มูริโกะ

ลำดับตอนที่ #1 : ท่ามกลางความเศร้า

ท่ามกลางความเศร้า ณ ลานกว้างแห่งหนึ่ง ที่กำลังมีพิธีส่งวิญญาณของผู้ถึงแก่กรรมท่านหนึ่งอยู่...เด็กน้อยคนหนึ่งกำลังร่ำไห้ที่ต้องเสียพ่อของตนไป
"คุณพ่อคะ ริโกะผิดอะไรเหรอ คุณพ่อถึงได้ทิ้งริโกะไปแบบนี้ แล้วริโกะจะอยู่กับใครล่ะคะ ฮือๆ"
ฉันเสียใจที่ต้องเสียคุณพ่อที่ใจดีของฉันไป ท่านจากไปแล้ว จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา หลังจากที่พิธีส่งวิญญาณคุณพ่อไปสู่สุขติสิ้นสุดลง คุณพ่อของฉันได้ไปสู่สรวงสวรรค์แล้ว หวังว่าคุณพ่อของฉันจะคิดถึงฉันบ้างนะ
เอ๊ะ แล้วแม่ของฉันไปไหนแล้วล่ะ
"แม่คะ แม่ คุณแม่คะ"
ไร้สิ้นเสียงตอบกลับ ฉันลองเดินเข้าไปในบ้านที่ประตูเปิดอยู่
"คุณแม่คะ อยู่ในนี้หรือเปล่าคะ"
เช่นเดิมไม่มีเสียงตอบกลับมา แม้สักนิดเดียวก็ไม่มี ฉันไม่ได้เอะใจอะไร คุณแม่อาจจะไปข้างนอกกับคุณอาก็ได้
เมื่อถึงเวลาค่ำ คุณอากลับมาที่บ้านคนเดียว แล้วแม่ของฉันล่ะ แม่ของฉันไปไหน
"คุณอาคะ แล้วคุณแม่ของริโกะล่ะคะ?"
อาทำหน้าตาเฉยๆ เหมือนว่าแม่ของฉันไม่ได้ไปไหนไกล
"แม่ของหนูไม่ไปไหนหรอกจ๊ะ ไปธุระแป๊ปเดียวเดี๋ยวก็กลับมาน่ะ"
คุณอาเดินหายเข้าไปในห้องนอนของคุณอา ฉันก็กลับเข้าไปนอนรอคุณแม่ในห้องนอนของฉันต่อไป
เวลาผ่านไปถึงตี2 คุณแม่ของฉันยังไม่กลับมา ฉันว่ามันผิดปกติซะแล้วนะ ฉันไม่สบายใจเลย คุณแม่เป็นอะไรไปหรือเปล่านะ ฉันจึงไปเคาะประตูเรียกคุณอา
"คุณอาคะ คุณอา คุณอาคะ"
ไม่มีเสียงตอบกลับมา ฉันจึงเคาะไปเรื่อยๆ ไม่มีเสียงตอบรับ ฉันจึงยอมเป็นคนที่เสียมารยาท เปิดประตูเข้าไปดู ห้องว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่เลย ฉันคิดว่าคุณอาคงจะไปตามคุณแม่ล่ะมั้ง ฉันเลยเข้าไปนอนต่อและเผลอหลับไป
จนเช้าคุณแม่ก็ยังไม่กลับมา เมื่อฉันทำธุระในตอนเช้าเรียบร้อย ฉันจึงไปพบคุณอาทันที
"คุณอาคะ คุณแม่ไปไหนเหรอคะ คุณแม่ไปทำธุระอะไรอยู่คะ"
อาทำสีหน้าไม่ค่อยดี แต่ก็ยิ้มออกมา แบบไม่ค่อยสู้ดีเท่าไรนัก
"เอ่อ...อ๋อ แม่ของหนูเขาไปต่างจังหวัดน่ะจ๊ะ คงหลายวันอยู่ กว่าจะกลับมาน่ะ"
ฉันถอนหายใจไม่คิดอะไร แต่ฉันแค่สงสัยนิดหน่อยว่า ทำไมคุณแม่ถึงไม่เอ่ยปากชวนฉันสักคำ แม่กำลังทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่นะ
หลายวันผ่านไป แม่ของฉันก็ยังไม่กลับมา ฉันนอนรอแม่ดึกๆทุกคืน แต่ก็ไร้วี่แววที่แม่จะกลับมา ไม่มีการติดต่อถึงฉันบ้างเลย แม่เป็นอะไรไปหรือเปล่า แม่คิดถึงฉันไหม ฉันอยากรู้เหลือเกิน ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันจึงขออนุญาตคุณอาให้พาไปหาคุณแม่
"คุณอาคะ ช่วยพาริโกะไปหาคุณแม่ได้ไหม ริโกะอยากเจอแม่จังเลยค่ะ"
คุณอาที่กำลังทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเร่งรีบ รีบปิดหน้าจอคอมฯทันทีที่ได้ยินเสียงของฉัน ฉันคิดว่าอาคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง คงจะเพื่อธุระน่ะ
"อืม...อาคงพาหนูไปไม่ได้หรอกนะ มันไกลมากๆเลย ถ้าหนูอยากรู้ สักวันหนูก็จะรู้เองล่ะจ๊ะ ว่าแม่ไปไหน"
ฉันไม่สบายใจเลย ที่คุณแม่ไม่ได้บอกอะไรไว้กับฉัน แต่ฉันก็หวังว่าสักวันฉันคงจะรู้นะ ว่าแม่ไปไหน
ตั้งแต่ฉันเกิดมานั้น ฉันแทบไม่ค่อยได้คุยกับแม่เลย เพราะว่าคุณแม่ของฉันนั้น ไม่ได้พูดภาษาไทย ฉันจึงติดอยู่กับพ่อมากกว่า ฉันจึงรู้สึกเสียใจมากที่พ่อของฉันจากไป และถ้าหากแม่หายไปแบบนี้ ฉันหวังว่าแม่คงไม่เป็นอะไรไปอีกคนนะ ไม่สิ! แม่ของฉันต้องไม่เป็นอะไรหรอก แม่ของฉันยังสบายดี คงจะเจอเพื่อนคุยที่เข้าขาล่ะมั้ง สงสัยจะชวนไปเที่ยวกันด้วยหรือเปล่า ถึงได้ไปนานขนาดนี้น่ะ

"คุณพ่อคะ ริโกะผิดอะไรเหรอ คุณพ่อถึงได้ทิ้งริโกะไปแบบนี้ แล้วริโกะจะอยู่กับใครล่ะคะ ฮือๆ"
ฉันเสียใจที่ต้องเสียคุณพ่อที่ใจดีของฉันไป ท่านจากไปแล้ว จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา หลังจากที่พิธีส่งวิญญาณคุณพ่อไปสู่สุขติสิ้นสุดลง คุณพ่อของฉันได้ไปสู่สรวงสวรรค์แล้ว หวังว่าคุณพ่อของฉันจะคิดถึงฉันบ้างนะ
เอ๊ะ แล้วแม่ของฉันไปไหนแล้วล่ะ
"แม่คะ แม่ คุณแม่คะ"
ไร้สิ้นเสียงตอบกลับ ฉันลองเดินเข้าไปในบ้านที่ประตูเปิดอยู่
"คุณแม่คะ อยู่ในนี้หรือเปล่าคะ"
เช่นเดิมไม่มีเสียงตอบกลับมา แม้สักนิดเดียวก็ไม่มี ฉันไม่ได้เอะใจอะไร คุณแม่อาจจะไปข้างนอกกับคุณอาก็ได้
เมื่อถึงเวลาค่ำ คุณอากลับมาที่บ้านคนเดียว แล้วแม่ของฉันล่ะ แม่ของฉันไปไหน
"คุณอาคะ แล้วคุณแม่ของริโกะล่ะคะ?"
อาทำหน้าตาเฉยๆ เหมือนว่าแม่ของฉันไม่ได้ไปไหนไกล
"แม่ของหนูไม่ไปไหนหรอกจ๊ะ ไปธุระแป๊ปเดียวเดี๋ยวก็กลับมาน่ะ"
คุณอาเดินหายเข้าไปในห้องนอนของคุณอา ฉันก็กลับเข้าไปนอนรอคุณแม่ในห้องนอนของฉันต่อไป
เวลาผ่านไปถึงตี2 คุณแม่ของฉันยังไม่กลับมา ฉันว่ามันผิดปกติซะแล้วนะ ฉันไม่สบายใจเลย คุณแม่เป็นอะไรไปหรือเปล่านะ ฉันจึงไปเคาะประตูเรียกคุณอา
"คุณอาคะ คุณอา คุณอาคะ"
ไม่มีเสียงตอบกลับมา ฉันจึงเคาะไปเรื่อยๆ ไม่มีเสียงตอบรับ ฉันจึงยอมเป็นคนที่เสียมารยาท เปิดประตูเข้าไปดู ห้องว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่เลย ฉันคิดว่าคุณอาคงจะไปตามคุณแม่ล่ะมั้ง ฉันเลยเข้าไปนอนต่อและเผลอหลับไป
จนเช้าคุณแม่ก็ยังไม่กลับมา เมื่อฉันทำธุระในตอนเช้าเรียบร้อย ฉันจึงไปพบคุณอาทันที
"คุณอาคะ คุณแม่ไปไหนเหรอคะ คุณแม่ไปทำธุระอะไรอยู่คะ"
อาทำสีหน้าไม่ค่อยดี แต่ก็ยิ้มออกมา แบบไม่ค่อยสู้ดีเท่าไรนัก
"เอ่อ...อ๋อ แม่ของหนูเขาไปต่างจังหวัดน่ะจ๊ะ คงหลายวันอยู่ กว่าจะกลับมาน่ะ"
ฉันถอนหายใจไม่คิดอะไร แต่ฉันแค่สงสัยนิดหน่อยว่า ทำไมคุณแม่ถึงไม่เอ่ยปากชวนฉันสักคำ แม่กำลังทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่นะ
หลายวันผ่านไป แม่ของฉันก็ยังไม่กลับมา ฉันนอนรอแม่ดึกๆทุกคืน แต่ก็ไร้วี่แววที่แม่จะกลับมา ไม่มีการติดต่อถึงฉันบ้างเลย แม่เป็นอะไรไปหรือเปล่า แม่คิดถึงฉันไหม ฉันอยากรู้เหลือเกิน ฉันทนไม่ไหวแล้ว ฉันจึงขออนุญาตคุณอาให้พาไปหาคุณแม่
"คุณอาคะ ช่วยพาริโกะไปหาคุณแม่ได้ไหม ริโกะอยากเจอแม่จังเลยค่ะ"
คุณอาที่กำลังทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างเร่งรีบ รีบปิดหน้าจอคอมฯทันทีที่ได้ยินเสียงของฉัน ฉันคิดว่าอาคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง คงจะเพื่อธุระน่ะ
"อืม...อาคงพาหนูไปไม่ได้หรอกนะ มันไกลมากๆเลย ถ้าหนูอยากรู้ สักวันหนูก็จะรู้เองล่ะจ๊ะ ว่าแม่ไปไหน"
ฉันไม่สบายใจเลย ที่คุณแม่ไม่ได้บอกอะไรไว้กับฉัน แต่ฉันก็หวังว่าสักวันฉันคงจะรู้นะ ว่าแม่ไปไหน
ตั้งแต่ฉันเกิดมานั้น ฉันแทบไม่ค่อยได้คุยกับแม่เลย เพราะว่าคุณแม่ของฉันนั้น ไม่ได้พูดภาษาไทย ฉันจึงติดอยู่กับพ่อมากกว่า ฉันจึงรู้สึกเสียใจมากที่พ่อของฉันจากไป และถ้าหากแม่หายไปแบบนี้ ฉันหวังว่าแม่คงไม่เป็นอะไรไปอีกคนนะ ไม่สิ! แม่ของฉันต้องไม่เป็นอะไรหรอก แม่ของฉันยังสบายดี คงจะเจอเพื่อนคุยที่เข้าขาล่ะมั้ง สงสัยจะชวนไปเที่ยวกันด้วยหรือเปล่า ถึงได้ไปนานขนาดนี้น่ะ