนี้…ผมอยากให้คุณสบายใจ อย่างน้อยผมก็จะไม่รู้สึกผิดที่ผมรับคุณมาดูแล…\"
เธอสบตากับเขาครู่หนึ่ง และโดยไม่คาดคิด…หญิงสาวผู้ที่เคยนั่งเชิด สง่างามบนเก้าอี้ของการเจรจาและความสำเร็จที่เธอไม่เคยพลาด โผเข้ากอดผู้อารักขาธรรมดาๆที่แทบไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยราวกับโหยหาไหล่กว้างๆให้ระบายความอ่อนแอมานานแสนนาน และที่สำคัญ…
เธอร้องไห้…ผู้นำแห่งราชิตกรุ๊ปอันยิ่งใหญ่ในอนาคต นางพญาผู้ไม่เคยก้มหัวให้ใคร กำลังร้องไห้…ซบกับไหล่ ของเขา…
แม้อาเดียโร่จะผ่านเหตุการณ์เฉพาะหน้ายากๆมานัดต่อนัด แต่แบบนี้เขาไม่เคยเผชิญ เล่นเอาอึ้งไปถนัด…สมองมึนตื้อไปหมด แต่สิ่งหนึ่งที่เขาพอรู้…
เธอกำลังอ่อนแอ…
กำลังสับสน…
กำลังกลัวอะไรหลายอย่าง…
และต้องการใครสักคน ที่จะอยู่ข้างๆ…
ชายหนุ่มค่อยๆโอบกอดร่างตรงหน้าอย่างแผ่วเบา…เวลานี้ไม่มีลูกจ้าง ไม่มีนายจ้าง ไม่มีบอดี้การ์ด ไม่มีเจ้านาย มีเพียงผู้ชายคนหนึ่ง…ที่พยายามปกป้องผู้หญิงคนหนึ่ง ด้วยความรู้สึก ด้วยหัวใจ ด้วยสิ่งที่ผู้คุ้มกันแสนเย็นชาอย่างเขาไม่เคยมอบให้ใคร และเงินจำนวนมากขนาดไหน ก็ไม่สามารถ…ซื้อ…จากใครได้…
ร่างโปร่ง หากแต่แข็งแรงแบบนักกีฬาค่อยๆประคองคนในอ้อมแขนเอนลงบนเตียงช้าๆ…สองใบหน้าห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้น ร่างกายทุกส่วนสัดแนบสนิทจนสัมผัสถึงแรงเต้นของหัวใจอีกฝ่ายได้ แววตาสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำของเขาเหม่อมองลงไปในแววตา ในหัวใจ ในความรู้สึก…ของหญิงสาวตรงหน้า แววตาลึกซึ้งราวกับพ่อมดผู้ทรงฤทธิ์ ร่ายเวทย์ล้อมรอบรางกายของทั้งสองจนเหมือนล่องลอยอยู่ในโลกอีกใบหนึ่งที่ไม่มีใคร ไม่มีสิ่งใด…นอกจากเขา และเธอ แค่สองคน…
ลมหายใจอบอุ่นเป่ารดใกล้เข้าทุกขณะ ลมหายใจที่เหมือนรอยจุมพิศในตัวของมันเอง…ชายหนุ่มก้มลงมาช้าๆ…ริมฝีปากห่างกันเพียงไออุ่นกั้น ประกายอะไรบางอย่างในแววตาของทั้งสอง…เหมือนเป็นพันธะ…ผูกเกลียวแน่นโดยไม่มีใครรู้สึกตัว…
\"นอนเถอะครับ…\"โดยไม่มีปี่มีขลุ่ย อาเดียโร่กลับเบี่ยงหน้าหันไปกระซิบที่ข้างใบหูแทน\"ไม่ต้องห่วง ไม่เป็นไร ผมอยู่ตรงนี้…เชื่อผม…\"
เขาผละห่างออกมา หากแต่ยังเอื้อมมือไปกุมเบาๆ\"สบายใจนะครับ ผมจะไม่ไปไหน…\"
สองสายตายังประสานกันอยู่อีกครู่หนึ่ง กว่าหญิงสาวจะยอมพยักหน้า และหลับตาลงไปอย่างผ่อนคลาย ทำให้เธอไม่สามารถมองเห็นได้ว่า…
แววตา…หลังจากที่เขาปล่อยมือเธออย่างอ่อนโยนนั้น เจ็บปวด รวดร้าวขนาดไหน…
…
แต่เหตุการณ์นอกห้องนั้น…
456…457…458…
459…
ฝีเท้าเงียบกริบจอดนิ่งสนิทอยู่หน้าประตูห้องนั้น แววตาคมกริบ…ราวกับพญาเหยี่ยวหรี่มองช่องตาแมวเหมือนกะใจไว้แล้ว
อีกฝั่งประตู…ผู้คุ้มกันหนุ่มลุกออกจากโซฟาหน้าห้องพร้อมกับ.11มม.ออโตเมติกดำมะเมื่อมในอุ้มมือ
เขานั่งฟังมานานแล้ว…ฝีเท้าปริศนาอันสุดแสนจะชัดเจนในความเงียบ ประสพการณ์ระวังภัยของเขาสอนให้ชายหนุ่มรู้ว่าฝีเท้าแบบใดควรระวัง แบบใดไม่ควรใส่ใจ…
สองสายตาประสานกัน ผ่านเลนส์ของช่องตาแมวเล็กๆ…
แววตาคมกริบของผู้มาเยือน สะท้อนอยู่ในแววตาไร้ความรู้สึกของบริตวา…ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินจากไป ปล่อยให้เขายืนนิ่ง คำนึงถึงผู้เป็นเจ้าของแววตานั้น
พลางคิดสะระตะในใจ ถึงความปลอดภัยที่ลดน้อยลงไปมากโข…
***
เอ้า ไหนๆก็จะดองยาวแล้ว(จนกว่าจะสอบเสร็จโน่นแหละ-_-\")
เอาไปดูก่อนสองตอนแล้วกัน
รู้สึกตัวเองแต่งฉากไม่ค่อยดีเลยแฮะ มือใหม่หัดNC-ก็งี้...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น