คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Section06] Safe Mode --หากตื่นขึ้นมาในจิตของตน
[Section06] Safe Mode (หากตื่นมาในจิตของตน)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
(ดนตรี) ..........แต๊นตะละแล๊นแต๊นแต้นนนนนนนนนน...........
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
เซฟโหมดช่วยให้ชีวิตของคุณง่ายขึ้น.......เหนื่อยนักกับชีวิตวุ่นวาย เราขอแนะนำเซฟโหมดระบบใหม่ที่ทางทีมงานผู้เชี่ยวชาญได้พัฒนาขึ้น ด้วยระบบเชื่อมต่อทางประสาทที่ปลอดภัย และรวดเร็ว เพื่อพื้นที่ส่วนตัวของคุณ รองรับทุกสภาพจิต เพื่อชีวิตที่ดีกว่า ชีวิตของคุณเอง เลือกใช้บริการเซฟโหมดของเราแล้วท่านจะไม่ผิดหวัง //ใช้บริการตอนนี้รับทันทีชุดเฟอร์นิเจอร์สไตล์ญี่ปุ่นของนักออกแบบชื่อดัง ฮิเดอิ ซามาโมโต้ ฟรี!!! ไม่เสียพลังชีวิตใดๆ ...................เซฟไลฟ์ คอเปอร์เรชั่นใส่ใจบริการคุณ(แต๊นๆๆๆๆๆๆ)
[โฆษณาระบบเซฟโหมดเวอร์ชั่นล่าสุด โดย เซฟไลฟ์ คอเปอร์เรชั่น]
“”””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””
เหมือนเพดานกำลังหมุน...........ไม่สิ............ตัวเราต่างหากที่หมุน
เอ๊ะ!!!.............หรือจริงๆแล้วตัวเราและเพดานไม่ได้หมุน............ความรู้สึกต่างหากที่หมุน
........................................................................................................................
มืดแฮะ...............หรือว่าเราตายแล้ว!!!...........ว่าแต่ว่าใครกำหนดว่าตายแล้วต้องมืดนะ? แปลก..............เหมือนไม่มีแขนขา.............แต่เคลื่อนที่แฮะ
รู้สึกนุ่มนวลเหมือนเราเป็นลูกบอลที่กำลังเด้ง......
“ปิ๊บบบบบ”
“กรุณาเลือกรูปแบบของลักษณะทางชีวภาพคะ”
เสียงกระซิบที่บัดนี้น้ำเสียงฟังดูแจ่มใสก้องกังวาลกว่าเดิมดังขึ้น
“อืม.........ลักษณะทางชีวภาพเรอะ........ให้ผมทำอะไร?”
“กำหนดรูปแบบทางชีวภาพด้วยความคิดของคุณคะ”
“อ้อ...............รูปแบบทางชีวภาพงั้นเรอะ............ว่าแต่ว่า.........มันคืออะไร?”
“นึกถึงคนที่คุณอยากเป็นก็ได้คะ...........นึกถึงหน้าตาหรือใครก็ตามที่คุณอยากเป็น ในจิตสำนึกของคุณ”
.
ซ่งในตอนนี้เหมือนกับไม่มีตัวตน ความรู้สึกของเด็กหนุ่มคล้ายไม่มีแขนขา ไม่รับรู้ถึงอวัยวะต่างๆ เขาคล้ายเป็นแค่ความคิดๆหนึ่งเท่านั้น แต่ความคิดนั้นปฏิบัติตามเสียงนั้นอย่างว่าง่าย เด็กหนุ่มพลันนึกถึงรูปนายแบบในนิตยสารวัยรุ่นเล่มหนึ่ง
“วูบบบบบบบบบบบบบบบบ วิบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เหมือนมีแสงสว่างจ้าบังเกิดขึ้นแล้วหายวับไป ทิ้งไว้เพียงคราบของตัวเลชดิจิตัลที่ค่อยๆล่องลอยจางหายไปในอากาศ
“ตุบ.....”
ร่างๆหนึ่งร่วงลงมาจากกลางอากาศลงสู่พื้นสีขาวว่างเปล่าเบื้องล่าง
ร่างที่พึ่งร่วงลงมา เปลือกตาทั้งสองข้างค่อยๆเบิกขึ้นอย่างช้าๆ เผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าสุกใสคล้ายมหาสมุทรในภาพความฝัน และดวงตาคู่นั้นเองพยายามกลอกกลิ้งมองไปยังสิ่งภายรอบอย่างช้าๆ พร้อมกับนิ้วมือที่ค่อยๆขยับเขยื้อนราวกับว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่กำเนิดขึ้นมาใหม่ แต่ไม่นานนักสติสัมปชัญญะค่อยๆคืนกลับมา
“คุณเลือกได้อย่างมีรสนิยมมาก...........เหมาะสมกับคุณมากคะ”
ร่างนั้นเมื่อขยับแขนขาได้แล้ว จึงค่อยๆพยุงตัวขึ้นมานั่งอยู่กับพื้นพร้อมใช้มือขยี้ตาเบาๆ
“ที่นี่ที่ไหนเนี่ย?”
ร่างนั้นถามขึ้น
“แล้วชั้นเป็นใคร?”
“ตอนนี้คุณอยู่ที่จุดเซฟโหมดซึ่งเป็นโหมดส่วนตัวคะ.............ชื่อในทางมิติที่ห้าของคุณนั้นคุณถูกเรียกว่า ชนาธิป นามสกุล แซ่ซ่ง อายุย่างเข้าสิบแปดปี...”
ร่างนั้นรีบกระโจนพรวดขึ้นมาจากพื้นทันที
“เหวอออ..........ทำไมชั้นตัวสูงขึ้นเนี่ย”
เด็กหนุ่มถามขึ้นด้วยความสับสน
“ฟิบบบบบ” แสงปรากฏขึ้นเป็นกระจกบานหนึ่งอยู่ตรงหน้า
เด็กหนุ่มส่องกระจกมองดูรูปร่างหน้าตาของตนเอง แต่ภาพในกระจกกลับไม่ใช่หน้าตาของตนเอง แต่รูปโฉมในกระจกพบว่ามีลักษณะคล้ายดาราเกาหลีมาก สัดส่วนของจมูก ปาก และตา สมดุลเหมาะเจาะ ทั้งรูปร่างและส่วนสูงรวมทั้งทรงผมและเครื่องแต่งกาย ล้วนเป็นการผสมผสานที่เกิดจากความคิดของเขาเอง
“คุณสร้างร่างนี้ขึ้นมาจากความคิดตัวคุณเองจากระบบประมวลที่ซับซ้อน”
เสียงก้องกังวาลในจิตใต้สำนึกดังขึ้น
“นี่ชั้นหรือเนี่ย?”
เด็กหนุ่มมองดูกระจกอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองพร้อมกับทำหน้าเหเก จากนั้นขยับท่าทางเหมือนกำลังเต้นเลียนแบบท่าเต้นที่เคยเห็นมา
“ใช่คะ........ร่างที่คุณสร้างขึ้นมาจากความคิดนี้จะใช้ในเซฟโหมดเท่านั้นไม่อาจใช้ในมิติอื่นได้”
“เซฟโหมด?” เด็กหนุ่มหยุดเต้นพร้อมขมวดคิ้วเล็กน้อย
“คะ.........เซฟโหมดหรือเซลโหมด เป็นชั้นๆหนึ่งของมิติทางจิตที่อาจเรียกได้ว่าเป็นพื้นที่ส่วนตัวในจิตใจของคุณก็เป็นได้...............โดยพื้นที่ว่างเปล่า ณ ตอนนี้คือส่วนหนึ่งของความจำในสมองคุณที่ระบบขอยืมมาใช้ชั่วคราว”
“ห๊ะ?.............หมายความว่าตอนนี้ชั้นอยู่ในหัวตัวเองเรอะ? ” ซ่งยิ่งงงเข้าไปใหญ่
“เกือบถูก.............มันเป็นมิติของคุณแต่ยังคงอยู่ในโลก ในมิตินี้คุณสามารถทำทุกอย่างที่คุณต้องการได้.......ระบบจะประมวลทุกอย่างออกมาจากความคิดของคุณ ไม่ว่าจะเป็นรูปร่างหน้าตา เครื่องแต่งกาย หรือแม้กระทั้งวัสดุต่างๆ แต่ความจุในชั้นนี้มีจำกัดคะ”
“ความจุอะไร?”
“ความจุในการดาวโหลดสิ่งต่างๆเข้ามา..........ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์หรือเฟอร์นิเจอร์ต่างๆจะจำกัดด้วยพลังชีวิต.............คล้ายความจุในฮาร์ดดิส นั่นคือคุณสามารถสร้างสิ่งต่างๆขึ้นมาโดยแลกกับพลังชีวิตเล็กน้อย”
พูดจบตัวเลขดิจิตัลเล็กๆค่อยๆเกิดขึ้นในอากาศ ค่อยๆรวมตัวกันประมวลกลายเป็นชุดเฟอร์นิเจอร์สไตล์ญี่ปุ่น ชุดหนึ่ง มีโต๊ะเตี้ยสีดำรูปทรงสวยงาม ทั้งเสื่อซาซามิปูไว้รอบ กลางโต๊ะวางไว้ด้วยกาน้ำชาชุดเล็กๆหรูหราจัดวางไว้อย่างสมดุล
“ส่วนนี่..............ฟรีค่ะ...............ไม่เสียพลังชีวิต”
“เดี๋ยวนะ............พลังชีวิต?”
“ใช่คะ...........ระบบจะประมวลพลังชีวิตที่เหลืออยู่ของคุณเพื่อสร้างสิ่งเหล่านี้ขึ้นมา........ซึ่ง”
ในท่ามกลางความว่างเปล่าสีขาวรอบๆตัวเด็กหนุ่ม หารู้ไม่ว่าข้างนอกนั้นเกิดสิ่งใดขึ้น
}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}
“พาเข้าไปห้องฉุกเฉินด่วน”
คนในชุดแพทย์เดินแกมวิ่งพร้อมกับใช้มือปรับระดับสายน้ำเกลือ มีพยาบาลสาวอีกสองนางวิ่งตามคอยเข็นเตียงคนไข้ตรงเข้าสู่ห้องฉุกเฉิน ด้านหลังมีหญิงสาวอีกคนวิ่งตาม หล่อนมองดูใบหน้าเด็กหนุ่มที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงคนไข้ที่ทางทีมแพทย์กำลังเร่งช่วยชีวิต เด็กหนุ่มบนรถไฟที่หล่อนคุ้นหน้าและช่วยมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
“เตรียมเครื่องปั้มหัวใจ”
แพทย์ชี้มือสั่งผู้ช่วยอีกคนให้นำเครื่องปั้มหัวใจเข้ามา
“คุณเป็นญาติเค้าใช่ไม๊ค่ะ”
นางพยาบาลคนหนึ่งหันมาถามหญิงสาว ท่าทางดูรีบเร่ง
“เอ่อ.........อ้อ ใช่คะ”
หญิงสาวตอบขณะพยายามเขย่งขาเพื่อได้มองเห็นทีหมอที่กำลังฉุกละหุกได้ชัดขึ้น
“กรุณาออกไปก่อนค่ะ”
พยาบาลพูดพร้อมพาหญิงสาวออกจากห้อง
“เค้าเป็นอะไรคะ”
หญิงสาวหยุดถามนางพยาบาล ขณะที่หมอยกเครื่องปั้มหัวใจขึ้นมา
“เตรียมม..............ช๊อตตตต”
นายแพทย์ปั้มหัวใจ พร้อมร่างของเด็กหนุ่มกระตุกขึ้นครั้งหนึ่ง แต่เส้นชีพจรบนจอมอนิเตอร์กลับไม่เกิดการเปลี่ยนแปลงใดๆขึ้น
หญิงสาวได้แต่ลุ้นระทึก.....ก่อนถูกนำตัวออกจากห้องฉุกเฉิน
}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}
เด็กหนุ่มส่องกระจก จากนั้นหมุนตัว จากนั้นส่องกระจกอีกครั้งหนึ่ง ค่อยถามขึ้นมา
“เดี๋ยวก่อนๆ ผมตามไม่ทัน ว่าแต่คุณเป็นใคร? ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วๆ”
“ชั้นรู้คะว่าคุณอาจสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น...........”
เสียงนั้นพูดแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลลงหยุดครู่หนึ่งค่อยพูดต่อ
“คุณเป็นผู้รอดชีวิตมาจากพวกซีค[Zeek]หรือที่พวกเราเรียกว่าเอเลี่ยน..........และทีมที่ช่วยชีวิตคุณคือทีมปฏิบัติภารกิจพิเศษ เฉพาะพวกเอเลี่ยนที่อยู่ในระดับAแต่พวกเขาไม่อาจรีดเอาความจำของคุณออกได้หมด นั่นเป็นสาเหตุหนึ่ง”
เด็กหนุ่มเหมือนนึกบางอย่างขึ้นได้ค่อยพูดขึ้นขณะมองดูกระจกค่อยๆสลายหายไปในอากาศ เป็นไอระเหยไป
“แล้วเกี่ยวอะไรกับเอเลี่ยน?”
“ค่ะ............พวกเอเลี่ยนในภาษาของมิติที่ห้าเรียกกันว่าพวกซีค แต่จริงๆแล้วไม่จำเป็นว่าเอเลี่ยนในความคิดคุณนั้นจะเป็นสิ่งมีชีวิตหรือสามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่าและชั้นขอบอกว่า นั่นไม่เสมอไปเพราะในโลกที่คุณอยู่เจ้าพวกนี้เข้ามารุกรานโลกมานานแล้ว ตั้งแต่ลิงเปลี่ยนลักษณะเป็นมนุษย์เผ่าพันธุ์ต้นๆ ตามความคิดของชาล์น ดาวิน แต่มันไม่ได้มาในรูปร่างลักษณะที่เราสามารถมองเห็นได้ มันเข้ามาโดยผ่านทางจิตใจของมนุษย์ “
“เพื่ออะไร?”
“เพื่อครอบครองพลังชีวิต เมื่อพวกมันเข้าไปอาศัยในมิติที่เรียกว่าจิตใต้สำนึกและกินอาหารที่เราเรียกว่า”อารมณ์ความรู่สึก” เป็นอาหารโอชะของมันทั้งมนุษย์ผู้นั้นจะถูกสั่งการให้กระทำสิ่งต่างๆอันเป็นไปเพื่อภารกิจของมัน ไม่เพียงเท่านั้นมนุษย์คนนั้นจะถูกดูดกลืนพลังชีวิตไปเรื่อยๆด้วยจนกว่าพลังชีวิตนั้นจะหมดและตายด้วยความชราอย่างรวดเร็ว”
“มันเอาพลังชีวิตไปทำไม?.........แล้วพลังชีวิตผมเหลือเท่าไหร่แล้ว?”
“เรื่องนั้นเราต้องให้คุณไปถึงมิติที่เจ็ดก่อน ทางเราไม่อาจเปิดเผยข้อมูลพลังชีวิตของคุณได้ นั่นเป็นกฎ แต่เมื่อไหร่ก็ตามที่พลังชีวิตของคุณเหลือน้อย ระบบจะแจ้งเตือนคุณให้รู้เอง พร้อมทั้งคำนวณค่าพลังงานให้คุณคร่าวๆ”
“แล้วถ้าพลังชีวิตหมดหล่ะ จะเกิดอะไรขึ้นกับคนๆนั้น”
“ก็ตายหน่ะสิ”
เสียงนั้นตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ
“จนกว่าคุณจะไปถึงมิติที่เจ็ด”
“มิติอะไร?.........”
“เรื่องนี้ให้คุณได้เห็นเองดีกว่า แต่ตอนนี้เรากำลังรีเซทระบบให้คุณ”
ซ่งยืนนิ่งพักหนึ่งค่อยพูดขึ้น
“แล้วคุณเป็นใคร”
“ชั้นเป็นเพียงระบบปฏิบัติเพื่อแนะนำผู้เข้าสู่ระบบรายใหม่ว่าควรปฏิบัติอย่างไรเมื่อเข้าสู่มิติต่างๆ”
“คุณก็เป็นแค่โปรแกรมที่ไม่มีตัวตนงั้นหรอ?” ซ่งถามขึ้น
“จะว่าไปก็ไม่ผิด........ชั้นถูกเขียนขึ้นมาจากความซับซ้อนทางคณิตศาสตร์บวกกับกลศาสตร์และคำสั่งพื้นฐานระบบสังคม ทั้งการโต้ตอบ และทางอารมณ์ ชั้นสามารถคิดและพูดออกมาอย่างที่คุณรับรู้ในขณะนี้”
.ซ่งคล้ายนึกบางอย่างขึ้นมาได้ เป็นสิ่งที่ผ่านเข้ามาในหัวของเขา ณ เวลานั้น
“แล้ว ที่คุณบอกว่าโจ๊กหมี่กรอบนั่นของโปรดคุณหล่ะ ที่คุณพูดในหัวของผมก่อนที่ผมจะไปโรงเรียน”
“.............”
ไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา เด็กหนุ่มรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ซับซ้อนยิ่งกว่านั้น แต่ตอนนี้เค้าควรออกไปจากที่นี่ จึงรีบเปลี่ยนหัวข้อการสนทนา
“ผมฝันไปใช่ไม๊เนี่ย?” เด็กหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับหยิกแก้มตัวเอง[วิธีการคลาสสิค]
“หลังจากที่ระบบของคุณรีเซทแล้ว คุณสามารถเข้าสู่มิติที่หกได้ อันเป็นมิติที่นำคุณไปสู่ความคิดและความฝันของผู้อื่นได้เพียงแค่การสัมผัส และคุณจำเป็นต้องฝึกฝนให้มากและ อีกอย่างทางเราสามารถเพิ่มความสามารถในส่วนอื่นให้คุณได้อีกตามพลังชีวิตที่คุณมี........คุณอยากได้อะไรเพิ่มเติมไม๊คะ?”
“เอ่อ.....ได้จริงเรอะ?”
“จริงคะ ถ้าพลังชีวิตคุณมากพอก็สามารถเปลี่ยนระบบปฏิบัติการได้ตามใจ นั่นหมายถึงไม่ใช่ชั้น”
“อืมม ผมยังไม่รู้ว่าตอนนี้พลังชีวิตผมเหลือเท่าไหร่เอาเป็นว่า ยังก่อนละกัน แต่จริงๆแล้วผมอยากเก่งวิชาคณิตศาสตร์ และก็ๆ เอ่อภาษาอังกฤษ“
"ได้คะ.........กรุณายืนยันโดยการตอบตกลง”
“ตกลง”
“ระบบกำลังดำเนินการคะ ระยะเวลาที่จะดาวโหลดเสร็จรวมแล้วสองวันคะ...........มีอะไรเพิ่มเติมไม๊คะ"
“ไม่มีแล้ว....”
“ตอนนี้ระบบรีเซทใกล้เสร็จแล้ว เราอัพเกรดความจำและจัดระบบสมองในเรื่องของการคิดวิเคราะห์ให้คุณเรียบร้อยคะ อีกห้านาทีคุณจะฟื้นคืน ขอให้โชคดีคะ อ้อ เมื่อคุณตื่นขึ้นมาให้รีบออกจากโรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด ระบบจับสัญญาณของพวกซีคได้บางส่วน และชั้นจะคอยช่วยเหลือคุณอยู่จนกว่าคุณจะปลอดภัย.....โชคดีค่ะ”
“เดี๋ยว...........แล้วเรื่องมิติบ้าบอไรนั่นกับเรื่องเอเลี่ยนงี่เง่านั่นหละ.........”
“เดี๋ยววววววววว............ววววว”
เสียงของเด็กหนุ่มคล้ายค่อยๆห่างออกไปๆ ในไม่ช้าทุกอย่างก็มืดสนิทลงอีกครั้ง
...........................................................................
และเตรียมตื่นขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเรื่องจริงหรือฝันไป
เด็กหนุ่มลืมตาฟื้นตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
พร้อมความรู้สึกแปลกใหม่กับการรับรู้ที่แตกต่างออกไป
....................................................................................................................
C://Section06 /<End>
/To be Continue.
ความคิดเห็น