คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : [Section12] –History of the Fisrt Hunt ประวัติศาสตร์การออกล่าครั้งแรก
[Section12] –History of the Fisrt Hunt ประวัติศาสตร์การออกล่าครั้งแรก
“รู้สึกยังไงบ้าง? เดี๋ยวอีกไม่กี่นาทีชั้นก็จะถ่ายโอนจิตของชั้นเข้าไปร่วมอยู่ในจิตของนาย”
“............”
“นายกับชั้น........เราก็จะมีสองร่างในคนๆเดียวไง”
“คลื่นรักษาความปลอดภัยกระจายอยู่ทั่ว.........นายพูดบ้าอะไรกัน? อีกไม่นานทีมของฮารากิก็จะมาถึง”
“สัญญาณซิงโครไดอะตอมนะหรอ..........นั่นชั้นปิดมันหมดแล้ว”
“แกมันบ้าไปแล้ว!!!!...อย่าบอกนะว่าแกฆ่าซิงโครไนเซอร์ไปแล้ว?”
“ก็มันเป็นวิธีเดียวที่จะปิดซิงโครไดอะตอม...”
“เวรเอ้ยยยย!!! แกกำลังทำให้ระบบเสียสมดุล”
“ช่างหัวระบบนั่นประไร ยังไงซะตัวชั้นก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับระบบหอกนี่อยู่แล้ว เมื่อกระบวนการถ่ายโอนเสร็จสิ้น ชั้นจะฝังอยู่ในจิตนายจนกว่าจะถึงวันนั้น...........นั่นเพราะมีแค่นายที่เข้าไปถึงมิตินั้นได้”
“กะ.......แก มันปีศาจ”
“ก็ไม่ต่างจากแกนัก .... .... ..... อย่าเสียเวลาเลย เรามาเริ่มความมันส์กันดีกว่า”
“อั๊กๆ อะ อั๊ก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก................บัดโซบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
[ส่วนหนึ่งในซอกความทรงจำของเด็กหนุ่ม บันทึกเวลา 7.45 น.]
………………………………………………………………………………………………………………
“.......แป๊ดดดด......แป๊ดดดด....ปี๊นนนนนนนน...ปี๊นนนนนนน”
เสียงการจราจรด้านล่างดังขึ้นต่อเนื่องตอกย้ำความวุ่นวายของสังคมที่เร่งรีบ ทั้งเสียงแตร เสียงพูดคุย เสียงตะโกนด่ากันด้วยถ้อยคำหยาบคาย และการส่งผ่านของข้อมูลไปในอากาศ..........ข้อมูลขยะอันมหาศาล
....ขอบตาบนและขอบตาล่างของเด็กหนุ่มค่อยๆเปิดออกจากกัน....
เด็กหนุ่มลืมตาตื่นขึ้นแต่รู้สึกเหมือนไม่ได้นอนหลับไป เพราะไม่มีอาการงัวเงียหรืออ่อนเพลียแม้แต่น้อย
ภาพที่สะท้อนให้เห็นเป็นภาพที่คุ้นเคย ที่แท้เป็นห้องนอนของเขาเอง แต่กลับไม่ใช่บนเตียงนอนหากอยู่ใต้เตียง
“หง่ะ”
เด็กหนุ่มค่อยๆมุดออกจากใต้เตียงของตน ฝ่าดงเสื้อผ้าที่หมักหมมอยู่ใต้เตียงขึ้นมาด้านบนด้วยความลำบาก
หลังจากปัดฝุ่นและคราบยากไย้ที่ติดอยู่ตามเสื้อผ้าออก เขาค่อยพบว่าสภาพห้องเปลี่ยนไปมาก ซ่งก้มลงหยิบบางอย่างบนเตียง
“เพล์บอยเล่มที่ร้อยสามสิบ”
เด็กหนุ่มอ่านหน้าปกนิตยสารที่หยิบขึ้นมาจากกองหนังสือที่กองทับถมหลายสิบเล่มบนเตียง
“หื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?” ซ่งพูดกับตัวเอง เพราะห้องที่เคยอยู่ตอนนี้มันเลวร้ายกว่าก่อนมาก ทั้งโปสเตอร์ดาราติดเต็มห้องทั้งชามบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่สาหร่ายกำลังเกิดขึ้นมา
ในความสงสัยปนแปลกใจเมื่อเสียงหนึ่งแว่วมาจากในห้องน้ำ เป็นเสียงน้ำฝักบัวที่เปิดก๊อกแบบเต็มสตรีม เหมือนกับว่ามีใครมาใช้ห้องน้ำนั่น ทั้งยังไม่ยอมปิดประตูอีก.....
...เด็กหนุ่มค่อยๆแง้มประตูห้องน้ำของตนเปิดออกช้าๆ.....
จากนั้นค่อยๆชะเงื้อมองดูข้างใน
!!!!!!!!!!!!!!!!
สิ่งที่เด็กหนุ่มเห็นทำให้เขาต้องรีบผล่ะออกมาอย่างรวดเร็ว
....นั่นมัน!....
...ตัวเราอีกคนนี่นา!!!!...
....ได้ไง!? ทำไมเค้ายังไม่เก็บร่างโคลนนิ่งนั่นไปอีก..... เด็กหนุ่มคิดทบทวนดูเรื่องที่เขาได้เดินทางเข้าสู่มิติองค์รวมนั่น แล้วเพื่อนตัวใหญ่ชื่อเจซก็ได้อธิบายถึงร่างโคลนอะไรสักอย่าง ทั้งยังบอกว่าเมื่อเขากลับมาทีมงานเก็บกวาดก็จะเก็บร่างโคลนนั่นกลับไปชั่วคราว แล้วทำไมร่างโคลนมันยังอาบน้ำถูตัวสบายใจเฉิบอยู่ในนั้นฟ่ะ.....
II- นั่นเป็นเพราะ ทีมเก็บกวาดยังมาไม่ถึงหน่ะสิ -II
เสียงโอเปอเรเตอร์ดังขึ้นในหัวของเด็กหนุ่ม เป็นเสียงผู้หญิงที่ฟังคุ้นหู
“แล้วงี้ชั้นจะอาบน้ำยังไงหล่ะเพราะถ้ามันเป็นร่างโคลนของชั้นถึงมันเห็นชั้นแล้วก็คงตกใจอยู่ดี” ซ่งพูด
II-จากการประเมินสถานการณ์ตอนนี้ คุณควรเป็นฝ่ายออกไปจากห้องก่อนที่ร่างโคลนของคุณจะมาเห็นเข้า-II
โอเปอเรเตอร์แนะนำ
“หน้าต่าง หน้าต่าง”
ซ่งพูดกับตัวเอง พร้อมมองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ แต่นี่มันชั้นห้าเชียวนะเว้ยเฮ้ยยย
“อาซ่งงงงงง เจี้ยปึ้งแล้วววววววว”
เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากนอกห้อง เป็นเสียงอาม่าของเขาเอง
......อาม่า...เด็กหนุ่มดีใจแทบร้องไห้เมื่อได้ยินเสียงอาม่าของเขา แต่ถ้าเผลอออกไปตอนนี้อาม่าอาจเป็นลมล้มหงายได้ถ้าเห็นซ่งตัวมันมีสองคน
“อาบน้ำอยู่อาม่า เดี๋ยวอั้วลงไปเอง”
ร่างโคลนของเด็กหนุ่มตะโกนออกมาจากห้องน้ำตอบ
....ใช่ เป็นชั้นก็ต้องร้องตะโกนตอบแบบนั้น....เอ๊ะ!!หรือว่าจริงๆแล้วชั้นเองที่เป็นร่างโคลน.......
ไม่
ไม่มีทาง
ซ่งพยายามสลัดความคิดซับซ้อนบางอย่างออกจากใจ.....ไม่นานเสียงในหัวดังขึ้นอีกครั้ง
II- หลบใต้เตียง! -II เป็นเสียงเตือน ซ่งรีบหมอบลงกลิ้งเข้าไปใต้เตียง มองดูร่างโคลนของตัวเองกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ
ร่างโคลนเดินไปที่หน้ากระจกพร้อมยิ้มแล้วโบกมือให้กับตัวเอง อันเป็นนิสัยปกติของเด็กหนุ่มที่ทำประจำหลังจากออกจากห้องน้ำ จากนั้นเอาผ้าขนหนูออกจากตัว ร่างกายเปลือยเปล่าค่อยๆขยับเต้นท่าแปลกประหลาด.[โยกย้าย โยกย้าย]
.........มันไปฝึกท่าเต้นอุบาทว์นั่นมาจากไหนวะเนี่ย......ซ่งคิดในใจ.......ทุเรศไร้ยางอาย
เสียงกระซิบในหัวพลันดังขึ้น
II-นิ่งไว้ ตอนนี้ร่างโคลนของคุณดูเหมือนกำลังหากางเกงที่ถอดทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืนซึ่งอยู่ใต้เตียง-II
......ขายหน้าโอเปอร์เรเตอร์ชะมัด ไม่สิ รู้ถึงไหนอายถึงนั้น.....
ซ่งคิดพร้อมกลั้นหายใจเมื่อร่างโคลนค่อยๆก้มลงควานหากางเกง
ร่างโคลนคลำมือไปใกล้ซ่ง ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น เด็กหนุ่มหลับตาพยายามทำตัวนิ่งที่สุด ใช่แล้ว คิดว่าตัวเองเป็นก้อนหินสิ
“อยู่นี่เอง” ในที่สุดร่างโคลนก็หากางเกงเจอ เด็กหนุ่มรอดพ้นจากเกมซ่อนหานี้อย่างหวุดหวิด
.....ซ่งนอนอยู่ใต้เตียงรอเสียงๆหนึ่ง.........
“ปังงงง”
ประตูถูกปิดกระแทกลง เด็กหนุ่มรู้ทันทีว่าถ้าตัวเขาปิดประตูห้องออกไปแล้วเมื่อไหร่ก็จะไม่กลับเข้ามาอีก
ซ่งกลิ้งออกมาจากใต้เตียงขึ้นมายืนอยู่กลางห้อง
II-ร่างโคลนของคุณเดินออกห่างไปแล้วค่ะ เบาใจได้ ตอนนี้คุณแค่รอออกทางประตูแล้วเดินลงบันไดจะปลอดภัยกว่า-II
“ปัดโถ่ ถ้ามีคนเห็นเล่า” ซ่งบอกโอเปอร์เรเตอร์ เสียงในหัวหายไปพักหนึ่งค่อยดังขึ้น
II-จากการคำนวณสามารถเดินออกไปตอนนี้ได้ค่ะ ไม่ได้บังคับ แล้วแต่คุณค่ะ-II เสียงนั้นยืนยันพร้อมให้ทางเลือก
เด็กหนุ่มเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ในใจก็อยากลองดูเหมือนกัน “แล้วทำยังไงต่อ” ซ่งถาม
II-เห็นนาฬิกาปลุกบนเตียงคุณไม๊ค่ะ-II เสียงนั้นถามขึ้น ซ่งมองดูนาฬิกาปลุกชินจังบนหัวเตียง พร้อมนึกออกทันทีว่าต้องทำยังไง......
........................................................................................
เขาแง้มประตูเปิดออก เมื่อไม่พบใครค่อยๆย่องออกมาช้าๆ
อาม่ากำลังหันหลังก้มเช็ดทำความสะอาดเตาแก๊ส ไม่ได้สังเกตว่ามีใครกำลังย่องผ่านด้านหลัง
ส่วนซ่งร่างโคลนกำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่อย่างเอร็ดอร่อย
ซ่งค่อยๆย่องผ่านโดยที่ทั้งสองคนไม่รู้ตัวมาถึงหน้าประตู และช่วงเวลานั้นเอง..............
“โอ้อาโย๊ะ..........โอ๊ะอาโย๊ะ........โออาโยโย๊ะ” เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นมา ทำให้อาม่าและซ่งร่างโคลนหันไปทางประตูห้องพร้อมกัน
“อาซ่ง ลื้อไปปิดนาฬิกาของลื้อเลยน้า หนกขู หนกขู” หญิงชราบอกร่างโคลน
“แต่อั้วว่าอั้วปิดแล้วนี่นา?” ร่างโคลนพูดขึ้นก่อนลุกจากเก้าอี้ เดินงุ่มง่ามเข้าไปในห้องเพื่อปิดนาฬิกา
“แกร๊กกก”
เด็กหนุ่มบิดเปิดประตูห้องออกไปข้างนอกได้พอดี อย่างไร้ร่องรอย
“สุดยอด เธอคำนวณเวลาได้ยอดเยี่ยมมาก” ซ่งพูดน้ำเสียงสะใจหลังจากหลอกล่อร่างโคลนของตัวเองได้
II-ขอบคุณค่ะ ทีนี้ก็ออกมาจากตึกค่ะ-II เสียงกึ่งแนะนำกึ่งคำสั่งบอกให้เด็กหนุ่มทำตาม และซ่งก็ทำตามเสียงบอก เขาเดินลงบันไดตึกห้องเช่าลงมาจนถึงชั้นล่าง
“ไปไหนต่อ?”
ซ่งถามขึ้นเหมือนกับเริ่มคุ้นเคยกับระบบเทรนนิ่งโอเปอเรติ่งนี้แล้ว
II-ตอนนี้เครื่องกำลังจับสัญญาณเป้าหมายอยู่ค่ะ กรุณารอสักครู่-II
“สัญญาณของอะไร ของพวกไหน?” ซ่งถามขึ้นขณะมีบางอย่างสั่นไหวในกระเป๋า เขาคว้ามือถือของตัวเองขึ้นมา...
“กำ...........เกิดอะไรขึ้นเนี่ย”
ซ่งมองดูหน้าจอที่มีชุดตัวเลขปรากฏขึ้นมาเหมือนตอนเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์
II-ตอนที่คุณเข้าไปในมิติองค์รวม เราได้ทำการปรับปรุงบางอย่างในมือถือของคุณเล็กน้อย-II
“อะไรน๊ะ ปรับปรุงมือถือซังกะบ้วยเนี่ยนะ ก็ไม่เห็นมีอะไรแตกต่างจากของเดิมนี่” ซ่งพูดพร้อมมองดูมือถือยี่ห้อเก่าของตน
II-เราเปลี่ยนชนวนหุ้มภายนอกให้เป็นชนวนแบบที่สามารถดูดพลังงานจากแสงอาทิตย์มาใช้และถึงแม้ไม่มีแสงอาทิตย์ชนวนหุ้มนี้ยังสามารถดูดพลังงานไฟฟ้าจากร่างกายมนุษย์เข้ามาชาร์ตตัวมันเองได้ ดังนั้นแบตจะไม่มีวันหมดเด็ดขาด-II
ซ่งฟังพร้อมยกมือถือของตัวเองขึ้นมาดูอีกครั้งอย่างไม่เชื่อ “แล้วอะไรอีก?” ซ่งถามต่อขณะเดินข้ามถนนมาอีกฝั่ง
II -เราเปลี่ยนระบบภายในให้เป็นแบบอะตอม หรือ ระบบที่เล็กยิ่งกว่านาโน กลายเป็นสิ่งที่เหนือกว่า อาทิเช่น จากกล้องมือถือปกติ คุณสามารถใช้เป็นเครื่องสแกนมองผ่านสิ่งต่างๆได้ ระบบจะประมวลผลให้หมดไม่ว่าจะเป็นพื้นผิว ความร้อน และข้อมูลต่างๆของสิ่งที่คุณถ่ายภาพออกมา ส่วนหน้าจอนั้น จากหน้าจอปกติ คุณสามารถเปลี่ยนเป็นแผนที่เชื่อมต่อกับดาวเทียมทั้งหมดที่ลอยเคว้งอยู่นอกโลกนั่นได้-II
ซ่งอ้าปากค้าง มองดูมือถือสภาพเก่าในมือของตน
II- นอกจากนี้ ระบบในมือถือของคุณยังสามารถรับคลื่นสัญญาณได้หมดทุกคลื่นสัญญาณ- II
“นั่นหมายความว่าขั้นจะแอบฟังใครคุยกะใครก็ได้งั้นเรอะ?” ซ่งถามขึ้นมา หน้าตาลิงโลดเล็กน้อย
II- นั่นอยู่ที่จิตสำนึกในการใช้งานของคุณ- II [แอบด่านิดๆป่าวเนี่ย]
“พอและ แค่นี้ก็จำไม่หวาดไม่ไหวเอาเป็นว่าถ้าหายก็มีเฮ” ซ่งพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ
II- มือถือจะจดจำลักษณะทางกายภาพของผู้ใช้ ในสภาพปกติมือถือของคุณก็ดูเหมือนมือถือซังกะบ๋วยธรรมดาๆอันนึง-II
“นี่แอบด่าหรือว่ากันตรงๆเนี่ย” ซ๋งแซวขึ้น ค่อยเห็นว่าหน้าจอมือถือชัดยิ่งกว่าเดิม ทั้งมีฟังก์ชั่นแปลกๆโผล่มาเพียบ
“ค่อยศึกษาทีหลัง” เด็กหนุ่มพูดพร้อมเก็บมือถือสอดไว้ในกระเป๋าด้วยความรู้สึกทะนุทะนอมมากขึ้น
“ตอนนี้เราจะไปไหนต่อเนี่ย”เด็กหนุ่มถามพร้อมคิดบางอย่างขึ้นมาได้
“แล้วทำไมไม่ไปหาวากันหล่ะ” เด็กหนุ่มหมายถึงหญิงสาวชื่อวาที่เป็นดาราที่รู้จักกันและกลับมาพร้อมกัน
II- แปลกมาก? ไม่พบสัญญาณตัวตนที่แท้จริงของหล่อนเลย รับได้แต่สัญญาณชีพของร่างโคลนนิ่ง-II โอเปอเรแตอร์พูด
“ทำไมกัน?” เด็กหนุ่มแปลกใจขึ้นมา
“ทั้งๆที่หล่อนก็กลับมาพร้อมผม”
ซ่งบอกโอเปอร์เรเตอร์ซึ่งก็ยังคงนิ่งไม่มีเสียงตอบ
II- เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน ตอนนี้คุณจำเป็นต้องหาพลังชีวิตมาเติมค่ะ เพราะชั้นได้รับสัญญาณว่าพลังชีวิตคุณเหลือน้อยมาก-II
“แล้วชั้นจะรู้ได้ไงว่าพลังเหลือเท่าไหร่แล้ว?”
ซ่งพูดพร้อมทำหน้าหงุดหงิด
“รู้สึกเหมือนกับว่าตัววัดแต่ละคนจะไม่ตรงกันนะ”
โอเปอเรเตอร์เงียบไปครู่หนึ่งค่อยพูดขึ้น
II-งั้นคุณหาที่ๆสามารถหลับได้ครู่หนึ่ง ชั้นจะพาคุณเข้าสู่เซฟโหมดชั่วคราวเพื่อแสดงข้อมูลต่างๆให้คุณดู-II
...ขณะนั้นเด็กหนุ่มเดินผ่านตลาดจอแจ กำลังจะเดินข้ามสะพานลอยไปอีกฝั่ง ไม่มีวี่แววว่าจะมีสถานที่ใดที่สามารถหลับเพื่อเข้าสู่เซฟโหมดได้เลย..
“งั้นเอาไว้ก่อน” เด็กหนุ่มพูด “ แล้วตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคืออะไร อีกอย่างชั้นรู้สึกหิวจะแย่อยู่แล้วเนี่ยระบบจะทำอะไรได้”
II- ยังกินไม่ได้ค่ะ เอาเป็นว่าชั้นจะปรับระดับการทำงานของระบบเมตาบอลิซึ่มให้ลดลงมาเล็กน้อย-II
“อะนะ”
ซ่งพูด พร้อมคิดในใจว่าพวกเอ็งจะทำอะไรกับร่างกายและจิตใจตรูอีกเนี่ยพร้อมเดินลงบันไดมาสู่อีกฝั่ง
II-เดี๋ยวค่ะ!!! ตอนนี้จับสัญญาณชีพของพวกซีคได้แล้ว!! -II
เสียงในหัวดังขึ้นกว่าเดิม
II- อยู่ในบริเวณใกล้ๆนี่ เป็นซีคระดับต่ำสุด ผู้เคราะห์ร่ายเป็นเด็กผู้หญิงคนนึง ตอนนี้อยู่ห่างจากคุณสองร้อยเมตรไปทางทิศตะวันออกสี่สิบห้าองศา-II
“แล้วผมจะรู้ไม๊เนี่ยว่ามันอยู่ทิศไหน?”
II- งั้นคุณหมุนตัวค่ะ หมุนเลยตอนนี้- II ซ่งตอนนี้ดูเงอะงะค่อยๆหมุนตัวไปตามที่เสียงบอก
II-หยุดค่ะ จากนั้นเดินตรงไป-II ซ่งหมุนตามจากนั้นถาม “ถ้าผมไปเจอมันแล้วจะให้ผมทำอะไร ไหว้เรอะ?”
II-อย่าพึ่งกวนค่ะ ตอนนี้เป้าหมายกำลังเลี้ยวที่หัวมุมถนนข้างหน้า เหมือนรู้ว่าถูกไล่ตามอยู่-II
“งั้นไปดักอีกทางหนึ่ง” เด็กหนุ่มพูดพร้อมอ้อมไปอีกทางเพื่อเข้าไปดักซอยหน้า
II-พอคุณเข้าใกล้หล่อนได้ คุณทำยังไงก็ได้เพื่อให้ร่างกายส่วนใดส่วนหนึ่งของคุณสัมผัสเธอ-II
“เข้าใจหล่ะ”
ซ่งพยักหน้า เมื่อเห็นเด็กหญิงในระยะไม่ถึงห้าสิบเมตร
เด็กหญิงในชุดนักเรียนมัธยมใส่แว่นหนาเหมือนกับรู้ว่ามีคนตามเธออยู่ รีบเดินเข้าในฝูงชน กลืนเข้าไปกับกระแสผู้คน
“หล่อนรู้ได้ไง?” ซ่งถามขึ้น
II-หล่อนไม่รู้ แต่พวกซีคมันรู้ สั่งการให้จิตสำนึกของหล่อนพยายามหลีกเลี่ยง-II
“หล่อนตรงไปทางสถานีรถไฟใต้ดิน แย่หล่ะ มีเป้าหมายอื่นไม๊?”
II- ยังทันค่ะ ลงไปดักรออีกประตูหนึ่ง!! –II
เด็กชายเปลี่ยนจากเดินเป็นวิ่งลงไปยังสถานีรถไฟฟ้าอีกประตูหนึ่ง ฝ่าคลื่นมนุษย์ไปยังสถานีขายตั๋ว สายตาเหลือบไปเห็นเด็กหญิงห่างออกไปไม่กี่เมตร
“กึงงงงๆๆๆๆๆๆ”
รถไฟใต้ตินวิ่งมาถึงชานชรา พร้อมกับประตูโดยสารเปิดออก
“แย่หล่ะ”
ชายหนุ่มรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปใกล้ แต่กลับมีคนดันเขาให้เข้าอีกโบ้กี้หนึ่ง
“โทษนะครับ เข้าตู้โดยสารฝั่งนี้ให้เต็มก่อนนะครับ”
เจ้าหน้าที่ประจำชานชราพยายามผลักเด็กหนุ่มให้เข้าไปด้านในตู้โดยสาร
“ผมยังไม่ได้ซื้อตั๋วววววว”
เด็กหนุ่มพยายามดันกลับไปอีกทาง ขณะเดียวกับที่เห็นเด็กหญิงกำลังเดินตรงขึ้นรถไฟ
“งั้นก็ไปซื้อตั๋วก่อนครับ”
เจ้าหน้าที่ค่อยยอมถอยให้เด็กหนุ่มออกจากแถว มาด้านนอก
“.............รถไฟจะออกในอีกสองนาที ท่านผู้มีตั๋ววันกรุณาเตรียมบัตรของท่าน...” เสียงประกาศดังขึ้น
ซ่งหลุดออกมาจากคลื่นฝูงชนได้รีบวิ่งตรงไปยังตู้รถไฟที่เด็กหญิงกำลังขึ้น
ขณะนั้นประตูตู้กำลังจะปิด เด็กหญิงก้าวขึ้นรถไฟ....
ซ่งวิ่งมาใกล้เด็กหญิงไม่ถึงห้าเมตร
เด็กหญิงหันมามองเด็กหนุ่มด้วยอาการตกใจ เป็นจังหว่ะเดียวกับที่เด็กหนุ่มพุ่งตัวพร้อมยื่นแขนออกไปข้างหน้า
ครืดดดดดดดดดดด
.....วินาทีที่ตู้รถไฟกำลังจะปิด เด็กหนุ่มกระโดดพุ่งตัว ยื่นแขนไปข้างหน้า กางนิ้วออกเต็มที่
นิ้วกลางเด็กหนุ่มชี้แตะไปตรงกลางหน้าผากของเด็กหญิงพอดีบดี
...เส้นปลายประสาทนิ้วชี้สัมผัสกับประสาทผิวหนังบนหน้าผากของเด็กหญิง เกิดประจุขึ้น...
และเสี้ยววินาทีนั้น
เสียงโอเปอร์เตอร์ดังขึ้นในหัวของเด็กหนุ่ม ขณะที่ซ่งรู้สึกว่ากำลังถูกดูดเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง
II-ระบบเชื่อมต่อเสร็จสมบูรณ์ค่ะ-II
......ระบบเชื่อมต่อแล้ว....
......จิตของเด็กหนุ่มกำวิ่งเข้าสู่ความคิดและความฝันของเด็กหญิง......
เพื่อเข้าไปล่าไอ้พวกเอเลี่ยนบัดซบที่ฝังตัวอยู่ในนั้น
C://Section12/<End>
/To be Continue.
ความคิดเห็น